Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

-Се изморив од зборови - изговори Михаил. -Зарем тоа е веселба? Ни треба нешто наше, лешинско.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Обични крофни, без шеќер. Си помислив дека некому му збоктисале и ги донел. Затоа грабнав една и ја изедов. Беше бајата.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Ја забележав корпата со крофни на постољето“, вели Brzezinski, кој исто така работи како критичар и куратор.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На старецот пак непријатен му стануваше Петја: тој се тркалаше по тревата, како ѓаволче, притрчуваше ту до еден ту до друг мртовец и ги влечеше за уши.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Откажувањето на страните од медијацијата не влијае врз нивното право спорот да го решат во судска или друга постапка (чл. 3, ЗМ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Медијатори можат да бидат адвокати, дипломирани правници или лица од друга професија, во зависност од видот на спорот, кои завршиле обука за медијатори и ги исполнуваат условите од овој закон (чл. 10, ст.2 од ЗМ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Татко ми молкум го прими ова логично расудување и тоа можеби беше пресудно што ја купи козата и ги одложи црните мисли за во иднина...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во градот во кој пораснавме и ги посадивме засекогаш корените на животот, вистинските големи снегови исчезнаа засекогаш.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Подоцна Чанга, преку своите врски на Балканот и другаде му носеше на татко ми нови книги за козите, па заеднички ги читаа и ги коментираа...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да се штити козата, значеше да се заштитат овие неми, немоќни суштества што ги создал Бог и ги испратил, човекот со нивна помош да се заштити себеси.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во партијата најмногу ги чудеше и ги загрижуваше дружењето и пријателството на Чанга со татко ми. Тоа им беше трн в око.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга, кога им го читаше на своите козари овој дел од расказот, толку многу се внесуваше во настаните и ги дополнуваше, така што, во еден момент, козарите не можеа да го одделат расказот на Доде од кажувањето на Чанга. ...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ај мајката, си велам и ги гледам вакви парталави, со нечисти чевли, немиени, небричени, прости... Кај да ги носам таму. Јок ќе направат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Плаќаме членарина. Од членарината купуваме револуционерни книги и ги помагаме нашите сиромашни другари.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Откога виде дека нема никој, се искачи горе по скалите и ги спушти чергите на подот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ако треба и животот ќе го положам, а тајната нема да ја откријам!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Бидејќи беше пладне, оџите на минарињата викаа и ги канеа верниците на молитва.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Пролет е. Априлското сонце мило и топло грее и ги милува луѓето по лицата...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во тоа време скришно се пренесуваше контрабанден тутун, кој селаните го викаа “качак“.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На сите страни, дури до небо, се издигнувале белите високи минариња на џамиите. На нив се качувале оџите и ги викале верниците на молитва.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како и секојпат, така и една вечер, во една од тие големи кафеани беа се насобрале повидните бегови, аги и други Турци.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Дуќанчињата полни стока, а Атанас Бамбо само ги пика рацете в џеб и ги вади, пикни извади, празно. Не ѕвекнува пара.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секој од свој агол во своевидна наративна рашомонијада ги оспорува и ги поткопува веќе усвоените становишта.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се разгледав наоколу и ги видов уште порано започнатите работи околу уредувањето на просторот околу бунарот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За да ја прекинам таа неделотворна занесеност, занесеност што не произведуваше никаква жизнена мисла и никаква реченица што би била запишана како дел од мојата повест, станав и ги ставив во една чинија двете крилца што останаа од пилето кое го купив од домашното производство на Чанета од дуќанот кај мостот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„За инекција може да ти стави и Бале Цуба, има завршено ветеринарно“, рече Михајло и ги достегна забите за да не се насмее.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги поткреваше бузите, тенки и остри, едната нагоре, другата надолу, и ги покажуваше забите како куче готово да касне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги стокмив скалилата и ги уредив со камени плочи, толку ефектно и мајсторски што, откога камењата ќе фатат патина, со некого ќе можам да се пошегувам дека се од римско време, поминал божем Хадријан тука и ги изградил со својата инженерија.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги собрав потоа неколкуте отпадоци и ги ставив во ќесата за ѓубре. Правев што ми е најлесно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Водејќи ја мазгата, се замислувам високо, на некоја точка од пепелавото небо, и ја гледам малата копачка дружина долу: двајца мрдаат во црвеникавата дупка, еден горе подава раце напред и ги враќа назад, маската како црн гуштер тегли споро донекаде, застанува и се враќа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Премногу ги храни и ги возбудува, па и ги обединува, независно од меѓусебната нетрпеливост.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Гори“, вика едно време, и ги крева рацете кон запад.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секоја приквечерина, сѐ повеќе набљудувачи се собираа околу дупката и ги кажуваа своите коментари, своите совети и предвидувања.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Светилката потреперуваше од променливиот напон и ги зумираше шарите на ѕидовите правени од маказарскиот уметник - големите лисја од јавор рамномерно поставени и осенчени во еднакви правоаголници.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Преку реката пак, Сандре Марче местеше телевизиска антена на ниското куќарче; Коте Буџе, во тремот на плевната, ја гледаше новата крава, швајцарски сој, што ја беше купил, плукајќи во правта долу, да не ја зарече; Пере Катин спремаше дупка за вар за домалтарисување на новата куќа, која досега беше малтерисана само одвнатре и последен пат си изми раце со потурување од стомне; двајцата сопственици на продавниците, како договорени, ги чистеа и ги прередуваа излозите, а по уличките на селото и на малите празни места, на плоштатките, децата си играа слободно по завршувањето на школската година.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

При секое мерење тие десет сантиметри ги паметиш и ги додаваш.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секое сабајле станувавме во шест часот, се строевме по височина, го кревавме знамето и ги слушавме најновите вести.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сакала да студира медицина, но биле толку сиромашни, бидејќи само вујко ми Вангел работел и ги издржувал сите, па тоа било невозможно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас бев зад еден проектор и ги поместував сликите наоколу.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Како примателот се среќава со ова уметничко дело?

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тавел пишуваше и детални сценарија, но Ворхол не се придржуваше до нив; во случајот на Vinyl тој дури и ги саботираше пробите, па во филмот е видливо дека протагонистите го читаат текстот од offscreen поставените табли (“idiot sheets”). Vinyl е немарен филм, немарен во својата структура, во својата иконографија, техника и изведување; полн е со немарности во однос на ефектот, такашто дури и луѓето кои го почитуваат Ворхол повеќе ги поздравуваат и ги сакаат филмовите на Пол Морисеј, во кои идеалите на вештиот комерцијализам - а тие СЕ идеали во оваа земја - прават доследен напор да забавуваат. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 105

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Преку значајните движења на виртуелната реалност (врз основа на вртење на главата и придвижување на податочната ракавица) примателот „патува” по четирите соби-светови, од едниот во другиот, ги разгледува симболите во нив и ги испитува.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Напишета само: капетан Никола, Аспровалта, тоа е доволно! - ни рече таа на збогување, ни набра црници и ги стави во едно книжно ќесе. - Благи се и освежителни! - со насмевка ни рече Параскева.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А стана тоа вака. Пискулиев си седеше во библиотеката и ги превртуваше бавно оние свои скрипти што секогаш ги носеше со себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ордета и Пискулиева ги сретна еден ден на улица нивниот земјак Миле Петровски и ги замоли да го примат само за една вечер на спиење.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

По патот, и првите два-три дена во Софија, дури бараа кај да се сместат, Орде Годивец, со кого Пискулиев како човек од постарата генерација немал никаков допир речиси од оној ден на крштењето, се покажа мирно и здржано момче и ги освои симпатиите на својот кум.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Кога ќе видат пари за нив е сеедно дали е на улица, во галерија или им е наменет на бездомници, кога ќе видат илјада толари си помислуваат ‘Пиво’ и ги земаат.“

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во виенското списание Transit некогашниот славен полски дисидент Адам Михник во текстот со наслов Во сенката на Сократ пишува за националниот идентитет во модерното општество и ова го заклучува за денешната улога на интелектуалецот: „Држењето до вистината и воедно следењето на барањето сѐ околу себе да се анализира и секоја идеја на моќниците на овој свет да се изложи на испит - таквиот став за интелектуалецот значи: го прифаќаш тоа дека ќе станеш објект на навреди; мораш да сметаш со тоа дека луѓето за тебе ќе шират злобни гласини - дека ја презираш сопствената земја и ги предаваш националните вредности.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Така лостот е симулација на човечката рака: тој ја преувеличува функцијата на кревање и ги занемарува сите други функции на овој екстремитет.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„За каде?“ - прашува Самуел, научен на аптекарска точност и претпазливост. „За долг пат“, му одговараат неодредено. Дури тогаш фрла поглед кон врвот од скалите и ги забележува жена си и двете ќерки.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го гледам моето седуманаесетогодишно дете и ми се стори како преку ноќ да порасна и да стана вистински маж, испотен и задишан, непрекинато ги носи предметите во подземната просторија и ги засолнува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Му велам: ’Немој да се плашиш. Во домов Господов ти велам, Севишниот ќе ни дарува мислост’. ‚Не се плашам, татко’, ми вели.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Нашиот Пурим” Алегра ја нарекуваше нивната свадба што ја очекуваше со нежната женска душа, но и со сѐ порастрепереното тело со кое таа сѐ повеќе копнееше по него со една чиста и исполнета љубов што извираше длабоко од неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Лука Карер пристигна во првата квечерина и ги најде како тој, жена му и трите деца, го очекуваат во нивата куќа, со спакувани куфери, подготвени за скорешното заминување под закрила на ноќта.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа му се доближуваше со насмевка, му го вадеше метрото префрлено преку шија, го фрлаше врз машината за шиење со движење како да го соблекува и ги подаваше усните кон неговите, а тој збунето погледнуваше зад малиот излог на дуќанот и откако ќе се увереше дека нема никој, ја гушкаше и ѝ ги возвраќаше бакнежите со своите полни усни.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги гледа прибрани, исчешлани и облечени за постудено време, како облечени и да спиеле.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги качија, значи, на железничката станица во задушливото купе од трета класа, да не свртуваат премногу внимание врз себе, и ги испратија кај вујко им со двајца непознати трговци, негови пријатели и со по десет златници што Моше дома им ги заши во поставите на нивните нови палтенца, грижно кроејќи го да не се познава и зацврстувајќи го со посилен штеп поработ што прецизно го испланира.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Кошер ли е виното, Моше?“ - го прашуваше мајка ѝ, поставувајќи го садот со слаткото пред него, а тој насмевнато потврдуваше со глава и ги вадеше новите костуми што деновите пред празникот ги шиеше за момчињата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Да не се закачиле нешто? Шепотеа, шепотеа меѓу себе и ги снема… (Пауза)Пак некоја комитска работа кројат!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

2. Ако ова дрво овде е багрем, тогаш куќичката за птици е закачена за моето десно рамо, поилото за пчели се држи за сламка а ти си со Девојчето од другата средина, не ти се допаѓа преводот и ги фрлаш презреаните сливи кон косовата прегласнот.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Се качувавме на столовите и ги враќавме во гнездата, додека околу нас кружеа мајките ластовици и нѐ гледаа, час со недоверба, час благодарно.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Од Зефир, создаден од Елохим, „духот над духовите обликувал 22 букви и ги врежал во каменот“; тие 22 букви се подлога за: трите мајчински букви, седумте двојни и дванаесетте едноставни букви. Од нив се гради целиот свет.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Војниците не сакаат да слушаат докрај: крцкаат со заби и ги гмечат летоците фрлајќи ги под нозе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кметот, по малку, пак се допре до мене и ги смекна гласот: „Добро, фино ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Се знае, - шепна Митре и ги смурти веѓите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се истурија во варницата и вивнаа заедно со оние изрешетани трупје што толку се надеваа и ги приготвуваа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сонцето ги носи низ ветките и ги залепува на ѕидот.“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но денеска пак му ја зедоа со пцуење, зашто ноќеска сите ги растревожи и ги натера да дотрчаат кај него дома, вооружени и готови за борба.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се исправив за да свикам разбеснето, но само полека ги собрав јаболката и ги разфрлав низ вратата ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На капите што вчера ни ги дадоа им сошивме црвени петокраки и ги дотеравме да не ни висат над тилот и ушите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кутриот Коле! Го затегам челово и ги гризам усниве.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Исеков пет парамани и ги намачкав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ја нема баба ти да нѐ праша: каде ни се клучињата, дали ги чуваме куќите и дали сме гладни“, воздивна Дејко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ако е за јадење“, реков, „денес ќе мачкаме слатко од јагоди“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не гини лудо, бре, ќе простит царот, бре!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Навртоа на чешмата „Студена“ под самата тумба Маргара и ги најдоа „распашани“ сите војводи, одмараат по добриот ручек и заморен ноќешен пат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги тевтиши што му згазиле во неговата „света земја“; ги псува, ги галати, но донесе пресуда да им удри Брниклијата по дваесет и пет дреновици и ги пушти да му носат поздрав на Арслана, дека Толе се свампирил и не пушта никого во својата територија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Аскери со кации им тураа на градите жар и ги држеа по тројца да не го отстранат од градите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И ги запрегаа Македонците своите машки сили, и се виеше Самуиловиот црвен бајрак, и сечеа нивните мечови, и косеа манлихерите на дружините од Питу Гули, Ордан Пиперката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На портата од Алимасковци се слушнаа три одмерени удари... а преку дворот женски налани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури и официјалните потери што ги праќаше пашата се тресеа и секој гледаше да не дојде во допир со Толевци, оти кога и да идеше некое одделение, даваше по неколку жртви.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Огнот пушта сињи пламенчиња и ги озарува двете зажарени лица и светнатите тигрови очи. Не се знае кој повеќе е зажарен.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука, во тој Ал-Шари, дојде Толе една есенска вечер и цела ноќ се преврќа и ги кокори очите под еден бор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Доцна, другар Ѓорче, доцна! Го испуштитвме пилето, избега! — му се испушти на Толета, а другите се израдуваа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дедот Коле пропука на казармата и гледајќи дека главната сила, што ја предводеа војводите откон гробиштата, се откажа од борбата, и тој како Толета се повлече и ги фати блиските чукари „Шупливец" да гледа што станува в село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Така, тргај сега, па после ќе го кроиме планот за одбрана, — рече Шаќир и му ги подаде стиснатите сламки.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така се направија два противнички табора. Четниците се насобраа и ги слушаа кавгите, та и тие се накострешија едни на други.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Погледа сеир некој саат и друг и кога виде дека Бахтијар има намера да ги опколи сосема четите, им запукаа в грб на аскерите и ги распади долу долот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште со видело фатија метериз во камењето над патот и ги видоа сите пазарџии како ги бркаат добиците, што побргу да го поминат ова страшно место, ако не сакаат да останат без ќесиња и без добици, а може некој и без глава.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Цело село, и горно, и долно маало ги виде каде отидоа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Кога ќе ви притребам пак, дојдете!“ — и ги прибра трите половини лири што му ги дадоа за преврската.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во тоа време околу камењето се врткаше мариовец и ги разгледуваше двата камења, еден горни, еден долни и потскришум ги гледаше двајцата како си даваа ишарет; но не му дадоа никакво значение.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По случката со аскерот во Мечи Дол, мудурот и јузбашијата не посмеаја да праќаат потери по него додека не добијат уште некој табур војска од Прилеп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ајде да се фатиме кусо долго кој треба да биде прав, а кој крив пред судот, — предложи Шаќир и веќе скина од метлата две сламки — една подолга — една покуса и ги стисна во раката: — Ајде, тегни, подолгата е живот — покусата смрт.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но ќе се нареди и таму. Нема таква сила по велешко како овде, — им го кажа своето мислење Ѓорче и ги повика беловодичани што го доведоа него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие што имаа огнестрелно оружје ги прегледуваа кремењето, чарковите, капсите, штракаа по десетти или педесетти пат дали работат нозете и петлињата на кремењачките и капсалиите, а тие што носеа секири, балтии, коси, крклизи — го остреа своето ладно оружје со егиња и ги вртеа главите, секој сакајќи да не дојде до употреба на ова нивно „оружје".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И додека Толевци кркаа од бравите, кокошките и мазниците во сред Градешница, муљазимот со аскерот топеше пексимид на Налевата бичкија во Уруп и ги распрашуваше трупарите каде се крие арамијата Толе Паша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Па и грабачот Расим не беше ни мудур, ни јузбашија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, е, лели те донесе господ, сполај му, пак да се видиме — вели Трајко и ги гледаат со Митра подароците.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ви бидеме некој ден и друг пак вам гости, кога Толе ни го откажа своето гостопримство...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ни глас да не слушна оти тргам — се провикна Толе и им нареди: — Сете напред во одајата, ако ви е мил животот! — искомандува и ги потера пред него по широкиот чардак.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стигна по мракот и го блокира селцето, та ноќта ги претепа селаните сите со ред што дигнале рака на царот и ги прибра и тој, како Арслана и Сефедина, оние десетина петнаесет лири црквени пари што ги чуваше чорбаџијата Малче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Почнаа да се ѕверат низ честарот, погледнувајќи ги своите другари лево и десно, а селанецот го забележа Белчета во букашот, си ја поткаса долната муцка и подзина да викне, но во тој момент Толевци изрипаја од карпите со страшен натприроден вик и ги фрлија готовите бомби кон групите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Веќе четири дена како се разгледува тој план.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така ќе му носите здраво живо на мудурот, јузбашијата и вашиот мифетиш! — им рече, испраќајќи ги преку Сатока.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во капињата, над чешмата, раскастрија и ги послаа сакмите, ги оставија пушките и торбите и слегоа, та се замија образ со студената снеговица.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Другари, — се провикна тој. — Штабов наш денеска доби абер дека султанот дал башлама за сите оние востаници што немаат лично крвави злочини.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но војводите за неполн саат, додека Толе се расправаше со Расимчауш беа го поминале селото Жиово и пак на старото место, на Жиовските ливади, се собрале и се ладеа на студената чешма.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се разнесе грмогласно „ураааа!“ од четиристотини грла и залпови од пушки.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вол, коњ, маска, магаре, овца, коза, што имаше добиток со четири нозе, та дури и кокошките ги собираа и ги тераа во дворот на Биринџиевци, каде што Мефаил кондисуваше секоја година и седеше по недела две, насладувајќи се од убавините на трите ќерки и двете снаи на чорбаџи Стојка Биринџиевски.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Идат луѓе: пет шест десетина, фаќаат Турци прочуени со нивните зулуми, земаат пари ако имаат, и ги изведуваат и колат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Та тие не знаат за поарно" — си заклучи Толе и ги покани да ручаат од ладната леќа и 'ржаните коромани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пеевме тогаш, Мама Хуанита, Куку-руку кууууу Паломаааа, цела ноќ пеевме а наутро ги сркавме првите чорби во Букет и Победа и ги учевме првите уроци по брзо растење и пиење на вересија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Таткото на невестата у непотистички манир го вработи зеткото како шеф во неговата градежна фирма каде удираше штембили и ги надгледуваше работниците.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Цеца у манастир ти е исто ко поп у јавна куќа, им реков и ги замислив тие бујни силикони во друштво на мноштвото икони.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ване, не како најтрезен колку како најприсебен, бидејќи повеќе отпиваше отколку што голташе од бинлакот, ги одвлечка полузаспани и полумортуси во шаторот, под уште топлите крила на импрегираното платно, и ги остави да грчат и да се лигават на сувата папрат врз која паѓаа од грутчестите душеци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Освен, се разбира, и лековите, аналгините, диуретиците, витамините и седативите, кои сам си ги препишуваше и ги голташе со грстови, за главата, за срцето, за џигерот, за желудникот, за нервите, со што ќе најдеше во чашата - од вода до вино преку ракија - борејќи се против несоница, депресија и безволие, воопшто од безизлез.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Оттогаш се откажа од барањето државна работа и ги засука ракавите како слободен уметник - сам во шупата што му ја отстапи стопанот без надоместок како ателје не можеше никому да му пречи со својот темперамент.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога веќе примрак се вратија во шаторот, додека Геро, Евдо и Ване ја растовараа и ја сместуваа опремата, возачот беше наложил оган и ги чистеше рибите како да превртува чорапи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

После доаѓа снимателот и ги проверува сите тие работи со визирот и со светломерот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Така со време, не ги собра ами ги одбра, покарактеристичните случаи од тие свои одговори и ги објави во одделна книшка што наиде на широк прием кај читателите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се разнесоа песните за Антица, за Деспина, за Караѓуле и за други охридски мераци што копаа по срцата и ги разигруваа до поулавување...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сега, по толку години, Бојана првпат ги зеде со радост в раце и ги загледа една по една.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Гладот, немаштијата, ограбената земја од туѓи и домашни сајбии како остен ги дупеа и ги гонеа во туѓина...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Војводата Питу, внушителен и бестрашен, постојано јуреше и ги обиколуваше позициите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Изрипа рането Јаким и ги стегна силно градите, ги задржа солзите - сакаше да го гледа во далечината бродот, што пореше со Божина милиот побратим, со кого ергенуваше и во рани зори ги будеше со својот писан кавал заспаните родни планини...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се свртија кон моќниот стрм врв кон северозапад и ги заковаа погледите за неговото моќно, сиво тело.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан ги прибра во тремот, ги собра во долната половина, каде што во јаслите го беше наредил сеното, и ги загради со една леса, која служеше, кога е потребно, тремот да се преградува на две.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Поминав тука и ги видов овците испотепани...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Беше и преморен, но знаеше дека сега не смее да стои, не смее да се одмора, па тргна по патчето што новиот снег веднаш го постилаше со бел лизгав чаршаф, им ја отвори вратата на овците и ги пушти да пијат вода.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кружат шишињата со ракија од рака до рака, паѓаат наздравувања, благослови, едно од друго поубави, помладите поздравуваат со сегашен јазик, а старците вадат од сеќавањата некакви стари зборови, па ги везат и ги редат во долги наздравувања, ракијата во шишињата се смалува, а расположението, расте.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Тие веруваат во мене, тие знаат дека јас можам да издржам и повеќе од еден снег. Можам! Можам! Можам!“ - викаше во себе Бојан и ги стегаше тупаниците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Една вечер, додека седеа пред шаторот на ниски столчиња и ги бележеа резултатите од денешните ископувања, инженерот Александар праша: - Што велиш, да испратам по Елена? Доктор Коста ја крена главата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сигурно и дедо Иван го следел волчешкото завивање, сигурно стрепи за осаменото момче во Гогов Валог, па немајќи можност на друг начин да му помогне, се огласува и ги застрашува волците со пукање.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И ќе зажалиш таму за оваа наша планинска миризба, - рече Кирил, па ја опфати со еден поглед долината и ги рашири ноздрите, напнувајќи ги градите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Рацете на децата трчаат по патот на твојот глас и ги збираат искрите на свежиот поток По жилите на царските мигдали течат водите на младото сонце. Сѐ е создадено.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Дотрчала до бедемите на мостот, ги извлекла запалените фитили и ги фрлила во реката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сендвичите со плескавици беа од чисто мелено месо, првокласно, и ги служеа со салата од зелка, пржени компирчиња и една четвртина кисела краставичка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се чинеше како Френк да вели: „И јас го размачкував малтерот и ги редев блоковите врз сенката на твојата невеста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Влези и разгледај ја визбата. Токму овде мајка ми ги пере алиштата, ја подготвува туршијата и ги прави колбасите...

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На чардакот, на другата страна на улицата, Утринум, во иста доба, тихо си пееше жена И ги полеваше цвеќињата во саксиите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сега со години талка сам низ полето и ги собира стакленцата од очилата на детето некогаш што седеше во првата клупа и кое најубаво ја кажуваше песната: кога е војна – секое дете е јаболко расечено на две половини кон земјата зелена кон небото – црвена.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

4. Работно време а) кај полното работно време, како едно од централните права на работникот, дојде до повторно дефинирање на овој трудово-правен институт – „е времето во кое работникот работи и ги извршува своите работи и работни задачи согласно со закон, колективен договори договорот за вработување“ (чл. 1 од ЗИДЗРО/јан.12).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Жал му беше за невиното сиво гулапче што стана плен на јастребот, и ги стегаше песниците, заканувајќи му се на крвожедниот воздушен разбојник.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Кој ме вика? - се сврте куклата и ги впери очите во темнината.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ја разгледа масата, ги подигна капаците на тенџерињата што беа наредени по неа, по шпоретот и ги изотвори сите чекмеџиња од креденецот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се исправи и ги стегна песниците. Здивот му се запре во градите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мачорот убаво се намести а Бошко почна да му раскажува: - Ги крева учителката децата едно по едно и им вели: „Васка Петрова, слаба си, вели, Митко Пешевски, подобро да учиш, Димко Арсовски добар си но можеш и подобар да бидеш, и ги крева така учителката сите деца и на сите по нешто им вели. Најпосле го изговори и моето име: „Бошко Стојчески, вели, - одличен.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Борко ги заврза сите цветчиња во китчиња и ги нареди едно до друго.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Бараше со очите наоколу, да пронајде нешто што би можело да му послужи за играчка, па кога не можеше да најде ништо, легна врз откосената трева и ги стави рацете под главата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Симче слуша и ги гледа сликите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Своите посетителки од селото Паца ги седнуваше на стол покриен со простирка со реси и ги послужуваше со по лажиче слатко во едни тантелести чинивчиња како напрстоци.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- Стој, рикна Кузман. Се наведна и ги збуца долгите прсти во меката земја.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Стоев на влезот на широчината и ја полнев капата со џамлии, слики, копчиња, шпиртосани бубачки, перца, празни кутии од помада и безброј слични предмети. од неколку улици наоколу доаѓаа деца и ги оставаа своите играчки во мојата ученичка капа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Старецот жалосно ја наведна главата; додека со прсти ги размачкуваше капките по подот, чудно шмркаше и ги криеше од мене очите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се завртев и ги напрегнав очите во мракот. Заедно со сенката се жбиравев.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кога им е празник, нешто како Велигден, Евреите фаќаат рисјанчиња и ги закопуваат во своите визби. Понекогаш и живи деца закопуваат. Не верував.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се намести во креветот оставајќи болничарката да го покрие и ги затвори очите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Притрчав и ги дигнав очилата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Васко, Пенчо и јас ги гледавме како им се доближуваат на децата и ги чекавме заповедите на Кузмана.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Чираците ги поткраднуваа чорбаџиите и ги учеа нивните шеги, созреваа порано од учениците.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Намуртено гледаше пред себе со очи под полуспуштените клепки и ги криеше светкавите зеници пред љубопитни погледи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- ... Херкул ја навртел реката кон шталите на Аугиј и ги исчистил...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Го очекуваа првиот снег. Откај Шар бришеше студен ветар, штипеше за лице и ги соголуваше уличните дрвја.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Помислив: дали е воопшто потребно да нагласувам дека тие разговори, игри, необични настани, (не знам уште како да ги наречам), не беа изведувани само еднаш?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ваквото дружење подоцна прерасна во еден вид живеење или поточно игра, како што реков веќе, во која не вложував ништо а таа сепак ми ја поттикнуваше самодовербата и ги збогатуваше доживувањата што ми недостигаа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беа речиси нови и ги имам држано в раце.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А неколкумина од луѓето што работеа во дуќаните во гратчето дури и пораснат ме прашуваа дали знам што се случило со големиот бел коњ на кој мажот на мајка ми избегал од војната?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Учителката врвеше од клупа до клупа и ги разгледуваше цртежите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И така цел ден - чичкото копаше, а Билјана одеше по него и ги собираше камењата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Од утро до вечер, за парче леб, ги кинеа плодовите и ги складираа во буриња.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

КАТА: (носи филџани и ги става на огништето пред Мара). Еве ти и филџани.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И потем Филозофот го извади клучот, стар, голем и страшен во запците: како заби на некое сподобие што голта тајни и ги чува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

О Боже, о ангели и архангели, серафими и херувими, вие што го потпирате сводот Господов и ги утврдувате темелите на небесата!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Им понудил да работат кај него како добро платени проститутки; тие одбиле; тој се заканил дека ќе ги убие, и две ноќи ги држел заклучени во неговата куќа; дошла полиција и ги ослободила, но пукнал срамот, нивните имиња и фотографии се нашле во весниците и тие веќе не се вратиле во родниот град; дури, и ден-денес не знаат дали мајка им е уште жива.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ина и Светлана им покажале што знаат од партерната гимнастика; еден стар човек, сегашниот нивни аѓутант, некогашен славен трапезист во циркусот, а тогашен чистач и продавач на сладоледи, се заинтересирал за нив и ги зел кај себе во приколката; ги хранел од неговата порција, а спиеле во неговиот кревет; тој спиел под ведро небо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ги затворив; тог ми ја крена кошулата; следниот миг почувствуав како нешто ми капе во папокот, и следниог миг го почувствував неговиот јазик во него, во папокот; срипав и ги отворив очите; „Јан Лудвик, што го правиш тоа?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кој е тој засекогаш заштитен аноним, кој за себе вели „јас“, а потоа тоа „јас“ служи како кафез, како затвор во кој тој некој, автор на текстот, заробува илјадници различни „јас“ и ги става во функција на своите цели?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Секоја вечер одев во циркусот и ги гледав сите три претстави, а по претставите одев во приколката на Ина и Светлана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, се случи чудо: скалата стоеше, и јас на неа; сфатив дека идеално ја контролирам тежината, и полека ги отпуштив рацете од скалата, и ги раширив; потем со внимание ја кренав десната нога и ја качив втората гредичка, а потем и левата, и пак ги раширив рацете; скалата си стоеше како да е забодена во земјата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа е одлика на нашето општество во целина, а треба да се објаснува преку општествени фактори, како и преку индивидуални. ‌Причините поради кои некои момчиња стануваат хомосексуалци, кои и да биле, мора да се горе-долу истите причини поради кои некои момчиња стануваат хетеросексуалци, со оглед на тоа што само во последниве триста и нешто години момчињата воопшто стануваат едното или другото.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Настојувале да му дадат израз на тоа страдање и да го изложат пред поширокиот свет на општеството, без да очекуваат тој свет да им ги оддаде скрбната понизност и формалното признание на загубата што вистинските италијански вдовици ги бараат и ги добиваат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Психолозите и психоаналитичарите немаат да додадат ништо помудро на оваа тема од кој било друг, па затоа и теориите за третиот пол наеднаш се одново популарни: ако хомосексуалноста и хетеросексуалноста, всушност, ни се програмирани во телата, тогаш веќе нема што да откриваме од каде ни се ниту, пак, има што да изнаоѓаме левтерни објаснувања зошто некои поединци излегуваат стрејт, а други испаѓаат геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И хомосексуалноста и хетеросексуалноста се артефакти на истиот општествено- сексуален систем, систем што во голема мера се совпаѓа со западниот модернитет, иако е систем што различно еволуирал за жените и за мажите.378

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Згодно би било подробно да се знае како работи тој систем и како масовно ги произведува и ги распределува тие релативно нови марки на сексуалниот субјективитет – но, додека не дознаеме, бесцелно е да се шпекулира за процесот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наместо да ги објаснувате нејзините средишни обележја, само ги преискажувате и ги репродуцирате. ‌Затоа, јас ќе треба да објаснувам. ‌Моето објаснување ќе се ограничи на мал број примери.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Некои конзервативци, како оној Џеф од Ири, веќе веруваат дека универзитетите, особено англиските катедри, се тврдини на левичарскиот радикализам; други, пак, одамна ги сомничат високообразовните установи дека ги калапат студентите во екстремистички идеологии, ги наговараат да си се одречат од верското вјерују, ги расипуваат со алкохол и со дрога и ги претвораат во хомосексуалци.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се потпре пак на ѕидот и ги затвори очите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

„А пред неколку дена, маж ми со стотина други луѓе го транспотираа во друг логор,“ рече, ја крена едната рака од стомакот, и помина со неа прво по едниот, па по другиот образ, бришејќи ги.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седнавме на една клупа покрај оградата и ги гледавме децата кои си играа на лулашките.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Изминаа триесет и девет недели. Уште само неколку дена,“ и ги стави рацете на стомакот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нејзините фотографии се појавуваа по весниците поврзани со зборот анархија, беше упадлива по својата неупадливост – наместо деликатните фризури на тоа време нејзината коса беше едноставно кратка, наместо фустаните со тантели, машни, вештачки цветови, и ленти, беше првата жена во Виена која носеше панталони.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една жена излезе од дворот на градинката, водејќи за рака дете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Одеше во предилниците и ткајачниците, и ги убедуваше жените да ѝ се придружат во борбата за исти права со мажите, за право на глас, и за можност за политичко дејствување, а полицијата ја приведуваше; ја осудуваа на лежење во самица сѐ додека брат ѝ не измолеше да биде ослободена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Си ги исплакнував очите надве-натри, ги земав дисагите на рамо и ги пуштав недоразбудени нозете надолу по калдрмата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Алајко и Мире седнаа под една узреана слива во дебела сенка и ги чекаа селаните. Јадеа од сливите, ги киселеа лицата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Касапите го врзаа накусо за гредата добичето, му рекоа на милиционерот оти може да пука и ги фатија ќошињата на кланицата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Однесов тринаесетина жители од мојата куќа и ги збогатив периферните куќи на градот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јас сето тоа го слушав и ги држев колената на татка и се вовлекував во неговиот скут опседнат од приказната што лакомо ја прибирав и запишував на белите страници на мојата детска душа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога и јас си пријдов на себе, кога се подосознав, се наведнав и ги собрав парчињата од искинатиот портрет.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таа стапици ноќе постава, јас стапиците дење празни и ги чкрапнувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На син облак качен стои простум стрико Бојан Димански, ни рајски ни адски, и насмеано гледа кон земјата и кон мене и во писмото во моите раце, кое сетака чадеше и кадеше и ги гореше прстите мои.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ги воскресна, ги оживеа и ги врати назад во Библијата, во благословената земја нивна, стокмена меѓу редовите на Светото писание, зашто на земјата немаше место за нив, зашто земјата им ја испоганиле лажните богоугодници, милениците на мракот и темнината.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не можев да ги задржам солзите кога Вера сама, со свои раце, ги наместуваше цвеќињата што ги набравме од нашиот двор и ги донесовме за вазната од камен на гробот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во тоа време, кога Србите од кралот и министрите до последниот српски амал се националисти и наоѓаат за нужно сите да се сплотат во едно за да ги достигнат со општи сили народните идеали, Бугарите се цепат на социјалисти и секакви други – исти, кои најмалку сакаат да ја оправдаат пословицата дека соединувањето ја прави силата. – Туку сето тоа е резултат на политичката зрелост на народот: Србите во текот на цел век ги изработуваат националните идеали и ги изучуваат националните интереси, а пак Бугарите го прават тоа само во 1/4 век.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но каков беше резултатот од таа војна? Русите и понапред војуваа со Турција и ги ослободија со своја крв скоро сите балкански државички.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Едни селани со нивните учители и попови ја признаваат Патријаршијата и се под покровителството на српски или грчки конзули, а други го признаваат бугарскиот егзарх и ги слушаат бугарските трговски агенти.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ни еден српски воспитаник, особено ако тој има живеано во Србија, не само што не им верува на Србите дека тој е Србин, туку и ги мрази за нивниот шовинизам и ги лаже за да си ја достигне само целта, да добие образование.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

142. Ханот Аспарух (ок. 644-701) со една своја орда дошол од исток кон утоката на Дунав и откако ги покорил словенските племиња и ги разбил Византијците, ја образувал првата држава на Бугарите на Балканот (681) со седиште во Плиска, којашто подоцна ќе ги проширува границите и врз поголемиот дел од Полуостровот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зар не се Македонците што се на служба или кандидати за служба тие што го изопачуваа меѓу населението во Македонија значењето на руските владини постапки и ги толкуваат пред него стамболовски и го тискаа да востане, против советите на Русија за благоразумност?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А сега едни од нас гледаат на себе како на Бугари и ги соединуваат нашите интереси со бугарските и наместо да ја изучуваат Македонија во секаков однос, наместо да ја изучуваат историјата на Македонија во сите времиња, ги изучуваат бугарските интереси и бугарската историја и не честопати оние периоди од неа што немаат никаков однос кон Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Малечките балкански државици, што се заинтересирани и ги поддржуваат пропагандите, во прво време ќе ѝ се расрдат на Императорската султанска влада затоа што ќе им ги пресече „вековните“ привилегии, но ќе помине време и тие ќе се примират со отстранувањето на пропагандите, зашто тоа отстранување ќе биде во нивна полза: ќе престанат да ги праќаат во Македонија своите милиони франкови, од кои за нив никогаш немало и не ќе има никаква полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Други од нас се во Грција и ги проучуваат грчките интереси и грчката историја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие се интересираат сите главно за културно-историските науки и ги изучуваат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но ако го споредиме српскиот шовинизам со бугарскиот национален индиферентизам и ги разгледаме од македонско, па и од општочовечко гледиште, тогаш ќе треба да признаеме дека српскиот шовинизам, како резултат на основно изучените народни интереси, стои многу повисоко, и многу погоре од бугарскиот национален индиферентизам, којшто е резултат на отсуство на секакво разбирање на бугарските државни интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мисирков не беше и не можеше да биде против самата ТМОРО, но тој многу продорно, уште во самиот тек на настаните, ги согледа слабостите што загрижено и ги потсилуваа некои заинтересирани странски фактори, не одбирајќи притоа методи и средства.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие јазли, т.е. држави, според силата што ја имаа кога се образуваа, си ги разделија меѓу себе сите колца – племиња и наречја на јужнословенскиот етнографски синџир и ги крстија со нивното име. Јазлите како свој центар си го имаа носителот на националното име; со зголемувањето или смалувањето на политичката моќ на носителот на националното име и последново се раширува или се смалува.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега членовите од Тројниот сојуз имаат одделни спогодби по меѓународните прашања, работат заедно по нив и ги парализираат сите каприци на малите држави, кои со тие каприци сакаат да ја изменат политичката рамнотежа во нивна полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако ги земеме новините од времето на публикувањето на февруарските реформи до и по објавувањето на востанието во Битолско на 20 јули9 и ги прегледаме во нив телеграмите од Стамбул, тогаш ќе видиме оти Портата10 постојано им претставува на рускиот и на австро-унгарскиот амбасадор списоци од битките на турскиот аскер со четите, списоци од најдено оружје при претресите кај населението, списоци од убиства извршени од четите над мирното население.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најнапред, од секого се знае оти ние ги милуваме нашата татковина Македонија и нашиот народ, зашто секој ден ги гледаме и ги изучуваме со своите органи на чувствата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Селото, вели, скоро е празно. Мажите на печалба, школото затворено, децата учат во Билишча каде секој ден комбе ги носи и ги враќа, а камбаната ретко бие и поретко црквата отвора.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се прашувам зашто знам, а паметам и од моите детски години, дека тука и пошироко, од југот никогаш не дуваа добри, питоми, топли и добродушни ветрови, туку немирни, урагански, строги, магливи, безмилосни кои го замолчуваа гласот и зборот, сееја страв и ги развеваа и раздувуваа сите надежи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тогаш, отаде патот – од десната страна, под високиот рид над кој белееше палатата на албанскиот крал Зогу – бели вили со широки дворови во кои растеа овошки од портокали, смокви, лимони, мандарини и ги красеа палми и многу трендафили.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мислата влече назад во времето одминато што сал за миг се претвора во јаве, живнува празнината и ги разбудува спомените кои небаре врзани во синџир надоаѓаат, стегаат, гребат, толчат, гмечат, жежат и навејуваат тага.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И додека ги прелистувам и ги препрочитувам, постојано ми се врти мислата во кој литературен вид да ги преточам: во роман, патопис, репортажа, мемоари?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Несреќниците ги нахранивме и ги напоивме, ама не најдовме збор за утеха и за олеснување на нивните маките. Дали останаа долго? Не.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некој од селаните излезе напред и почна да им вели и да ги моли дека тука посигурен ни е спасот и дека во Долно Дупени, Љубојно и Брајчино си имаме роднини и кај нив ќе си останеме додека помине лошото и потоа ќе си се вратиме дома. – Не! – рекоа нашите партизани и ги вперија цевките кон нас.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мажи и жени кои беа способни за борба, ги собираа и ги праќаа на борбени позиции.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сопствениците, во најголем број поранешни италијански трговци, сопственици на бродови, ресторани, хотели, јавни куќи и мали индустриски фирми, народната власт ги развласти и ги протера.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Откако никој од нив ништо не најде во келарите и амбарите тоа за што беа дојдени, одделија шестмина мажи и ги одведоа на Св. Илија, надвор од селото, Таму ги мачеа и на крај им ги посекоа вратните жили и пршлените и така ги оставија да искрвават.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така при запалени боринки се собиравме во една одаја сите што бевме останати во селото, ги одврзувавме црните шамии, врз нив ги стававме кадрата на нашите дечки и ги гледавме, им шепотевме, а тие само не гледаа и не гледаа, а ние со шепот им зборувавме и со лесен допир, со прстите им галевме образи и чела, со болно навлажнети усни им бакнувавме очи, а тие само не гледаа и само молчеа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И така живна загноената заемна омраза меѓу едната и другата опција на тие кои се самонарекоа бранители и душегрижници на Егејците, како што сами се нарекоа и ги нарекоа и тие во чие заблудување беа замешани нивните прсти и никој не прифати и не почувствува грижа на совеста, а рамнотежата меѓу двете скарани страни – грижливо ја чуваше Лазо, кој лично водеше сметка неслогата да не се претвори во кошмар.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во Бурели ги уапсија и ги пратија во Москва. Таму им пресудија и ги пратија во Сибир.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Снегот што наврнал преку ноќта ја беше скрил сета друга грдотија на градот, и сликата што сега ја гледаше пред себе беше прекрасно и неверојатно чиста.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се враќаше со големата торба од телешка кожа полна со домашни задачи и ги прегледуваше навечер, на електричната светилка во кујната, седнат до топлиот шпорет.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Полека отпиваше мали голтки од првото кафе и ги гледаше ретките снегулки надвор.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога оние што ги затвораше му зборуваа за Исус, го мразеше и ги презираше што следат човек кој ги учи дека треба да им се спротивстават на учителите, да бидат непослушни кон рабините и да се бунтуваат по синагогите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Фалејќи нѐ и благонаклоно повторувајќи го името наше, ти им го пикна во окото на нашите непријатели како спица, која сега ги боцка и ги јаде, па пред себе гледаат само крв, а во срцата свои носат само гнев кон нас...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се сеќавам, во време на Панк наездата, еден мој школски другар целосно предаден на ерозијата на музиката, потрупан со амблеми на декадентниот рок, пред портата, на тогаш единствениот, универзитет во нашава Македонија, со цинична насмевка ме извести дека факултетот го влечка со години затоа што не може да се разбуди на време и ги преспива испитите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се држат за рамењата партиските војници и ги учат движењата: неколку пати во место, потоа левата нога десно, десната лево и сѐ така, и сѐ така...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Блазе си им на бугарските театарџии. Им дојде Едвард Олби, директно од Америка и ги испофали.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Замислете си: илјадници читатели застануваат зад делото на Меша Селимовиќ „Дервишот и смртта“ и ги плукаат илјадниците читатели кои стојат зад делата на Андриќ оти овој рекол дека на Селимовиќ едноставно му се случило прочуеното дело.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Дигаат глава кутрите кон прозорците“, како што би рекол Цанкар во својата „Повест за мајката“, облиени во сјајот на јаркото сонце и ги листаат страниците од календарите на годините што поминале.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Стално војувал за да си ја покаже силата и ги пустошел крајевите, кај што ќе поминел, така да луѓето многу му се плашеле.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Доце Срменков го гледал како ја влече по себе двоколката со торби, кожи и черги и се здржувал да не се прекрсти: човекот со крвави крпи на челото и со белег на сувото лице ќе му личел и со епитрафил на безбожник.