Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Со оваа официјално издадена потврда, оштетениот работник повторно се обраќа до финансискиот сектор на фирмата и бара исплата на платите по мирен пат, за да не оди работата на суд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За во иднина, В И. – која сега работи во друга приватна фирма и која, поради оправданиот сомнеж во партиската блискост на синдикалните лидери, не е член на ниту еден синдикат – вели дека ако се најде во ситуација повторно да ѝ се прекршени работничките права, доколку нема друг начин на справување со бесправното, таа повторно би се впуштила во спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поточно, тој и за времетраењето на спорот, правно гледано, не беше во работен однос бидејќи своето работно место го напушти уште пред да го покрене судскиот спор – кога, од страна на тамошното раководство, му беше понудена отпремнина во вредност од околу 2.000 ЕУР за „доброволно“ да го напушти работното место. 182 ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во времето на вечниот генерален директор (Ј. Ќука) – работниците се изиграни од него и од тогашното раководство: имено, наместо акциите за коишто вработените даваа и до 50% од платата за да ги купат и за кои мислеа дека се од централата на АД „Охис“ – Скопје, ним им се [про]дадени акции од фабриката што произведуваше течно стакло ГЕС Гостивар, која имаше многу помала реална вредност и којашто подоцна оди под стечај2 (оваа фабрика и раководството ја купуваат со парите кои вработените ги даваат за откуп на акции од АД „Охис“ – Скопје).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Под „други начини на справување“, таа го наведува спогодбениот начин на 245 решавање на споровите како убедливо најефективен, поефика- сен и мошне евтин.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред настанувањето на спорот тој имаше работен стаж од 25 години а, според систематизацијата на работните места, работеше како електротехничар во „Охис Пласт М“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работната атмосфера стана особено тешка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Интересно во целиот овој случај е тоа што судијката, при одредување на правото на тужителот, се повикува и на веќе востановената судска пракса или т.н. „прецедентно право“ на повисоките Апелациони судови од Скопје и од Штип (пр. РОЖ. бр.1157/09 и РОЖ.бр.160/10) – што секако е за поздравување, затоа што судиите во РМ конечно треба да го надминат правниот позитивизам на кој се научени и да почнат да го применуваа и „духот“, а не само „словото“ на законот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Величковски, кој сега работи во приватна агенција за обезбедување, а дополнително и како електричар и хаусмајстор на повик, охрабрен од добиениот спор и од тоа дека, сепак, и во нашата држава може да се добие судски спор за прекршени работнички права, е решителен за тоа дека и во иднина повторно би тужел доколку му биде повредено некое право од сферата на трудот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Од овој, но и од редица други слични вакви случаи кадешто како тужена се јавува оваа државна фирма – гледаме дека е мошне симптоматично тоа што судот ги [од]враќа работниците кои го тужат АД „Охис“, изнаоѓајќи лажни бирократски оправдувања за наводна „непотполна документација“ која тие, во рок од осум дена, треба да ја докомплетираа и да му ја достават на судот – иако, од друга страна, раководството врши опструкција и одолговлекува со издавањето било какви документи и информации кој судот може, но не сака (!?), да ги прибави по службена должност [ex officio].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, според зборовите на Х.Џ., и старото и новото раководство беа „лоши и погубни“ за работниците – затоа што на вработените, наместо плата им нудеа бонови со коишто можеа да пазаруваат прашок за перење „Гонг“ и други хемиски производи од асортиманот на АД „Охис“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А порано, пред доаѓањето на директорската позиција, таа работеше на работни места и позиции соодветни на нејзиното образование: како референт, технички секретар и архивар (кога имаше средно гимназиско образование), потоа стручен соработник (кога веќе имаше звање дипломиран правник) и, на крај, раководител на Секторот за извршно-управно и финансово работење.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Овој пат таму, крајно игнорантски и безобразно, му е кажано дека „може слободно да тужи“ – алудирајќи на претходните „случаи“ како него, кои исто така тужеа но го изгубија спорот останувајќи изиграни и од судот и од тужената странка, која нели е во државна сопственост.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Новото работно место на кое е прераспределена е референт за прием и отпуст на осудени и притворени лица, матична евиденција и статистика – а, само по себе, подразбира 73 непосредно вршење на административна работа при внесување и изнесување осудени лица во и од КПУЗ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Иако е крајно огорчен од целокупната ситуација во државава, но и во светски рамки воопшто – Љ.Н. е одлучен во тоа дека, во иднина, повторно би тужел доколку му биде повредено некое работничко право. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Згора на сѐ, покрај казнената камата – која течеше од јануари 129 2010 па сѐ до денот на конечната исплата – МВР беше задолжено да плати и трошоци за постапката во износ од 17.120 МКД (о. 280 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Најпрво, и покрај уредното пријавување на случајот кај јавниот обвинител да ја преземе кривичната постапка, тие беа одбиени односно, со писмен акт III РО бр. 228/08, во мај 2008 беа известени дека надлежниот основен јавен обвинител (Д.Михајловска) нема да покрене кривична постапка со образложение дека „не постои основано сомнение дека се работи за сторено кривично дело“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По оваа егзистенцијално безизлезна ситуација за него и за членовите на неговото потесно семејство кое го издржува, Х.Џ. неколкупати се обраќаше до неговите претпоставени и од нив изречно бараше да му се исплатат платите што му се должат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Симптоматично е тоа што настанот мистериозно беше изоставен и од евиденција во полицијата, иако како што видовме погоре беше благовремено пријавен од страна на самата болница!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Греењето во работните хали потполно се исклучува, а работниците се приморани сами да прават грејни тела, да собираат гранки и да сечат дрва од блиската околина, како и од фабричкиот двор, па дури и да горат стари камионски гуми – со цел да се стоплат во текот на студените зимски денови.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во разговорот со Н.Н., тој вели дека оваа обврска „Водостопанството“ треба да ја изврши доброволно и дека ќе остават уште некое време за да се исплатат парите, пред да ангажираат извршител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој имплицираше, а ние се сложуваме, дека оваа „современа установа“, извршител,7 не е без маани и дека сумата која истите ја побаруваат и од доверителот и од должникот е несразмерна со тежината на нивниот вложен труд! ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Самите работници беа застрашени дури и од помислата да ги бараат своите права пред суд!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Иако запрашан неколку пати, Херман никогаш нема да каже дали некоја таблета е „добра“ - едноставно затоа што ефектот варира од човек до човек и од едно до друго време.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

(Со раката ѝ ја покажува вратата.) Тогаш ајде губи се од мојава соба!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Треба да се пакувам, си заминувам одовде! Ми се смачи и од вас и од оваа ужасна куќа!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вистина е дека веројатно никогаш повторно нема да го почувствуваш истото, зашто тоа било тогаш и тие услови никогаш нема да бидат истите.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Набргу речиси и последната педа од плоштадот беше исполнета од кози и од луѓе.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми, во други времиња, од старите книги, собирани од сите страни на Балканот и од другите земји, ни пренесуваше дека речиси сите народи на Балканот својот живот им го должат на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми во своите глобални размисли за козјото прашање беше начисто оти режимот има повеќе варијанти како да им се стави крај на козите во секоја република на Југославија одделно, во зависност од нејзината развиеност и од менталитетот на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Другата доминантна тема–идеја во романот, која произлегува од претходната, е, всушност, самиот феномен на козите што се наложува и од еден антрополошки аспект при што авторот, натаму, низ својата сугестивна моќ, а никогаш експлицитно, и соочува со релацијата на човечките законитости кон светот на реалниот живот, што значи дека без кози, ќе нема млеко, ќе има недостиг на храна, ќе настапи глад итн.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Никако да го прежалат козлето на Сеген што го изеде волкот, а се плашеа и од други волци.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ги почитуваше државите во кои верата се одделуваше од државата, а и од идеологијата, по колку што е можно помирен пат... ***

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таму, да не се грмеше постојано од Федерацијата и од Водачот, сталинизмот сигурно ќе продолжеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не можеше да се разбере како ова пресадена идеја од Француската и од Октомвриската револуција на Балканот доживуваше дегенерирани форми земајќи големи жртви.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А брановите на војната беа исфрлиле Ноеви ковчези на многубројни спасени семејства од сите страни на Балканот, и од подалеку.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Стигна жалба дури и од партиската организација на Театарот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На татко ми кога беше со Чанга, му се отвораше душата и од неа излегуваше птицата на стравот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој им раскажуваше на козарите за особините на кашмирската коза од Монголија и од Тибет, од чии влакна настанува чудесната кашмирска ткаенина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка уште еднаш ги послужи со слатко членовите на комисијата, а шефот пивна и од ракијата од дудинки.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите се плашеа од моќта, и од големото влијание на Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога минувавме, запревме пред нашата куќа, крај реката, и од силна радост, за да нѐ слушнат сите, ја запеавме песната што тогаш најмногу ја слушавме, а чија порака не ја знаевме и не можевме тогаш, а и подоцна да ја разбереме: „Америка и Енглеска биќе земља пролетерска!“

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ракоплескањето шуми како пролетен дожд врз ламарина по салата и од сите страни се чуствуваат извици: Браво! Ние се гордееме со тебе!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како олово да имам на нозете. Колку повеќе се напинам да бегам толку повеќе нозете ми тежат и од место не можам да ги мрднам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А таа, Љуба, не можела, трпи и црнеј, крепи ја куќата, за кога ќе се врати тој, големиот домаќин Никола, чесниот божем и почитуваниот и од слуги и од Турци големци, да му биде сѐ подредено и зачувано.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко ми и мајка ми, која го следеше во животот како сенка, подгрбавена сенка од работа и од послушност, беа погребани на гробиштата Фицрој, спроти водите на големиот Пацифик, како не многу заслужни, но трудољубиви новодојденци.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Последниве денови се слушнаа гласови дека властите, или некои луѓе од власта, сите води од рекичките и од изворите кај Дарванскиот предел што доаѓаат кон Маказар, ќе ги свртеле за потребите на некој рибник што некој бизнисмен ќе го градел на патот меѓу Ресна и Монастир.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што морала таа? Морала да ги чува толкуте деца, да се грижи за сите мали и поголеми нешта, да го поправа расипаното, да го оздрави болното, а тој, Никола, се бавел божем со големи работи, го гледал светот “од точката од која и бог нѐ гледа нас“, што би рекол Симон, и од таа точка, се разбира, мислел дека му е дозволено да издржува и друга жена, љубовница Ерменка, па уште и паштерката да ја соблазнува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми направи впечаток дека заедно беа луѓе од двете страни на Маказар, од едната и од другата страна на реката.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тие, се разбира, не можеле да знаат дали меѓу Симон и луѓето во главниот град се зборувало за тоа овој да биде пратеник, но обземени од предизборното расположеие и од меѓусебните спротивставености, лесно, сосема спонтано, дошле на тоа гласините да ги поврзат со зборот пратеник.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Излегов на светлината надвор, ја отворив кутијата, и од неа испаднаа куп хартии.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Франциско одеше гол и бос, парталав, гладен и жеден, во крв облеан, и од никого ништо не бараше: ни дреи, ни леб, ни вода, а уште помалку го мачеше суета и потребата од признание и слава.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А сепак, храмот се изградил и во него свечено бил внесен заветниот ковчег, следен од харфи и цимбала, и од песната на канторите: „Подигнете ги, порти, горништата свои, подигнете се, вечни порти, и ќе влезе царот на славата“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се наведна крај себе и од покрај столот крена една најлон ќеса со хартии, која ја носеше со себе уште кога дојде.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се сетив на онаа потреба на Бога, како што бев читал еден божем полушеговит текст, да го создаде светот од себични причини, од потребата да биде обожуван и од потребата да има некого в рака.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Безброј пати ја, повторив својата приказна кој сум и од каде дојдов, сѐ до утрото кога ме ослободија и пратија човек да ме следи до бренчот на Сити банк.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А излезе дека тој пак пошол за да се искачи на некој замислен врв од Маказар над своите поранешни соселани и од високо да гледа на светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Неподносливото тропкање на пинг-понг топчето (сега веќе убедена дека тој звук доаѓа токму од тој предмет и од ниеден друг), продолжуваше, а јас станував сѐ почувствителна на неговата дразба.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тој се згадува од постоењето на неговиот син и од фактот дека направил монструм - велеше Едвард.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Беше собиралиште на маалските пијандури, коцкари и од контејнер извадени швалери, како попатна станица, во отприлика 5-от круг на Дантеовиот пекол.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Татко ми не поверува.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Некаде во седумдесеттите вујко ни Пане беше во Берлин.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мајка ми која го преживеа крлежот во увото во планинско село во минатиот век и пукнување на слепо црево во интернат во туѓина каде што ја идентификувале со плочка со бројче околу вратот далеку од дома и од родителите, почина на клиниката која е на десетина метри од моето работно место во истиот момент додека на брифингот се фалевме колку се успешни реформите во здравството.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во сите наши разговори, семејни дружења, секогаш подеднакво беа и се присутни јунаците и од Будимпешта и од Гаково и од Загреб и од Берлин...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ворхол, и пред да почне да се занимава со правење филмови, имал афинитет за собирање и колекционирање на безвредни предмети за масовна потрошувачка, како неупотребени возни карти и сл. 100 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На ова се надоврзува и неговиот пристап кон монтажата: педантно чување на неуспешни, безвредни сегменти од филмот, од една страна како сочувување на автентичноста (кај Ворхол нема лоши кадри или лоши актери: „Обичните луѓе се феноменални... снимајќи ги, не можете да направите лош филм“), и од друга, како мета на специфичниот фалш

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Нервозата на свадбата произлегуваше од сето тоа: од една страна од стравот на Хана како ќе се справи со обичаите на нејзината нова заедница, од другата, со фрустрацијата поради изневерата на родителите, но и од стравувањето на Леон како нивната врска ќе функционира и конечно, од немата запрепастеност на неговите родители и роднини за тоа како ќе се вклопи дојденката во нивниот строг и скромен начин на живот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јаков чувствуваше дека телото му е топло и од кожата, му се стори, му испарува преостанатиот дел од дивите мириси на Ребека.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Вујко им, кој имаше фотографски дуќан во Солун, и тој пргав и агилен каков што беше, отсекогаш гледаше подалеку од сите нив и од неговото сопствено, и од останатото семејство на жена му. Вечерта откако децата отпатуваа, Моше и Нина не можеа да заспијат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Средиштето е празно, и напротив, маргината е она место кадешто се репродуцира смисла и од кадешто може да се дофати по некоја вистина, ефемерна, секако, бидејќи вечни вистини веќе нема.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Нејзината еманципација прво од магиската, потоа и од култната сфера битно ја промени социјалната функција на уметноста.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тоа право е недискутабилно за професорот, како што е недискутабилно и за неговите студенти, односно за сите други, само во онаа мера во која за целото општество вреди како саморазбирливо дека осознавањето, човечкото знаење, дури културата како таква, е нешто по својата природа достапно само до елитите, значи нешто што во есенцијална смисла е одвоено не само од општеството туку во крајна линија и од политиката. 40 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Трговскиот центар на Келн е цел град за себе, зашто по неговите улици е забрането движење на авотмобили, освен на оние од брза помош и од полицијата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Жеден за свет, се втурнува во Париз, ја учи техниката на анимирањето и од тоа, заедно со неговата Емина, печали за живеачка.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Низ „Александер плац“ минува најшироката и најдолга „Карл Марксова“ алеја, што се протега во недоглед, со огромни згради и од која се делат многу булевари и пространи улици.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Штом се симнала на станицата, се збунила од многуте возови, од преголемиот перон и од луѓето, кои се вртеле околу неа, но никој не ѝ го разбрал јазикот, ниту пак таа нивниот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Софија нема толку хотели за да може да прифати толку голем прилив на гости и туристи од земјата и од странство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Најбогат беше асортиманот на рибите и морскиот свет. Од сето она што се нудеше овде, не можев да забележам само месо од китови веројатно и од ајкули.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Минувајќи преку овој мост човек не чувствува дека се префрлува од една во дуга држава, ако на тоа не го потсетат различните униформи на царинарниците од едната и од другата земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Додека пиев топло млеко, влезе во бифето полицаец и од секого бараше билет за патување.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ДОРТМУНДСКИОТ експрес се формира во Црвен Крст кај Ниш, од две експресни композиции, од таа од Атина и од таа од Истанбул.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Надвор имаше виулици и од снегот беше побелено сето крајбрежје.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И така, опфатен со овие мисли, влегов во црквата, која беше исполнета со верници, но двапати повеќе и од љубопитни посетители.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој се придигаше со мака, нозете му се тресеа, а рацете ги свиваше над глава како за одбрана. Од носот и од забите му течеше крв.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Врви мравјата работа околу нив. Лозјето се спушта благо надолу, и ако гледа подолго човек по вршките на лозите, што преминуваат натаму во другите лозја, му се чини како едно зелено мирно заталасано море да го дели од полето и од градот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Орде Годивец го оставаше почтително својот кум од десната страна, а овој врвеше полека, нога за нога, мршав и височок, со малце повиен врат и една така блага, сепростувачка усмевка на лицето, како да е некој нов Исус, што веќе многу години влече невидлив крст по бескрајна Голгота и од тоа му се повиени рамениците.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Потоа сепак стариот омекна, почна да ги распрашува за родното место, од кое беше излегол уште пред Балканските војни, за тоа од кое маало се и од која фамилија.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мајсторот не почнува анализа на партијата, како што прават обично оние што загубиле, докажувајќи му на победникот како и од каде можела партијата да земе поинаков тек, во нивна полза, но правејќи го тоа повеќе за да ги смират нервите и да не изгледаат многу потресени.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тихост го прелева ридот. Од мракот Ајги: Од зборот би се одвоил ти Како и од видот. (Парафраза на стих од Генадиј Ајги утро Почнува Убавиот Ден.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Другарите се пресреќни кога ќе ме видат со шубара: таа ти е, лебами, добра и од фудбал: се качува на прстите и фучи низ воздухот како надуена машина.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ги одбираше Тој зборовите На Јасмина Шопова

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И, Европа дури им се потсмеваше на неговите соништа да го испади Исуса од црквата, Бајазит, со висок турбан и ретки дијадеми на главата, добро знаеше дека пропаѓа секоја мисла која престанува да се движи и затоа извика: вие, Европјани, не плашете се од мене туку од моите соништа и од мојата упорност плашете се...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ги одбираше Тој зборовите, ги лачеше еден од друг, ги довикуваше од просторот од тишината и од вековите, од облеката и од празниците, од сите пештери и од сите жетви ги собираше, им се умилкуваше, ги галеше, им шептеше, ги средуваше во мали врзопчиња, ги подучуваше и им се подналутуваше, им зборуваше и им појаснуваше дека за сите нив има голем порив да ги разигра, да им открие поинакви и поинакви значења за да не талкаат расфрлани и неразбрани низ сечија свест и низ сечии копнежи.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Не барам одговор, Господи, за ништо зашто добро знам дека и страстите се создадени од крв и од солзи и Ти ќе продолжиш низ нив - Мене само осама ми треба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција и ако го фатев првото вапорето, тогаш ѓоа ќе го видев Шекспир како окапува броејќи ги вековите на плоштадот Свети Марко – чекај да намине некој поасолен млетачки трговец, чекај да го отворат кафето Флориан, па чекај уште во него да намине Томас Ман, па заедно да го презираат оној Езра Паунд, ем да го презираат ем да го ценат, и најнакрај на Осја Бродски да му покажат како зиме целиот град може да се обвитка со едно ќебе, иако овој ги прашуваше нешто сосема трето – со кој брод тој, Бродски, може да стаса до островот Сан Микеле, оти беше чул од некој шерет Бродски, дека убавината е најтешка на Сан Микеле, потешка и од дождовите што севезден им ги стежнуваат соништата на стаклодувачите од Мурано.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Може и обратно, се разбира – секоја умирачка во Венеција да се смета за нов почеток.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Така велат доселениците од Македонија за пропаѓањето на Венеција: ако било пишано да се пропаѓа, тогаш нека се пропаѓа барем отмено, сосе Венеција - живо сведоштво дека на селидбите на Македонците сепак не им се гледа крајот и од највисокиот морски светилник

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И понатаму ќе добива грчеви во стомакот од јанијата и од малку подзагореното гравче.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се раскара со Бешот и другите организациони луѓе, го протепа во Градешница и самиот селски војвода Гулета, ги тевтиши Старавинци, Вешивци, Грунивци што избегаа од Витолиште и ја почна пак арамиската.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И така таа ошче не е пријавена во уќуматот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еден одред од две три стотини души се растегна малку налево, да ја заобиколи чуката и од запад и се спремаше што побргу да ја префрли преслапта зад чука и да фати врска со северниот одред од бимбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А колку шо паметуам и едното уше ѝ е зараснато, та една обетка ногу и од машките носат како амалии, та и од таа страна работата е ујгун.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури Тренков и другите организациони дејци, по страшните порази, се откажаа од борбата и од нападнувачка поминаа кон одбранбена борба, Толе си остана верен на својата клетва, дадена уште при напуштањето на кошарката од татка му Трајка во Крушевица, дека ќе се бори и ќе коле, тепа Турци изедници, а и нивни помагачи од која било вера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се фатија некои и од милосниците на чаушите и сејмените, та ја донесе тој натемаго и црна Стојна Ѓупката, милосницата на Аќифа. И кај ќе се фати — до Проќа Толева.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но токму кога требаше да се врзе синџирот на преслопта; згрмеа пушките од Ивановиќ и Цилета од „Касматоа Тумба“, која по неговото предвидување остана надвор од обрачот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Другите ќе имаат плускавци на нозете, а босоногите и онака кренале раце и од чевлите и од ѕвездите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Слушам: секој што ја градел катедралата сакал - нејќел се заплеткувал во сопствените корени а тие биле цицел солени, од многу машка пот а и од женски солзи.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Создадена е од Илинденската организација, од бившата Македонска федеративна организација и од Емигрантскиот комунистички сојуз.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Ограноци на ВМРО (Об) биле формирани скоро во сите поголеми места во поделена Македонија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Потоа гетото беше окупирано и од имигрантите од Саудиска Арабија, кои со брадите до колена ширеа богата фундаментална култура регрутирајќи млади сережани.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Најголема дрога се нашите медиуми кои зрачат бетер и од Фукушима - изјави радиоконфузната Пудлица која ретко вршеше контрола на програми кои се препорачуваат за деца до 12 години за кој ни родител ни старател не можеше да им изврши надзор.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тие се всушност ментални проститутки кои својот ум го продаваат на такозваната бизнис елита, а најчесто и за грст евриња како Енџиоа својот анус го нудат на Западот притоа шиткајќи све што е локално и од историска вредност.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Денешнава демократија ти е бетер и од робовладетелство.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Со тоа завршил неуспешно обидот на британскиот клон на СОЕ во Каиро да испрати воена мисија на територијата на Македонија кај емисарот на четничкиот генерал Дража Михајловиќ кој во овој период имал целосна поддршка од британската влада и од југословенската влада во емиграција.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Набавивме разни документи и фотоси од делата на Бојс и од некои наши бивши концептуални обиди.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

А колку само скоро беше денот на мојот осумнаесетти роденден кога најпосле наместо глупата рибина опашка во замена добив две нозе и од градскиот шут еден точак на подарок. И револвер.“ Margina #26-28 [1995] | okno.mk 151

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кого застапуваше адвокатот? И од каде тргнуваше таа поморска шпедиција?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

ПИВКА - Некоја пивка (т.е. мирна и блага) Мивка си пивкала пиво во една пивница, чекајќи си ги нарачаните пивтии. Кога во тој момент се слушнало „пи-пи!“ како пиле да пивка. Дошол пивничкиот детектив и од под капутчето на сиротата Мивка извадил едно пиле. „Бриши одовде, Мивко!“, рекол детективот. „Кој видел пиле да пивка во пивница?!“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Од крајот на градината, па и од прозорците на училницата, го надвишувавме сиот пејсаж.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ворхол (2) Картер Ратклиф Увод Конзервите од супи на Енди Ворхол, хамбургерите на Клас Оленбург, стриповите на Рој Линхтенштајн и пародичните рекламни плакати на Џејмс Розенквист - овие поп-арт слики направија скок и од наглата експанзија на празната американска консументска култура влегоа директно во областа на високата естетика.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Истиот ден работеше и на чевелот со огледало на прстите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога поп-артот се појави шеесетите години на ликовната сцена, втората генерација на апстрактните експресионисти се подготвуваа да јуришаат на високите естетски вредности што ги поставија Вилијам де Кунинг, Џексон Полок, Бернет Њумен и другите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога тоа и го кажав, ми кажа што рекол: дека еден ден, додека влегувал во метро, видел еден човек како им продава моливи на две жени - човек без нозе, кој се движел со помош на платформа на тркала.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Е па, да одлетаме од оваа тажна, зачадена котлина, еднаш засекогаш, мој мил сопатнику, Кракатау? Да одлетаме, пријателе, да одлетаме. литературна адаптација: П. Вулкански okno.mk | Margina #11-12 [1994] 145 Worhol Andy 146 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Жарко бре, доста, ајде, си дојде татко ти за ручек.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Почна и тој да се облекува во скапи од чоја и од кадифе, со срма извезени алишта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само чавките, тие ѓаволи, кога ќе се сјурат од камбанариите и од високите јасики - бог да пази...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потоа, либадето, појасот, кошулата на нејзиниот Крстан, за кого ѝ позавидуваа не само момите од нејзиното, туку и од блиските села.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Грдан беше задоволен - и од домашното готвено, и од џепарлакот што му остануваше, а во сопчето и така беше навикнат да биде сам, како што уште се воздржуваше од пушење и од други скапи пороци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека летуваа, ја беше паркирал во длабока сенка, дури и со половинки тули под тркалата; но, место тој, некоја банда ќе да беше ја позајмувала, барем ноќе, зашто не само што тулите ги снемуваше туку и од резервоарот беше исцицан сиот бензин.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тие се кикотеа, колку од зборовниот каламбур толку и од скокотот по половината, меѓу стегачот на градникот и ластикот на гаќичките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И по тие ружи, што ги надвишуваа тарабите, и од кои некоја секогаш цветаше, можеше да се распознае нивната куќа во секое доба на годината.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тогаш приседна, видно уморен, но не преморен, па Евдо помисли дека ќе му се развика што не понел уште една касета, но сонцето веќе безнадежно заоѓаше зад сртовите и од падините слегуваше самракот како привидна маглина, па Геро само рече колку да си ја продолжи улогата на водач на екипата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А да го стореше тоа, беше свесен дека ќе ги разгореше непријателските апетити на своите дежурни непријатели од емигрантските и од јаничарските ешалони.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Запрев над сиџилот врз кој имаше најмногу пепел и исто толку солзи. Лавиринт од пепел и од солзи. Сиџилот беше нецелосен.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се затресла планината од пукање. Бам, бум, бам, бум! и од двете страни.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан често се распрашуваше кај деда си за имињата на околните места кои укажуваа на едно далечно минато, на поинакви времиња, а момчето сакаше да се нурне во тоа минато, да ја разоткрие и запознае и од таа страна својата сакана долина, но и дедо му даваше нејасни, колебливи одговори, што значеше дека многу работи и тој не ги знае.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од мртвата овца и од кучето, освен крвавите дамки по снегот, не беше останало ништо.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Стара беше, постара и од мене. Оваа нова е што ја гледаш, пролетва ја направивме...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Му се чинеше дека облаците се настрвени кучиња и од сите страни лаат во синото небо, да го парчосаат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Но се плашам. - Од што? Од височината ли? - праша Бојан. - И од височината и од орлите!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Многу манџи се готват таму, има ресторани, кујни, и од секоја мириса на пржено, на варено, на печено...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И така. Тоа се работите околу поемата што ја чинат прилично...надвор од сега и од тогаш“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ќе се протегнам ко оној облак од огнови и од виножито за да го заграбам името твое но дали само во името злоста е?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

3. Страшило од корени од жед и од глуварки со лелек од шупливи гради на мртво стебло Ноќта ги негува тешките црни молчења во невидливите градини каде студенее летото Ниту една планина во мојот говор додека се враќам во домот на претците.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ако воопшто постои дарба за прв допир ( прв допир и во нашата прва, и во нашата дваесетта, и во нашата педесетта година!) – дарбата го преобразува времето, ја возобновува и враќа возраста во зачеток, па како што времето не постои како некоја имагинерна и од материјата независна кондиција така и поезијата не постои надвор од времето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Одново сега го гледам тоа стебло, се смалило, изгорело, се исушило и колку подолго се загледувам така одново го слушам тој познат глас што ги исцелува душите и од кој зацрвенуваат плодовите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Везден цвеќенцата си играа низ полето, се пресегаа и од лисјенцата на тревките го собираа гласот на младичот и во своите пазуви го скрија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тоа во основа е една темна материја, честички на оние душевни сензации што се простираат и движат во огромниот простор помеѓу тагата и очајот; тоа се честички што се јавуваат во улога на невидливи оски околу кои времето на творечката индивидуа ја прави својата голема револуција, постојано кружејќи од детството до денес и од денес до детството.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ќе се вратите пеејќи за сончев ветер Што пустоши низ оваа древна мапа На која веќе се распознаваат Изгаснатите огништа околу кои седите, Велам ќе се вратите зашто јас тоа го читам од плодовите и од летните магли, јас тоа го слушам од лебот и од солта, јас тоа го гледам во очите на жетварките, јас тоа го прераскажувам гледајќи ве како му пеете на полноќното сонце.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

3 „ИНВЕСТИЦИИ: Од каде доаѓаат, колку пари прават, што е ќарот на Македонија?“, достапно онлајн на http://faktor.mk/2015/10/20/investitsii-od-kade-doagaat-kolku-pari-pravat-shto-e-karot-na-makedonija/. 8 невработеност и уште поголемата понуда на работна сила на пазарот на трудот што го става работникот во инфериорна положба и од него прави послушен субјект кој најчесто премолчно ги прифаќа кршењата на своите права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Над аурот имаше едно одајче, сега целото во пајажини и од кое се излегуваше на едно чардаче виснато високо над реката, чардаче до коешто се качуваа надворешни скали и на чиишто други имаше дупка во душемето за понадвор.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со себе носат девет коњи и едно магаре кои ги оплачкале.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како дар на времето, да се паметува, тие, војските, и горе над шумата и долу во ливадите, оставија мноштво окопи кои и ден-денеска полека се затрупуваат од ветриштата кои дуваат од север и од северозапад, од кај Прилеп и од кај Крушово, направо низ влезот на Потковицата, и од наносите на пороите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не му е важно да биде старешина на имотските сојови (а да не биде глава на сиот сој Перуноски не може, зашто е најстар и од браќата и од братучедите) но ако не го сменил од старешинството сигурно нема и да го руга, а тоа, да не го руга пред луѓево за она за кое сам тој не може да престане да не се руга, најважно му е од сѐ.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А наредниот ден, уште со темница, ќе се растрчаа по ридиштата низ шумата, во полето низ житјата, ливадите и бафчите, и ти цел ден има да си слушаш пукотници, ловџиски рогови, лавеж на `ртки и загари, а преквечер, пред зајдисонце, со полни ранци убиени диви животни и птици, преку рид се спуштаа кон старата железничка станица и оттука со воз си заминуваа, јали во Прилеп јали во Битола.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На војниците, лошо хранети, лошо облекувани и лошо обуени, во опинци, повеќе им се исплатуваше да останат во населба и како знаат и умеат да доаѓаат до храна, топла облека и покрив над главата, а офицерите, повеќе политичари одошто војници, место да поведат сметка за војската, сѐ преземаа за да ги уништат Началствата, она во Потковицата и од околните села.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тоа што Јанческите не знаеја или не сакаа да кажат како изгледал и што зборувал ајдутинот, (Велеа од што биле обземени од жал за стрика Анѓела и од што се стаписале од страв кога влегол ајдутинот низ Мала врата сега додаваа сам си отворил, не виделе како изгледа дури одвај и разбрале што им зборува), и тоа што не лавна ниту пес и што не шавна ништо друго што е живо, и тоа што утрото не се најдоа никакви траги ниту од Бошета ниту од ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но Руса не се врати дома, кај своите; горе, над куќата Дамчески, на падините на Горник, си направи колиба од рошки и од ’рженица и тука се настани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Набрзо во 1834 година, кога се распадна военоспахискиот поредок во империјата, и по 1839-та кога со Џалханскиот Хатишериф беше гарантирана личната безбедност, имотот и вероисповедта, а со тоа создадени и можности за преселување на луѓето од едно место во друго, од селата во градовите и од помалите градови во поголемите, во Потковицата се случија некои промени кои, подоцна, имаа големо влијание врз севкупниот живот во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од тоа, од сапунчето, од водата, од мирудиите и од триењето, нивното бело месо стануваше миризливо, младо, се стегнуваше некако, па крцкаше и се лизгаше низ прстите на мажите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Поправо, најстариот од нив им рекол дека сега, кога сме ослободени од едните и од другите, треба да ги заборавиме сите поранешни пизми.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Материјални сведоштва нема ни за тоа, барем науката не располага со такви, дека Градиште некогаш било богомилска, односно бабунска населба - освен долот кој се именува по нив и освен еден погрден збор, бабун, со кого денешниве жители на Потковицата означуваат некого кој се изопштил и од луѓето и од бога.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сета мака, што тргаме овде, ет от проклети Грци, погани фанариотски владици и од разскапаната влашиштина, сполај ти Господи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Воопшто, Потковицата беше прочуено ловиште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Максим ја отвора вратата, Влези му вели на Васила и додека држејќи ја вратата отворена чека да ги избрише Васил опинците првин од штиците на чардакот потоа и од чергичето пред прагот на одајата, пред него пред Васила во одајата, прерипнувајќи го прагот, влегува Караман.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

До Инспекторот на полицијата Скопје Од управителот на поштата во Прилеп и од началникот на Прилепски срез добив телеграма со која ме известуваат дека четниците кои се враќаат од бојното поле вовеле вистинска анархија и безвластие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Навечер воларите се враќаа со полни капи јајца од диви патки и од диви гуски, а во неделите и празничните денови луѓето со кошници тргнуваа низ Беговски ливаѓе за да собираат јајца.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Достасаа Озновци од Прилеп и од Битола; иследуваа, сослушуваа, држеа конференции и кога не им појде од рака да посочат кој го убил Пената, прогласија дека реакција во Потковицата има исфрлено комити во шумата, дека тие, комитите, дење си седат дома и работат по полето, а ноќе бегаат во гората и убиваат, па ја вооружија младежта и почнаа да ја пребаруваат шумата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По обиколката на Имотот, при којашто тој и другите главешини (на предлог на мажите што го пречекаа и кои и понатаму го придружуваа) си избраа коњи од ергелата, Потковицата, заедно со Имотот, заедно со стопаните, заедно со сите нејзини жители и со сиот нејзин синор, од свое име, и од име на победоносната војска, му ја подари на својот султан, како израз на верна љубов и длабока покорност.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Подигањето на чифлизите стана така што мајсторите и потковичаните (нив, на последниве, тоа посебно тешко им падна: покрај што беа катадневно ангажирани во градежните работи, кршеа и довезуваа камења, сечеа плитари, бичеа греди, газеа кал и мешаа малтер, мораше да се грижат уште и за исхраната на мајсторите, за полето и за домазлакот) најпрвин го одредија просторот на кој требаше да бидат подигнати идните чифлизи, потоа истиот тој простор од Имотот и од селото го издвоија со широки сокаци и високи камени ѕидови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа, што не го завладеаја Чауле и околните ридови, и што беа погани со народот и со луѓето од началствата, на Србите луто им се одмазди. После, во првата Голема војна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И од оваа страна, како и од надворешната, Потковицата обилува со знаменити води.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сите кои имаа можност да ги видат, а можеше секој од Потковицата да ги види, беше само да отиде дома кај Акиноските и на надлежиот за тефтерот, по правило тоа беше најстариот од нив, да му раскаже нешто кое навистина се случило и кое ги засегнуваше сите од ред во Потковицата, остануваа стаписани од големината нивна (собрани на куп, со тевтерите можеше да се наполни доволно еден дел вејнички куфер) и од писмото во нив: беше чудесно испишано и украсено со разно-разни шари.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога Турците сопственици на чифлизи почнаа да си заминуваат од сета Пелагонија и од Потковицата и да се населуваат во градовите, тоа стана по бојот помеѓу орлите и штрковите кој во 1901-та започна на Алилово и се пренесе во Беговски Ловаѓе, односно тоа произлезе од страв од она опачно претсказание што го срочија христијаните по победата на штрковите над орлите, дека му е блиска пропаста на царството, жителите на Потковицата од своите бегови купуваа земја во близина на чифлизите или во дворните места на чифлизите и на новооткупената земја подигаа живеалишни куќи и се делеа на клонови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А одочесниците низ полето, како и додоларките накитени со зеленило, со венци од младо жито и од полски цвеќиња, опремени со крстови и икони, пееја своја песна: Крсти носам, бога молам: Господи помилуј! Господи заврни!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На собранието беше потпишана молба, и тоа со одушевување и од сите присутни, па возбудата се пренесе низ цел град и радоста беше бескрајна поради еднодушноста и премавнувањето на разногласијата, зашто не само Власите туку и сите други кои се спротивставуваа спремно се потпишаа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сепак, уште со првите зорнини на самракот, кога од зад Усекот и од кај Алилово се зададоа воларите, тие беа деца и нив никој не можеше да ги исмева за стравот од Турците, со нив и по нив, обвиени во думани од прав што ја креваа говедата, почнаа да се враќаат една по една и тајфите од полето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со џандари, со `ртки, со загари и со некои нашинци, лижнигазовци, оттаму, од Прилеп и од Битола, ќе клапнеа уште одвечер во населбата и ќе им заповедаа на редовниците да им приготват убави вечери - питулици, мазници, зелници, печени кокошки, пресни погачи, чомлеци и јании; откако ќе се накркаат, ќе се налокаат вино и ќе се акнеа да спијат во гостинските одаи, за таа цел, за нивното доаѓање, предвреме напрашени за од страна на болви, вошки и други инсекти.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дворот се начичка добро до народот и од неговата таговна вика. (Сите пак, не ги ни собра.) Сред плачот се стегаше народот надвор и благо секој на мртвото тело Кузманово сакаше да му се доближи: да го бакне неговото чело.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

- Во годината на раѓањето на вечниот и славен Сталин, на крајот од векот на неговото постоење, но и неговото сигурно останување во комунистичката вечност, ни претставува голема чест што можеме да ви го покажеме нашиот голем придонес во создавањето на вистинскиот нов човек ослободен од сите ропства, овој пат ослободен и од најтешкото, божјото ропство...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Полифоните песни се двогласни, трогласни, четиригласни, придружувани и од хор (исо), како во некогашните антички времиња.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Имаше неколку таткови сонародници и од иста вера, истакнати партијци комунисти, со некои од нив животот повеќепати му се вкрстувал, а овде беа погребани во Алејата на великаните.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

На закопот можеше да се види колку пријатели имаше татко, дојдени дури и од други земји, од различни вери и народи на Балканот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

– Да, по прогонувањето на апостолскиот претставник и двајцата стрелани бискупи, три години подоцна, тоа впрочем можевте прецизно да го утврдите и од изложеното пано, од 93 свештеници во служба во 1943 година, во 1952 година останаа 13 „верни свештеници“, а од 25 језуитски отци, и 52 францискански отци, 200 чесни сестри – не остана никој.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ни покажуваа подотворени примероци од Библијата и од Куранот со врежани страници, колку во него да се постави револвер, со прејасна алузија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

КАТА: Што ти знам јас од каде и од како. Нели ги бричат...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Од многу причини највистинита ми се чини приказната на четвртиот глас: дека мајка ми можам да ја пронајдам само помеѓу девојките од Горномаалските анови, каде што сум била заборавена, но само од мајка ми а не и од другите девојки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Подобро било да поверувам и да паметам дека сите тие девојки (а помеѓу нив се наоѓала и мајка ми) што ги служеле арабаџиите и трговците додека работел анот на Дуко ми биле по малку и мајки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш под крушата се населуваше и Ката Кривата. Таа беше една малечка, крива жена, што ја бранеше крушата од враните и од палавите деца.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Јас и Санде се најдовме заедно и од зад еден плет гледавме накај крушата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Вриеше од птици што црцореа, од страсното грицкање на вервериците и на пругавите верверици, од мрморењето и од брмчењето на инсектите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нештото, што завладеа со него, не беше ниту господар ниту тиранин што изнудува данок или бара покорност, тоа беше исполнет благослов, материјализиран благослов, тоа беше битие во битие, побогата и поголема чувствителност, универзум поблескав од чувствата и од емоциите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа не знаеше дека оригиналното презиме било Адамовиќ и дека Милан, во своите први денови во Америка, од ова презиме ја изоставил наставката ”овиќ” и од незнаење ја испуштил буквата „с“.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Други конструкциски детали почнаа да му светкаат во мислите и секој детаљ беше откритие и од голема важност.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ги редеше на штицата коцкестите резанки бел леб за сендвичи, ги премачкуваше со путер и од нив направи сендвичи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Подоцна научи за светите египетски скарабеи и за нилските крокодили, за амајлиската моќ на бубачките и саламандрите, за тоа како човекот од примитивните времиња, од бронза, злато и сребро и од скапоцни камења, моделирал слики на овие суштества за да ги носи на вратот или на глуждот, како заштитници на своето здравје и својата среќа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Низ Македонија Христов пропатувал пет и пол месеци, придружуван од писателот Владо Малески и од други културни дејци.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дури и пред да се повлече во 1990 од универзитетот Беркли во Калифорнија и од сојузниот институт за технологија во Цирих, каде што држеше поврзани состаноци, тој ретко прифаќаше интервјуа - дури ретко и одговараше на телефон.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ова може да биде позитивно за нашата уметност, бидејќи овие емоции вклучуваат спонтани реакции на природниот свет, донесувајќи чувства кои сѐ уште не се избришани од светот на телевизиските екрани и од потрошувачката рекламна машинерија.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Навистина необично, но 69 годишниот Фаерабенд, секогаш и се измолкнуваше на јавноста.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа механички наполни две чаши со некаква течност погуста и од зејтин и ни ги принесе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Свиркајќи тивко од нас се одвои Петко, пристапи до платнениот ѕид и од брз замав го расцепи со нож.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Од исток во широчината безизразно гледаат со матни, напукнати или со весник излепени прозорци, низа збиени и од земја никнати куќарки; на запад - гнил, накривен плот зад кој се наѕира темно- црвен оџак; од југ - слеп ѕид на него чуден цртеж со креда; голем круг со две дебели бели точки, под нив водорамна црта.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Му се радував, го слушав, се согласував да крадам по бавчите со него и не сонував дека е тој најарниот ученик од школата на злосторниците во овој врел прашен град исткаен како стара черга од тесни улици, од плашливи куќарки, од џамии и од два бронзени коњаника пред стариот камен мост, двајца црвеникави кралеви: Петар - татко, и Александар - син.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А човекот оној беше трговец со две нешта, оти само две нешта видов на тезгата негова на пазарот: пајаци во разни големини и од сорти разни: страшни и отровни, нестрашни а отровни, страшни а неотровни, нестрашни и неотровни; и, клучеви многубројни, златни, за непознати клучалници.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И се узна така дека исто слово стоело од лево и од десно од средето на клопчето, од буквата „Ж“, небаре огледало е таа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Знаете, јас сигурно ја знам госпоѓицата од некогаш, многу порано“ реков и тој веќе гледаше во мене како да сум лудак; претпоставувам дека помисли да го викне обезбедувањето на мирен начин, без да ме разжести и од тие причини рече: „Почекајте“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од прапочетокот, од првиот разлог, од сѐ што создал тој, од видливото и од невидливото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И бидејќи бил насликан на сферична површина, си можел да застанеш каде сакаш во таа одаја, а тој сѐ така еднакво и од секаде те гледал со своите ситни очи, со црнки во нив како кај мачкиниот род.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти блажен е, среќен е оној кој ќе успее да ги спои светлината, бојата и музиката; блажен и среќен е оној што од папокот на жената љубена, од словото свое и од чашата вино ќе сотвори Едно, оти само тогаш ќе го најде, ќе го означи средето на светот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тука душата на собозљубен Стефан Лествичник, името што си го смени поради лажно видение, не издржа и од темнината, со свеќа в рака се јави: „Ако е така како што глаголиш, Филозофе, тогаш кажи ми какво е значењето на гласот м, да речеме? Или на т, или на к, или на а?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа е затоа што тие се подготвуваат за секоја точка како никој да нема никогаш да ја види, и од таму доаѓа и совршенството на тие точки кога се изведуваат пред публика, односно стремежот кон апсолутот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но сега веќе беше доцна за помирување и љубов; јас бев преплашен од Луција и од нејзиното тело, таа беше повредена, јас гневен за нејзиното неверство, таа гневна на мојата одглумена сексуална рамнодушност, и конечно јас бев до срж унижен со тоа што песнарката се најде во рацете на Партијата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тогаш одите кај него на Апер Маркет и од петни жили стискаш да не одиш во тоалет, зашто тоалетот е тужибабата, мечтоубиецот...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зашто, ако излезе дека таа неавтентичност не е трагичен израз на моралните ограничености што се вградени во самата структура на човечкото постоење – ограничености што само јуначкиот мажествен стремеж, во својот ревносен обид да ги надмине, може да ни ги открие и да нѐ натера да се соочиме со нив – и ако, наместо тоа, излезе дека неавтентичноста е само комична – некаков срамотен, дисквалификувачки, па дури и урнебесен ефект на секојдневната изложеност на суштествувањето како играње улога, а оттука и на културните значења како чинови на општествениот театар – тогаш трагедијата се растоличува од својата положба на првовеликост, ѝ се обезвреднува мудроста, а патосот ѝ се поткратува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Несериозното сфаќање на неавтентичноста што му е вродена на општествениот израз на чувствата е одбивање да ѝ се верува на збор на трагедијата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Даниелс бргу се утврдил пеејќи оперски улоги првобитно компонирани за високите, моќни гласови на кастратите од седумнаесеттиот и од осумнаесеттиот век (пејачи кои во детството биле кастрирани за да го задржат сопранскиот гласовен опсег и за да се квалификуваат за доживотна кариера како исполнители во еднополови црковни хорови.) Во текот на изминативе сто и педесет години, сѐ до многу неодамна, таквите улоги секогаш ги пееја жени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На крајот, заклучува Милер, Циганка (особено катаклизмичната завршна нумера, Обратот на Роуз) не допушта никаква можност ниту за „помирување“, ниту за „избор... меѓу обожаваната мајка која ни чува место и омразеното чудовиште што нѐ лишува од него). (120) ‌Искушение е да се изнесе сродно тврдење за геј-привлечноста на кулминацискиот судир меѓу мајката и ќерката во Милдред Пирс.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наместо тоа, тие ја изразуваа нашата колективна состојба на политичка угнетеност и отпор, нашата колективна виктимизираност од една епидемија и од општество што самозадоволно си гледало како тоа се случува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од пораките и од писмата што ги добив јасно се виде дека многумина читатели предметот ми го разбрале како прикриен обид да се врбуваат стрејт- студенти и да се преобратат во геј- животниот стил.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А не може ни да си го ползува престижот што ѝ се насобира како единствената естетска форма што ја прави таквата мачилишна вистина истовремено достапна за нас и привремено, духовно поднослива.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Слободата што не можеш да ја уживаш не е никаква слобода. ‌И така, иако немаше да бидам помалку задоволен да го снемаше насловот „Како да се биде геј“ од каталогот со предмети, наместо да бидеме во центарот на вниманието и, иако многу сакав да ги поштедам колегите од трудот и од маката да ми го правдаат предметот, немаше само поради тоа да го преименувам предметот и да престанам да го предавам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А тоа, оттаму, значи мажественоста да се лиши од јуначкото величие и од самочувството за сопствената важност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Онаков, дома да го однесеш во Орландо, никој нема да го познае.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во најмала рака, искушение е да се шпекулира дека камп-вредноста на таа мелодраматична епизода можеби лежи во нејзиниот повик до геј-мажите безопасно да се вратат на сцената на една слична траума (било вистинска било замислена): траумата на протерувањето од мајчиното присуство и од жариштето на нејзините благост, дозвола и општествена потврда.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

‌Да се потсетиме дека хомосексуалноста, како посебна класификација на сексуалното однесување, сексуална желба и сексуален субјективитет, првобитно се изнедрила од искуството и од концептот на родова инверзија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На крајот на краиштата, токму дозволата од мајка му не само што успевала да го одложи, иако само привремено, забранувачкото женско обродување на театарската сцена туку и му дозволувала на момчето да претендира на оној вид општествен идентитет и субјективна целовитост што можел да го достигне само со имагинативна изведба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И така. Вистинското (врвно лажно) прашање е: Зошто Маргина? и од каде маргини на пајажина?, како што фино забележуваат актуелните холистички и хаотични теории.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Еден саат чука тик-так, тик-так, Собирајте од афион мак Зрнциња кафе и пламено кајче и правете хероин за идните во воздухот сили поколенија; не чекајте време нема. Нечии мили кафени труби О, мила врбо бесрамна Наравоучение ни цицка, ни гс ко штица си рамна, Ако сакате да живеете долго исти се сите стомаци и да бидете здрави кога се полни бидете работливи како мрави. Кон одот за господа и божјиот суд на бескрајната Ако сакате да бидете први (верници) меланхолија во долината не бидете победни и од црви. сивите пци. 54 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тогаш детето сфатило дека најсилна е работата на човекот, таа е посилна и од сонцето, од облакот, од ветрот и од карпата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Преку звукот и зракот што вибрираат наоколу, се пренесуваат пораките во два правци: до и од него.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Раните од куршум, од нож, од кама, се гојат, ама раните од болка и од тага и од чемер не се гојат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На свеченоста присуствуваа и претставници на властите од Лерин и од 100 месни одбори од околијата и голем број селани од околните села и говор одржа префектот Депас кој ја пофали постапката на жителите од селото Атрапос.”

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Слој врз слој боите на варта. Од подамнешни и од сегашни времиња.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Немаа крилја, но имаа силни раце и цврсти рамена за да пренесуваат ранети и да носат на врв рид сандаци со муниција и долги букови трупци за градење бункери и силни дланки за држење лопати и казми за да копаат ровови и од таму, од врвовите, гледајќи во далнината им се чинеше дека ќе ги здогледаат своите чеда.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа глетка ја гледам и најаве и во сон и мислам дека никогаш нема да успеам да се ослободам од неа и од прашањето: од каде ли толку дива и фанатична, слепа и студена, жестока и јаросна омраза и толку дивјачка жед за убивање?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

1. На мојата работна маса цел куп книги и фасцикли со исечоци од списанија и весници, извадоци од архивски документи и од објавени мемоари на политички и воени челници од двете завојувани страни во граѓанската војна во Грција, селектирани белешки од фалбаџиски топорења, измислувања, лаги и кодошења и во одделни коверти белешки од обични, простосрдечни раскажувања на живи учесници и сведоци во кои се сочувани најавтентични доживувања од времето кое како лишај и лош сон е залепено и врежано во нивните и наши спомени.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тие, европејците де, измерија од тука, измерија од ваму и од таму и откако видоа каде е ќарот, на Грците и на Болгарите им испратија немски цареви.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Чиста, средена, ненаметливо осветлена и од звучниците сместени во аглите тивко се разлева песна. Звучи многу познато и дејствува смирувачки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Порано, во помлади години честопати одев горе и од таму, од Цуце, со дуљбија ја гледав нашата куќа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Триста години си останавте раја со ваш јазик, вера и име... пред триесет години со моја дозвола, ама со грчки пари сред село изградивте црква и од тој ден се поделивте на патријаршисти и егзархисти и разделница отворивте меѓу вас и се развраживте со големата помош на тие, кои ви се правеа пријатели.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На угорницата кон ПМФ одамна никој не видел манијак, дури и тие се отуѓија од природата и од високото образование.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Потопувањето на „Гвадалкивир“ било планирано да се изврши недалеку од брегот, со единствена цел - бродот да се уништи, но по можност да не настрада никој од патниците и од посадата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Делото на Шатев било потврдено и од изјавите на екипажот на „Гвадалкивир“ дадени пред конзуларните власти и пред Судот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тој ги запознал своите пријатели за добиените пари од Сарафов и од Гоце Делчев (Т.Органџиев тврди дека Орце примил 5.000 лева од Гоце Делчев) и за можностите веднаш да ја продолжат работата за минирање на филијалата на Отоманската банка во Солун.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тој на бугарската влада ѝ ја пренел цврстата решеност на царската влада, како и на Виена, да не дозволат никакви промени во овој дел на Балканот и барал од претставниците на македонската емиграција во Бугарија и од тие на МРО (д-р Татарчев Христо Матев) со кои се сретнал да водат сметка за тој факт и да не предизвикуваат нереди во Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Таа јавност особено била ползувана, што било мошне важно, од конзуларните претставници и од странските новинари.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Имало и разни религиозно-пропагандни институции, училишта, здруженија раководени и финансирани од Запад и од балканските држави.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Одеднаш просто се потресов и од самата помисла.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Исто така настана од Борхесовото согледување на сопствениот живот како живот во кој немало никаква драма вредна за бележење или коментирање, барем не за потребите на прозата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Повеќе отколку да информира во склад со историските критериуми, неговата намера е психички да ги привлече посетителите и од гледањето да направи прилика за соочување и освестување, ако не на сопствениот расизам, тогаш скоро сигурно за рамнодушноста кон драмата на другиот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

При преминувањето од една во друга сала на Куќата на холокаустот тешко е да се сочува рамнодушноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Веќе 1932-та тој напиша во предговорот за својата втора по важност есеистичка книга, Расправа, еден лапидарен став: “животот и смртта му недостасуваа на мојот живот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во секоја сала серија витрини, човечки кукли, звуци и ликови ги оживуваат корењата на анти-семитската омраза и го следат нивниот поход на патот до истребувањето и кон Конечното ослободување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оваа стратегија настана од убедувањето дека „изумите на филозофијата не се ништо помалку фантастични од изумите на уметноста“, и од неотповикливото гадење спрема книжевниот реализам кој често се поистоветува со баналноста, со предвидливите, па дури и со здодевните страни на животот. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 213

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Поради таа лишеност е оваа моја внимателна qубов кон вакви ситнурии”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бевме во добата на невиноста, во која кога ни се упатени срамежлив поглед и затскриено искажан копнеж, тие предизвикуваат ерупции во нашата душа, под тенката и нежна телесна обвивка, доба кога душата и телото се сѐ уште поврзани во едно; добата на невиноста, кога возбудата не знае дека еден ден ќе се претвори во рамнодушност или во нагон за задоволување само на телесните потреби, а тогаш, дури и кога ќе успее во себе да вткае страст, нема да има ни способност ниту пак желба да го претвори мигот на уживањето во малечка вечност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги заборавивме, ја заборавивме нивната крв; ние, крвта на нивната крв.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, тие луѓе не можеле да се откажат од своите стари верувања, од своето семитско многубоштво, а секој што ќе се откажел од вербата во новиот Бог бил казнуван, по Мојсеева наредба, од неговите блиски приврзаници.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мајка ми ја чувствуваше мојата ранливост, и ја зариваше во неа својата омраза.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Останував настрана од нивниот свет и од нивните разговори во кои зборуваа за себе како за сопруги и мајки, потслушнував како гледаат кон иднината, а јас погледнував кон минатото, и ми изгледаше како со бракот и мајчинството, за кои се спремаа, да го победуваа времето, со нив тие се врзуваа со целата низа мајки до првата крв; а јас чувствував дека останувам далеку од таа низа во која се множеше крвта и во која крвта обединуваше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бевме во добата на невиноста, кога душата уште е мека глина и не знае дека еден ден ќе се претвори во камен или во посна земја; бевме во онаа доба кога душата е глина која лесно може да се стопи со сродна душа, и од двете да стане едно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Всушност, тие според брат ми во тоа време уште не биле народ, затоа што, пишуваше, биле сѐ уште само „семитски племиња“ населени во „гранична провинција“ и од нив, здружувајќи ги, Мојсеј ќе создаде народ, со цел да ја шири верата во едниот и единствен Бог – Атон, па со нив тргнал во потрага по светата земја.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

По десетина минути, стариот го симна торбулето од рамото и од него извади две жолти дуњи, две суви китки босилек, едно крајче мувлосан леб и празно пагурче.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Така задумани, влегоа во џипот и тргнаа по патот, поточно по беспатјето кое водеше до Ошево, село заборавено и од Бога и од властите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Повереникот им ги чистеше дреите од тревите и од балегите и ги нудеше со сливи џанки. Друго и немаше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Исплашени од рикот и од баботот на копитата, првин орлите летнаа од стените и пркнаа кон небото.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Најпосле се притаи во малата одаја, го отвори невестинскиот ковчег и од него, со ред ги извади и раздипли шамијата и кавракот, мантата и полката, долникот, бојот и пешкирот, скуталото и некои други везении и ткаенини.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ја зедов картата, зачуден, изненаден и од свадбата, и од сватовите, и од свирките, и од младенците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Поначесто дрварите и овчарите пронаоѓале мрши од кози и од јариња, обезглавени, нагризени или задавени.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе стивнат нашите молбени гласови, ќе се крене темнината и скрбта од лицето на татка и од неутешната душа на мајка“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сити сме и од тескобите и од тешкото време, особено во ова наше време. Затоа, пријателе, те молиме да ни ги ископаш очите зашто веќе не е за гледање, не е за слушање.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И од оваа мимолетна средба, неочекувана и ненадејна, во устата почувствував горчлив вкус, а во пазувите студенило што ми го праќаше павтежот од полите на зелениот мантил на тој човек.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од таа вода и јас се напивам и од тој леб јадам, и му се молам на Господа пред денот на Потопот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Долго го вртев во рацете тоа необично, чудно писмо, влажно, прозрачно, маглесто, на кое буквите му светеа со чуден сјај и од кое се теглеше конец- пареа и исчезнуваше во воздухот, од кое пафташе реа и миризма како од некој друг свет, како од некој друг живот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пред повеќе години, за првпат слушнав за сестра Ангелина и од првина ова го паметам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

73. Очевидно од политички опортунитет, авторот премногу инсистира на „правичноста” на руската балканска политика, сметајќи секако дека со тоа ќе се придонесе за прифаќање на програмата на МНЛД и од официјалниот С.Петербург при подготовката на спроведувањето на реформите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не е ли јасно и од тие постапки на македонските водачи оти Македонците зедоа самите да ги решаваат судбините на Македонија и оти тие во својата дејност се готови да се судираат и да ги усогласуваат интересите на својата татковина не само со Бугарија, но и со другите балкански државички, откако ќе им се дадат на тие државички некои обврски од страна на Македонија за укажаната помош?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најголем удар доби Византија од Бугарите, коишто зазедоа од неа голем дел нејзини земји населени со Словени и од нив образуваа една голема и силна држава, која од VIII век до идењето на Турците на Балканскиот Полуостров скоро постојано ѝ нанесуваше еден удар врз друг.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

При решавањето на ова прашање не треба да се забораваат и следниве прашања: кои наречја од српскиот и од бугарскиот јазик се признаваат за најтипични за овие јазици и кои нивни особености се признаваат за најкарактеристични за едниот и за другиот јазик?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таквиот правец при оддалечувањето од географскиот центар се објаснува со тоа што тие краишта се од поголемо историско значење за Македонија, а од друга страна, тие се пооддалечени и од српскиот и од бугарскиот јазичен центар, составувајќи од себе македонски јазичен центар.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И вистина, одвај ли има нешто поарно од ваквото свршување на македонската криза: за народот тоа е арно, бидејќи ќе се ослободи и од интригантите од разни народности и ќе се откаже од разни поддупувања што го одвлекуваат од неговите мирни работи: црквата ќе го помири неоснованото непријателство меѓу разните народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

141. Словените од Бугарија и од Македонија најнапред беа само сојузници на Бугарите во војните со Византија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Уште повеќе, ние сакавме да им покажеме на Русите дека нема во Македонија неколку словенски народности, а има само една; дека Македонските Словени можат сами да ја разрушат таа преграда што е поставена меѓу нив од пропагандите и од нивното образование во Бугарија, Србија или Грција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа нова престолнина не е далеку од старите: Преспа и Прилеп и од седиштето на до неодамна автокефалниот охридски архиепископ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Комитетот можеше да работи и од името и во полза на еден огромен дел од Македонците, т.е. од најсилната народност.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Предговор Секој човек, како член од некоја општина или од некое другарство, има извесен долг и извесни права кон и од нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Притоа треба да не се заборава оти вестготските, остготските, хунските полчишта се состоеја не само од Остготи, Вестготи, Хуни, Словени, но дека во нив господствуваше едната народност, а имаше примеси и од другите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тие резолуции се имаат примано во Бугарија, под влијанието на бугарското општество и од македонската емиграција во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

18. Не е сосем точно дека српските претензии за Македонија се појавиле дури по Берлинскиот конгрес во 1878 год., бидејќи организирана и од државата раководена српска пропаганда во Македонија се појави уште по Гарашаниновото “Начертание” (1844) и се изрази во 60-тите години на минатиот век.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако прашањето за народноста на Македонците има првостепено значење за Бугарите, Србите и Грците и секоја од овие народности го третира по свое, тогаш зошто и ние тоа прашање да не го земеме во свои раце и да го разгледаме сестрано – и од бугарско, и од српско и од грчко гледиште, и критикувајќи ги сите нив да не си изработиме македонско гледиште за нашата народност, а се задоволуваме, според местото каде што сме се учеле, или со српското, или со бугарското или со грчкото гледиште?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

108. Дека и оваа мисла на Мисирков е точна покажува целиот понатамошен развиток и посебно нашата денешна слобода врз точно истите основни принципи, но дека тоа се согледувало и во тоа време, најдобро сведочи пак загрижениот за бугарштината во Македонија Е.Спространов, кој, меѓутоа, не можел да се ослободи и од македонското во себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

По забранувањето на весникот и затворањето на клубот, Дедов и Мишајков отидоа во руската престолнина и во меморандумот до руската влада и до Советот на С. – Петербушкото словенско благотворно друштво од 12.9.1902 год. меѓу другото пишуваат: „По завршувањето на Правниот факултет во Белград ние почнавме да го издаваме весникот Балкански гласник (Reviue Balcanique), чија цел беше да ги брани интересите на македонските христијани не само од угнетувањето од Турција, но исто така и од разните пропаганди, и да проповеда за самостојна Македонија во политички, национален и духовен однос.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

12. По него промемориите од рускиот и од австро-унгарскиот пратеник до Портата13 и во Софија и писмото на англискиот министер-президент Балфур до кентерберискиот архиепископ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во втората половина на XII век, во времето на српскиот жупан Немања143 и бугарските царови Асеновци или Асановци, 144 Византија беше нападната од крстоносците и од разни други непријатели.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но таа опшност не е нешто што почива врз некакви заеднички спомени и заеднички историски задачи што да се сознаваат и да се имаат сознавано од нас и од Бугарите еднакво.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Искажувањето на своето разбирање на народните идеали и критиката на таквите не е празна работа, зашто идеалите се душата на општата народна работа и од здравоста на таа душа зависи и здравоста и плодовитоста на самата општонародна работа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога така го поставува неопходноста прашањето, тогаш јасно е оти секојпат и од секого ќе биде претпочетено второто.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи делењето е вештачко и од борбата со него најнапред ќе треба да се зафати нашата нова работа во понатамошниот развиток на нашето национално самосознавање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мисирков бездруго со право бил револтиран од практиката на ТМОРО што се служела со бугарскиот литературен збор во својата дејност, како и од активноста на некои егзархиски учители што толку ревносно го воведувале тој јазик во македонските средини. 156.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Природно е дека ќе ги употреби Грција сите дипломатски патишта за да се задржи во Македонија на тие позиции, каде што се наоѓа од средните векови, особено од времето на турското завладување на Македонија, а грчките интереси во Македонија се бранат не од една Грција, а и од големите сили што не сакаат да се засили словенскиот елемент.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Поради сите тие причини, а најглавно затоа што Македонците за своето ослободување од грчкиот патрик и од Турција до последната руско-турска војна работеа заедно со Бугарите под името Бугари, а местата за таа борба беа околу Бугарија, т.е. во Стамбул, Влашко, Југозападна Русија и Србија, кои (места) помагаа во ослободителната работа најмногу да бидат застапени Бугарите, – помогнаа да се објави источното бугарско наречје за литературен јазик на Бугарите и Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од таа положба до полното отцепување од Бугарија и до објавувањето на Македонија за одделна од Бугарија и од Србија етнографска област има еден чекор.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Егзархистите, сами и од турските власти, се бројат за Бугари, Србите пак ги бројат Срби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За тврдењето на проф. Миловановиќ дека Македонија не составувала и не составува географска, етнографска и историска целина, за кое некои можеби ќе најдат потврда во моите расудувања за изменувањето на националното име кај нас, освен тоа што е речено кога стануваше зборот за прашањето дали има во Македонија две словенски народности, ќе го речам уште следново: Иако е Македонија составена од неколку котлини, разграничени со високи планини, пак таа во денешниот нејзин вид има живеано одделно од Бугарија и од Србија или самостоен живот или под други држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Освен тоа, на Византија ѝ помагаа да ги држи Македонците во послушност и џадињата или друмиштата што се направени за воени потреби уште од Римјаните и ја пресечуваат Македонија од исток на запад, т.е. од Белото Море кон Јадранот и од југ кон север крај Вардар, т.е. од Белото Море кон Дунавот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа се гледа од титулите што ги носеа македонските големци и од нивното влијание во империските работи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Истото тоа се поддржа од признавањето на суверенитетот на Душана во Македонија и од улогата на нашите големци во неговата држава.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, ако и ние се лажеме во претпоставката оти националниот сепаратизам ќе биде поддржан од комитетите, од Организацијата и од македонската интелигентна колонија во Бугарија, тогаш, и во таков случај, доста е една силна српска пропаганда во Македонија за да земе најголеми размери националниот сепаратизам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако пак тие мислат со нас да не се церемонат и да нѐ лажат Европа и нас со реформи што не ги исполнуваат, тогаш не ќе се зачуди Турција ако и ние ги обрнеме нашите погледи кон Европа и од неа бараме да се воведат во нашата татковина со сила тие реформи што се признаваат од силите европски за вистинска требност за успевањето на религиозно-националното и културното развивање на македонските рисјани 5.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И така, централното македонско наречје е еднакво далеку и од српско-хрватскиот и од бугарскиот литературен јазик и може да се разгледува како нешто одделно од нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се разбира оти не само што самите не се викале Срби, туку им било непријатно да се викаат и од други така.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

21. Приврзаниците на таа теорија пак се подразделуваат: 1. на коишто кажуваат оти тоа средно е еднакво далеку и од Србите и од Бугарите; 2. оти тоа е поблиско до Србите; 3. оти е поблиско до Бугарите; 4. оти дел е поблиско до Бугарите, дел – до Србите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На тие два принципа одговара: 1. прилепско-битолското наречје за литературен јазик, како еднакво далечно и од српскиот и од бугарскиот јазик и централно во Македонија, 2. фонетскиот правопис со употребените писмени знаци во оваа книга и со мали отстапки на етимологијата, и 3. речничкиот материјал да е збир од сите македонски наречја. 155.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Волјата на двете сојузни држави: Русија и Австро-Унгарија може да сретне противдејство само од Турција и од нас, но најповеќе од нас, зашто со реформите се бараат, не од нас, а од Турција, задолженија и ако ние со нашите работи покажеме оти тие задолженија што се бараат од Турција не нѐ задоволуваат, тогаш ние само ќе ѝ помогнеме на Турција ништо да не воведе од реформите што се бараат од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Еве што означува: Македонците беа крстувани со национални имиња со кои тие се разликуваат од другите соседни со нив народности, т.е. од Турците и од Грците, па и од Власите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во таков случај секој ќе беше свесен оти не само Македонците, ами и Бугарите од Бугарија и од Тракија прават еднаква со нив отстапка во полза на центарот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

47. Јас сум еднаш уверен оти во мојата постапка нема ништо предавничко: 1/ оти мислите, не само на приватни лица како мене, но и на сите Македонци од бојното поле и од Бугарија, и мислите, барањата и предлозите на целиот бугарски народ и на бугарската влада не се во состојба да ги изменат погледите на големите сили и на Русија врз потребите на македонскиот народ; 2/ сите усилби понатаму одвај ли ќе го променат поведението на државите по нашето прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

65. Таа нова ера во историјата на Бугарија, таа самостојна политика се започна од присоединувањетој на Бугарија со Источна Румелија и од нарушувањето на Берлинскиот договор од Бугарија врз којшто почиваше и правото на Македонците на автономија со христијанин генерал-губернатор.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сите пропаганди се пропаганди само на свои, но никако не и на наши интереси и од нив никогаш немало ништо особено за народот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како навлегуваше во сивиот мрак, така му се изоструваа сетилата за мирис и слух: испарувањето од мочката на ноќните грабливки и од крвта на нивните последни жртви, трепетот на листот што паѓа и зуењето на невидливите инсекти не го оттргнаа од главната трага што ја следеше како извежбан загар.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Познавачите на срцето на автомобилите ги советувале да возат и само да возат оти застанувањето може да ги одвои од патот и од зацртаната цел.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Последната приказна на нашите творци беше онаа за чинителите на духовните добра (театарџиите, писателите, музичарите), за срамот од сиромаштијата и од гладот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Една од претставите на репертоарот беше „Мармалад“, претстава која на годинашниот МОТ ги собра сите симпатии, како од публиката, така и од стручното жири.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тогаш беше навистина изненаден од она што го слушна и што го виде, уплашен од сомнежот во сопственото срце и од сомилоста што ја почувствува кон Стефана, осамениот говорник пред фарисеите, кои нервозно си ги потскубнуваа брадите слушајќи го.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Првиот пат кога слушна пукотници во далечината која беше доволно блиску до мирот во кој живееше и од кој спокојно можеше да филозофира за состојбата во земјата, се стресе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој, пак, секогаш стоеше до Ружди и внимателно набљудуваше како сечилото се лизга нагоре-надолу додека тој со елегантни движења на долгите прсти го вртеше по малку од едната и од другата страна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Учителката нѐ прегледува секој ден и секојпат е доволна од нас: од мене и од моето девојче што навистина грижливо ме чува.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Треба да се верува дури и во невозможно, да се нема ни очи ни мисла за ништо и од сета оваа луња да се излезе со глава на рамениците.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас не те пратив кај неа... (Покажува со глава кон кујната каде што се наоѓа Неда.) ... јас не те пратив кај неа да изигруваш некаков сентиментален глупак, туку да ја направиш зависна од нас и од нашето молчење. И не играј си со главата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЕТОДИ: (Пред да излезе, се врти кон Луков.) Кога ќе дојде Младичот, честитајте му и од мене. Беше сјаен.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Иван Иванович секогаш му дава на секој од нив или ѓеврече, или парче од диња, или круша.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Гапка кај него ги чува клучевите од оставите и од подрумите; клучот од големиот сандак, што стои во неговата соба и од средишната остава Иван Иванович го носи со себе и не сака никого да пушта таму.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Знаеше дека се такви и од сета игривост што ја имаа, во нивниот синџир беше собрана игривоста на целото тоа разденување, таа ги исполнуваше нивните само привидно стамени и одмерени движења, знаеше дека уште следниот миг дури да трпнеш можат да исчезнат, како изветреани, знаеше дека може да ги исплаши само едно мало сомнително раздвижување на воздухот, што не дошло од нив, бидејќи беа свесни дека се сами на тие своти вишини, дека тие се само нивни.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ додека не надојдоа сосема блиску прерд него, така за да можат да им бидат видени и нивните остри муцки, и нивните опашки, издолжени зад нив и секоја од нив како прекршена во својата средина од гладот и од мршавоста.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оној веќаваше, оној плачеше, поземајќи ги парите од Башмајсторот, оној дури и му баци рака на Башмајсторот, беше една голема, корава рака, испукана од делкање камен и од варта, сите мислеа дека не можеше да се стори ништо, ни една трошка, поинаку; сите тогаш мислеа дека е сега готово, дека по ова на оној ќе мора да му дојде умот, а Башмајсторот ја тргна својата голема рака, помолче, помолче, а после рече: „Чуј, сине.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И да викаат сето тоа време, додека играчите растрчуваа по зелената полјана, а тие чувствуваа како во нив расте едно задоволство, што успеале да избегаат од оној нивни прашлив свет, од влажните зелени ѕидови на своите собички и од сето друго, што ги гмечеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш бараше со погледот ненаврнати дири од заеци и од друга дивина меѓу стеблата; гледаше кревки букови фиданки, кутнати под снегот; изнаоѓаше парче зеленце во таа еднообразна белина: - притулена смрека, илузија за зеленило пред отворените погледи на засонуваните зајковци, кои ги одбираат своите зимни легла само во смреките, помислуваше, а беше најсреќен кога можеше сосема да заборави на оние двајца влечковци по него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пијанството, што го носеше крвта, сетена на острината од гладните секачи, завладуваше пред неговите очи над сите тие парталави, тела, а ударите на забите по секој празен заграб ги тераа да завиваат од таа ужасна грозница; беше една глад, кој ништо не беше во состојба да ја утоли; таа растеше со секој дофатен залак, таа побеснуваше во својот лудечки занес, разгорувајќи се, тука, пред неговиот прозорец, а нејзините писоци од болка и од настрвеност говореа и за можноста од тој испреплеткан јазел на крвавото беснило мнозина од нив да излезат и без своите сопствени колкови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Набргу во таа негова увиснатост почна да се раѓа и една своеглава непослушност на неговото тело, која не можеше да му помине незабележана ни во нејзиниот зародиш и од која сега можеше сѐ потешко да се бега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега тоа ја подигна опашката и од таму се стркалаа неколку ситни црни брбушки и паднаа на подот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега можеше и да се радува што ќе биде неколку недели надвор од оној до ситници раздробен и познат ден во селото, кога сеќаваш како секој поглед, секој збор, оди против тоа да те препознае и да те признае, те пренебрегнува, те премолчува, те принудува на една спарушеност, на една изветвеност од честите среќавања, од долгото гледање и од долгото познавање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мечката знаеше дека не ќе може на мир да ја насити својата глад, која беше толку неиздржлива во неа, што дури беше ја скорнала и од нејзиниот тврд зимен сон, сѐ додека се двајца, сѐ додека тој стои тука. Едниот мораше да отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Страот од себе и од својата неправда, не срамот од својата кражба, тоа е сакатиот лакат на Претседателон.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од тоа, а и од некоја синикавост, што ја фрлаше пред себе уште далечниот ден, која сѐ уште остануваше неодредена, но не можеше да биде незабележана, стануваше уште пораскошен и со уште повеќе дипли златниот вез на ноќта во дрвјата, над кои сѐ уште ѕвечеше со своите златни прапорци смирената месечина со некаков проштален, тажен призвук.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја понесе од тоа само леснината на трезноста, од која чекорот му стануваше поцврст, а задоволството со себе заминат и од целата таа утрина сега можеше да му узрее во радосна насмевка, што ја сети во своите очи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еднаш мислев дека е далеку од мене и од многу други луѓе, дека е само за една мала шепа луѓе, една таква судбина на одбраните на оние што сакаа и што се бореа, што живееја само за да сакаат и да се борат, и што најпосле успеаја да го преуредат животот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Остана долго во кожените ложници, што некаде оддалеку мирисаа на штавање, загледан во една точка, наеднаш неспоредливо малечок за да ја исполни со себеси, со својата будност, дури и оваа своја одајка, и од тоа уште повеќе пристеснет.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За тоа време двајцата по него го настигнаа и тој им пресече од лебот и од сланината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко долго не можеше да заспие од тоа липкање и од сѐ друго, што се насобра таа вечер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше рамноправен лов и од него можеше да остане само оваа крв.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во зачекореноста пред очите му се спушташе една штипкава темница и од неа ќе прснеше по еден од оние сини кругови и ќе се засучеше за да изгине пак некаде скраја од погледот, зад него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Им се чини како да се исфрлени надвор, мислеше, исто како дивинкине што завиваат од гладот и од бездомноста на оваа темничина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега, или попосле, неговата мисла мораше и од оваа посока да втаса до нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А сигурно нема да имаш ништо против ако начекаш и некоја дива свиња, да ја пречекаме да помине тука, еден од оние самјаци, што не водат сметка колку е висок снегот за да продолжат да се прошетуваат од една млака до друга, што продолжуваат и во зимните ноќи да ги откопуваат корењето од папрадот и од другите билјачки; а може да се пречека и некоја нивна сурија, што поминува и го остава по себе пооран сиот снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И во тажно чадливата пустош се отиснуваа сцени, живнуваа ликови болно јасни и од тоа го болеше главата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се губеше тој во темно-модрите кругови и од каде што наеднаш му надојдуваше ваква сила: ги витка железата на прозорецот и слегува, слегува по дебело јаже и јажето шумоли во дланките, меѓу нозете и градите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На Арсо му се плачеше и од болка и од задушување, и од изненада, и од нешто друго што сега бликнуваше во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа избледена светлина на прозорецот како да го испаруваше и уплашено чезнеше од разбеснетите зборови и од мрачниот заговор на сенките што се диплеа околу неподвижното тело на Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ја дигаше главата и од висина го шеташе погледот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Гледаше лице на момче залеано од виделината што паѓаше од високиот прозорец и од тоа изгледаше тенко и бледо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Му идеше во телото студенило и од тоа му се ежеше кожата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нови јата риби надоаѓаа и пласкаа во плитката вода крај брегот, прпелкаа како фатени во мрежа: се пикааа во трските, во шеварот, во водните растенија и испуштаа чудни шумови и клобурци над водата; шумеше водата како подземни извори да се креваат; пиштеа галебите и сите езерски птици кружејќи и налетувајќи на рибите; трчаа луѓето, довлечкуваа кошници, сепетки, кошови, вреќи, и ги полнеа со риби; довлечкуваа и магариња, коњи, ги товареа со риби, се грабаа меѓу себе, се караа, се пикаа во езерото, заграбуваа поголеми и попресни риби; ги соблекуваа кошулите, панталоните и со нив фаќаа за да не им се лизгаат рибите од раце; се крвавеа во прстите од нивните перки, од нивните крлушки, удираа по нив со ости, со вили, со виљушки врзани на стап за да ги скротат и да не им бегаат од раце; се мешаше водата со крвта од рибите и од рацете на луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Низ него го гледаше обзорувањето и зајдувањето на денот - тоа вечно намотување бело клопче на црно, црно на бело, како што му велеше баба му; го гледаше езерото кога беше мирно и кога се преливаше во севозможни бои како бесценет камен, го гледаше кога рикаше и бучеше како ѕверки да му се бијат во утробата, го гледаше виножитото што со едниот крај се спушташе во него заслепувајќи ги очите со прекрасни бои; го сгедаше езерото кога надојдуваше и од брегот поземаше сѐ што останало на песокта:

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Вистина ли е тоа или е само злоба од Царјанка? Ако е вистина, тогаш како тој дошол овде и од кај дошол?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И од трета куќа уште „бакин прашак“ се позајмуваш и, ако имаш рерна и струја го печеш, па со крпа покриен, го вадиш на пенџере да се лади и да замириса.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Едните, на задното седиште на „сто-кецот“ на случајниот минувач, кому во џебот му шушнала една книжна што успеал да ја сокрие од дома и од децата, на брзина му го земаат умот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Скршени од болка и од заемот што го зеле од комшиите за закопот, одвај чекаат да се доверат на првиот близок до нив во редот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се лизга вратата од хотелот и од него полека се извлекуваат - убави, уморени и млади, побелени во ликовите од неспиење, и, со крив чекор на растреперените нозе, брзаат дома да одморат и да се спремат за вечер.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Беше штипјанец по потекло, а живееше во Риека, во трикатна куќа - највисоко, горе и од балконот, како од видиковец, се гледаше цела Опатија, Ловран и неговиот град како да се еден.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога во студентски дом или некое станче ќе нагрнат гости од секаде а е крај на месецот и од дома немаат абер да испратат пликче со пари тогаш на сцената стапува степчето.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

И од коњ под коњ, - го свлечка Мисајлета.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вртат чутурите, матерките, се потат војниците од сонцето и од ракијата. 162

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се одѕива шумата од козјо мекање и од човечки гласови.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И од куќата, велат, и од нивите, од сѐ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лицето не му се гледа од крв и од прашина. 30

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Воденицата сега беше пуста, сета јавната од мувли и од пајажини.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Седиме ко завеани во снегот, во самракот. Меѓу гропчињата од Роса и од Ангелета.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Има, вели Мисајле Ковачот, ама има и куче што знае да ти тажи на гробот и од жал да не јаде леб, вели, и да не пие вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми иде тука да стојам, и од рака да ми јаде слама...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А во Дрмине сето поле беше јавнато од трње и од повит, од батачки и од шамак, одевли и од врбушки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И иди пак визитата со црвени крстови, и пак се растура мирис од јод и од ракија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Всушност, едната клепка ѝ беше сѐ уште подотворена и од белката ѝ излегуваше една студена светлинка во која се гледаше сиот грешен свет со кој беше се сретнала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Којзнае дали било песна тоа што сум го кажувала околу гропчињата од Роса моја и од Ангелета мој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако легнам, срцево ми трча, трча, па ќе го снема, ќе прескокне нешто и пак трча, кој знае кај трча и од кого бега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И да им се врзува јажица, вели, да се калемат, и да се требат од вошки и од седела со јајца на гасеници...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Денот беше широко отворен над селото и од селото излегуваа миризби од зовриен грав, од запалени буништа што смрдеа дури долу, до училиштето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и не е срамота да се браниш од ѓаволот и од болестите. „Умно е само она што е и корисно за тебе, за куќата“ , велеше Лазор Ночески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги подзадржуваа само мечкарите што идеа од Бугарија и од Србија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сето било поснопица, вели, небаре изгазено жито од град и од ветар.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама од болест не се бега, вели, и од смртта не се бега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Запирам и дишам брзо и од дишењето сѐ се замаглува пред мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие те трујат, му велам и од тоа никој не ни влегува в куќа. Тие направија така, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се штрекнувам и од страв така ко зашеметена, ко забудалена ги гледам децата и ги прашувам : - Да не ти е нешто, ги прашувам едно по едно, да не те боли нешто: мешето, главата, устата, устина мои мили!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дршка ми се само воѓите од кравата и од магарето. Јажињата нивни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

еднаш, за една иста коска се фатиле со едно куче и се наттргуваат, си ја отимаат коската, се дават, крв им тече од ноктите и од забите, на Стевана, ко вода му се нишаат забите, не знам кај беше ова и не знам кога беше, јас мислев во цвеќе ќе ја најдеме Македонија, а таа во казан клаена и сите ѓаволи играат околу неа, ќе ја посееш жито, а кукавици ќе ти никнат и после не кладоа да вежбаме војнички работи, фронтот е како кај Бигла, а ние како кај Зајгазица во ливадите вежбаме: напред, назад, клекни, легни, а командирот, некој добар, Благоев го викаа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лиферантите пак идат и од нив слушаме дека Германците, на Пелистер, искачувале топ. Некој голем топ, како куќа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Роден Мегленоски само ги забришуваше очите, зацрвенети од тутун, од ракија и од повремено расплакување.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во Македонија, ни рече, од многу војска и од многу тепање, ќе почне да пропаѓа земјата и ќе излезат големи води и се ќе потопат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе ти умрам, вели, од срам, од страв и од горчина ќе ти умрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И од радост само врти со опашката. Небаре косач со коса што врти.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И од ненапијано ќе седне да зборува штогоде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стрчувам и од легалото му го земам јајцето. Ја засукувам скутината, го клавам јајцето в скутина, и трчам кај Доксима Тренчески. На меана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Рацете му сноваат на трпезата и од тоа брзање му залетнува. Се дави човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И од Вардарска дивизија се направи I и II југословенски пук.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господе боже, и своето мораш да го крадеш. И од своето да крадеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Дувај ги, викал татко, издувај ги, велел, да нема ни раска на јатките. - Да не сакаш и да ти ги џвакам, мајката, му рекол еднаш Јоше Свирачот, ама татко не го заушил убаво, оти устата му била преполнета со ореви што ги крцкал со забите и од тоа не му се дослушувало.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Врвам така низ буките, засмрдени од барут и од раскопана земја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И сѐ беше во некакво движење; говедата се митареа, чешајќи се по дрвјата, младото ветерче скришно се задеваше со овошките и овошките крцкаа, занишани и од цут, од пеперуги и од пчели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се враќаме пак во собата, зачадена од цигари и од миризби на овошје.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги мијам со водата од оман, од петопрас, од копиден, од смил, од млечки, од ајдучка трева и наваличе, тики од потканатица, од прешлига, од среќа, од троска и од придавка, од трева кромидарница, и од краварига, од боливач и од наѓезмо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јас имам малку, велам, а вие уште помалку. И од малку помалку имате вие, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чукам со пиралката и ги плавам алиштата мои и од Јона, се наведнувам, а мачно ми е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Рацете ми се полнат со пареа. „Сѐ треба од овдека да почне, од кај нас и од нас да почне“ , се сеќавам на Лазора Ночески, а еве кај нас сѐ се завршува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе го видиш на брзина и од далеку. Како на нерамна вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Имаше еден Илија од Призрен и си го слави денот. Дава некоја ракија од дивјачки и од дренки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас викам, тие ме гледаат и од викањето се разбудувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се созема човекот. Ама сиот е воден во лицето од солзи и од пот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Болеста доаѓа само од водата и од лебот, вели Лазор Ночески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И штом ќе ја кренат коњите опашката тие се стрчнуваат, со подлетнување, и од изметот ја колваат зопта. Кој ќе биде побрз тој ќе превари.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И од тоа гледање ни останува по една сенка во очите...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од ушите и од ноздринките ѝ се подаваше црвено пасменце волна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе го изедеме за душа од Ѕвездана, велам и за душа од Капинка и од Ангелета, и од Здравка, и за душа од Роса, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вардете се од болести и од непрокопсани војници.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама само што удривме по неколку мотики, само што скршивме по некоја грутка и од небото почнаа да паѓаат пилиштата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И од него црн пламен се извишува. Како црн јазик, како трудна магла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во дрезгите го најдовме и песот што збесна ланската есен и што растрчуваше низ полето со бела пена, ко сапуница на муцката. Коските веќе му беа побелени од снегот и од дождот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така, со години, победата родена во одмазда станува дамка на совеста а поразот можел да се крсти подземен заборав.