Етерот беше наднесен над душата
како таинствена природа
префинет честар честички
па морав да стивнам
да замрам, да ме снема
под невидливата лушпа на Јајцето
секоја точка кајшто е
подеднакво оддалечена од Центарот,14а Центарот Строен
белузлаво сјаен
и во себе си реков:
славена биди Поемо,
творбо величествена,
и стварна, и знаковна
и грешна, и идеална
и предметна, и духовна
и човечка, и животинска...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Потоа се сврте кон мене и рече: “Како во тие зборови да е сѐ што останало од него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тоа така ќе биде, само што во стварноста, и денес и подоцна, ќе стоиш тука, со опипливо тело и стварна глава, па, значи, и со челото, за да удираш со раката по него.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Но, тоа не беше најстрашното: најстрашно беше тоа што ние живеевме во еден сосема реален и стварен свет, светот на Партијата; ги делевме нејзините ставови за светот и животот, а Јан Лудвик дојде од некаде, упадна во тој свет и сериозно ги разниша нашите убедувања; тој, со други зборови, сериозно се закани дека ќе го уништи тој свет, дека ќе го дупне, како меур од сапуница, и ние ќе останеме – надвор од него, во некаков безвоздушен простор.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)