и (сврз.) - жолт (прид.)

Тукушто се вратив од очен лекар, со очи широко ококорени и жолт како лимон. Ми правеа флуоресцентна ангеографија.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ж'лт - ж'лти прави лицата бледни и ж'лта гостинка у градите носи.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Долу, по орниците, од каде што пред неколку дена стана снегот, ги појавија своите сини и жолти главчиња качунките, а разните тревки распуштија зелени ливчиња, мамејќи ги беговите јагниња на сладок појадок.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Теофил Готје прилично интроспективно и самоаналитички ги објаснува и прецизира своите халуцинации и синестетички искуства: „Мојот слух извонредно се разви: Слушав звук на боја: зелени, црвени, сини и жолти тонови доаѓаа во таласи кои јасно се разликуваа”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Најголемиот комита меѓу партизаните и најголемиот партизан меѓу комитите, Драгутин Павлович Шлатас со рејбан цвикера и жута машна упадна у мојата дневна ко Германец у четрспрва.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Винстон можеше да им ги види мустаците и жолтите заби.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се упати кон капијата. На вратата стоеше Климент Камилски со букет црвени ружи, облечен во син костум и жолта пеперушка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Имам две маски на гаврани. - Злокобни птици. - Не, овие се безопасни. Со поспани очи и жолти клунови со врвена бемка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А со првите знаци на пролетта, кога се топеа големите снегови и жолтиот гороцвет ги прекриваше селските ливади, селото повеќе не беше отсечено од цивилизацијата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Прво застана момокот Потоа дотрчаа двете калуѓерки А кога удри камбаната и се покажаа ѕвездите Од ѕидовите на пештерите во манастирот Еден по еден се симнаа и светците Застанати на брегот на езерото и са ноќ чекаа Да се покаже во водите одразот на девојката Што мина тука денес на пладне Во бела облека и жолта лилја во косите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Средата ли, четвртокот ли, одново се разденивме како во пекол градината во дворот тажна, стебленцата во неа јадни, Татко ми го снема, како да исчезна во времето, и некаде по некој ден гледаме: водата ги раскопала гробиштата и жолтите коски на мртовците пливаат по улиците и ни мавтаат на сите: ајдете, велат, што чекате?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Спроти недела на моите колена кога ноќева Нејзините ѓерданчиња од црни и жолти пеги на вратот - Како љубопис спроти жетва што го пишувале пеперутки Нејзиниот глас – потих од нејзината сенка во зорите, Нејзиниот од – потаинствен од прошетката на светлината Низ земните длабочини до плодовите Дури ножева таа На моите колена Незнаен ковач жар на дланката ми носи Да запалам цигара.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
2 Беше почетокот на август, врело лето, тревата подгорена и жолта, земјата тврда.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А Писмородецот позелене од злоба, и жолта, горчлива пена на уста му идеше, оти царот зборови многу пофални и сјајни за мене рекол, и сликата ја поставил на вратата од гробницата на својата ќерка, и му наложил на Писмородецот и мене да ме примат во врвниот совет на царот, најумните каде што седеа, со Писмородецот на чело!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затоа на Константин З. му се допадна мерката на неговиот министер-претседател Филов, кога е донесен прописот за задолжително обележување на лицата од еврејски происход, кој налагаше, оние меѓу нив што се заслужни за него, да носат шестоаголни ѕвезди со бела боја и значително помали димензии, наместо покрупните и жолти наменети за обележување на останатите Евреи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сиот бев испресечен со црни и жолти подвижни линии.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Попот од нашето село има нос како патка, долг и жолт.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Сакам панделка – вели Лидија. – И црвена, и бела, и жолта, и зелена, и сина, и...
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Сакам гума. И црвена, и жолта, и бела, и зелена.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Пред големите тркала на црвениот двокатен автобус стои дете, големо само колку нив, вкочането и жолто како зрел лимон.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Илузијата што ја скриви птицата веќе не постои Исчезна и опашот и жолтиот клун и монистата на песната На гранките ѕвездени гроздови Зборовите паѓаат врз белината Сѐ е стокмено како во градите на будилник Безброј лостови ја држат напнатоста Прстите шетаат по ‘рбетот на времето Но гласот на сестра ми го слушам додека се обидува да го смести својот насмев на лицето на една исплашена кукла.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Се сетив! И баба ми има, и го вика ноќно цвеќе - има бели, црвени и жолти.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сѐ - за малку млеч и полен за прополис и густо проѕирен леплив и лизгав јантар амброзија и жолт јаспис за твојот балсам на бесмртноста за твојот сладок прелив на младоста за драмата на творењето за смолата на детството - разлеаниот сируп или сакаш недвосмислено да кажам: за мед, мелиса!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Малата градина забрмче со своите скриени, чувствителни тркалца и се придвижи; малите човечиња одеа низ шумата, трчаа преку сончевите лединки, облечени во убаво, сјајно крзно, а среде ситните дрвја лебдеа кусите делови на песната од височините и блескавите, модри и жолти бои што летаа. 35
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)