Кој ќе посведочи ако не ние за болките и чемерите, за плачот и лелекот, молитвите и солзите, за исчекувањата без крај, за пожарот, за викот и крикот, за ужасниот пораз, за откорнувањето и патиштата што сѐ подалеку нѐ водеа од дома и надежно ќе проречи дека по години и по времиња пак се ќе биде наше?
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
- Брзо, брзо, брзо, терај, терај, трчај, трчај брзо, не застанувај - се слушаа гласови кои беа надвикувани од луѓето од кои едни во трчаницата паѓаа, други ги прескокнуваа, ги газеа, се довикуваа и се бараа, се слушаше плач и врисок на мали деца и крикови на жени, рикање на говедата и блеење на овците.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Несреќник кој ги крие длабоките болки во своето срце, но чии усни се така обликувани што, кога јачкањата и криковите минуваат низ нив, тоа одекнува како убава музика.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
А потоа додаде: „А јас ја имам само болката, а не и дарбата за поезија.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)