дека (сврз.) - нејзин (прид.)

Симбол Интересна е симболиката на името на Исус, напишано со глаголица и во онаа скра­тена форма, каква што е во употреба во црквата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Имено, лигатурата Glagolska ligatura na imeto ИС се формира од два круга - симболи на Божествената na Isus so malo grafi~ko poednostavuvawe сепри­сут­ност и два триаголника - симболи на Све­тата Троица, што можеби не е случајна појава и наведува на мисла дека нејзиниот творец бил црковно лице.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа си мислеше дека нејзината е единствена.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Меѓутоа, Ворхоловиот пасивен воајеризам, кој својата интервенција ја сведува на одбирање на субјекти за свое набљудување, па со тоа и изгледа либерален и безопасен, се покажа како опасен кај агресивните егзибиционисти како Ондин, што можеше да го чини и глава.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Имено, Валери Соланис, чие сценарио наречено S.C.U.M. Manifesto Ворхол одбил да го филмува, се обидела да го убие, сметајќи дека нејзиното сценарио заслужува да биде снимено.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но убава е бубачкава што ја држам в рака и знам дека е мртва, дека нејзината градба ја надминува секоја друга и поседува незауздана радост, а таа радост е радост на каменот, и таа живее во гробот како лав.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Шабтај се сети дека таа песна не се пее за Ханука, туку за празникот Песах, а потоа зауши дека нејзината мелодија се меша со нови и нови, сериозни, тажни и весели созвучја од псалми и радосни песни што се пеат по повод различни празници во домовите и по синагогите на иврит, на јидиш, на ладино, на германски, на арапски, на грчки и воопшто, на сите јазици на кои говореле припадниците на избраниот народ на Создателот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога ќе ја приклештите, таа чувствува дека нејзиното тело е одвоено и мртво.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Видовме, исто така, во случајот на Џоан, дека нејзиниот идентитет беше она што таа очајнички сакаше да го сочува.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Крај.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Набргу по објавувањето на Манифестот, под притисок на бугарската влада, Тодор Александров и Александар Протогеров се откажале од потпишаниот договор.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Се потенцирало дека самостојна и обединета Македонија би можело да се реализира во рамките на една балканска федерација со политичка и морална помош на СССР; дека нејзината борба подеднакво ќе биде насочена кон грчката, српската и бугарската влада и најавила соработка со балканските комунистички партии.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
А бидејќи е доволно млада, се надеваме дека нејзината кариера како прозаистка (по ѓаволите со поетите!) допрва почнува.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Бојана се враќаше дома со другуте жени, но чувствуваше дека нејзиниот Крстан е зад неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вистина, Бојан никогаш порано не се нашол во ваква положба, за да знае како мајка му ќе се постави, како ќе го преживува тоа, но сепак беше убеден дека таа цврсто верува во него, верува дури и повеќе одошто е потребно и смета дека нејзиното момче е цврсто, смело, решително и умно, па може насекаде и во секоја прилика да се снајде и да се постави како што треба, знае да ги совлада сите тешкотии.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ова старо Селиште беше и најсигурен доказ дека долината одамна била населена, и дека нејзините благи падини, Рамните Ливади, валтите биле обработувани, биле питоми.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И еднаш, кога ја начека да ја испрати, откри дека нејзината насмевка е толку широка, што дури ги собираше не само неговите досетки туку и неговите лудости.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Веруваме дека нејзините меки крилја може ќе нè пресретнат во скришните одаи на лавиринтите.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сега инстинктот ѝ кажуваше дека нејзиното лубениче беше доволно големо за да не биде заразено од нејзиниот допир, и затоа со двете раце и со грижа својствена на мајка кога го зема в раце своето дете, таа го поткрена лубеничето неколку сантиметри од земјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рози одеднаш стана малодушна, не затоа што ѝ беше објаснета мистеријата за змијата, или дека нејзиниот однос кон змијата беше изменет, туку затоа што се сети дека е во Идн Парк.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Токму така пее и оваа птица, пее и продолжува да пее без да застане да земе здив, и се плашам дека нејзиното срце може да препукне ако не престане за да земе здив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа, длабоко во себе, веруваше дека нејзината болест беше причина за молчаливоста на Даниел, за тагата која одвреме навреме ѝ го крадеше спокојството и предизвикуваше душата длабоко да ѝ се стегне.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се исплашуваше кога ќе увидеше дека нејзиниот глас понекогаш звучеше крекаво, или пак имаше призвук на нетрпение.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел погледна во сонцето и виде дека нејзината сенка, поради позицијата на сонцето, не паѓа на ѕидот, туку е паралелна со него, и тогаш рече, „Добро може да дојдеш поблиску?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Околу должностите на вработените, најзначајни се должноста за укажување на незаконски работни задачи предвидена во чл. 35 од овој Закон, каде се предвидува дека вработените се должни да постапат по работната задача од ст. 2 на овој член дадена во писмена форма, освен ако оценат дека нејзиното извршување претставува кривично дело и веднаш за тоа писмено ќе го известат непосредно повисокиот претпоставен од оној кој им ја дал задачата, како и Државната комисија за спречување на корупција.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Ништо не му говореше дека нејзиното задржување во бањата е поради регуларни причини.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас немам друго минато освен скудното минато на мајка ми и минатото на таа непозната личност која требало да ми биде татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Познато било дека нејзиниот војник исчезнал уште во почетокот на 42-та а моето раѓање се случило токму девет месеци по борбите од другата страна на Сина Скала што се воделе дури при крајот на 43 та.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само во едно сум сигурен, во врска со сите изречени и неизречени пораки: мајка ми сметаше дека нејзиниот живот не треба да го земам за пример.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со сите оние авиони на небото. Со гласините дека непријателот од сите страни напредува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Колку е тешко да се проживее, мамо? - ја прашувам а таа ми се смее негде од далечината?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа е таа можност што ни е дадена и треба да се користи".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Останав со впечаток дека нејзиниот поглед не ја правеше незадоволна од тој изминат дел на животната патека.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Но паметам еден твој совет што е и вистински остварлив и јас постојано си го повторувам (и реков откако спомените истекоа):"Секогаш имај го предвид и не изумувај го правото на избор!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттаму, од нејзината могила, таа ќе ја гледа куќата во која ги поминала сите тешки и сите среќни години, како и најголемиот дел од патот, оној единствен пат по кој во една далечна ноќ се качуваше кон ѕвездите и кон планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не се ни обиде да објасни дека нејзиното заминување од полето со војникот на бел коњ се случило токму на вториот или третиот ден од Големата војна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или, поминало токму толку колку што било потребно посаденото да се запати, да нарасне и да заплаче!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нема да ги спомнувам другите поединости кон кои упатуваше поткренувањето на раката што го водеше мојот поглед кон тумбата, бидејќи уште веднаш сфатив дека нејзиниот избор не беше случаен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Навистина се чувствував неудобно. Се срамев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И по многуте години од нејзината најсреќна ноќ, таа беше спремна да раскажува само за онаа убава починка во гостилницата кај Бањи, каде што гостилничарот им варел јајца во водата на врелиот извор на бањата а се разбира ќе спомнеше и понекое доживување или необична поединост од тоа долго патување низ ноќта кога размислувањата за среќата повремено ѝ ги прекинувал коњот со гласното фучење, а ќе го спомнеше патем и одговорот на птиците содржан во нивните исплашени крикови што ќе уследеле веројатно поттикнати од фучењето на коњот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа не претпоставуваше дека нејзината тајна за мене ќе биде предизвик.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа додадов дека нејзиниот случај по се изгледа зазема врвно место меѓу неправедно заборавените случаи од тромиот ум на државата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како што индивидуите почнуваат да ги артикулираат преферираните настани во овие алтернативни нивоа на активност, и како што стануваат сѐ поангажирани во уредувањето и поврзувањето на овие настани во посебни секвенци низ времето, можат да бидат поттикнати експлицитно да ја именуваат на овој начин сугерираната алтернативна тема или 50 Margina #4-5 [1994] | okno.mk контратема.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Таа му кажала дека нејзиното име е Ивона и дека во согласност со желбите на својата мајка, станала сликарка.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Именувањето на алтернативна тема или контратема е многу важно, помеѓу другите работи, и затоа што, (а) значајно учествува во чувството на индивидуата дека нејзиниот живот оди нанапред по патот кој таа го одбрала; (б) овозможува да се припише значење на настаните или искуствата кои инаку би останале незабележани или за нив би се сметало дека се од мала важност; (в) го олеснува правовременото одредување (средба-по-средба) и поврзување на настаните кои се случуваат за време на тераписките средби и (г) ѝ дава на индивидуата чувство дека знае кој може да биде следниот чекор во избраната животна насока.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На забавата приредена при отворањето на една изложба во галеријата Луј Каре во Париз, на 23 јуни 1963 година Дишан се сретнал со Жана Саре, жена со која бил во интимна врска пред 55 години и која позирала за една од фигурите во неговата слика „Грмушка“ од 1911; Дишан ја прашувал за минатото, а особено се интересирал за нејзината ќерка родена 1911.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Општествената и емоционалната неавтентичност можеби се во средето на визијата на трагедијата за светот, но тоа е погубно за трагедијата како форма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А тоа значи дека феминистичката политика зависи од можноста да се гледа на родот како на улога, како на изведба, како на нешто што не е природно и автентично.397 Машката геј-култура, како што се обидов да ја опишам, е сосема усогласена со тој проект и му нуди силна поткрепа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не може да се избави од впечатокот, или од сомнението, дека нејзините напнати изливи на емоционален израз можеби се надуени повеќе од строгите услови што ги налагаат екстремните ситуации што ги прикажува, на смртните страданија што биле побуда и сигнал за сета таа страст.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во најмала рака, феминистичката политика изискува делумна десимболизација и дереализација на женственоста како што денес се дефинира и како што денес се практикува и се спроведува; таа налага одглобување на женственоста од женството и од женскоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Голем број дрег-претстави се начисто далеку од секаква феминистичка свесност; тие честопати се ведричко, левтерно мизогини, а такви се и многу други примери на машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто, она што трагедијата не може да го преживее е и најблагото знакче дека можеби, само можеби, е „малкуцка изнасилена“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зема стрејт-тропи од поп-музиката и ги прекодира во свесно кампски геј-химни, признавајќи дека нејзината музика, иако е универзално популарна, е на единствен начин создадена за геј-обожаватели.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа не значи дека машката геј-култура е изземена од мизогинијата и дека нејзините феминистички исправи се беспрекорни.398 Геј-мажите умеат да бидат женомрасци: Зошто би биле, на крајот на краиштата, толку различни од сите други – вклучително и од стрејт-мажите и од голем број жени – во таа несреќна смисла?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или, поточно, трагедијата да се претвори во мелодрама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Кога би му кажала така, знаеше дека нејзиниот маж нема да ја остави да го стори тоа, да ја оствари таа своја намера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како да се надевав дека нејзиниот одговор ќе ја намали неизвесноста што не притискаше, ќе ми ги растури ужасните претпоставки.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Има луѓе на кои некои од нештата им се привидуваат со поинаков облик – еден човек гледа како облакот испружа рака кон него, една жена се плаши од дупките во тротоарите, затоа што во нив гледа отворени усти, една девојка гледа дека нејзината сосетка има глава на стаорец.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Каде е моето детенце?,“ вреска жената, а некој од веселата толпа која ужива во оваа претстава си ја соблекува кошулата, набрзина ја свиткува, и ѝ ја фрла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои во толпата си кажуваат едни на други дека нејзиното дете умрело при раѓањето, а други велат дека никогаш не родила, а на сите им раскажувала дека е трудна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За некои луѓе и празното добива облик – оттаму им се појавуваат сеништа и чудовишта, луѓе и ѕверови, незамисливи пејзажи кои разнежнуваат или ужаснуваат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ја најде пурата на Ризо и ја запали; лицето ѝ трепереше на светлината од пламенот и имаше нешто во нејзините очи што можеби беше ужасувачко и задоцнето сознание дека она што го засега овој особен орач беше подлабоко од сезонските промени или сомнителната плодност, особено откако претходно сфати дека нејзината моќ на давање не вклучува ништо над или под следниов список на предмети: ножици, сатови, ножови, ленти, врвци; и затоа кон неа го имаше истото она сочувство како кон хероините на секси-романчињата, или кон исончаните но импотентни ранчери-позитивци од вестерните.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тогаш го облеа среќа, оти мислеше дека нејзините зборови значат големи дела и дека тој ќе биде оној што ќе успее и да ја изведе земјата од многуте бури на сигурна почва, во среќа и благосостојба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И кога ноќе, шепотејќи со дланка на уста молитви, ќе се сетел за таа глава, умирал; не можел да не мисли дека нејзиниот труп гние во призрачната куќа-кула чија чкртава врата непрекинато ја отворал и ја затворал лут северен предвесник на долга и тешка зима низ чии виулици ќе се тетерави безглава сенка на еден непокорен поет, оној што пеел помеѓу истрели за своите неродени деца и за нивната непозната мајка меѓу ѕвезди и сини пеперуги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Соголената черупка, повеќе насмеана од кога и да било во животот, се намалила без она малку коса и брада што пред тоа се лелееле на ветар и што било знаме на еден крај, сѐ додека некој килав Јаков од Кукулино не се сетил да ја завитка во безбојна крпа и кришум да ја закопа на песокливиот брег на Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сосема е јасно и сигурно дека нејзините стихови го посочуваат изворот и патот на стрпливоста, храброста, мудроста и вербата во животот!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Понавредливо од тоа дека нејзините ликови имаат психолошки профил на амеба можеше да биде само тоа дека таква, лигава и леплива едноклеточна маса, е и самата таа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во тој миг Рада помисли дека сестрата не може да носи повеќе од две бебиња, дека нејзиното ќе го донесе секој момент.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тетеравењето час на една, час на друга страна на Ивона јасно ѝ кажуваше дека нејзиниот драг доктор малку повеќе претерал.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше сигурна дека нејзиното сводништво во врска со неуспешната свршувачка на Рада, Никодин и Светлана ќе ѝ го накалемат нејзе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Одат тие по неа ама не гледаат дека нејзините нозе не допираат до земјата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На крајот на краиштата, и самите доктори ѝ велеа дека нејзиното однесување е нормално за сите што се нови во санаториумот, а потоа, порано или подоцна, сите се адаптираат на животот во заедницата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најтешка ѝ беше осаменоста во текот на ноќта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ах! Кутри мои нозе, рекла таа, вие веќе нема да ме носите на врвот на ридот, на своето драго тело да му понудам што поубав поглед.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Арно ама, вчас занемела, кога видела дека нејзиниот млад господар, испружен крај патот, не мрда ни со клепките, и дека сурата коса му е окашкана со крв и со мозок.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше и правило на играта: насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена, врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното на бунарот меѓу пајаците на грчот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога еднаш ѝ наговестила дека нејзиниот сопствен брак е несреќен, таа отворено ѝ предложила сопругот да го чува за издржување, а на друго место да бара страст.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но и таков, во црн рудник страшен, овој живот сепак само наш е.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мис е чинеше дека нејзиниот крвоток минува и низ мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Му кажа дека нејзиниот брат загинал во војната и дека ги мрази нацистите кои насила го зеле и го спотерале на фронт.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од ова патување, според раскажувањето на нејзината ќерка Фатмире, баба се вратила изморена, разочарана, со губењето на својот сон дека нејзините синови конечно ќе заминат кон Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски конечно сакаше да го заокружи конечниот список на зборовите за коишто беше задолжен пред утрешната средба со Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дамна заспаната госпоѓа Камилска не можеше дури во сон да претпоставува дека нејзиниот маж претура по старите садови, по нивните турски имиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Седнав на фотелјата. Албанката седна пред машината за шиење од каде, па ралелно со бучното стискање на електричната педала, ми објаснуваше дека нејзиниот маж е излезен и дека секој миг треба да дојде.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Тој ја праша дали размислува да работи, бидејќи има завршено Радничка школа, на што таа рече дека нејзината фамилија очекува дека таа ќе се омажи во добра фамилија, па ќе нема потреба да работи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Томето само молкум климаше со главата, дишејќи полесно и чувствувајќи во секоја пора од нејзиното тело огромно олеснување дека нејзиниот Перо не ѝ е љубовник на опасната убава Атина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Амбасадорот Амбасадорот во бабината свест добиваше митска моќ, многу повеќе од таа основната, како висок чиновник на една во друга држава, само затоа што веруваше дека нејзиниот полубрат амбасадорот Али Фетхи Окјар ќе ги спаси нејзините синови, ќерки, семејството. Иднината на нејзиното семејство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
(Во неговите школски денови, се сеќаваше Винстон, во доцните педесетти години, Партијата тврдеше дека нејзин изум е само хеликоптерот; дваесет години подоцна, кога Џулија одеше на училиште, Партијата веќе полагаше право и на авионот; уште една генерација, и ќе полага право и на парната машина.)
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега некаква треска го обзеде при самата помисла дека може да ја загуби, дека нејзиното бело младо тело може да му се измолкне!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа исто така предизвика еден вид завист кај него кога му кажа дека нејзиниот најголем проблем за време на Двете минути омраза е - како да не прсне во смеа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа го почувствува Ема и за миг ѝ ја врати самодовербата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас знаев дека нејзината сериозност не беше израз на нејзините чувства, туку на нејзините убедувања и тоа беше она што ме стаписа, ми ја затвори устатата и ми ја спушти главата пред неа како челото да ми беше прелиено со тежок калај.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ноќта, кога се колнеа во љубовта што го потврди непишаното правило дека таа може да се роди и на прв поглед, Авни ја преточуваше нејзината долга коса низ прстите велејќи ѝ дека тоа го потсетува на заграбите трева во ливадите на Орлик, кога како дете ги пасел говедата. Ѝ велеше дека нејзината коса го потсетува на мирисот на тревата, на питомото и дивото што извирало од нејзините жилки, претворајќи се во жештина што треба да се истури и дека тој ја чувствува таа потреба затоа што топлите, танки прстиња на Сања, веќе се шетаа по брановите на неговата црна коса, по тилот, и продолжуваа по вратот, по рамената и надолу по грбот, слегувајќи како повев на јужен ветар на страните од бутовите во кои Авни ја нафрли сета своја машкост вовлечена меѓу широко раширените нозе на девојчето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Љубовта кон Сања го внесе него во приказна во која тој веруваше и, од ден во ден, таа приказна ја прошируваше убеден дека сетоа тоа е така: дека нејзиниот брат е убиен.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја погледнав прашално и видов дека нејзиниот поглед веќе го бараше мојот со необична смиреност и самоувереност што ме стаписа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Излегуваше дека нејзината одлука да остане подолго во Долнец, го засилува фактот што нема некој силен мотив да брза со враќање дома, во градот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сакаше тој да сфати дека нејзината одлука да замине, не произлезе од моменталната расправија со неговите родители.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, веднаш потоа, се израдува кога разбра дека нејзината другарка ќе дојде дома во време на викендот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше свесна дека нејзината срдечност, непосредност, со која ги придобиваше другите луѓе, никогаш нема да допре до него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Иако знаеше дека нејзината одлука е изнудена. Но и неизбежна. Неодложна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За секого везирот докладуваше: – Граф Никола Црепковиќ, пратеник на KB кралица Изабела од Ердељ – го претстави везирот Изабелиниот пратеник кој му донесе непријатен глас дека нејзиниот намесник фратар Георги се спогодува со крал Фердинанд да се отцепи Ердељ од султановата држава и да се присоедини кон Фердинандовата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Чана веќе знае дека нејзината друшка страшно страда, таа како да го прочита писмото пред да го отвори, та сонот не ѝ го кажа токму тоа?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана сфаќа дека нејзината пријателка заминува негде за што не сака ни да се знае.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не е уверена дека старичката не сфатила што се има случено таму, на север, во рамната земја, туку таа, веројатно, сака да има една лажовна искра, една студена надеж, како секогаш, дека нејзиниот човек ќе допруса до неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако Танаско и неговата жена мислат дека зимата ја довела до тоа дереџе, таа нема зошто да се плаши дека нејзината срамотија е веќе јавна.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Риса негова не можеше да сфати што се случува, ама беше среќка дека нејзиниот Дине ја одбра неа и дечињата да ги враќа во Македонија, а не Трондафила Преспанката.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Знае дека тоа се машки работи, дека нејзината нежна конституција одвај тоа ќе го поднесе, само во тоа може да има и надеж дека во некоја прилика ќе го истресе црното семе од себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога се врати со котелот, позастана на вратата и слушна дека нејзиното Толе плаче та „папокот ќе му извресне", и место да го крене стрина му Митра, Доста чу со своите уши како Митра му нададе триста и триста клетви полоши и пострашни од оние што ги мислеше во себе кога и нарачуваа нарачниците на Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа била свесна дека нејзиниот живот на Балканот ќе биде означен од постојани мешања, од преселби, од секакви разлики: јазични, етнички, верски.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Продолжуваше да говори дека нејзината мисија, која ѝ ја доверил Севишниот, не беше завршена, макар што ние, децата, веќе бевме излезени на своите патишта од животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа сметала дека нејзината штитеничка, со малкуто француски и грчки што ги знаела покрај албанскиот јазик, ќе успее да ја следи наставата во едно од тие училишта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Погодив дека твојата љубов нема корен, дека нејзините цветови полека умираат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И принесе стол и остана да стои забележувајќи дека нејзината коса го изгубила познатиот, искричест сјај, а очите-прскавата разиграност на внатрешната смеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не гледаше во неа, чувствуваше дека нејзините очи го прогонат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа беше за неа знак дека нејзиниот човек е пред пресудно решение.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не обрнувајќи внимание на филмот кој повеќе или помалку се одвива на платното во авионот (и кој пригодно е стопиран среде една сцена на потера со специјални ефекти), се потчукнуваме со рабовите на чашите при при­душе­ната светлина на кабината и наздравуваме на Нашата Приказна До Сега, која можеби допрва почнува благодарејќи на тоа што обајцата забележавме дека нејзиниот/мојот привлечен сосед во списанието на авио-компанијата ја гледа истата илустрирана статија - „Островски засолништа”, да речеме дека се вика - и во еден забавен разговор откриваме дека обај­цата во едно претходно животно поглавје еднаш сме престојувале во оми­леното засолниште на оној другиот, речиси иако не баш во исто време, но заправо во ист хотелски комплекс, Кајо Олвидадо, и, освен тоа - пази сега - дека обајцата во текот на тие романтични ескапади (едниот тогашен пар бил венчан, но не на меден месец, другиот бил на меден месец, но не и венчан), нуркајќи долж коралниот гебен близу до плажата сме пронашле и земале по една страница искината, одлепена или на друг начин одвоена од некој роман во мек повез и ставена во шише како повик за помош; нејзината била сува како коска, на дното на морето, во добро затворено мало шише од рум поради необјасниви причини до пола наполнето со камчиња за да потоне, а неговата парадоксално плуташе во исто така добро затворено бардаче за вино полно со морска вода и поставено на суво место високо на коралниот гребен. Quelle coincedence! Quel симпатична средба, сега кога се сретнавме!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Навистина како ќе се однесувавте вие ако оценевте дека ве оцрнуваат и понижуваат, но со некои чудни, дури и ведри бои од кои посебно се издвојуваше онаа во која девојката изразуваше надеж дека нејзиниот прилог во дискусијата всушност е наменет да помогне а никако не да нагрдува и докрајчува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека нејзината присутност не ме изненади.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Краварката ѝ се пожалила дека нејзиниот господин кој ја венчал пред да почне војната, сега, им се придружил на војските што заминале в туѓина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Многу денови потоа и покрај солзите што тетка Боса Спиркоска ќе ги пролееше кога ќе си ја спомнеше грдата вест што ѝ ја донесе Смокот таа сепак беше сигурна дека нејзиниот син Благоја е жив!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури потоа ги отвори очите и ме погледна толку изненадено што се чинеше дека за прв пат ме забележува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И наеднаш се оддалечи, замина негде не само со поплаките туку и со гласот, и моите зборови повеќе не ја престигнуваа; ми се чинеше дека попусто ги арчам, дека попусто се трудам, па затоа и се чувствував заскитан сè додека не почувствував дека нејзиниот глас се враќа, дека дишењето ѝ се забрзува, а челото, до тој момент речиси суво, наеданаш се ороси со студена пот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Во еден момент помислив дека настојуваш да ме упатиш во некои твои недоразбирања со Јана - ѝ реков, верувајќи дека не сум далеку од нејзините размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А јас токму отсутноста ја бев сместил помеѓу состојбите чие што постоење е незаменливо при избегнувањето на недоразбирањата, и сериозно сметав дека нејзиниот благотворен придружник е смиреноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не, нешто сепак не е в ред – реков и тогаш дури открив дека нејзината топла месеста дланка лежи врз мојата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и ме охрабри да спомнам дека смртта на нашиот поет се поврзува со една негова голема љубов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Очигледно имам посегнато кон чашата со ракија а нејзината дланка ми ја ускратила намерата. –Не се сеќавам каде се сретнавме и како втасавме овде, ако сфаќаш за што ти зборувам? - велам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми помагаше лицето на Катерина. Навистина си вообразував дека нејзино лице е читлива книга!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А притоа немате право да помислите дека нејзиното однесување е со предумисла, и дека таа како и другите вешти жени само ја користи ситуацијата за да го истакне својот личен пример.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мама ме гледаше тапо, како да не може да поверува дека нејзиниот роден син може нешто такво да ѝ стори.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш лисицата сфати дека нејзините две лисичиња цврсто решиле да не ги јадат зајачињата и божем се согласи.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Првин откри дека е тоа една убава црвена цреша и дека нејзиното тело е многу нежно и мазно.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не забораваше исто така да напомене дека голем бил бројот на оние што го почитуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Главно зборуваше за својата голема тага, за тоа како ја будат среде сон гласовите на несреќата; го проколнуваше оној „кој му ја фрли смртта в прегратка“; но како што минуваше времето не забораваше да забележи дека нејзин Ролан таму горе сигурно е задоволен бидејќи на неговата могила секој ден осамнува свежо цвеќе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тие настани најчесто се селектираат така што преку нив треба да се бележи севкупната судбина на едно семејство, што служи како пример за начин на живеење во рамките на животот на еден цел народ (Solar, 2006: 262).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Благодарение на таквиот великодушен гест, јас се почувствував избрана за една од првите, оттука и привилегираните читателки на најновата и засега последна епизода од книжевната серија што толку настојчиво, но и со толку сериозни и автентични причини самиот ја имаш именувано како Балканска сага. Mислам дека нејзиното објавување го следам од самиот почеток, од романот Татковите книги (објавен во 1992 година), кон кој останав и останувам трајно приврзана.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Додека ја читав токму таа книга за Твоите духовни пријатели (пред дваесетина години, кога уште не Те знаев), за првпат помислив дека нејзиниот автор треба да е некој чувствителен, прилично фрагилен човек (un uomo fragile!), кој тешко дека се вклопува во кодифицираната слика (имагологија, стереотипија...) за стандарден балкански писател.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Бидејќи нашиот читателски интерес целосно се насочува токму кон проблемскиот или провокативен корпус што ваквите стручни книги задолжително го промовираат, авторите што истиот тој корпус него внимателно го истражиле (за да ни го олеснат пристапот до неговата загадочност) како да ги маргинализираме: за нас, тие како да стануваа вторична појава.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Докажувајќи (на дело) дека расната белетристика тешко дека се пишува од авторската позиција која би го застапувала стандардниот машки гард: рационален, академски, дистанциран... ***
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа имаше само шеснаесет години кога дозна во еден манастир, Нотр-Дам де Сион, близу до Истанбул, каде што учи француски, музика, виолина и пијано дека нејзиното семејство ја свршило за еден млад човек од албанската аристократија кој тукушто ги беше завршил студиите по политички науки во Истанбул.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Те читав, се разбира, и пред да ме воведеш во чудниот свет на Татковата библиотека, Твојот интимен еквивалент на онаа митска Вавилонска библиотека на Борхес, но Твоите поранешни книги ги следев повеќе од професионален отколку од читателски интерес.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Односно дека нејзината соба е еден спрат погоре во таванскиот дел од куќата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Наставничката се правеше како ништо да не забележува, а бев сигурен дека нејзините, полни со добрина и разбирање, очи, сè гледаат и сфаќаат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знаев дека нејзините пити не се учат од книги ама се преправив дека ѝ поверував.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа има обичај да рече дека нејзината работа како правник е од оние „од седум до три часот“ и дека, откако ќе ја заклучи фиоката од работната маса во нејзината канцеларија, го заклучува и мозокот, па дома си доаѓа мирна, што се однесува до службата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога ќе влезеа в село гостите од Брезница во тајфа, децата со врева ќе потрчаа напред и тета Сандра, зашто куќата им беше овде на патот, ќе ги чуеше клакарчето на Шишмана, знаеше дека нејзините ѝ идат на гости.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Пелагија веќе знае дека нејзината мисла, иако не изговорена, за тоа дека се оддалечуваат, е преселена во Чана.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Нека се надеваме - пишува Евгенијадис - дека турските судии во оваа ситуација ќе се покажат беспоштедни кон злосторниците и ќе им ја изречат заслужената казна и дека нејзиното извршување нема да биде одложено, како што се случувало со порано осудените од редовните судови комитетски убијци.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Еднаш ми има речено дека нејзин број бил три и дека затоа носи девет прстени.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секогаш девет. Три по три се девет, разбираш? – ми има речено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)