и (сврз.) - сунѓер (имн.)

Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Крпите и сунѓерите често ги миеја во чиста вода.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И сунѓерот. И... и... И кој уште? И баба му, се разбира.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)