На првите звуци од клепалото долината оживе. Од сите бараки и земјанки почнаа да излегуваат луѓе.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Се навали на својот крлук од кој не се разделуваше (дури и кога спиеше го ставаше под перница или во ровот и земјанката под глава) и се врати на излагањето на Захаријадис.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Го сака питомиот глас на Циљка и на сиве овие девојки со кои се сретна во планините и заедно со нив веќе половина година го дели ровот и земјанката, водата и лебот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Во огништето ископано во ѕидот на земјанката згасна пламенчето и земјанката заедно со големите сенки расфрлени на ѕидовите, потона во мракот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Во бункерите и земјанките! - нареди четниот командант.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Пеат рововите и земјанките и ширум ја разлеваат тагата - копнеж за Тина, Тинка, за Тана, Фана, Донка, Севда, Маре... Оф, оф севда пуста по една, севда голема по сите...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Над ридот полнатa месечина загледува во рововите, бункерите и земјанките во кои расцутува младоста на овие седумнаесет, осумнаесет, деветнаесет и дваесетгодишни момчиња и моми... кои растат и созреваат во долгите ноќни маршеви под дожд и снег, во мракот на густите магли, во студените и влажни земјанки, меѓу карпите и камењето, во рововите и бункерите, во непрестајните борби во кои од студенилото и вжештената цевка на оружјето, ја изгубија нежноста и топлината на дланките... Ех, анасана!...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Некои ми ги донесоа од Албанија, насилно мобилизирани, а повеќето се од оние кои цела зима и пролет копаа ровови и земјанки и градеа бункери.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Мажи, во одминати години, меѓу кои е и Ѓорѓи, а кои тука ги донесоа кога во мај завршија со копање ровови, градење бункери и земјанки на Аљавица, Амуда, Николер и Чарно. Тие копаат и закопуваат.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се префрливме на Ѕвезда. Цела ноќ копавме ровови и земјанки.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Сфатив дека со молкот и немата загледаност во просторот пред себе си го раскажуваа заеднички изминатиот пат – патот на големите мечти и надежи, патот на изгубената младост во тешките, нерамни и крвави битки, во долгите ноќни маршеви, во студените бункери и земјанки, во болниците и под небото на далечни земји; долг пат што сега е претворен во рој од спомени кои како мониста се нижат на свилен конец.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)