и (сврз.) - клоца (гл.)

Понекогаш ќе се сожалеше и оние добичиња што од силен јадеж и страв ќе избегаа во планината, одеше да ги бара; кога ќе ги најдеше спикани во некоја грмушка или трап каде што сѐ уште мавтаат со опашката и клоцаат со нозете од силен јадеж, им се доближуваше полека, им ги вадеше коњските муви и стршлените и тие ослободени од тој напаст, го лижеа по рацете и им идеше да го бацат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јас кркорам и клоцам наназад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еве го, еве го, ја бара мисирката, вика и клоца околу себе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Татко ми ме носеше в раце и плачев толку силно и клоцав со нозете што еден човек му викна на татко ми: Лазо, зошто детето не го остави дома, само го мачиш!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ги легнуваат под колена, а тие блекаат и клоцаат, претаат во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)