И се додека седи покрај Циљка, додека зборува со неа, без престан и се наметнува прашањето дали знае нешто за Ристо и Ташко, да ја праша за другите момчиња и девојки од селото.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
И токму сега, стоејќи пред воената карта и, набрзина копајќи по спомените, додека зборуваше Захаријадис, Маркос ја сфати целата игра.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Додека зборуваше за убиства, самоубиства, венерични болести, ампутирани екстремитети и изменети лица, го правеше тоа со тон во кој се насетуваше благ потсмев.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Никој не знае да заврши реченица, а мислите серете алтани додека зборувате.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Тој ги свива нозете во колената, ги подбира кон себе, те едната нога врз коленото, те другата нога врз другото колено, додека зборува.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
- А кој ти е оној? - праша Господ покажувајки со погледот кон џамлакот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
И додека зборував за слободата, и за празнувањата низ кои се движиме, а колегата Господ, со напрегнато внимание го слушаше мојот утрински разговор со чистачот на чевли (неколкупати дури и ме потпрашуваше за умувањата на Кадрија), онаа чудна индивидуа, која ја бев забележал потпрена на дрвото од кое се разлеваше празничната музика, сега ја забележав како стои на џамлакот на кафеаната на Иле Битолчанецот оџагарена во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
И така вели свекрвата додека двете раце во скутот ѝ мируваат како заспани пилиња, а гласот додека зборува кадифесто и звучи толку меко зашто секој збор од срце ѝ извира.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Додека зборува, од неговото лице незадоволството исчезнува, се појавува насладата од постигнатата цел: „Дојди вечерва во театаров - ќе се потрудам да ви раскажам кој бев и кој сум всушност!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)