додека (сврз.) - жед (имн.)

Двајцата кружиме во некои засебни простории, слушајќи очајници повици да го урнеме ѕидот, а сепак исплашени, испотени и со бесцелна срдба, остануваме сами сѐ додека жедта не избувне, а потоа како сладосрасни мачки, лакомо се земаме, „општиме“ како што вели таа, повлекувајќи ја собата во себе.“
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)