и (сврз.) - земја (имн.)

Се тресеа небото и земјата кога тој зборуваше!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во романот Времето на козите, козарите се донесени во градот, за да се преобратат во хомогена работничка класа; верувањето во животот и земјата се алтернира со восхитот на Танатофиловите карактери на Сталин.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Си се поврзал со некои луѓе од Канада и си сакал оваа куќа и други куќи и земја во Маказар да продадеш.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Земјата е сѐ иста, плазика, нешто меѓу камен и земја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На патот што се викаше џаде, се подаваат истите камења од набиеницата песок и земја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Холандија е развиена индустриска земја. А потоа, и земја на лалињата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа е реткост во оваа индустријализирана земја и земја на оранжерии, во кои се одгледува цвеќе и зеленчук. Селата се врзани со градовите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Секој што работи против народот и земјава, ќе дојде ден кога ќе го добие она што го заслужил...“ Се вооружи кметот до заби.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Не; го затуриле. Дали би му било многу тешко да ги преврти небото и земјата и да го најде?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во случајот на малите и мултинационални држави, каква што е Македонија, акцентот на националното повеќе би требало да гравитира кон категоријата „Полис“-град, отколку кон племенските парадигми (крв и земја).
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И земјата поцрне од турски трупови.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се распознаваат само рабовите на дрвјата, меѓу небото без месечина и земјата во црнила.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А тоа Јован Акиноски вака го објаснил: Крушата значи живот, зашто крушата има облик на земја, то ест зашто земјава не е тркалезна ни рамна, како што учат едни или како што учат други, туку има облик на грлеста круша, па кога ќе падне крушата на земја, значи крај на животот, значи изедначување на животот на земјата - од земја јеси и земја се сторуваш.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Грмушките од дрвја, ретките згради, одморалиштата за возачите, што беа на пат, и земјата остануваа назад, додека Даниел управуваше со воланот со безволност која стана дел од неговото тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И им реков тогаш на оние луѓе дека ако сме на вистинското место, морето само ќе се отвори, и земјата ќе се покаже.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сам се зготви за пат, оти товар немаше, оти уката од небото и земјата ја беше собрал, од таа книга вечно отворена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отец Стефан се накашла, погледна во отец Пелазгиј, овој цинично се насмеа и промрморе, така што и логотетот слушна: „Значи јас попусто сум старешина на библиотеката, старешина на небото, морето и земјата!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Три дена потоа, низ царството се рашири болест: Господ Бог пушти страшни пликови врз народот, и глувци се појавија, и земјата се тресеше три дни и три ноќи без прекин.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога Господ го создавал светот кршејќи го космичкото јајце, ги создал небото и земјата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Биени од небо и земја, прескокнувајќи ги телата на убиените и ранетите, подуените мрши на мртвите говеда чии црева беа растурени на патот и ливадите и постојано придружувани од тоа ужасно викање – бегајте – ги врвевме беспаќата кои водеа кон границата со Албанија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наоколу правта и земјата биле натопени со крв.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тие ја знаат нивната историја и историјата на соседните народи и земји.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Комфорот во кој државата на братството и единството четириест и пет години ги лулкаше своите деца беше сѐ помал, а последиците на економската криза во која запаѓаше и земјата и сите тие со неа веќе беа видливи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Писокот не може да се измери ни со акустичен барометар, стрелката се скрши од насилничка напнатост, разнесена во ширината на хоризонтот, на линијата каде небото и земјата бакнежи со страст споделуваат..
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
А кај Славица врската меѓу овие две убавини беше далечна како небото и земјата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од тоа руно трпеливо и споро се ронеше тој снег, паѓаше бесшумно и кружејќи, имаше чудно мек допир во својата залебденост, носеше блага вртоглавица во погледот, со онаа чудна развиорена спорост на своите роеви-роеви снежинки, што надоаѓаа повеќе од сите страни отколку озгора, густо и со некаква волшебност исполнувајќи го просторот меѓу небото и земјата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Арсо се капе во врела пот. Длетото лудува и руши и земјата се сурива под колената, градите, брадата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
ќе те дупат муви и горештината и ќе скапуваш, да не можеш да се мрднеш, и во Серес им ги турнавме куќите за да правиме окопи, и земјата е секаде празна, народот бега, а окопите ни беа покрај пругата, оти полето беше под вода, а почна и маларија, трески големи и секое утро врви човек и ти дава кинин во окопите и ние го пиеме ко ракија, а горчи, леле мајко и ти даваат некој пченкарен леб, може човек да отепаш со лебот и некогаш ќе сварат грав, ама грав нема, само неколку зрна се бркаат во казанот, и не можат да се сретнат, да се видат
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А таму, некаде, топовите само маваат, бувтаат. Ги слушаме како дондека. И земјата се цепи и се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И ние бегаме, продолжува Бошко, и од нивниот глас бегаме, вели, и од сенката нивна бегаме, а сонцето пржи, вели, и земјата се витка како тиквинка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со едната плешка лежев врз нечија секира. Немав сили да станам и да се преместам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Полека, како да си починува пред да го завлече ножот помеѓу кожата и месото на животното, Онисифор Мечкојад запцул куќа и ораница, колепка и гроб, снаа и балдаза, земја и небо, додека и оној со факелот в раце отстапувал назадечки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш рапав крик ја наморничави дури и земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И земјата под него се усвитувала. Се тргнал со напор од кој му запукале коските.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сам и бесен, со згрчени прсти во густата топлина на утробата, барал што не споменал уште во своите пцости и споменувал одново, по еден друг ред, од небо и земја до ораница и куќа, и сѐ така во непрекинат круг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бил залепен со стомакот до девојчинскиот стомак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Липа, и земјата да се расплаче. Нејсе, се наведнав и сосила го извлеков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мавни се од тие боцки и појди со мене, дедуле, го помолив. Аха, и не ме слуша.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нивните движења немаа ни ред ни крај, се повторува и пак беа секогаш поинакви, еднаш остри и аглести, другпат меки, бавни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Значењето на оваа карта е подеднакво поучно - таа ги симболизира циклусот на вечното обновување и бесмртноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Најпосле, и овде доаѓаме до третиот и најважен чинител на нашата равенка; ѕвездата е и симбол на Каменот на мудроста, единството на небото (Ергенот) и земјата (Невестата).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Истазија, помала од двете други и со помалку дефинирана западна граница, ги опфаќа Кина и земјите јужно од неа, Јапонските Острови и голем, но променлив дел од Манџурија, Монголија и Тибет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бликнале едни воѓе мислиш небото и земјата се составиле.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И како што се размешаа јазиците и наравите и обичаите, наредбите и законите и искуствата*: на Египќаните - геометријата, на Персијанците, Халедеите и Асирците - астрономијата, гатањето врачањето, маѓепсувањето и секаква човечка вештина; на Евреите пак, светите книги, а во нив е пишано дека Бог го создаде небото и земјата и сѐ на неа и сѐ по ред како што пишува; а на Грците - граматиката, реториката и филозофијата.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Кога ќе узрее од онаа страна пак ќе пристигнат дождовите и земјата ќе не замоли да ѝ ги отстапиме. Земи ги, ќе речеме, земи ги, и дождовите се твои и плеќите наши ќе бидат твои па утре на помеко ќе си ги оставиме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
И знам. Не ќе најдам никојпат збор за да ти кажам што си ми, колку Не ќе разберам никојпат што сум - се привиѓам човек и земја И не ќе ми одгатне никој кое е твоето и кое моето име Зашто бегај, бегај чинам Во некоја корија легни На некој камен седни На некое стебло потпри се па здогледај те, прегрни те Израсната по распаќињата вишнееш низ вековите - За твоите корени сите неба се ниски!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Се создадоа пет нови држави, а ние повторно си го променивме државјанството станувајќи граѓани на Република Македонија, макар што со промената во државата си остана границата помеѓу нашата родна земја и земјата на новото државјанство. Повеќе не бевме емигранти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И секоја пролет, кога ќе расцутат првите јорговани чија модрина се истура и во Мајкините градини од нашите одамна напуштени куќи, над кои пловат облаците на семејството, меѓу небото и земјата, небаре исто како во сликите на Шагал, во мене се враќа споменот за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И пак се наведна. Стана камен а сѐ околу него беше камен. И каменот и полжавот и тревата. Сѐ. И земјата и небото.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Неколку капки му паднаа на врелото чело и го освежија. Низ воздухот се ширеше миризба на влага и земја.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
ТРЕВА Семето го фрлив со силни зафати на широко од изгревот кон залезот и земјата се посла со жолтите зрна како трпеза од брашно оросена.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Угреа само в соне, во една замаглена злата, Кога догоруваше и времето и кога и земјата на прсти се дигна скрбно пеејќи врз нашата пепел клета: - За многаја лета, за многаја лета.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Во почетокот беше небо и земја. Па дојдоа тие. Па дојдов јас. Каде тие, таму ние.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Имаше петнаесет години, полни. Беше средината на септември и земјата започнуваше да гори со есенски бои.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Каде пред оваа маса пред овој памучен хоризонт без линии пред ова темно месо на земјата и ноќта измешано длабоко место и густо наеднаш поплава на очите и на просторите смрт Каде о каде ти јас ти море шумно и бескрајно ти монотоно поле хоризонтално уморено желно за исправено ветровито разведрување Каде о каде ти тесто густо на дождот и земјата човеку јас камену во рацете и во очите кал
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Има време и за една мижитатара со апостолот Павле кој во Македонија барал лек против алергија на црви и земја.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
На 12 февруари 1945 година, по договорот во Варкиза со помош на Англија, на власт во Грција доаѓа десницата и земјата ја зафаќа граѓанска војна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во 1927 година татко ми купил куќа и земја од некои Турци (Торбеши) кои масовно се селеле во Турција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)