Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Нејзините перформанси на еден вознемирувачки начин ги комбинираат спокојните, банални, секојдневни активности, повредите и болката - голтање на гнило мелено месо додека гледа ТВ-вести во намерно неудобна положба; наизменично ранување со жилет врз стомакот, очните капаци, лицето и рацете додека си игра со тениско топче (Психа, 1974); бескрајно гргорење со млеко сѐ додека исплуканата течност не се обои со крв (Sang, Lait Chaud, 1972); искачување со незаштитени стапала и дланки низ скалички составени од жилети (Escalade Sanglante, 1971).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Беше тоа едновремено и болка и пизма, и љубов и гнев, во секој случај Карер почувствува едно силовито зрачење од ликот на високосвештеникот што и него го ободри и го исправи на столицата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го виде Германецот застанат на прозорецот, и насмевнат, оддолу, владиката ја крена раката со владичкиот стап во знак на срдечен поздрав.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како што на секоја стрела целта ѝ е однапред зададена според записот од предците, па она во што се нишани речиси нема никаква врска со Погодокот, така и новите песни на Поповски вежбаат тишина опасно приближивајќи му се, де на зборот, де само на вокалот каде што зборот влегува како в дом на врисоци и болки!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Оваа психичка драма на топлина и присност помеѓу уметникот и публиката зборува за исцелувачката природа на Бојсовата уметност - за неговата терапевтска мисија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој сакал на германската публика да ѝ даде нега која ќе ја излечи од нејзините повоени чувства на лишеност, изолираност и болка, што ѝ ги нанеле очајничките промашувања на нејзината родителска држава.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој многу лесно се движел, и во обете насоки, долж континуумите помеѓу стадото и независноста, присноста и индивидуалноста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Повнимателната анализа на македонската народна песна, не само низ нејзината литерарна структура туку и низ нејзината мелодична линија, ми откри три света: свет на темно и болка, свет на неповторлив љубовен порив и нежност и свет на магија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тагата и болката како студени клешти ги стегаа човечките срца.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Мене ми е битно: Дали ти можеш да ги заборавиш очајот и болката од досегашниот живот?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сал молк тежок и длабок како мрачна бездна, молк кобен како најтешка клетва... и болка како од отворена рана... Така посакаа други... – да нема луѓе... и човечки одѕив...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Без свеќа и без крст и име врежано во камен, а имињата најмногу им се живи во споменот и болката на роднините и запишани се во тефтерите кои на архивските полици ката ден ги гризе прашина.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Многу години подоцна читав една студија во која Зигмунд, тогаш средновечен, објаснуваше како се станува жена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стоев, или лежев, со страв и болка пред тој запис, пред таа трага впишана во крвта, пред тој белег чие насетување започна со свесноста за разликата помеѓу моето тело и телото на брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мелодијата ја копкаше и разбудваше неговата неповерливост, сомневање и болка. Се ослободуваа затлачените сеќавања за Ана.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Самата сум била глумица во филмот „Раѓање во седум минути“, во кои сум раскажала два кумановски вица, и во друг филм, кој се случи како песна во свесност, без трошка страв и болка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Многу време замина и болката почна да му се собира горе на главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред плисоците, на крај од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, ги косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Гледаше во нив и се намалуваше заедно со сите свои сетила и болката во раката.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Пред плисоците, на крајот од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, го косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На другиот му истинуваат раните на нозете и болката се шири, пушта жилички што се испреплеткуваат низ сета негова ничкосана снага.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Збива и слуша исто такво збивање во нив не јачи ќуд на ѕвер туку јад и болка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Песната е и за веселба и радост и за жал и болка!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: (Ги брише солзите и воздивнува тешко.) Оф, јас сиромав!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Затоа не ја кријам тагата и болката, подобро болен крај отколку бол без крај.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Солзите не се моја слабост тие се моите чувства, имам сила да те сакам безвремено, не е наивно ниту едноставно, тешко е, но секој миг е се поблиску до нашата среќа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Никогаш не сум ја видела понаблиску среќата и болката, што се вели, никогаш толку едно до друго застанати. 11.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Омалаксаност во колената и болка во градниот кош.