За то, че все чуждо пред него, Хлеб и сол, и дреха, и риза И скорни, все што ет на него, На негово, чуждо излиза.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Дури и кога се ставаа покривите на куќите и се вееја новите алови шамии, чорапи и ризи, и со викање, да чуе цел град, им се пожелуваше среќа на дарителите и обилно се пиеше бела гроздова ракија, дури и тогаш Аргир не разведруваше чело и не се насмевнуваше, да отпушти благ збор.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)