и (сврз.) - боја (имн.)

Лесен чекор и лет на пеперутка, со мирно движење на четката го пресликувам мојот сон со боите на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тивка мелодија во далечините на понорите, виножито помеѓу сонцето и дождот, скоро невидлива силуета на сликар во хоризонтот и бои црвени, бели, сини, боите на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Неговата величествена воздржаност, исправениот машки стас, и бојата на гласот, те сепнува на момент, мислиш машки ’ржи како лав.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа имаше посебен дар за паметењето на ликови и бојата на гласовите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Радица лежерно ги влечеше нозете по изабената кумановска калдрма. Го броеше секој камен, се загледуваше во нивниот облик и боја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веќе ти е платното в дланка и четката и боите и раката прв пат ја чувствува изненадата на непознатите трпки.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Полека светот се осветлуваше од дневната светлина, моето одајче исто така, и јас можев да ги распознаам одделните линии и бои на шарите на ѕидовите правени во годините изминати од еден самоук сликар, всушност бојаџија со дарба.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа отсекогаш ги сакаше цвеќињата и се восхтуваше од нивната разновидност овде, на нивните необични форми и бои, но сега еден вид мијазма надлетуваше над ритчињата од флокси, над купчињата од маргаритки и над куполите од шипови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Светлина што е убава, а убава е затоа што е убава во исто време во сите свои делови, затоа што е убава секогаш во исти односи и на ист начин, затоа што ниту настанува ниту исчезнува, ниту се зголемува ниту се смалува; затоа што не е во еден дел убава а во друг грда, ниту пак во едно време убава а во друго грда, ниту пак по однос на една ствар е грда а по однос на друга убава, ниту пак на едно место е убава а на друго грда, ниту пак за едни е убава а за други грда, туку сама по себе е убава сега, секогаш и во вечни векови, секогаш сама на себе подобна по форма, светлина што во себе го носи изворот на убавината: светлина, музика и боја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот пристапи, ја осветли книгата и ние видовме верно, како и во ливчињата на отец Мида што стоеше сведоштво: писмото на записот сосем непознато беше, а записот имаше форма на клопче; само во средината на клопчето една буква се одделуваше од другите, по форма и боја: тоа беше буквата Ж, истата онаа поради која добив шлаканица во семинаријата, од Писмородецот!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти секоја буква, непозната дури, има своја топлина, поинаква од топлината на другите букви, како секое нешто на лицето од земјата што има топлина и боја своја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Едно нешто видов, подобро е така да се каже и да се сочини слово едниствено; едно нешто видов: светлина, боја и музика, оти светлината е боја и музика едновремено, како што бојата е светлина и музика и како што музиката е светлина и боја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти секоја буква, непозната дури, има своја топлина, поинаква од топлината на другите букви, како секое нешто на лицето од земјата што има топлина и боја своја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сепак тоа можев да го мислам јас: пред дрвото ариш или тиса или криптомерија, се протегаше река, сива и зелена, и бездруго плитка, од нејзината посланост ѕиркаа камења по мазност и боја слични на коски.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Шум на Африка и боја на шумовите на една џунгла смарагдно зелена и зелена како едни очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Никола, се сети, раскажувај уште за Африка и боја на шумовите на една џунгла смарагдно зелена и зелена како едни очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Така тие ќе се претворат во еден прекрасен букет, полн со мириси и бои, а гранчињата посеани со кревки, но бодликави трње. Прекрасна композиција.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа уживаше во мирисите и боите на прекрасната градина, знаеше со саати да си лежи на едно ткаено чергиче под расцутените црешови дрвја, да ги слуша разговорите на птиците и да си игра во мислите со облаците...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Голем број од црквите ги снабдуваше со свеќи од најразличен тип: од најтенките, наједноставните мали жолти, до прекрасни големи, украсени и излеани во прекрасни форми и бои за посебни пригоди: за свадби, крштевки, погреби, слави...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И по тоа што кога ќе ме погледнеше, за миг ме гледаше интензивно, а потоа го тргнуваше погледот, а најмногу по говорот, по отвореноста и должината на самогласките, што, се разбира, е одлика на сите од овој крај, ама во случајов и бојата на гласот беше иста, и поставеноста на забите, и линијата на усните.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Местото каде што застанал да го слика селово морало да биде од чун оттурнат во езерото, токму на она место од каде што очите можат да го заграбат сето село, но не и премногу далеку за да се изгубат посебните карактеристики на куќите, посебните белези и бои со различни тонови и нијанси: жолта, сина, зелена, кафеава, црвена, лилава, розова, чивитлија, сива, црна, алова, портокалова.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Возможна вистина - зашто цел живот се надевав дека ќе доживеам нешто големо, нешто што не може да се замисли, нешто што не може да се претстави со линија, тон и боја, нешто што е над границите на разумот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тие дразнат, предизвикуваат лутина, потсетуваат, по звук и боја, на стар грев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- А врз сликата имате истурено и боја!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зачув глас како повикува од небото, а кога погледав нагоре беше таму: змеј на небото со човек во челуста, змеј од хартија и бамбус, обоен со бојата на сонцето и бојата на тревата.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)