и (сврз.) - пченка (имн.)

Дали година, дали две, од овие зборови соседите на Мише забележале оти Мише по цел ден се врти околу гулабарникот, час потскокнува преку сааните со вода и пченка, час ги подраширува рацете, се затрчува, подлетнува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кај нив времепловот застанал кај: забавите у Таверна и Огниште, чудото пред Камел, висење пред Путник и Ванила, скара кај Сердарот, гирици у пролазот, боза кај Апче, журки у Јурист и Дваес'кец, дремење у Селф, гужва пред АниБониПирамида, салеп у Пеливан, мекици на Стража, стампедо на клизалиште, афричка смола и пченки пред Летница, гурање у Зелен Рај, симит–погача на Бит–пазар, сунчање на Церипашина, забавите на Цајо, гемишт кај глувите, извидничките кампови у Чањ и Морињ...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Се смилостивил калуѓерот и го качил пет-пари-човечето на својата магарица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го потпрев челото на тупаница: ноќ е, месечината се спушта ниско и со ергенски занес се мушка меѓу трски и грмушки не чувствувајќи ги гребениците, дишат дрвјата од надојдено зелено млеко на пролетта и се поткреваат водите на прсти да ги наслушнат тишините на далечините до кои ќе стасаат по дождовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога на султанот му стасале на сто златни тепсии сто востанички глави добро заштитени со сол како подарок од пашата Лобуд и како крвав абер за најновата победа на Отоманијата, калуѓерот свечено го вовел улавиот во зафрлен манастир и со благослов го преоблекол во мантија, заедно да им служат на светците, да ги окопуваат лозјата и пченките и да ги пасат козите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој свечен чин на неможното, кога дури и кобниците ги забораваат проколнувањата со кои се родиле и со кои ќе умрат премногу изморени за да прослават еднаш во животот и благослов, во водите престануваат вражбите: над дебел опаш на видра се смирува рој бели рибички, водените полвови со очи ја пијат ѕвездената светлост: потоците ги појат разбудените коренчиња на дуњите и сливите, жугаат од нив сончогледи и пченки, и уште подалеку,
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пченките ги собраа и ги сместија во гаждериња, плетени од лескови прачки.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Пченките пожолтеа. Мацковчани почнаа да ги берат и пченките.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Ако треба“, всушност баш вака ми рече: „Ако треба ќе посадам бостан со дињи и со лубеници. И пченка ќе посеам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)