и (сврз.) - ова (зам.)

Еве и ова, за начините на посматрање! Тој и не е некој добар посматрач на луѓето, нема доволна дистанца од себе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И ова сега беше за мене како некој сон, но не оној розев, црвен, и виножитен, а сепак сон, чудо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Спореди го сега ова и ова, - ликуваше Рангел. Тој се радуваше како дете.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- „Еве, гледаш, ова ремче овде е од друга боја, од жолта кожа, еве и ова овде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тие можат еден ден да побараат да им се свири и со главите надолу. Е баш да не им биде. Фала им лепо. Доста е и ова: секоја вечер до сабајле...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Потоа го симнал куферот од грб, го положил во тремот на станицата, ја поканил придружничката да седне до него, потоа и тој се прибрал до неа на куферот, и додека чекале да пристигне возот од Битола за Прилеп, на Јончета Ризески Штетата, кој дојде за шеф на станицата на местото на Недлека Акиноски, кого при крајот на последната Голема војна, на повлекување, Германците го убија на станицата во Прилеп, и уште на Крстета и на Ордана Дамчески, кои, едниот како чувар на пругата а другиот како десетар, постојано се вртеа тука, им раскажувал што сè било запишано во тевтерот и додека раскажувал постојано се загледувал во ридиштата а таму врз нив, веќе префлено на оваа страна и на зајдување, сонцето како злато да истурило, така се чинело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ова што јас, Јован Акиноски, за последен пат го разговарам со вас, мои пријатели и законити жители на Потковицата, и тоа ќе биде запишано внатре, јас лично ќе го запишам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пак вистина, кога ќе видиш едно книже и ќе речеш: и ова е пара!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И ова нешто му се случи нему, на ѕидарот, на градителот на куќи, и тоа му се случи во светот во кој живееше, надвор, на периферијата од индустрискиот гигант, во рамното и еднолично село, обележано со вкрстени автопатишта и селски патишта, со бензински пумпи, што беа стратешки сместени на аглите на раскрсниците и трговските центри, таму каде што куќи никнуваа како печурки, оддалечени од нивите за компири.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И ова беше еден нов вид дарежливост во неговото искуство, едно губење на своето себе што значеше себедополнување, давање за да ти се врати, ако повеќе си дал, повеќе си добил.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Пак ќе ѝ избегам. Ќе помине и ова. Нашла умирачката со кого играчки да си игра.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во весникот кој објави за нелегалниот престој на Вендерс во САД за време на снимањето на „Париз-Тексас“, го пишува и ова: „Вендерс пред своите обожуватели призна дека нелегално го снимил филмот!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На крајот да го кажам и ова: Актерите се клучниот сценски реалитет, но, одвреме-навреме, потребна е некаква Флоренс да ги потсетува да не прават будали од себе, особено кога не ќе можат да ја согледаат својата суштествена функција - коавтори на претставата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во актот се соопштуваше и ова: во една улица, блиску до центарот, млад мршав човек го чекал валијата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И ова речениците - башка сѐ исто, рамно идат, нема осцилации, не можеш да видиш ти се радува ли или ти се лути.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Можеби и самиот не го знаеше тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш ми светна дека тој повеќе време јава наутро и ова утро дошол по мене само затоа што знае колку сакам да јавам. – Кој рече нешто за крадење на некаков коњ? – праша тој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој мирно го поведе коњот кон шталата на едно запустено лозје, кое едно време беше гордост на еден фармер по име Фитваџијан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Водена од своите сирови халуцинации, бев во готовност да го прифатам и ова привидение, но се појави една тетка со лоша фризура за да ме исплаши и на микрофон да проба да го објасни целиот настан.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Не знам“, ми рече. „Нешто што е посилно од мене сѐ повеќе ме изменува. јасно ми е кој сум, не сфаќам само како сум. На оваа почва сум пресаден не знам по колку осеменувања и овде сум никнат, сроден со оваа земја и ова небо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Знаеш ли зошто ја изгради оваа брана и ова езеро?...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Со ова пак се враќаме на политичкото рамниште - како го гледаш јазот меѓу Амстердам и ова овде?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И ова лето „Гошово“ даде што чекаа Сукаловци и есенва веќе турија, кое старо, кое пролетвина, ни горе ни долу, ами цели 110 кила жито, и си го продолжија животецот како лани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Два дена подоцна запишано е и ова Сабајлето станав уште во три саатот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ќе дојде време ова море и ова дно кога не ќе бидат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Мораше и ова да се издржи. – Добар ден, Мајко! – ја пречека војничето. – Дал ти Бог добро, сине! – Ние, Мајко, немаме бог.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
– „Е лели и ова не ми го веруваш, бре татко, ами кога беше ти на орање во големата нива, лели ти ги тераше Велко воловите и јас си зобав црви во браздите изорани; ами лели Велко ти рече два три пата: дедо, дедо, нашиот штрк ете го зад тебе, и ти на треќиот пат ме удри со остенот и ми ја окрши писката од ногата, та едно чудо време боледував, одвај дури оздравев.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Беше измаглица во маглата на темнината, и ова место беше ничие место, и овде воопшто немаше ни година ниту час, само овие луѓе во безличната празнотија на ненадејниот мраз, бура, и бела грмотевица што се движеше зад големиот стрмен панел од зелено стакло — секавицата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И така беше тоа секогаш, на планетата Венера, и ова беше училницата со децата од мажите и жените што со ракети дојдоа ваму, во овој дождлив свет, за да основаат цивилизација и да го минат својот век.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не е в ред?“ ја гледаше оваа жена и, да, беше тоа неговата жена, беше тоа некој нему познат, и ова е нивниот дом со висок таван и изветвени тапети.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Прегратката на маж во која без да сакаш ќе налеташ е нешто сосема друго се трудеше да ми објасни Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И ова ми го соопштуваш на ист начин како на пример она твое влегување во НАМА за да пробаш здолниште, приговарав, и тоа сосема оправдано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И ова фрчиче: наместо со него да ги чистам мустаќиве, треба него да го чистам од мустаќиве. (Му го фрла на Спиро.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Го зема.) Арно, чорбаџи. (Излегува мазнејќи ги мустаќите со фрчичето.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И ова е само една вистина, зашто вистини има стопати по толку, којзнае колку пати по толку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, нека го знаат и ова: не им го оставам Дедо Мраз!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Е, и ова не го разбирам! Да не е тоа како она на Метаксас? Зарем ја заборавивте диктатурата на Метаксас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама, вистински би се препалил да го знаеше и ова: илјада и петстотини јаничари беа пуштени по Румелија и тие требаше да испофаќаат и донесат назад во Турција уште двапати по толку млади робови на околу петнаесет години, што ќе ги држат после под строг надзор уште шест години, додека да станат јаки, скромни и послушни.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Е и ова ми се допаѓа – си мислам, иако малку ме вади од рамнотежа нејзината мирнотија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега ќе ја шокирам – си велам и стартувам: - Да, тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)