Лок се откажува од поимот за супстанција, Беркли ја отфрла материјата, а Кант смета дека ние никогаш не го гледаме светот каков што „навистина“ е.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Модернистот треба да е, да ја наведеме Хјумовата полна со восхит карактеризација на Њутн, “претпазлив да не допушти никакви принципи освен оние што се засновани на експеримент, и решен да го прифати секој таков принцип, колку и да е нов и необичен”17.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Фрлете ја тогаш во огон”.18 Дерида исто така се чини дека го споделува модернистичкиот антипредрасудски етос.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Делумно и необичната географија на собата го поттикна на она што се подготвуваше да го стори сега.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„МаргинА“ одбра три раскази од таа антологија; Медведев и Терехов не се многу познати ниту во Русија, а Пјацух веќе е етаблиран, иако стилски прилично неформален автор.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Руската литературна сцена, многу витална и необична (виталноста ја градеше во самиздатските визби), „Маргина“ ќе настојува да ја промовира и понатаму.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Чадот се растури како муабетите за интелигенција, сензуалност и необична фаталност на нашата хавајска средба.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Интересен и необичен свет беше собран тука.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога ќе се почне од многубројните убијци, обични и необични крадци и провалници, коцкари и алкохоличари, морфинисти и секакви измамници и перверзни личности, па сѐ до случајни тепачи, незаштитени жртви на интриги, повлечени во себе но фанатизирани следбеници на учење и секти што ветуваат човечност, мир и братство таму каде што ги нема и не може да ги има, пишувачи на сатири што ги погодуваат властодршците, злојазичници и шегаџии, сиот овој затворен и заборавен свет живееше засебен живот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ме однесе до нејзиниот „свет”, така таа го нарекува сребрениот послужавник врз кој има наредено безброј мали и необични предмети што ги има донесено од разни страни на светот.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Не дозволува никој да и го допре тој нејзин „свет”, а секој предмет има своја приказна или историја, со која е поврзан.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Елеазар бен Цви пред очите ги гледа ликовите на првите владетели што во новата земја ги обединија еврејските племиња и на свештениците на единствениот бог што водеа битка со првосвештениците на паганските култови на богот Баал и на божицата Астарте, ги гледа нивните жртвеници и необични ритуали во кои на овие божества им жртвуваат крвни жртви, обезбедувајќи, по сите колебања и пресврти, доминација на единствениот, на Мојсеевиот бог и на неговите свештеници, на рабините од древните времиња благословени оттогаш, па сѐ до денес, сѐ до него.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Животот на У по породувањето доби сосема обичен, но во некои нешта и необичен тек.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Требаше да помине време, да се случат повеќе неочекувани па дури и необични настани, па да сфатам или поточно да помислам дека сум сфатила оти не станува збор за безначаен заплет.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Знаеш, и денот не се разденува наеднаш.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)