Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Василис Василикос во поговорот кон грчкото издание на Времето на козите Времето на козите ме воодушеви и ме научи за многу работи за нашиот Балкан, толку многу дискутиран, а толку малку познат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тројца ли, петмина! Не знам. И ме грабнаа да ме тепаат. Со стапови, со тупаници, со клоци.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тавчето некако брзо се празни и ме тера уште понестрпливо да брзам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Реков за што станува збор, дека не е голем проблем, дека за час може да се реши, но тие едноставно ме собраа, рекоа дека таму ќе објаснам, ме одведоа во квартниот оддел на полицијата, ме ставија во едно тесна просторија зад решетки и ме заборавија.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во тој миг, забележав дека најмалку пет деца, што машки, што женски, застанале крај мене и ме гледаа раскикотени, како сатирчиња.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Потпрен на лактот на перницата во креветот, онака според навиката што телото го стекнало со време, ме утешуваше и ме смируваше темното и затвореното, ме штитеше, чувствувајќи ги сенките и облиците што се плетеа околу мене.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас немав таква склоност и ме заморуваа таквите карактери.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ме познаваа сите од Монастир и Ресна до Солун и сите ме примаа и ме почитаа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бегот првпат го видов не кога отидов таму, зашто тогаш ме зедоа постарите прислужници и ме однесоа во помошните згради зад сарајот, туку подоцна еден ден кога јас се најдов близу до предниот двор на жолтата голема зграда со долги правоаголни прозорци и оттаму можев да го видам како се качува на еден дораст коњ, опкружен со слуги кои, кога коњот се препна под шибањето на мамузата, се тргнаа скраја.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Обично ова го пишувам навечер и ме фаќа еден до два часот по полноќ, па после не можам да заспијам до сабајле.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ми даде една кутија „карелија“ и ме испрати неколку метри со зборовите –Бесвина се испусти, нишчо не остана од селото... до скоро некој камен од црквата имаше останато, ама и тоа се витоса...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Пуштив музика да се слуша до Влае и заиграв пред публиката моја – книгите, кои ми аплаудираа и ме викаа на бис, како да сум ги напишал јас сите.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Наеднаш нешто ме возбуди и ме расцепи во градиве: на вратата се покажа жена му на клисарот со босилок и јаболка в рака.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А ако пак не ме сакате и ме сметате за непријател, те молам речи го тоа само со еден збор, па - како што дојдов - така и ќе си заминам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ме фати и ме сврте.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но Мира ми свика: - Не срами се, убаво си закрпен, - и ме турна внатре.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На железничката станица долго ме гушкаше и ме советуваше: „Умен да си, бабин. Да не скиташ. Да не се тепаш. Да не правиш некаква беља.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Соња се ведне да го сврти листот од нотната тетратка и ме допира со косата...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се џарев во темнината. Очите ми гореа и ме печеа како тогаш кога имав сипаница.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Толку ми е милно од нејзиниот допир...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Не, врати ги солзите, мажите не плачат - откако паметам секогаш така ми вели тато. И затоа не можам да плачам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

По два дена ги одведе во соседното село Градешница каде преседоа четири до пет дена и добро се одморија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— А сега, ако су јас домаќин и ме почитувате за таков, повелете сете кај мене в село на госје, — ги покани Толе сите и си го јавна Белчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Додека го анализиравме проблемот на беспарицата и излезот од бедотијата налета еден познаник кој седна до нас и ме стаписа со муабетот за женската фонтана.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Ех, каков ден... Вели старецот. И ме гледа. Продолжително. Сожаливо. Прекорно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се фатив за некој исушен корен и притаено гледав тие црни сеништа стапка по стапка како ми се приближуваат вртејќи се околу себе, скокајќи кон ѕвездите, гребејќи и нуркајќи в земи, сѐ дури одново тоа грозно завивање не ми го скрши сонот и ме разбуди со меч со кој на крајот замавнав и на себеси За да се најдам скаменет во прекрасна болка - Скршен меѓу усамата и раната.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

И јас благодарен сум ти бескрајно за тоа што ти ме казни и ме направи подобар одошто бев.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од таа моја несреќна авантура изегов со две лузни: најпрвин, јас сфатив дека Луција точно виде дека моето тело е неискусно во љубовта и дека не сум спиел со жена; тоа ме понижи и ме доведе во ситуација да не излегувам никаде; паднав во депресија и почнав да размислувам да платам проститутка, за да ја завршам таа работа (токму така мислев, и сега тоа ми е многу симпатично: да ја завршам таа работа); второ, не знаев да ли има смисла, откако ќе ја усвојам технологијата, да се враќам кај Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција ја замисли приредбата на начин што мене многу ме изненади и ме повреди, повторно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во извесна смисла, се чувствував понижен и отфрлен од сите: не учествував во нивниот обред кој ме возбудуваше и ме примамуваше; не пеев дури ни народна песна; не играв оро; не читав патриотски рецитации; јас бев паузата на нивниот обред, обичен кловн што, искачувајќи се по скалите потпрени на небото нема никакви докази за неверството на својата Петрунела. ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Лудвик гледаше во мене, во моите солзи, ги бришеше, и ме тешеше; замислете, господин судија, тој мене ме тешеше, наместо јас него; тој си одеше; немаше ништо пред себе, одеше во целосна неизвесност; ние пак се враќавме во својот сигурен и предвидлив свет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во следниот миг Фисот веќе беше станат и ме удираше со тупаници; по лицето, по грбот, по вратот, по слабините; паднав и тој почна да ме гази и да ме клоца; Луција врескаше, го молеше да престане, и јас слушнав како му се обраќа, интимно: „Фис, престани, те молам, престани; тој лаже, тој само се преправа дека е голем маж, те молам, Фис престани, тој ме нема допрено, јаде ќотек од гордост, Фис, тоа е сѐ!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа попладне кај мене дома дојде Земанек и ме извика; ми рече да дојдам со него, оти има нешто што би сакал да ми го покаже а што сигурно ќе ме развесели.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ете така, татко мој, оче Мида, така и ти брате Лествичнику што по скалите нагоре одиш (а слегуваш) кон својата одаја, и ја отвораш вратата и ме гледаш, и знаеш дека и јас знам, и солза не проронуваш, а јас плачам, оти те сакам, оти си ми брат и друг јас на светот овој ништо немам, оти ти велам: сѐ ќе сторам братот мој да не ја изгубиш главата, оти утре страшно собитие те чека, брате мој, кога логотетот ќе види дека одајата си ја отворил не три, ама три илјади пати за овие години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Писмородецот ме погледна и ме шибна со ровја од окото негово потемнето од бела скрама, но Царот подзастана и рече: „Дајте му ги стакленцата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но јас премолчев нешто пред увото ваше, о, вие кои доаѓате, кои читате и ме судите, а сега дојде времето да ви кажам што премолчев, да узнаете, да прогледате.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На таа моја забелешка таа се сврте кон мене и ме погледна, ми се чини, со извесна стравопочит.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција плачеше, Фисот стоеше до мене и ме принудуваше да го изедам есејот; јас јадев, од инает, затоа што бев решен да не дадам повод за никаква агресија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, без разлика на сѐ, девојчињата врескаа во хистерија од задоволство, аплаудираа; една дури дотрча и ме бакна во образот, а Земанек стоеше веќе неколку мига со моторот под себе и зјапаше во мене како да го видел Свети Петар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ме гледаш, и се разбираме со поглед, и јас подавам рака, а ти клучот ми го даваш, оти знаеш дека првпат јас самиот сум решен на твоја страна да бидам, дело гнасно да учинам, за да те спасам од логотетот!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И како сега помнам: еднаш, во семинаријата, додека чинев умножение на едно слово, што токму со таа буква започнуваше, и буквата наресана беше со црвена боја, како пеперутка, на почетокот од текстот, ми се стори дека буквата прета со крилјата, дека ме довикува со нозете свои блудно раширени, и јас пламнав, се вцрвив, а Писмородецот дојде и ме праша зошто не му одговарам кога ме вика.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Па и кој ли ветар вее и ме фрла в силен студ: дали сенка на див силен ели страден мајкин лик?

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

Можеби таа сила што ме поттурнуваше не беа прсти или рака туку желбата или потребата над која немав контрола.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност некои прсти ме имаа фатено за рамото и ме туркаа кон собата во која ти го беше поминала сосема сама поголемиот дел од твојата последна ноќ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Дошол тој крадец и ме одвел со себе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„А напати и ме казнуваше”, додадов. „Грдо ме казнуваше”.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, од сите овие мои објаснувања мислам дека можеш да заклучиш дека ниту со совет а уште помалку со упатство сум ги поттикнувал кај него намерите што можеле да го турнат во некоја неразумна потрага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И додека ветрот сѐ посилно фучеше околу нас разбранувајќи го песокот, пустинското дете ме довлечка до клекнатата камила и ме натера да ѝ се качам на грбот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ако ништо друго можев да му речам барем “овардз“, што кога ќе се прочита наопаку, може да се изговори и како здраво.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Видоа дека не се плашам и ме поканија со раце да појдам со нив...

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Мајмуните и папагалите многу ми се допаднаа, но јас не ги нацртав зашто толку и не знаев да цртам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ја фрли далеку и ме повлече со два прста за нос.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа, накашлувајќи се, ја отвори вратата и ме измерни зачудено.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Служителот ме заборавил и ме оставил три часа повеќе во пустата училница.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Зошто? Те тепаа? - Ме тепаа и ме затворија. - А Аким те попари, а?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Ме затворија и ме тепаа кучињата. - И опцу некако чудно низ штрбавата уста.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А тој плаче и ме моли да го пуштам: „Девет дечиња имам. Гладни се.“

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Другата литографија ми се допадна и ме привлече; дете и момиче се држат за рака и минуваат преку дрвено мовче искривено над бел и брз поток.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа ми се доближи и ме погледна в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ситниот лимар затропа со дрвените налани и ме осветли со џебна запалка; ми ја раскопча кошулата и се загледа во пликовите на моите гради.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ми ги држеше рацете завртени зад грбот и ме вртеше кон своето љубимче.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ми тутна в раце динар и ме повлече за нос. - Трчај, купи драви.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Кај си ти? Нели отиде со татка ти? - Не отидов. Улав е. Се опијани и ме избрка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се колебав. На широчината неколку деца играа челик и ме привлекуваа а Баждар беше неумолив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Замавна со големата тупаница и ме исплаши со завагледите очи - врколак е, само дење гледавме во него човек.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Луѓето и жените се искрадоа од своите куќи како лилјаци, ги напуштија софрите и леглото и ме обиколија прашувајќи што ми е.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Таквите изведби ми беа крајно невкусни и ме отуѓуваа. (Јас си одев во Кастро со стрејт-пријатели за да го гледам Ден за ноќ од Франсоа Трифо.)

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Докторот Мев широко се насмевеа, „кафенцето беше по мерка“, додаде и ме испрати, мавнувајќи ми со рака.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, и сега не е доцна и тоа треба да се подвлече и да се искористи како пример и за другите Грци населени во Македонија кои се служат со тој јазик, нешто што се користи од странската пропаганда со цел да се оспори грчкиот карактер на македонското население.” Прекина и ме праша: - Што разбра од ова?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ме погали по глава, моето тупаниче го стегна во својата дланка и ме поведе.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ми рече дека тоа не е прашање за полицијата и ме посоветува да го побарам началникот на царинарницата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа висока, добродушна домакинка и мајка, таа мила жена, која не ме оддели од софрата и ме чуваше како нејзино дете, не успеав да ја најдам, да клекнам пред неа, и бакнувајќи ѝ рака, да ѝ речам: NANE, FALEMINDERIT!...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- О, Христина - сосем природно се изненади жената и ме прегрна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ми се приближи Вера и ме праша: - Тинче, си се замислила нешто.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Вие дојдовте кај нас со тетка Рајна? - реков. - Да, да ... рече таа и ме погали по косата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тогаш ме изнесуваат од нашата соба,” и се насмевна, како кога човек ќе си спомене на добрите стари времиња, “и ме носат во некоја од оние соби каде што врескаат, врескаат, врескаат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Штом ги завршував разговорите, ми велеше: „Изнеси ме надвор.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека разговарав со Зигмунд, таа по моите зборови разбираше дека зборувам со него, и ме гледаше со оној поглед со кој гледаат оние стари луѓе кои без страв, само со колебање, се подготвуваат да умрат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас му верував на Рајнер дека ќе се врати, но стравував дека очајот може да го фрли во непостоење од кое не ќе може да го исполни ветувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Туѓите врескања се казна за моето молчење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Долгата линија на надежта при исчекувањето ја испресекуваше стравот кој ме будеше секое утро, стравот кој не спиеше и ме мачеше и во сонот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- „Дојди да ти покажам нешто“, рече пријателот и ме поведе кон кучкарникот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Градејќи го ткивото на расказите, настојував да бидам искрен, да создавам со елементи кои ми прилегаат, кои произлегуваат од мене и ме прават препознатлив, како и во поезијата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ми годеа темнината и тишината на храмот. Тие ми го поземаа талозите на душата и ме олеснуваа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Чинам, пајажина ме обвиткува и ме папсува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пред да ме здогледа или да го здогледам, сетив студенило околу срцето во ветре за кое не знаев од каде доаѓа, но знаев оти е предвесник на Рибоокиот, и оти Рибоокиот е тука некаде и ме бара.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Продолжија да молчат. Молчев и јас. Молчењето нивно ме стреперуваше и ме намовнуваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Некако мир ме полазуваше и ме успокојуваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Разговараа за мене и ме покриваа со кожи и веленца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Капките удираа по моите очи и ме ослепуваа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Бегај, малечок предавнику“, се влечеше по мене и по мојата запрложена сенка, ме сопнуваше и ме предизвикуваше да се уверувам дека навистина тој тврдоглав и див човек заслужува да станам мал предавник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш сфатив што сакаше пред стемнување да ми каже Арсо Арнаутче и сфатив дека не можам како Никола Влашки да се пикам по голото старче во огниште и да се покривам со пепел и со надеж дека ќе си поживеам незабележан од душманите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се обидов да станам. Ми ги стисна градите со големата дланка и ме врати на сламата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со голи раце се фрлив на бегот и, кога му ја свртев пушката со оган и врело железо да го ранува ѕидот, ги видов како се фрлаат на Турците Онисифор Проказник, Орлен Шумков, Никифор Ганевски, Арсо Арнаутче, можеби и другите што беа во собата, можеби и жената и Ганка, и ги видов како доаѓаат како ѓаволи на правдата Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Наџак-Јанко, Богдан Преслапец, можеби и другите: ревеа, бодеа со ножови и сечеа со секири, но бегот во вртењето ми ги искрши забите со кундак и ме собори, да се грчам ошумоглавено и недоубиен меѓу нозе и под нозе и да слушам машки писоци и ревење и пцости.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од таванот се цедеше матна светлост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но далечното ѕвоно ја отчукуваше возбудата на моето срце што раснеше со трепетливоста на тагата и радоста, најпрвин на тагата за сите мртви на патот што пролетта ќе ја почувствуваат по движењето на лесковите или габеровите корења, потоа на радоста што сум жив и што можам со прсти да го допирам своето врело лице, што оздравувам од невестинска песна, придружничка на птици и клокотава смеа на селски дечишта: Кога, дете ќе ми плаче ќе ми плаче за цицање полегни го под стреине ќе заросам ситна роса ќе надојам машко дете ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го измислив ли пред тоа, разговарав ли со својата треска што пак со брзи отчукувања почна да ме морничави под плешки?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред да сфатам како и кога, сета таа магија ме крена на нозе и ме доведе до прозорецот над кој мајсторот се двоумел дали да ѝ отвори пат на светлоста или да остави отвор за огњарка, тајна надеж дека со пушка ќе може да се спротивстави на арамии или насилници со чалми.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не верувам. Борис Калпак ќе се пофалеше.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најстариот меѓу нас, Симон Наконтик, дојде како од плеснива икона на која заборавен светописец ја раскажал Тајната вечера на апостолите и ме повика да седам до него крај огнот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ што било пред тоа Лозан Перуника утре ќе е призрак на скрб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со едната плешка лежев врз нечија секира. Немав сили да станам и да се преместам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бевме научени на изварка, на суви пиперки, на кромид.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој ме предаде на еден борец и ме испрати во едно блиско село до нашето, кај негови роднини.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тој ме чу, дојде и ме сметна. Ми ги затвори очите да не гледам и ме изнесе од дворот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Престанаа дури да ми веруваат дека сево ова се случило и ме обвинија дека сум го измислил.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Го заборави ли ти тоа кога ме викна владиката грчки, ме благослови и ме нарече кир Ристаќи за тоа што се определив за грчката партија?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Би сакала да сум цвеќе, и во милувки да те галам да бидам ноќна птица, и кога телото твое жар ќе жари ко змија со јазикот оштро, да пијам сок од твоите жили, и така в бессоница, да те милувам тебе мојот најсакан цвет, што рози и ме мори...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

„Кај си бе, брат?“ ме пресече ко со нож машкиот тенор и ме закопа во асфалтот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тогаш јас ја земам картата и со ситен чекор се влечкам по мојата дама. okno.mk 181

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас само молчев и се смеев.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ненадејно некој ми доаѓа одзади и ме зема за лактот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Бидејќи тоа е од мене, мене така и ме погребаа, во закован сандак”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ние сме некои барончиња, од лакеите, па и не знам зашто, не ми е грижа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Чекај малку“, ми рече човекот со многу брчки на лице, што се појави од некаде и ме зграпчи за рака баш кога се токмев да слезам кај постојката Бит Пазар.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас сум само никаквец од псевдовисокото општество и ме сметаат за „мил шегобиец“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Помисли, „Отиде и ме остави сама на брегот“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ми натежна оваа пладневна оморина и ме совладал сонот. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И ме разоткри, а кога притрчаа и другите две девојки за да побараат дозвола за сладолед, на овие од „пекарата“ им преседна муабетот, а беа и посрамени затоа што го препознаа јазикот на кој разговарав со децата и им беше јасно дека Германката - јас, сè ги разбрала, и дека оној најдобриот меѓу нив во одредени активности залудно си се проектирал некаде таму далеку со неа во Дизелдорф.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Тој возач сега стои над мене и ме гледа како што ме гледаше од своето платно кога дојдов.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Приоѓа невидлив за другите и ме ослободува со допир од јаремот и од синџирите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ја пропушти крај себе таа што немаше зрела ’рж во косите и ме поведе кон постелата уште топла од долга навика бавно и упорно да се милува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сочното прикажување на дедото проткаено е со современи изрази и ме расонува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сите наеднаш ги подадоа рацете и ме зграпчија и, пак наеднаш, ми заличеа на луѓе што се горди со својата победа. Пееја...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ги преполовив. Но и преполовени се вртеа околу мене и ме задушуваа со ѕверска врелина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш некој ме фати за коса и ме сврте.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Гавранот добродушно се насмеа и ме повлече благо за нос.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тој ме сметаше за духовит и ме тапкаше по рамо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ми го сечеа патот, ме пречекуваа во темни улици и ме прашуваа колку е часот, ме прислушкуваа на стадионот, по продавниците и на состаноците.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се исклешти и ме тресна со шака по рамо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кожата ми се крева до под колена и ме чеша, ме јаде под завојот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И Јон ме зеде под мишка и ме легна во ,ржта, ме намести.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Почекавме така, па после Јон го доведе магарето, ме седна в седелје, ме товари, ко подврзана вреќа и ме однесе дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас сум со нив. Ми даваат ракија и ме прашуваат: Јел се буни народ?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми се преградува нешто во градиве и ме боли.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од крстот, од ципите надолу. И ме втерува в земја, вели, а земјата бега од под мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не заборави што смо се договорили, вели Јоле, и ме испраќаат до врата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Водата се исправа како човек, кога станува од постела и ме турка, не ми дава време и да викнам, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гледам: Некој, ба си му куќата, на живот ми направил гроб и ме заѕидал. А не верувам дека бил еден.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оттаму излегуваат некои луѓе и ме поздравуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само сум трчала низ гумното, а тие трчале по мене, и ме прашувале: што е, што ти е, а јас само сум трчала. Не ги слушам, не ги гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едно време се повратив, ме повратиле жените. Ме натурале со вода и ме повратиле.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секоја година по едно скалило качувај се нагоре, ми вели, мрдни го газето, ми вели, и ме држи со испуканите дланки што навечер ги мачкаше со сало и со коломас за да му смекнат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред очите ми се разматува црнината од попот и ме легнува, ме покрива.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

После ме расобуја, ме подзаврзаа и ме кренаа...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А надолу по жилите, вели, ми слегува некоја топлинка, некое топло бубаче ми слегува надолу, вели, и ме лаза по жилите, по коските.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јас мислев некој ќос прета, вели и ме одѕидува, ги растуркува камењата. Свеста веќе ми работи ко аероплан.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Војникот се исправи и ме погледнува. Одвај го познав. Секулета Дамјановски. Се враќа на отпуска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Детето само го подава устето и ме трга за боска, ме удира, шлиба.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вечерта, во мрачкото, ме фати за рака и ме одведе на меана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ене ти и коњ и седло и узда и узенгии, ми рече Николе Солески и ме одведе в пондила.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го носам бутот, а, по мене, улишта муви се загнале и ме облетуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Плаче и ме трие со снег по челото, на вратот, по рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тогаш, татко ми врза шлаканица и ме пушти дома со плачење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Црцорењето пак ми се враќа и ме занесува во некои места коишто однекаде ги знам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Излези, не те тепам тебе, вели, и ме бара в ќевар, в плевна, под скали, на черен, по мутлите, секаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ме мачи несоницата, вели Мирче и ме мачи... не е за кажување, вели. - Ако кажеш може не ќе те мачи, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се враќам дома, а трпезата ставена. Велика седи и ме чека за вечера.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ме боли, многу ме боли, вели, и главата ми ја клава во менгеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Враќајќи се еден Велигден од црква, го виде детето Маса Ќулумоска и ме запира. 36

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пијат и ме нудат. Јас се бранам. Ама пуста прокуда. Не вели ми давапати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа се држи за образот и ме гледа како уплашена мачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се зададат од некаде, ги гледам се држат за раце и ме гледаат како да не ме познаваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гранките се наведнуваат крај мене, ме дрпаат за алиштата и ме стеснуваат од мишките надолу.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Види мрави да не влегле во маштеницата, викам, од мравите побрзо ќе зоврие, ќе се скисели, викам, мрави, викам, мрави, мрави, од секаде мрави: во очите, под кожата, во маштеницата, види во маштеницата, викам, а Јон ми се одѕива, не слуша, а ми се одѕива, а мене сѐ ме боли и ме онеспособува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го врзувам Чако, а тоа само трепка и ме гледа зачудено. Потоа клекнува и со десната нога се чеша зад увото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И после го кутнавме телето, а тоа ги раширува очите и ме гледа жално, жално, солзи му се навирале.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме виделе заспан и ме заѕидале со камењата што ги кршеа за џандармеријата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иако сум слабо платен, сепак сум дарежлив кон сиромашните и подготвен сум да помогнам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се врволкам јас околу неа како петел, а таа се кикоти и ме предизвикува да ѝ давам комплименти.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Останува само Будимпешта, зашто таму е студот, таму ме тепаат и ме навредуваат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да му речам на Луис Марија: „Да се земеме и да ме однесеш во Будимпешта, на еден мост каде што има снег и некој“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А овде, на Земјата, одам низ шумата и ме болат листовите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

3. Верувам, драг Аристине, дека не сте можеле да го сонувате зададениот сон и да го изедете во сонот зададениот ручек, оној светиниколски сом печен на вода.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш мене ми удри крв во главата. – Враќај го – велам – назад!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајката стои крај постелата и ме мами да дојдам; ја послушувам и, додека еден од коњите на сет глас ’ржи кон таванот, ја потпирам главата на градите на младичот кому му минуваат морници под допирот на мојата влажна брада.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој ме сметаше за духовит и ме тапкаше по рамо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Си нарача тој пица и ме бакнува во уста среќно, таму пред сета јавност.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ми дава мир и ме опушта.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ми навираат под кожата и ме чешаат по целата снага. Да сум заљубена, тешко.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Секогаш го чувствувам твојот воздух околу мене и во мене, и ме навраќа на првиот миг...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Проклет да бидам, што можев јас кога имав таков бесрамен дедо и ме учеше сѐ некои такви страшни, срамни работи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој рече: Јас сум всушност хомосексуалец. И ме фати за рака.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Имаше многу деца а имаше и еден син колку мене кој се викаше Камбо и кој подоцна замина со мене во партизани и ме спаси од стрелање.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И, ако ми верувате, тој ми ја кладе раката на градите и ме турна толку силно што речиси паднав под тркалата на еден автобус.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Го сакам дивото во тебе кое не признава правила додека ми се вовлекуваш и ме отвораш длабоко, до под срцево“, велеше Ема Ендековска.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Офнав и се склопчив на креветот.“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Да, сакаше да ми кажеш дека меѓу животот и смртта има само едно влакно, како ова од мустаќите (и ми скубна влакно од левиот мустак) или како она под мадињата (и ме удри со коленото меѓу ципите).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Владе и мене ме најде и ме испрашуваше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Таа сосема полека, но одлучно, ми ја тргна раката и ме погледна.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Едно време се реши, ја пушти раката кон мене и ме стегна кај лактот. Вели: Немој никогаш веќе да бегаш.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Од ситните букви на Библијата, од каде што правев изводи, очите брзо ми се заморуваа и ме фаќаше блага главоболка.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Зборувајќи, таа правеше грациозни кружни движења со белите раце пред себе, при што се спојуваа точките што требаше да ја означат земјата, небото и нејзиното срце, и јас сетив како ми се олабавуваат мускулите и ме обзема некое чувство на целосно спокојство и убавина, наспроти тоа што се говореше за некаков гроб.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Саде насон ми идеш... и ме гушнуваш... Дали јазли врзани ти се сите патишта?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Но во студено време, кога запалив трески да се греам, ме открија и ме викнаа во управата на гробиштата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Имав филинг дека сум на лесни дроги и ме дрибла кој како стигне.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

И ме гледаше како да не сум јас.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сфати ме еднаш, сега, кога молиш: во мене се пропина млад бик и ме черечи со рогови, ме разбива со копита, и јас треба да сум вешт за да го совладам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ами лели едно ме видоа и на име ми рекоа и ме однесоа дома, та ме нагостија и многу ме честија.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ете јас бев, татко, тој штрк, што си седев на куќа; мајко мори, и ти Недо, знаете кога ги молзевте кравите и ме удри Велко со стапчето, оти си ги милував телињата?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

СВЕТИ ТРИФУН I Ме затворија во манастир во црква ме затворија во осама ни дождот да ме мие ни виното ни плодот на надроченото сонце под овие ридја ме врзаа за ѕидот за тулата за варот со боите на ридот со воздухот на коштаните ме врзаа млад и ме нарекоа светец а јас лозите ги сакав и очите на селските моми на гроздобер на панаѓур на сведен.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

И додека зборував за слободата, и за празнувањата низ кои се движиме, а колегата Господ, со напрегнато внимание го слушаше мојот утрински разговор со чистачот на чевли (неколкупати дури и ме потпрашуваше за умувањата на Кадрија), онаа чудна индивидуа, која ја бев забележал потпрена на дрвото од кое се разлеваше празничната музика, сега ја забележав како стои на џамлакот на кафеаната на Иле Битолчанецот оџагарена во нас.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- А кој ти е оној? - праша Господ покажувајки со погледот кон џамлакот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Сонував дека по една тешка војна сум се расположил токму на оној чардак над каминот; изгледа бев именуван за некаков војсководач или болјарин, а турските паши доаѓаа, ми се поклонуваа и ме трупаа со скапоцени подароци“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Изгледа им се притемни на сенките од повлекувањето, па наеднаш се повратија и ме зграбија.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ноќта беше единствена утеха.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Ме зафати само мене и ме зафати наполно.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Регент ја подига главата и ме погледнува.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Стоеше пред вратата на нејзината спална соба и ме гледаше како минувам во тивкото претсобје.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ох, не можам ниту да опишам колку прекрасно е таму, горе на небото, со ветерот што минува крај мене и ме носи како пердув.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И штом помислив така, се почувствував мал, зашто одеднаш пред мене чиниш се појави таа и ме гледа со своите големи сини , тивки и насолзени очи; ја чувствував топлината и горчината на мајкините солзи. Многумина како мене свртеа глави и многумина како мене се засркнаа од липање.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А името на ветерот беше, најочекувано – женски! - речиси секоја година, некаде околу средината на мај, навечер ми се појавува уртикарија по нозете и по рацете, страшно ме чеша и ме присилува, барем три пати, да се будам преку ноќ и да се драскам како луд, долго не успевајќи да заспијам, со нервозна топлина внатре, во телото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Го држев во внатрешниот џеб од палтото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ме фати и ме сврте. Се опирав, но таа ме крпеше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Сега седам, лежам овде, во олимпот на светот, цуцам виски, имам пари и ме боли за сѐ.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Ме правиш будала. Ме гледаш во очи и ме лажеш.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Гудалото нежно ми се лизга ту во минатото ту во иднината и ме потсетува дека некој нашинец најпосле треба да му ги истегне ушите на времето пред да ни се исушат сите ритки и пред да престанат да ни врзуваат стебленцата веќе онемени од носталгија.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Маштеха моја ме излагала и ме дала на ваши руки да ме убиете, ама се надејам да ви оврне вам Бог за такво беззаконие.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Помогнаха ми секаде молитви свјатаго Василиа што беше ме даровал от неговите добри работи и ме искупи от горкии и страшнии баждарници дјаволски.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Кимнав со главата и се обидов да се насмевнам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По некое време реши да ми ги скрати маките и ме прекина: - Уморен сум, - ми рече, - те молам, не ме гњави со глупости.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Стомакот навистина ме болеше и ме притискаше, па само го чепнав месото, но не го изедов цело.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Како што тетка ми продолжи да вика „Говедо!Говедо! Говеда!“ - се обиде да стане, но одеднаш се фати за ’рбетот, театрално офна и падна врз влажниот теписон, при што се слушна едно мало „шлап“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Овојпат побрза од неа, ја тргнав раката и мачката само ме прострела со жолтите очи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Маци стоеше на долапчето во собата, се облизнуваше и ме гледаше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мачката истрча од креветот и направи спринт низ подотворената врата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Аман, што ѝ направи па сега? - го повиши тонот свекрвата и ме погледна зачудено.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дојде на погреб наместо мајка ми и ме погали по глава.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Честопати ме пресретнуваа де полицајци де војници и ме испрашуваа дали во шумите има партизани и дали им носам леб.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Наеднаш тој се втурна во мене, силно ме гушна и ме баци право в уста.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Близу границата ми пријде несетум една жена од моите блиски по мајчина линија, индиректна рода и ме гледаше час со извештачена доза на благо сочувство, час со извештачена доза на сожалување, којзнае која беше вистината.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Од тогаш па натаму разговорот течеше глатко, а на моменти стануваше и интимен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не знам кој е тој, но ќе знам штом ќе го видам, и тој ќе личи на нешто, и нема да се курва.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И ме прашуваат, Како ти оди љубовта, душо?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ уште не сум мажена затоа што не сум го нашла правиот човек.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Откако го поздравив - прв пат го сретнав Борхес 1969-та во Норман, во Оклахома, тој ме прими љубезно и ме предупреди: „Без политика, ве молам“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Борхес“, одговорив, „дојдов да ве видам и да ви го пожелам секое добро“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Инаку, ќе го стрелам, и било кој маж кој би ме изневерувал. Како оној во пералната.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Утредента ме качија на коњ и ме однесоа в град, на лекар.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Бабино мое, - се сврте кон мене и ме прегрна...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мајка ми плачеше и ме прегрнуваше, а татко ми ми рече дека сум едно храбро момче какво што тој досега никогаш не видел и дека забите што Египќанчето ми ги покажуваше, ловците на крокодили ги извадиле од моето рамо.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Срипа и ме клоцна по стомакот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Таа трепереше од страв и ме стегаше за раката.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ама мразот само се топи, ме плави и ме прелева.