Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Така беше, но тие стоеја среќно, како кукли, и чекаа што ќе се случи понатаму.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Тој ја истегна десната рака во широк гест и чекаше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тие дури како да го забораваа нејзиното присуство и никој не подозираше дека е таа заправо најжив учесник на овие вечерни собирања и дека нешто настанува во нејзината душа: под благиот глас на Пискулиева ѝ 'рти зелено пламенче од срцето, така како што целата зима неусетно 'рти тврдиот компир и чека само малце топлина да го издигне своето мало зелено бајраче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Како желка што ја пика главата в корупка кога ќе ја чалне некој, а после претпазливо ја вади надвор, иако можеби во тој час напаѓачот стои над неа со кренат стап и чека да ја трасне по глава, така и Пискулиев, по првиот уплав, почна да поднаѕира зад рамената на другарите и да се разгледува по дворот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го свршував побрзо ручекот и чекав пред трпезаријата да го запрам кога ќе излегува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Навистина не размислив...“ му беше многу непријатно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Бевме собрани во училишниот двор и чекавме да влеземе - да ги земеме свидетелствата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Шетавме, божем незаинтересирани и чекавме продавачката да се сврти, да услужи некоја купувачка од страната на тезгата со панделки и разни конци и во тој миг да мавнеме по некое копче.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ајде, заборавете го мојот лош предлог.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Но, каде си? Ти и не знаејќи околу мене насели две тишини: една мала, во која те сонувам и чекам, и една голема во која исчезнувам.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ти и не знаејќи околу мене насели две тишини: една мала, во која те сонувам и чекам, и една голема во која исчезнувам.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Беше надвор и чекаше. Изгледаше како најобичен техничар на одмор, во пластичен шорц и смешна Хавајска кошула врз која беа отпечатени зголемени слики на најдобрите микропроцесори на неговата фирма; благ мал човек, еден од оние што се опива со саке во барови каде продаваат минијатурни оризови кекси со додаток на морска трева.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Националните елементи, според неговите опсервации, не биле вклучени во борба „се држат по страна и чекаат“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

„Ме заеба за една” беше најчестата фраза која со години ја повторуваа и чекаа да се збогатат од ништо.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Се претставува најуредно, со лична карта и новинарската легитимација, и чека објаснување на случајот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Заборавен во огледалото стои и чека (Како шапката во гардеробата по сношната претстава) Па кој е тогаш другион , на прагон, пред патеката Која негде далеку наеднаш исчезнува како конец во довезен гоблен?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И кога ќе се вратеше, не скокнуваше веднаш во скутот на Милан, туку стоеше и чекаше тој да го крене, за кое нешто беше сигурен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ѕидниот часовник – предел во кој да ги откриеш тајните лузни на душата; песокта што ги покрива невратените; првата насмевка што се раѓа во крошните; полноќната птица што избега од библијата; прекрасните дождови што патуваат од праискони и чекаат пред портите на пролетта; пеперутките што во својот лет го пишуваат името на мојата татковина; `рѓосаниот меч на воинот; исчезнувањето на зборот; тревата весела како детенце пред да му облечеш кошулка по бањање; ноќта во која исчезнаа светулките и се скрија меѓу цветовите на сината вазна; бесконечните надоаѓања на болката и на огнот,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Луција стоеше во стројот и чекаше да ѝ дојде редот; јас со поглед го барав Земанек, го молев, го проколнував да му се случи нешто, да го удри инфаркт, да падне, гром да му отепа мува на челото, што и да му се случи, во краен случај да му се оди по надвор, само да замине и да ме постави мене на неговото место, како заменик, оти стројот брзо се движеше и Луција сѐ поблиску доаѓаше до него, до Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Очите ми се превртуваа, колената ми штракаа, срцето ми биеше во грлото, и чекав секој миг пајакот грозен да нѐ заплете во мрежата своја, да нѐ удави, да нѐ голтне живи, со осило отровно да нѐ прободе низ душата, во срцето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Седнете таму и чекајте. Ќе ве повикам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Плачеа и лелекаа мајките, излегуваа на друмот, гледаа на кај границата и чекаа...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Седнав на прагот пред портата и чекам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Знаевме, и чекавме да дојде ред на нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имателите на туѓите станови молчеа како сомови под стреи и чекаа да дојде новото време, да дојде новата власт. И дојде.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сега легни, ќе те повикам за вечера.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Прскав и самиот и чекав мојата распаднатост да ја најдат човекодуши магесници со голи и бели грбови и да ме состават, стани, да ми шепнат, на свои раменици можеш да ги пренесеш запрегите до Лесново и од Лесново до Кукулино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Небото се иссипаничави, на неговата кожа стежнуваа многу такви парчиња месечина, потоа се движеа свијокливо, се прогонеа меѓу себе и прскаа кога ќе се допреа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не легнав. Стоев до вратата и чекав, знаев дека ќе биде така: вода ми донесе Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го проколнувам јас човекот човекот кој со дланки душата ми ја стопи ме остави ко ранета птица вечно да патам... а црвените патеки оставаа траги на згаснато тело траги на мртва љубов и затворено срце кое пати и чека го чека човекот со белиот коњ.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Чекаше и чекаше, но од паѓањето во благ сон кој требаше да биде знак дека смрзнувањето започнало, ништо.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

- Е, кралот! Или останал без коњ а не доаѓа, или некаде залегнал и чека јас да го пронајдам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја држи, стисната меѓу колената, книгата што му ја даде Павле и чекаше да заврши часот за да истрча во дното на бавчата и таму да чита.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„А третото прашање?“, ја гледам и чекам, белки било од хемија, физика... па душата ѝ ја вадевме со клетки, ткива, органи по биологија.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога после, при крајот на војната, српските војски, здружени со француските, се обидоа да ги прогонат, тие цело лето, целата есен и целата таа зима куртулуваа од пешадиските, артилериските и авионските напади.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И со подбишеги: ’Беш ми мајку, мажи Поречани, сите со гајќи помочани!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Главите на сојовите како пристигнуваат така им велат Добар ден, првин на Јосифа и на Лазора, кои седат, а потоа и на придојдените, кои не седат - свртени со лицата спрема прудолу, спрема Градишки Пат и спрема Имотот, стојат и чекаат да дојдат имотските луѓе, а со нив и Максим Акиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека српските четници акаа низ селата, комитите им одеа постапница неодавајќи им се, а кога тие сами влегоа во клопка во куќата Акиноска, комитите фатија пусија и чекаа да излезат однатре, а кога тие излегоа, ги дочекаа со Горе рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првин бугарските, во есента во 1915-та, а потоа и германските војски, енергични, откако ги прогонија Србите од Потковицата, веднаш ги зазедоа и Чауле и сите стратешки позиции, а падините на ридиштата, и горе над шумата и долу под шумата, ги ишараа со окопи, направија, замјанка и чекаа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дождалци, Salamandra maculosa! Ене ги, се влечат мешечки околу куќава и чекаат да паднам неподвижен и со пена на уста.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Седиме тројцата згрчени над разгореното мангалче и чекаме да зашушкаат над нас крилја на диви пајки, да шлапне водата од нивното паѓање.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Седиш овде и чекаш пилиња божји со барут да ги изгориш.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тука лежела таа, гола и жедна нива, и чекала да ја оплоди, да ја осмисли во нејзиното постоење, а тој, чувствувајќи го нејзиниот мирис повеќе од свест отколку со сетила, ги одморувал своите дланки на сомотски врелиот стомак.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И чекам да се стемни, со душа чекам да се стемни, да си одат сватовите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И чекаш нешто да ѝ никне под стапалата, под петиците. Да развие пупка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А таа стои, малку погоре, ја држи Горица за рака и чека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лежиме изранети и чекаме за потаму. На брлог крпи и слама, сламарици.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се враќам и чекам дали ќе се накрене Здравко, дали ќе каже нешто благата вода. Ништо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со комитите одев и не одев. Одиш, колиш и чекаш да те заколат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мора да се врати на легало, вели, мора да се растовари. И чекаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И чекаме така: ден, два. Гризиме пексимит, како глувци овес.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме следеа и чекаа - бесмислица! - да ме стапнат со атентаторска бомба в пазуви, со тајни материјали од онаа букурешка седница на која беше донесена Резолуцијата, со докази поради кои главата, сама од себе, ти паѓа пред нозе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дождалци, Salamandra maculosa! Ене ги, се влечат мешечки околу куќава и чекаат да паднам неподвижен и со пена на уста.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не ќе се предадам, шепоти или мисли и чека и другата судбина да го охрабри со нешто од својот живот, настан или име или што и да е, а до неговиот слух, достасува само шумолење на дожд и пак - квичење, потоа тажачка на животно.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Но тукушто слетала, ја вчапила птица грабливка што постојано ја демнела и чекала еден ден да излета...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Јас не продолжив, останав таму каде сум и чекам...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

И овој пат застанувам со моите куфери среде патот... уморна но полна со љубов во мене.. и чекам..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Неговото лице беше в сенката а Мануш и Јанкуло, потпрени еден на друг, не можеа ништо да му прочитаат во очите и чекаа уште побледи од порано.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Отец Симеон ја бодеше земјата со тврдите коленици и чекаше некој нешто да каже; смоларите молчеа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Стврднат како да ја чека смртта, мислеше дека ноздрите му се полнат со кисела, пресно ископана земја и чекаше - можеби веќе не ќе се пропнува проклетото `рзнување од кое се умираше побрзо и од острицата на зракот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се опираше и чекаше. Од подотвореното око не потече солза.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се сеќаваше на долгите попладниња што ги минуваше со други деца претурајќи по контејнерите и по купиштата смет, пребирајќи лисја од зелка, лушпи од компири, понекогаш дури и суви корки леб од кои потоа внимателно ја гребеа нечистотијата; и чекајќи да поминат камионите што одеа по одредени маршрути, за кои се знаеше дека превезуваа сточна храна и од кои, кога ќе потскокнеа на тумбите од патот, понекогаш испаѓаше по некое парче маслена погача за стока.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја беше наведнал главата и чекаше. Ама, кога ја крена, виде дека игуменот се откажал од тоа и сега беше задреман врз една од тешките манастирски книги, што ја држеше на колената, Се тргна, ја затвори книгата и ја баци.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јас со тракторот уште претпладнето оној ден дојдов кај браната, каде што се држеа говорите и седев во тракторот и чекав.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Затоа и сите чифчии денеска стоички го поднесуваа припекот на сонцето и чекаа да се стемни за да се вратат во своите кошарки по чифлизите и да го продолжат ропскиот живот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Потпрени врз стаповите, повеќе мижеа отколку што гледаа и чекаа да фрли дедо господ некое облаче пред жешкото сонце, да им ја облажи жештината и да ја олесни положбата во која се наоѓаат на припекот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се тресеа кога стражарот се накашлуваше пред вратата и чекаа да се отвори оваа за да ги изведат или тука да ги исколат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ми ти се спие! — го гали Бисера и чека одговор.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јован Ѓуров како орел на мрша се прибра до над село и чекаше да се истави волкот за да долета да колвне некој сокол.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но луѓето не заминуваа, туку сѐ повеќе надојдуваа и го обградуваа училиштето и чекаа што ќе биде, како ќе се реши оваа неволја што ги снајде, овој спор, кој по пробивање на фронтот, се отвори меѓу Кралството на СХС* и Албанија: каде ќе припадне селото...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мислам дека е ова мое последно писмо, бидејќи раната ми заздраве и чекам да ме пуштат. Чекајте ме мили мои... Ваш син Наќо“.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Си каниле некоја куќа сватови кај Божина и чекаат во неделата да им дојдат сватовите со зетот за да ја земат Босилка.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Се измеша маслинката со пролетното цвеќе на дрвјата и чека плодот да потера.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Од сеништата бегам кон сеништата стасав претворен во оној долап што беспрекин се врти и чека да заросат води и браздата да вјаса и скелетот на тркалото повторно да сее пее и 'рти.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Ројот од зрна го одвеа матицата на времето но каменот стои верно врз своите коски и чека на враќањето на митот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Што ако дојди време кога да блесни сонце Си оди незнајно кај напатен самик и чека Месечина во крвта да му угреи.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Ноќеска се подготвив и чекав. Требаше да тргнеме околу 7ч.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Хернандо стоеше и чекаше дождот да преврне за да може повторно да тргне со дрвеното рало низ нивата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Место каде нештата чекаат, нештата што некогаш имале месо, чекаат и чекаат”, велам, допирајќи му ја раката. ***

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Денес ќе одиме на парада.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Седнавме и чекаме, чекаме. Изгреа сонцето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Само седеше стуткан, неспособен ни за едно најмало движење и чекаше да биде што ќе даде господ.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Стоеше достоинствено со детето на раце и чекаше, пак според адетот, човекот да ѝ каже што било.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Есента доаѓа рамнодушна и дури некако скептична во кругот на самотата што го носи Се постелува преопрезна зад грмушките на видот и чека како итро демнење И не е само тажна метаморфоза на лисјето и подмолен пристан на испокинатите магли што висат од рамената на студот Туку е клопче од многу излитени носии и сива клупа од постојани медитации при кои долго се молчи

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Листовите на фикусот поставен на балконот трепереа и од најслабо ветре, а сенките што играа на прозорецот секогаш личеа на човек, лош човек кој демне и чека погоден момент да ме грабне.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Прво, морав да се обидам да се контролирам при испуштањето гасови поради тоа што не сакав да ги разбудам роднините и да ги потсетам сите дека им се оди во тоалет, а уште помалку сакав да ги слушам скоро нечујните чекори на тетка ми како патролираат пред вратата и чекаат да влезат внатре за да ги исчистат моите гомненици од нејзината шолја.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Можно е да дојдат и откако ќе си заминеш ти, поради тоа што натпреварот трае десет дена.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сигурно, си помислив, ѝ е непријатно да признае дека и нејзе ѝ се одело во тоалет и чекала толку време.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

ХЕРЦОГ: Дома сигурно сите веќе пристигнале и чекаат. Сѐ ќе се олади.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Застанаа на ширинката и чекаа да помине колоната камиони. Продолжија.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Уште повеќе се вкопа во земјата и чека и не може да ја истера лошата и злокобна мисла. Се залепи како лишај.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Живнаа штурците. Плашливо, срамежливо, исчекувачки, наслушкувачки пуштаат глас и чекаат одглас.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Само телата на љубовниците остануваа видливи под блескотот на молњите, распрскани како паднати на бојно поле, неколку од нив стенкајќи и чекајќи галебите да ги докрајчат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога падна горниот дел на твоето бикини, моите дланки, издлабени како да носат вода за испукани усни, ти ги прифатија градите запаметувајќи ја нивната деликатна тежина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На моите прсти, твојот префинет мирис се мешаше со кокосовиот миск на лосионот за сончање со кој што без прекин си ги мачкавме телата еден на друг .

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас се скрив зад едно дрво и чекав.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Многу убаво ги правеше Даскалот буквите. На пример буквата „А“ му беше ископана и чека на една јајцевидна плоча.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Војниците ја однесоа масата на ледината и чекаа капетанот да им каже како да ја наместат. Ја ставија пред врбјакот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сепак ќе пиеме добро бело вино, мезетиме грчка салата со потпечени лепчиња и чекаме да ја добиеме работата ципура на жар.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Прво тетка Перса се прекрсти и ја бакна Богородица, ја натера Пеличка да се прекрсти и кревајќи ја, да ја бакне во златното лице, дури потоа Пелагија застана пред Богородица и долго стоеше со подзамижани очи, со жесток прекор во срцето, мигум се сврте тркалото на нејзиниот живот од она попладне на нивното сретсело сѐ до разораната нива во бескрајната Војводина и сега ѝ се чини дека сѐ уште лежи со раширени нозе, и тоа трае, трае, Перса ја кренала Пелагичка и ја притиска силно на своите гради и чека кога Пелагија ќе се сврти и јурејќи ќе излета од црквата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Одам и до граница: примам пошта, билтени од фронтот и чекам да дојде времето за раѓање.