Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Сите пропаганди се пропаганди само на свои, но никако не и на наши интереси и од нив никогаш немало ништо особено за народот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во дрезгите го најдовме и песот што збесна ланската есен и што растрчуваше низ полето со бела пена, ко сапуница на муцката. Коските веќе му беа побелени од снегот и од дождот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Денешнава демократија ти е бетер и од робовладетелство.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

65. Таа нова ера во историјата на Бугарија, таа самостојна политика се започна од присоединувањетој на Бугарија со Источна Румелија и од нарушувањето на Берлинскиот договор од Бугарија врз којшто почиваше и правото на Македонците на автономија со христијанин генерал-губернатор.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А сигурно нема да имаш ништо против ако начекаш и некоја дива свиња, да ја пречекаме да помине тука, еден од оние самјаци, што не водат сметка колку е висок снегот за да продолжат да се прошетуваат од една млака до друга, што продолжуваат и во зимните ноќи да ги откопуваат корењето од папрадот и од другите билјачки; а може да се пречека и некоја нивна сурија, што поминува и го остава по себе пооран сиот снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И од него црн пламен се извишува. Како црн јазик, како трудна магла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ни покажуваа подотворени примероци од Библијата и од Куранот со врежани страници, колку во него да се постави револвер, со прејасна алузија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Доста сакаше да ги лупи тие компири што ги донесе во куферчето, но Митра сакаше да се покаже салам домаќинка, та истрча и од ќералот донесе полн леан компири: — Ти само барај, невесто Досто, јас ќе носа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ама само што удривме по неколку мотики, само што скршивме по некоја грутка и од небото почнаа да паѓаат пилиштата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

47. Јас сум еднаш уверен оти во мојата постапка нема ништо предавничко: 1/ оти мислите, не само на приватни лица како мене, но и на сите Македонци од бојното поле и од Бугарија, и мислите, барањата и предлозите на целиот бугарски народ и на бугарската влада не се во состојба да ги изменат погледите на големите сили и на Русија врз потребите на македонскиот народ; 2/ сите усилби понатаму одвај ли ќе го променат поведението на државите по нашето прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Завиткани во крвави, валкани завои, одмораат од истоштувачките деноноќни борби и од долгото ноќно патување растресени на коњските грбови и носилките.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не можеш да си сркаш ако преку Батинечкиот поток индустрискиот отпад од Кожарата и од Алкалоид се влева во Маркова река.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

(напати ти се привидуваат пештерните манастири околу Белото, лихт луминозно езеро - она понасевер од Делфи и од Костур - светилиште само по себе облиено со внатрешен сјај од белки на монахинка среде коишто, во драматичен контраст се вовира зеницата, духовниот рез); - многу мислиш, а малку искажуваш јазикот за тебе поскоро е молвење од разговор, сѐ е ВНАТРЕ и ти, и Тој, и исказанието и дослухот меѓу вас и предметот дури се вовлекува во тој, невидлив за другите, Круг; - и повеќе не правиш разлика меѓу искреноста и вистината со денови се повлекуваш во себе секнуваш, понираш, остинуваш стаписан, онемен, оти си согледал: не е лесно да се биде искрен!; - и повеќе не е битно дали нешто те повикува без престан да му припаднеш, сестро Варваро или просто посакуваш од дното на душата од нејзината небесна бездна да постоиш блажено во согласје со себеси и навистина повеќе ништо друго не е суштествено освен: да ја бараш сопствената сенка сѐ додека не си соѕидаш самица а во неа си - Лице без сенка: м-о-н-а-х!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Беше собиралиште на маалските пијандури, коцкари и од контејнер извадени швалери, како попатна станица, во отприлика 5-от круг на Дантеовиот пекол.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тогаш приседна, видно уморен, но не преморен, па Евдо помисли дека ќе му се развика што не понел уште една касета, но сонцето веќе безнадежно заоѓаше зад сртовите и од падините слегуваше самракот како привидна маглина, па Геро само рече колку да си ја продолжи улогата на водач на екипата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во таков случај секој ќе беше свесен оти не само Македонците, ами и Бугарите од Бугарија и од Тракија прават еднаква со нив отстапка во полза на центарот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

ИЛИЈА: Не! Јас сум свесен и од народноста не правам партии.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Пред повеќе години, за првпат слушнав за сестра Ангелина и од првина ова го паметам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Силјан беше многу гален и од татка и од мајка, чунки од многу синови Божинови само Силјан беше останал жив, та од тоа беше гален многу и беше го ожениле уште на шеснаесет години и на седумнаесетте години му се роди на Силјана едно дете машко, му го викаа Велко.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

По една година од париското издание на Мицкиевичевиот Пан Тадеуш и од Сонетниот венец на Словенецот Прешерн, Неофит Рилски ја создава првата бугарска граматика и ја објавува Јаков Грим својата Германска митологија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога минувавме, запревме пред нашата куќа, крај реката, и од силна радост, за да нѐ слушнат сите, ја запеавме песната што тогаш најмногу ја слушавме, а чија порака не ја знаевме и не можевме тогаш, а и подоцна да ја разбереме: „Америка и Енглеска биќе земља пролетерска!“

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Самите работници беа застрашени дури и од помислата да ги бараат своите права пред суд!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

До крајот на денот Пелагија и Перса уште еднаш убаво се договорија дека од сега натаму таа, баба Перса, ќе ја има грижата малечката Пелагија навреме и безбедно да стигнува до училиштето и од училиштето до дома.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Вардете се од болести и од непрокопсани војници.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како да излегол од кожурец: бил подвиткан, сиот во некој трепетлив грч, навидум слаб да се движи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со која беше толку блиска и од која ги дозна сите поединости околу нејзиното посвојување и растење. Ѝ недостасуваше раме за солзи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со здравата рака Циљка ја фати стврдната дланка на мајка си, ја принесе до усните, нежно ја бакна неколкупати и со насмевка полна тага, се потсети на нешто многу блиско, сакано и драго: - Мајко - рече тивко, гледајќи ја в очи - порано секогаш дланките ти мирисаа на топла погача и леб, на млеко и сирење, на сено и пченица, на зрело јаболко и печена круша, на вино и на мед, на џунџуле и босилок, на свежа ораница и на пепел од нашето огниште и од фурната.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не знам за каков привид можеше да станува збор, но наеднаш ми се пристори дека буквите што ги пишуваше Грофот, ги имав видено извезени на мали картички, помали и од личните посетници.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Еве друго што ќе ви кажам: сестра ми Босилка седеше еден ден во двор на ругузината и си шиеше едно ѓерданче и од ругузината ѝ загина; по неколку дни невестата ми Неда седеше и таа во двор на ругузина и си везеше вдовичинска црна кошула, преденото со сета игла везарка и загина.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Еве што означува: Македонците беа крстувани со национални имиња со кои тие се разликуваат од другите соседни со нив народности, т.е. од Турците и од Грците, па и од Власите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Волјата на двете сојузни држави: Русија и Австро-Унгарија може да сретне противдејство само од Турција и од нас, но најповеќе од нас, зашто со реформите се бараат, не од нас, а од Турција, задолженија и ако ние со нашите работи покажеме оти тие задолженија што се бараат од Турција не нѐ задоволуваат, тогаш ние само ќе ѝ помогнеме на Турција ништо да не воведе од реформите што се бараат од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

— Штираквици! — Тие му се сестри на ѓаволот, вели Наталија, и од нив се крие и сонцето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој имплицираше, а ние се сложуваме, дека оваа „современа установа“, извршител,7 не е без маани и дека сумата која истите ја побаруваат и од доверителот и од должникот е несразмерна со тежината на нивниот вложен труд! ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Размислував тихо. Настојував своите размисли да ги скријам дури и од себеси.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

МЕТОДИ: (Пред да излезе, се врти кон Луков.) Кога ќе дојде Младичот, честитајте му и од мене. Беше сјаен.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

На тие два принципа одговара: 1. прилепско-битолското наречје за литературен јазик, како еднакво далечно и од српскиот и од бугарскиот јазик и централно во Македонија, 2. фонетскиот правопис со употребените писмени знаци во оваа книга и со мали отстапки на етимологијата, и 3. речничкиот материјал да е збир од сите македонски наречја. 155.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Седи малку подалеку од огнот и од модрикавата игра.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И тој процес продолжува од ден во ден, и од минута во минута.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ние сме со голема лузна, ми вели, и од неа никој не може да ни го види лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Чекајќи брашно, и самите лути или замислени, и самите врзани за испуканата земја на недарежливите ниви, понекогаш дочекувале пребој. Не за добитокот. За себе, за софрата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Човекот треба да го сфатиш. А за да го сфатиш треба да откриеш каде извира и од каде истекува неговата убавина а од каде она другоно, грдоста?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сега, или попосле, неговата мисла мораше и од оваа посока да втаса до нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Низ Македонија Христов пропатувал пет и пол месеци, придружуван од писателот Владо Малески и од други културни дејци.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во разговорот со Н.Н., тој вели дека оваа обврска „Водостопанството“ треба да ја изврши доброволно и дека ќе остават уште некое време за да се исплатат парите, пред да ангажираат извршител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ти, миксеру во кој се мешаат сокови од медитерански овошја и од кромид.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По разговорот за ова, за она, за лошите услови во кои живееме, за смртта на Лена, по распитот за нашите селани кои се тука, на крајот посегнува по куферчето и од него измолкнува дваесет и пет листа испишани со негов ракопис: за селото, за некои настани, за разни луѓе.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тоа право е недискутабилно за професорот, како што е недискутабилно и за неговите студенти, односно за сите други, само во онаа мера во која за целото општество вреди како саморазбирливо дека осознавањето, човечкото знаење, дури културата како таква, е нешто по својата природа достапно само до елитите, значи нешто што во есенцијална смисла е одвоено не само од општеството туку во крајна линија и од политиката. 40 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Пред да се одделам од сите нив, од морничавото офкање на Круме Арсов и од баботењето на моето месо, знаев дека Онисифор Мечкојад не се одмаздува со палење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најмногу се плаши од сида, кламидија и од студена вода.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Нивното движење беше нивни живот без страв од бегови и од чуми, и затоа уште позагатлив во својата величественост. На патот се исушив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

21. Приврзаниците на таа теорија пак се подразделуваат: 1. на коишто кажуваат оти тоа средно е еднакво далеку и од Србите и од Бугарите; 2. оти тоа е поблиско до Србите; 3. оти е поблиско до Бугарите; 4. оти дел е поблиско до Бугарите, дел – до Србите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оддалеку, од Српско и од Влашко, од Бугарско и од Латинско, доаѓале во вилаетов голошии орлишта да се налапаат мртво крстено и некрстено месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Реков, имам документација и за гробиштата. Ги имам фотографирано сите шест што не се потопени и имам опис на сите. А случајно имам фотографии и од некои од потопените.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ѓуро искрените ги поздрави искрено и од срце, а на лицемерните не им рече ни „добровечер".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не се спие внатре не само од топлото, туку и од болвите и од тавтабитите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На тоа место беше неможно да се влезе, освен по службена работа, па и тогаш само провлекувајќи се низ цел лавиринт од клопчиња бодликава жица, од метални порти и од скриени гнезда за пушкомитралези.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

3. Страшило од корени од жед и од глуварки со лелек од шупливи гради на мртво стебло Ноќта ги негува тешките црни молчења во невидливите градини каде студенее летото Ниту една планина во мојот говор додека се враќам во домот на претците.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Не“, рече Никола Влашки. „Нема болка што не сум ја совладал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе го изедеме за душа од Ѕвездана, велам и за душа од Капинка и од Ангелета, и од Здравка, и за душа од Роса, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И понатаму ќе добива грчеви во стомакот од јанијата и од малку подзагореното гравче.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се разбира оти не само што самите не се викале Срби, туку им било непријатно да се викаат и од други така.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И Бино се кандиса и од даскал со три лири стана г. претседник општине со пет франги на месец.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сите се плашеа од моќта, и од големото влијание на Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој е вчудовиден и од истрајноста на противникот и од тоа што бункерите издржаа едно толку жестоко бомбардирање.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ќе умре водата и од неа, како и од човекот, ќе остане само прав.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Листот е истргнат од некоја тетратка, во неговите широки линии по два реда се напикани, буквите од горниот и од долниот ред како да се допираат, како да се туркаат од што им е тесно.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Имало и разни религиозно-пропагандни институции, училишта, здруженија раководени и финансирани од Запад и од балканските држави.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Горе празен ходник од кој се гледаа само странични ѕидови како во коцка и од сите страни по една врата.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Мајсторот не почнува анализа на партијата, како што прават обично оние што загубиле, докажувајќи му на победникот како и од каде можела партијата да земе поинаков тек, во нивна полза, но правејќи го тоа повеќе за да ги смират нервите и да не изгледаат многу потресени.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- А можам ли да знам кој си и од каде си?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Тогаш Пандил Димулев заплакал и рекол дека ќе ја покрие јамата со земја и со камења зашто човекот гори со денови: најпрвин кожата поцрнува, полека низ неа да испари крвта, потоа месото се јагленосува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од ушите и од ноздринките ѝ се подаваше црвено пасменце волна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И така, централното македонско наречје е еднакво далеку и од српско-хрватскиот и од бугарскиот литературен јазик и може да се разгледува како нешто одделно од нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Подоцна научи за светите египетски скарабеи и за нилските крокодили, за амајлиската моќ на бубачките и саламандрите, за тоа како човекот од примитивните времиња, од бронза, злато и сребро и од скапоцни камења, моделирал слики на овие суштества за да ги носи на вратот или на глуждот, како заштитници на своето здравје и својата среќа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јордан! И од името негово не можам радост да видам...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

А излезе дека тој пак пошол за да се искачи на некој замислен врв од Маказар над своите поранешни соселани и од високо да гледа на светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега бев двојно столчена, еднаш од предавството на Борко во животот кон мене, зашто никогаш не беше ми кажал за таа своја тајна, а сега и од неможноста да го објаснам апсењето на Симона, под обвинение, јасно, за ширење на лажни вести и непријателска пропаганда против државата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Им се чини како да се исфрлени надвор, мислеше, исто како дивинкине што завиваат од гладот и од бездомноста на оваа темничина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Триста години си останавте раја со ваш јазик, вера и име... пред триесет години со моја дозвола, ама со грчки пари сред село изградивте црква и од тој ден се поделивте на патријаршисти и егзархисти и разделница отворивте меѓу вас и се развраживте со големата помош на тие, кои ви се правеа пријатели.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ограноци на ВМРО (Об) биле формирани скоро во сите поголеми места во поделена Македонија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Со џандари, со `ртки, со загари и со некои нашинци, лижнигазовци, оттаму, од Прилеп и од Битола, ќе клапнеа уште одвечер во населбата и ќе им заповедаа на редовниците да им приготват убави вечери - питулици, мазници, зелници, печени кокошки, пресни погачи, чомлеци и јании; откако ќе се накркаат, ќе се налокаат вино и ќе се акнеа да спијат во гостинските одаи, за таа цел, за нивното доаѓање, предвреме напрашени за од страна на болви, вошки и други инсекти.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Палестинците останаа речиси без половина од територијата која ја населувале со векови, биле протерани од нивните земји и од нивните куќи.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И од коските пот ми излегува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И така, опфатен со овие мисли, влегов во црквата, која беше исполнета со верници, но двапати повеќе и од љубопитни посетители.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Порано, во помлади години честопати одев горе и од таму, од Цуце, со дуљбија ја гледав нашата куќа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Надвор имаше виулици и од снегот беше побелено сето крајбрежје.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Вистина ли е тоа или е само злоба од Царјанка? Ако е вистина, тогаш како тој дошол овде и од кај дошол?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сепак Арсо Арнаутче можел да го види Лесново и низ метежот на сеќавањата. Тогаш и уште повеќе подоцна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И од тоа гледање ни останува по една сенка во очите...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Каде ни се заборавените зборови пред кои запиравме како пред можност да се најде изгубеното каде се зборовите дрочни со смрчки зборовите што нѐ попрскуваа со нектар и семе по крилцата и ципите срамежливи и бесрамни зборовите заради коишто капаците би си ги склопиле и би се префрлиле слободно во другото тело како во свое во своето како во туѓо по архимедовиот закон со озрачени души да не останеме полуживи и сами вечно и од јазикот да се откажеме доброволно, како од љубовта при сѐ што сакавме да бидеме заедно уште, огин-и-ништо залудно!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Полесно пред Него ќе си го посипуваат лицето со пепел, доколку пепелта ќе е моја, од ова месо и од овие коски.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тие се всушност ментални проститутки кои својот ум го продаваат на такозваната бизнис елита, а најчесто и за грст евриња како Енџиоа својот анус го нудат на Западот притоа шиткајќи све што е локално и од историска вредност.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ако пак тие мислат со нас да не се церемонат и да нѐ лажат Европа и нас со реформи што не ги исполнуваат, тогаш не ќе се зачуди Турција ако и ние ги обрнеме нашите погледи кон Европа и од неа бараме да се воведат во нашата татковина со сила тие реформи што се признаваат од силите европски за вистинска требност за успевањето на религиозно-националното и културното развивање на македонските рисјани 5.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зошто се патува по невиделица, зошто не се слуша гласот на видовитата и од господа почитувана старост?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ДОРТМУНДСКИОТ експрес се формира во Црвен Крст кај Ниш, од две експресни композиции, од таа од Атина и од таа од Истанбул.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мајка уште еднаш ги послужи со слатко членовите на комисијата, а шефот пивна и од ракијата од дудинки.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Има многу прозорци и од сите страни видикот е прекрасен, како да сме закачиле постери со пејзажи, така личи.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Луѓето не му верувале. Се веднеле над него и го тешеле: кога ќе преспие, ќе биде поздрав и од мајски дрен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И штом ќе ја кренат коњите опашката тие се стрчнуваат, со подлетнување, и од изметот ја колваат зопта. Кој ќе биде побрз тој ќе превари.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

14. Набргу пусто ќе е сѐ и некој далечен ќе се насели мир од пештерите, од небото каде што зајде сѐ и од летото обоено со билје изгорено.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Му идеше во телото студенило и од тоа му се ежеше кожата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Многу манџи се готват таму, има ресторани, кујни, и од секоја мириса на пржено, на варено, на печено...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во зачекореноста пред очите му се спушташе една штипкава темница и од неа ќе прснеше по еден од оние сини кругови и ќе се засучеше за да изгине пак некаде скраја од погледот, зад него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сепак, уште со првите зорнини на самракот, кога од зад Усекот и од кај Алилово се зададоа воларите, тие беа деца и нив никој не можеше да ги исмева за стравот од Турците, со нив и по нив, обвиени во думани од прав што ја креваа говедата, почнаа да се враќаат една по една и тајфите од полето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Како напредува Алексеј?“, прашувам јас, најмногу за да ги одложам непријатните нешта или да го свртам разговорот кон помирни води; сѐ ми се чинеше дека татко ти е затечен, можеби и збунет од посетата но и од директниот настап на Иван Степанович па смислуваше некои објаснувања во врска со оној проклет Корпус, но не сака што се вели прекутрупа и необмислено да истапи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Додека небото се раскрвавува во самракот и ветерот го зема својот прв здив во зората ќе го завртам клучот од бравата два пати, ќе ја задушам болката, достоинствено ќе си ја понесам тагата и ќе побрзам да го фатам последниот воз кон далечниот хоризонт каде со таква леснотија одново и одново се раѓа новиот ден.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сосем случајно: младиот Аполинер, за да заработи за живот, работеше во Германија како учител по француски на децата на една грофица и од таму праќаше дописи за неделникот European.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Пред присутните тој го прочитал писмото на Рузвелт упатено до Американците од словенско потекло, во кое тој ги повикувал да го вложат сиот свој ум во конструктивни акции за забрзување на големата задача - за што побрза победа, како претпоставка за мир на земјата и за благосостојба на народите.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

И од сѐ ми се смачи. Ми фалеше забава, ми фалеа комплименти од добри момци, за промена во живо, а не само онлајн на фејсбук.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Болеста доаѓа само од водата и од лебот, вели Лазор Ночески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Крени ја главата, ќерко, ти никому не си згрешила и од никого не треба да бараш прошка кога си простила себе си со раѓањето на едно вакво прекрасно суштество каквоа што е Пеличка!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Необична перспектива која не ја доживеа мојата Мајка, која се плашеше секогаш од татковите, сега и од моите заминувања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Така мораше да се случи и со газдата на арабаџиите и покрај релативно поволните информации што ги доби за него верскиот поглавар Афз Б од доверливи извори од старата чаршија и од оџата на најголемата џамија во градот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се созема човекот. Ама сиот е воден во лицето од солзи и од пот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стрелале во ништо, слепо, со бес на расрдени ѕверови со заби да го кинат невидливиот грозоморник, и веќе не се знаело кој и од која страна пука.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше штипјанец по потекло, а живееше во Риека, во трикатна куќа - највисоко, горе и од балконот, како од видиковец, се гледаше цела Опатија, Ловран и неговиот град како да се еден.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На крајот на краиштата, токму дозволата од мајка му не само што успевала да го одложи, иако само привремено, забранувачкото женско обродување на театарската сцена туку и му дозволувала на момчето да претендира на оној вид општествен идентитет и субјективна целовитост што можел да го достигне само со имагинативна изведба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Што се случува? Кој плаче? - праша таа и од устата ѝ падна една трошка. Нешто џвакаше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но токму кога требаше да се врзе синџирот на преслопта; згрмеа пушките од Ивановиќ и Цилета од „Касматоа Тумба“, која по неговото предвидување остана надвор од обрачот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На собранието беше потпишана молба, и тоа со одушевување и од сите присутни, па возбудата се пренесе низ цел град и радоста беше бескрајна поради еднодушноста и премавнувањето на разногласијата, зашто не само Власите туку и сите други кои се спротивставуваа спремно се потпишаа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

— Зар не ти е срам од Апостол Макаровски и од Манол Форевски, му велам, заедно сте растеле?!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во рамките на овие „алтернативни политики“ се предвидувало: „А) Отфрлање на нашата поддршка на комунистичките движења во југоисточна Европа и да создадеме поумерени елементи.“

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тој ден ги имавме решено сите крстозборки што се најдоа кај нас дома, на телевизија на ниеден канал немаше ништо интересно, по сто пати ги преслушувавме најновите касети што Борче ги имаше снимено, и не знаевме што да правиме од досада и од жештина.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Мислеа дека тоа не е за мене, дека физички и психички нема да го поднесам тоа имајќи го со мене искуството од претходните потешки физички работи кои што ги работев во минатото и од кои секако имав по некои здравствени последици.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Се колнев дека ќе издржам, дека ќе го дочекам денот кога ќе доаѓаат во замелушена глутница да бараат покајнички и со муцки на уловени јазовци прошка. Од него. И од мене.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Безброј пати ја, повторив својата приказна кој сум и од каде дојдов, сѐ до утрото кога ме ослободија и пратија човек да ме следи до бренчот на Сити банк.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тагата по селото во подножјето на северната скопска црногорица ги гонела со труд да го совладуваат бавното движење на времето, во таа доба на годината ненадејно смекнато од јужно ветре и од сладострасност на цутната разбуденост на овошките.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најголема дрога се нашите медиуми кои зрачат бетер и од Фукушима - изјави радиоконфузната Пудлица која ретко вршеше контрола на програми кои се препорачуваат за деца до 12 години за кој ни родител ни старател не можеше да им изврши надзор.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Од врвовите на планината Златица се спуштале сончеви поплави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веќе во текот на денот пристигнуваа новинари и фоторепортери од целиот Балкан: од Солун, Белград, Скопје, Тетово, Софија, но имаше и од Истанбул.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Од едната и од другата страна се издигаа голи и високи стрмнини.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тогаш видов до кај се искачило сонцето и од која страна ме грее.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

– Да, по прогонувањето на апостолскиот претставник и двајцата стрелани бискупи, три години подоцна, тоа впрочем можевте прецизно да го утврдите и од изложеното пано, од 93 свештеници во служба во 1943 година, во 1952 година останаа 13 „верни свештеници“, а од 25 језуитски отци, и 52 францискански отци, 200 чесни сестри – не остана никој.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас викам, тие ме гледаат и од викањето се разбудувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Имаше еден Илија од Призрен и си го слави денот. Дава некоја ракија од дивјачки и од дренки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дедот Петко слезе дури на портата од Илка. Слегувајќи, затропа со ластегарката и од дома дотрча невестата Митра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А одочесниците низ полето, како и додоларките накитени со зеленило, со венци од младо жито и од полски цвеќиња, опремени со крстови и икони, пееја своја песна: Крсти носам, бога молам: Господи помилуј! Господи заврни!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Беше рамноправен лов и од него можеше да остане само оваа крв.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Навистина необично, но 69 годишниот Фаерабенд, секогаш и се измолкнуваше на јавноста.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Потоа сепак стариот омекна, почна да ги распрашува за родното место, од кое беше излегол уште пред Балканските војни, за тоа од кое маало се и од која фамилија.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тие не знаеја од кое побргу да земаат: вадеа и од кревкото месо, и од кожичките што им крцкаа в уста.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

За акумулацијата ќе се користеле водите од Мелошката Река, потоа од Гаровица, од двете мали реки што доаѓаат од Сарајаново, од потокот што врви крај Долнец, а со еден попречен канал ќе се собереле водите и од Сината Планина.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Подоцна другите слушнале како пцуе, всушност без збор ја товарел двоколката и бил намуртен колку што бил и Онисифор Мечкојад пред да се изгуби од пред нивните очи и од синот со иста обетка на увото каква што била и неговата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Листовите на фикусот поставен на балконот трепереа и од најслабо ветре, а сенките што играа на прозорецот секогаш личеа на човек, лош човек кој демне и чека погоден момент да ме грабне.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Дошол и еден Турчин, ме кренал в раце и рекол: Ова е женско дете, ама машка душа носи и од него сите ќе проплачете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И од тоа пусто неризање мое ме накажа зер Господ што дојдов во вашава земја“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И ќе го видиш на брзина и од далеку. Како на нерамна вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се лизга вратата од хотелот и од него полека се извлекуваат - убави, уморени и млади, побелени во ликовите од неспиење, и, со крив чекор на растреперените нозе, брзаат дома да одморат и да се спремат за вечер.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ќе ја разбудам тишината во зората со песната на мојата душа, ке го отворам срцето, ќе допрам до најтемните тунели и од изворот на прадлабочината ќе ги извадам богатсвата на моето битисување, суштествување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Доста доби кураж и од даскалот за своето необично решение.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Потоа, либадето, појасот, кошулата на нејзиниот Крстан, за кого ѝ позавидуваа не само момите од нејзиното, туку и од блиските села.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се сетив на онаа потреба на Бога, како што бев читал еден божем полушеговит текст, да го создаде светот од себични причини, од потребата да биде обожуван и од потребата да има некого в рака.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ненадејно еден глас чудно издупчен од ветар и од уплав, и пак со дива вера во себе, брзо, побрзо отколку што може да се изговори, рекол - Господи, не заборавај нѐ!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веќе го беа пресекле и од едната страна и од другата каменитиот и стрмен брег, кога снемаа пари.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Рацете ми се полнат со пареа. „Сѐ треба од овдека да почне, од кај нас и од нас да почне“ , се сеќавам на Лазора Ночески, а еве кај нас сѐ се завршува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тука се спушта пердето реската разлика која ги двои луѓето и од нив прави некој друг секогаш друг мизансцен!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Змејко долго не можеше да заспие од тоа липкање и од сѐ друго, што се насобра таа вечер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И додека најмалиот со зачуденост на детински невиното лице му притрчувал да му помогне и да го исправи на нозе, фрлајќи ја пушката во недораснатоста да сфати дека нечија невидлива цевка внимателно му го бара челото покриено со густа коса или лицето или градите ослободени од секаква тежина на зимска облека, другите шестмина од скок се фрлиле на земја и заревеле или одмазднички или охрабрувајќи се меѓусебно без заштита и на најмало камче пред очите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Греењето во работните хали потполно се исклучува, а работниците се приморани сами да прават грејни тела, да собираат гранки и да сечат дрва од блиската околина, како и од фабричкиот двор, па дури и да горат стари камионски гуми – со цел да се стоплат во текот на студените зимски денови.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Еден саат чука тик-так, тик-так, Собирајте од афион мак Зрнциња кафе и пламено кајче и правете хероин за идните во воздухот сили поколенија; не чекајте време нема. Нечии мили кафени труби О, мила врбо бесрамна Наравоучение ни цицка, ни гс ко штица си рамна, Ако сакате да живеете долго исти се сите стомаци и да бидете здрави кога се полни бидете работливи како мрави. Кон одот за господа и божјиот суд на бескрајната Ако сакате да бидете први (верници) меланхолија во долината не бидете победни и од црви. сивите пци. 54 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Преку априоризам на хаотичното сетилно спознание и естетската перцепција или аперцепција на целокупната хабитација ја рехабилитирав само-целта на животот и од мноштвото про форми, односи, супстанции, модуси, комуникации за да избегам од загушливоста и монотонијата на секојдневието, избрав имагинарни слики-еквиваленти на стварноста која ја грабев за себе како совршена уметност за себе-вообличување, во несовршените материјални форми што ме опкружуваат и постојат во медиумите (средините) на реалноста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Симптоматично е тоа што настанот мистериозно беше изоставен и од евиденција во полицијата, иако како што видовме погоре беше благовремено пријавен од страна на самата болница!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Чукам со пиралката и ги плавам алиштата мои и од Јона, се наведнувам, а мачно ми е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По оваа егзистенцијално безизлезна ситуација за него и за членовите на неговото потесно семејство кое го издржува, Х.Џ. неколкупати се обраќаше до неговите претпоставени и од нив изречно бараше да му се исплатат платите што му се должат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Чиста, средена, ненаметливо осветлена и од звучниците сместени во аглите тивко се разлева песна. Звучи многу познато и дејствува смирувачки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој, понатаму, може да основа одбори и комисии за одделни прашања од својот делокруг; д) положбата на синдикалниот претставник значително беше влошена со замената на децидната одредба од ЗРО (1993), според која тој имаше право на посебна законска заштита од отказ и од други шиканирања за време на својот мандат (чл. 83, ЗРО/93), со одредбата според која на синдикалниот претставник, за времето на вршење на должноста, работодавачот може да му го откаже договорот за вработување ако за тоа добие претходна согласност на синдикатот!?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тој се згадува од постоењето на неговиот син и од фактот дека направил монструм - велеше Едвард.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа појава се продолжува и во рамките на нациите како одрекување од сето туѓо и од странците.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Јас имам малку, велам, а вие уште помалку. И од малку помалку имате вие, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Учителката нѐ прегледува секој ден и секојпат е доволна од нас: од мене и од моето девојче што навистина грижливо ме чува.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Почувствува како главата му се движи од лево на десно и од десно на лево мошне полека, како што сѐ друго се случуваше во тие мигови.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

За тоа време двајцата по него го настигнаа и тој им пресече од лебот и од сланината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Општо повлекување на сите единици. Насока - селото Смрдеш, планината Врба, Превалот и од тука во две насоки.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Подобро било да поверувам и да паметам дека сите тие девојки (а помеѓу нив се наоѓала и мајка ми) што ги служеле арабаџиите и трговците додека работел анот на Дуко ми биле по малку и мајки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Денот умира зад планината, се пали свеќа во осамена ноќ и од тишината барам утеха.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но, глувчето Цивко се плашеше, на пример, од некое празно истркалано кутиче, од орев, - море и од самата лушпа од оревот...и постојано се слушаше неговото пискање - цив-цив.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Но се плашам. - Од што? Од височината ли? - праша Бојан. - И од височината и од орлите!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Јас не те пратив кај неа... (Покажува со глава кон кујната каде што се наоѓа Неда.) ... јас не те пратив кај неа да изигруваш некаков сентиментален глупак, туку да ја направиш зависна од нас и од нашето молчење. И не играј си со главата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Знам дека ми прости и дека денеска клечиш пред мене од благодарност што си имаш едно прекрасно суштество, плод на еден срам, ама го сакаш и ќе го сакаш со целата своја љубов, оти е дел и од тебе!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ќе се протегнам ко оној облак од огнови и од виножито за да го заграбам името твое но дали само во името злоста е?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тоа за некој кој што пред триесет години како дваесет годишно момче дошол да бара правда пред парламентот на една малечка држава со која што векови владееле олигархии од различни бои и сорти, беше бетер и од самата умиричка.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ги мијам со водата од оман, од петопрас, од копиден, од смил, од млечки, од ајдучка трева и наваличе, тики од потканатица, од прешлига, од среќа, од троска и од придавка, од трева кромидарница, и од краварига, од боливач и од наѓезмо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Поголемиот дел од неа беше здодевна рутина, но вклучуваше исто така и толку тешки и замрсени задачи, што човек можеше да се загуби во нив како во длабочините на некој математички проблем - деликатни парчиња од фалсификат, во кои немаше од што друго да се раководи освен од познавањето на принципите на Ангсоцот и од сопствените претпоставки што е тоа што Партијата сака да го каже.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сето тоа го чувствуваше со своето болно тело, што се згрчуваше и потресуваше и од најмала болка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој, пак, секогаш стоеше до Ружди и внимателно набљудуваше како сечилото се лизга нагоре-надолу додека тој со елегантни движења на долгите прсти го вртеше по малку од едната и од другата страна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Најпрво, и покрај уредното пријавување на случајот кај јавниот обвинител да ја преземе кривичната постапка, тие беа одбиени односно, со писмен акт III РО бр. 228/08, во мај 2008 беа известени дека надлежниот основен јавен обвинител (Д.Михајловска) нема да покрене кривична постапка со образложение дека „не постои основано сомнение дека се работи за сторено кривично дело“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Значи, ако и ние се лажеме во претпоставката оти националниот сепаратизам ќе биде поддржан од комитетите, од Организацијата и од македонската интелигентна колонија во Бугарија, тогаш, и во таков случај, доста е една силна српска пропаганда во Македонија за да земе најголеми размери националниот сепаратизам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Овој шарлаган е од афионово семе и од сусам. Измачкај го со него.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој им раскажуваше на козарите за особините на кашмирската коза од Монголија и од Тибет, од чии влакна настанува чудесната кашмирска ткаенина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога Турците сопственици на чифлизи почнаа да си заминуваат од сета Пелагонија и од Потковицата и да се населуваат во градовите, тоа стана по бојот помеѓу орлите и штрковите кој во 1901-та започна на Алилово и се пренесе во Беговски Ловаѓе, односно тоа произлезе од страв од она опачно претсказание што го срочија христијаните по победата на штрковите над орлите, дека му е блиска пропаста на царството, жителите на Потковицата од своите бегови купуваа земја во близина на чифлизите или во дворните места на чифлизите и на новооткупената земја подигаа живеалишни куќи и се делеа на клонови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првиот пат кога слушна пукотници во далечината која беше доволно блиску до мирот во кој живееше и од кој спокојно можеше да филозофира за состојбата во земјата, се стресе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Долго го вртев во рацете тоа необично, чудно писмо, влажно, прозрачно, маглесто, на кое буквите му светеа со чуден сјај и од кое се теглеше конец- пареа и исчезнуваше во воздухот, од кое пафташе реа и миризма како од некој друг свет, како од некој друг живот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Горната, единствената што е на кат, е работната соба на мајка ми и таа се вика: Одајата со чаеви.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Ах, - пристори Луман и од бес што не ќе одмазди за својата смрт, со последните сили што му останаа во снагата, замавна.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Некако успеваше да ја врати пак кај еден од браќата, таму, под прозорецот со нечисти пердиња, не можејќи да заспие од нејзиното мешколење и од лутите комарци.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тие, европејците де, измерија од тука, измерија од ваму и од таму и откако видоа каде е ќарот, на Грците и на Болгарите им испратија немски цареви.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Лекарите дотрчаа по Дејан во лежалката и од привидот сите се соживеаја со случајот и се прилепија кон валканите плочки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога Балканот ќе стане Европа, пред Европа да стане Балкан!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Само чавките, тие ѓаволи, кога ќе се сјурат од камбанариите и од високите јасики - бог да пази...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Фирсов чита: ,Кога стасавме во Елбасан, другарката Небеска го зеде државното знаме што го донесе бугарската делегација на Вториот конгрес на НОФ и од него направи женски гаќи".

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

1. Скриен во сонет како во сонот, Римуван, а неразбран, На пусија дочекан, гонет Од стин и троглави змии, Занесен, во сонот изгубен, сет Изѕемнет, поцрнет од рими, Од своите луди посестрими И од аждери- ѕверки, душодерки; Сонет, недосонет, буден Слуден и студен од мори, Сосема сам, над димни гори, Фатен во тешко оро Со студот и со зборот, Од темни ноќи, до бели зори.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Ми подигруваат некакви скокалчиња во воздухот и од секаде ми бучи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со исто право можеме да тврдиме дека Чинго се влијаел и учел и од Брет Харт колку и од Бабел.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Плукнал. Од жлездите му се цедел сок на лутина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

‌Да се потсетиме дека хомосексуалноста, како посебна класификација на сексуалното однесување, сексуална желба и сексуален субјективитет, првобитно се изнедрила од искуството и од концептот на родова инверзија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На ова се надоврзува и неговиот пристап кон монтажата: педантно чување на неуспешни, безвредни сегменти од филмот, од една страна како сочувување на автентичноста (кај Ворхол нема лоши кадри или лоши актери: „Обичните луѓе се феноменални... снимајќи ги, не можете да направите лош филм“), и од друга, како мета на специфичниот фалш

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тоа беше еден полничок и активен човек, но поразително глупав, една маса од имбецилно воодушевување - еден од оние сосем несомничави, посветени аргати од кои, повеќе дури и од Полицијата на мислата, зависеше стабилноста на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ги редеше на штицата коцкестите резанки бел леб за сендвичи, ги премачкуваше со путер и од нив направи сендвичи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Додека пиев топло млеко, влезе во бифето полицаец и од секого бараше билет за патување.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Бедрата му биле крвави од сабји и штикови додека го минувал обрачот на турската војска, и од него како семе на идни диви и неуништливи лозници, паѓале капки - виното, доколку ќе го напоело, можело да му ја обнови коњската крв.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ова може да биде позитивно за нашата уметност, бидејќи овие емоции вклучуваат спонтани реакции на природниот свет, донесувајќи чувства кои сѐ уште не се избришани од светот на телевизиските екрани и од потрошувачката рекламна машинерија.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како олово да имам на нозете. Колку повеќе се напинам да бегам толку повеќе нозете ми тежат и од место не можам да ги мрднам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Остана долго во кожените ложници, што некаде оддалеку мирисаа на штавање, загледан во една точка, наеднаш неспоредливо малечок за да ја исполни со себеси, со својата будност, дури и оваа своја одајка, и од тоа уште повеќе пристеснет.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Постојано некаде криеше и леблебии и од оние шарени мешлести бонбони, црвени, со бели пруги.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сите кои имаа можност да ги видат, а можеше секој од Потковицата да ги види, беше само да отиде дома кај Акиноските и на надлежиот за тефтерот, по правило тоа беше најстариот од нив, да му раскаже нешто кое навистина се случило и кое ги засегнуваше сите од ред во Потковицата, остануваа стаписани од големината нивна (собрани на куп, со тевтерите можеше да се наполни доволно еден дел вејнички куфер) и од писмото во нив: беше чудесно испишано и украсено со разно-разни шари.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нема извори на живот. Животот е извор што се пие себеси.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ уште не сум му рекол на Пачев дека и Загорка Пеперутката, слично на него не може да сфати дека убиството е убиство. И од љубов, и од омраза.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во центрите на цивилизацијата војната не значи ништо повеќе од постојан недостиг на потрошни добра и од повременото треснување на некоја ракетна бомба која може да однесе неколку десетици животи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дувна силен ветер и од главата на едно старче, што полека се движеше по улицата, ја крена шапката.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Други конструкциски детали почнаа да му светкаат во мислите и секој детаљ беше откритие и од голема важност.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Еден летен ден, јавајќи кон планината, коњот нешто ми се потплаши, се разрипа и од торбето ми испадна лебот.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Истото тоа се поддржа од признавањето на суверенитетот на Душана во Македонија и од улогата на нашите големци во неговата држава.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се наведна крај себе и од покрај столот крена една најлон ќеса со хартии, која ја носеше со себе уште кога дојде.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа јавност особено била ползувана, што било мошне важно, од конзуларните претставници и од странските новинари.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Пријатели? Роднини? Соборци? Ах, секако по еден двајца од нив, седат крај двенатри скрпени масички од секакви штичиња и го мезетат минатото, ги џвакаат сеќавањата налевани со слаба комовица, се гледаат еден со друг и не си веруваат дека се живи и одвреме навреме се поттупнуваат колку да проверат дека навистина се живи дека се токму тие што се околу масичето и така изминуваат денови и ноќи и тие двајцата се симнуваат подолу со тренто стиснати еден до друг без да знаат дека се еден до друг и подолу на попатна станица зад која може да се најде Дубруву тропаат од врата до врата бараат Игејци такви и такви од тоа и од тоа село

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Поради таа лишеност е оваа моја внимателна qубов кон вакви ситнурии”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се враќаме пак во собата, зачадена од цигари и од миризби на овошје.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од таа вода и јас се напивам и од тој леб јадам, и му се молам на Господа пред денот на Потопот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И сѐ беше во некакво движење; говедата се митареа, чешајќи се по дрвјата, младото ветерче скришно се задеваше со овошките и овошките крцкаа, занишани и од цут, од пеперуги и од пчели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сувото лице, ижлебано од долги и непроспиени ноќи и од крчми, ги изморуваше очите на Отец Симеон затоа не гледаше во него кога некако изцеди: „Остави не да седиме кај што седиме и оди кај својата јагула.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа се гледа од титулите што ги носеа македонските големци и од нивното влијание во империските работи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во најмала рака, искушение е да се шпекулира дека камп-вредноста на таа мелодраматична епизода можеби лежи во нејзиниот повик до геј-мажите безопасно да се вратат на сцената на една слична траума (било вистинска било замислена): траумата на протерувањето од мајчиното присуство и од жариштето на нејзините благост, дозвола и општествена потврда.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Моите соништа лежеа зад непробојноста, јас не можев веќе да достасам до нив, под едно црно сонце на зелено небо и од раб на еден зелен оган врз црна земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тогаш бев многу збунета и од секој одговор исплашена.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Скршени од болка и од заемот што го зеле од комшиите за закопот, одвај чекаат да се доверат на првиот близок до нив во редот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ја отвораше како да оддиплуваше кора за мазник и почнуваше со тој свој зарипнат глас, а јас трепетливо и некако исплашено, гледајќи во неговите насолзавени очи и во бузите и од тутунот подгорените мустаќи, повторував: - Аз, буки, веди, глаголи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И од оваа страна, како и од надворешната, Потковицата обилува со знаменити води.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но ноќе станувал и чекорел по врвици на измислен свет, лесен и благословен во споулавеноста, ослободен од мисла и од земни тегоби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не знам дали е в ред да се прекорувам себеси дека моите последни навраќања во Книгоиздателството што се наоѓаше веднаш зад Камениот мост биле поттикнувани и од љубопитството да се осветли уште некоја дребулија од минатото на човекот што ја беше отфрлил мантијата?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Полесно пред Него ќе си го посипуваат лицето со пепел, доколку пепелта ќе е моја, од ова месо и од овие коски.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

идат сега полицајците на Јанис Метаксас и ти дежураат пред устата, под ушите, не смееш ни кучето со свои зборови да го повабиш, ни козата да ја искараш, оти не им зборуваш грчки, ти велат, моето куче не знае грчки, им велиш, мојата коза не разбира, полицајците и оддалеку знаат на кој јазик зборуваш, по отворањето на устата знаат и идат право на тебе и во отворената уста ти плукаат и после ти ги кршат забите и ги бришат словенските букви од црквите и од гробовите,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Згора на сѐ, покрај казнената камата – која течеше од јануари 129 2010 па сѐ до денот на конечната исплата – МВР беше задолжено да плати и трошоци за постапката во износ од 17.120 МКД (о. 280 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во тие пијани ноќи тоа навредуваше; тогаш излегов од себе како полжав и бев исто толку непријатен од самосожалување и од замрачена свест.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На татко ми кога беше со Чанга, му се отвораше душата и од неа излегуваше птицата на стравот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ќе се откаже ли Хелвиг сосема од неа и од детето?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во сите наши разговори, семејни дружења, секогаш подеднакво беа и се присутни јунаците и од Будимпешта и од Гаково и од Загреб и од Берлин...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Всушност, тие според брат ми во тоа време уште не биле народ, затоа што, пишуваше, биле сѐ уште само „семитски племиња“ населени во „гранична провинција“ и од нив, здружувајќи ги, Мојсеј ќе создаде народ, со цел да ја шири верата во едниот и единствен Бог – Атон, па со нив тргнал во потрага по светата земја.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

1. На мојата работна маса цел куп книги и фасцикли со исечоци од списанија и весници, извадоци од архивски документи и од објавени мемоари на политички и воени челници од двете завојувани страни во граѓанската војна во Грција, селектирани белешки од фалбаџиски топорења, измислувања, лаги и кодошења и во одделни коверти белешки од обични, простосрдечни раскажувања на живи учесници и сведоци во кои се сочувани најавтентични доживувања од времето кое како лишај и лош сон е залепено и врежано во нивните и наши спомени.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За миг лежеше таму како стаписан, додека од устата и од носот му течеше темна крв.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Врвам така низ буките, засмрдени од барут и од раскопана земја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Моите денови во Долнец не беа три, туку многу повеќе и ми носеа сеќавања од многу поранешни и од поблиски времиња.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Луѓето се насмеале кога попот им рекол дека животинчето му е како син и дека се вика Армодиј Давидовски и дека е заведен под реден број во црковната книга на родените, од татко Доситеј и од мајка Природа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Алексеј го запишав во училиште! Почна да станува човек.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Стигна жалба дури и од партиската организација на Театарот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Една од претставите на репертоарот беше „Мармалад“, претстава која на годинашниот МОТ ги собра сите симпатии, како од публиката, така и од стручното жири.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А брановите на војната беа исфрлиле Ноеви ковчези на многубројни спасени семејства од сите страни на Балканот, и од подалеку.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Дувај ги, викал татко, издувај ги, велел, да нема ни раска на јатките. - Да не сакаш и да ти ги џвакам, мајката, му рекол еднаш Јоше Свирачот, ама татко не го заушил убаво, оти устата му била преполнета со ореви што ги крцкал со забите и од тоа не му се дослушувало.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но сега веќе беше доцна за помирување и љубов; јас бев преплашен од Луција и од нејзиното тело, таа беше повредена, јас гневен за нејзиното неверство, таа гневна на мојата одглумена сексуална рамнодушност, и конечно јас бев до срж унижен со тоа што песнарката се најде во рацете на Партијата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еднаш мислев дека е далеку од мене и од многу други луѓе, дека е само за една мала шепа луѓе, една таква судбина на одбраните на оние што сакаа и што се бореа, што живееја само за да сакаат и да се борат, и што најпосле успеаја да го преуредат животот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа, што не го завладеаја Чауле и околните ридови, и што беа погани со народот и со луѓето од началствата, на Србите луто им се одмазди. После, во првата Голема војна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Расфрлени од ветар и од претчувства дека ќе се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел во историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Господе боже, и своето мораш да го крадеш. И од своето да крадеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од година во година и од минута во минута, сите и сѐ одеше брзо нагоре.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И од Вардарска дивизија се направи I и II југословенски пук.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но тешко можеше да се разберат суштинските причини за вечното траење на војната.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Подигањето на чифлизите стана така што мајсторите и потковичаните (нив, на последниве, тоа посебно тешко им падна: покрај што беа катадневно ангажирани во градежните работи, кршеа и довезуваа камења, сечеа плитари, бичеа греди, газеа кал и мешаа малтер, мораше да се грижат уште и за исхраната на мајсторите, за полето и за домазлакот) најпрвин го одредија просторот на кој требаше да бидат подигнати идните чифлизи, потоа истиот тој простор од Имотот и од селото го издвоија со широки сокаци и високи камени ѕидови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Освен тоа, на Византија ѝ помагаа да ги држи Македонците во послушност и џадињата или друмиштата што се направени за воени потреби уште од Римјаните и ја пресечуваат Македонија од исток на запад, т.е. од Белото Море кон Јадранот и од југ кон север крај Вардар, т.е. од Белото Море кон Дунавот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За тврдењето на проф. Миловановиќ дека Македонија не составувала и не составува географска, етнографска и историска целина, за кое некои можеби ќе најдат потврда во моите расудувања за изменувањето на националното име кај нас, освен тоа што е речено кога стануваше зборот за прашањето дали има во Македонија две словенски народности, ќе го речам уште следново: Иако е Македонија составена од неколку котлини, разграничени со високи планини, пак таа во денешниот нејзин вид има живеано одделно од Бугарија и од Србија или самостоен живот или под други држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не можеше да се разбере како ова пресадена идеја од Француската и од Октомвриската револуција на Балканот доживуваше дегенерирани форми земајќи големи жртви.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Лево, напред, врата, а во дното долап; меѓу прозорците огледало од горе малку спуштено и украсено со крпа со домашен вез во форма прозорец со расечена завеса и од горе на среде преврзан со корделка.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од исток планинскиот гребен: Перун — Трибор — Српјановец — Козјак — Зелка го пара небото и прави ѕид меѓу Прилепско и Тиквешко; од запад: Голата Скрка — Шигаса — Ќимкова Скрка, од север: Рожден, Становица — Коленеш; и од југ: Панделе и Полчишкото Поле држат завет од необузданите ветришта Северот, Југот, Мегленецот и Дерикоза.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Е па, да одлетаме од оваа тажна, зачадена котлина, еднаш засекогаш, мој мил сопатнику, Кракатау? Да одлетаме, пријателе, да одлетаме. литературна адаптација: П. Вулкански okno.mk | Margina #11-12 [1994] 145 Worhol Andy 146 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И од оваа мимолетна средба, неочекувана и ненадејна, во устата почувствував горчлив вкус, а во пазувите студенило што ми го праќаше павтежот од полите на зелениот мантил на тој човек.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Рацете му сноваат на трпезата и од тоа брзање му залетнува. Се дави човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И таа можност започна да вее од секој предмет што ќе го слушне, види, рече или помисли.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но и од она што можеше да прилега на судир и караница слабееше, се губеше во подвреснувања и задоволно подвикнување додека лелеавото оро се извлекуваше од црковниот двор под нишки на штотуку почнат дождец.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Горе, на таванот и од страните има малечки дупченца.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сити сме и од тескобите и од тешкото време, особено во ова наше време. Затоа, пријателе, те молиме да ни ги ископаш очите зашто веќе не е за гледање, не е за слушање.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Стрчувам и од легалото му го земам јајцето. Ја засукувам скутината, го клавам јајцето в скутина, и трчам кај Доксима Тренчески. На меана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Седејќи во градината Богдан се чувствува како одново роден, ослободен од секакви грижи и од четирите ѕида на собата во која понекогаш ја доживува како ќелија, како затвор.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Така велат доселениците од Македонија за пропаѓањето на Венеција: ако било пишано да се пропаѓа, тогаш нека се пропаѓа барем отмено, сосе Венеција - живо сведоштво дека на селидбите на Македонците сепак не им се гледа крајот и од највисокиот морски светилник

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Па да му изнапишам што се прави за него и од него...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе му избега божем нешто важно од куќата и од дворот, пред ѕидот да биде доволно издигнат.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На една од превртените гајби седеше изгледа уште од вчера, а можеби и од создавањето на светот лично тој, пријателот Господ Саздов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Почна и тој да се облекува во скапи од чоја и од кадифе, со срма извезени алишта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Малтерот постојано се лупеше од таваните и од ѕидовите, цевките пукаа при секој посилен мраз, покривите прокиснуваа секогаш кога паѓаше снег, системот за греење обично работеше со половина снага кога не беше сосем исклучен од економски причини.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Егзархистите, сами и од турските власти, се бројат за Бугари, Србите пак ги бројат Срби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Прв пат доаѓаат во овој крај и се одушевени од сѐ што им е понудено, од сместувањето, од храната, и од местоположбата на детскиот центар.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Дворот се начичка добро до народот и од неговата таговна вика. (Сите пак, не ги ни собра.) Сред плачот се стегаше народот надвор и благо секој на мртвото тело Кузманово сакаше да му се доближи: да го бакне неговото чело.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Тогаш и вистински ќе почувствував како усните, ми се сушат; како ми венат од нестрпливост и од долго чекање. Но тоа не е битно.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога тоа и го кажав, ми кажа што рекол: дека еден ден, додека влегувал во метро, видел еден човек како им продава моливи на две жени - човек без нозе, кој се движел со помош на платформа на тркала.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бегам леден во ноќта луда, Изгубен, заболен и сам Во срцето на зборот загледан И од зборот љубен и огреан Се враќам во сонет од рими дочекан, како лебед пред смрт, распеан.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но за момент тој не гледаше во нејзиното тело; очите му беа заробени од пегавото лице и од неговата малечка, смела насмевка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Новинарка сум во Белградската телевизија која живее за својата и од својата работа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во мојата сонлива соба се разлеаја очите на денот. Тие заиграа во смрзнатите шари на ѕидојте и од нивниот насмев оживеа мртвите цвеќиња Остриот мирис на сеното слеан со песната птичја под стреата се занесе над постелата.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Но не со намера да го укорам заради непристојното и по малку загадочно однесување во оној дел од неговата приказна што се однесуваше на спомнатиот волшебно розов облак, туку за начинот на кој настојувал да се изземе себеси од секое можно сомневање па дури и од недоразбирањата што би можеле да се појават во врска со нив.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Оддалеченоста помеѓу стиснатите дланки и градите се намалила.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И навистина, еден коломенски позорникар со сопствени очи видел, како што се разјаснило, зад една куќа привидение; но бидејќи по својата природа бил слаб, така што еднаш обично повозрасно прасе, откако излетало од некоја си приватна куќа, го соборило наземи, на громка смеа на кочијаши што стоеле околу него и од коишто тој побарал по еден грош за тутун поради ваквиот подбив,  и така, бидејќи бил слаб тој не посмеал да го запре, туку така си одел по него низ мракот сѐ додека привидението наеднаш не се свртело и, застанувајќи, не прашало: „Сакаш нешто?“ – и му покажало таква тупаница, каква што тешко ќе најдеш меѓу живите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од допирот на седефот и од самиот поглед на него му се тресеа забите и морници му минуваа по кожата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За првпат сфати дека ако сака да сочува некоја тајна, мора да ја крие и од самиот себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не, никако не било во прашање неовоземно чудо, како што можело да се претпостави со делче на пулсирањето во разбуричканата свест.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откога го доказа сето сторение негово, Силјан им се молил за и тие да му кажат од кај го познаваат и од кај го виделе, што му ги кажувале грешките како со очи да му ги гледале.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога поп-артот се појави шеесетите години на ликовната сцена, втората генерација на апстрактните експресионисти се подготвуваа да јуришаат на високите естетски вредности што ги поставија Вилијам де Кунинг, Џексон Полок, Бернет Њумен и другите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Беше тоа некој одблесок од снегот и од ѕвездите однадвор.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Од таа положба до полното отцепување од Бугарија и до објавувањето на Македонија за одделна од Бугарија и од Србија етнографска област има еден чекор.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа е затоа што тие се подготвуваат за секоја точка како никој да нема никогаш да ја види, и од таму доаѓа и совршенството на тие точки кога се изведуваат пред публика, односно стремежот кон апсолутот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Минувајќи преку овој мост човек не чувствува дека се префрлува од една во дуга држава, ако на тоа не го потсетат различните униформи на царинарниците од едната и од другата земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Еве шарлаган", викна некој. „Еве сончогледов шарлаган, браќа.“ „Еве шарлаган и од кикирики“ викна и Сандре Самарија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ракоплескањето шуми како пролетен дожд врз ламарина по салата и од сите страни се чуствуваат извици: Браво! Ние се гордееме со тебе!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ќе се вратите пеејќи за сончев ветер Што пустоши низ оваа древна мапа На која веќе се распознаваат Изгаснатите огништа околу кои седите, Велам ќе се вратите зашто јас тоа го читам од плодовите и од летните магли, јас тоа го слушам од лебот и од солта, јас тоа го гледам во очите на жетварките, јас тоа го прераскажувам гледајќи ве како му пеете на полноќното сонце.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Му се чинеше дека облаците се настрвени кучиња и од сите страни лаат во синото небо, да го парчосаат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А сепак, храмот се изградил и во него свечено бил внесен заветниот ковчег, следен од харфи и цимбала, и од песната на канторите: „Подигнете ги, порти, горништата свои, подигнете се, вечни порти, и ќе влезе царот на славата“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нејзе ѝ е испомешана сликата и од тоа што пак се појави Костадин, устрау да го удре, се завртува да ги затутли внучињата да не настинат, а тој седнат веднаш до неа, си ја чеша небричената брада божем се чуди што ги снашло.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Стара беше, постара и од мене. Оваа нова е што ја гледаш, пролетва ја направивме...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

ЌЕ ИЗГРАДАМ ГРАДИНИ И ШАДРВАНИ И ОД МАЛИТЕ МОМЕНТИ НА СРЕЌА ЌЕ НАПРАВАМ ВЕЧНОСТ СО НАСМЕВКА ПОГОЛЕМА ОД ЖИВОТОТ

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ја понесе од тоа само леснината на трезноста, од која чекорот му стануваше поцврст, а задоволството со себе заминат и од целата таа утрина сега можеше да му узрее во радосна насмевка, што ја сети во своите очи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Трепери молкот, Тоа глобоко, тоа темно око, Со кое го следиме сивото, Невидливото, тоа далечно Слачно тесто што таа го цеди, Тие шумливи, тајни болкореди, Од загодочно и од мрачно, Врз очи што се гнезди, се лепи, Та ние остануваме слепи За искрите, за сјајот, за лачите.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

И од гуша, и од раце, и од уши, целата ќе ја оберат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа во основа е една темна материја, честички на оние душевни сензации што се простираат и движат во огромниот простор помеѓу тагата и очајот; тоа се честички што се јавуваат во улога на невидливи оски околу кои времето на творечката индивидуа ја прави својата голема револуција, постојано кружејќи од детството до денес и од денес до детството.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

АРСО: Ќе спечалам, ќе ја соберам вересијата и ќе ти ги вратам парите, а лозјето остави ми го, ти се молам, чорбаџи Теодосе, ми е спомен од татко и од дедо.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Покрај заемките од латинско потекло, Татко не ги изостави и покрактеристичните зборови преминати во балканските јазици преку турскиот јазик од францускиот и од италијанскиот јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој на бугарската влада ѝ ја пренел цврстата решеност на царската влада, како и на Виена, да не дозволат никакви промени во овој дел на Балканот и барал од претставниците на македонската емиграција во Бугарија и од тие на МРО (д-р Татарчев Христо Матев) со кои се сретнал да водат сметка за тој факт и да не предизвикуваат нереди во Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И од ненапијано ќе седне да зборува штогоде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога се обидувам да ги актуализирам сознанијата од записите за кои станува збор, нагласи професорот, всушност само укажувам на внимателно документираните наоди за една појава што мојот монах ја следел през еден прилично долг период, изгледа подолг и од пет- шест десетолетија.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Машко друштво “Осамени срца” со седиште на улица “Бојан Мурџев” 26, Припор, број на членови: променлив, возраст: од 50 до 80 години, организационо - според идеите и целите - хомогенизиран состав, но внатре структурно дејствува во три секции реско изделени според возраста (од 50 до 60 години, од 60 до 70 години и од 70 до 80 години).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

_ * Мала земјена колиба. Селаните ловци ја ѕидаат од кал крај реки или баришта. Така се заштитени од студот и од погледот на дивите гуски и пајки. * Отвори на ѓумето, пушкарници.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не, и ако отидеш кога узреат маслините и од глувото пристаниште првиот кораб крене, ако сетиш некогаш во бурјанот на годините како се исчезнува и полека вене.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Онаков, дома да го однесеш во Орландо, никој нема да го познае.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се фатија некои и од милосниците на чаушите и сејмените, та ја донесе тој натемаго и црна Стојна Ѓупката, милосницата на Аќифа. И кај ќе се фати — до Проќа Толева.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По обиколката на Имотот, при којашто тој и другите главешини (на предлог на мажите што го пречекаа и кои и понатаму го придружуваа) си избраа коњи од ергелата, Потковицата, заедно со Имотот, заедно со стопаните, заедно со сите нејзини жители и со сиот нејзин синор, од свое име, и од име на победоносната војска, му ја подари на својот султан, како израз на верна љубов и длабока покорност.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И од радост само врти со опашката. Небаре косач со коса што врти.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тука душата на собозљубен Стефан Лествичник, името што си го смени поради лажно видение, не издржа и од темнината, со свеќа в рака се јави: „Ако е така како што глаголиш, Филозофе, тогаш кажи ми какво е значењето на гласот м, да речеме? Или на т, или на к, или на а?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Поради сите тие причини, а најглавно затоа што Македонците за своето ослободување од грчкиот патрик и од Турција до последната руско-турска војна работеа заедно со Бугарите под името Бугари, а местата за таа борба беа околу Бугарија, т.е. во Стамбул, Влашко, Југозападна Русија и Србија, кои (места) помагаа во ослободителната работа најмногу да бидат застапени Бугарите, – помогнаа да се објави источното бугарско наречје за литературен јазик на Бугарите и Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Според тоа, и од гледна точка на новите групи кои се подготвуваа да ја заземат власта, еднаквоста меѓу луѓето не беше повеќе идеал што треба да се избори, туку опасност што треба да се одбегне.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Природно е дека ќе ги употреби Грција сите дипломатски патишта за да се задржи во Македонија на тие позиции, каде што се наоѓа од средните векови, особено од времето на турското завладување на Македонија, а грчките интереси во Македонија се бранат не од една Грција, а и од големите сили што не сакаат да се засили словенскиот елемент.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А тоа, оттаму, значи мажественоста да се лиши од јуначкото величие и од самочувството за сопствената важност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

О, боже, што да чинам, поарно и јас малку да се иставам дури да се расони, оти што се вели: сонит — манит, полош и од пијан (Излегува.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

На закопот можеше да се види колку пријатели имаше татко, дојдени дури и од други земји, од различни вери и народи на Балканот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Франциско одеше гол и бос, парталав, гладен и жеден, во крв облеан, и од никого ништо не бараше: ни дреи, ни леб, ни вода, а уште помалку го мачеше суета и потребата од признание и слава.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Последната приказна на нашите творци беше онаа за чинителите на духовните добра (театарџиите, писателите, музичарите), за срамот од сиромаштијата и од гладот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Оди, побарај ми ги нозете, вели и од устата му паѓа насмевката.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дури Тренков и другите организациони дејци, по страшните порази, се откажаа од борбата и од нападнувачка поминаа кон одбранбена борба, Толе си остана верен на својата клетва, дадена уште при напуштањето на кошарката од татка му Трајка во Крушевица, дека ќе се бори и ќе коле, тепа Турци изедници, а и нивни помагачи од која било вера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И како што гние арското ѓубре од свои внатрешни и болештини и топлини распаѓајќи се и станувајќи храна за пченичното зрно, да вивне тоа зелено, така и од дневниот спокој вивнувала увереноста дека ноќите се кратки за да се искожурчи од вековите измисленото чудовиште и да стаса до нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

КАТА: Што ти знам јас од каде и од како. Нели ги бричат...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сега беше дојден мигот да се лиши и од илузијата на неколкуте мигови откриено време.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Оти блажен е, среќен е оној кој ќе успее да ги спои светлината, бојата и музиката; блажен и среќен е оној што од папокот на жената љубена, од словото свое и од чашата вино ќе сотвори Едно, оти само тогаш ќе го најде, ќе го означи средето на светот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Најбогат беше асортиманот на рибите и морскиот свет. Од сето она што се нудеше овде, не можев да забележам само месо од китови веројатно и од ајкули.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Ќе ти умрам, вели, од срам, од страв и од горчина ќе ти умрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој мора да биде отсечен од минатото, исто како што мора да биде отсечен и од странските земји, затоа што е неопходно да верува дека нему му е подобро отколку што им било на неговите предци и дека просекот на материјалните добра постојано расте.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Подобро дури и од вкусот на кафето беше свиленикавата густина што му ја даваше шеќерот, нешто што Винстон речиси го беше заборавил по годините со сахарин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Достасаа Озновци од Прилеп и од Битола; иследуваа, сослушуваа, држеа конференции и кога не им појде од рака да посочат кој го убил Пената, прогласија дека реакција во Потковицата има исфрлено комити во шумата, дека тие, комитите, дење си седат дома и работат по полето, а ноќе бегаат во гората и убиваат, па ја вооружија младежта и почнаа да ја пребаруваат шумата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Навечер воларите се враќаа со полни капи јајца од диви патки и од диви гуски, а во неделите и празничните денови луѓето со кошници тргнуваа низ Беговски ливаѓе за да собираат јајца.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ужасна екстаза од страв и од одмаздољубивост, од желба за убивање, за тортура, за смачкување на лица со ковачки чекан, изгледаше како да тече низ целата група како електрична струја, претворајќи го човекот и против неговата волја во размавтан и разврескан лудак.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Отпрвин ми се чинеше дека сликите доаѓаат од некоја друга земја и од некој друг град, а потоа и од некое друго време.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Протегна рака и од босчето исече едно подебело парче, па си зафати да си делка црцало.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Ќе погледнеш, а погледот ништо никаде не ти покажува и од никаде не ти се враќа назад.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во Македонија, ни рече, од многу војска и од многу тепање, ќе почне да пропаѓа земјата и ќе излезат големи води и се ќе потопат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И по тие ружи, што ги надвишуваа тарабите, и од кои некоја секогаш цветаше, можеше да се распознае нивната куќа во секое доба на годината.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Згора на тоа, мајсторите оставија чудни светларници на источната страна над олтарот и отспротива, на западната: по една тркалезна дупка колку половина лакот широка и од двете страни на дупките едни како запирки што ги има по типосаните книги.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Роден Мегленоски само ги забришуваше очите, зацрвенети од тутун, од ракија и од повремено расплакување.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Освен површините со пиперки и домати, имаше други со бланучки опојно миризливи и благи, а кога тие завршуваа се појавуваа јаболкца петровки што го немаа вкусот на бланучките, додека ѕарѕалините онака убаво пожолтени и со темни дамки од сончевата страна имаа уште поубав вкус и од бланучките, па сѐ до црешите, праските, грозјето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тој, кој го држи Лисец, ја има контролата на околните ридови и што е најважно, го отвора патот кон Превал и од тука долж џадето, се вклинува во Преспа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Запрев над сиџилот врз кој имаше најмногу пепел и исто толку солзи. Лавиринт од пепел и од солзи. Сиџилот беше нецелосен.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мисирков бездруго со право бил револтиран од практиката на ТМОРО што се служела со бугарскиот литературен збор во својата дејност, како и од активноста на некои егзархиски учители што толку ревносно го воведувале тој јазик во македонските средини. 156.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи делењето е вештачко и од борбата со него најнапред ќе треба да се зафати нашата нова работа во понатамошниот развиток на нашето национално самосознавање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Прскав и самиот и чекав мојата распаднатост да ја најдат човекодуши магесници со голи и бели грбови и да ме состават, стани, да ми шепнат, на свои раменици можеш да ги пренесеш запрегите до Лесново и од Лесново до Кукулино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

До Инспекторот на полицијата Скопје Од управителот на поштата во Прилеп и од началникот на Прилепски срез добив телеграма со која ме известуваат дека четниците кои се враќаат од бојното поле вовеле вистинска анархија и безвластие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Знам на која страна ќе тргнам и од каде ќе се вратам. Си ги знам стапките.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Иако е крајно огорчен од целокупната ситуација во државава, но и во светски рамки воопшто – Љ.Н. е одлучен во тоа дека, во иднина, повторно би тужел доколку му биде повредено некое работничко право. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Навистина не ѝ беше лошо: се здоби со покомотна живеачка а згора на сето тоа стана и генералица, и тоа не некаква си генералица, туку вистинска, бидејќи, како што веќе реков, Ролан Јаковлевич, иако веќе средовечен, по својата претставителност повеќе личеше на генерал од многумина други познати војсководачи, па дури и од оној српски генерал Ковачевиќ, кого во дваесетата или таму некаде, го убија некои поединци, уверени дека со неговата смрт ќе му ја приближат на народот барем малку слободата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Максим ја отвора вратата, Влези му вели на Васила и додека држејќи ја вратата отворена чека да ги избрише Васил опинците првин од штиците на чардакот потоа и од чергичето пред прагот на одајата, пред него пред Васила во одајата, прерипнувајќи го прагот, влегува Караман.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Гледаше лице на момче залеано од виделината што паѓаше од високиот прозорец и од тоа изгледаше тенко и бледо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ама нели татко му беше веќе одамна застанат на нозе, што се вели, и бидеејќи силна заветрина му правеше и со милоста, и со богатството, Марко веќе не мораше да оди во опинци како татко му кога беше дошол во Скопје и се вчудовидувал, како што кажуваше самиот, од Безистенот и од чаршијата, туку се облекуваше повнимателно и поубаво.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ја дигаше главата и од висина го шеташе погледот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

(...) Оваа филозофија на историјата бара метода спротивна од онаа што ја фалеше Волтер: наместо бесконечната човечка пластичност да се подвргне на наводно еднообразен аршин или некаква иста способност, наместо “оваа или онаа особена египетска доблест да се откорне од своето тло, своето време и од детството на човечкиот дух за вредноста да може да ѝ се изрази со мерките на едно друго време”, би требало да се споредува она што е споредливо: египетската доблест со египетскиот храм, Сократ со неговите земјаци и луѓето од неговото време, секако повеќе отколку да се споредува со Спиноза или Кант.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Виснатите мустаќи му биле црвени. Од ноздрите и од устата со долги заби му бликале крв и јад.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не барам одговор, Господи, за ништо зашто добро знам дека и страстите се создадени од крв и од солзи и Ти ќе продолжиш низ нив - Мене само осама ми треба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Па и самиот Оддел за документација беше само еден огранок на Министерството на вистината, чија примарна задача беше не да го реконструира минатото, туку да ги снабдува жителите на Океанија со весници, филмови, книги, телекрански програми, драми, романи - со секој можен вид информација, упатство, или забава, од статуа до слоган, од лирска поема до биолошка расправа и од детски буквар до новоговорен речник.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие се кикотеа, колку од зборовниот каламбур толку и од скокотот по половината, меѓу стегачот на градникот и ластикот на гаќичките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И бидејќи бил насликан на сферична површина, си можел да застанеш каде сакаш во таа одаја, а тој сѐ така еднакво и од секаде те гледал со своите ситни очи, со црнки во нив како кај мачкиниот род.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Внесена во мојата балканска сага таа не можеше да остане индиферентна на настаните кои ги следеше преку медиумите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

7. ЧОВЕК Е ОД ЈАЈЦЕ ПОСЛАБ И ОД КАМЕН ПОЈАК - во зависност од тоа со што ќе го стиснеш.

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Бевме во добата на невиноста, кога душата уште е мека глина и не знае дека еден ден ќе се претвори во камен или во посна земја; бевме во онаа доба кога душата е глина која лесно може да се стопи со сродна душа, и од двете да стане едно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И после пак ќе почне да се искачува и од златна лажица ќе срка, беше ми ти рекол.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој не ја знаел темната јадосаност на Куно Бунгур и неговата вера дека соништата на ноќта што доаѓала се само негови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оваа стратегија настана од убедувањето дека „изумите на филозофијата не се ништо помалку фантастични од изумите на уметноста“, и од неотповикливото гадење спрема книжевниот реализам кој често се поистоветува со баналноста, со предвидливите, па дури и со здодевните страни на животот. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 213

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Наоколу никнуваа криви стебла со тешки и црни лисја, се ширеа, се лееја едно во друго, потоа станаа несовладлив ѕид.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа е резултат на првокласната обука што во денешно време им се дава во Шпионите - подобра дури и од моето време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Жолчно надојдената ноќ од сите јами и од сите рани на животот го демнела на секој чекор со соништа што ги заборавил ослободувајќи се од треската и го присилувала да се движи со крадечка претпазливост помеѓу двоколките на кои, овде или онде, веќе спиеле неколцина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа глетка ја гледам и најаве и во сон и мислам дека никогаш нема да успеам да се ослободам од неа и од прашањето: од каде ли толку дива и фанатична, слепа и студена, жестока и јаросна омраза и толку дивјачка жед за убивање?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

При што никому од тукашните главатари не му текнува Да поведе сметка и за нас коалите Па на секој новодојденец да му наложи при цапнувањето во Австралија Да засади макар по еден еукалиптус За ние да можеме безгрижно да сонуваме И да си ја исполнуваме својата мислителска мисија А не да ни ги скусуваат соновите и од нашиот еукалиптус Уште да прават и некакви бонбони за шмукање Божем нема со што друго да го лечат народот од грлоболка Ние коалите не сме злопамтила Ама вие сега видете каков тоа човек создала работата И дали е баш вистински човек оној кој на коалите им зема дел од еукалиптусот Таквите во Македонија ги викаат човеци Некои од нив доаѓаат од стар крај со навики да крадат дрва за огрев Ама и кога крадат барем крадат дабови и борови а не еукалиптус

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ќе почне од трубите и од бунарот, ќе помине преку петшест среќни и несреќни судбини а нема да заборави да го спомене и војводата Каменчо, од турско, оној што не дошол да ги одбрани од срџбата на зулумќарот Ибраим кој ги прогнал од родното огниште горе на Плачковица.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сепак некои од луѓето можеле да наслушнуваат брзо чукање, скржлаво во звукот, тивко; тоа или земјата си го одбројувала крајот или нечие срце било пред молкнување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога така го поставува неопходноста прашањето, тогаш јасно е оти секојпат и од секого ќе биде претпочетено второто.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А колку шо паметуам и едното уше ѝ е зараснато, та една обетка ногу и од машките носат како амалии, та и од таа страна работата е ујгун.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нејзината еманципација прво од магиската, потоа и од култната сфера битно ја промени социјалната функција на уметноста.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Орде Годивец го оставаше почтително својот кум од десната страна, а овој врвеше полека, нога за нога, мршав и височок, со малце повиен врат и една така блага, сепростувачка усмевка на лицето, како да е некој нов Исус, што веќе многу години влече невидлив крст по бескрајна Голгота и од тоа му се повиени рамениците.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас и Санде се најдовме заедно и од зад еден плет гледавме накај крушата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Но Илона беше различна од мене и од многу други наши клиентки. Илона беше ангел.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Останував настрана од нивниот свет и од нивните разговори во кои зборуваа за себе како за сопруги и мајки, потслушнував како гледаат кон иднината, а јас погледнував кон минатото, и ми изгледаше како со бракот и мајчинството, за кои се спремаа, да го победуваа времето, со нив тие се врзуваа со целата низа мајки до првата крв; а јас чувствував дека останувам далеку од таа низа во која се множеше крвта и во која крвта обединуваше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лиферантите пак идат и од нив слушаме дека Германците, на Пелистер, искачувале топ. Некој голем топ, како куќа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од мртвата овца и од кучето, освен крвавите дамки по снегот, не беше останало ништо.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од тоа, а и од некоја синикавост, што ја фрлаше пред себе уште далечниот ден, која сѐ уште остануваше неодредена, но не можеше да биде незабележана, стануваше уште пораскошен и со уште повеќе дипли златниот вез на ноќта во дрвјата, над кои сѐ уште ѕвечеше со своите златни прапорци смирената месечина со некаков проштален, тажен призвук.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Немаа крилја, но имаа силни раце и цврсти рамена за да пренесуваат ранети и да носат на врв рид сандаци со муниција и долги букови трупци за градење бункери и силни дланки за држење лопати и казми за да копаат ровови и од таму, од врвовите, гледајќи во далнината им се чинеше дека ќе ги здогледаат своите чеда.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Простувајќи се од зимата на Женева и од пријателите,Кристапор Микелајн, сега како русин и под името Самуил Фаин, за Стамбол да ја проучи можноста за атентат врз султанот Абдул Хамид, за сите поробени, поточно за оние што веќе не можеа да го издржат робувањето под Отоманска Империја, тој синоним на злото.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога останавме сами, Симон ја исече кутијата и од неа извади голем, нов телевизор. Во боја, рече гледајќи гордо во апаратот. Сега сите одат на боја, вели.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Искажувањето на своето разбирање на народните идеали и критиката на таквите не е празна работа, зашто идеалите се душата на општата народна работа и од здравоста на таа душа зависи и здравоста и плодовитоста на самата општонародна работа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Новото работно место на кое е прераспределена е референт за прием и отпуст на осудени и притворени лица, матична евиденција и статистика – а, само по себе, подразбира 73 непосредно вршење на административна работа при внесување и изнесување осудени лица во и од КПУЗ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Заборавил кутриот Панделиј како се кове сабја и како се замавнува на туѓа глава, научил да молзе кози и да го згуснува млекото во сирење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наместо било што во директна врска со О'Брајан или со Братството, во свеста му се појави некаков комбиниран приказ од темната соба во која мајка му ги помина последните денови од животот и од малата соба над продавницата на г.Черингтон, со стаклениот тег за хартија и со металната гравура во нејзината рамка од ружино дрво.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

еднаш, за една иста коска се фатиле со едно куче и се наттргуваат, си ја отимаат коската, се дават, крв им тече од ноктите и од забите, на Стевана, ко вода му се нишаат забите, не знам кај беше ова и не знам кога беше, јас мислев во цвеќе ќе ја најдеме Македонија, а таа во казан клаена и сите ѓаволи играат околу неа, ќе ја посееш жито, а кукавици ќе ти никнат и после не кладоа да вежбаме војнички работи, фронтот е како кај Бигла, а ние како кај Зајгазица во ливадите вежбаме: напред, назад, клекни, легни, а командирот, некој добар, Благоев го викаа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Овој пат таму, крајно игнорантски и безобразно, му е кажано дека „може слободно да тужи“ – алудирајќи на претходните „случаи“ како него, кои исто така тужеа но го изгубија спорот останувајќи изиграни и од судот и од тужената странка, која нели е во државна сопственост.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Му се радував, го слушав, се согласував да крадам по бавчите со него и не сонував дека е тој најарниот ученик од школата на злосторниците во овој врел прашен град исткаен како стара черга од тесни улици, од плашливи куќарки, од џамии и од два бронзени коњаника пред стариот камен мост, двајца црвеникави кралеви: Петар - татко, и Александар - син.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Гладот ќе те натера и смртта да ја молиш, и од неа да питаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А порано, пред доаѓањето на директорската позиција, таа работеше на работни места и позиции соодветни на нејзиното образование: како референт, технички секретар и архивар (кога имаше средно гимназиско образование), потоа стручен соработник (кога веќе имаше звање дипломиран правник) и, на крај, раководител на Секторот за извршно-управно и финансово работење.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Вовлекувам големи топки чад и ги испуштам низ уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

2 Офкањето на Круме Арсов повремено се губеше но не престануваше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гонет од професионалното љубопитство и од потребата од документ, а и од мислата, искрено да кажам, дека можеби тоа ќе му се допадне на Борко, јас самиот зедов да направам топографска карта од Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Излегов на светлината надвор, ја отворив кутијата, и од неа испаднаа куп хартии.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Воопшто, Потковицата беше прочуено ловиште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од прапочетокот, од првиот разлог, од сѐ што создал тој, од видливото и од невидливото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Везден цвеќенцата си играа низ полето, се пресегаа и од лисјенцата на тревките го собираа гласот на младичот и во своите пазуви го скрија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Во секоја сала серија витрини, човечки кукли, звуци и ликови ги оживуваат корењата на анти-семитската омраза и го следат нивниот поход на патот до истребувањето и кон Конечното ослободување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од крајот на градината, па и од прозорците на училницата, го надвишувавме сиот пејсаж.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Кого застапуваше адвокатот? И од каде тргнуваше таа поморска шпедиција?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Едните, на задното седиште на „сто-кецот“ на случајниот минувач, кому во џебот му шушнала една книжна што успеал да ја сокрие од дома и од децата, на брзина му го земаат умот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сета мака, што тргаме овде, ет от проклети Грци, погани фанариотски владици и од разскапаната влашиштина, сполај ти Господи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Слој врз слој боите на варта. Од подамнешни и од сегашни времиња.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се колнев дека ќе издржам, дека ќе го дочекам денот кога ќе доаѓаат во замелушена глутница да бараат покајнички и со муцки на уловени јазовци прошка. Од Него. И од мене.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Таа избледена светлина на прозорецот како да го испаруваше и уплашено чезнеше од разбеснетите зборови и од мрачниот заговор на сенките што се диплеа околу неподвижното тело на Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Може и обратно, се разбира – секоја умирачка во Венеција да се смета за нов почеток.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Вујко им, кој имаше фотографски дуќан во Солун, и тој пргав и агилен каков што беше, отсекогаш гледаше подалеку од сите нив и од неговото сопствено, и од останатото семејство на жена му. Вечерта откако децата отпатуваа, Моше и Нина не можеа да заспијат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но по навестувањата за можноста од нова војна, кон крајот на триесеттите години стравот во Америка од фашизмот и од „комунистичката петта колона“ бил причина Франклин Делано Рузвелт да се заложи за поголема координација на разузнавачките оддели.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Проклетството продолжило: крастите се ширеле и од другата страна на кожата. И мозоците им се расцветувале од нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој навистина, додека Онисифор Проказник со уште двајца отишол да го земе скриеното оружје на оној бег и на неговите измеќари со кои се колеле во куќата на немата Ганка пред да влезат во Лесново, седнал под стар орев и умрел говорејќи, зачудо смирено и без страв, дека не умира од старост, дека на дружината крлешки ѝ се залепила црна чума или проклета утеха: болката го одбрала него за да ги предупреди дека ни најумниот не е достатно силен да ја победи: злото ни секира го сече, ни нож го дупи, ни можеш да го зграпчиш за уши и да го урнеш од карпа в бездна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Меѓу нив не можеше да се влече колата во која лежев понеподвижен и од кифла.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Имено, повеќето од нив беа Мариовци од селото П’чишта кои оваа година ја откупија планината од Селим-бег од Солун за триста и седумдесет гроша – дваесет квадратни километра борова, букова и дабова гора со не помалку рудини и пасишта, за да не им клава бегот сточари Власи и Мијаци, а нивната стока да умира за вода, паша и од жештина долу крај селото.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но таа опшност не е нешто што почива врз некакви заеднички спомени и заеднички историски задачи што да се сознаваат и да се имаат сознавано од нас и од Бугарите еднакво.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тогаш беше навистина изненаден од она што го слушна и што го виде, уплашен од сомнежот во сопственото срце и од сомилоста што ја почувствува кон Стефана, осамениот говорник пред фарисеите, кои нервозно си ги потскубнуваа брадите слушајќи го.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Бранчето на левото рамо уште ми дошепнува дека сака вардење од змијолики насмевки и од врели бакнежи за среќен роденден.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Покрај платата добивав пари и од фондот што се формираше благодарение на нашата работа на теренот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Софија нема толку хотели за да може да прифати толку голем прилив на гости и туристи од земјата и од странство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Треба да се верува дури и во невозможно, да се нема ни очи ни мисла за ништо и од сета оваа луња да се излезе со глава на рамениците.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Стравочудебното село било куп човечки седалки од кал и со сламени или 'ржени покриви, некои од тие куќи дури и без прозорци и бездруго однатре со залостени врати зад кои ноќе над заспаната челад бдеел домаќинот со секира, со вила или со прешилест чекан за кршење камен ослушнувајќи ги шумовите и стрелушејќи се од душите на мртовците и од арамиите или од организираните одметници на распашаните глутници на башибозукот и на аскерот што станал безредие во безредието на пеколот ширум по вилаетот и исто толку по осоговските масиви на кои некогашниот деспот Оливер мислел дека ќе е исто толку вечен колку што е и господ во заблудените срца на луѓето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нерамен сум ко самата природа во стомакот карпи ми живеат и од нив тече нашата река.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Јас бев зелен вир на многу дни од штедрост сега молчам сосем жолто За старецот во мене не плачат и грубо ќе ме натрупаат в кола Но сепак едно сеќавање имам: корењето ми остана на брегот Брег од риби и од камење каде растат многу млади дни Трева бев ќе бидам трева пак затоа така чудно мирисам

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Штом се симнала на станицата, се збунила од многуте возови, од преголемиот перон и од луѓето, кои се вртеле околу неа, но никој не ѝ го разбрал јазикот, ниту пак таа нивниот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, според зборовите на Х.Џ., и старото и новото раководство беа „лоши и погубни“ за работниците – затоа што на вработените, наместо плата им нудеа бонови со коишто можеа да пазаруваат прашок за перење „Гонг“ и други хемиски производи од асортиманот на АД „Охис“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А коските? Тие не му се предаваат на огнот и живеат илјада години подолго од месото и од жилите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

33 Секако дека информациите за Македонија имале ограничен карактер, имајќи предвид дека дописниците не можеле да информираат од самото место на настаните, туку своите извештаи ги базирале врз официјалните соопштенија и од свои информатори.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

„Знаете, јас сигурно ја знам госпоѓицата од некогаш, многу порано“ реков и тој веќе гледаше во мене како да сум лудак; претпоставувам дека помисли да го викне обезбедувањето на мирен начин, без да ме разжести и од тие причини рече: „Почекајте“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во втората половина на XII век, во времето на српскиот жупан Немања143 и бугарските царови Асеновци или Асановци, 144 Византија беше нападната од крстоносците и од разни други непријатели.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Меѓутоа, привидението било многу високо по раст, имало огромни мустаќи и упатувајќи се по сѐ изгледа кон Обуховскиот мост, наполно исчезнало во ноќниот мрак.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И, како што се вели за некого дека откога ќе се попари од млеко потоа дува и на маштеница, така по оваа случка и Фигаро почна да бега дури и од мувите!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој ги запознал своите пријатели за добиените пари од Сарафов и од Гоце Делчев (Т.Органџиев тврди дека Орце примил 5.000 лева од Гоце Делчев) и за можностите веднаш да ја продолжат работата за минирање на филијалата на Отоманската банка во Солун.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ѓорѓевица слезе во келарот и од таму се врати, носејќи мала дрвена кутија.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ги одбираше Тој зборовите, ги лачеше еден од друг, ги довикуваше од просторот од тишината и од вековите, од облеката и од празниците, од сите пештери и од сите жетви ги собираше, им се умилкуваше, ги галеше, им шептеше, ги средуваше во мали врзопчиња, ги подучуваше и им се подналутуваше, им зборуваше и им појаснуваше дека за сите нив има голем порив да ги разигра, да им открие поинакви и поинакви значења за да не талкаат расфрлани и неразбрани низ сечија свест и низ сечии копнежи.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Но Арсо Арнаутче не ги подал рацете како што очекувал Лозан Перуника, да ја прегрне, да ја здроби со машката набрекнатост, да ја ослободи, а и себеси, од маката на копнежот и од копнежот на исчекувањата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие очи беше сосема сигурна дека ги имаше некаде видено. Но каде и од каде?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

ЈОРДАН: Добро те најдов, сваќе!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Влече азијатски ген по мајка си: со еден ензем е во црниот дроб и од малку алкохол се опива...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

По новонастанатата состојба со окупацијата на Кралството Југославија, на страниците на американскиот печат се појавиле и написи во кои јавноста се запознавала со етнографските и географските карактеристики на Кралството Југославија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Слободата што не можеш да ја уживаш не е никаква слобода. ‌И така, иако немаше да бидам помалку задоволен да го снемаше насловот „Како да се биде геј“ од каталогот со предмети, наместо да бидеме во центарот на вниманието и, иако многу сакав да ги поштедам колегите од трудот и од маката да ми го правдаат предметот, немаше само поради тоа да го преименувам предметот и да престанам да го предавам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бездруго треварите Никола Влашки и Пандил Димулев му ја натопиле сета облека од безбојни крпи со густ шарлаган од сончоглед, од кикирики и од афионово семе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дршка ми се само воѓите од кравата и од магарето. Јажињата нивни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Многу настани од животот на семејството и од судбината, Мајка ги кажуваше низ некоја народна поговорка или низ некоја што самата ќе си ја стокмеше, без да знаеме дали е нејзина или е позајмена.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Књазот и ајдутот се избациле, се заколнале пред златен светогорски крст и удриле со своите војски на страшните јаничари.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мајка ми која го преживеа крлежот во увото во планинско село во минатиот век и пукнување на слепо црево во интернат во туѓина каде што ја идентификувале со плочка со бројче околу вратот далеку од дома и од родителите, почина на клиниката која е на десетина метри од моето работно место во истиот момент додека на брифингот се фалевме колку се успешни реформите во здравството.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Низ него го гледаше обзорувањето и зајдувањето на денот - тоа вечно намотување бело клопче на црно, црно на бело, како што му велеше баба му; го гледаше езерото кога беше мирно и кога се преливаше во севозможни бои како бесценет камен, го гледаше кога рикаше и бучеше како ѕверки да му се бијат во утробата, го гледаше виножитото што со едниот крај се спушташе во него заслепувајќи ги очите со прекрасни бои; го сгедаше езерото кога надојдуваше и од брегот поземаше сѐ што останало на песокта:

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не го создал Бог прво еврејскиот јазик, ниту римскиот, ниту грчкиот, туку сирискиот на кој што зборувал Адам, и од Адама до потопот кога Бог ги разделил јазиците при вавилонската кула*: „Размешани беа јазиците.“

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

12. По него промемориите од рускиот и од австро-унгарскиот пратеник до Портата13 и во Софија и писмото на англискиот министер-президент Балфур до кентерберискиот архиепископ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се штрекнувам и од страв така ко зашеметена, ко забудалена ги гледам децата и ги прашувам : - Да не ти е нешто, ги прашувам едно по едно, да не те боли нешто: мешето, главата, устата, устина мои мили!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таму, да не се грмеше постојано од Федерацијата и од Водачот, сталинизмот сигурно ќе продолжеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А не може ни да си го ползува престижот што ѝ се насобира како единствената естетска форма што ја прави таквата мачилишна вистина истовремено достапна за нас и привремено, духовно поднослива.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Значи, сакате да нѐ убиете... - рече полковникот Жино сиот избезумен од лутина и од стравот што го претрпе.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

По забранувањето на весникот и затворањето на клубот, Дедов и Мишајков отидоа во руската престолнина и во меморандумот до руската влада и до Советот на С. – Петербушкото словенско благотворно друштво од 12.9.1902 год. меѓу другото пишуваат: „По завршувањето на Правниот факултет во Белград ние почнавме да го издаваме весникот Балкански гласник (Reviue Balcanique), чија цел беше да ги брани интересите на македонските христијани не само од угнетувањето од Турција, но исто така и од разните пропаганди, и да проповеда за самостојна Македонија во политички, национален и духовен однос.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мајка ми ја чувствуваше мојата ранливост, и ја зариваше во неа својата омраза.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги почитуваше државите во кои верата се одделуваше од државата, а и од идеологијата, по колку што е можно помирен пат... ***

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ема имаше висок степен на самосвест, таа знаеше дека беше почитувана од колегите и од надворешните соработници (дури и од оние кои постојано работеа против неа) затоа што покажа, низ сите изминати години, дека е жена со силен дух, тврда и непопустлива.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Слушам: секој што ја градел катедралата сакал - нејќел се заплеткувал во сопствените корени а тие биле цицел солени, од многу машка пот а и од женски солзи.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Тие те трујат, му велам и од тоа никој не ни влегува в куќа. Тие направија така, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Владиката го погледна Трајка од високо и од нервоза му се засука брадата и косата во суграви сугурци.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со молневита брзина се пренесе веста дека каурите од Мариово го нападнале кадилакот, и од сите страни се стече кон него сѐ што беше Турчин во градот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш под крушата се населуваше и Ката Кривата. Таа беше една малечка, крива жена, што ја бранеше крушата од враните и од палавите деца.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Во алиштата искинати – испарталавени, речиси голи, со изгорени градници и плеќи, неизбричени, нестрижени, разбушавени, неизмиени, испиени во лицата, пропаднати во очите, бетер и од најслабата крава или магаре.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Славејчето пееше, ќосот свиркаше, кукавицата ја вртеше својата опашка и од високиот даб се разнесуваше нејзиното: „Куку-куку! Куку-куку!“

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ќе стивнат нашите молбени гласови, ќе се крене темнината и скрбта од лицето на татка и од неутешната душа на мајка“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во илјада осумстотини триесет и петтата година, со раѓањето на еден од римските папи Пио (X), (по пет години откако францускиот венеролог Рикор докажал дека луесот и гонорејата се две различни болести), на ватиканската ризница ѝ се бројат или ќе ѝ се избројат околу дваесет илјади дукати како данок од проституцијата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Страот од себе и од својата неправда, не срамот од својата кражба, тоа е сакатиот лакат на Претседателон.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од активностите на локален план, главна задача на Ластета Думбаровски му беше посетата на манифестации ширум земјата: пред да тргне на пат ќе си завиткаше сендвичи во торбата, ќе земеше шише со вода, некое феферонче, оти го сакаше лутото до немајкаде; ќе прибереше нешто и од облека, задолжително две рала чорапи и гаќи оти брзо се потпаруваше и го јадеше нешто меѓу прстите на нозете и во ципите, како и средства за лична хигиена: бричалка, четка за заби, влажни марамчиња, чепкалки за уши и тоалетна хартија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Имаше неколку таткови сонародници и од иста вера, истакнати партијци комунисти, со некои од нив животот повеќепати му се вкрстувал, а овде беа погребани во Алејата на великаните.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Запирам и дишам брзо и од дишењето сѐ се замаглува пред мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

108. Дека и оваа мисла на Мисирков е точна покажува целиот понатамошен развиток и посебно нашата денешна слобода врз точно истите основни принципи, но дека тоа се согледувало и во тоа време, најдобро сведочи пак загрижениот за бугарштината во Македонија Е.Спространов, кој, меѓутоа, не можел да се ослободи и од македонското во себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас што дојдов овде, штрк, не оти сакав да бидам штрк, ами клетвата од татка и од мајка ме фати, што не ги слушав како врапчињата Сиве и Чуле.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Во очите му пливале грутчиња засирена крв, румени раски од кои и солзите се крвави и од кои невидено се разлава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зелените соништа пуштаа во моите очи студени боцки, на грбникот ми раснеа змучки од мраз.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа не знаеше дека оригиналното презиме било Адамовиќ и дека Милан, во своите први денови во Америка, од ова презиме ја изоставил наставката ”овиќ” и од незнаење ја испуштил буквата „с“.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Добитокот се подмладувал; крастите на шиите им зараснувале од треварски мелеми и од церовита топлина на човечка љубов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На свеченоста присуствуваа и претставници на властите од Лерин и од 100 месни одбори од околијата и голем број селани од околните села и говор одржа префектот Депас кој ја пофали постапката на жителите од селото Атрапос.”

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција и ако го фатев првото вапорето, тогаш ѓоа ќе го видев Шекспир како окапува броејќи ги вековите на плоштадот Свети Марко – чекај да намине некој поасолен млетачки трговец, чекај да го отворат кафето Флориан, па чекај уште во него да намине Томас Ман, па заедно да го презираат оној Езра Паунд, ем да го презираат ем да го ценат, и најнакрај на Осја Бродски да му покажат како зиме целиот град може да се обвитка со едно ќебе, иако овој ги прашуваше нешто сосема трето – со кој брод тој, Бродски, може да стаса до островот Сан Микеле, оти беше чул од некој шерет Бродски, дека убавината е најтешка на Сан Микеле, потешка и од дождовите што севезден им ги стежнуваат соништата на стаклодувачите од Мурано.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Таму беа секогаш на штрек да не бидат забележени од некој познат, но и од настраните воаери кои се појавуваа во мракот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Само Полицијата на мислите ќе прочита што напишал тој, пред да го избрише од постоењето и од сеќавањето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ми брчат ушите од луѓето и од некој звук останат од возот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ако е речено, од Господа благословено и од светиите поткрепено од ровката земја сѐ нешто ќе из’рти, ќе пркне, ќе ботее, ќе класа, ќе дрочи, ќе зрее - песна ќе се слуша низ домата, низ селото и над Езерската шир.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сите сфатија дека зборува за вчерашната битка и никој не се обиде да му се вмеша во зборот, ами слушаат: - Од осакатените борови ко солза тече смола и од лисје лепи венци и ветерот ги постелува врз земјата што гори...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Нештото, што завладеа со него, не беше ниту господар ниту тиранин што изнудува данок или бара покорност, тоа беше исполнет благослов, материјализиран благослов, тоа беше битие во битие, побогата и поголема чувствителност, универзум поблескав од чувствата и од емоциите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ни се подлутиле очите, ни се поткрвиле и само киваме од чадот и од смрдеата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кликнува во тебе, се отвораат твоите слабости гради и од нив кон небото излетува чудесна птица, со златни перје.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Преку звукот и зракот што вибрираат наоколу, се пренесуваат пораките во два правци: до и од него.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ама од болест не се бега, вели, и од смртта не се бега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Веќе 1932-та тој напиша во предговорот за својата втора по важност есеистичка книга, Расправа, еден лапидарен став: “животот и смртта му недостасуваа на мојот живот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во тоа време, некако со тивката побуна на селаните од намуртеното Кукулино и од Побожјане, Кучковица, Мирковци и трите осамени куќи над Јанакан, некој доселеник од Измир, Селџик-бег, по татко Турчин, по мајка Ерменец, осиромашен куц поет, запишувач и опишувач на обичаи и познавач на народи и балкански јазици, застанал на страната на ограбуваните.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

О, што зборувам, зошто се занесувам?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Главниот извор настојувавме да го дополниме со документи од архивите и институтите во САД, Република Македонија, Република Србија, како и од монографии, мемоари, статии и др. од прва рака, британски, американски и советски.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ако прашањето за народноста на Македонците има првостепено значење за Бугарите, Србите и Грците и секоја од овие народности го третира по свое, тогаш зошто и ние тоа прашање да не го земеме во свои раце и да го разгледаме сестрано – и од бугарско, и од српско и од грчко гледиште, и критикувајќи ги сите нив да не си изработиме македонско гледиште за нашата народност, а се задоволуваме, според местото каде што сме се учеле, или со српското, или со бугарското или со грчкото гледиште?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Другите ќе имаат плускавци на нозете, а босоногите и онака кренале раце и од чевлите и од ѕвездите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Само снегот под скинатите цокули крцка та кцрка и од гранките, по секој посилен повев на ветерот, се рони студен шушлек.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од гледна точка на нашите сегашни управувачи, според тоа, единствените вистински опасности лежат во евентуалното отцепување на некоја нова група на способни, несоодветно вработени и жедни за власт луѓе и од појавата на либерализам и скептицизам во нивните сопствени редови.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но Борис Калпак и по истрелот стоеше со кренати раце некако потсмешливо исклештен над крвта што се цедеше од едната негова плешка, бездруго и од градите, иако јас тоа не можев да го видам, па веднаш другиот измеќар го принесе врвот на својата кубура до устата на ранетиот и сепак несовладан бунтар и истрела, нѐ заглуши и нѐ заслепи, мене можеби само, нѐ покри со чад и со црвен блесок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од совршеноста и од површноста, од спомениците и од нивните сенки, од успешните и од веќе видените, од нормите за добро однесување.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Се оддалечуваше од сипаничавиот полумрак и од сенките во него и копаше во себе, на чија страна е нејзината врела крв, сега, кога во исто време им припаѓаше на обајцата, на тој студен и благ Иван со долги нозе на јак ждребер и на исклештениот гамен и бог со жолти прсти од ефтини цигари, сега, кога претпоставуваше едно искричаво судрување и преместување, едно замрсено и нејасно зло.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тие, се разбира, не можеле да знаат дали меѓу Симон и луѓето во главниот град се зборувало за тоа овој да биде пратеник, но обземени од предизборното расположеие и од меѓусебните спротивставености, лесно, сосема спонтано, дошле на тоа гласините да ги поврзат со зборот пратеник.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, денес, и од денес понатаму нашите души ќе бидат планина без осој и студенило на темните сенки.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А колку само скоро беше денот на мојот осумнаесетти роденден кога најпосле наместо глупата рибина опашка во замена добив две нозе и од градскиот шут еден точак на подарок. И револвер.“ Margina #26-28 [1995] | okno.mk 151

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Поначесто дрварите и овчарите пронаоѓале мрши од кози и од јариња, обезглавени, нагризени или задавени.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Никако да го прежалат козлето на Сеген што го изеде волкот, а се плашеа и од други волци.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Тогаш ќе му го однесиш право кај чичко Талета. Поздрави го и од нас! - рече Огнен.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Бојан често се распрашуваше кај деда си за имињата на околните места кои укажуваа на едно далечно минато, на поинакви времиња, а момчето сакаше да се нурне во тоа минато, да ја разоткрие и запознае и од таа страна својата сакана долина, но и дедо му даваше нејасни, колебливи одговори, што значеше дека многу работи и тој не ги знае.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од пораките и од писмата што ги добив јасно се виде дека многумина читатели предметот ми го разбрале како прикриен обид да се врбуваат стрејт- студенти и да се преобратат во геј- животниот стил.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сето било поснопица, вели, небаре изгазено жито од град и од ветар.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

При преминувањето од една во друга сала на Куќата на холокаустот тешко е да се сочува рамнодушноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И од проказа сум лекувал. Калуѓер.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вистина е дека веројатно никогаш повторно нема да го почувствуваш истото, зашто тоа било тогаш и тие услови никогаш нема да бидат истите.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ја зедов картата, зачуден, изненаден и од свадбата, и од сватовите, и од свирките, и од младенците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш детето сфатило дека најсилна е работата на човекот, таа е посилна и од сонцето, од облакот, од ветрот и од карпата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сега живеам за книгите и од книгите...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А ако в туѓина останеш и таму завршиш, коските никогаш не ќе ти ги стопи туѓата земја и од нив душата не ќе го најде излезот небески...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Приоѓа невидлив за другите и ме ослободува со допир од јаремот и од синџирите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Од овој, но и од редица други слични вакви случаи кадешто како тужена се јавува оваа државна фирма – гледаме дека е мошне симптоматично тоа што судот ги [од]враќа работниците кои го тужат АД „Охис“, изнаоѓајќи лажни бирократски оправдувања за наводна „непотполна документација“ која тие, во рок од осум дена, треба да ја докомплетираа и да му ја достават на судот – иако, од друга страна, раководството врши опструкција и одолговлекува со издавањето било какви документи и информации кој судот може, но не сака (!?), да ги прибави по службена должност [ex officio].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, за да се скроти неговата страотна дивост морало да постои поголема сила и од него што ќе го натера во јарем и ќе се движи по новата бразда.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Лабро без да чека двапати да му речат, го одврза учкурот и со едната рака, држејќи ги шалварите, а со другата рака ...., се истопори пред ѕидот и од лево кон десно, па нагоре и надолу, го мочаше знамето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ми направи впечаток дека заедно беа луѓе од двете страни на Маказар, од едната и од другата страна на реката.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И се узна така дека исто слово стоело од лево и од десно од средето на клопчето, од буквата „Ж“, небаре огледало е таа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ги подзадржуваа само мечкарите што идеа од Бугарија и од Србија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Неподносливото тропкање на пинг-понг топчето (сега веќе убедена дека тој звук доаѓа токму од тој предмет и од ниеден друг), продолжуваше, а јас станував сѐ почувствителна на неговата дразба.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Материјални сведоштва нема ни за тоа, барем науката не располага со такви, дека Градиште некогаш било богомилска, односно бабунска населба - освен долот кој се именува по нив и освен еден погрден збор, бабун, со кого денешниве жители на Потковицата означуваат некого кој се изопштил и од луѓето и од бога.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Истиот ден работеше и на чевелот со огледало на прстите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тогаш го виде ранетиот зад борците: лежеше на земја и се тресеше од студ и од болка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Величковски, кој сега работи во приватна агенција за обезбедување, а дополнително и како електричар и хаусмајстор на повик, охрабрен од добиениот спор и од тоа дека, сепак, и во нашата држава може да се добие судски спор за прекршени работнички права, е решителен за тоа дека и во иднина повторно би тужел доколку му биде повредено некое право од сферата на трудот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Шепотеше молитва што само тој ја знае; поточно: ја измислил со зборовите на некој предок, Јаков Иконописец или Круме Арсов, или некој што живеел далеку од нив колку и тие од него: ...нас сите со млеко од иста измитарена биволица нѐ доеле, господи наш севишен, и од еден склопец нѐ демнела сиромаштијата лутица, семето да ѝ се сотре и од правот нејзин да жугне берокуќничка добрина, и исти пијавици ни се плетеле место учкур околу папокот, орли врз темето лузни ни пишувале и штркови балабани низ грчмак срцето ни го ваделе и го пресадувале на новороденчиња, пред иста земја челото на камен сме го допирале, сме биле, не било не, не ќе сме, вечнаја памјат ни ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

— Земете, рече, за спомен. Вратил — не вратил, алав и од мене и од ала. Лежете и мислете стариот мудур.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И дека еден ден тоа ќе служи за разонода На широките народни маси Евентуално и како рекламна порака На некаков вињак произведен во Загреб Знаеше не дека не знаеше Цезар и за Брут Ама напати не сакаше да знае дека знае А тоа несакање си има цена Секое сакање и несакање си има цена И од тоа може да се направи еден огромен ценовник На империјалните сакања и несакања Може да се направи и цела историја На зголемувањето на цените на главите на императорите Од Цезар до денешни дни

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

А и не е срамота да се браниш од ѓаволот и од болестите. „Умно е само она што е и корисно за тебе, за куќата“ , велеше Лазор Ночески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Денот беше широко отворен над селото и од селото излегуваа миризби од зовриен грав, од запалени буништа што смрдеа дури долу, до училиштето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еден одред од две три стотини души се растегна малку налево, да ја заобиколи чуката и од запад и се спремаше што побргу да ја префрли преслапта зад чука и да фати врска со северниот одред од бимбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стана нетрпелив и мене ме оддалечуваше од себе и од неговата куќа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

18. Не е сосем точно дека српските претензии за Македонија се појавиле дури по Берлинскиот конгрес во 1878 год., бидејќи организирана и од државата раководена српска пропаганда во Македонија се појави уште по Гарашаниновото “Начертание” (1844) и се изрази во 60-тите години на минатиот век.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Почека малку. Одеднаш вратичката се подотвори и од внатре се слушна некоја прекрасна, чудна музика.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ние сметавме дека оваа поделба претставува голема историска неправда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во тие пијани ноќи тоа навредуваше; тогаш излегов од себе како полжавни бев исто толку непријатен од самосожалување и од замрачена свест.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се слушна топот на коњски нозе - од другата страна на полјанката се подраширија гранките на елките и боровите и од нив излегоа тројца коњаници вооружени до заби со пушки, пиштоли и остри ножеви.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И така. Вистинското (врвно лажно) прашање е: Зошто Маргина? и од каде маргини на пајажина?, како што фино забележуваат актуелните холистички и хаотични теории.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Поправо, најстариот од нив им рекол дека сега, кога сме ослободени од едните и од другите, треба да ги заборавиме сите поранешни пизми.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ами лели им завидоа орлите, оти јадат штрковите скакулци, и од збор на збор се капаштисаа да се бијат едни други.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Пелагија, доејќи ја малечката Пелагија само се насмевнуваше и од тој нејзин насмев темникавата одајка стануваше посветла.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сполај ти ногу и да сте живи, вековити, да се ќердосате, господ некој к'смет да ви даде, и од ваше срце да си исчекате и кршчење, и свадби да направите!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пилци да се сторите и од куќава наша да одлетате, да в поле да појдете по трњето да стоите и еден-друзи да се барате, та да не можете никогаш да се најдете.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Некакви конци со кои бил врзан за својата неподвижност за железниот кревет (на нив има само стар, глекав душек и измитарено веленце), се инати тој , ослободен дури и од својата тежина, се исправа и по мрак, и самиот од мрак со грутки стврднат мрак во грлото, се обидува да го искрши катинарот на вратата од забранетата одаја и никако не успева.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На угорницата кон ПМФ одамна никој не видел манијак, дури и тие се отуѓија од природата и од високото образование.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Татко замина пред три години, не можејќи пред тоа, ниту во најоптимистичките претпоставки, да си замисли дека родната земја ќе се ослободи од сталинизмот и од границите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Одново сега го гледам тоа стебло, се смалило, изгорело, се исушило и колку подолго се загледувам така одново го слушам тој познат глас што ги исцелува душите и од кој зацрвенуваат плодовите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

ТЕОДОС: Е, е, Арсене, за машки работи машки зборувај, не детински. Уште малку ќе се расплачеш.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Врви мравјата работа околу нив. Лозјето се спушта благо надолу, и ако гледа подолго човек по вршките на лозите, што преминуваат натаму во другите лозја, му се чини како едно зелено мирно заталасано море да го дели од полето и од градот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со нежен насмев кој заблеска дури до очите на самовилата, и уште понежен глас, тој одговори: - Ако е речено од господа и од кралот Вок со едно око “печеното“ ќе си дојде само по себе.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Нови јата риби надоаѓаа и пласкаа во плитката вода крај брегот, прпелкаа како фатени во мрежа: се пикааа во трските, во шеварот, во водните растенија и испуштаа чудни шумови и клобурци над водата; шумеше водата како подземни извори да се креваат; пиштеа галебите и сите езерски птици кружејќи и налетувајќи на рибите; трчаа луѓето, довлечкуваа кошници, сепетки, кошови, вреќи, и ги полнеа со риби; довлечкуваа и магариња, коњи, ги товареа со риби, се грабаа меѓу себе, се караа, се пикаа во езерото, заграбуваа поголеми и попресни риби; ги соблекуваа кошулите, панталоните и со нив фаќаа за да не им се лизгаат рибите од раце; се крвавеа во прстите од нивните перки, од нивните крлушки, удираа по нив со ости, со вили, со виљушки врзани на стап за да ги скротат и да не им бегаат од раце; се мешаше водата со крвта од рибите и од рацете на луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но тие резолуции се имаат примано во Бугарија, под влијанието на бугарското општество и од македонската емиграција во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Наместо тоа, тие ја изразуваа нашата колективна состојба на политичка угнетеност и отпор, нашата колективна виктимизираност од една епидемија и од општество што самозадоволно си гледало како тоа се случува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Малку потаму, на издигнатите падинки и од левата и од десната страна, стојат две куќи.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Лека полека, неосетно, влегуваат и приказните на бабите коишто, искрено речено, најсилно ми го крепат љубопитството и ми ги вардат очите од пролетни алергии а и од други уроци.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Се разбира, понекогаш ми се случува и да се посомневам во она што веќе сум го рекол.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И иако сето тоа стануваше сѐ понеподносливо со стареењето на неговото тело, зарем не беше доволен знак дека ова не е природен поредок на нештата ако срцето на човекот му се стега од неудобност, од нечистотија и од недостиг, од бескрајните зими, од лепливоста на чорапите, од лифтовите кои никогаш не работат, од студената вода, од лутиот сапун, од цигарите што се истресуваат, од храната со нејзиниот необичен, гаден вкус ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На крајот, заклучува Милер, Циганка (особено катаклизмичната завршна нумера, Обратот на Роуз) не допушта никаква можност ниту за „помирување“, ниту за „избор... меѓу обожаваната мајка која ни чува место и омразеното чудовиште што нѐ лишува од него). (120) ‌Искушение е да се изнесе сродно тврдење за геј-привлечноста на кулминацискиот судир меѓу мајката и ќерката во Милдред Пирс.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се наведе, му бакна рака и му ја кладе парата во неговата рака, говорејќи му: — Земи, дедо Петко, алав и од мене и од господ. По стопати алав.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас да можа да направа маѓии, ќе си направа за Мицето мое да си го прожена, токо толку да ти помине меракот, дај ми по еден шеј од него и од чупето, ќе му одврата вода, ама пак да не веруаш.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Можеби оваа ги скопела заробениците и од нивните јајца правела гулаш?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И, Европа дури им се потсмеваше на неговите соништа да го испади Исуса од црквата, Бајазит, со висок турбан и ретки дијадеми на главата, добро знаеше дека пропаѓа секоја мисла која престанува да се движи и затоа извика: вие, Европјани, не плашете се од мене туку од моите соништа и од мојата упорност плашете се...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Интересно во целиот овој случај е тоа што судијката, при одредување на правото на тужителот, се повикува и на веќе востановената судска пракса или т.н. „прецедентно право“ на повисоките Апелациони судови од Скопје и од Штип (пр. РОЖ. бр.1157/09 и РОЖ.бр.160/10) – што секако е за поздравување, затоа што судиите во РМ конечно треба да го надминат правниот позитивизам на кој се научени и да почнат да го применуваа и „духот“, а не само „словото“ на законот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сѐ беше успешно: и концептот, и од песните особено на крајот - Ех, тој Тоше!- ја пееше Нина, ама со неа и сите присутни.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Во Лондон Тито беше примен од Кралицата Елизабета II и од премиерот Винстон Черчил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И така таа ошче не е пријавена во уќуматот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И да им се врзува јажица, вели, да се калемат, и да се требат од вошки и од седела со јајца на гасеници...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

1. НЕ ЧЕПКАЈ ПИШТОЛ, МОЖЕ И ДА ПУКНЕ - па макар и од мака дека куршум нема.

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Најпосле се замисли длабоко и си рече во својот учен ум: – Овдека треба и марифети, не само сила – па како да се присети нешто по долго мислење и кроење, си рече: – Јас треба точно да ги научам сите водачи на овој бунт и од нив да разберам со каква сила располагаат и кои им се слабите страни, а за таа работа ми треба човек, што ќе отиде кај нив и ќе разбере што треба – и плусна со рацете.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На Арсо му се плачеше и од болка и од задушување, и од изненада, и од нешто друго што сега бликнуваше во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Некаде во седумдесеттите вујко ни Пане беше во Берлин.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Треба да се пакувам, си заминувам одовде! Ми се смачи и од вас и од оваа ужасна куќа!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И одново од длабината ечеше каменливото речно корито од чеканите и од викањето на работниците и од ударите во ритам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека летуваа, ја беше паркирал во длабока сенка, дури и со половинки тули под тркалата; но, место тој, некоја банда ќе да беше ја позајмувала, барем ноќе, зашто не само што тулите ги снемуваше туку и од резервоарот беше исцицан сиот бензин.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Луѓето најпрвин бегале од нив, потоа им се заканувале со ластегарки и ги крстиле Проказници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Набавивме разни документи и фотоси од делата на Бојс и од некои наши бивши концептуални обиди.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Делото на Шатев било потврдено и од изјавите на екипажот на „Гвадалкивир“ дадени пред конзуларните власти и пред Судот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Еден од куферите падна од чезата, широко се отвори и од него испаднаа книги, многу книги. Некои од присутните се уплашија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Дури и пред да се повлече во 1990 од универзитетот Беркли во Калифорнија и од сојузниот институт за технологија во Цирих, каде што држеше поврзани состаноци, тој ретко прифаќаше интервјуа - дури ретко и одговараше на телефон.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Даниелс бргу се утврдил пеејќи оперски улоги првобитно компонирани за високите, моќни гласови на кастратите од седумнаесеттиот и од осумнаесеттиот век (пејачи кои во детството биле кастрирани за да го задржат сопранскиот гласовен опсег и за да се квалификуваат за доживотна кариера како исполнители во еднополови црковни хорови.) Во текот на изминативе сто и педесет години, сѐ до многу неодамна, таквите улоги секогаш ги пееја жени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Низ цела Океанија утрово имаше незадржливи спонтани демонстрации, кога работниците излегоа од фабриките и од канцелариите и парадираа низ улиците со пароли што ја изразуваа нивната благодарност кон Големиот Брат за новиот, среќен живот што ни го подари неговото мудро раководство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Притоа треба да не се заборава оти вестготските, остготските, хунските полчишта се состоеја не само од Остготи, Вестготи, Хуни, Словени, но дека во нив господствуваше едната народност, а имаше примеси и од другите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

(Со раката ѝ ја покажува вратата.) Тогаш ајде губи се од мојава соба!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во двор, со прво него го видел и од жал што му паднало се расплакал.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ако легнам, срцево ми трча, трча, па ќе го снема, ќе прескокне нешто и пак трча, кој знае кај трча и од кого бега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никогаш не купувај ја глупоста! – ме посоветуваа и од тогаш овој поттик не престанува да ме следи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

40. НЕКА Е ЖЕНАТА И КОЗА, НО СО РОГОВИ ЗЛАТНИ та кога ќе те прободе и раната да ти е мила, крвта на таквиот вљубен како вулкан татни и од секој женин убод бликнува со нова сила...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со тоа завршил неуспешно обидот на британскиот клон на СОЕ во Каиро да испрати воена мисија на територијата на Македонија кај емисарот на четничкиот генерал Дража Михајловиќ кој во овој период имал целосна поддршка од британската влада и од југословенската влада во емиграција.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Полифоните песни се двогласни, трогласни, четиригласни, придружувани и од хор (исо), како во некогашните антички времиња.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога дошле близу селото Плетвар, кај дервенот, го видел Силјан полето Прилепско; ги видел Маркови Кули; го видел манастирот Трескавец, и од радост веднаш слегол до едни камење, за тамо да се потури со шишето вода, за човек да се стори и оттука пеш да си оди дома.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Над аурот имаше едно одајче, сега целото во пајажини и од кое се излегуваше на едно чардаче виснато високо над реката, чардаче до коешто се качуваа надворешни скали и на чиишто други имаше дупка во душемето за понадвор.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Несериозното сфаќање на неавтентичноста што му е вродена на општествениот израз на чувствата е одбивање да ѝ се верува на збор на трагедијата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И од тој најширок спектар на емоции во една референтна рамка или основна архитектура на менталниот живот во чии темели се посветеноста, чесноста, лојалноста, грижата, одговорноста, самодовербата, сочувството, љубезноста, трпението, трудољубивоста, смирението, воздржаноста, хармонијата денес како да е отсечена сиопсата, врската со емоционалните центри во мозокот со што се предизвикува хаос во процесите за расудување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тие — Грците Цицовци, Кондиловци, Кацигаровци за една две недели довикаа од Лерин регуларна грчка војска и го нападија Ѓура и од неговите „бугарски" села.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ворхол (2) Картер Ратклиф Увод Конзервите од супи на Енди Ворхол, хамбургерите на Клас Оленбург, стриповите на Рој Линхтенштајн и пародичните рекламни плакати на Џејмс Розенквист - овие поп-арт слики направија скок и од наглата експанзија на празната американска консументска култура влегоа директно во областа на високата естетика.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А ги гледам нивните празни ракави, ногавици, пачавици и од секоја по малку плач ми се собира.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се раскара со Бешот и другите организациони луѓе, го протепа во Градешница и самиот селски војвода Гулета, ги тевтиши Старавинци, Вешивци, Грунивци што избегаа од Витолиште и ја почна пак арамиската.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Косата му беше мошне светла, лицето природно румено, а кожата огрубена од остриот сапун, тапите жилети и од студот на зимата која штотуку заврши.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му благодарам и од мене и од Билјана на тој чуден чичко.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Вриеше од птици што црцореа, од страсното грицкање на вервериците и на пругавите верверици, од мрморењето и од брмчењето на инсектите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Тој мој пријател беше дете во своето восхитување од ножот со седефена дршка и од моите мускулести раце.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Од многу причини највистинита ми се чини приказната на четвртиот глас: дека мајка ми можам да ја пронајдам само помеѓу девојките од Горномаалските анови, каде што сум била заборавена, но само од мајка ми а не и од другите девојки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Малку по малку, исчезна сосема и оној од разораната земја и од расфрланите предмети што ги опкружуваат сите нови градби; народот ги разнесе и водата ги однесе искршените колци и парчињата од скелињата и преостанатата граѓа, а дождовите ги измија трагите од каменорезачкиот труд.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И од ним - самовилите една по една идеа - од гроб до гроб го дигаа јунак до јунак - на оро.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

На Монпарнас се собирале најпрогресивните интелектуалци на Франција и од светот, па и од Балканот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Иако запрашан неколку пати, Херман никогаш нема да каже дали некоја таблета е „добра“ - едноставно затоа што ефектот варира од човек до човек и од едно до друго време.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

— Море, ќе и погрчиме ниа села, макар до еден да падниме! — се фалеше бившиот војвода и другар на Ѓуровчето; Стојко Цицо од Бешишта, којшто за педесетсто лири се префрли од „бугарска" на грчка страна и од војвода стана капиданис Цицос.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Преку глава ни е од Германците и од небесниот град што се дави под облаци и од келнерите без кои шведската маса е бесмислена...

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Крај караулата сите се туркаат за да го видат што подобро граничниот камен што ја означува границата и од каде што продолжува соседната земја.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Предговор Секој човек, како член од некоја општина или од некое другарство, има извесен долг и извесни права кон и од нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Другата доминантна тема–идеја во романот, која произлегува од претходната, е, всушност, самиот феномен на козите што се наложува и од еден антрополошки аспект при што авторот, натаму, низ својата сугестивна моќ, а никогаш експлицитно, и соочува со релацијата на човечките законитости кон светот на реалниот живот, што значи дека без кози, ќе нема млеко, ќе има недостиг на храна, ќе настапи глад итн.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се браниме од секакви чинки Се браниме од лоши соништа И од лоши толкувачи се браниме А еве сега нѐ учат да се браниме и кога никој не нѐ напаѓа И којзнае дали ќе се одбраниме Ако Господ не нѐ варди и одбрани Првин од нашите сопствени лажни сонувачи И препродавачи на измислени соништа Кои не знаат дури и да танцуваат со соништата Без да им го повредат ’рбетникот од прекумерно стискање

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Од исток во широчината безизразно гледаат со матни, напукнати или со весник излепени прозорци, низа збиени и од земја никнати куќарки; на запад - гнил, накривен плот зад кој се наѕира темно- црвен оџак; од југ - слеп ѕид на него чуден цртеж со креда; голем круг со две дебели бели точки, под нив водорамна црта.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мечката знаеше дека не ќе може на мир да ја насити својата глад, која беше толку неиздржлива во неа, што дури беше ја скорнала и од нејзиниот тврд зимен сон, сѐ додека се двајца, сѐ додека тој стои тука. Едниот мораше да отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И од болките нешто сум паднала во несвест.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И од трета куќа уште „бакин прашак“ се позајмуваш и, ако имаш рерна и струја го печеш, па со крпа покриен, го вадиш на пенџере да се лади и да замириса.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најпосле се притаи во малата одаја, го отвори невестинскиот ковчег и од него, со ред ги извади и раздипли шамијата и кавракот, мантата и полката, долникот, бојот и пешкирот, скуталото и некои други везении и ткаенини.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во поглед на мерките кои би требало да се преземат, сметале дека е потребно да се имаат предвид „алтернативни политики“, преку кои на Британците им се отворала можност предметот да го прифатат секогаш до онаа граница кога тие не би смееле да покажат дека заканата кон нивните интереси била преголема и од тие причини предвреме да не се придржуваат кон мерките што би можеле да го забрзаат директниот конфликт со Советската влада.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тој се прашуваше дали одбивноста потекнува само од минатото, или пак е инспирирана од неговото поднадуено лице и од солзите што ветрот постојано му ги притискаше во очите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зашто, ако излезе дека таа неавтентичност не е трагичен израз на моралните ограничености што се вградени во самата структура на човечкото постоење – ограничености што само јуначкиот мажествен стремеж, во својот ревносен обид да ги надмине, може да ни ги открие и да нѐ натера да се соочиме со нив – и ако, наместо тоа, излезе дека неавтентичноста е само комична – некаков срамотен, дисквалификувачки, па дури и урнебесен ефект на секојдневната изложеност на суштествувањето како играње улога, а оттука и на културните значења како чинови на општествениот театар – тогаш трагедијата се растоличува од својата положба на првовеликост, ѝ се обезвреднува мудроста, а патосот ѝ се поткратува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Којзнае дали било песна тоа што сум го кажувала околу гропчињата од Роса моја и од Ангелета мој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што морала таа? Морала да ги чува толкуте деца, да се грижи за сите мали и поголеми нешта, да го поправа расипаното, да го оздрави болното, а тој, Никола, се бавел божем со големи работи, го гледал светот “од точката од која и бог нѐ гледа нас“, што би рекол Симон, и од таа точка, се разбира, мислел дека му е дозволено да издржува и друга жена, љубовница Ерменка, па уште и паштерката да ја соблазнува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Всушност, едната клепка ѝ беше сѐ уште подотворена и од белката ѝ излегуваше една студена светлинка во која се гледаше сиот грешен свет со кој беше се сретнала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се губеше тој во темно-модрите кругови и од каде што наеднаш му надојдуваше ваква сила: ги витка железата на прозорецот и слегува, слегува по дебело јаже и јажето шумоли во дланките, меѓу нозете и градите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Секогаш далеку од бездушните кафеани и од малодушните девојки. Од одговорноста и работливоста. Од сезнајните и од нивните следбеници, од пократкиот пат и од вистинското решение.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Земјата со нејака трева се длапчела под нив, подвижните пирамиди на огновите околу кои лежеле ги извивале своите знаменца и ги грееле, и секое нивно влакненце се враќало на своето место.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Работната атмосфера стана особено тешка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потопувањето на „Гвадалкивир“ било планирано да се изврши недалеку од брегот, со единствена цел - бродот да се уништи, но по можност да не настрада никој од патниците и од посадата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Водата ми истекува и од ракавите и од предниците и од петиците. Целата сум капавица.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Комитетот можеше да работи и од името и во полза на еден огромен дел од Македонците, т.е. од најсилната народност.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јаков чувствуваше дека телото му е топло и од кожата, му се стори, му испарува преостанатиот дел од дивите мириси на Ребека.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога во студентски дом или некое станче ќе нагрнат гости од секаде а е крај на месецот и од дома немаат абер да испратат пликче со пари тогаш на сцената стапува степчето.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Биле ветроепци: кога не им се работело, местеле по ридиштата примки за еребици, барале рекички од кои со приготвени кошови ќе извадат риба или во шумата покривале со лисја стапици за дивина, па фатиле болвлива лисица и срнец со бел задник. Лапале и полжави и желки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Одеднаш просто се потресов и од самата помисла.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Меѓутоа, кога неговите настојувања останале без некој повидлив резултат, пролетта 1941 година тој изнел предлог традиционалните разузнавачки оддели при Владата и при војската да се реорганизираат така што да одговорат на предизвиците на нацијата и да се напушти практиката претседателот да интервенира во нивните меѓусебни недоразбирања.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Во својот живот таа мораше да се соочи со сите противречности на балканската историја, од верска, од етничка, од јазична, од традициска, но и од секаква друга природа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Од тоа, од сапунчето, од водата, од мирудиите и од триењето, нивното бело месо стануваше миризливо, младо, се стегнуваше некако, па крцкаше и се лизгаше низ прстите на мажите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го слушнав и Цуцул Мицковски: „Тој нема веќе ни коса ни брада.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Постојано си пиеше чај од кантарион и од други тревки.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А пред сѐ изгледа и од корисноста на својот храбар зафат, на есента да ѝ подари доволно жолтило.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Двапати во историјата на XX век САД ја спасуваа Европа од самата себе, од фашизмот и од власта на тоталитарните идеологии.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Таа нова престолнина не е далеку од старите: Преспа и Прилеп и од седиштето на до неодамна автокефалниот охридски архиепископ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Татко ми во своите глобални размисли за козјото прашање беше начисто оти режимот има повеќе варијанти како да им се стави крај на козите во секоја република на Југославија одделно, во зависност од нејзината развиеност и од менталитетот на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога во глобалистичката агенда не е предвидено Формирање на невладини организации Кои сесрдно ќе се борат за неотуѓивите права на кривите краставици И од нив да се прави салата на европските трпези Како што на пример на почетокот на дваесет и првиот век Имаше портокалови и други невладини организации Кои со каранфили и рози им го поплочуваа патот

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

- Жарко бре, доста, ајде, си дојде татко ти за ручек.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Познавачите на срцето на автомобилите ги советувале да возат и само да возат оти застанувањето може да ги одвои од патот и од зацртаната цел.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Татко ми, во други времиња, од старите книги, собирани од сите страни на Балканот и од другите земји, ни пренесуваше дека речиси сите народи на Балканот својот живот им го должат на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Повеќе отколку да информира во склад со историските критериуми, неговата намера е психички да ги привлече посетителите и од гледањето да направи прилика за соочување и освестување, ако не на сопствениот расизам, тогаш скоро сигурно за рамнодушноста кон драмата на другиот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Татко ми не поверува.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И иди пак визитата со црвени крстови, и пак се растура мирис од јод и од ракија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Би немало свет, тој не би бил да не бил различен од сѐ друго, и од моето Јас.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

ПИВКА - Некоја пивка (т.е. мирна и блага) Мивка си пивкала пиво во една пивница, чекајќи си ги нарачаните пивтии. Кога во тој момент се слушнало „пи-пи!“ како пиле да пивка. Дошол пивничкиот детектив и од под капутчето на сиротата Мивка извадил едно пиле. „Бриши одовде, Мивко!“, рекол детективот. „Кој видел пиле да пивка во пивница?!“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

На мала цврста лединка прскаат жолти сонца под копитата на гладот Темни концентрични тежини бујат над пејсажот зрел што плаче со искри од леб Луд виор од млади надежи сонува шарени звуци – широка песна на ветрушка Огромни товари ден лазат по долгиот пат од солзи и од смев

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Ги одбираше Тој зборовите На Јасмина Шопова

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Сега можеше и да се радува што ќе биде неколку недели надвор од оној до ситници раздробен и познат ден во селото, кога сеќаваш како секој поглед, секој збор, оди против тоа да те препознае и да те признае, те пренебрегнува, те премолчува, те принудува на една спарушеност, на една изветвеност од честите среќавања, од долгото гледање и од долгото познавање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Набрзо во 1834 година, кога се распадна военоспахискиот поредок во империјата, и по 1839-та кога со Џалханскиот Хатишериф беше гарантирана личната безбедност, имотот и вероисповедта, а со тоа создадени и можности за преселување на луѓето од едно место во друго, од селата во градовите и од помалите градови во поголемите, во Потковицата се случија некои промени кои, подоцна, имаа големо влијание врз севкупниот живот во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Набргу речиси и последната педа од плоштадот беше исполнета од кози и од луѓе.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Пред настанувањето на спорот тој имаше работен стаж од 25 години а, според систематизацијата на работните места, работеше како електротехничар во „Охис Пласт М“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Напомош да ни е Новата година. Бериќетлија да ни биде и од лошо да нѐ чува.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Не, не можев да сум поинаков од другите, со нив раснев и од нив учев, и не верував дека е прв ден на пролетта: минува времето низ мене, ме џвака однатре, ќе се споулавам, мислев и ги бришев солзите на пониженоста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Низ „Александер плац“ минува најшироката и најдолга „Карл Марксова“ алеја, што се протега во недоглед, со огромни згради и од која се делат многу булевари и пространи улици.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се затресла планината од пукање. Бам, бум, бам, бум! и од двете страни.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И во тажно чадливата пустош се отиснуваа сцени, живнуваа ликови болно јасни и од тоа го болеше главата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арно, сега салам поверував оти клетвата од татка и од мајка фаќала, чунки еве мене кај ме фати.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

За несреќата да биде уште поголема, заради констатираниот камен во жолчката, веднаш беше префрлена на хирургија. Итно беше оперирана и од оваа напаст.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но Руса не се врати дома, кај своите; горе, над куќата Дамчески, на падините на Горник, си направи колиба од рошки и од ’рженица и тука се настани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Колку многу ѝ беше тешко од тоа студенило на стаклото и од таа самотија.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Потоа се отцепувала една нова средна група, од некоја од двете други групи, или и од двете, и борбата почнувала од почеток.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако и понатаму останува отворено твоето срце за мене и за моето црно семе, мојата Пелагичка, ќе си ги соберам пљачките и ќе се преселам кај тебе и од сега па до крај ќе те викам мајко Персо!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На вториот ден од Конгресот, 7.000 Словени од Питсбург и од околните места се собрале во паркот Шенли за да го следат излагањето на министерот за внатрешни работи на САД, Харолд Икс, кој пристигнал како гласноговорник на претседателот Франклин Д. Рузвелт.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тихост го прелева ридот. Од мракот Ајги: Од зборот би се одвоил ти Како и од видот. (Парафраза на стих од Генадиј Ајги утро Почнува Убавиот Ден.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Уште повеќе, ние сакавме да им покажеме на Русите дека нема во Македонија неколку словенски народности, а има само една; дека Македонските Словени можат сами да ја разрушат таа преграда што е поставена меѓу нив од пропагандите и од нивното образование во Бугарија, Србија или Грција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега тоа ја подигна опашката и од таму се стркалаа неколку ситни црни брбушки и паднаа на подот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Последниве денови се слушнаа гласови дека властите, или некои луѓе од власта, сите води од рекичките и од изворите кај Дарванскиот предел што доаѓаат кон Маказар, ќе ги свртеле за потребите на некој рибник што некој бизнисмен ќе го градел на патот меѓу Ресна и Монастир.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Исплашени од рикот и од баботот на копитата, првин орлите летнаа од стените и пркнаа кон небото.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Умееше да пее старински црковни песни и личеше на преоблечен патрик дојденец, по лик не господов слуга туку манастирски господ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нервозата на свадбата произлегуваше од сето тоа: од една страна од стравот на Хана како ќе се справи со обичаите на нејзината нова заедница, од другата, со фрустрацијата поради изневерата на родителите, но и од стравувањето на Леон како нивната врска ќе функционира и конечно, од немата запрепастеност на неговите родители и роднини за тоа како ќе се вклопи дојденката во нивниот строг и скромен начин на живот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тие услуги се плаќаа можеби поскапо и од самите наказанија, ама главно луѓето не се запишуваа во „ќелеш“ тевтер, како ги викаше тој наказателните книги што се водеа кај кадијата и кајмакамот за евиденција на накажаните граѓани.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гапка кај него ги чува клучевите од оставите и од подрумите; клучот од големиот сандак, што стои во неговата соба и од средишната остава Иван Иванович го носи со себе и не сака никого да пушта таму.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На Петра ѝ се стиснуваше срцето од болка и од мислата дека можеби сама ќе ги враќа овие пилиштарци во Македонијана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Од лицето со зачудено извиени веѓи полека ѝ се изгубила светечката благост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Расни ме боже, раце големи дај ми да бидам последно тело црнината што ќе ја догребе од сите тревки и од историјата на една песна многу што ја сонија - Македонија: Тргнав да ја барам телото го изгубив.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Костадиница има нешто во главата! си помислува, си ја поткрева едната рака и прави пу пу под под мишка, што и да е, нека е подалеку од неа и од нејзината Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во тој ист вторник, иако очајот и плачењето не стивнувале, жените, дури и оние самохрани леунки и трудни вдовици наполниле неколку карти со ракија од диви круши, од грозје и од цреши и натовариле на две магариња дисаги со леб и лук, па една по друга, секоја со запалена борина во рака, пошле да ги пречекаат последните од дружината; да ја плашат со оган и писок чумата или улерата, болештина што им била позната на дедовците, еднаш, којзнае кога, додека и пците бегале од злото и се јазеле по врели карпи далеку од сите човечки патила, и побеснувале, и станувале гозба на волчи свадби или се здружувале во глутница со ревење да ги заплашуваат чобаните и бачовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Жеден за свет, се втурнува во Париз, ја учи техниката на анимирањето и од тоа, заедно со неговата Емина, печали за живеачка.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Небото се иссипаничави, на неговата кожа стежнуваа многу такви парчиња месечина, потоа се движеа свијокливо, се прогонеа меѓу себе и прскаа кога ќе се допреа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Под „други начини на справување“, таа го наведува спогодбениот начин на 245 решавање на споровите како убедливо најефективен, поефика- сен и мошне евтин.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Средиштето е празно, и напротив, маргината е она место кадешто се репродуцира смисла и од кадешто може да се дофати по некоја вистина, ефемерна, секако, бидејќи вечни вистини веќе нема.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

XXVII Имаше уште многу други прашања претходно да се расчистат од теоретски и од методски карактер помеѓу Татко и Камилски, па да се започне замислената операција чистење од опасни турцизми.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Потоа гетото беше окупирано и од имигрантите од Саудиска Арабија, кои со брадите до колена ширеа богата фундаментална култура регрутирајќи млади сережани.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тој не шетал по странското без своја насока и без свој правец и не земал било што и од било каде.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Првите дни машките фрлаа по некој и друг поглед во Нешка кога идеше со бацкови и Стојановци измиена, исчешлана, без прцле и цилувци, во ново кошулче, со ново гунче, подбрадена под гуша, но кога се виде дека ја вардат тројца, сите дечиња, и тие од I одделение па дури и од IV, не смееја да ѝ се опулат накриво, не пак да ја задеваат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Свиркајќи тивко од нас се одвои Петко, пристапи до платнениот ѕид и од брз замав го расцепи со нож.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Најмногу комитствувал тука во Брезничкото, зашто го знаеше секое дрво на Пелистер и секој човек од Брезница и од неколку села од околу.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Нивно вистинско оружје беше безмилосното сослушување што продолжуваше со часови; го сплеткуваа, му поставуваа стапици, искривоколчуваа сѐ што рекол, го уверуваа на секој чекор дека лаже и дека е противречен, сѐ додека не почнеше да вика колку од срам, толку и од нервна премореност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, тие луѓе не можеле да се откажат од своите стари верувања, од своето семитско многубоштво, а секој што ќе се откажел од вербата во новиот Бог бил казнуван, по Мојсеева наредба, од неговите блиски приврзаници.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Здолништето, она што не ѝ досегаше на Катерина ниту до колената и од кое добар дел од нејзините нозе остануваше незгрижен од туѓите погледи, особено кога ќе седнеше, го немаше виснато на ниту еден од потпирачите на столовите ниту пак на кваките од прозорците.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Веднаш оној главурдест Никодим смекнал од голтка благословено вино и од некои свои сеќавања за секакви улави старци од селата под планинската црногорица и радосно рекол дека сепак започнува моторизирањето на неговата идна дивизија - мајор е, ќе стане полковник, ќе дотера и без да го читал Марксовиот Манифест до комунистички генерал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Набргу во таа негова увиснатост почна да се раѓа и една своеглава непослушност на неговото тело, која не можеше да му помине незабележана ни во нејзиниот зародиш и од која сега можеше сѐ потешко да се бега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Што претставува ова? Тоа е концизна сублимација на знаењето и праксата, не само од сопствените, туку и од туѓите видувања.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А во Дрмине сето поле беше јавнато од трње и од повит, од батачки и од шамак, одевли и од врбушки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А човекот оној беше трговец со две нешта, оти само две нешта видов на тезгата негова на пазарот: пајаци во разни големини и од сорти разни: страшни и отровни, нестрашни а отровни, страшни а неотровни, нестрашни и неотровни; и, клучеви многубројни, златни, за непознати клучалници.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тоа што Јанческите не знаеја или не сакаа да кажат како изгледал и што зборувал ајдутинот, (Велеа од што биле обземени од жал за стрика Анѓела и од што се стаписале од страв кога влегол ајдутинот низ Мала врата сега додаваа сам си отворил, не виделе како изгледа дури одвај и разбрале што им зборува), и тоа што не лавна ниту пес и што не шавна ништо друго што е живо, и тоа што утрото не се најдоа никакви траги ниту од Бошета ниту од ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На војниците, лошо хранети, лошо облекувани и лошо обуени, во опинци, повеќе им се исплатуваше да останат во населба и како знаат и умеат да доаѓаат до храна, топла облека и покрив над главата, а офицерите, повеќе политичари одошто војници, место да поведат сметка за војската, сѐ преземаа за да ги уништат Началствата, она во Потковицата и од околните села.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Суровата игуменија Минадора рекла со скаменето лице неколку утешни зборови и го развеала манастирското знаме со извезен лик на маченикот Никита.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трговскиот центар на Келн е цел град за себе, зашто по неговите улици е забрането движење на авотмобили, освен на оние од брза помош и од полицијата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ми иде тука да стојам, и од рака да ми јаде слама...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Има, вели Мисајле Ковачот, ама има и куче што знае да ти тажи на гробот и од жал да не јаде леб, вели, и да не пие вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Исто така настана од Борхесовото согледување на сопствениот живот како живот во кој немало никаква драма вредна за бележење или коментирање, барем не за потребите на прозата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пак ги броев орлите. Беа веќе тринаесет и не се спуштаа кон нас, не се наголемуваа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Повереникот им ги чистеше дреите од тревите и од балегите и ги нудеше со сливи џанки. Друго и немаше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Ја нема мајка Петра - саде таа имала Господова дарба да пронајде жарче во пепелта запретано и од него огон да разгори.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

3 „ИНВЕСТИЦИИ: Од каде доаѓаат, колку пари прават, што е ќарот на Македонија?“, достапно онлајн на http://faktor.mk/2015/10/20/investitsii-od-kade-doagaat-kolku-pari-pravat-shto-e-karot-na-makedonija/. 8 невработеност и уште поголемата понуда на работна сила на пазарот на трудот што го става работникот во инфериорна положба и од него прави послушен субјект кој најчесто премолчно ги прифаќа кршењата на своите права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

- И сол ми донесол домаќинот! - израдувано рече мајка му, го прегрна и од очите ѝ потекоа солзи.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И ги подавал рацете кон првиот ден на својата младост, барал 'ржени ниви Лозан Перуника.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мурџо се вкопа на место, се согласи со мајка Перса, ама за тоа побара одобрение и од очите на мајката Пелагија и дури кога таа немушто, во себе, изговори Да ѝ веруваш, таа ќе нè чува како што нѐ чуваш и ти! и дури тогаш се врати назад и се смести пред влезната врата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Иван Иванович секогаш му дава на секој од нив или ѓеврече, или парче од диња, или круша.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој се сети како еднаш по - експлозија на една ракетна бомба, помагаше да се извлече еден труп од урнатините, и како беше вчудовиден не само од неговата неверојатна тежина, туку и од тоа колку е вкочанет и незгоден за носење, поради што наликуваше повеќе на камен отколку на месо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во времето на вечниот генерален директор (Ј. Ќука) – работниците се изиграни од него и од тогашното раководство: имено, наместо акциите за коишто вработените даваа и до 50% од платата за да ги купат и за кои мислеа дека се од централата на АД „Охис“ – Скопје, ним им се [про]дадени акции од фабриката што произведуваше течно стакло ГЕС Гостивар, која имаше многу помала реална вредност и којашто подоцна оди под стечај2 (оваа фабрика и раководството ја купуваат со парите кои вработените ги даваат за откуп на акции од АД „Охис“ – Скопје).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Седиме ко завеани во снегот, во самракот. Меѓу гропчињата од Роса и од Ангелета.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

141. Словените од Бугарија и од Македонија најнапред беа само сојузници на Бугарите во војните со Византија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ги заборавивме, ја заборавивме нивната крв; ние, крвта на нивната крв.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Поточно, тој и за времетраењето на спорот, правно гледано, не беше во работен однос бидејќи своето работно место го напушти уште пред да го покрене судскиот спор – кога, од страна на тамошното раководство, му беше понудена отпремнина во вредност од околу 2.000 ЕУР за „доброволно“ да го напушти работното место. 182 ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Татко ми и мајка ми, која го следеше во животот како сенка, подгрбавена сенка од работа и од послушност, беа погребани на гробиштата Фицрој, спроти водите на големиот Пацифик, како не многу заслужни, но трудољубиви новодојденци.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако воопшто постои дарба за прв допир ( прв допир и во нашата прва, и во нашата дваесетта, и во нашата педесетта година!) – дарбата го преобразува времето, ја возобновува и враќа возраста во зачеток, па како што времето не постои како некоја имагинерна и од материјата независна кондиција така и поезијата не постои надвор од времето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

А наредниот ден, уште со темница, ќе се растрчаа по ридиштата низ шумата, во полето низ житјата, ливадите и бафчите, и ти цел ден има да си слушаш пукотници, ловџиски рогови, лавеж на `ртки и загари, а преквечер, пред зајдисонце, со полни ранци убиени диви животни и птици, преку рид се спуштаа кон старата железничка станица и оттука со воз си заминуваа, јали во Прилеп јали во Битола.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Си делат и од ручекот и од вечерата, што се вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сите наши ученички: и малите рисјанки, од католичка и од православна вера, и муслиманките, младите д’нмевки (сефартките преобратени во муслиманска вера) и израелитките!“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

За сѐ е тој виновен.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А самиот текст потсетуваше на ситен вез, што би можел да се прочита само со лупа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не му е важно да биде старешина на имотските сојови (а да не биде глава на сиот сој Перуноски не може, зашто е најстар и од браќата и од братучедите) но ако не го сменил од старешинството сигурно нема и да го руга, а тоа, да не го руга пред луѓево за она за кое сам тој не може да престане да не се руга, најважно му е од сѐ.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Одам и од секоја униформа се потплашувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како што ти кажав погоре ме држат заклучена и од онаа вечер не можам да се видам ниту со баба Анча.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Така задумани, влегоа во џипот и тргнаа по патот, поточно по беспатјето кое водеше до Ошево, село заборавено и од Бога и од властите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И вистина, одвај ли има нешто поарно од ваквото свршување на македонската криза: за народот тоа е арно, бидејќи ќе се ослободи и од интригантите од разни народности и ќе се откаже од разни поддупувања што го одвлекуваат од неговите мирни работи: црквата ќе го помири неоснованото непријателство меѓу разните народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За во иднина, В И. – која сега работи во друга приватна фирма и која, поради оправданиот сомнеж во партиската блискост на синдикалните лидери, не е член на ниту еден синдикат – вели дека ако се најде во ситуација повторно да ѝ се прекршени работничките права, доколку нема друг начин на справување со бесправното, таа повторно би се впуштила во спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како навлегуваше во сивиот мрак, така му се изоструваа сетилата за мирис и слух: испарувањето од мочката на ноќните грабливки и од крвта на нивните последни жртви, трепетот на листот што паѓа и зуењето на невидливите инсекти не го оттргнаа од главната трага што ја следеше како извежбан загар.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Како што сакаш, - му рече Волкот, божем со сожалување, ти сам си се осудуваш на смрт од глад и од жед.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Воденицата сега беше пуста, сета јавната од мувли и од пајажини.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таквиот правец при оддалечувањето од географскиот центар се објаснува со тоа што тие краишта се од поголемо историско значење за Македонија, а од друга страна, тие се пооддалечени и од српскиот и од бугарскиот јазичен центар, составувајќи од себе македонски јазичен центар.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А да го стореше тоа, беше свесен дека ќе ги разгореше непријателските апетити на своите дежурни непријатели од емигрантските и од јаничарските ешалони.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но не можеше да објасни како и од каде можела да се појави толку високо во планината во тоа зиморливо утро.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Го слушав Бак како одвреме- навреме „човечки воздивнува”и од што му бев лута, не сакав ни да го погледнам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сите со столетија кои влегувале и излегувале од пештерите на Адам; од мигот кои правеле вечност и од вечноста миг; од древности кои собирале ѕвезди во пустината и сушеле месечини по планините; сите кои се пресоздавале во камења што летаат на своите страдања - се раѓале со молитвеник в рака.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Само здравје и живот, некој к'смет господ да ви даде, да се ќердосате, та никој не умрел од голотиа и од босотиа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со оваа официјално издадена потврда, оштетениот работник повторно се обраќа до финансискиот сектор на фирмата и бара исплата на платите по мирен пат, за да не оди работата на суд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Во годината на раѓањето на вечниот и славен Сталин, на крајот од векот на неговото постоење, но и неговото сигурно останување во комунистичката вечност, ни претставува голема чест што можеме да ви го покажеме нашиот голем придонес во создавањето на вистинскиот нов човек ослободен од сите ропства, овој пат ослободен и од најтешкото, божјото ропство...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Со колава не ќе можеме да минеме низ овој густак.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Другарите се пресреќни кога ќе ме видат со шубара: таа ти е, лебами, добра и од фудбал: се качува на прстите и фучи низ воздухот како надуена машина.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тоа беше една вечер кога се враќаше од планината и уморен седна крај каменливата ограда на мостот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А таа, Љуба, не можела, трпи и црнеј, крепи ја куќата, за кога ќе се врати тој, големиот домаќин Никола, чесниот божем и почитуваниот и од слуги и од Турци големци, да му биде сѐ подредено и зачувано.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Божји чеда изместени од престолот, со заедничка среќа и со заедничка несреќа, каква што господ им наменил на сите свои чеда на земјава, без тие да си стават во акалот не дека ако едниот е несреќен другиот ќе е среќен, туку дека божјата рака тешко ги разделува нештата, зашто грстот ѝ е широк, па фрла наеднаш од сѐ добро и од сѐ лошо, на сите страни. (Бела пауза)

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

При решавањето на ова прашање не треба да се забораваат и следниве прашања: кои наречја од српскиот и од бугарскиот јазик се признаваат за најтипични за овие јазици и кои нивни особености се признаваат за најкарактеристични за едниот и за другиот јазик?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од лево и од десно, од напред и од назад, се здадоа гласови Каде стигнуваат другите што се обесуваат на возовите како црни мадиња? или нас сакате да нѐ заборавите тука? да нѐ оставите со ветриштата и виулиците, со дождовите и со жештините? да нѐ оставите да нѐ смукне оваа проклета рамница како да сме изгниени мушмули?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На превртената гајба до неговите колена беше поставен шахот во очекување на првиот партнер.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Потоа, зачуден од маглата што паѓала врз разбуричканоста околу него, од тишината и од ослободувањето на земјата од сенки, заринкал со лице во земјата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А го извалка целиот ров и од повраќање и од... Уште мириса, море базди.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од човечка мудрост и практична примена... ми се гади од здрава исхрана, од сиромаштија и богатство секакво и од секој вид.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

— Главата не паѓа подалеку од рацете и од нозете свои, вели жената, никаде не оди без нив, вели и повторно се фаќа за работа на чешмата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Онисифор Проказник со воздишка се ослободил од возбудата: од движењето и од облеката на сенката се вообличувало недорасната девојка, русалка во селско што сега нашла што бара и клекнала наведната и неподвижна над некој од заспаните.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговиот внатрешен метеж ги обземал и другите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Птицата одлета и од усните на Билјана го однесе и прашањето.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

За Игора Лозински беше слушала од ќерка си Марија и од многумина во градот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Коњот со мака ја теглеше колата по нерамното џаде и наближуваше кон селото; фрчеше со носот, се потеше од жештина и од теглењето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И така. Тоа се работите околу поемата што ја чинат прилично...надвор од сега и од тогаш“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како дар на времето, да се паметува, тие, војските, и горе над шумата и долу во ливадите, оставија мноштво окопи кои и ден-денеска полека се затрупуваат од ветриштата кои дуваат од север и од северозапад, од кај Прилеп и од кај Крушово, направо низ влезот на Потковицата, и од наносите на пороите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лицето не му се гледа од крв и од прашина. 30

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така, со години, победата родена во одмазда станува дамка на совеста а поразот можел да се крсти подземен заборав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Раните од куршум, од нож, од кама, се гојат, ама раните од болка и од тага и од чемер не се гојат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И така, мој Пандо, нашинчето си дознавало што е и кој е, не од дебелите книги и од учените луѓе, ами од надгробните камења, од гробовите останати по карпи, од зарезите направени со кама или штик во стеблото на буката, дабот или борот, од нишаните што останале од нашето постоење во кое не битисавме и од времето што го броеја само по лошото, само по крвавите траги што ги оставал тој што доаѓал и си одел...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пијанството, што го носеше крвта, сетена на острината од гладните секачи, завладуваше пред неговите очи над сите тие парталави, тела, а ударите на забите по секој празен заграб ги тераа да завиваат од таа ужасна грозница; беше една глад, кој ништо не беше во состојба да ја утоли; таа растеше со секој дофатен залак, таа побеснуваше во својот лудечки занес, разгорувајќи се, тука, пред неговиот прозорец, а нејзините писоци од болка и од настрвеност говореа и за можноста од тој испреплеткан јазел на крвавото беснило мнозина од нив да излезат и без своите сопствени колкови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш бараше со погледот ненаврнати дири од заеци и од друга дивина меѓу стеблата; гледаше кревки букови фиданки, кутнати под снегот; изнаоѓаше парче зеленце во таа еднообразна белина: - притулена смрека, илузија за зеленило пред отворените погледи на засонуваните зајковци, кои ги одбираат своите зимни легла само во смреките, помислуваше, а беше најсреќен кога можеше сосема да заборави на оние двајца влечковци по него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И од куќата, велат, и од нивите, од сѐ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ајде“, рече О'Брајан, „Застани меѓу крилата на огледалото. Да се видиш и од профил.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По десетина минути, стариот го симна торбулето од рамото и од него извади две жолти дуњи, две суви китки босилек, едно крајче мувлосан леб и празно пагурче.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се одѕива шумата од козјо мекање и од човечки гласови.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Создадена е од Илинденската организација, од бившата Македонска федеративна организација и од Емигрантскиот комунистички сојуз.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

32. ГЛАСОТ Е ПОБРЗ И ОД ВЕТЕР - не в пустина, а меѓу маж и жена, ветерот тука отпосле ја мете прашината гласот што ја кренал...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Најголем удар доби Византија од Бугарите, коишто зазедоа од неа голем дел нејзини земји населени со Словени и од нив образуваа една голема и силна држава, која од VIII век до идењето на Турците на Балканскиот Полуостров скоро постојано ѝ нанесуваше еден удар врз друг.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Стоев, само на полноќ, под белата месечева светлина и од тага се расплакав.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И тогаш одите кај него на Апер Маркет и од петни жили стискаш да не одиш во тоалет, зашто тоалетот е тужибабата, мечтоубиецот...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ворхол, и пред да почне да се занимава со правење филмови, имал афинитет за собирање и колекционирање на безвредни предмети за масовна потрошувачка, како неупотребени возни карти и сл. 100 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Монашки нишан: сведоштвото на Лука Блажениот 29 „Има нишани што ги следиш од рано детство без да знаеш зошто: - се будиш предзори додека сосема не се повлекла глувата сенка на ноќта кога сѐ е разбиено на безброј дробни честички сетен ситнеж кој подоцна ќе се склопи во запрепастувачки складен и топол мозаик, во фрески по ѕидовите, по подот, на сводот и сеќаваш кревкото, кршливото порозното, обезличеното се преобразува во својата виша смисла и ти се обзнанува: ни еден слом не е алогичен!; - тукушто си пркнал уште дете, стануваш аскет и заминуваш незнајно каде само (посакуваш!) да биде тивко, молебно створено и од природата, и од човека за деноноќно бдение за созерцание, вертикално понирање на веда - од небеса до подземи за живеење со жиг и жедба на монах ни горе-ни долу повеќе таму, одошто овде

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тркнав до скалите и од мала библиотека, извадив енормно дебела книга.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

И да викаат сето тоа време, додека играчите растрчуваа по зелената полјана, а тие чувствуваа како во нив расте едно задоволство, што успеале да избегаат од оној нивни прашлив свет, од влажните зелени ѕидови на своите собички и од сето друго, што ги гмечеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оној веќаваше, оној плачеше, поземајќи ги парите од Башмајсторот, оној дури и му баци рака на Башмајсторот, беше една голема, корава рака, испукана од делкање камен и од варта, сите мислеа дека не можеше да се стори ништо, ни една трошка, поинаку; сите тогаш мислеа дека е сега готово, дека по ова на оној ќе мора да му дојде умот, а Башмајсторот ја тргна својата голема рака, помолче, помолче, а после рече: „Чуј, сине.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа механички наполни две чаши со некаква течност погуста и од зејтин и ни ги принесе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Со себе носат девет коњи и едно магаре кои ги оплачкале.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој се придигаше со мака, нозете му се тресеа, а рацете ги свиваше над глава како за одбрана. Од носот и од забите му течеше крв.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Така било и на враќањето. На влезот во реката Темза, Галеб беше дочекан и испратен до лондонското пристаниште од кралската јахта Британија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мислам дека и мојата сенка е издупчена и од секоја дупка крв и гној ми капе.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бевме во добата на невиноста, во која кога ни се упатени срамежлив поглед и затскриено искажан копнеж, тие предизвикуваат ерупции во нашата душа, под тенката и нежна телесна обвивка, доба кога душата и телото се сѐ уште поврзани во едно; добата на невиноста, кога возбудата не знае дека еден ден ќе се претвори во рамнодушност или во нагон за задоволување само на телесните потреби, а тогаш, дури и кога ќе успее во себе да вткае страст, нема да има ни способност ниту пак желба да го претвори мигот на уживањето во малечка вечност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Грдан беше задоволен - и од домашното готвено, и од џепарлакот што му остануваше, а во сопчето и така беше навикнат да биде сам, како што уште се воздржуваше од пушење и од други скапи пороци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не е ли јасно и од тие постапки на македонските водачи оти Македонците зедоа самите да ги решаваат судбините на Македонија и оти тие во својата дејност се готови да се судираат и да ги усогласуваат интересите на својата татковина не само со Бугарија, но и со другите балкански државички, откако ќе им се дадат на тие државички некои обврски од страна на Македонија за укажаната помош?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

73. Очевидно од политички опортунитет, авторот премногу инсистира на „правичноста” на руската балканска политика, сметајќи секако дека со тоа ќе се придонесе за прифаќање на програмата на МНЛД и од официјалниот С.Петербург при подготовката на спроведувањето на реформите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Вртат чутурите, матерките, се потат војниците од сонцето и од ракијата. 162

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ додека не надојдоа сосема блиску прерд него, така за да можат да им бидат видени и нивните остри муцки, и нивните опашки, издолжени зад нив и секоја од нив како прекршена во својата средина од гладот и од мршавоста.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека се такви и од сета игривост што ја имаа, во нивниот синџир беше собрана игривоста на целото тоа разденување, таа ги исполнуваше нивните само привидно стамени и одмерени движења, знаеше дека уште следниот миг дури да трпнеш можат да исчезнат, како изветреани, знаеше дека може да ги исплаши само едно мало сомнително раздвижување на воздухот, што не дошло од нив, бидејќи беа свесни дека се сами на тие своти вишини, дека тие се само нивни.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во тие мигови на Пелагија ѝ се појавуваше затка во грлото и од неа не можеше да пробие надвор глас, туку само солзи.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И од коњ под коњ, - го свлечка Мисајлета.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

и (сврз.) - од (предл.)