Иако Анте Поповски ни досега не ја галеше песната, не ја заштитуваше речиси од ништо, оставајќи ја самата да се бори со состојбата што да ја снашла (Неа или Него), во “Две тишини“ се добива впечаток како нивниот заемен однос да е отиден уште потаму, па поетот почнува да го нишани светот токму со неа, зашто сфаќа дека друго оружје за каква и да е стрелба - нема.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Се плашев да го прашам, зашто сфаќав дека и тој се измачува поради тоа.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)