и (сврз.) - грев (имн.)

Додека Кучешката и Чуварот на сонот имаат исто дадени алегорично- симболички значења, значења во расказите Глувче и Грев произлегуваат исклучително од самиот текст.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ова утро се разбудив како нова. Со сите стари болки и гревови, само покриени со убавата насмевка и правите заби. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го седна засекогаш десно од себе, на местото од отец Стефан Писмородецот и јас знаев дека бедата и гревот на нас дванаесетмина околу вратот ни се, како камен тежок околу вратот на доброволен давеник; знаев дека тој, Филозофот, во очите на логотетот стана Сједјашчаго одеснују Оца, како Богочовекот, Богољубецот крај својот Татко, Седржителот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А по себе на народот од родот свој безумност му остави, малоумниот Ровоама, кој го одврати од себе народот свој, и Јеровоама, Наватовиот син, и гревовите нивни толку се намножија, така што од земјата своја истерани беа; посегнуваа по секое зло додека одмаздата не дојде врз нив.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сите мислеа дека логотетот и Лествичникот гласале за Филозофот, дека душата своја само тие двајцата му ја дале, милоста благоутробна своја; сите мислеа така, оти предлогот го даде Лествичникот со уста своја и грев беше, хула бесчесна беше дури и да се помисли дека тој не гласал „за“, или дека логотетот не гласал „за“; но само јас знаев дека Лествичникот е погано и лажливо куче, со око побелено, оти знам дека и јас гласав за Филозофот, а мојот глас, третиот, го немаше; а го немаше затоа што Лествичникот беден беше гласал против Филозофот, еднакво како и другите, и најлицемерен од сите нив излезе, оти устата негова предлог даде што го отфрли душата негова, и оти вистина беше дека само јас и логотетот бевме вистинските пријатели на Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Решија да го наклеветат кај логотетот, собитие непостоечко и грев непостоен да му измислат, во прв погоден час, и сите нивни сили, душата цела, ја впрегнаа како волови да сѐ, кон таа насока и цел.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затворот е за обични луѓе, со обични слабости и гревови.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Господи, се молев без лузни и гревови во душата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така беше: под наморничавената кожа на грбот чувствував оган од кој под плешките остануваше пеплиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Можеби среќата, како и гревот, е во очите на оние кои ја гледаат,“ рече Сара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Среќата е краткотраен феномен, таа е исполнување на некоја долго напластувана желба или потреба,“ рече брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)