дека (сврз.) - цел (прид.)

Сето тоа накусо го поддржуваше основниот впечаток дека целата работа е надуена, дека политичките судири се предимензионирани и дека стварна опасност всушност не постои.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Рабините со одобрување ги примија неговите сеисториски мисли и тезата дека целата историја на Израилот е историја на перманентно жртвување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што му фали на стариот си реков, па потоа се сетив дека целото столетие, што скоро привршуваше и во кое д-р Астерид го напушти стариот континент беше еден век на истоштувачки војни, непријателства, судири, тортури, масовни истребувања и човечки страдања, невидени дотогаш.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- „Да, не го гледам јас дека цел ден кошка топка низ двор”, рече воспитачот, иако беше права забелешката на Банета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тепачките во салуните, или она што во вестерните го работат кога ќе го нокаутираат главниот јунак или кога еден тип ќе собори друг на масата која под нив се крши - тие во салуните секогаш кршат барем една маса - секогаш се снимаат оддалеку.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Оваа постапка постигна врв во Јаже (1948), во кој нема резови; може да се каже дека целиот филм, поради постојаното движење на камерата, е еден единствен долг кадар (Составен е, всушност, од осум кадри по десет минути - еден кадар за секој колут).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Се разбира дека целото макло не беше полно со коски, па ни со тагарџици, та Сиве накоси трева за пет товари, а најде само еден тагарџик со пари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Беше јасно дека целата лева страна му е одземена.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Надвор од оваа блага циничност, велам дека целата Бетмен-трилогија заслужува многу постудиозни естетички понирања, а ваквото бегло споменување овде на дел од фасцинантната Бетмен-иконографија, служи само како обид да се предаде една интригантна илустрација на некои теориски ставови изнесени во горниот текст, на не докрај консеквентен начин и делумно во манирот на “сурфирање по површините”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Додека газеше низ плевелот, си го слушаше дишењето, како му свири низ носниците, и тогаш сфати дека целото негово тело е во еден вид бунт.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одвреме навреме, тој мислеше на неа, таа не изгледаше реална и тој полуубедено веруваше дека целата таа епизода беше само плод на неговата имагинација.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
" На Јосифа му се чини дека целата книга ја знае да ѝ ја изговори на саканата додека не ја изведе кон конечното ослободување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дали помисли и тој дека целата вселена е само една мрежа, творба на еден голем, вжарен пајак сонце што го викаме, светило денско, не сфаќајќи дека сме фатени во нешто што лесно се кине, најлесно на светот, во ткаенина што се распарува само со еден конец – вистинскиот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие сочиненија негови, што ги викаме Претсмртните ливчиња на Мида, два листа сѐ на сѐ, велеа дека текстот на записот чудна форма има, и дека целата одаја, всушност е чудно устроена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мене сосема ми е блиска идејата дека целиот свет е само еден запис што треба да се прочита, и никакви други филозофии тука не помагаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јасно беше дека целата работа е пропуст на еден дел од Метеоролошкиот завод: Во средата попладнето, кога жителите почнале да се евакуираат, заводот издал соопштение дека ураганот нема да удри пред четвртокот навечер.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
А нему му се чинеше дека целата грутка мраз што веќе му се беше стопила од срцето, сега му се собрала во очите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
НЕДА: Не се нервите. Ти и самиот знаеш дека цела Софија расправа оти го заклал Костова само затоа што му - пререкол?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Некојпат се чини дека сѐ е мирно, дека целиот народ се восхитува на облеката на својот крал, кога се појавува некое глупо момче и со див глас вика: „А кралот е гол!“ okno.mk 195
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Без оглед на толку суровите изнудени мерки, сличните злосторства сепак, не беа искоренети.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И понатаму, се прашува себе си дали е на земја, на небо, во пекол, дали бдее или спие, дали е разумен или луд.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Необичниот пар го сметаат за луд, а тие пак веруваат дека целиот свет откачил (“And here we wander in illusions”).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа не знаеше дека зетот ја гледа цело време и дека целата ситуација му е смешна, но се воздржуваше зашто сакаше да го чуе крајот на приказната.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Не бегам, велам јас, идам да ви кажам дека целиот мој вод загина. Бре! ...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа оди напред, а јас мислам дека цела земја оди по неа. Погледот ѝ паѓа пред врвот од чевлињата. Им прави место на чекорите, на стапалките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред сè, од Патувањатасе добива впечаток дека целата земја е покриена со злато, а тој никаде не можеше да види ништо слично.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сепак, го вознемири едно нешто.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На почетокот растевме во убедување дека целиот свет знае за нас.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми се чини дека целиот свет се свртел против мене, а универзумот ми крои заговор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Патем, тоа важи и за терминот „андерграунд” (кој многумина често погрешно го поврзуваат со култот кон дрогата кај нас), кој не постои во вистинска смисла ако го прифатиме мислењето дека целата држава ни е „андерграунд” (колапс на стопанскиот, па и на правниот систем).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сега знаеше дека цели седум години Полицијата на мислите го посматрала како бубалка под лупа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во својство на управувач, членот на Внатрешната партија често треба да знае дека ова или она парче информација е невистинито и може често да биде свесен дека целата војна е лажна и дека или не се води, или се води за сосем други цели од прокламираните: но таквото знаење лесно се неутрализира со техниката на двомислата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој, „штедриот и милостивиот Мустафа-бег”, како што стоеше во документот, „пред светлото и чисто шеријатско заседание, го изведе тужениот брат Иса-бег, гордоста меѓу заповедниците, сопственикот на големи знаења, мајданот на милоста, гордоста на државата и верата, и против него кажа дека целата задужбина, имаретот и медресата, и двата амама, селаните и книгите, зградите, нивите и бавчите, дуќаните, и сето друго - нему и на неговите браќа Иса-бег и Паша-бег им останало како заедничко наследство”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Стојко тврдеше дека целата таа недела, кога не му светеше кандилото на свети Илија, не можел да заспие.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некои велеа дека целата група им се придружила на партизаните, но никој посигурно не знаеше.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Таа му реч дека целата работа е необјаснива. 94 okno.mk Дејв веќе воопшто не може да оди.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сите: претседателот на градот, и раководството на еколошкото друштво „Пролет“, и директорот на ЈКП „Хигиена“- велат дека целото подрачје на Кавадарци е претворено во јавна депонија, населението истура насекаде ѓубре без да води сметка за натамошни последици.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Беа сигурни дека целата работа веќе ја завршија авионите и топовите, а ним ќе им остане да стигнат до таму и да го развеат знамето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не морам да подвлекувам дека целата операција мора да биде спроведена со брзина и крајно строго доверливо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чувствував дека целата треперам од возбуда, морници ме лазеа .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се чини дека цела армија агитатори се бори против природната вистина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајка тврдеше дека Татко ѝ се доверувал дека цел живот во библиотеката, трагал по магичниот редослед на читањето кој ги покажувал среќните излези за семејството, одговорите на големите прашања на егзистенцијата, во кои било вклучено и прашањето на враќањето во родната земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Одеднаш почувствував дека паѓам, дека цел се простирам преку улицата, а доматите, компирите и крушите што ги носев во една кошница, се разлазија по асфалтот!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Таа мисли дека цела ноќ не ги затворила очите, ама малку и се сомнева во тоа оти во свежото утро измиено од ноќниот дожд се разбудува свежа и со некоја жудна радост, нешто слично како што изгледаат цвеќињата на мајка Перса од двете страни на патеката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зар не гледаш дека цело време мука и блека, вели и ја стокмува устата да плукне, дупка да направи во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие негови зборови уште толку ме дотолчија и мислам дека целиот мој беден живот ќе ги паметам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Небудноста и неспособноста особено ги изненадиле дипломатските претставници и воопшто странците коишто знаеле дека цела Македонија врие како во котел, и како сурово се пресметнувале органите на власта со македонските селани, затоа што овие му припаѓале на револуционерното движење, а најчесто само затоа што властите се сомневале во тоа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)