додека (сврз.) - тој (зам.)

Мене уште долго, долго ми недостасуваше звукот што го правеа патериците на Александар додека тој многу внимателно се движеше низ дневната соба во куќата на татко ми, каде што престојуваше додека закрепнуваше од сообраќајката што за среќа сите ја преживеаја без поголеми последици.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Години подоцна, летото, кога дедо ми летна за Австралија, Александар допатува од Германија, го паркира „поршето“ пред куќата на татко ми и од багажникот ги извади моите први фармерки.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Хенри Гелдзалер наведува како Ворхол го ставил пред вклучена камера и за време на снимањето пуштал плочи, телефонирал итн. додека тој пушел томпус позирајќи за портретскиот филм кој го носи неговото име, но исто така можел да се вика и okno.mk | Margina #15-16 [1995] 101
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во некои случаи Ворхол им даваше елементарни актерски упатства - „јади полека, како да си даваш себеси време за размислување” (Eat, каде дејството трае 45 минути), или сугерираше траење на дејството (бакнежите во Kiss и фелациото во Blow job мораа да бидат продолжени до крајот на ролната, што траеше 30 минути), или, според зборовите на Вива, „едноставно ве пушташе пред камерата за да немате што да правите” (Вива во Nude restaurant ѝ приоѓа на камерата и сака снимањето да се прекине; желбата ѝ е исполнета).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Грот: Што мислеше и чувствуваше во овој период додека ги работеше сите тие бедни работи?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас ја буткав количката за намирници додека тој се тетеравеше душкајќи го завитканото месо.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Нема потреба да кажам дека книгата никогаш не беше отпечатена.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Навечер, додека тој го јадеше својот стек, седев на масата со него и го разгледував неговиот ракопис, просејувајќи по нешто од тоа купиште на сентименталности. Беше ужасно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со крајот на окото ја видов марката додека тој ми ја припалуваше со кујнски кибрит.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Зелениот дијамант е пасивен во однос на сите цивилизациски збиднувања, тој е потполно незаинтересиран за човечките потфати сѐ до оној момент додека тој самиот не стане центар на интересирање на човековата алчност по моќ.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тогаш кај топлото виме на овцата-мајка Бојан го виде малото јагне, ојагнето додека тој се задржуваше во колибата и му го подготвуваше лебот на кучето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Најпосле се договориле: таа да го роди, скришно и од своите, па да го даде на чување додека тој да се врати; а тој да појде во странство, па кога ќе спечали доволно и за себе и за неа, да ја прибере заедно со детето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Дане, еј, Дане, - викаше Горда. Грдан погледна во неа да види по кого вика, но Горда гледаше во него додека тој се обѕираше околу себе да види некого: - По кого викаш?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Исклучувајќи ја неделата како ден за експерименти, тој побара од својата жена и ќерка меѓусебно да ги заменат имињата додека тој самиот го смени своето име со името на синот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не беше свесна дека тој е тука сè додека тој не застана до нивната маса.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој беше сам, сосем сам, освен неговиот мачор, кој беше крај него, мјаукајќи по него додека тој одеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Последниот ред цементни блокови го поставиле додека тој возеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И пак истовремено, додека тој вака размислуваше, филмот на екранот пред него течеше понатаму.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога седнаа, додека тој гостите ги послужуваше со супа, сепак, божем попатно, рече: „Намерно едната чинија ни е различна. За да ја разбиеме еднообразноста“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Или, клекнат на задните нозе, потскокнувајќи и вртејќи ја опашката, го чекаше да си легне и, бидејќи стариот професор имаше обичај пред заспивање да прочита нешто лесно, грифонот не ја свиткуваше главата да задреме како што обично прават кучињата, туку го имаше на ум својот стопан сè додека тој не го изгаснеше светлото и не се свртеше покривајќи се преку рамо да заспие.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На ист начин ги следам и размислите што ќе уследат во моментите кога Даскалов ќе се оддалечи, бидејќи неговиот глас останува покрај мене и додека тој шета.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека слушнав кога рече додека влегуваше во собата, (или само ми се причини дека слушнав), "другарот Ѓурчин", рече Даскалов, "веројатно не ќе ја искористел онаа темна ноќ и осаменоста на жената-девојка за да го стори она што се случило.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И додека тој седеше во својот агол, во последната клупа, сите погледи беа вперени кон него.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И додека тој зборуваше, мене во умот, како пчела околу главата, ми се вртеше прашањето – зарем човекот треба да умре, треба да го снема од овој живот, та за него да се зборува само убаво?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Понекогаш во сонот ќе офнеше, како што офка болен човек, и јас се приближував до него, обидувајќи се да ги разберам зборовите кои ги шепотеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му имав речено дека читам додека тој спие, а всушност минував часови загледана во неговиот лик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Јас многу работам само кога крајот е вреден за тоа,“ рече тој, гледајќи во неа, и некое време двајцата се гледаа втренчено, обидувајќи се другиот да го собори погледот, сѐ додека тој не се насмеа со мал триумф и додаде, „или достижен.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Голтајќи го студот со отворена уста, тој се сети на нејзините допири, илјадници нежни трансфузии на вистинска човечка блискост што му ги даваше додека тој крвавеше, несвесен за тоа што му се случува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој, пак, секогаш стоеше до Ружди и внимателно набљудуваше како сечилото се лизга нагоре-надолу додека тој со елегантни движења на долгите прсти го вртеше по малку од едната и од другата страна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Имаш некој динар, педер?“ беше прашањето по кое знаеше дека таа вечер излегува со девојката, а кога ќе го прашаше: „Кога си утре на училиште? “, знаеше дека брат му сака да ја донесе дома и да бидат сами, за да водат љубов наутро во собата која ја делеа двајцата, додека тој е на училиште, а неговите се на работа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Толку години додека тој ја водеше не се пролеа ни капка крв на фронт (ако не се смета почетокот на деведесеттите, ама тогаш тој не ни беше на власт), дури ни кога беше најжешко, а сега, за неколку месеци, може сè да оди во бестрага.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Нејзината коса сè уште мириса на чисто во зачадената просторија, нејзината дланка веќе почнува по малку да се поти нежно стегната во неговата, а во ребрата го чувствува нејзиното срце – чука од некоја нејзина, за него сè уште непозната длабочина додека тој полека ја води, со сигурен чекор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа потврди со главата, сè уште загледана во неговиот профил, додека тој се вртеше некаде настрана, обидувајќи се да го најде изворот на музиката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Оди си сам!“ му се врекна таа и додека тој зјапаше во неа, збунет, потивко му прос’ска: „Оди си сам кај тоа курвиштето што ти е мајка“, и со трчање избега од него за да не види дека очите ѝ се полни со солзи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неговата рака остана на нејзиното лице додека тој го продолжи и го прошири бакнежот од нејзините усни во нејзината уста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И додека тој, само по еднаш дозволувајќи му на секој селанец да ѕирне во мракот на неговиот свет, со скриено задоволство ја слушал и ја повторувал едноличната песна на камењата, луѓето чекале под стеблак на стар орев и го заборавале тврдиот пешник во тагарџикот од пресува козја кожа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На воденичкиот ѕид секогаш висела долга кременарка со изрезбан кундак и ги поучувала копуците да не му се спротивставуваат кога ќе ги заборавел поранешните спогодби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оди до прозорецот и го следи заминувањето на пајтонот. Додека тој така стои, влегува Неда.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
САВЕТКА: Ама согласна не согласна, јас не можам да да ти дадам збор додека тој не се согласи.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Мајка ми не може да даде збор се дотогаш додека тој не одобри.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Затоа, навикнувај однапред да се шегуваш со она, што за нашите предци било свето: ништо не е толку блескаво како млад човек кога се шегува со битните работи без да ги сфаќа; со сета плиткост на својот ум, тој тогаш е мил како пудлица што сака да го нападне коњаничкиот капетан и да го раскине на парчиња додека тој рамнодушно си го пуши лулето и не се интересира за нејзиниот гнев.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Има и кутија со многу мали предмети - има една џива што се тетерави по цилиндарот додека тој се врти, потоа зад нив има едни ротирачки маскирани вртлози со лице на инсекти што ви се плазат, потоа ги има оние мали спирали и пламенчиња, и некои други нешта што се случуваат.”
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
2. Штом се подготвиш со овој прекрасен почеток, од кого следуваат сите други правила од кои човекот блеска во општеството, ти треба да отфрлиш некои предрасуди, кои некојпат му пречат на младиот човек да блеска со остроумност. 120 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прикажуваа секогаш, кога ќе го видеа него, а најчесто му прикажуваа за неговиот предедо додека тој растеше; му прикажуваа нему, додека ја земаше врз себе ликата на својот предедо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, јарчето сепак го дочека. Го чекаше сето време, додека тој во своите карпи го повлече вториот раздел од чкрапецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Патуваше Змејко со својот Чилко едно цело претпладне пат под дрвјата, често му слегуваше на коњот и го оставаше да го призачека, додека тој одеше да присобере уште некоја од црвените шумски јаготки, што зрееја по лединките крај патот, а после тој пак му скокнуваше на самарот и продолжуваше да го патува своето спокојно летно претпладневно патување под зелените крошни на високите буки, под синото небо, ишарано со бели ретки облаци...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мечката знаеше дека не ќе може на мир да ја насити својата глад, која беше толку неиздржлива во неа, што дури беше ја скорнала и од нејзиниот тврд зимен сон, сѐ додека се двајца, сѐ додека тој стои тука. Едниот мораше да отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И,сега тој може да му одговори нему гласно и со намавнување, а потем бригадирот Језекил продолжува по разгазениот снег, со долгата пушка на повисокото рамо, додека тој во себе довикнува по него да излегува и тој понекогаш напред и да разгазува, да не го остави постојано да го цепи снегот само Претседателот, бидејќи тоа знае ѓаволски да измори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Околу неговото тело се препашуваше една врела обвивка и тој ја гаснеше неа со по една рака од тој пепелав снег; студенината на снегот просто го испечуваше по јазикот и по непцата, а по оној кус миг, додека тој се растопуваше, овозможувајќи ѝ некакво задоволство, во устата пак му остануваше една уште потврда корупка жед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваа да се радуваат, додека тој поставуваше на масичката; јасно сетија дека им е сосема добро. Сега јадеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Прво ги изнаоѓаше сите места, каде што беше самјакот додека тој пукаше по него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие му објаснија нешто набрзина нему, грабнувајќи по еден сосема кус миг да се поднасмевнат во таа своја разјареност, со една иста така разјарена, но и задоволна насмевка, како по некоја успешна експлозија, која и нив ги исплашила но и ги израдувала најмногу од сѐ, тоа траеше сосема кусо, а после сите се наведнаа и го слушаа, додека тој им зборуваше тивко, споро, но остро, гледајќи го секого од нив со еден светнат, жив поглед, кому ништо не му се прокрадуваше незабележано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но самјакот и сега само продолжи да ја развева во една пепелничава виулица сетаа таа снежна целина пред себе, една таква виулица не можеше да направи ни најсилниот ветер, додека тој продолжуваше да нишани и понатаму.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И, додека клечеше пред запечените Германки, тие превртуваа со очите додека тој им ги облекуваше влечките и ги галеше по зглобовите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го оставаше да верува дека е најсилен, најмоќен, му го јакнеше егото на оганчето така што, додека тој се огледуваше во Водата, таа му создаваше слика во нејзиното бистро огледало дека е голем, многу голем.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Да ја задржиме, те молам“, и додека тој не сакаше да чуе, таа му повторуваше: „Каде нашите две, таму и за нејзе ќе има!“ Остана.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И додека тој ја возеше својата последна трка, таа за последен пат поминуваше улица. Имаше само 16 години и не се избори.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, додека тој имаше сериозна љубовна врска, таа имаше сон, а сонот ѝ беше тој.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но не на Ѓорета и на мајка му Трајана, туку на некого таму, во касарната или во Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И додека тој одеше од таа страна на ѕидот, јас рамно со него одев од оваа страна, сѐ до овдека, до Источката Порта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајорот се налутил; им заповедал да останат тука, да не мрдаат од местото каде што стојат, додека тој не се врател, а се вратил дури по еден час, за чудно чудо на Ѓорета и на Трајана, со никого друг туку лично со Јована Акиноски, и бил уште поналутен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И додека тој го сучи пагурчето и молчејќи претура низ главата, легачот поставен сред одајата, шумно плапоти.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го прогонеа, грачеа, го клукаа и не го оставија додека тој, сиот крвав и искинат, не се простре на земја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На ова градскиот татко збеснал и отворено му кажал на претседателот на клубот дека додека тој е главен фактор во градското собрание, тенискиот клуб нема никаква шанса да добие свои простории.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Топлотните бранови ми се тркалаат по главата. Во тоалетот среќавам еден пријател, син на некој познат глумец и поделуваме делчиња од неговиот спид.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Разговараме долго додека тој обилно се поти и ми раскажува сѐ за неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Киберпанкот е невидлив глас на тој процес, и сѐ додека процесот останува нерешен - на пример, сѐ додека тој се заканува да ме преобличи - гласот ќе биде тука.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
За да не го изгуби и тоа го поднесувала, сè додека тој запрел да доаѓа кај неа и наполно преминал кај другата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А Богдан го засакаа така силно зашто дознаа дека Шандор не им е вистински татко: мајка им им кажа дека нивниот татко умрел кога тие биле малечки и дека таа се премажила за Шандор и сè било добро додека тој не почнал да се однесува кон нив сурово, да ги тепа и да бара начин да се ослободи од нив.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа цело време го гледаше и го присилуваше да рече нешто, додека тој со мислите беше фатен некаде и нестрпливо чекаше што побргу да стаса дома, што побргу возовите да јурат, што помалку да седат по станиците.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Слушаше од своето име само н-н-н, додека тој, првпат од своето постоење, престана да биде слух и вид, тој, грешник со закопани и крвави нокти в земја, за да не кине една благост и една топлина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гласот му беше матен и натопен со влага и изгледаше како некој друг да говори додека тој само ја отвара устата: „Се лажете, братчиња, многу се лажете.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Брат му кашлаше од влажниот ќош на собата додека тој прашуваше, каков ќе сум поп без брада? Во куќата сите се развеселуваа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И сѐ ќе биди добро“ му рече со блага насмевка баба Мара на газда Таки гледајќи го во очите, додека тој остана збунет во лицето и немо ја напушти топлата собичка во која се слушаше пуцкањето на дрвата во ќумбето и тропотот на дождот во прозорецот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А некој што седеше од едната страна од него рече додека тој минуваше: „ Ќе се сретнеме на место на кое нема темнина“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од моментот кога се најде во Министерството на љубовта - и да, дури и во текот на оние неколку минути додека тој и Џулија стоеја беспомошно, а металниот глас од телекранот им кажуваше што да прават, тој ја сфати сета лесноумност, сета површност на својот обид да застане против моќта на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Останатите шест девојки користеа пиш-пауза во густежот високи треви крај мотелот, се довикуваа и се смееја со гласови кои се мешаа со крекањето на жабите од блиската бара, чекајќи го знакот на Авни за враќање во комбето, додека тој, потпрен на задното седиште, со широко раширени раце и нозе, опуштен во рамениците и лицето, со сласт што му кружеше на површината од стомакот како облак пеперуги, ја полнеше устата на Дора, која малку потоа му се заблагодари со развлечено Мерси, забришувајќи си ја муцката со ракавот на вентијагата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во тој момент Азра првин одназад ја заграби (толку колку што можеше) испотената и рафрлана снага на Андон, му се залепи по целото тело, чувствувајќи ја неговата разбранетост на своите гради, на стомакот, на предниот дел од бутовите, додека тој се посилно удираше под отворениот задник на Лилица.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Додека тој паѓаше, а колежот и пискотите продолжија, капакот на испуштениот сандак се лизна и одвнатре се откри восочното лице на Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Спротивно на него, манастирскиот измеќар, кој не беше ни толку умен како Петрета, целата ноќ ја помина во фантазии во кои немаше пречки, а мислите му се надоврзуваа бујно една на друга и се мешаа, додека тој беше секогаш најумниот и најснаодливиот, та душата му се топеше во чисто блаженство.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сѐ додека тој не дојде до неа и не ѝ го даде в раце букетот со прекрасните пупки од бели ружи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не, местото на престапот ги привлекувало престапниците само дотогаш додека тој факт не станал достапен на широка публика.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во Битола Ѓуро не заборави да издејствува помилување и за своите двајца четници Колета и Стојана, но додека тој се задржа таму да ја положи клетвата и го утврди „посрбувањето", наредникот успеа да ги фати неговите четници и една ноќ ги „суреди" обајцата со ладно оружје — по еден штик во градите — и ги закопаа во грмаѓето Уровички.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Колку што е Лари голем во душата, толку е голем и во телото - така што додека тој да се довлечка до приземјето, останатите животни успеваат да се разбегаат следејќи го инстинктот, кој вели: „Ран фор јуар лајф!“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Потоа како да му мина стравот, касна уште неколку залаци спотерувајќи ги со вино додека тој џвакаше полека, другите крај масата грабеа од парчињата и јадеа со сласт.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Војниците му застануваа со колената на нозете, на слабината и на главата да не прета; и додека тој рикаше беспомошно и силно што оѕвиваше селото и планината - касапот ќе му го зариеше ножот во грлото, риејќи низ него додека му го пресечеше гркленот; кркореше бикот, шикаше крв на сите страни стркајќи ги војниците, се виреше крвта во локва и правеше црвена браздичка која истекуваше во езерото зацрвенувајќи ја водата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Им остави еден час време на терачите да почекаат додека тој со другите двајца чекачи се искачи до местото каде што треба да чекаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И одново образите му се надуваа; долгото брмчало префрлено преку рамото, го вртеше наваму-натаму како цевка од пушка за подобро да се слуша неговиот брмчеж; кога ќе ја поткренеше главата да поземе воздух, гајдата ја стегаше посилно под мишката за да набие воздух во свирката додека тој не отпееше неколку збора од песната тегнејќи го гласот како и звукот на гајдата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И додека тој се трезнеше пикајќи ја главата во езерото, училишниот прислужник Геро го меркаше отскришум коњот негов врзан во дворот од кметот, но откако го испретепаа, се плашеше да му излезе пред очи на кметот и селаните; вртеше околу дворот надевајќи се на згодна прилика да го грабне и вјавне.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И додека тој го стегаше срцето од жал и јад, Жино и Стивенс ги подаваа устите кон цепот на гајдата и пиеја.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Седна до него додека тој вечераше.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Меѓу хорот дошепнувања, додека тој го вклучува грамофонот и пушта плоча.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Ќе може ли таа да се снајде додека тој е отсутен?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Таа беше на излегување кон Нуњез Физиотерапија и застана во кујната да поседи со Дејв на минутка додека тој доручкуваше.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Недалеку во левата половина пасторот беше доволно близу до Дејв за да може да му зборува додека тој трчаше кон третата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А додека тој ја прашуваше дали се сложува со него таа ме потчукнуваше по рамото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дуда веројатно сметаше дека за да легнат туѓите прашања во моите раштимани мисли потребен е ангажман и на рацете а не само на зборовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го чекавме во салонот, додека тој беше горе во воздушната цевка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го чу ударот на затворање на преградната врата од тремот и почувствува дека жена му го гледа додека тој ја набљудува ноќта.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Поставивме дури и еден човек како гледа во еден ковчег, додека тој, секако, не гледаше во ништо.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сето ова нè води кон суспензот кој некои - не негирајќи дека Хичкок е мајстор за него - го сметаат за внатрешна форма на спектакл, додека тој, пак, самиот за себе, претставува спектакл. (...) Според општото правило, суспенз-сцените ги сочинуваат привилегираните моменти во еден филм, оние кои остануваат во сеќавањето.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ги водеше децата кон Мартина сѐ додека тој не ги виде и вчудоневидено се загледа во нив прашувајќи се дали да спрсне да побегне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Па синот се решил за средината: скришум си земал од грнето на татка си додека тој најпосле не го сетил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во втората му беше полесно и понатаму сѐ полесно и полесно, зашто гласот за тоа што нарачува тој се расчу низ цело село додека тој уште немаше минато ни десетина куќи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Разбрале Турците кој го отепал Лумановиот татко и, сеќавајќи се што може да се случи, го чувале малиот сѐ додека тој не пораснал задоен со омраза кон македонското население.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во право е синот кога му вели: Курвинската политика ти е влезена во секоја клетка! и мајката негова кога го колнеше, блуејќи крв, додека тој држеше говори во Сенатот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ана го дочекува во спалната, во креветот. – Сонував дека се борам за тебе – му шепоти, додека тој силно ја бакнува по бледото лице.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И додека тој офкаше и се превиткуваше од стаповите што му ги удираа луѓето, офкаа и жените што доаѓаа од сето село препознавајќи си ја кожинката од својата мачка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се оддели од езерото и се упати кај Царјанка дома. Додека тој ја прашуваше, таа само плачеше: „Прости за сѐ... Ме пече душава за Трајан...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Таа му вети на својот иден маж дека никогаш повеќе нема ништо да украде.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некои племиња во Сибир трампаат неколку овци за една печурка amanita muscaria и ја користат како оргијско средство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Моите две тетки тивко цимолкаа и шмркаа за вујко ми Сотир, додека тој од врамената фотографија на ѕидот концентрирано гледаше во празната тава на масата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас избегав во собата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Значи, проблемот не беше во него, туку во тоа што се чувствував непријатно да го користам тоалетот и да одам по голема нужда кога пријателот ми беше во соба - а по првиот ден, кога успеав да одам во тоалет на мир, додека тој се задржа во бифето со една убава учесничка на конференцијата - се погодуваше секогаш да сме во собата во исто време.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На тетка ми претходно ѝ соопштив дека би сакал да се истуширам, па пресметав дека така ќе добијам уште повеќе време за да се олеснам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И громот се повлекува и чека додека тој војува!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
И додека тој ја витка цигарата, се разлеа воздишка - ноќно мечтаење на полна месечина: Дојди ми Магде, твојто бело лице, твојата рамна снага само те Магде мори сонувам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Оти, виде отец Лаврентиј сѐ: виде некое друго време, друг век виде, и виде дека во подрумот на некаква чудна, студена библиотека, окован во пранги седи жив последниот македонски ректор, преблажен отец Климент, столчен, поразен; и виде дека сите негови книги се избришани, страниците празни, без букви, додека тој умира со корка леб и чаша вода а над него стојат некакви други луѓе, заговорници и измамници со подуени мешиња и сало на вратот и му се смеат оти словата одлетале во воздух, та ред не останал за него сочинет од други времиња; “Толку си бил важен”, му велат, „толку те сакал и те почитувал народот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 125
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во наводот од Џојс, како што видовме, се наоѓаме во царството на синот, додека тој се преобразува од Икар во Тот, од ефеб во бог на пишувањето; неговиот страв од симболи и знаци, знаци на таткото, го води кон пишувањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Попријатно беше пешачењето до станицата Е1 чувствувајќи како дождот ја мие песокта од мојата коса и нозете, додека тој единствено се чувствуваше во препоните на кратките пантолони и со секој шмрк на чевлите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Виде Филип Филиповски дека и отец Лаврентиј го видел тоа зло време, летајќи окован за својот кревет, како Филип што е заробеник на својот; виде Филип дека отец Лаврентиј виде сѐ и дека затоа сега трча кон манастирот крај Бело Езеро, да каже што видел, трча отец Лаврентиј и сѐ почесто паѓа по скржавите падини на испустена Македонија, и најнакрај, со првиот попладневен гром стигнува нестварен како виножито до брегот на Езерото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сани неколку пати мора да чука од страна врз комбето, да тропа со клоци и да го вика додека тој да се разбуди. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 173 Секој ден мора да биде посебен, единка, како суштество, снежен леопард, зебра, или виножитна пастрмка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Паѓа, паѓа отец Лаврентиј, тврда е земјата, топла пред летен дожд, и здивот е топол што ѝ го вдахнува тој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секој со своја посебна еволуција и морфологија, свое место, комплексни случајности.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден блок понатаму поминав покрај пар гаќи што лежеа во еден вир и забележав дека беа моите; ми испаднале од задниот џеб додека трчавме кон твојата куќа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги оставиив така, прашувајќи се дали утредента ќе ги видиш и препознаеш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Минатата недела таа испуши еден џоинт и пиеше текила.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наводот од “Tlon, Uqbar, Orbis Tertius” нѐ води во царството на надоместоци, не само во поединостите што веќе ги видовме, туку и уште појасно, ако помислиме на самата приказна. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 18
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Додека сите ние растанувавме водата на огнот се дотоплуваше и мајка ми им принесе алишта за облекување на дедо ми и татко ми, а потоа ни ги стави нашите алишта на постелата и го фати за мишки Трпчета да го облекува додека тој преташе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Ќе видиш“, неколку пати му се пофали Летка додека тој вистински од неподносливата горештина збиваше како куче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За оваа критична работа јас сметам дека е крив другарот Едо Бранов поради своите подбуцнувања, зашто додека тој беше директор, квалификацијата можеше да ми ја признае тој, а не да не ми ја признае и после мене да ме подбуцнува против новиот директор од што беше љубоморен на него и од завист.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ти ми имаш кажувано“, му рече стопанот на дедо Мише додека тој полека седнуваше на столот помеѓу авторот и стопанот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека тој уште така се колебаше, зад себе чу глас. Се сврте.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој седеше некаде од десната страна и додека тој не знаеше што се случува, јас ја извадив пушката од најлонската вреќа и веднаш пукав недозволувајќи му тој во самоодбрана да ми се приближи и да ме оневозможи во мојата праведна намера.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зарот секако е фрлен. Додека тој се тркала. Едо ќе се опушти па ќе види...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Клекна и убаво го гушна, а додека тој одеше на кај својата куќичка од нејзините очи потекоа солзи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ноќта бргу падна, сијалиците го заменија сонцето во одајките и додека вечераа во кујната, со нурнат поглед во чинијата со манџа Пелагија го откри Егеецот Димостен, Влав од селата на Кожув Планина, човекот со дрвената нога, со убавото лице, со благиот глас, со косата што паѓа врз очите, рече додека тој се биел против фашистите со партизаните, го запалиле неговото село, со другите куќи изгорела и неговата куќа, ама во неговата куќа била неговата жена и деца и оти далеку во други планини со бојови зафатен за несреќата дознава дури кога и тој останал без една нога а се лекувал тука близу Скопје, во партизанската болница Катланово.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Стомачето ги дал клучевите на неговите другари и додека тој бил во болница поради заушките, тие тука си правеле журки и забави до раните утрински часови.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таква љубов не му посакував ни на најголемиот душман. Ѝ објаснив на жената дека додека тој сам не реши дека треба да се промени свесно и од корен, а не површно и лажно, никој друг нема да му помогне , па дури ни јас нема да изигрувам повеќе жртвено јагне за некој што сам себе не сака да си помогне.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Самиот Шатев признава дека некој од посадата бил во ходникот и дека за тоа морал да го чека додека тој не се оддалечи, за да може безбедно да го запали фитилот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)