додека (сврз.) - таа (зам.)

Меѓутоа, како што одминува времето работите почнуваат да се влошуваат...
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бидејќи Костадиновска извесно време работи на позиција на која има одличен увид во приходите на фирмата, таа истакнува дека, во почетокот, фирмата имаше големи приходи и потенцира дека „многу пари влегуваа во претпријатието“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во последните пет-шест години, додека таа сè уште работи во ДУТ „Спектар“, работното време воопшто не се почитува, па често се случува да се работи и по 12 часа, а работниците се принудувани да работат и за викенди и празници.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Еден ден стигна абер додека таа беше на нивата со своите деца.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Или за оној дебелко кој едвај влегуваше во своето Fiat Seicento, за кого претпоставувавме дека скришум го позајмува од неговата жена, додека таа комотно се шири и на другата половина од креветот што тој пред малку ѝ ја ослободил.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Сега не би ја оставила! Тешки беа тие две недели пред нејзината операција на ногата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Плачењето на сестра ми секогаш ја враќаше мајка ми во собата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Патот беше многу долг и напорен.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега чувствувам колку таа чувствувала болка и уште повеќе ми е жал што ја нема, што не е тука да и кажам се што не успеав додека таа беше жива.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сестра ми се плашеше од темница и заради тоа кога навечер си легнувавме вратата од нашата соба беше отворена додека таа не порасна доволно.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Паметам дека ја расплакував и додека таа спиеше во устата и ставав чоколадни коцки за да се разбуди и да плаче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Трендафил раскажуваше дека тој ја чувал мајка му од кучиња додека таа одела по куќи да пита парче леб за да ги нарани синовите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Вујко ми беше многу често кај нас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И додека таа линија помеѓу Евреи и не-Евреи се повлекува теоретски и токму со несмалена жестокост, дури и таму кадешто државно-политичкото држење на овие првиве не дава причина за приговор, онаа другата линија, поважна во траењето и далеку попресудна, линијата помеѓу доброто и лошото, се занемарува.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Пред Оливера излегов наивен и глупав, зашто сето тоа ѝ го раскажав, се извинував, се разоткрив неспособен самиот да се приготвам за на есенската прошетка во Сарај.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ништо, ќе јадеме од моите бонбони“, рече Оливера и продолжи да ми ги раскажува лекциите по географија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И додека таа еднолично дрдореше, јас ги слушав веселите викотници на моите другари откај задните седишта.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Утрото ѝ раскажува што божем сонувал, додека таа се труди да го намести работ од чорапите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Грдан ја фати за зглобот и не ѝ го испушти додека таа не седна со садовите пред себе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ја остави зад себе помислата да преземе нешто (а и што?), додека таа инсистираше испраќајќи го не со поздрав туку со молба.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко ми ја преместува печката од соба в соба Верува оти го има летото в раце Мајка ми се крсти бидејќи се сомнева дека нечестивиот управува со неговите намери “Господи летата и зимите се твоја грижа Зошто оставаш да верува дека станал чудотворец” Секогаш додека таа се моли помалиот брат се игра со нејзините зборови како маче со клопец Се враќам при татко ми токму кога ја качува печката на покривот Некој топол ветер шета околу нашата куќа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На почетокот, додека таа и Милан живееја во имигрантската колонија во градот, таа држеше пансион, се грижеше за имигрантите кога беа болни, им ја крпеше облеката и им ги переше алиштата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Па сепак, на двапати, Кети беше ѝ кажала дека, додека таа и Милан се карале за нешто и кога Милан се разлутил и ѝ свикал, мачорот скокнал во скутот на Кети и ѝ зборувал утешно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа идеја почна да никнува во мигот кога тој влезе во гостилницата и кога го виде погледот во очите на Боб, кој продолжи како дух да го прогонува, додека таа му ја држеше раката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој сакаше да ѝ го каже тоа додека таа ја јадеше питата, но некоја добра особина во него протестираше против овој вид аргумент.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потоа ѝ ја пушти раката, но остана да стои таму со очите залепени за неа, сè додека таа не се изгуби зад новата куќа, зад двата слободни плаца подолу.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Додека таа зборуваше, позицијата на нејзината рака се смени; наместо таа да му ја држи раката, сега неговата рака ја држеше нејзината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ги следеше нејзините движења додека таа весело и милно, си ги враќаше назад на нивните места сите свои работи кои Кети ги даде на други.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Очите на змијата останаа фиксирани врз неа, следејќи ја со смрзнат терор, додека таа чекореше наназад.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Додека таа, не забележувајќи го, беше внесена во мелодијата, тој ја прекина велејќи ѝ: „Нешто многу ти легнала на срце песнава!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Таа негова немоќ да продре подалеку од стварноста во која живеат луѓето во него предизвика таква тензија поради која тој почна да станува раздразлив, додека таа во тоа време почнуваше да дејствува сѐ посмирено и постабилно.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Предвидливо, гардистите ме фаќаат и по молскавично судење ме стрелаат во истиот двор, додека таа, од терасата на осмиот кат, со расеана насмевка ме набљудува како паѓам издупчен, а бескрвен, на скржавниот тревник...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И потоа ја совладува уморот создаден од обидот да се справи со звуците; пискотниците и криковите во психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од неа, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа го слушав бавното дишење со кое како да поттурнува некоја болка која ѝ стои во градите, тоа е една грутка која го има обвиткано прашањето зошто воопшто постои ако постои вака, и среќна е сѐ додека таа грутка е сѐ уште околу таа мисла, затоа што мислата, соголена, без таа грутка околу неа, би била неиздржлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ги совладува уморот создаден од обидот да се справат со звуците; пискотниците и криковите на психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од нив, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Малкупати го сретнав, но и од тие малку средби сфатив дека никогаш ништо не бара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш ги раскажуваше истите нешта: како нивната мајка го исфрлала бесот врз сестра му уште кога таа била девојче, како Клара била претепувана кога организирала протести за правата на жените, децата и работниците, како полека нејзината храброст и бодрост се претворале во затворање на својот испразнет свет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или само бавно дишат, и со тоа вдишување и издишување поттурнуваат некоја болка која им стои во градите, тоа е една грутка која го има обвиткано прашањето зошто воопшто постојат ако постојат вака, и среќни се сѐ додека таа грутка е сѐ уште околу таа мисла, затоа што мислата, соголена, без таа грутка околу неа, би била неиздржлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ поретко ја посетував Клара. При тие средби, додека таа и јас седевме една спроти друга, Густав ја прекинуваше тишината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој молчеше додека таа не му покажа еден земјен пат кој водеше кон мочуриштето.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Fuck him!“ ѝ рече Британецот, испивајќи ја чашата, “or, better – fuck me!“ и ѝ ја пикна раката под здолништето додека таа сѐ уште седеше со подотворена уста не сфаќајќи што се случи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Само полека, синко“, му велеше татко ѝ, додека таа ги гледаше со скрстени раце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неговите сини очи (подеднакво необични за Македонец колку и русата коса и брада и неговите метар и деведесет) ја следеа додека таа објаснуваше што му гледа во филџанот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
По дружината со стемнувањето се влечел стар и осамен волк што претпазливо чиниш проценувал дали да ѝ се придружи на глутницата двоколки или да причека додека таа не остави на својот пат крвав залак до кој се доаѓа без опасност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По залезите, по последната дневна тага искажана со писок на бездомна животинка што се засолнувала меѓу лисја на гранки пред рано измитарена лисица, месечината, скаменет цвет над камен, никнувала од темниот раб на многугрблестите ридишта, поточно од самиот крај на светот: жугнувајќи од невидлива фиданка кон спокојството на височините, кон тајните на сите човечки надежи, побелувала и станувала спрложена, била лик на потаен покосник со нејасна, размачкана насмевка и изгледала дека претскажува нови неволи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ужасот на нејзиното лице е поголем со секој прочитан ред. Додека таа чита, Луков продолжува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ми мавташ (на помош или за разделба?) додека Таа по име те повикува, по рамо нежно те потчукнува Велиш: „Не се плаши - не се плашам, Таа само еднаш вака доаѓа...“ 2 август 2000
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Само кога ќе подзастанеше еден миг, со виснати раце и со две капки пот над веѓите, можеше да погледне на сето тоа, но уште веднаш потоа сѐ исчезнуваше, оставајќи го целото негово суштествување само за да може да ја дочуе и најнезабележливата промена во писокот на неговата пила, додека таа саскаше низ некој глужд во трупецот под себе, за сето време чувајќи го на дофат малото кутивче со подмас, со кое поминуваше по сите зглобови и по сите колена на механизмот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше едно мирно срнче во неговата одајка, а тоа траеше сè додека таа тупаница живот не го сети вкусот на солта. Тогаш тоа скокна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ѝ недостасуваше само паж, кој требаше да ѝ го придржува додека таа чекори.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И, додека те повикуваат во родилна сала, измерена колку си отворена во единица мерка „прсти“, слушаш како на боксот до тебе една црномурна млада пее стара ромска песна „Есмералда“ на барање од докторот и, додека таа наполу пее, а наполу вриска, ти доаѓа да завиваш и ти со неа во дует. . . .
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ја земав Барбара кај мене и ѝ ги навлажнив ноџињата и, додека таа весело мавташе со нив прскајќи наоколу, легна и мажот до сопругата, ама на камењата, дека на посланото беше послана госпоѓата, за него место немаше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се наведнува, го става малечкото пред мајката и додека таа ја продолжува Новевата работа, го лижи новороденото, првообјагнетото цица сучејќи со опавчето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Создавајќи го овој псевдоним пред повеќе од педесет години, Деснос го призна Duchamp како мајстор на еден тип на концептуална уметност, каде што зборот „концептуален“ е употребен во оригиналната дишановска смисла, т.е. како спротивност на ретиналното. 90 Во светлината на алхемиската традиција, уште попоучна е анализата на хомонимот на зборот Сол - scel (жиг).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во ниеден момент не станавме енфатични, разговаравме како од нешто веќе познато и усвоено гледајќи се меѓусебно без повредување, верувам дека Мари-Клод ме пуштала да дојдам и да бидам во нејзината сегашност како што можеби Маргарита би одговорила на мојата насмевка врз стаклото да не се испречеа толку 62 претходни калапи, толку не смееш воопшто да одговараш ако некој ти пријде на улица или ако ти понуди бонбони и те викне на кино, сè додека Мари-Клод, веќе ослободена од мојата насмевка упатена кон Маргарита, Мари-Клод на улицата и во кафулето, сè додека таа не помисли дека тоа била добра насмевка, дека непознатиот одоздола не ѝ се насмевнал на Маргарита за да опипа некаков инаков терен, и дека мојот бесмислен начин да ѝ пријдам бил единствениот разбирлив, единствена причина да рече да, можеме, да можеме да позборуваме во кафулето со пијалок.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
За оној што се нарекуваше artifex, успехот на неговите напори зависеше од неговата способност да ја обработува живата сè додека таа не се здобие со моќ за трансмутација.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Одеше со неа и на работа и додека таа позираше како фотомодел или како манекенка на ревии, тој ако не можеше да влезе внатре, ја чекаше надвор за да ја придружува до дома.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Му кажа дека поминала убав живот со него, дека бил идеален маж, нежен и внимателен, сè додека не запознал друга жена, сè додека таа не го завела и не им се замешала во нивниот живот и тој не почнал секоја втора ноќ да ѝ доаѓа: една ноќ да спие кај неа, а втората кај другата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И додека таа безуспешно се бранеше и испушташе грлени гласови, тој со сета сила навалуваше на неа, завраќајќи ѝ го фустанот што таа го туркаше со рацете надолу, ја труцкаше, а во тоа имаше и бес и освета за сето она што таа му го чинеше од неговото доаѓање во Пансионот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Знаев дека додека таа живееше татковата библиотека продолжуваше да има реално и метафизичко значење за неа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тука таа беше повеќе со него исчезнат, отколку со сета нејзина рожба околу неа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас за возврат за убавото јадење, во слободното време ѝ везев додека таа си играше пет камења, царица или клисар.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Секој од стражарите ја држеше жената за по еден крај, додека таа риташе и им се извикуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Инсталацијата за снимање што Богдан Русимиров во службениот стан на Ема Ендековска, додека таа беше во домот на Нинослав, ја постави ноќта, на 15 јануари, даде солиден резултат (одредницата солиден беше оценка на Шефот кој, по правило, во општењето со другите, па и со најблиските, се обидуваше да не се расфрла со крупни зборови).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Долго потоа, додека таа плачеше на моите гради, молчев, убеден дека сум ѝ кажал сè.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Водарите не полнеа вода ако таа не наредеше, варџиите не ја гаснеа варта ако таа не го кренеше камшикот, а делкачите на каменот што се собираше за градење на џамијата, а што ќе преостане и за кулата и теќето, не работеа додека таа не поминеше и со опул не ги штрекнеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мислев, додека таа да се снајде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Многу време ќе треба да помине додека таа да биде во состојба да зборува за тоа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од друга страна пак, од верски фанатизам, не сакаше да се жени со иноверка се додека таа не ја прими исламската вера.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се покажа дека и Чана била надвор, шетала околу зградата, била и она во градините за да се потсети дека на крајот од реката Вардар, десно горе, на Кожуф е нејното село најгоре во планината и градините како балкони на небото, а додека таа била надвор и додека одела кон првиот влез за да види како се сместуваат луѓето на таа страна, не го видела Дине Бочаровски, ама надвор биле децата од двете жени, само не можеше да се разбере дали мисли децата од двете жени на Дине или токму значеше деца од две жени.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако ми живо остане, доб'ка старост ќе вати од седумдесет години, — заврши бабата Маловица со наречувањето. а додека таа наречуваше другите само викаа „амин, амин, амин, боженце златен, така да биде“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој седеше зад дворната врата држејќи го коњот за уздата и ја меркаше со очите, ја впиваше со погледот додека таа врвеше низ дворот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Постојаа на брегот додека таа излезе, и откако се поздравија, Бонети ја покани да појдат на прошетка некаде околу селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Беше среќен од нејзините врели целивки додека таа во него ме бараше мене.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А тој, додека таа, со бледо конче на насмевка, со една незабележаливост на усните, безживотно му ја подаде раката, ја испитуваше со поглед, бараше во што е изменентоста.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
С-дур Неколку мига стојат загледани еден во друг, додека таа нежно не ја тргне раката: - Па, раскомотете се.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Полардовите не беа слушнале ништо сѐ додека таа храбра млада жена, со која се беа спријателиле преку летото, не ги разбуди со телефонски повик во два часот по полноќ, кога напаѓачот конечно заминал, а таа успеала да се ослободи пресекувајќи ги траките со кујнски нож, и ги замоли едниот од нив да ги причува децата коишто сѐ уште спиеја додека другиот од нив ја превезе до најблиската полициска станица и болница, за да може да го пријави силувањето и да добие лекарска помош со најмали можни последици врз децата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Одам по долината и додека таа се шири за нови чекори сонот ми се згуснува за нови возбуди во стари непреоди во кои се оди долго.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сега, додека размислувам за тетка Боса наеднаш си спомнувам дека јас сето време додека таа зборуваше молчев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ништо не реков. Дури и она за кое помислив за момент дека сум го рекол, не е точно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Патем, со слободната рака нешто ѝ разјаснуваше, додека таа, така барем се чинеше, го молеше да го олабави стисокот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сам, со туѓото минато како со свое со своето како со туѓо со „стодваесет и петте гласови“ кои, секогаш одново, го наговараат да се оддалечи од живата стварност сѐ додека таа, неповратна, не се претвори во јаз кој не се објаснува и кога ќе се преживее.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кругот од деца се тискаше околу Минк, додека таа ѝ се муртеше на својата рачна изработка од лажици и своевидниот квадратест апарат од чекани и цевки. „Овде, па овде“, мрмореше Минк.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Прилегаше здрвено и неудобно во нив, додека таа го одмеруваше со погледот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ноемврискиот ветер ја протресе куќата и додека таа зборуваше снегот повторно заврна од студеното, челично небо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Само пријателот смеел да ѝ ги види колената додека таа си ги мие нозете.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Јас и онака треба да излезам утре сабајле.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Животинче едно!“ се смееше свекрва ми и отиде да ја баци Маци меѓу ушите додека таа џвакаше и ме гледаше со жолтите очи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Излезе и таа на паркингот да види да не има надвор некое од другите деца.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сите некаде излегле додека таа спиела.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога се вратив мачката стоеше пред рерната и го набљудуваше месото што полека поруменуваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Вие? Сакате кафе? - ѝ се обратив на свекрва ми која ја галеше Маци додека таа ја лижеше и последната чинија, нејзината.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И затоа му порачуваше на својот син да истрае крај границата, да не ја минува сѐ додека таа не ја загуби моќта.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во идеал замислен борец против зло, фашизам, противник на навреди и неалтруизам, против убиства, недемократија, за оваа земја напатена, за едни стара, за други млада, додека таа страда.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Иако според нив Советската влада "зазела став дека не е заинтересирана за тоа дали Турција ќе влезе во војна или не", Советите "веројатно никогаш не го сакале Англо-турскиот сојуз", а сегашниот застој во британските односи со Турција "многу добро им одговара".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Доколку премиерот Пуриќ „се спротивставува на напорите да се постигне спогодба со маршалот Тито..., Британската влада, потпомогната од Русија и можеби од САД, ќе ѝ стави до знаење дека нема да продолжи да ја признава Владата на Пуриќ во овој состав“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Наместо тоа, сметале дека е потребно да се прифати "таа да остане неутрална за време на војната, сè додека таа сака, доколку на тој начин, по повлекувањето на Германците од Балканот, таа би била во подобра ситуација, во соработка со Грција, да биде ефективна противтежа на руското влијание и навлегување".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во него посебно се нагласувало „Черчиловото повикување на водачите на југословенскиот кабинет од Каиро во Лондон, како последен обид да се решат политичко-воените разлики меѓу маршалот Тито (Јосип Броз) и генералот Михаиловиќ, бидејќи во новосоздадената ситуација Британците не можеле да продолжат со дотогашното парадоксално политичко признавање на Владата на премиерот Божидар Пуриќ сè додека таа инсистира на третирањето на маршал Тито како ’измамник’“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во појасот носи шише вотка. Кога таа ќе се врати, вотката ќе ја нема.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Испивме по пијалок во „риголета“ пица барот (и две парчиња пица со сирење) и ја испратив дома. Штом се качивме до нејзиниот стан таа ја отвори вратата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дојдов по неа во седум и ја одведов до ресторанот „Ми гропа“ кадешто таа педантно го одвојуваше секое делче месо од нејзиното јадење „пат таи“, ја набљудував додека ги пиеше четирите шишиња „синга“ од по три долари литар, а потоа нежно ја погалив нејзината коса која мирисаше на балсам додека таа дремеше гледајќи го „Терминатор“ во киното во шопинг центарот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ВГ: Како ќе го изведат тоа на филм? Нема Неуроромансер, втор дел.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТЛ: Кејс и Моли имаат деца? ВГ: Син на Неуроромансер.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го сврте кон мене долгото, елегантно и страдалничко лице на своите пуритански претци и ми ја пружи раката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТЛ: Една од прекрасните работи во Неуроромансер е тоа прекрасно другарство меѓу Моли и Кејс. Тој ѝ пее додека таа си ги трие брадавиците а таа му зборува и му раскажува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во устата држи џоинт, лежејќи свиткан на страна позади во комбето на еден гребен над реката Снејк каде што тие сега живеат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон секој ден вели дека ќе компонира песни додека таа е излезена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја кренав в раце, ја изнесов од мојата соба и додека таа да се снајде, ѝ ја затворив вратата пред нос.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бате Јоле застана крај неа и додека таа јадеше тој ја галеше по грбот. - Господова работа- рече Петре Даскалот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Додека таа прва ноќ во муграта одеа по Атина оде кон неговиот хотел со конечна цел зошто стиховите „Очите ти, очите ми, Тие ни се стројниците...“ веќе беа исцрпени.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот упорно ја посматраше додека таа седеше со рацете во скутот и погледот веднат, но како да знаеше дека тој ја гледа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа на неколку пати фрли кус, секавичен поглед кон него како да го опоменува да не го прави тоа сега додека таа е со своите колешки, но авторот намерно не обрна внимание на опомената.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Та сега, додека таа одеше онака кон шпоретот да ми свари кафе ми се виде цврстичка, некако јака во тие нозете иако прерасчекорени, а и во задникот не ми се виде лоша.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да се опијанувам од нејзиниот мирис кога ќе ја видев подразгдена и ќе и ги замислев дојките во моите дланки, повремено да и ја здогледам снажната бела нога разголена до високо над колено и како си го дотерува лицето седната пред тоалетното огледало, надевајќи се дека во огледалото ме здогледува колку вљубено ја гледам додека таа мислеше на својот Германец, а на што јас, поради својата занесеност, заборавав.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сакаше да ја гледа додека таа лежеше со благо затворени очи, со бузите одвај одлепени една од друга откривајќи ѝ ги сочните бели заби, во постојан грч како пред голтнување горчливо апче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дончо, исто така заради долгата и голема прошетка по синорот на Острово, засвирка низ носот во леглото крај баба си, додека таа, Митра, долго не можеше да ги напади зборовите на Чана од својата глава дека сака уште некое дете да истисне од својата голема снага.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ама она му ги слуша неизговорените зборови, ти се колнам, оти пред малку, додека таа го спомена името Дончо тој прекорно заврте со главата, а кога слушна дека не се во исто одделение само што не скокна од радост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија ја носи на спиење Пела дозволувајќи му на Мурџо да ја лизне по зацрвенетите обравчиња, а потоа Перса го понудува со убава вечера која ја јаде пред врата додека таа му зборува Гледаш?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)