и (сврз.) - брат (имн.)

И во други земји на Исток, наши довчерашни пријатели и браќа, врвните раководства се зафатиле со решавање на проблемот со козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имаше и други сточари и трговци - Науме Поцо, Серафим Кочов, Дудо Стефан од Маказар, Борис Цибале, Куно Пило и брат му Анѓелко од Сопотово, Иван Попчин од Далјани, Реџо Зега, Мулаим Пашко, Албанци од Кажен, Суљо Муча од Рободанци.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Колку и да се работеше, колку и да се мачеа татко ми, мајка ми и браќата, пак сиромаштијата владееше во нашата куќа и во целото село.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Местата на вашите татковци и браќа, кои порано или сега заминуваат треба да ги замените.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Само гората пееше некаква монотона песна која на Толета му личеше на тажна тажба од илјадници ожалостени мајки и сестри што ги оплакуваат своите несреќни рожби и браќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И, право да ти кажа, лута ми е душата и на некои наши едепц'зи, шо се поддаваат на агите само за пуста сермиа, пуста да му остане, а не и гледаат страмовите и резилите шо и прават со нивните жени, деца и браќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Реку да ве куртулам и од едните и од другите, а најногу од Турците, токо лели си и сакате вие — ќердосате си и сете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е збогум за последно видување, пријатели, и браќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тешко беше и брат со брат да се договорат за поделба на нива, а камоли 2 миљона терсене луѓе да ги дотераш у ред.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Живееше тој во Малесија, каде што секој кога ќе тропне на врата наоѓаше заштита, ако на стопанот некој од нив му убил и брата.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Зошто? Така сакаше Марјанти... која постојано велеше дека неа од борбениот строј ја откина генералот Маркос и ја прати тука, во Драч нас да нѐ чува, да не учи како да ја сакаме борбата и брзо да растеме за да го продолжиме делото на нашите татковци и браќа кои храбро се борат против англо-американскиот империјализам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така ни велеше. А нашата учителка во декември 1947 година, кога се отворија македонските училишта, постојано ни велеше дека нашите татковци и браќа се борат за Македонија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Александар, кој во времето кога сликата беше направена имаше година и пол, подоцна се сеќаваше дека, кога малку потпораснал, Зигмунд му рекол, покажувајќи на платното: “Ние и нашите сестри сме како книга.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми стана, се исправи, се приближи до спротивниот ѕид, до платното на кое седум децении пред тоа бевме насликани ние – сестрите и браќата Фројд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Челото му беше покриено со измрсена и леплива коса, по лицето му се спуштаа линии на брчки и пот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Нека ни е со среќа, побратими, братучеди и браќа. По манастирите се колнеме, овде се крадеме. Ашколсун, навистина.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И додека Боше и брат му Атанас Цицко ги нажапчуваат капаците, откако пред тоа првин ги отвораат, а потоа и ги затвораат џамовите, (за тоа малку време во одајата шибнува студен воздух и за час го растерува чадот од цигарите и мирисот во восокот на свеќите) тој намерно зборува полека, намерно развлекувајќи ги речениците, за да остане помеѓу зборовите празнина во којашто, се надева, другите ќе имаат време да се досетат за што зборува и да размислат за тоа што зборува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бев човек што оди кон неизбежна бездна. Јас - бездомник, провалник, чедо и брат и роб на гревот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Јас - бездомник, провалник, чедо и брат и роб на гревот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се сакале толку што дури и се мразеле, да имале нозе ќе се испогазеле.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во љубов топла како мраз живееле брат и брат, рапав глас и врескав глас, родени во Шумшул- град.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Секаде каде што ќе сретневме луѓе, познати и непознати, добри и лоши, на сите им го кажувавме името на нашата мајка, името на нашиот татко, имињата на нашите сестри и браќа, нашите кришни знаци.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За миг, чиј живот е долговечен колку и една искра, колку и светлоста на ѕвездата со бела опашка, минаа пред неговиот вид призраците на една иднина независна од него: Јана со набрекнати дојки и детска количка пред себе, и тој, Иван сиот покриен со мирис на пелени и загорено млеко, и дождалците зад широкиот грб на богот Мирон, и брат му со нова и тешка кожена торба под мишка, и тие, бројките од Нојовиот ковчег, весели и насмеани победници над една рапава смеа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Секогаш траеја долго, цел ден такаречи, се среќаваа со сестра си Пандора и браќата кои веќе беа оженети, со многу пријателки, со братучетките, секогаш беше многу весело.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Имавме гости, снаа ми и брат ми, па тие ме тешеа: Што плачеш, ние не ѝ купивме и на постарата сестра Борка ништо, па и без тоа се може.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„О, мил ибн Пајко, о мој господару и брате”, рече тој растреперено и почна да му ја целива раката на Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Наместувајќи ја во клупата, тој со навирени очи се обрна кон присутните родители: „Драги селани и браќа!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Стојана навикна како на другар и брат, но од Неда се некако му се тресеше душата и никако не сакаше да остане насамо со неа, макар колку да другаруваа. Не знаеше ни тој, ни таа што ги плаши толку едно од друго, но, ете така, просто се плашеа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста остана сама во земникот. Тука ќе дојдат: попот, нункото, деверот, зетот Илко и брат му Стојо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навистина, уште е рано, но, како што се вели, нужда закон менува: и тие со татко и нема да го чекаат Крлето осумнаесет и дваесет години да бреа по село, како што прават сиромашките ергени, ами ќе го наоглават уште на петнаесет шеснаесет години, да се отвори куќата и да има кој да му чини измет на татко ѝ и брат ѝ на Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се издиши длабоко, ја поздрави, ги поведе попот, кумот, деверот и брат му Стоја.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Не е лошо да а натрата на невестата Малова да ѝ жугне на ќерка му на попот да си а имаат муата на капата — си велеше Доста и пак ја гледаше нејзината Нешка, сега веќе невеста на коњ, како се исплачува со неа, со татка си и брата си, оти ќе ја остави нивната куќа и ќе стане попова снаа, на младо ѓаче невеста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Артикулацијата на сопствениот интерес (освен ако врескањето и лелекањето не ги сметате за тоа) ни оддалеку не е проста работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така што, мили сестри и браќа Македонци, нам допрва ни претстои да учиме како се зборува, респектирајќи ги потребите и јазикот на оној другиот. 102 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А што станува со соработникот кој поседува огромен апетит за детали, со некој што не може да донесе решение без максимален број на присобрани факти?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во големата одаја се собравме сите домашни: дедо, баба, татко, мајка, сестри ми и браќа ми.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сѐ почна на свадбата моја, вели, мажот ми го зедоа од венчавка, од пред олтар, вели, после ги зедоа и браќата негови и таткото нивни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби мислеа и на своите мајки и братчиња, за кои, кога ќе ја завршат бербата, ќе можат да однесат парче леб.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Да имам храброст да ги држам очите и ушите отворени кога грми, можеби полесно би разбрала за што станува збор, но што можам кога се плашам и се покривам со перница преку глава секогаш кога згрмува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш и брат ми се обиде да ми објасни, па крена раце: - Ова е уште еден доказ дека девојчињата се глупави – рече и ме батали.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што ни требаше да тргнеме да ги бараме велосипедите, проклети да се, се прекорував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Уште повеќе се расположувам, толку многу што дури сум спремна да не правам проблем ако татко ми и брат ми изразат желба да останат со нас во дневната соба. Ама, не се случува така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби дури и брат ми го пратиле да нѐ побара на Млечен (така ние накусо го нарекуваме просторот околу Млечниот ресторан каде што лете се собираме ние децата од околните улици), па ако се вратил и ако кажал дека таму никој не нѐ видел попладнево, ќе биде голема паника.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)