Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Сметам дека постои можност она што изгледа најисправно во Витгенштајновите гледишта во оваа област, имено, барањето за јавни ограничувања во поглед на стекнувањето и употребувањето на компетенцијата за следење на правилата, може да биде замаглено по пат на неговото поврзување со вакви незадоволувачки последици.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Дека во одредот имам само јунаци? Дека херојски...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Со време разбравме дека во секој календар има и лажни датуми и дека упорното доаѓање на старото место не значи секогаш и повторување на љубовта.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

„Изгледа дека во тоа време си бил свиња ѕверосана“, рече неутрално. „Сите деца се свињи.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Напуштајќи го Министерството во ова време од денот, тој си го жртвува ручекот во кантината иако знаеше дека во кујната нема друга храна освен едно парче црн леб што требаше да биде сочувано за утрешниот појадок.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мислиш ли дека во железнава кутија лесно се спие.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во написот со недвосмислен наслов „Семејни вредности“, Калифија-Рајс (претходно писателката лезбејка Пет Калифија) даде приказ на настраното родителство во кој ја нагласи неговата лишеност од настраност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пелагија не беше преокупирана со нереален сон дека некогаш и таа може да има таков стан, знаеше дека во нив ќе дојдат бегалци кои навреме се откажале дека се од онаа Македонија што е зад Кајмакчалан па таа заедно со нејзината Пеличка и Мурџо ќе мораат да го напуштат подрумчето оти и тоа припаѓа на некој од овие станови што се завршуваат и со нејзината мака.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Среброто беше иднината, вселената - всушност и астронаутите носат сребрени одела - Шепард, Грисом, Глен, веќе беа во нив и нивната опрема беше сребрена.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Чауле зеде нова чаша со мастика и налеа во неа од водата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми се чинеше дека слушам oo наместо ow во наречјата околу Тајдвотер, Вирџинија, не знаејќи дека во различни области на граѓанскиот југ, дури и во различни области на Вирџинија, луѓето зборуваат на голем број потполно различни наречја.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Но сега сфати дека тоа било само заблуда – тој само мислел дека во себе ги има вистинските зборови, но всушност немал ништо.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Забележа дека во последно време татко ѝ нагло старее.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Поради тоа тие зазеле став да се извести Бејли да не го праќа определениот агент за Софија којшто требало да воспостави контакт и дека не треба да се преземе никаква акција пред пристигањето на мајорот Тејлор во Инстанбул или доколку Бејли во меѓувреме не добие други инструкции.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Дали е тоа поради пријателството со Зоки, или поради тоа што најпосле сфатил дека во големите градови е подобро да бидеш на таван отколку на улица?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Набргу потоа сите знаеја дека во работните денови, од понеделник до петок, по 19 часот, во ресторанот „Кај Таки“ за припомош беше ангажиран Гоше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Треба да се потсетиме дека во тој момент американската култура и уметност беа доминантни; да се почувствува нов европски дух надвор од Турин или Дизелдорф беше огромно откритие и нешто што му даваше нова надеж на нашиот стар континент.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Можам да кажам дека во голем број случаи им успева.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тука разбрав дека во Источен Берлин од подолго време се пркажувале во изложбените простории на Академијата на уметностите на ГДР експонати од македонската народна уметност.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тие се борат без оружје, без облека, без покрив над глава, зашто не можат да купат воени материјали со свои пари".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ги извади разните документи од турско време што ги имаше донесено со себе и оние што му ги даде игуменот и кметот, во кои се гледа дека манастирот и селата околу него: Езерец и Пискупие, плаќале данок и царина во Охрид, односно Охридска каза, а не во Корчанската каза со која манастирот се граничел во Турско време; дека пасошите на населението од овој крај се ваделе во Охрид; дека ревизија на алкохолните пијалоци во манастирот ги вршела даночната комисија од Охрид; дека плаќањето за ослободување од војна обврска се вршело во Охрид; дека пописите на приходите и расходите на манастирот, ги вршеле црковните власти од Охрид; дека во потврдите за исплатени пари на мајстори од селото Езерец што го обновиле манастирот, стои:

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

За разлика од кривата на владетелите, со јасна линија на подемот и падот, Арафат ќе оствари повеќе такви криви на владеењето, со чести полети и падови...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога сме кај сметањето, да ви кажам дека во циркусот опсесија ми стана пресметувањето на волуменот на чаши и пехари; ме интересираше колкав е волуменот на еден женски папок, штом толку ѕвезди собира во него, и какво жестоко небесно питие има во папокот на жената при парењето, штом толку жестоко опива тој пијалак, сосема невидлив, занемарлив кога се изразува во единиците за волумен); значи, тие имаа простор, ние дел од него; ние бевме прогонети од големото на малото небо, а нѐ прогонуваа такви како Луција, како Фискултурецот, како подоцна и Земанек; така беше тоа и беше – утешно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Доколу веќе сме утврдиле дека во прометејската етапа на историјата, напоредно со огнот постоел и говорот, сигурно е дека секој творец си има своја прометејска етапа, прометејска етапа на неговото сопствено битие: огнот на неговата прва средба со видливото и со говорот што тој оган го произнесува запретен некаде во потсвеста, моќна да го преобрази видливиот и присутен свет во имагинерна, трансцедентна верзија на некогаш веќе постојното.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Колку што е познато само во еден од манифестите Поетот спомнува дека во неговото кнежество нема место за желбите и заповедите на Владарот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Плачеш ли? Знаев дека во очите на беспризорните ќе пораснам и со победнички поглед го побарав Пенча.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На пример дека во мојот живот сега се појавува пресвртница, дека ме чека чудесна, страшна, волшебна среќа...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Не знам каков е трендот во светот ама знам дека во Македонија постојано расте бројот на зависниците од интернет кои секојдневно се дружат со нивното височество фејсбук и скајп.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Поентата која би сакал да ја нагласам е дека во споредба со интенционалистичкото гледиште, експланаторната моќ на обете опции до извесен степен е намалена.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мајка, кутрата, ни насоне не можеше да насети дека во рацете ја држи пресудата за Татко, за прогонството во Голиот остров на Јадранското Море, пресудата за крајот на семејството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тој ќе забележи дека во Македонија имало многу малку индустрија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Чувствувам дека сака нешто да каже, да ни открие нешто одамна доживеано, длабоко врежано во неговото паметење. – Рече дека во таа трикатна зграда живеевте пред шеесет години? 1948 година?... - Да...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Секој од нив веднаш е примен, поголемиот дел добиле инекција, а сите се дијагностицирани како шизофреници.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Можеме лесно да го поставиме прашањето и истото да го обоиме со културно-социолошка боја: дали трите етапи се резултат на испреплетувањето на индивидуалните околности (дека Хичкок кон крајот на триесеттите се преселил во Америка, дека во четириесеттите бил со договор врзан со Селзник и т.н.) или пак, истото се определува со поместувања во поширокиот идеолошки процес?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Мислам дека во тој момент бев подготвена да полетам, само за да ги земам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

По некое време, забележав дека во одајчето претрчуваат две Ишиња.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Еден Ерменец, кој работеше за персиското конзулато, ни кажа дека во Персија се барале мајстори, каменоделци, за градење мостови.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Колку што ми е познато, тој не обезбедува општ аргумент против присутноста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Rosh Hashana Нова година според еврејскиот календар Романиоти Евреите од времето на Византија или на „вториот Рим”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Најверојатно, во моментот кога се најдов длабоко во пределот на кукавичноста, сфатив дека во ваков случај не ми останува ништо друго освен да си го спасам образот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Изјавата на другарката Басотова не го објаснува она најбитното: дека токму таа мене личо ми се пожали дека и е одземена спомнатата скапоценост и ме замоли да и помогнам да си ја поврати таа скапоценост бидејќи само јас можев да посведочам дека во далечното лето на 43-та ја имав гледано кај неа и тоа повеќепати.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност, годишно во САД минувам само неколку дена или недели.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бојс имаше визија, имаше иднина, и со својата енергија ѝ вдахна живот на европската култура.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сара беше една година постара од мене, и имаше три години постара сестра, Берта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

(Тешко е да не се забележи дека во ликот на Тот, наострениот клун на неговата ибисовска глава изгледа како инструмент за пишување, како гласот да е претворен во зашилено перо.)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

"Велиш?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ајде, помогни ми да сфатам што размислуваше. Како си ја замислуваше акцијата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Според К. П. самиот закон дава можности за заштита на правата на работниците.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Можеби затоа секоја голема љубов почнува со три мали лаги.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ти си љубоморен на Едо Бранов од Сан Диего зашто знаеш дека во него сум заљубена“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Зато и си велам стопосто уверен дека сум во право, оти вистината, во случајив, со каква и да е специфична тежина, сепак може да се сведе на обичен давеж!) И најсетне оној грд податок: уште првиот ден, при првата средба, професорот на ученикот му соопшти дека во нивната соработка ученикот нема право да бара додатни објаснувања, а не смее ни да помисли дека може да протестира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

76 Гарванов тврди дека во еден момент, заплашени од ЦК, ако гемиџиите за два дена не го напуштат Солун ќе бидат убиени, привремено тие го напуштиле градот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сакам веднаш да додадам дека во случајов не станува збор за одамна познатите и многу успешно опишани девет кругови на Пеколот, туку за чудни барања пропишани од страна на човековиот ум со кои преку пропишан ред и утврдени правила се насочува однесувањето на поединецот во организираната држава и се одредуваат казни за непридржувањето кон овие правила.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Накусо, ако е женската вагина - без оглед на тоа што би кажала психоанализата за причините за нејзината привлечност - место во коешто пенисот најлесно ја доживува својата полова реализација, што значи дека во неа на посебен начин се создадени услови што ја поставуваат за остварувачка на половата надразба од прв ред, тогаш мора hi-tech направата електронски да создаде таков систем надразби на телото на примачот што нема да отстапуваат од оние што ги чувствуваме при пенетрацијата во женскиот полов орган или при надразнување на другите ерогени места на кожата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пријателке драга, се гледа дека во овие работи не се разбирате 46 Margina #17-18 [1995] | okno.mk најдобро: можеби е тоа прашање на вкус, но јас сметам дека Холанѓаните баш нешто не се покажаа по тоа прашање!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Што дека во војната, кога војската ги испусти лозјата и немаше ни вино ни ракија, се правеше со боза! не женеа?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Се оддалечивме од галантеријата, се врткавме околу играчките со надеж дека таму ќе мавнеме некоја џамлија - ама и таму ништо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Или поточно моите татковци. (Се разбира кога некој од нив ќе се измолкнеше од темнината на размислите и ќе ми пријдеше)...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пишувајќи за разговорите со Тито во врска со Македонија, Меклин истакнува дека и самиот Тито бил свесен за „деликатната природа на внатрешните и надворешните проблеми“ и дека во поглед на развојот на политичките работи се однесувал многу внимателно.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Знам дека во моментот кога сакам она што сум го видел да го искажам во зборови, тоа веќе не е тоа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Знаејќи дека во овој град никогаш нема да се пронајдам, правев планови како заедно со моите родители да се преселиме во Скопје.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но, тие се склони погрешно да ги препознаваат или да ги одрекуваат видовите на културни практики во кои се впуштаат и ефектите што ги предизвикуваат тие културни практики.357 Хетеросексуалците обично не си велат себеси дека, кога гледаат филм како Титаник, всушност, се дале на иницијација во културата на хетеросексуалноста, на воведување во една многу конкретна идеологија за романтичната љубов како извор на спасение и во буквално катастрофален модел на женствениот родов идентитет како некаква несреќна состојба од која треба спас („ме спаси, во секоја смисла во која може да се спаси човек“).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој ги знаеше и сите млаки каде што можеше да биде задржан тој, а знаеше дека во вакво време дивите свињи се хранат со корењата, што ги ископуваат по тие млаки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се надевам дека во следните неколку стотини страници ќе се искристализира појасна слика и на можностите и на ограничувањата на квантификацијата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Си ги пули врвките на разгазените чевли - знае дека во далечините секогаш има магла.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Бидејќи забележаа дека на своето тело нема отвори како што тие имаа (очи, нос, уста, уши итн), тие одлучија секој ден да му поклонуваат по еден отвор.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А запаметено е и по тоа што зад себе има оставено трајни белези во македонското опстојување и во граѓанската, а и по тоа дека во тукашното училиште, како и во онаа во селото Герман, во ноември 1947 година, во воени услови, беше отворен првиот курс за македонски учители.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Авни му пренесе на Ниротакис дека сè е во ред, дека расположението кај девојките е одлично и дека во Бар ги очекува Миливоје Бакочевиќ.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Лесно можеме да сфатиме дека во западните уметности на слухот и видот им одговара комплексен, развиен, на ниво на „теорија на сетилното” воздигнат предмет, а тоа се музиката и ликовната уметност.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Иако им се восхитувам на делата на Пол Вирилио, истовремено мислам дека во нив постои едностраност во која можат да уживаат некои академски француски филозофи, бидејќи не се соочуваат со прагматизмот на светот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Во бројот од 11 август 1959 година атинскиот весник „Катимерини“ вака напиша: „Во селото Атрапос18, Леринско, се одржа свеченост на која жителите од селото се заколнаа дека во иднина веќе нема да зборуваат на нивниот словенски дијалект.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мислам дека во време на војната никој не се обидува да погледне попродлабочено дури ни во однесувањето на соседите а камоли да им одделува внимание на подалечните сограѓани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ова ѝ го дофрлив еднаш и нејзе ( се шегував, но на Катерина изгледа ѝ се пристори дека во шегата е содржана намерата да ја вратам во светот на онаа одамна исчезната цивилизација, па затоа и уследи оној жесток касај овде, под брадава).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не верувам дека во тоа време таму бил бај Шишко.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Хрисостом го бодреше дека во зафатот ја имаат поткрепата на сите Закинтјани, иако понекогаш ни самиот не беше сосем уверен во тоа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Оние што имале прилика да ги гледаат на дело, како со часови дењеноќе се бакрачат со бојата, раскажуваат дека во тие часови лудите се однесувале сосема нормално, човечки.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Значи, овојпат, откај некогашниот театар, Привидот се појави неочекувано и веднаш ја изрецитира реченицата што ја спомнав а потоа ми довикна налутено: „Како се осмелуваш да тврдиш дека во моите постапки има многу луфт?“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се смета дека Москва ваквата англиска политика ќе ја прими со недоверба.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Според мислењето на Finkielkraut живееме во време на feeling, на општа ревитализација на вредностите и отстранување на разликите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ноќ на плоштатката Тертр Итав кон плоштатката Тертр, но во себе криев една неверба дека во првите ноќни часови ќе сретнам некого од нив, зашто, сепак, јануари во Париз беше толку студен, та не дозволуваше да се работи на отворено.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И кога виде Писмородецот, крај мене застанат, дека во буквата сум гледал, се вцрви и тој (Боже, дали и нему таа буква на блудна девојка му личеше, на блудница Вавилонска што те довикува меѓу нозете свои?), светна со окото мрежесто, па зеде и со својот калем ја покри убавината соблазнителна со мастило црно, невидлива ја направи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А после чувме и гласови, вели, дека во еден полк се разболеле деветстотини војници. 190

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога ги кажав моите стравувања дека тоа, можеби, не е сосем пристојно друштво, Марина ме убеди дека во секој случај, тоа се „златни срца”.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И пред да се нурне во реката, уште еднаш си рече: - Штом Рибата умре на суво, јасно е дека во водата подобро и подолго се живее.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Кога клинците кои ги познававме ќе добиеја нервен слом или ќе извршеа самоубиство, луѓето зборуваа: „Гледаш! Ете!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Краткото затемнување и следователното откривање на лицето на Џоан Крафорд со сенките од венецијанерите не е некаква пропозиција во некое тврдење, туку состојка на стил.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нивниот изговор дека во Солун се дојдени за да безделничат и да ги трошат парите на своите родители уживајќи, не бил доволно убедлив.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

По извесно време дојде комисија од двајца инженери, ја прегледа куќата, го проверија земјиштето на кое лежи и констатираа дека куќата лежи на растресито земјиште, дека во нејзината близина тече река која е суводолица и во време на буици го подлокува коритото накај куќата; во дворот од куќата има бунар длабок 6 метри, чија вода е матна од пробивањето на реката или од подземните води кои тлото под куќата го прават нестабилно.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Би ги изневериле луѓено со својата здодевност и баналност кога ќе разберат дека во недела попладне одиме во супермаркети, дека си ги носиме децата на училишни претстави и дека гледаме филмови’“.456 Избирањето геј за претседател, наводно, не би сменило ништо: никој нема да ја види разликата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

229 Британската воена мисија Abbeville на 6 септември повторно ќе се обратат до Force 399 дека во “моментот имаме нај, повторувам, најургентна потреба од сите можни пратки.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Секој обид за чистење на јазикот од семиотичките траги на Другиот во јазичната супстанција, води кон крвопролевање: Во еден од заклучоците на Татко и Камилски, беше забележано дека во историјата на народите, на балканските посебно, според кои и настана поимот на балканизацијата, по етничките чистења на народите, обично следеле и чистења на јазиците од туѓите заемки, а понекогаш редоследот бил и обратен...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Еднаш, кога ни кажуваше како некое дете од домот за деца без родители, каде што таа повремено помагаше, ѝ рекло “мамо”, ми се пристори дека во нејзиниот глас почувствував нешто како разнежнување, некакво нејасно навестување на желба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Трновските улици, ако се исклучат тие од новиот дел на градот, со тесни калдрмисани сокаци, со куќи кои така се наведнале една до друга, што се чини дека во покривите се допораат или се поставени една врз друга, та изгледа дека се дал на некоја повеќекатница, на некој облакодер.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

По овие три-четиринаесет години во политиката, тој, од друга страна, добро знаеше дека во меѓународните односи не може да се потпира на некои категории што имаат емотивен или емоционален карактер.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И уште нешто, во информаторот прочитав дека во близина на манастирот се наоѓа и црква Света Богородица, со стари конаци и трпезарија.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Се разбира, јас си велам дека вие веројатно сте предвиделе доволно книги за читање во летните одмори, но не ми се лутете, ако ја додадеме во вашата листа и предложената книга.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ова претставува негативна промена, затоа што наместо дотогашната јасна формулација дека во договорот кој се склучува помеѓу агенцијата и работодавачот - корисник тој мора да достави пресметка за плати и придонеси, сега е тоа заменето со оваа поопшта формулација која може да биде злоупотребена во праксата при исплатата на платата и придонесите на работниците.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Црквата му дава посебен белег на центарот на Берлин и таа е појдовна точка за север или за југ на улицата, таа е патоказ или информатор дека во овој град победила најновата, најмаркантната, најекстравагантната линија на новата архитектура.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ме обвинуваа дури дека во една книга сум се застапувал за меѓународниот јазик Есперанто (на земјата беше обратно) со што наводно сум сакал да го спречам процесот на еволуирање на природните јазици на Балканот, за што дури сум објавил и книга на француски јазик за конечната превласт на природните над вештачките јазици, што дури можело да придонесе да добијам ослободителна пресуда...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Според нивните анализи на советското инволвирање во Грција, британските експерти сметале дека во почетокот на војната тие не покажувале поголем интерес за она што се случувало во Грција.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Злите јазици во амбасадата велеа дека во рестриктивниот простор си отспива по некој час, па потоа кога ќе се разбуди будно ги следи сите други, душа им вади!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Да се потсетиме дека во Belle Haleine долгата густа коса го карактеризира женскиот лик на Duchamp.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Додека послушно чекорам кон масата што вистински потсетува на училишна клупа, со многу празни лисја расфрлани по неа, многу упорно ја проверувам токму оваа своја помисла: дека за среќа немам што да загубам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ОГНЕНА ГУЛЕВА

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Денес сиромашните - културно, според социјалното одредување и по самоодредувањето - се „лоши потрошувачи” повеќе отколку „експлоатирани произведувачи”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во своите анализи тие сосема јасно му ставиле до знаење на политичкиот естаблишмент дека "поддршката на југословенските партизани можеше да ни ја даде најдобрата воена полза".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Од извештаите на Едмондс било сосема јасно дека „некомитаџиските села силно го поддржуваат СНОФ“ и дека во своите настапи пред селаните “им се кажува дека кралот е одговорен за репресивните мерки на Метаксас спрема Словените и дека под Еамократијата тие ќе имаат еднакви права со Грците“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Мајка, останувајќи верна на татковите книги и неговите загадочни читања, веруваше дека во нив се кријат души.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Уште при средбата со него во Долнец, забележав дека во него се кошкаат еден опсесивен собирач на голи факти и еден љубопитен посматрач на туѓите судбини, полн со емпатија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мислам дека во нашата единствена заедничка ноќ сфатив дека тој ги носи во себе разочарувањата што само иднината може да ни ги предочи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

МВР води евиденција за издадените потерници. Податоците за лицата против кои е издадена потерница се бришат од евиденција кога потерницата ќе се отповика (чл. 559, ст.1-2 и ст.5-6 од ЗКП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

7. Ја минавме границата и на другарите им кажувам дека во Битола не ме пуштија да си го видам детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И не стигна да се исуши солзата вдовичка зашто се расчу дека во Никулица, на Пречиста остана во снеговите на Биковик Ставре на Пандовци.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Петра се врати во подрумчето. Откако виде дека во нивното одајче нема никого, прескокна до кај Чана и нејзината мајка Митра.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Знам дека во меланхоличните денови сум носталгична по старите гитари, по стариот живот, по далечните патувања.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Акакиј Акакиевич го натераа да испие две чаши, по кои тој почувствува дека во собата станало повесело, но никако не можеше да заборави дека веќе е дванаесет часот и дека одамна му е време за дома.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислам дека во тој момент го почувствував причипчувањето на Катерина до моето рамо.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секој ден шетав крај таа зелена и ледена река, Рона, која минува низ самото срце на градот, а ја премостуваат седум сосема различни мостови”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Притоа треба да не се заборава оти вестготските, остготските, хунските полчишта се состоеја не само од Остготи, Вестготи, Хуни, Словени, но дека во нив господствуваше едната народност, а имаше примеси и од другите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се разбира дека во случајов не станува збор за обичен женски каприц!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Под сликата пишува нешто, а Сашо знае дека во напишаното се кажува зошто на мечката ѝ е преврзана муцката, но тој уште не знае да чита.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Им рече на своите ортаци; се прости за подолго време, со ветување дека во првите дни на пролетта, ќе се јави кај нив. И тргна право на исток.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Британските воени мисии од септември 1941 година биле присутни во штабот на Дража Михаиловиќ и во некои други негови единици, на кои им испраќаа како воена така и материјална помош.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Во еден момент човек помислува дека во ова катче е собрано целото злато на Турција, ако не знае дека само златото во султанските цараи „Долма бахче“ тежи 14.500 килограми и дека во "Топкаписи сарај", во султанскиот харем, се наоѓаат најголемите драгоцени камења, чија вредност е невозможно да се оцени, да се утврди.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ЛИСТА НА (БЕЗ)ОПАСНИТЕ ОСМАНСКОТУРСКИ ЗАЕМКИ ВО БАЛКАНСКИТЕ ЈАЗИЦИ

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој побарал информацијата да им се достави на сите заинтересирани членови на разузнавачката организација.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Мислам дека Allan Bloom не згрешил кога, очигледно разочаран, запишал: “Студентите можеби не ги интересираат книгите, но затоа okno.mk | Margina #32-33 [1996] 98 се најдлабоко приврзани на музиката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нашите научници и прославени стручњаци, со помош на експертите од братските социјалистички земји, согледаа дека во овие води се кријат милијарди киловат-часови електрична енергија.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се промовираа нови правила во однесувањето на партнерите, реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па, кога како хор ќе дојдат да те соберат тебе и тоа „три кила месо со очи“, сите во нови алишта и чевли и со поворка до автомобилот, а сето снимено и фотографирано по принцип „секој со секого и секој со сите и со бебето“, протрчуваш до аптеката во болничкиот двор и пазаруваш протект апчиња за секоја евентуалија затоа што знаеш дека во следните шест недели никаде нема да одиш освен до креветчето и до јажето за пружање пелени, бенкици и „шведски“, а нему си му пожелна како првиот ден, и дека многу бргу, веднаш по првата недела, ќе те побара под ќебето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

ЗАКЛУЧОК Во миговите кога општествените граници се мошне реални и кога различните расистички демагози се загрижени да не ги пречекорат разни неповикани раселени и економски затирани индивидуи, се чини популарната култура со своето имагинарно пречекорување на границите како некаква лажна компензација, утеха.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Баба ми расправше дека во времето кога воловите си доаѓаа од пасење, таа стоела на порти а тој секогаш бил предводник, никогаш не пуштал пред него ниеден вол.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Публиката преку вестите континуирано се запознава со секакви важни социјални и политички прашања (и за војната во Босна, што MTV ја „покрива“ подобро и посоодветно од секоја „сериозна“ телевизиска станица; на европската младина ѝ е овозможена поголема идентификација со тоа што јасно ѝ се дава на знаење дека во Босна умираат нејзини врсници, што ѝ се слични барем по тоа што до неодамна со подеднакво познавање и занес уживале во истите радости на популарната култура!), а преку кратките, занаетски и идејно перфектно изработени филмови цело време тече агитација за идеалите на расната, половата и културната трпеливост. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 111

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

5. Блазе си им на оние коишто знаат дека во трпењето не е круната на славата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Газдата на хотелот ни кажа дека во таа соба има престојувано Џон Кенеди Џуниор. Колку беше убав Вермонт.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Навистина, тоа не беше ниту многу удобно, ниту сончево, само со едно прозорче кое гледаше накај некое тесно, пусто сокаче, каде што никогаш не се пробиваа ниту воздух ниту светлина, бидејќи беше затскриено од зградата што се наоѓаше отспротива.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми беше познат тој случај, со сите последици; мои беа и оние зборови: дека во љубовта покрај одењето и трчањето е присутен и летот па сепак не бев во состојба да ја сфатам загриженоста на Б.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Иако понекогаш ми се чини дека во него самиот, внатре, е искината мембраната што го спојуваше со светот, тој, и, кога има најголеми болки, размислува со надеж.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Гледајќи го својот лик во нив се чувствувам живо и знам дека во нив се раѓа цел еден свет.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Зарем не беше тоа зародишот на макијавелистичкото чувство дека во владеењето целта ги оправдува средствата!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Чув од домаќинот дека во амстердамскиот градски парламент „хипиците“ добиле на изборите две пратенички места, а од уште пет добиени се откажале, под изговор дека, ако имаат власт во рацете ќе бидат и против свиоте идеали за кои се борат...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Може да биде извонредно надарен да биде учител поради речиси женската проникливост и речиси женскиот такт“ (243).337 ‌Иако културата на постоунволското геј-движење жестоко ѝ се противи, оваа стара угледна традиција на дефинирање на хомосексуалноста во смисла на родова обратност и на замена на родовите улоги, а не во смисла на сексуалноста, воопшто не изумрела.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наивно поверував во еден период кон крајот на 70-тите години од минатиот век, дека се подобруваат албанско-југословенските односи и дека во иднина нема да биде како порано.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Во уверување, кое го изнесува во предговорот на Трактатот, дека во суштина успеал да ги реши проблемите со кои тоа дело се занимава, Витгенштајн прекинува да работи на философијата извесен период, вработувајќи се како учител во основно училиште.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Го притиснав црвеното копче на далечинскиот управувач и се оддалечив од дома.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Не можеа да мобилизираат силна подршка во земјата, па така останаа само силен противник од којшто Стојан, секако, се плашеше, но и знаеше дека во посериозна битка од било каков вид, шансите за победа се секогаш на негова страна.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

А боите меки, нежни, влажни во првата вечерна роса, не те одвлекуваат од свеста дека во животот сепак има надежи и дека борбата е неизбежна само заради животот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Чкртко-Шкртко си заминува, ние снимаме на диктафонот врз една лента која преживеала неколку слоја на „психо-активни“ разговори и која ми ја позајми, претходно бришејќи ја, мојата пријателка Венка, директ од психолошкото советувалиште чија сопственост е и овој диктафон, гледаш, кој е ко Алан Форд, нашата Темплум-компанија, Сашо се смее, веруваш дека има некоја магија во тие палимпсестни гласови под, незнам, и така, формално се врти црвеното светленце, чисто да одиграме до крај, иако и двајцата гледаме дека во таа партија веќе нема страст, чао макетонецу, чао маусдонецу, вашата уметност е мртва. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 57

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

212 Исто така и британската воена мисија Abbeville на 3 септември исвестува дека зголемувањето на Четвртата македонска бригада било многу побрзо отколку пристигнувањето на британската помош и дека во “моментот неопходно се потребни облека, чорапи, кондури, стенови“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Нејзиното сновење горе-долу го побуди во мене сомневањето дека во куќава се случува нешто необично, но дали долу, во месарницата, или во станот еден кат над нашата соба, не бев сигурен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И покрај тоа што многу животни правила, како и приказната запишана од Цепенков, не учат да се вардиме од инаетот сепак мислам дека во некои ситуации е потребен.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Беше очигледно дека во него се одигрува тешка битка...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Точно е дека во минатото многумина се обогатиле со надзор на водата.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Значењето на 98 имањето или немањето коса веќе беше нагласено кога се разгледувани Tonzura-та и L. H. O. O. Q.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Престанало да врне... Треба да се работи...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Се разбира, не му реков дека за мене и не е битно ваквите податоци колку држат вода, и дека неговите информации стануваат интересни само во случаевите кога ќе дотечат од повеќе извори, или кога ќе откријам дека во таквите приказни е содржан и некој туѓ интерес или настан спротивен на нашите интереси.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Создавачот на денешниот летризам Исидор Исои (роден 1925. во Романија) пишува во еден трактат: „Средишната идеја на летризмот поаѓа од тоа дека во духот нема ништо што не е буква или што тоа не може да стане".

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тагата ѝ отежна до неподносливост и мислеше дека во работата ќе ја заборави.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Томо од зборовите на Јана заклучи дека во оваа кревка старица сѐ уште се крие избистрен ум.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тогаш не можеш да видиш каде грешиш, а во меѓувреме си заборавил дека во човечката природа е да се греши.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Остана сосем сам, милји оддалечен од неговиот искрен и лојален пријател за кого мислеше дека во последно време беше единствениот способен за здраворазумен дијалог.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Во октомври 2005 Костадиновска, заедно со други вработени, е прогласена за технолошки вишок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Важна одредба е и онаа дека во случај работодавецот да го намали бројот на работниците вработени на неопределено време од денот на влегувањето во сила на овој закон, го губи правото на ослободувањето од плаќањето на придонесите, за намалениот број на работници (чл. 5).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

И се чинеше дека во нивните очи гледаш исчекување, во тонот – потсмешливост и прашање: што ли ќе одговори?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На некое повисоко драмско ниво сè се брише, речиси секој има двојно лице, како во, на пример, највеличественото дело на маниризмот (освен “Хамлет”, се разбира), “Мера за мера”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во однос на бројната состојба на НОВ и ПО на Југославија, Тито ќе истакне дека "денес ние имаме армија од 300.000 борци, опремени со оружје, што го земаше од непријателот.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Не е точно дека во Истанбул мириса само на лој, на овчо месо и на пастрма.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој знаеше дека во неа има голема болка, можеби поголема отколку што е големо ова недогледно поле и колку што е голема празнината од полето до небото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во секој случај, сметаме дека во спортски натпревар се одвива вистинско надигрување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не знам дали потоа спие со неа или излегуваат На прошетка Тоа се толку тајновити нешта, За нив никој ништо не раскажува Само знам дека во едно од идните утра мечката ме разбудува Од зимскиот сон и грубо бара да играме нова партија шах Фигурите се убаво подредени а Кралицата, Кралицата со некој Нов нескриен пламен во очите нестрпливо чека Да го повлечам првиот потег И да ја упатам кон нов пораз. на Прочка 2001

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

А и не верував дека во тие години не е мажена.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На неговите текстови им претходат текстовите на шпанските историчари, усмената историја на Инките која му ја обелоденил еден од вујковците (замена за татко), христијанската историја, за која тој тврди дека во својот судбински облик го вклучува Перу.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Изгледа дека се впуштиле во културните практики на машката хомосексуалност долго пред да се впуштат во сексуални практики – пред да ја достигнат сексуалната зрелост, почнале да мислат дека се геј (или стрејт) и стапиле во контакт со некоја од формалните или неформалните институции на геј-друштвеноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Па сепак, ова сомнение се јавуваше и ги заматуваше ваквите мои размисли уште пред да ги сместам на почек во одделот на можните страхувања.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ѝ пишував предолги писма, кои верував дека во нејзината читателска потсвест ќе ферментираат како одговори на моите дилеми во животот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Повикот на мојата мајка макар тивок, кажуваше јасно дека во неа постепено завршуваше животот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Лекарите од судската медицина велат уште дека во неговиот џеб од палтото нашле јагленосано клопче; тоа, според нив, била некаква тетратка, на која веќе сосема тешко се распознавале буквите; експертизата покажала дека тоа е некаква песнарка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оваа перспектива, како што е познато, укажува дека во определувањето на тоа што некој знае, треба да се започне со приватните дадености во неговата свест, од каде треба да се започне процесот на надградување, кон заклучоците за она што може да постои покрај нив; идејата е дека на тој начин човек барем започнува со нешто непогрешливо и несомнено.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ми се стемни пред очи. Дури, иако бев посилен од некои деца, заборавив дека во ненормалните раце на Цанета ќе сум само играчка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Додека така се занесував со прекрасни планови, слушнав дека во спалната соба влезе татко ми и бараше нешто во фиоките.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Жалам дека не сум доволно присебен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Му се причинило дека во приказната на Голем Тодор лежи и некоја тајна, некој невидлив податок или порака што вреди да се соопшти.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

XVI Ручокот на Комисијата беше приреден на островцето обградено од бистрата изворска вода под жалните врби што своите гранки како зелени чипки ги спуштаа до земја; водата околу нив се прелеваше во зелени и светли тонови, по неа лебедите оставаа меки трагови доаѓајќи сосем блиску до огништето каде што се печеше прасето; калуѓерите се сменуваа вртејќи го раженот и плакнејќи ги лицата со студената вода; миризбата од вцрвенетото прасе што капеше на жарта, се ширеше наоколу дразнејќи им го желудникот на полковниците, игуменот, отец Иларион и отец Серафим кои седеа крај масата и пиеја; отец Серафим пак им наточи од најубавото вино, и додека чекаа да се испече прасето, им раскажуваше дека во турско време имало многу лозја во манастирот, а и во селата, зашто луѓето, за да се ослободат од големите даноци што власта им ги наметнувала за житните насади, тие нивјето ги засадувале само со лозја, зашто Турците не земале данок за лозјата, не собирале грозје, зашто не пиеле вино.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И можеби затоа, кога пак погледна на Велика и Зоја, забележа дека поттреперуваат нивните бради, дека во очите им виреат и се вртат солзи, тогаш кај неа во градите нешто се прекрши, ја фати грч и ѝ се присака гласно, на сет глас да заплаче, да залелека, да заофка и коса да си корне.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Има ли, воопшто, книжевноста некоја друга задача?

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Вистина може да е само тоа дека во моментот кога сум ја видел Јана сум помислил дека би можел да остварам контакт со неа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Мислам дека во тоа се согласуваме,“ извика од фотелјата госпоѓа Мариела.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

1. Така ми било пишано И пишано и судено (а од пишаното не се бегало) Наместо прв плач Каков што си имаат сите новороденчиња Јас да си имам прв сон И првиот сон да ми биде вековит Како што е вековито Моето племе на сонувачи Во чиишто пештери и колиби Пред толку и толку илјади години Е зачнато сонувањето И за чиишто прапрапрадедовци Научно е докажано дека биле Првите сонувачи на долги патеки Во историјата на чистото сонување Оти од чисти извори и чисти мисли Само чисти сонови течеле Чисти сонови врз чисти постели Чисти постели од кои се скока Директно во јавето Макар што за нас коалите Велат дека не сме толку темперметни И некои особени скокачи И дека нашите скокови биле обратни Од јавето во сонот И уште велат Дека мал и редуциран ни бил мозокот (Мал мал ама технички дотеран) А ако сте малку од малку дикатлии На интернет сами ќе видите Дека живееме осумнаесет години Значи петнаесет преспиваме А останатото време грицкаме еукалиптус Сигурно сте чуле дека во јазикот на Абориџините Коалата всушност значи – не пие И љубезно ве молам не ни приредувајте никакви стресови Ние навистина сме многу чувствителни И кога сме под стрес плачеме како деца А тоа потем се одразува врз квалитетот на нашите соништа.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Палестинците на кои им се придружив во толпата во париската болница, каде што неговото срце ги одбројуваше последните отчукувања, велеа дека во секого од нас остана нешто од Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас на овој начин не проповедам анархија, туку ред и мир.  Дали тука спаѓаат и луѓето што се дементни, и оние вон било каков дострел?  Да, и нив ги вбројувам тука.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тоа беше всушност моментот кога за првпат го изрази задоволството дека во нашиот поток нема пијавици.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оти, виде отец Лаврентиј сѐ: виде некое друго време, друг век виде, и виде дека во подрумот на некаква чудна, студена библиотека, окован во пранги седи жив последниот македонски ректор, преблажен отец Климент, столчен, поразен; и виде дека сите негови книги се избришани, страниците празни, без букви, додека тој умира со корка леб и чаша вода а над него стојат некакви други луѓе, заговорници и измамници со подуени мешиња и сало на вратот и му се смеат оти словата одлетале во воздух, та ред не останал за него сочинет од други времиња; “Толку си бил важен”, му велат, „толку те сакал и те почитувал народот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 125

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Илиќ сметал дека во случај оваа маршрута да биде прекината Германците би биле присилени да ја употребат, во поголем дел Вардарската долина и на тој начин нивното уништување би било полесно и повлекувањето кон север невозможно.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

На пример, зошто да не речеме дека во Качување и слегување има само четири степена (четири реда скали) наместо да тврдиме дека има четириесет и пет нивоа (скалила)?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Зрновски изгледа во сонот ми објаснуваше дека во текот на војната има пополнувано со стихови токму такви картички некогаш одамна, по занданите?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Што ти не реков за мачката, за нејзиниот склад на телото, за грациозноста на движењата и за вештината, за достоинството, за продорниот поглед, за тоа дека човекот со мачката се поврзува преку чулата, дека во тој поглед тие еднакво реагираат еден кон друг, за разлика од односот на човека со кучето, каде што врската е повеќе социјална и тн.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сликата за поезијата има една посебна функција: се чини дека во изразниот комплекс најсилно од сѐ може да ја одрази имагинацијата на поетот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

„Ете, тие се злото на царштината и тие ќе ја урнат, а не овие домаќини луѓе што се креваат да си ги заштитат своите имоти и животи", — си заклучи тој и си отиде во Битола да му рапортира на својот бимбашија, а преку него и на самиот Бахтијара дека во неговото село зимоска убаво поминал без да имало причини за зулуми правење.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пред да се врати од Белград ѝ напишал дека во три на пладне ќе се сретнат на клупата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не знам дали забележа дека во ниеден момент не ја наметна темата за брак и мајчинството.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Парво и парво, другаро Захарјади рече дека во Грција пролетерцката ревољуцја сѐ ушче не почна...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Се чини, дека во меѓувреме Луан Старова се вратил во Скопје.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Си спомна дека во селото не ги мобилизираа ниските моми.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Имено, нејзиното главно начело е дека не постои ниту едно одредувачко начело и дека во неа слободно можат да се вклучат и сите грешки и коинциденции.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Иако знаев дека во нејзиниот дом можеле да свратат сите што биле прогонувани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сѐ што се знаеше беше, дека во секој квартал од годината се произведуваат астрономски бројки чизми на хартија, додека барем половината од населението на Океанија одеше босо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сметајќи дека во Македонија во моментот немало услови да се организира некаква покрупна акција, Мерџановата група се вратила во Софија и се поврзала со претседателот на Врховниот комитет Б. Сарафов.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Нема никакво сомневање дека во планот на вилата Орсини во Бомарцо е скриен лавиринт.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

До друг заклучок барем во овај момент не можам да дојдам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само видов како Б.С. станува и веднаш потоа ја имав во раката чашата со вода.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Иако не го гледав, чувствував дека татко ми е збунет и дека во целата наша несреќа со мајка ми, никому не му падна на памет - во тоа, што јас ја изнесов Ели од сета таа стравотија, што паѓаше и се уриваше, да гледа некакво посебно јунаштво.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Отсекогаш сум мислел дека во еден ваков миг луѓето ќе врескаат по улиците.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сега да се запрашаме друго: дали ќе биде точно да се вели дека во Македонија има две народности, и ако има една, тогаш дали таа народност може да биде наречена српска или бугарска?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога ќе сфатиш дека во тоа е суштината, полесно ќе опстанеш. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

На Татко му беше јасно дека во просторот на тихите сини води беа впишани невидливите архетипски изохипси на семејната историја.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Беше сигурно дека во себе стивнува бури.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

318 На 5 јули 1944 година одговорниот на мисјата Cocserve капетанот Ламби ќе извести дека во “неговата област има 30.000 луѓе кои се без храна како резултат на неодамнешната бугарска офанзива. Генерал Апостолски има договорено да купи храна за нив во низинскиот дел, но ургентно му се потребни пари за оваа цел“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

И толку! Значи не може да станува збор за некоја однапред набележана или планирана цел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се чини дека црните очи на пушкарниците ти гледаат право в чело и дека во секој миг ќе блесне оган.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Знаев дека во вас Фиромјаните има нешто грчко!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Често пати кога ќе ги видам поклопените стрелки на часовникот, паѓам на суеверие дека во тој миг некој помислил на мене. Не е тоа суеверие, како пример за црните мачки.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Полуофицијални грчки извори тврдат дека во Грција живеат осумдесет илјади автохтони Словени, кои самите себеси се нарекуваат Македонци.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Додека механички чекореше и притоа се трудеше да се сети како се нашол таму каде што никогаш не сакал да се најде, сфати дека во тој миг не знае каде оди.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, глупаво би било да не се излегува воопшто во шума затоа што има боцки.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И отсекогаш мислев дека во една ваква држава ќе биде токму на место да биде така.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во секој случај, тој би сакал тие двајцата да разгледаат дека во физиката и литературата за секоја од овие минливи точки во простор-времето алтернативните линии на светови не само што се замисливи туку очевидно и сосема можни - некои се, се разбира, логички повеќе следствени од други.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Мислиме дека во тој простор, што Поетот го нарекува небесна сфера, еднаш или двапати тој го има донесено и она чудно, за многу неупатени поединци суетно решение, дека таму никогаш нема да дозволи да се чувствува приземјен.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Според есапот што си го правеше Чана излегува дека во исто време ќе донесат на свет нови чувеци, само се чуди зошто нема мачнина како што кажуваат жените, или она ќе биде една од ретките што плодот нема да ја мачи?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се пресмета дека во резервоарот би влегувале шеесет литри вода во минута, така што за помалку од една ноќ, резервоарот би бил наполнет, односно, дури и да се потроши акумулираното количество од седумдесет илјади литри, за околу дванаесет часа, тој пак би бил полн. Се разбира, се сметаше на еден просек.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А знаеш дека во куќава јас сум домаќин, нели?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Моите париски домаќини, овдешни долгогодишни работници, кои веќе имаа деца што одат на училиште, или се веќе подготвени за тоа, велат дека би сакале нивните деца да го знаат нашиот јазик и нашата историја и дека во нивните домови бараат да имаат катче од убавините на родниот крај и да ја слушаат „Билјана платно белеше...“

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Старото чувство, дека во суштина и не е важно дали О'Брајан е пријател или непријател, му се врати.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој се смееше сосема лудо; мислам дека во тој миг дефинитивно изгуби контрола врз себе; „Знаеш ли Луцијо“, велеше, „знаеш ли каде е центарот на светот, Луцијо?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тоа што на прв поглед остава најголем впечаток се редиците бетонски бункери од кои се чини дека во секој миг ќе зевне оган од отворените црни пушкарници.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој ѝ објасни на мајка му на Сандри дека босилекот е царев мирисен цвет, дека во рајот има најмногу босилек и дека на Богородица тој ѝ е најмилото цвеќе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се обѕирна околу себе, па иако тоа се чинеше смешно, нему му се пристори дека во празната просторија заедно со него беше влегла и зимата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Да се вратат по своите домови во срок од десет дена; нема да бидат земани на одговорност ни прогонувани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А бе, знаат во Турција, чуле и тие дека во нашава држава жените се „поштени“!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Татко во комплексното значење на касметот, како судбина, како фаталност, имајќи го на ум постојано својот ракопис за Историјата на Балканот низ падовите на империите, извлекуваше поука дека природна судбина на секоја цивилизација на Балканот била да се извиши, потоа да се распадне и на крајот да се разнесе во прав.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како заклучок нагласија дека во денешни услови дивечот на Водно е реткост.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Едгар Морен ми се довери дека во телеграмата со благодарност која ја добил од Клод Диран, се охрабрил да му напише, во одговорот на честитката дека греши што прекинува со објавувањето на мојата балканска сага. Неговата поддршка остануваше апсолутна.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Малку е необично и чудно тоа дека во истиот момент кога потстана таа и коњот ги поткрена предните нозе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се расправа дека во овие води Наполеон, по поразите на својата војска од Кутузов во походот на царска Русија, тука, на брегот на Вах, ги топлел своите премрзнати војници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Имаш чувство дека во него се случува нешто страшно, како нешто да се скршило, кое никогаш повторно нема да биде истото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сѐ што забележа беше дека во просторијата има две мали маси точно пред него, секоја покриена со зелена чоја.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Да... – рече развлечено. Од неговиот замислен поглед и тивкиот тон на гласот сфатив дека во него нешто се прекршува. Молчејќи се гледаме в очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мислам дека не е, мојот обид да ви соопштам дека текстот веќе е дом, дека во куглата на телевизорот (во која паѓа снег ако се преврти) е содржана целата „куќа“ за која зборуваме, т.е. некаков скелет, некаква архитектонска структура на ред која ќе ни понуди малку сигурност и топлина, како што еден дом и треба да понуди.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Во оваа статија мајорот вели дека во секој камион за собирање на сметот во градот ќе постави по еден примопредавател.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не само што лично не сум мистичен, туку се сомневам дека во било што од она што го пишувам има и најмала трага од мистицизам.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Попрво, она што тој го прави е земање примери од философските или метафизичките текстови кои што ја застапуваат присутноста, И покажување дека во извесна смисла тие се самоподривачки.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се разбира, мислев на сè она што веќе го спомнав: на гласовите; на претрчувањата; па дури и на сите оние коридори што одвреме навреме заличуава на темни сокачиња од некое не осветлено гратче.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Според нив претставниците на сојузниците на Блискиот Исток не биле наклонети за соработка, бидејќи тие не можеле да сфатат дека: „а) СОЕ може да игра важна улога во војната и дека, б) најголемиот дел од оваа работа не може да се изврши од претставници на британската националност и дека во сите случаи работата подобро ќе биде извршена од националностите на односните земји.“

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Подоцна таков аеродром бил направен кај селото Издеглавје во Долна Дебарца, Охридско.189 На 30 август 1944 година Мекдоналд ќе извести дека во последните денови на август настанала пресвртница во однос на акциите спрема непријателот.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Двете ороспии прво мислеа мајката да се премажи, а ќерката да се омажи, ама се откажаа од тоа од страв дека во ова време повеќе имаат можност сега и на двете мажите да им бидат истерани од работа и да треба да се издржуваат не само себеси, туку и уште двајца здрави-прави бадијалџии.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога се сврти, забележа дека во левата дланка стегаше роза. Розата го обеспокои.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се надеваме дека во еден од следните броеви (Лифт/Маргина) неговиот (и литерарен) опус ќе биде пообемно претставен. 78 Margina #22 [1995] | okno.mk РАЗГОВОРОТ ГО ВОДЕШЕ ABBE BUZONI ИБРАХИМ БЕДИ МАРГИНА ИНТЕРВЈУ Беди, кажи ми колку долгу се бавиш со уметност?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Имено, иако во договорот со работодавачот стоеше дека тој може да добие отказ „во секое време“ – тој, со право, вели дека во трудово-правните односи постои т.н. ограничување на автономијата на договорните страни, со што договорот не смее да биде порестриктивен од законот, што впрочем се покажа и во неговиот случај.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Албанскиот полиграф Фаик Коница, големиот пријател на Гијом Аполинер, во еден брилијантен есеј, за Природните и вештачките јазици, пишуван под псевдоним, (книгата која ја пишував за нив на француски јазик ја спомнувате во писмото), поттикнат од Маларме, ќе рече дека во секој јазик постојат темни, непреводливи зони и токму во нив се крие идентитетот на еден народ.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

50. „Давам десет долари дека во следните четири минути ќе си ја расканташ тикварката!“

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Веројатно знаете дека во земјите, како нашава, во кои доскоро не навраќала слободата, искуството во однесувањето со претставителите на власта е многу богато.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но неочекувано сфати дека во целиот свет постои само една личност на која тој може да ја пренесе својата казна - едно тело што може да го постави меѓу себе и стаорците.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од аспект на работничките права и социјалната правда, треба да се напомене дека во ал. 1 од чл. 4 ст. 1 од овој закон се наведува областа на работните односи, а во ал. 4 од истиот член и став се наведуваат и областите на социјална сигурност, социјална заштита, пензиското, 82 Закон за спречување и заштита од дискриминација; Сл. весник на РМ, 50/2010. 92 инвалидското и здравственото осигурување.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

И пак тежнеат клепките, за миг затвора очи и одеднаш си помисли дека во чистиот кревет легна сосе војничките цокули.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се исправи како човек пред висок ѕид а копитата ги кренал за да го турне ѕидот и да помине.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И помислив, како и кога многу години пред тоа за првпат влегов во собата за умирање во Гнездо, дека во умирањето сите се различни и сите се слични: сите ја испуштаат душата издишувајќи, ама секој издишува на свој начин.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Што ќе биде со претпријатијата без вода, си реков кога првпат слушнав за нивното формирање, но потоа се сетив дека во случајов, освен за пчелите, за другите работи не е потребна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пак се вративме кај копчињата - небаре маѓепсани.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во царството на чудата ништо ново не е да не се верува во ништо.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Јавна тајна е дека Аксја носела нечие дете.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Мислите дека во земјата каде што владее законот има нешто за незадоволство?“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но, всушност, го прават токму тоа.358 Токму затоа што општествената репродукција на машката геј-култура не се врши од страна на главнотековните општествени институции – чие дејствување како средства за културна иницијација и понатаму е невидливо и незабележано затоа што е толку очигледно – машката геј-акултурација и натаму е таинствена работа, особено кога изгледа дека во голема мера е завршена, или дека е барем во одмината фаза, во некој миг од раното детство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од мајка ѝ разбра дека во сабота татко и е во попладневната смена и дека ќе се врати дури во утринските часови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Петра знае дека во очите секогаш седат оние зборови што не се изговараат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И редно е веднаш да истакнам дека во мојот Извод од матичното недостасува податокот под називот татко, а не постојат и други податоци врзани со овој назив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи ли тоа дека во животот не се учиме на ништо?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Татко ми и порано претпоставуваше, но сега имаше и конкретни укажувања дека во центарот за борба против козите во градот, била присутна варијантата за можното криење на Чанга во Калето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се смета дека во 1980 година од оваа река ќе се испумпуваат годишно 3 милијарди кубни метри вода.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А нема кој да не знае дека во Картагена де Индиас чистачите на чевли се високо ценет еснаф.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Јунг споменува дека во cucurbita (тиква, латински колоквијален израз за глава кој преживеал и во италијанскиот, каде што zucca, тиква, исто така колоквијално се употребува наместо глава) алхемичарите го набљудувале „алхемиското консумирање на кралскиот брак”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А јас, кутриот, со јазикот од мајка ми го наследив и страдањето од длабините на корените, како што страда секој што носи во себе дел од вавилонското проклетство, ќе се обидам да се правдам и бранам пред ,небескиот трибунал (тешко одбранливо и пред себеси) дека јас и губев кога пишував на јазиците на судбината, на јазиците на другите, како што се губи и Мајка.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Очекувам музиката, туку системи со кои луѓето дека во тој простор ќе можат да ги обликуваат своите уметниците треба повеќе слушателски искуства како што самите да работат во иднина. 138 Margina #17-18 [1995] | okno.mk сакаат.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Лука Карер знаеше дека нивниот потег е многу ризичен и дека во животна опасност ги вовлекува и семејствата на оние чесни луѓе што прифатија под својот кров да ги примат прогонетите сограѓани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А вистина е дека во тие моменти се чувствувам како да сум во Лондон особено во моментите кога двокатниот автобус го прави оној свечен круг по Градскиот плоштад.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Замисли си дека во тој сон ме гледаш како лежам покрај човек кој веќе негде и некогаш ме искористил.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не знам, ама мислам дека сум заборавил дека во пластичната вреќа веќе имам еден нож..“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Набљудувајќи го поленот под микроскоп, пресмета дека во еден цвет од јаболко има околу сто илјади поленови зрнца; во цветот од божур, околу три милиони; во реса од леска, околу четири милиони; во реса од бреза околу шест милиони; а пак во ресите на брестовите и костените по неколку милијарди поленови зрнца.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тие сметале дека во случај ако таа информација да излезе во јавноста би имале големи проблеми во објаснувањето пред Југословенската и Грчката влада за британската акција за "употребата на Македонците".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Го чувствував мајчиниот трагизам, оставена да не ја доврши мисијата за која ја беше испратил во животот Севишниот, нејзината немоќ, низ татковите книги да го предвидува спасот на семејството.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Треба да знаеш дека во Скопје живеат моите две сестри кои многу ги сакам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Маријанти беше ги собрала во мензата сите мајки и бараше од нив да речат дека во оваа средина не сакаат да ги имаат мајка Евгенија и една мајка од Брештини.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Само забележуваше дека во слободното време, додека се моткаше во неговото ателје, се плетка во работата на неговите помошници, кои беа постари од него за цел образован степен.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Мислам дека во него сепак имаше некој инает; многу малку требаше за да биде среќен.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Весникот „Елефтеротипија“, на 7 јули 1959 година вака напиша: „Во селото Каридја,16 во околијата Птолемаида, во дворот на основното училиште се собраа сите жители од селото и откако се одржа свечената богослужба, тие дадоа заклетва дека во иднина нема да зборуваат на словенски дијалект и тоа во секое место и во секое време.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сириецот се испулува со зацрвенетите, тркалезни очи: - Кажуваа дека во коњот влегла душата на измачениот Евреин.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Како да бидеме праведни?‘Тогаш ви реков дека во Светото писмо е запишано: ’Праведникот ќе живее преку вера!‘ И уште ви реков дека сите сме грешни и дека нема ниту еден единствен човек што сам по себе е праведен, оти грешни сме се родиле и грешни умираме, та само милоста Божја кон оние што поверувале ќе ги спаси.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Аркади Аверченко - неправедно запоставен и зафрлен на маргините на руската литература, прекрасен писател, имигрант по Револуцијата од октомври, 1917 година (на М. Булгаков како пофалба му рекоа дека во едно свое дело го имитира Аверченко, за што поконкретно Булгаков пишува во својот “Театарски роман”) и токму имиграцијата и несогласувањето во новиот поредок придонесе за негово исклучување од редовите на руската (во тоа време, советска) литература.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А оној ден во пеперуткарникот, кога Клара, Сара и јас зборувавме за мајчинството, Сара покажа на две пеперутки кои, соединети, летаа во воздухот, зачнувајќи го своето потомство. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако е веројатно дека лицето по кое е издадена потерница се наоѓа во странство, МВР може да распише и меѓународна потерница, по претходно добиена изјава од органот што ја издал наредбата за распишување на потерница дека во случај на пронаоѓање на тоа лице ќе се побара екстрадиција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На Хелвиг му беше јасно дека во овие нови околности во неговиот живот, заради оваа жена со која веќе живее заедно, не би можел сам, без нејзина согласност, да одлучи да го бара детето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тие докажуваат дека во постколонијаните земји идеите за нацијата се во голема мерка позајмени од запад.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Татко го убедуваше Камилски дека во секој збор има историја, скриени значења кои не застаруваат со текот на времето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаше обичај да соопштува со тивка гордост, меѓу две повлекувања од лулето, дека во последните четири години не изостанал од Општинскиот центар ниту една вечер.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Несигурноста на гласот му сугерираше дека во мигот е најдобро да молчи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И реков еднаш а можеби и повеќе пати на Катерина дека го сожалувам кутриот социјализам бидејќи имам впечаток дека во раните утрински часови работниот човек воопшто не мисли на него, на социјализмот, туку само на својата утроба.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Имало полно индикации коишто укажувале дека во Солун „нешто“ се подготвувало.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сите текстови во тематов се преземени од словенечкото списание “Casopis za kritiko znanosti”. превод: Ана Пејова okno.mk | Margina #32-33 [1996] 112 МУЗЕЈ НА ТОЛЕРАНЦИЈАТА Во Лос Ангелес, на булеварот Пико, што се наоѓа во средината на еврејскиот деловен кварт, неодамна отворија Музеј на толеранцијата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Галбрајт заклучува дека во иднина луѓето кои малку нешта можат да направат со својата слобода ќе бидат систематски уривани.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Федералните власти веруваа дека во таа „јужна република“ ќе имаат најмалку проблеми со козјото прашање.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но, гемиџиите не можеле да бидат сигурни и да знаат што би можела да открие полицијата сега кога била потсетена дека во големите градови се подготвуваат атентати.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Потоа некој под шупливото ехо на камбаната прашал што се случува и рекол дека во водата на бигорното корито видел пред мрак мртов поскок, отровен гниеж.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Непреченоста согледува дека во сета вселена секоја работа, секое човечко суштество е во средиштето, и дека токму поради тоа тој е најпочитуван од сите.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Го посетив неколку пати во Истражниот затвор и почувствував дека во неговата глава во исто време се вртат неколку филмови.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Нему среќата од тој денешен ден ништо не му значеше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Колкупати сум плачела од бес кога ќе се вратам од школо и кога ќе видам дека во мое отсуство ми зел гумичка, или ми украл некоја скриена мастика.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Стег и другите конзули на големите сили се плашеле дека во Солун, и воопшто во Македонија, може да се случи истото тоа што се случило порано со Ерменците.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И кога за првпат ја посетив таму, видов дека во погледот, во држењето на телото, во гласот, полека ѝ се враќа некогашната сигурност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За ваша несреќа има многу јака привлечна моќ, па може да не сетите дека во неа се крие злото.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Но вистина е исто така дека не може да се тврди ни она, другоно, дека таа извршувала задача на организацијата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Навистина, никој не би помислил дека во чаршафот е завиткано човечко тело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Столетието што го делеше од дедо му имењак, ја загуби својата перспектива и неговото сопствено време и неговото „јас“ се склопија со времето и своето „јас“ на неговиот предок, така тој сега стана опседнат од верувањето дека тој лично, а не прадедо му, го изградил мостот на Луда Река, и дека во потпорите на тој мост, што е прикажан во многу приказни, тој ја жртвувал својата невеста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дури кога ќе го крене да се напие, забележува дека во шишето има сосем малку за пиење.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во еден од заклучоците на Татко и Камилски беше забележано дека во историјата на народите, на балканските посебно, според кои и настана поимот на балканизацијата, по етничките чистења на народите, обично следеле и чистења на јазиците од туѓите заемки, а понекогаш редоследот бил и обратен...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Доколку Французите имаат различни преокупации од другите за да се остане вистински чувствителен на вашето балканско искуство, јас се надевам дека вашите сограѓани, кои се директно засегнати, треба да се покажат многу повеќе рецертивни кон вашите книги, но и за вашите написи објавувани на албански, македонски и англиски јазик во мултетничкиот Форум.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Веќе во претходиот параграф е најавено дека најмногу ќе зборувам за популарната музика.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, да биде иронијата поголема, пресудата не можеше да се изврши, првенствено поради должината на судскиот спор – кој траеше речиси две години, а за кое време газдата го ликвидираше трговското друштво „Јасмина“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имаше и еден друг кој тврдеше дека во неговите постапки со подароците имало нешто анѓелско. Такви знаци иделе озгора.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но знаејќи си го Јована за штеркнат во умот, не само во тоа што не виделе ништо сомнително, туку, напротив, им станало смешно и жално за човекот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На прашањето како се момите, што прави дедото, таа мудро одговори дека тие се добро и дека уште подобро ќе им биде, дека тука сме меѓу наши, сполај му на господ што ги врнала тука, а и дедото Диониш вели Ки гу закопаме у наша земја! ама откако го рече тоа, за да не внесе тага во срцето на Петра, или за да не ја зголеми, таа знаеше дека во срцето на Петра има голема и тешка тага, Ејми ко ки умре чувекут с та земја е арна! и се свртува на кај Чана која оти нема кај да седне, туку се подместува наваму натаму, Ако придоуже убаво време да ојме да паламе работа јас, ти, мојта гулема, а?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Така е можно дека во иднината сопственото тело интертекстуално и бесконечно ќе го рекомбинираме, што значи дека нема веќе да биде заробено во својата „конечна” функција, туку ќе биде по желба заменливо или компатибилно со други тела или со нивни делови - зачувувајќи ја сопствената свест - а сѐ ќе биде во служба на барањата на интересите на половата наслада.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Па, вакво градско радоводство ко Скопје што има - верувам дека во тие градовите-кулиси на Дивиот запад (две без три колиби) имало пореспектибилни градски чиновници и шерифи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во него свиреше брат му на Влатко, мојот најдобар другар. Со право Влатко многу се гордееше.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

8. Блазе си му на оној кој им простува на другите и на оној кој си простува самиот себе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Камерата го регистрира и точното време на задржување на одредени места.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Е па, затоа што Врапче, односно Виктор Врапчевски, режисер со завршена Академија за филм и театар, е сè уште без завршен филм, што значи дека во него, со оглед на 50-годишната возраст, тлеат стотици интересни, неискористени сценарија.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

За таа цел тој организирал конференција за печатот, на која Борислав Тодоровиќ направил обид да ја минимизира улогата на НОВ и ПО на Југославија, одејќи дури и дотаму што партизаните ги претставил и како соработници на окупаторот, дека во ослободените територии од единиците на НОВ и ПО на Југославија "владее терор и комунизам".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

На свое лично ниво во однос на тоа секој е искусен; ако говориме за нивото на колективните идентитети, можеме да се сетиме дека во Европа, и не само кај нас, веќе подолго време, а особено по падот на Берлинскиот ѕид, течат толерантни кампањи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Исто така настојчваше да докаже дека во одредениот период нема никакви можности да се зголеми бројот на борците на ДАГ и дека е самоубиство да се тргне на заземање градови.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тоа е природна поделба која постоела од почетокот на човечкиот род – мажите како посилни повеќе можеле да заработат, жените останувале дома со децата.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа продолжи: „Она што сакав всушност да ви го кажам е дека во вашиот напис забележав оти сте употребиле два збора кои се веќе застарени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Претпоставуваше дека во него се крие тајната за корените нанеговото семејство по мајкина линија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се разбира, недостасува само уште сандакот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како што забележува Фелоус, неа ја поддржуваше Гари Хеј, основоположникот на современото геј-движење во САД и главниот извор на инспирација за Радикалните самовили.338 А и натаму цути во неколку значајни школи на современата машка геј-духовност, кои во геј-мажите гледаат современи шамани, потомци на народните исцелители, пророци и врачеви кои во многу општества си ги црпат проникливоста, моќта и верскиот авторитет од впечатокот дека во нив се споиле двата духа на машкото и на женското (254, 262, 244–246, 281 n17).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Животните патишта постојано се разидуваат, но верувам дека во иднина ќе се среќаваме почесто.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Едно време, кажуваат тие, и се задумувал дека да им го остави тефтерот, но веднаш потоа гласно изразувал сомневање дека не се кадарни да исчуваат такво нешто, од непроценлива историска вредност, кога веќе не си ја исчувал земјата и луѓето на неа, и - не им го оставил.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Ништо!” - рекоа, и прибележија дека во куќата на ул.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Покрај другото, се покажа дека во тоа време раководството на Партијата испратило наредба да се престане со секакво стрелање и случаите во врска со квинслинзите и класните непријатели да потпаднат во надлежност на судот што ќе биде оформен во слободната држава.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Впрочем, тој брак беше сосема логичен и очекуван, но јас и ден-денес не можам да се ослободам од чувството дека во тој брак влеговме, и јас и Земанек, само за да немаме грижа на совест по однос на Јан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Постојат два вида толеранција.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Заштитната облека што ја користат ја добиваат еднаш на неколку години, па обично е истрошена и стара.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Се сеќаваш ли“, продолжи тој, „дека во дневникот напиша 'Слободата е слобода да кажеш дека два и два се четири'. „Да“, рече Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Едно лето се пренесе глас дека во нашиот град ќе дојде умен и учен човек, уважен гостин од една далечна земја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Причината за ова се ригидните дистинкции што во критиката на ликовните уметности се воведени под закрила на модернизмот: разликувањето на високото и ниското, културниот песимизам и оптимизам, „апокалиптичарите“ и „интегрираните“ (како што тоа го нарекува Еко) итн.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој тврди, дека во тие локални места делувањето на моќта е најевидентна.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Вчудоневидувачки беше фактот дека во селото нема деца па ни помлади луѓе. Селото како да беше на умирање.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А, во посебен член, признато е и правото на обештетување, при што е наведено дека во случаите на дискриминација, кандидатот за вработување или работникот има право да бара надомест на штета – во висина од пет месечни просечни плати.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Но, веруваше дека во судбоносните денови, за судбоносните одлуки, често, решавачки се некои мали настани.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Со одредбите на овој член не се гибаше во правото на работникот, своето побарување за надомест на платата, да го остварува во постапка пред надлежниот суд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Седеше на креветот и не се помрднуваше. Му се пристори дека во претсобјето слушна шум.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Постојат индиции дека во еден период за време војната работел во Медитеранскиот воен штаб, но тоа режимот секогаш го негирал.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тескобноста и интелектуализмот - сосема автентичната тескобност на опстојувањето но и разиграно-очајничка склоност или очајнички-разиграна склоност таа angos- cia (тескоба, мака, тага, јад, мора) некако да се надмине - двете склоности водат во опасност од расцепување на свеста. (...) Ако пак споредуваме со нашиот век, можеме да речеме дека во најуспешните криминалистички романи поезијата на бесмислата често изнедадува, тоа е “meravi- glia” за интелектот, средство за возбудување на сетилата, за фантазијата пејсаж со “монструми”, а за разумот “inganno” (мамка).

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Идниот ден или истата вечер најде за потребно да додаде дека партизаните кај нас навраќале често, понекогаш и зиме, па дури и по моето раѓање.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И потем раскажа случка дека во некое ино време, некој бедник, што украл скапоцености од палатата на Царот, не ги сокрил во својата бедна колиба, туку под престолот на Царот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сите овие квалитети, иако неартикулирани, Кејџ ги наоѓаше во природата, во нејзиниот начин на функционирање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Признавам, дека во таа силина на поривот, помислив дека, најпосле, можеби на главниот резервоар ќе се стави некоја спомен табла со моето име. Би било ред.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И агите ги зедоа едниот сирењето, другиот маста со услов да им ги однесе дома. A Трајко токму тоа и го сакаше. да наѕирне во некоја турска куќа. My се чинеше дека во секоја од нив ќе ја најде Анѓа или нешто ќе разбере за неа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Познато е дека во сите времиња, прифати Татко револуционерните пресврти биле проследени и со бројни јазични појави.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Од тие причини, според Британците, на таа идеја "не ѝ беше дозволено да влезе во областа на практичната политика", но сметале дека во новонастанатите услови може лесно да прерасне во политичка реалност и да ги загрози британските интереси.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Се сетив како пријателите ми укажаа на фактот дека во оној момент кога црниот човек ќе биде идентификуван, тој се компромитира и може да престане да биде тоа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Им го читав мојот епитаф И знаев дека во некој иден век Од формите на дуните Ќе ја реконструираат Историјата на каменот, Осамен И немоќен Пред клунот на орелот.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Освен тоа, Хичкок го користи старото правило, познато уште на Ајсхил во „Орестија“ дека најгрозните дејствија се случуваат покрај одарот: крајот на настаните од таа секвенца е хотелската соба во која љубезно разговараат Елза и госпоѓа Кејпор, од терасата Ашенден со двоглед ги забележува случките на брегот; секојдневниот животен ритам се дроби врз подлогата на нашето знаење дека во тој момент на друго место, насекаде се случуваат напнати и страшни настани што непосредно се однесуваат на соговорниците, непријатноста, нелагодноста се продлабочува со страшната „лоша вест“.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Мечев и Шатев тргнале во поштата, меѓутоа, Мечето, кој бил прочуен меѓу своите другари со своето домаќинско однесување и штедење, кој десетпати броел а еднаш давал, сметајќи дека во случајов сепак би можел да згреши со тоа што парите ќе му ги позајми на Сарафов, два три пати влегувал и излегувал во поштата под разни изговори, но главно за “да размисли“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Гледајќи ги луѓето на кои им се приближуваше смртта, помислив дека во умирањето сите се различни и сите се слични: сите ја испуштаат душата издишувајќи, ама секој издишува на свој начин. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го замолив да и го даде и пусулчето во кое наведов дека во 3 часот ќе свратам во бифето "Корзо".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Откако спомена дека во филозофската алхемија солта е космички принцип со истата парадоксално двојна природа на тајна супстанција, Јунг наведува голем број алхемиски извори кои одново ја потврдуваат идентификацијата на солта со Каменот на мудроста.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Поправо, тоа не беше само еден тевтер, туку повеќе, многу тевтери, слични едни на друг зафатени еден за друг и подврзани со кожа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури и оној мртов дом,“ реков, и покажав преку улицата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Звук и „изведување” на филмовите Го истакнавме минимализмот на движењето и општата кинестезија во некои Ворхолови концептуални дела, да кажеме уште еднаш дека во периодот од 1963-1965 (со исклучок на Tar- zan and Jane regained, Sort of и Harlot) станува збор за неми филмови.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мошне веројатно е дека во истиот момент цела дузина луѓе работат на различни верзии за тоа што всушност рекол Големиот Брат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Свети Августин често споменува дека во текот на исповедта се “извршува вистината”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Татко ми како вистински балкански алхемичар од посебен ков, се срушташе длабоко во ноќта за да ги најде вистинските зборови обвиткани во рувото на тишината со кои требаше да им се противстави на зборовите, небаре излезени од барабани, во тие тешки времиња.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Мислам, осврнувајќи се назад, дека во прашање беше една општа невротичност на целата студентска субкултура. Тенденција кон самоцензурирање.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Знам дека во себе ме чуваш, силно ти верувам, ова е време на надеж, Бог те прати, Бог пак ќе те врати, сега е време за мечтаење, миговите на плачење не прават посилни, нашата иднина е лулка на среќа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Оттука е исто така јасно зошто филмот ги изневерува нашите очекувања, зошто не е „хичкоковски”: недостасува за него специфичната внатрешна, вертикална удвоеност на ситуацијата, кога постепено се појавува грозната содржина, што се крие зад површинската идилична маска - во Чамецот за спасување е речиси од самиот почеток сѐ јасно, веќе самата појдовна ситуација е грозна и егзистенцијално заострена, единствената „тајна” е дека е Вили уште позлобен отколку што се чини, и дека ги водел во погрешна насока, кон германскиот брод за снабдување...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Имаше впечаток дека во оваа просторија изнуркал од некој сосем поинаков свет, од некој подводен свет длабоко под неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во книгите пишува дека во овие места, во старо време постоела некоја богата населба, некаков град.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На лицето на човекот, чие име се уште не го знам, се појави израз на вчудовиденост и по кратко молчење, рече: - Не сум слушнал дека во Сукт имало такво нешто... - А кој пат води за Сукт?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За волја на вистината, треба да се истакне дека во Тунис со Уставот од 1959 година се воспостави повеќепартиски систем, но почнувајќи од 1963 година, фактички постоеше само владеачката Уставна социјалистичка партија (поранешниот Дестур и Неодестур).

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Му се стори дека во овој момент би можел со мал напор да постигне нешто што ќе ја запази својата убавина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Трогнатиот отец Панделиј, последниот жив јунак од битките во Негуш, од ракијата дури малку и се сцрвел во лицето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И плашејќи се да не Исо се исплаши кога ќе го види Лазора толку голем и да го с`ска Иса против него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само што тргнав кога човекот кој ми ја донесе теглата стана, ми пријде и ми кажа дека во соседната соба има клозетска шолја.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Појде во пресрет на смртта во егзил во својата Палестина, слободна во соништата, оставајќи ги последните траги на својата легенда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Помислив дека сакаше да ми рече или поточно да ми појасни оти и таквите дребулии, какви што се пијавиците кои којзнае зошто решиле да не виреат во вакви води, како планинската, придонеле луѓето наеднаш да се почувствуваат среќни и да се однесуваат неконтролирано и палаво, како децата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сфатив јас најпосле дека во приватниот сектор се парите.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Прашањата ми се сосема конкретни – најпосле Грофот ги крена очите од ноктите и ме погледна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа може да се најде, на пример, во неговото асоцирање на германското Ich (“јас”)19 со хебрејското Ish (човек).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како и Хаџи Ташку и Тимон е Влав, но дека во цел Прилеп единствен тој знаеше да шие европејски алишта, а сите Акиноски така се облекуваат, европејски, пријателуваат со него, делејќи ги Власите на погани и добри, то ест на продадени на Грците и на Турците и на Власи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Свесни дека во тие повоени години лесно можеше да се стане роб на изговорените зборови, тие многу внимаваа кој ќе биде четвртиот партнер.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

ЛУКОВ: Ти гарантирам дека во писмото ти не си спомнат.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Паметам дека во зорите стигнуваа партизани и истоштени од долгиот ноќен марш, остануваа на почивка и по зајдисонце си одеа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ќе изгубат секаква смисла!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И дека специјални курири, благодарејќи на беззначајната големина на картичките, ги изнесаувале од затворот и им ги предавале на одредени личности за да ги печатат.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Д-р Џуџу: Не верувам дека во овој момент мисли на Шекспир.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

113 преку тоа да постигнат ни помалку ни повеќе туку еден поинаков начин на размислување и делување: „Доколку човек се соочи со нови содржини во рамките на старите форми на презентација, и доколку постои можност тој да ги разбере, може да се претпостави дека во иднина тој ќе почне да се сомнева во исклучивоста на еднонасочните информации.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Но знаеше дека во неговиот филџан виде уште нешто, нешто што го протолкува токму во тој миг, кога му се отвори сосема свесна дека ќе ја рани, ќе ја убие така закован во нејзината утроба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога ќе ги видиш надвор од чашата, ќе ти стане јасно дека во поголеми количини засебно би можеле да бидат кисели, горчливи, со лош мирис, па дури отровни.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Веднаш сфатив, оценувајќи ги внимателно размислите, дека во овие нови околности на нашиот живот неговата силина и машкост многукатно се имаат зголемени со оглед на местото и положбата што ја заземаше во извршната власт.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не можеше, а да не се забележи како дојденците вртат со главите гледајќи по ѕидовите и во ткаените таписерии, плетените „витражици“ на секое нешто што личи на стакло и огледало, па дури и гарнитура нацуцулена на машината за перење алишта „Ободин“, како врв на технологијата во нивната куќа, нормално ставена во претсобјето за сите да може да ја видат и веднаш да знаат дека во оваа куќа не се пере на рака.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сметал дека НОД ги решило тие прашања.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Болникавиот шивач, вообразувајќи дека во сите бунари на улицата се удавени мачки, се откажа од вода, сѐ додека скоро зачаден не беше пренесен в болница.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сеќавам на зборовите на филозофот на владеењето Едгар Морен кој велеше дека во револуциите злите карактери лесно стануваат крвопијци, страдаат од жедта на боговите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Доктор Сашко Кедев слегува од врвот на светот вчудоневиден дека баш на врв свет мртвото е живо како животинките во цртаните филмови: знае дека во сите докторски книги пишува дека луѓето во чија крв има помалку од 6 единици концентрација на кислород веќе кинисале на оној свет ама од врв свет се слегува прудолу, спокојно и со уморна насмевка, се слегува директно во светот на чудата само со 2,8 до 3,2 единици кислород во крвта.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Во текот на предавањето минатата година на Универзитетот Колумбија, Сузуки рече дека постои разлика помеѓу источното и европското мислење, дека во европската мисла нештата се гледаат така да се условуваат едно од друго и да имаат последици, додека во источната мисла ова согледување на причините и последиците не е нагласено, туку човекот се идентификува со она што е овде и сега.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

музиката ти се топи в уво од малку стравче и потем жежее, жеже како тазе чајче додека не ги прежеже здодевните несреќници кои ѓоа пресметуваат колку вистински солзи има во езерцата на градината мохри колку се оддалечува од себе човек кога ќе почне да се враќа во изгубеното детство. општо е познато дека во секое детство има многу неиспилени јајца и има стари зданија престорени во вкочанета историја во детството има и товари јаболка нагризени од боговите под што се подразбираат и некои волнести батки од најблиското соседство а последно што се гледа на хоризонтот на детството е накривената капа на сѐ што било и сѐ што ќе биде.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Освен ова се беше разбирливо. ама крајно и безпоговорно ја прифати вистината дека во тоа општество сите ќе бидат еднакви.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

При тоа, морам да кажам дека во споменатиот естаблишмент малку кој (не по раѓање, туку психолошки и духовно) ѝ припаѓаше на култура којашто се сосредоточува во поимот град, полис, па според тоа и во поимот демократија.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Британците биле свесни дека за вклучување на протогеровистите во реализирањето на нивните планови тие сигурно би побарале политички отстапки.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Подолу дополнително ќе се осврнеме на ова, а овде ќе кажеме дека во 2000 година беше пропишано ова право да може да се оствари со навршени 55 години возраст и најмалку 15 години стаж на осигурување (чл. 6).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Едно време се чу дека во тие бурињата нивни со боровинки нашле удавен некој човек од Брезница, ама – никому ништо.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Му кажував за себе, за мајка ми и брат ми, за Сара и Клара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Белки не очекувате дека во таквата темнина ќе се чувствувате безгрижен и насмеан?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во една пригода, верувајќи во својот предлог Арафат ќе истакне дека во рамките на движењето Фатах, Палестинците и еврејските сафарди, кои го сочинуваат мнозинството во Израел, и имаат многу заеднички обележја и би можеле среќно да живеат ослободени од ционизмот и арапскиот национализам Арафат набргу официјално ќе го напушти својот сон за создавање на една обединета и демократска држава, кога на 15 ноември 1988-та, во срцето на Њујорк, на Ист Ривер, пред двесте дипломати и други поканети ќе го заврши својот говор со зборовите, со стиховите на поетот Махмуд Дарвиш: Ви носам маслиново гранче и пушка на борец за слобода.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мене ми остануваше горката вистина, дека во Македонија не се вратија вистинските кози, во времето кога сите наши надежи за спас беа во интегрирањето во Европа и во НАТО.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Тој не зборува за имагинарната иднина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јани небаре се засркна и на сите им се стори дека во липтеж му секна гласот. Прекина. Молк.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Реков: „Да ви објаснам. Кога на лицето има премногу непотребни изрази, тогаш тоа лице наликува на истуткано парче хартија.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пред цитатот уште само толку дека во овие одломки што ги наведувам за самиот себеси зборува „Евреинот-скитник” или „Вечниот Евреин”: “О, сиве овие имиња се мои имиња... и уште колку многу други, боже мил!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Што се однесува до намерата што се обидува иследникот да ѝ ја припише на мојата помисла, не можам да ја прифатам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Морам да признам дека се повеќе и повеќе се плашам кога ќе прочитам или ќе слушнам дека во нашата Македонија ќе имаат концерт мајстори од типот на: Ростопович, Карерас, Мехта.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И зошто во дизниевскиот цртан.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Стимулансот беше присутен и таму и тој веќе ги предизвика своите последици.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А тој веруваше дека во мирот што ќе дојде по овој хаос, неговите аргументи ќе бидат најсилни.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Гледаш дека во природата се е поврзано со многу цврсти врски.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Неговото читање не бара примена и врз други мјузикли, а камоли врз други културни облици и ја губи поентата кога ќе се обопшти.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Треба да бидеме свесни дека во општеството постои одредена хиерархија.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не можев да определам дали е тревопасец или месождер, ми се чинеше дека во својата огромна алчост би изел и најгласен отпадок, само да џвака, голта и си го полни желудникот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

По една година од париското издание на Мицкиевичевиот Пан Тадеуш и од Сонетниот венец на Словенецот Прешерн, Неофит Рилски ја создава првата бугарска граматика и ја објавува Јаков Грим својата Германска митологија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Без да размислува што прави, остави пушката да му се лизне низ прстите и се стрча надолу по ридот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Она што веќе го рековме, дека во „Две тишини“ никој ништо и никого не штеди и дека дури и потенцијалниот читател е наполно незаштитен од стихот, од поетот, но и од страдањето (на зборовите, буквите, вокалите,.. белинките) распламтено до усвит, во собата на вокалот Е продолжува да се пее до коска и подлабоко, дотаму до каде што критиката не може никогаш да втаса, а песната го развејува знамето на својата победа (или предавство, сеедно) и истекува во една од двете претстојни тишини, во онаа во која се испраќа и во онаа во која се заминува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Интересна и неконвенционална, но во позитивна смисла, е и одредбата која предвидува дека во случај на спор, ако кандидатот за вработување изнесе факти дека работодавачот постапил спротивно на антидискриминаторски одредби од законот товарот на докажувањето, дека всушност немало дискриминација, преминува на страната на тужениот работодавач, освен ако овој докаже дека различниот третман е направен поради исклучоците предвидени во самиот ЗРО – а тоа, пак, е во случаите кои се однесуваат на инвалиди, постари работници, бремени жени, мајки, 15. Тука би сакале да споменеме и еден компаративен случај од оваа област.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Например неможам да го заборавам оној разговор кога наеднаш ми соопшти дека во она изгубено минато најблизу до нејзините желби и соништа било небото над Сина Скала, и дека тоа било една од причините да го напушти полето и да се упати наваму.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

311 Оваа констатација ја потврдил и Маклин кој на 2 февруари 1945 година го известил Министерството за надворешни работи дека тоа го потврдил и Светозар Вукмановиќ - Темпо кој изјавил дека во Македонија „сé уште постои лошо чувство меѓу Србите и Македонците“ како остаток од претходната политика на “српскиот централизам“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Залудно. Така поаѓа и вториот трнспорт со солунските заробеници... Сè има митски и нестварни димензии.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Усети таа дека во младите детски души се зародила несвесна љубов, кога виде дека веќе место непријателство се разви вистинско братство меѓу нејзините деца и ова нивно другарче. Не еднаш таа ги виде заедно како си прикажуваат трите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се врати по половина час и рече, пак преку дедото, дека во Комитетот рекле дека моите се таму и таму и дека ќе одат да ги земат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го прогонивме Јан од тој свет, но остана мачното чувство дека ни недостига, оти со него бевме блиски; бракот меѓу Земанек и мене дојде како еден вид алиби дека тој свет е сепак реален: дека во тој свет на партиските состаноци, на маскирањата и лагите, на подметнувањата и притисоците, сепак имало и нешто човечко: љубов, здрава, нормална, телесна, духовна, дека од таа љубов ете, се раѓаат и деца.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Лудвик!“, викав. „Слегувај, Лудвик!“ Тој се смееше сосема лудо; мислам дека во тој миг дефинитивно изгуби контрола врз себе; „Знаеш ли Луцијо“, велеше, „знаеш ли каде е центарот на светот, Луцијо?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зборуваше… Зборуваше…а во неговите зборови ниту траг од сочувство поткрепено од надеж… или барем некоја ситница што ќе потсети на оној низок лет на ластовицата над калдрмата по долгата суша, во оние пресудни мигови на очекување на дождот кој ќе ги подигне од загрејаната почва замелушавените мрзливи инсекти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Татко му ги примаше парите и писмата и леташе од радост дека во син му заструила истата негова крв.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тие беа свесни дека во нив ќе гледаат донкихотовци кои водат лажни битки, без да сакаат да ги разберат, а најмалку да ја прифатат нивната мисија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сè нешто ми пречеше. Ми се чинеше дури дека и седиштето на кое седам не е удобно, дека во кино-салата е задушно, и постојано шушкав и крцкав, преместувајќи се лево-десно на столот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Знае дека во единицата има поткажувачи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Останавме и двајцата со своите уверувања, но точно е дека во моето паметење беше врежано сомнението дека можеби сум згрешил, иако сè уште го слушав и тоа прилично јасно звукот на карактеристичната сирена на тие возила а идниот ден разбрав и за некаков пожар во соседството, иако противпожарната не беше спомната.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Беше добро, што ги имаше мавнато и тој, барем за извесно време, и што знаеше дека во следните денови ќе ги мавнува сѐ повеќе од своите мисли.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Или барем ко-господар.” (...) Јасно е, значи, дека во експресионизмот процесот на преобразба не треба да се одвива однадвор кон внатре, туку обратно, од внатре кон надвор, па така не доаѓа предвид претходна промена на општествените услови, а камоли „малограѓанштината на класната борба”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И додека на екранот се појавуваа убавите планински пејсажи на пелистерските планински височини, спикерот заклучуваше: Ако сте тргнале на одмор или планирате одмор, не заборавајте дека во светот постои вакво убаво катче за одмор и толку гостољубиви луѓе, кои денес можат да се сретнат во приказните...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не го зеде ременот од закачалката а можеше лесно да се забележи дека во футролата на ременот беше и неговиот службен револвер.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Всушност таквата помисла и не е толку страшна: Си посакал значи да и го соопштиш она што те копкало, што ти било врежано во мислите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Сигурен сум дека во неговиот случај се работеше за голема утка – ме прекинува – човекот, како што ти реков, беше љубопитен, музикален, а на некои фактори на новата власт знаењето им се чинеше бурка...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Осознаваше дека во душата се населени и оживуваше нешта кои тој потоа ги пресоздаваше, и допираше сѐ што беше создадено од Бога или од него.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Нека горит овој бунтовен милет, да се знает кој наш душман, а кој пријател.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Деновиве без престан ги разшетувам низ умот нејзините скржави и ретки објаснувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Уште во детството, имаше малку луѓе во селото, што беа останати живи за да го паметуваат тоа, заминал Језекил првопратено на туѓина со некоја тајфа, сонувајќи и тој, како и сите други мажи во селото, со својата детска главичка, дека во тој свет, што пукнал пред него под пролетното небо, ќе изнајде и за себе нешто што ќе му биде доста за да го израдува и за да го прерани, дека ќе успее да сработи со своите вредни рачички за себе и за своите дома.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од ваквата ригидна формулација, нејасно останува дали доколку работникот, макар и од оправдани причини, не докази кои го потврдуваат неговото тврдење, а со оглед на тоа дека во постапката пред Комисијата се применуваат одредбите од Законот за парнична постапка согласно кои доколку тужителот не достави докази, тужбата ќе биде отфрлена, со што тој го губи правото на заштита од дискриминација!?

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Исто така, дополнителна загриженост кај британскиот политички и воен естаблишмент претставувало сознанието дека во крајот на 1944 година Британците не би можеле да одговорат на советскиот воен предизвик, имајќи ја предвид исцрпеноста на својата економија во текот на војната, како и задолженоста кон САД за доделената воена помош.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Во право сте кога велите дека во прикажаниот свет на моите кози постои нешто што не може да се дефинира (quelque chose dindеfiniѕѕаblе) што има свои продолжетоци до длабините на душата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Дешавката обично се одвиваше во некоја огромна сала, чинам дека во мојот случај тоа беше битолскиот дом на култура.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Братучедите, прво, за секој случај, се сачеа сѐ понастрана додека не сфатија дека во ова несфатливо сновање може да се случи да ги разделат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се загледуваше и во фреската на ангелот и ѓаволот, размислувајќи за легендата сврзана со нив: дека и за двата лика, на зографот како модел му послужил еден ист човек, што ни кажува, дека во човекот се крие - и ангел и ѓавол.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

7. Блазе си му на оној кој не бара упорно да има право, бидејќи или никој нема право или сите имаат право.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

1. КОГА МЛАДИТЕ СЕ ВЕСЕЛАТ, СТАРИТЕ СЕ СРДАТ - не затоа дека таквите веселби ги плашат, ами дека во тој ритам не смогнуваат да мрдат без коска да исчанчат ил' око да вџашат ...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

По извршените анализи, британскиот политички врв оценил дека во однос на Македонија треба да се внимава пред сè да не се дозволи остварување на идејата за јужнословенска федерација и посебно да не се реализира идејата за формирање самостојна и обединета Македонија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Од КСС, пак, објаснуваа дека во укинување на работничката книшка не гледаат ништо спорно, бидејќи сѐ ќе се евидентирало компјутерски, а работникот, секој месец, ќе добива компјутерски извештај!?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Секидневното настојување да се избегнат тешкотиите па дури да се оневозможи пресретнувањето со нивните преставители нè упатувале во многу тајни а пред сè во онаа како на пример да постапуваме во одредени околности за да преживееме.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знаеше дека има бел отров во очите како оној што личеше на брест, како поднаредникот без веѓи, како тие двајца во оној ден пред тоа на планинскиот пат; знаеше дека нема право на тој збор но уживаше во дрскоста и мислеше на трите маслинки во паркот;и знаеше дека во ова студирање без сведоци може да остане само еден и да биде од тој час псамен патник на планина.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш само што бев вселен во своето привично бебешко тело, кое во меѓувреме прилично порасна и се измени (за разлика од нејзиното, кое, претпоставувам, се изменило сосем малку, еден или два килограми), но знам дека во времето на мечето од плиш, мајка ми сигурно не беше во Скопје.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ми се стори дека во темница останав јас, мрава црна, на црн мрамор, во најцрната ноќ, оти свеќата на отец Стефан Лествичникот светеше со светлина студена, како светилото ноќно на небото: светеше само толку колку да се каже оти не сме слепи, како окото негово помрачено од бело перде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сè се мислам дека во публиката некој ќе ме забележи мене и мојата игра.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во меѓувреме некој ми дофрли дека во сватовите ќе биде и шнајдерот Мане.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Мене ме возбудуваа само: дамнините во сегашноста, фактот дека во полна свест гледаме.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Клара застана, и покажа кон едно превиткано тело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На ова се надоврзал Косановиќ, кој потенцирал дека во Народноослободителното движење повеќе нема "католичко прашање, муслиманско прашање, нема српско-хрватско, нема југословенско, нема италијанско прашање".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Сандо од обезбедувањето ми рече дека обвинетиот двапати се обидел да ѝ се приближи на Јана, дури и да стапи со неа во контакт.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За миг ни се стори дека во еден од нив, кој држеше в раце долга поморска дуљбија, го распознавме дедо Симон, во неговите помлади години; светлината беше недостапна за тоа да можеше да се утврди.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

На забавата приредена при отворањето на една изложба во галеријата Луј Каре во Париз, на 23 јуни 1963 година Дишан се сретнал со Жана Саре, жена со која бил во интимна врска пред 55 години и која позирала за една од фигурите во неговата слика „Грмушка“ од 1911; Дишан ја прашувал за минатото, а особено се интересирал за нејзината ќерка родена 1911.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не еднаш се покажало дека во преродените се кријат и одродени.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Еден книжевен критичар се разбудил како „теоретичар” на војната и инсистира дека во име на националните цели мора да се лаже и дезинформира колку што се може, не прашувајќи се какви се целите што се остваруваат на тој начин.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Застана пред портата на Едо Бранов селанецот, погледна нагоре и надолу по уличката и заклучи дека во неговата порта може да се влезе без никој да те види.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сега знаеше дека во нивните коментари и желби за него има многу љубов, оти родителот секогаш го сака она што е најважно за своето дете – удобноста на конформизмот и медиокритетот (до овој заклучок, се разбира, дојде многу подоцна, кога навистина се истрижа и почна да носи не само пошироки пантолони туку и боксерки).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Имајќи ја предвид лошата ситуација во фирмата и малата веројатност нешто да се промени во тој правец, таа се сложува на ова и „доброволно“ го потпишува решението за технолошки вишок, кое датира од септември 2005 и во кое се наведува дека од денот на престанокот на работниот однос нејзе ќе ѝ се исплати надомест на име испратнина во висина од пет месечни плати остварени во последниот полугодишен период, а исплатата ќе се изврши со денот на престанокот на работниот однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ете зошто ќе биде нужно да ѝ се обрне многу внимание на, како што и намеравам да ѝ обрнам набргу.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој одговор е избрзан бидејќи иако на таа стварност ѝ недостасува густина, можеме да бидеме сигурни дека во иднина техниката ќе биде способна точкастите елементи да ги прикаже токму со онаа густина што нештата ја имаат во нам дадениот свет.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тој знаеше дека во Западот немам многу познати, а уште помалку блиски луѓе, односно речиси воопшто да ги немав.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Трагал по своето потекло, надевајќи се да открие дека некаква голема трагедија го одвоила од неговите родители – замислувал дека тие починале веднаш по неговото раѓање, или пак дека во некакви несреќни околности го изгубиле, а потоа никако не успеале да го најдат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На американските кустоси и посетители на музеи никогаш не им одело одредувањето на Бојсовото место на полето на поствоената уметност.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Е, да ти кажам дека во одредот имам и седум девојки.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Всушност стануваше и премногу очигледно дека Грофот ми приредува изложба на експонати кои треба да го поддржат неговото тврдење дека во овој свет на недоречености сè е привид а нашата вистина за жал е само илузија или лага од која тешко ќе се извлечеш ако ја преценуваш.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Стопанката на „Диас“ ни рече колку чинат собите кај неа, дека тие имаат ладна и топла вода, и дека во ресторанот нуди евтина храна.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И да се стрчнел не ќе можел да ја стаса девојката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На мајка си ѝ соопшти дека во петок е на хор.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Прашањево се чини прилично коректно, се насмеа Грофот, но верувам дека ќе ве утешам ако спомнам дека во нашиве затвори се користат многу пософистицирани методи за да се осознае вистината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сфатив дека во иднина ќе биде непријатно навраќањето на оваа тема.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Несомнено дека Британците не можеле толку лесно да се ослободат од идејата за ангажирање на Македонците за свои цели.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Уште само толку, дека во рамките на своите dummy професии Dr. Ackerman работи во една портландска болница и ако некој сака да му пишува еве ја адресата: 1220 SE 30th Ave., Portland, Oregon 97214. ] “1.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Партизаните сметале дека во однос на тоа не би требало да има никаков проблем бидејќи “границите ќе бидат поставени според слободното гласање на народот“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Знаела дека во себе има нешто извонредно, има ѕвезда која ретко се раѓа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Одреден дел на неразбирливост на говорот и на постапките на шизофреничарот ќе ни бидат поразбирливи ако се потсетиме дека во него постои примарен расцеп уште од шизоидната состојба.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тој ни помагаше да откриваме дека во животот можат да се научат и многу други нешта освен за кои знаеше и можеше да знае нашето село.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Единствен доказ за спротивното е немуштиот протест во коските, инстинктивното чувство дека условите во кои се живее денес се неподносливи и дека во некое друго време мора да биле поинакви.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јасно е дека во водата подолго се живее.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Како сега да се помириме со тоа дека Египјаните си допуштале таков посебен контрадикторен јазик?... дека на меѓусебно најнепријателските мисли им давале една иста гласовна подлога и дека во нераскинливо единство го поврзале она што взаемно најсилно се спротивставува?“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ом GLORIA MOURE Етичкиот или естетичкиот исказ или доказ, дело, општото место на трансформацијата на знаците и значењето, редимејд-от, со сета READY-MADES своја “груба” непосредност, парадоксално го воведува креативниот и комплексен пристап кој се плаши од било каква конвенција.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Срцето твое се побрзо времето го мери, ја сакам насмевката твоја, но ти знаеш дека во сонот си само моја.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Никој дури и незнае што значи уметност денес, никој не знае што значи работа.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Чувствувам посебно задоволство дека во овој случај нѐ дели и реката.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ниту некој дотогаш го имаше забележано знакот, ниту пак некој имаше чуено дека во близината постои музеј.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Но не сакав да верувам дека во срцето на тој што го сакав имало место за такви чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Затоа, сосем точни се зборовите на Б. Фриер (Bruce W. Frier) дека: На припадниците на пониските [општествени] класи, не им е познато ниту правото – па тие, исто така, се и жртви на социјалната структура која, не само што е прекумерно пирамидална, во нејзината распределба на богатство и влијание, туку е и врзана со груби општест- вени конвенции [и социјални предрасуди]...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако е веројатно дека имотот и имотната корист или предметите се наоѓаат во странство, се распишува меѓународна објава кон која се приложува изјава дека во случај на нивно пронаоѓање ќе се побараат привремени мерки за замрзнување или конфискација на имот и имотна корист или одземање на предмети (чл. 564, ст.1-2 од ЗКП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И дека во следниот миг ќе го допреме веќе насетениот облик на непознатото? Margina #26-28 [1995] | okno.mk Веспа Демонковска 149 Госпоѓицата Веспа Демонковска (пак псевдоним?!

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Веќе следниот ден по главните атентати, во Велес се разбрало дека во Солун се случило нешто големо.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Татко, во една пригода, ни рече дека во книгите се крие самата душа на тишината.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Моиве очи се клуч, а очите клучалница на вратата која ќе ја ослободи мојава заробена душа растргната помеѓу две сили.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Бети: Веројатно сѐ уште го обожава.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сметал дека во редовите на Органицазијата имало и деморализација што се внесувала од Бугарија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сликарот, чие име беше Фридрих Рихтер, бил од околината на Минхен; кога им се родил синот, тој и сопругата живееле во Виена – потоа пак отишле на имотот крај Минхен, а сега се вратиле во Виена затоа што слушнале дека доктор Ото Ауербах, професорот на брат ми, може да им помогне на деца во чија душа се вовлекла тагата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лакан истакнува дека во случајот на анорексична личност обично станува збор за тоа дека како дете била хранета со премногу љубов, дури до преждерување. Маргина 34 17

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Велат дека во Солун се живеело меѓу ѕидови и месечината била затворена во нив.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Непријателскиот водач бил интелигентен и сфатил дека од заљубената девојка ќе дознае доволно за да може да влезе во тврдината.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

44. Карактеристично е дека во првиот прилог од книгата Мисирков редовно употребува “македонски народи”, “македонски народности” и “Македонци” за означување на сите жители на Македонија, додека со “Македонски Словени” (како што пишуваше, на пр., и П.Драганов) ги означува припадниците на македонската нација, Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се разбира, со текот на времето многу јазици исчезнале.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не можеше да верува дека во неговата куќа крај реката, така неочекувано и чиниш несетно, му дојде човекот што и самиот целиот живот го беше посветил на мистичниот пат на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Парацелзус бавно изусти: – Патот е Каменот. Појдовната точка е Каменот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пишувајќи ги овие разговори ме крепеше надежта дека во нив некогаш, во некои животни ситуации, ќе најдете одговори на некои прашања што ве мачат, ќе најдете олеснување од некоја тегоба.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Понекогаш ми се чини дека во главата имам монтажна маса.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Инаку точно е дека во главата на човекот сешто може да се измеша Тоа може да се случи и во неговата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Истураше пороен дожд, и едвај дваесетина излеговме во паркот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, да се присетиме овде дека во симболистичката мисла од крајот на векот, во која Duchamp на толку начини учествува, хермафродитот стана митска фигура, по пат на очигледното упатување на неоплатонизмот од почетокот на ренесансата.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Поради таквата подредена положба на Велика Британија и неможноста да има некакво свое влијание во однос на советското напредување во Романија, Бугарија, Југославија, а и во Грција ако на власт дојдат комунистите, британскиот политички естаблишмент сметал дека би било пожелно да се направи обид барем Југославија да се придобие на британска страна.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Битно е дека во 1983 ќе го испее хитот кој што го споменав -Поздрави је, поздравиии!!!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа, Јовановото враќање во Потковицата, надалеку го потврди верувањето во маѓосничката и претскажувачка моќ на Руса, но за него, за Јована, се проширија гласови дека во меѓувреме со померил од умот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По ова, Јаневски не можеше да си го наплати своето парично побарување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Небески суштества ѝ доаѓале во сонот на мајка му и препорачувале од она што го имаат земено една третина да подарат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не верува Соколе дека во друга би се нашла таква сила да ја растревожи неговата душа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас, од своја страна, откако го испитав ова средство во практиката, можам да засведочам дека сосема неодамна, деновиве, благодарение на истото, ги разоткрив неисправностите во службата на началникот на полицијата и заради тоа, го отстранив од должноста.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кога по некој ден бев кај Влатко, од брат му разбрав дека во оркестарот можеш да се запишеш дури од петто одделение.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Класичната апстракција -Willem de Koonig е неодминлив пример - може да не содржи препознатлив предмет, но сепак има фигура за која се претпоставува дека постои. De Koonig честопати велеше дека во сите негови слики има жена.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Зашто, веќе и така се слушаше дека во Блатието се собирале некакви ајдути и дека турската коњица таму везден патролирала.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Всушност и самиот Сандерс рејвувал, но, вели дека во почетокот дури и со помош на дрогата, не можел да ја сфати смислата на рејвот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дури за време на летот кон морето, откривме дека во истата далечна 1960-та, и двајцата, како деца, сме летувале во Л., и дека таа, токму тогаш научила да плива. – Се сеќаваш ли...се испрашувавме и натаму, пловејќи на бродот од Сплит кон островот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

На масата никогаш не заборави искината обвивка, на столчето oблека, јака, врска, ништо што би било знак дека во таа соба се чувствува како дома.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Можеби и нивната врска ќе се расточеше како бран скршен на карпа”, размислуваше госпоѓица Агата Голдблум додека со книгата во едната рака, тивко ги испиваше своите вечерни коњаци - доколку еден ден мајка ѝ, тогаш дваесетогишната Хана Минцер, не откриеше дека во неа расте нов живот, дека веќе два месеца носи дете, неа, Агата, тој благороден плод на љубовта со Леон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во очите ѝ завирија солзи. За миг ѝ се пристори дека во маглината го гледа даскалот...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Еден ден, момата Ервехе ѝ пишала на Клементина дека во куќата се шепоти оти ќе ја мажеле.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Сакам да речам, пелтачеше тој, дека во скромноста е големината на карактерот, а вие токму тоа го поседувате“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Секому му е познато дека во тие години токму во нашата земја беше сместен Пеколот, или барем некој негов дел, третиот, петиот, седмиот, но во секој случај барем еден од неговите девет кругови.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Истакнува дека во текот на мајската и јунската офанзива моралот на бугарските војници бил многу низок и секогаш кога било можно преминувале групи со оружје и со опрема.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

- Па...да, знаеш, дека во сето ова има и нешто добро.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

ЛУКОВ: (Одвај се воздржува.) Јас мислам дека во однос на Вашата сосетка ние се разбравме, госпоѓо Христова?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Претставата дека лезбејките и гејовите денес треба да се сфаќаат како припадници на трет или на четврти пол или род доживува некаква преродба во многу полиња на поновите квир- и трансродови изучувања.339

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И така значи, да не ги убиеше Димко Силистарко мајка си и Видана Јанчески, никогаш не ќе се дознаеше дека било нешто меѓу нив. А може и ништо не било.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На некои, со кои последни и за последен пат разговарал, ги сретнувал по патот и таму, на станицата, им кажал, во доверба, дека засекогаш си заминува од Потковицата и дека во куферот, не го симнувал од грб, го носи и тефтерот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тука научив дека ништо не исчезнува и дека во збор продолжува и трае.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Конкурсите вообичаени на Ecole normale или дипломските испити кај многу студенти го разбудуваа впечатокот дека во тие страшни редици сѐ е ставено на коцка, и дека станува збор за пресуда на живот или смрт.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мора да се поддржуваат со сите можни средства“.27 Истовремено мисијата на Хадсон ја запознала СОЕ со фактот дека во Црна Гора акциите ги водат доброорганизираните комунисти кои настојувале да ги соберат сите за борба против окупаторот.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Треба да знаеш дека во мојата пракса имам евидентирано приличен број необични случувања кои по внимателните и сестрани анализи ја губеа магијата на таа необичност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мислам дека во постмодерниот свет непрекинато сме на крстосница, такашто никогаш не можеме да бидеме сигурни дали крстосницата е зад нас.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Битно е да се посочи дека во периодот пред настанување на работниот спор не беа набавени и користени заштитни очила, што може да се оцени како голем 209 пропуст – имајќи го предвид карактерот на работата што ја работи Ф.И. и постојаното прскање на емајл.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Најмногу му се бендисуваше тоа дека во тоа ново општество на секој денот и ноќта праведно ќе му бидат распоредени: осум часови работа. осум часови спиење и осум часови учење и забава.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Јас и реков дека во реките има риби, а овде ги нема па затоа и не треба да ја викаме река.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во исто време некаде стивнувала рапава песна на гладен и безнадежен гавран.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дозвнавме дека во Граждено властите доселија Грци, бегалци од Албанија. Земјоделци и сточари.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Стана и притоа задоволно констатира дека во него немирот се сталожил.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

6. Правосудните анализи на Министерството за правда покажуваат дека во РМ, со оглед на бројот на жители, ако се земе предвид европскиот просек, не треба да има повеќе од 400 судии – додека, пак, кај нас, бројот на судии во моментов е над 630.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако основниот суд [како извршен суд], делумно го усвоеше барањето за исплата на надомест на плата – требеше да го упати работникот, остатокот да го остварува во постапка пред надлежниот парничен суд. 4) номотехничко прецизирање на важењето на пропишаните одредби: имeно, ЗИ веќе не го употребува терминот „правно лице“, туку терминот работодавец (чл. 226, ЗИ – иако, по ново, треба граматички поисправниот збор „работодавач“ кој го користи ЗРО) – што, со право, се чини посоодветен, имајќи го предвид фактот дека во улога на работодавач, според нашето позитивно право, може да се јави и физичко, а не само правно, лице [на пример, трговец-поединец и др.).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Над нив се надвиснуваа сиви камени сводови за кои помислуваш дека во секој миг можат да попуштат и да се урнат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Замислете, деновиве читав една статија во која се раскажува дека во ателјето на Драган Соколовски, во Козле, подолго време, навечер со џип доаѓал човек за позирање, и таму останувал долго во ноќта.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Непријателот по стапките од коњите да види дека во тврдината доаѓаат засилувања и дека тврдината не ја напуштал никој.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во однос на раскажувањето на масакрот врз козите, со споредбите на епизодите од романите на Рабле и на Волтер, вие ја споделувате мислата на Едгар Морен кој, на презентацијата на Козите во Сенатот, ќе истакне дека во книгата нема свирепи, омразени ликови, како во западните романи, но авторот ја следи основната идеја, козарите да се трансформираат во пролетери и според логиката на настаните ќе дојде до пасивен отпор на козарите, до нивната бела револуција и на крајот ќе следи нивната ликвидација.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Истакнувајќи ја природата како врвен систем на организација на сето постоечко, во чии рамки функционираат нему толку милите и блиски принципи на случајност, неинтенционалност, ненасоченост, промена, повеќеслојност и меѓусебна проникнатост, Кејџ дојде до ставот дека во уметноста е можно да се повлече паралела со природата во начинот на нејзиното делување и дека уметноста треба да ги следи тие принципи, бидејќи единствено така може да стане дел од таа иста природа и животот, кој е инаку нејзина највисока цел и барање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Никој умен не можел да поверува дека во новиот век, посебно во епохата на сталинскиот комунизам, жртвувањето ќе воскресне во нови невидливи облици и размери, нескротливи во ниту еден мит и легенда како во минатите векови.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Инаку, преводот е извршен според еден темелен избор на “Собрани дела” на авторот во многу томови.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А се вели дека во куќата е потребно нешто друго, поздраво од националниот дух, за да се има – мир!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сјајните и виолетови плодови на патлиџанот, пресечени на половина, издлабени во средината, со пријатно горчливиот вкус, беа како голем букет составен од разнобојниот испечен зарзават во кујната.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Му се стори, ако веќе околу него се менеше ѓаволски, дека во него, во она што беше мисла и живеење под кожата, се протега попот: ти се бореше, ти стана власт со митралез (секирата е поалчна од муцките што брстеа младинци), тракторот стана куп старо железо, од гумите на неговите тркала и ти носеше опинци ( немаше тогаш Чик, Газела, и други фабрики за чевли), држи сега говори нема кој да те слуша ... Не-ма.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Знаев дека ќе те сретнам на некој и дека во нашиот муабет пак ќе заврне редовната доза ланси снег.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Клара ми рече: „Никогаш нема да го заборавам првото умирање што го видов овде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во радиограмата се истакнувало дека Германците се повлекувале спрема Елбасан, а дека секторот Кичево-Гостивар-Тетово бил “повторно заземен од прогерманските Албанци“279 и дека во тек се борби во тој сектор.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Секако дека во онаа заедничка констатација оти стилот на Чинго е близок до „говорниот јазик“, согледана во редица критички и есеистички текстови за прозата на Чинго, се кријат можности за натамошни појаснувања и аргументирања кои, можеби, ќе нѐ доведат поблиску до самата суштина на прозата на овој автор.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но, набљудувајќи ја Хичкоковата работа, забележуваме дека во текот на целата своја кариера тој се обидуваше да прави филмови во кои секој момент ќе биде привилегиран момент, филмови, како што и самиот говореше, без дупки, без дамки.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Таа ни кажа дека во Париз постои една агенција која што посредува за работа о пер во француски семејства.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Имено, во Потковицата отсекогаш се знаеше дека стопаните на Имотот, Акиноските, водат тевтер и дека во него, покрај својата историја, Акиноската, запишуваат и сè друго што се случуваше тука, во Потковицата, и во двата најблиски града, во Прилеп и Битола - ако беше во врска со Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

2. Бидејќи оваа јавна исправа веќе не постои во нашиот правен 190 систем – се чини умесно да потсетиме дека во поглед на работната книшка, со донесувањето на вториот ЗРО (1993) во „транзицијата“ се избришаа две мошне добри одредби од поранешниот прв транзициски ЗРО (1990): прво – веќе не се предвидуваше изречната забрана дека во работната книшка не е дозволено да се внесуваат негативни податоци за работникот (чл. 49, ЗРО/90); и, второ – беше избришана одредбата која предвидуваше дека, при предавањето на работната книшка на работодавецот, овој е должен на работникот да му издаде писмена потврда за приемот (чл. 50, ЗРО/90) – што подоцна, во праксата, се покажа како плодна почва за разни манипулации и уцени врз работниците.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа беше првата што разбра за што се работи. Зашто, кога тој ѝ се пожали дека во последно време не сонува, Влаинката брзо го праша дали е нажален оти нема одговор на нешто?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во неговото грло пак ’ртеше смеата како темен страв кога наоѓаше дека во библискиот Еклизија има вистина. „Се е суета“ ,се сеќаваше и беше нејак да ги состави во една целина ситните парчиња на полусонот и сеќавањата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се носеле гласови дека во деновите на репресалиите биле убиени повеќе од 300 луѓе, но, според Ди Ривел, немало докази за тоа.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Постарите веќе имаа научено, знаеја дека во стројот треба да се гледа право во челото на татенцето, другарот Аритон Јаковлески.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Вистинското име му е Фридрих Стовасер (Friedrich Stoњasser), а името го сменил 1949-та г., кога дознал дека во словенските јазици „сто“ значи „стотина“ (германски Hundert), па така го превел своето презиме во поетскиот облик „Хундертвасер“ или „Стовода“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во секој случај овде живеат огромен број луѓе, па, се разбира, дека во него многу е отежнато движењето.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, штом го отвори пликото, виде дека во рацете држи уште едно тужбено барање.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И не ли ќе се сретнам веќе со Доди, со друфиве момчаци?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Најпрво, измената пропиша дека во одборот на доверители задолжително треба да биде застапен и претставник на вработените лица кај должникот, освен кога тие како стечајни доверители учествуваат само со безначајни побарувања (чл. 4, ЗИДЗС/04).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тоа никој не го знаеше освен Ема Ендековска (јас така претпоставувам), за која доцна разбрав дека во еден период најнепосредно соработувала со Шефот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„т.р.и“ Деструкциската уметност се чини дека во исказот е различна кај мажите и жените.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А откако ќе битад готови, кога ни една единствена сликичка нема да недостига, вели мајка ми, интересот завршува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не бил фанариот, се колнел, не веќе распоп ами побратим или брат на светиот Гаврил Лесновски, дека во манастирот пеел на јазик на кој го научил да пее калуѓерот што го нашол по борбите со аскерот на пашата Лобуд, како што го научил да копа и да јаде половина од она што можел да изеде негов врсник, парче поскура, неколку маслинки и капка вино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некое поголемо сомневање, што таа не сакаше јавно да го открие и да го искаже.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Додека трчавме низ сите оние сериозни денови верувајќи дека целта е близу и дека ниту еден чекор не е сторен залудно ние бевме оние кои можеа да ѝ го одредат името на светлината и да ја поведат со себе па и да седнат напладне со неа на сиромашен ручек на тревата во друштво со птиците што стрпливо ги очекуваат своите трошки Така се качувавме кон будните соништа И не знаевме оти овој кревок живот што нè води за рака може да нѝ понуди сè но и да нѝ оспори сè Дури и не помислувавме оти во Кулите на ветената надеж живеат веќе ќерките на нашата тага И дека во растурената градина зад леандрите нè очекуваат цвеќињата на нивните солзи.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Притоа двете луди женски глави не престануваа да се кикотат над мојата наивност и да ме исмејуваат.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се прашувавме што сме сега, но погледнувавме и во она што бевме, затоа што знаевме дека во човечкото суштество постојат сите негови слоеви, и низ неговата сегашност проблеснува сѐ она што некогаш било важно и не станало закржлавен остаток од минатото туку извор на светлина кој го оплеменува ликот; си го раскажувавме минатото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Огромно торжество ме снајде кога ја примив веста дека во Битола, на спектакуларниот Широк Сокак, јас ќе заблескам облеан во бронза.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Твоето приближување за среќа го забележало лицето што е одредено да внимава на Јана!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- да го споменеме само следниот духовит пресврт: еден од јунаците се обидува од колаборантскиот татко да изнуди признание за неговото делување со тоа што ќе го излаже дека ја грабнал ќерка му (за којашто знае дека во тој момент не е во градот); таткото попушта и пишува нешто на лист, очигледно признание, и му го дава листот на јунакот, но кога тој ќе го погледне листот, гледа дека 154 Margina #22 [1995] | okno.mk на него пишува: „Жалам, но штотуку го чув автомобилот на ќерка ми...“.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се сетив на Мила и на нашето заедничко замислено патување, тогаш во нејзината соба, кога ме праша дали тој мој Игбал е згоден.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тврдат педесет години која била султанија на еден од твоите ни дедовци и прадедовци и дека во тие фермани и берати пишувало дека тој крај од големата наша царштина бил подарен од некоја ѓаурка Мара пред сто-сто и педесет години која била султанија на еден од твоите прадедовци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кажете дека тоа не е Дишан, свртете го тоа, и еве го.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

316 На 3 јули Conserve ќе извести дека во “оваа област има триесет илјади луѓе без храна како резултат на бугарската офанзива.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Петто: Факт е дека градот е предимензиониран и дека во него живеат повеќе граѓани отколку што е планирано, а се покажа дека човекот е најголем виновник за деградација на животната средина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Реаѓираше како да открила во тој момент некоја опасност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Познавајќи ја Родна и нејзината умешност, нејзината способност да ја избере најздравата гранка за да се фати за неа, не можев а да не заклучам дека во нејзината поплака се крие и некоја подлабока причина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А притоа знаев дека неговото службено место е поткрепено и со посебни овластувања.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И во однос на ЕАМ се сметало дека во средината на 1944 година веќе не „би било можно…да ѝ се даде екслузивна поддршка на ЕАМ“, особено во моментот кога „грчкиот премиер се согласил да прими во Владата нејзини претставници и да ја вклучи ЕЛАС во Националната армија“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Македонија беше ослободена на 19 ноември 1944 година.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

„Муст“ - така велат Романците за ширата - секој пие и се чини дека во грозјебрањето цела Романија пие само шира.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, дека во концептите очигледно настанува хаос (хаосот е етер!) доказ е и пробивањето во материчниот простор на подрумот (кој служи и за „оплодување“, точка на средба не само меѓу внатрешното и надворешното туку и меѓу машкото и женското, а што можеби е едно те исто?!) на младиот господин Робин, уште еден сперматозоид во беспоштедното умножување на одрази, знаци и медии?!

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Знам дека во тие моменти јас ништо не исполнував освен што те празнев, јас бев резерва, јас бев сува храна од која, по оброкот што завршуваше необично брзо, по чаршафите остануваа мали, невидливи вирчиња од кои се испаруваше мирис на пот и одвратни парфеми.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Така, на 14 септември 1942 година, „Њујорк тајмс“ ја пренесува веста преземена од Шведското телеграфско биро од Софија, имено, дека во „Бугарска Македонија избила крвава побуна“ во која „востаниците ги убиле сите бугарски службеници во неколку мали градови“ со оружје „добиено од непријателски авиони, кои се изгледа руски“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

- Навистина, - рече Французинот вртејќи се кон Англичанецот - се гледа дека во Протоколот има една непрецизност каде што се вели: до, а не заклучно, што дозволува и вакво и такво толкување: да биде опфатен или неопфатен Манастирот во Албанија.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мора да е јасно дека во оваа смисла, свеста е дел од природниот свет.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Си велев дека во Скопје нема што толку да ме задржи.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Вреди да се забележи дека во овој процес може да дојде до онтолоши револуции, во нашето разбирање на реалниот свет како преминот од детерминистачката реалност на Wутновата механика во инхерентно пробалистичката реалност на квантната механика.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ќе помислат дека во авионот експлодирала бомба останата од порано.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Речиси сите списи од креденците и полиците се валкаа по паркетот а одвреме-навреме, на вратата од кабинетот на директорот или дури таму негде кај прозорецот низ кој пред малку беше влезен Величковски ќе се појавеше некое од божемните привиденија и со отсечен глас ќе објавеше дека во Секретаријатот сѐ е чисто, или, дека во Архивата ниту еден лист не е веќе на своето место.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Знаеш дека во тоа има и голема романтика!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не веруваше дека го слушнал зборот Ангсоц пред 1960 година, но беше можно дека во неговата староговорна форма - „ Англиски социјализам“ - бил во оптек и порано.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И покрај тоа на филмот не му недостигаат хичкоковски потези; така веќе самото ограничување на случувањето на чамецот за спасување среде море не е никаква површинска екстраваганција, туку е втемелена со типична хичкоковска драматургија, кадешто напнатоста од ширината на случувањата се пренесува во „длабочина”, во 156 Margina #22 [1995] | okno.mk заплетканите, удвоени меѓусебни односи - драматичен контраст на некој настан е неговата сопствена темна, задна страна, а не надворешната противигра.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А тој им велеше дека во тие моменти сè, сиот свет, изгледа сосем поинаку: она што е мудро, станува бесмислено, она што е убаво, станува грдо; сè што тие е мило, замразуваш; на сè околу себе гледаш со омраза и завист што ти си одиш, а тоа останува...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Зошто? На некој необичен начин таа посета Б.С. отворено ја доведуваше во врска со крвта на плочникот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тимоти Лири РАЗГОВОР СО ВИЛИЈАМ ГИБСОН ТЛ: Кога би можел да го ставиш Неуроромансер во една реченица, како би го опишал? ВГ: Она што за мене е најважно е дека во него станува збор за сегашноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Помислив: се труди да го прикаже Ѓурчина недолжен дури и ако учествувал во овој настан. (Тоа најмногу ме изненади).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога ѝ кажуваше Чана како Пелагија ѝ пишува за нивата и за семето таа веднаш сфати дека во кутрата Пелагија има веќе лошо семе, само да не крене рака на себе или на тоа во неа!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Потоа се слеа зад ред карпи со далечната белина на денот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Замисли си, оној Црвенокос ѓавол, како што го крстила Сузи генералот Ролан, го довел својот пријател генералот Јенков во приемната соба на Сузи, и го замолил на најосветлениот ѕид да го наслика „Изгонувањето од Рајот“, се разбира со ликот на Сузи како лик на Ева, а за ликот на Адам се предложил самиот себеси.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ова го реков бидејќи сметав а и сега сметам, дека во тие години подобро од мене владеевте со чувството на младиот човек исправен пред непознатото, пред неговите тајни.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Милер не артикулира некоја општа вистина: тој го опишува конкретното значење на еден конкретен општествен облик.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Фактот дека во случајот на пантерот со јазик не е воведен никаков недостиг нему му дава обележје на самодоволност која едновремено го прави толку привлечен и толку страшен.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во тоа време Европа, ако знае дека се поминати шест или седум години откако Американецот Јозеф Хенри ги создал електромагнетите со голема сила (електричен мотор!), не знае дека во еден дел на Македонија мажите се впрегнуваат во рала и во двоколки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И, да признаам: и покрај болките и грдата несоница, па и неизвесноста во која се наоѓав, многупати ќе забележев дека ме водат чудни мисли; дека во тие ноќи во дворот на Басотови тонам и во необични соништа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако се има во предвид дека во Р.Македонија од неодамна и средното образование се третира како задолжително и најчесто трае 4 години (од 14 до 18-годишна возраст) тогаш станува нејасно дали законодавецот мисли на задолжителното основно образование или пак предвидува законска можност за вработување која е практично неизводлива во реалноста!?; г) беше додаден нов став кон чл. 252 кој предвиде дека работодавачот кој ќе склучи договор за извршување на работа надвор од неговата дејност (договор за дело, авторски договор), а притоа ќе исплати надоместок (т.н.„хонорар“) за извршената работа во износ повисок од износот на минималната плата утврдена со закон16 е должен да плати придонеси од задолжително социјално осигурување (чл. 7 од ЗИДЗРО/јул.14).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Страв дека во тоа долгогодишно играње баскет и карти, одење на излети за Втори мај и славење нови години некако не успеал да биде близок со своите и добро да ги разбере.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Девојките дури верувале дека во ваквите нивни постапки секогаш е присутна добрата намера, бидејќи токму исмејувањето најбрзо им ја враќа разумноста на лековерните..

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Имено, познатиот сликар, писател, поет, волноумец, во поздравната реч до сите присутни на неговата промоција, истакна дека во животот поаѓал од девизата на Че Гевара - Да се живее реално, а да се бара невозможното.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А спомнатиот ученик, тоа не треба да се заборави, бев лично јас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Охридска каза; дека истото село, според пописот на Охридската каза, било одредено од турската власт како дервеџинско село што го чувало патот што водел од Охрид, преку манастирот Свети Наум, за Горица (денешна Корча), за Арнавуд Белгради (денешен Берат) и за Авлија (денешна Валона); дека манастирот му плаќал данок на господарот на Охридската каза Џеладин-бег; дека во одобрението на Цариградската Порта за градење на нов храм, стои оти манастирот е во Охридска каза, дека иконата на свети Архангел Михајло што е подарена од Влашкиот кнез Александар Наруци во 18 век стои: „На манастирот Свети Наум, Охридска каза; дека и други управувачи на Влашко: А.Апсиланти, М.В.Сукул, и К.Мирузи, кои сметале дека нивната земја порано била под духовно раководство на Охридската архиепископија, му подарувале подароци на манастирот како светилиште на таа архиепископија; дека во минатиот век, во манастирот по разни поводи (на прошетка, на панаѓур или на одмор) навраќале австрискиот, грчкиот и рускиот конзул, кои во писмата до своите влади го опишувале значението на овој манастир давајќи податоци дека тој се наоѓа во Охридска каза, Битолски вилает и дека манастирот имал големо богатство со кое го издржувал училиштето во него, а ги помагал и другите училишта во Охрид.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но се чини дека Монголците одиграле пресудна улога, преку нив барутот да стане и оружје на Османската Империја? продолжи Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Еден метафизички текст застапува извесна форма на присутност, p.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во тој момент еден овчар, од кого разбраа дека во овој крај уште нема потери, доведе еден Мегленец, селанец од Пожарско, кој штотуку си дошол од Воден, испратен со специјална порака до самиот востанички штаб.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Дај ми ја раката Денице…” Деница знаеше дека во допирот на раката, ако тој е вистински, се содржи сета смисла на животот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Разликата меѓу нивната ситуација и нашата е дека во принцип никој сега не ја сака револуцијата што ја имаа на ум; ниту веќе некој сака да ги национализира средствата за производство или да ја укине приватната сопственост.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Застанав пред еден поголем споменик, јас го нареков така, зашто знаев дека во земјата е закопано мало суштество.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Големите инсталации, скулптурите и витрините се дела на голем скулптор со вистински осет за материјалите и идеите коишто го надминуваат духовното, антрополошкото, и алхемичното, приближувајќи се до архитектуралното. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 89

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Нужната потреба ги одделува гледачите од театарџиите особено од потребата да запрат некој театарџија на улица и да почнат да му ги изнесуваат своите желби, то ест да го убедуваат дека во театарот треба да има повеќе комедии, да не речам, смешки.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Витгенштајновски кажано, секој таков говор не само што не објаснува ништо, туку во суштина создава философска збрка онаму кадешто не би требало да ја има; или пак има потреба од комплетна реинтерпретација во дескрипциите, кои потекнуваат од некоја трета личност, на усогласеноста на начините на кои се однесуваат членовите на една заедница.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сега одговорно можам да тврдам дека токму ваквиот развој на настаните ме поттикна да пристапам кон извршувањето на она што од поодамна беше одлучено.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Shabbat Шабат, ден посветен за молитва во кој не смее да се работи никаква физичка работа со оглед дека во Библијата Господ го означил како ден на одмор Shadhan шадхан, проводаџија во еврејска средина на хебрејски јазик

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Даниелс знае дека во неговиот случај [неговото родово девијантно пеење] добило дополнителен призвук“ поради фактот дека е геј, Томасини го лишува тој призвук од секаков возможен, ете ти, призвук.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Детето сега за првпат чувствува дека во душата може да настане една студена празнина, од допирот на нешто непознато, страшно и бесмислено, и дека треба да му помогнеме на човека да ја преболи својата болка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Душа на душата Допираше сѐ што постои - икони, камење, билки, сите нешта и светови ги допираше.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Веднаш да го кажам и тоа дека во оваа приказна нема јунаци, единствените јунаци тука сте вие, нејзините читатели.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Небаре и рипчињата знаат дека во страдни денови рибарите не фрлаат мрежи.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Е, што велиш ти, што ќе кажеш ти, мислиш дека во генералскиот апартман тече мед и млеко низ водоводните цевки?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Меѓутоа, голем број активни и грижливи луѓе никако не сакале да се смират и дошепнувале дека во некои оддалечени делови на градот сè уште се појавувал мртвиот чиновник.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А велат дека во Америка многу ќе може да се спечали.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Не може да не се одбележи дека во кралството се разви необична литература.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дотогаш јас ја знаев само како лик кој набљудуваше низ прозорецот, а потоа нејзиниот татко му беше рекол на брат ми дека во нивниот дом сега доаѓа неговиот колега од факултетот, доктор Ернст фон Брике, сликар – аматер кој почнал да ѝ држи часови на ќерка му, и кој побарал на часовите да доаѓа уште некое дете, затоа што така би се постигнала подинамична работа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За Корилчета дуќанот значеше едно разочарение: тој си мислеше дека во него ќе има шеќерчиња и петлиња на дрвце, а не можеше да разбере зошто треба дуќан за брашно, кога има амбари.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Им објасни дека во авионот што ќе допатува по помалку од еден час, патува жена која не е во добра психичка состојба.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мислам дека во плановите на оваа потрага било вклучено и следењето на ќерка ми Јана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Односот на директорите по ова прашање е веќе виден.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сè до октомври 1943 година, на територијата на Македонија Британците немале свои воени мисии и агенти кои би можеле непосредно да видат и да известат што навистина се случува.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Можам дури да потврдам дека тој гердан на вратот на Цвета Басотова во летните ноќи многу пати го имав видено населен со безброј ѕвезди!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потона во сон мрморејќи „ Нормалноста не е прашање на статистиката“, со чувство дека во таа мисла е содржана длабока мудрост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- И што му рековте? - Му рековме дека во Албанија одиме по невеста...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Важно, Стрела е жива и знае дека во никој случај, дури и по цена на сопствениот живот, нема да ја прати во челустите на волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Адамиќ сметал дека во таа ситуација "Обединетите нации би требало да бидат тие што ќе обединат и ќе изнајдат формура за акција, со што оптимизмот на Салвемини би станал реален".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Во овој текст не се споменати имињата на ликовните автори кои активно творат и го претставуваат потенцијалот на ликовната сцена во Македонија од едноставна причина што тоа подразбира опсежно образложување на нивното место во таа структура, а јасно е дека во текстот се евидентира отсуството на една таква структура.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Таа му кажала дека нејзиното име е Ивона и дека во согласност со желбите на својата мајка, станала сликарка.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Бојс сакаше да им помогне.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Меѓутоа, договорените рокови за исплата на испратнината беа пробиени и таа не го доби паричниот надомест што ѝ следуваше како „отпремнина“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Гробовите, сликите на нив, крсотвите, запалените свеќи, исушеното цвеќе, садовите со песок за држење свеќи, керамитките што го заштитуваа пламенот, шишенцата со масло и вино, плачењето, тажењето над нив - сето тоа мачно го доживуваше; дури му се чинеше дека сè што растеше во гробиштата: и дрвјата, и тревата и цвеќињата, и ползавците по дрвјата - сите тие како да се поинакви од оние што растат вон гробиштата; и воздухот му се чинеше дека во гробиштата е поинаков, потежок, позадушлив; и светлината му се чинеше дека во гробиштата е поинаква, поинаку свети, пеплаво, чудно; и сенките од дрвјата се поинакви.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Уште на тргањето, на скопската станица, дознав дека во Париз живее Кире, наш карикатурист, а знаве каде тој може да биде, познавајќи го неговиот немирен дух.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но онаа друга помисла, дека бил отфрлено новороденче затоа што бил несакан нов живот, го здоболувала до смрт.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јасно е дека во водата подолго се живее.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Иако неговите скулптурални објекти, инсталации и перформанси честопати формално се чини дека потсетуваат на такви движења како Флуксус, Минимализам, Арте Повера, Концептуална уметност и перформанс, Бојс не престана да инсистира дека во основа неговата работа фундаментално се разликува од онаа на неговите современици.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Следењето на правила е обичај, пракса okno.mk | Margina #15-16 [1995] 63 (PI, I, 198, 202); би било нонсенс да се каже дека во историјата на светот некое правило било следено (или некоја игра играна, некоја реченица изговорена), само еднаш (RFM, 332-328).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Излегува дека во Скопје сум пристигнал исто во неделен ден.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во возот разговаравме; тој ми расправаше за неговата кариера во циркусот и за љубовта со Ина Коленина; говореше дека во таа љубов и тој и таа влегле со некаква студена страст, и дека, во суштина, ништо не му недостигало; дека бил среќен и дека немал никаква причина да ја остави Ина, но дека сепак, решил да го напушти циркусот, и да ја остави таа жена; токму затоа што немал никаква причина, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да, токму така. без да знам дека во главата ми се вртка каква било лоша мисла.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вчера ја закопавме мајка ми и ги откопавме заедничките спомени: вареното млеко без кајмак и со многу шеќер, врелиот сутлијаш посолен со цимет, букетите црвени булки на првомајските излети, облогите на детското чело и гради кои го цицаа огнот, па предупредувањата дека во секоја вода има аждер пред да тргнеме на риба на реката или на капење во градскиот базен, нежните галежи кога од некого ќе добиевме завратница за спомен и долго сеќавање...

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Дури сум склон и да тврдам дека во темнината на дворот, кога го виде Благоја и жив и здрав, лицето на тетка Бота толку силно засветли што секој од нас можеше убаво да ја здогледа радоста што ги грееше лицата и на другите присутни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Од страв дека во својата жед по знаење, како изгубен патник во пустина, се затрчал кон некоја фатаморгана за да се напие од изворот што, всушност, не постоел.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ме гледаше како страдам за него и мислам дека во тие моменти најмногу уживаше.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Именуваната Цвета Басотова всушност сметаше дека мојата интервенција е единствениот начин да си го поврати овој домашен раритет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност можеби само за да ме збуни а можеби и да ме исплаши повеќе пати ми имаше спомнато дека во текот на последната војна, службите на окупаторот, слични на неговата служба, ја практикувале специјалноста да им ги корнат ноктите на затворениците кои ќе се определиле за молчењето како начин на однесување при испитувањето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И уште ќе додадам дека во сите такви ноќи Загорка Пеперутката настојуваше да остане покрај мене).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Органи на стечајната постапка се: стечаен судија, стечаен управник, одбор на доверители и собрание на доверители (чл. 18, ЗС).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И обајцата беа согласни со тоа дека во лексичкиот фонд на секој природен јазик постојат домашни и заемени зборови зашто не постои јазик во изолација, не постои јазик кој е чисто свој.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Едо, меѓувремено,неколку пати погледна во полиците преку целиот челен ѕид со трите диференцијали некаде во средината и при секое сеќавање со глетката му се чинеше дека во тој миг ќе се сети на што таа глетка го потсетува, но не му успеваше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Најверојатно можеме да очекуваме дека во иднина критиката на популарната култура ќе се обиде да ги надмине двете крајности и ќе ги спои политичката економија со анализата на текстот на публиката. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 108

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ненадејниот полумрак ги завитка сите предмети во лилава таинственост а на Јана ѝ се стори дека во таа соба на татковата куќа е сѐ туѓо и непознато и дека од негде е донесена овде да се морничави и со зачуденост да гледа долу, на улица, како водата ги лока камењата на старата калдрма.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сметал дека "странските сили ја охрабруваа бугарската династија" и секогаш "доаѓале да ја спасат".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Меѓутоа, меѓу европските држави постоеле многу нерешени прашања: територијални, политички, економски, социјални, национални, етнички и др.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Тогаш некаде и прочита дека во тие години Ленин донесе декрет Русија да се ослободи од своите сто и педесет најголеми умови заедно со нивните семејства.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се претпоставува дека во Северна Америка го донеле Шпанците.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Еден ден седевме во мојот дом со Менаџерот и дискутиравме за моите престоечки настапи. Тој ми спомна дека во некоја мала земја Македонија во католичката црква набавиле оргули што дотогаш ги немале и бискупот преку мојот менаџер ми се обратил мене.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Во него пишуваше дека во пасошот треба да се внесе и името на синот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

5 Но, ако се има на ум дека барањата на македонските пауперизи- рани работници од средната и ниска класа [пролетери/надничари/ платеници/аргати] очигледно, не го привлекуваат вниманието на правниците во поголем број – прилично површното трети- рање на овој, закоравен и дехуманизиран, правен сегмент и не е нешто толку необично, што би требало посебно да нè зачудува, барем во македонски прилики.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

4. Стечаен управник е лице кое е овластено во стечајната постапка да ја води реорганизацијата или ликвидацијата на должникот (чл. 2, ст.1, ал.67 од ЗС).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имајќи предвид дека во Република Македонија е доста чест случајот работодавците да не ги пријавуваат како вработени своите работници, обврската засегнатите работници да го известат инспекциски орган во врска со тоа не е лоша сама за себе, но пропишувањето глоба со значителен износ ја пробле- матизира поволноста на оваа одредба.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Го имате ли и вие тоа чувство дека во тие мигови пловиме?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Првото, дали љубовната напивка, вашата љубовна напивка се однесува и на Вас?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не можеше да стане збор за реска граница, но забележливо беше дека во вечерните часови и во ноќите, собите ги користеа угледни господа кои, заради дискреција, ги пуштаа партнерките сами да влезат во зградата додека тие во колите извесно време пребаруваа нешто што никогаш не им беше потребно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Глупост. Се кладам во што сакаш дека во истражувачкиот тим на „Хосака” се случува некаква борба за власт.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Вистина е дека во Времето на козите, на еден посебен начин, се раскажува за уништувањето на козите во Југославија кон крајот на 40-тите и 50-тите години, за мачните егзодуси на илјадници селани кон кревките градови, за да го создадат новиот човек.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Така им велеле на далдисаните од чекорење Кои никогаш нема да поверуваат Дека во Британија секоја година умираат По триста илјади луѓе од претерана угоеност.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Паметам дека во оваа насока беше футбалскиот стадион.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Работава не напредува, си мислам, не само по вина на природата, зар може да биде вина тоа што е лето и што е земјата сува и горка, та тоа си е нормално, лето е и суша и тврдо е камен, а тоа е и предноста на еден ископан бунар, предност на бунар ископан во најголема суша, тоа значи дека во иднина ќе има вода во секоја сезона.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А ти и самиот знаеш дека во случајов со Аксја многу работи биле заплеткани.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Колку убавини да се среќаваат во Париз, сепак, кога се слуша за неговите идни развојни концепции, кои треба да станат стварност по триесетина години, кај секого оживува своевидна заинтересираност, зашто се смета дека во периферните длови на овој град ќе изникне нешто екстравагантно, нешто единствено, зашто се знае дека тоа се случува во најубавиот град на светот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Да, во текот на XVIII век се собирале многу даноци за воени потреби и на сите видови службеници, а се собирала и помош за бакшиш (во значењето на подарок) за големиот везир!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Мојата мајка тврдеше дека тој ѝ се доверувал дека во текот на целиот живот настојувал да го воспостави најдобриот распоред за читање на неговите книги, за тој, речиси на волшебен начин, да му ги открие сам од себе одговорите на загадочните прашања на егзистенцијата

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Познато е дека италијанската пошта функционира лошо (дилетантизмот на населението?) и дека во Франција штрајкот е хронична болест.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Еден мој познајник, геј-маж и мој врсник, сѐ уште си ја преснимува говорната порака на телефонската секретарка едно триесетина пати, сѐ додека не биде сигурен дека во гласот не му се познава ни трошка женственост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Разочаран од самиот судски систем, а и од целокупниот институционален систем воспоставен во државата, тој не ја гледа добивката од сето ова и вели дека во иднина, доколку би имал повторно прекршување на неговите работнички права, тој воопшто не би 239 покренал судски спор!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Сфаќам! Разбирам - климнав со главата иако ми се чинеше дека од една слепа улица влегувам во друга, или во трета и тоа уште потемна и понепроодна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ние бевме „интелектуалци“ за нив, оти несомнено е (јас тоа и денес го мислам) дека во рок, и особено во џез-музиката доминира интелектуалниот пристап кон светот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Без таквата информираност сликата Анатомија на небеско суштество (Anatomy of a Sky Creature, 1993) на Rod Dickinson (р. 1965) нема многу да ни каже со оглед дека во потполност е условена од поп-културните дискурси. (Ако жанрот со кој до сега се занимававме главно беше „еротски трилер“, ако не и чиста порнографија, сега тоа е science fiction.)

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А, во неподносливите долги ноќи за да можам да направам само чекор го барав погледот во едни, сега веќе далечни очи кои некогаш беа совршен почеток на љубов.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Рече дека во лабораториската работа постои одреден див фактор. Го нарекуваше моќ на Моќта.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Се претпоставува дека во текот на нејзиното траење се употребувале стотина јазици, потоа многу дијалекти.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но, денес, во деведесеттите години, јасно е дека во таа насока воопшто не е ниту мрднато.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

- И јас сметам дека Катерина не лаже.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ѕидната конструкција на кулата му личеше на гробница, и таа мисла му потона во срцето, дека во таа гробница, заедно со сенката на својата невеста, ги закопа среќата и спокојството на душата, кои можеле да бидат негови.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Објаснувањето дека информацијата случајно ти се истресла мене воопшто не ме изненадува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали се согласувате со ваквото читање?  Да, но тоа не е толку прашање дали постмодерната допушта повеќе слобода за индивидуите од модерната.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се пожали писателот дека во нашава животна средина скоро сите чинители на духовните добра можат да вадат парче леб од својата дарба, само писателот не.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Им вели дека во игрите зборуваме на некаков чуден јазик, но од движењата што ги правиме и од предметите што ги имаме во рацете (дрвени пиштоли и смешни лакови и стрели) може секој да заклучи дека се работи за игри во кои многу се пука, се покажува јунаштво, то ест многу се умира.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Меѓутоа, факт е и тоа дека во Портланд по неколку недели на концертот на Siphon кои свиреа на отворањето на mail art изложбата на Musicmaster во Northwest Artists Work-shop, повеќе од педесет луѓе изјавија: „I am Monty Cantsin”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Реков дека во тие први денови по ослободувањето помеѓу другите нешта беа присутни и обиди да се контролира и интимниот свет на секој поединец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Исто така им недостигаат и школи од повисок степен.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Беше рана пролет, почеток на април, да, тоа беше сончево претпладне со многу минувачи по шеталиштето на кејот под прозорецот (необична слика за тој дел од денот) кога началникот Круме Волнаровски ми се јави на службениот телефон за да ме информира дека во моето одделение, од Прифатниот центар за странци, е прераспределена Ема Ендековска.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Потоа, не е одвишно да се рече дека во пленувањето на женскиот пол, градоначалникот треба да ја бара осаменоста и воопшто да не ги пренесува своите дејности во гласност или во разговор.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој има информација дека некој голем издавач има намера на целиот национален пазар да воведе нов часопис наменет за поширок круг читатели.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Затоа можеби и можеме да се согласиме со антрополошките претстави на првите сонувачи за секуларизирани политички уредувања, чиишто наследници сме ние.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Забележав дека во комшии прават претрес.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Немоќна пред агонијата на сопственото лудило очајнички се обидувам да се соочам со сопственото “Јас”, да го откријам стравот на сопствената душа, страв од солзите во очиве, од последната надеж дека во моето срце ќе пронајдам светлина и ќе се покаам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И веројатно сум бил насмејан во моментите додека во сонот заклучував дека јас треба да бидам тој кој ќе ѝ помогне на Загорка Пеперутката да полета.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дојди без намера, дојди случајно, дојди без каење, зборовите не ги изговарај, мислите ги знаеме, копнежите се силни, чувствата се исти, угаси го светлото, привлечноста на телата веќе не опи, заведиме, посакајме, зошто сум страст и љубов.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Второ, во 2003 година, заедно со воведувањето на скратено работно време по- ради нега на потешко хендикепирано дете, пропишано е дека во стаж на осигурување ќе се смета и времето за кое осигуреникот користи право на надоместок на плата за скратено работно време поради нега на потешко хендикепирано дете според Законот за социјална заштита (чл. 7, ЗИДЗПИО/03).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

А и тоа се слуша во Потковицата, дека Ордан бил посветен во Организацијата, дека во куќата негова, ноќе, се состанувале војводите, дека дури и со град доаѓале војводи и се состанувале таму.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Војницте запалија огнови.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Истово и го бев забележал и на мајка ми кога за првпат го употреби овој збор во нејзиниот израз дека и наближил часот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, Тој само му покажа дека во себе со години ја носел таа мачна жед за пишување, а не умеел да ја засити.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Им реков дека беа исти и со мојот син Иван во растот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Камилски беше фасциниран од овој податок, просто не му се веруваше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Погледнувам кон професорот… не, не; всушност кон иследникот погледнувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Закатанета му е устата и сал му се присторува ли дека во него се клокоти, дека дури сега од него се откорнуваат долго закоренетите пароли кои ја гласеа и утврдуваа вербата во некое подобро утре...со кое растеше, зрееше и созреваше.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Татко, овој пат, не стави во чантата ниту ливче ниту книже, само големата лупа и разни моливи, верувајќи дека во неа ги смести записите од вакафот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Ти, Мито - Јани впери во неа прст - ама ич нејќеш да разбереш дека во тоа твое тркало, што толку многу го спомнуваш, свој дел и тоа најголемиот и најсудбоносниот, има вградено и оваа нова Света Троица...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Знаев дека во овој град се родил најголемиот германски поет и мислител - Гете, творецот на „Фауст“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Таа се насмеа. Нозете и беа во потокот а таа седеше на брегот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но игуменијата знаела дека во тој миг земјата испушта влажни воздишки, дека се напрега да се разбуди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислам, ми помогна неговото гурелаво однесување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

" Во извештајот од 14 јануари 1945 година се известува дека во Скопје имало големо незадоволство во "врска со Вториот младински конгрес, кој се одржа во Скопје на 5 јануари".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

1. Интервјуто го водеше Сашо Карапанчев, на 19.IV.2011, во Скопје. Архивскиот број под кој е заведен предметот во Основниот суд Скопје II – Скопје е: VII П.бр.1680/97.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Да се опише содржината на една форма или значењето на еден стил е многу различен потфат од потфатот да се објасни содржината на некој исказ.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Правејќи осврт врз дотогашното пишување на сојузничкиот и неутралниот печат, Тито во статијата ќе забележи дека во дотогашната светска историја тешко ќе се најде пример на „поголем цинизам и неправда што се направени на еден народ којшто поднесува толку големи жртви“, за најпосле да можат сојузниците сепак да увидат „кој се бори во Југославија и кому треба да му се помогне“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Против решението на судот со кое се усвојува предлогот на странката не е дозволена жалба (чл. 164, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Наеднаш престарен и наполно рассонет почувствувал дека во неговата утроба се кине нешто што било веќе подолго време клопче на болка и дека по сета снага му се разлева горчливост од која не ќе се ослободи долго време.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имамот, убаво се најал, ја пофалил сопругата за јадењето со многу состојки, но кога забележал дека во подрумот нема храна, се онесвестил. Сите весело се насмеаја, вкусувајќи ја варијантата на Мајкиниот имам бајалди.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој сфаќаше дека во тој поглед, со кој ги бараше неговите очи, е целата нејзина надеж. Или нејзината пропаст.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Немаше во себе претстава дека во рацете ја држи верзијата на Ла Ринашенте од 1949 година, туку онаа од 1939.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога мајките си ги оплакуваа чедата, тој одеше од куќа в куќа и само кркореше - немојте, жени, да ги оплакувате децата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На моето објаснување дека Катерина и Јана не беа девојки туку жени тој не знам зошто додаде дека сум инсистирал на неутврдени факти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Веќе беше забележано дека овој напад, доколку се покаже како успешен, не само што блокира еден извесен начин на размислување за тоа како ние зборуваме, и учиме да зборуваме, - за нашите сопствени ментални состојби и процеси, туку засега и некои поопшти епистемолошки преокупации; имено, покажува дека на „картезијанскиот“ пристап кон прашањата во врска со знаењето може да му се упати особено остар предизвик.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ви спомнав дека во близината на логорот има фабрика за преработка на кожи?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Можеби ќе речеш, миличок, дека во овие времиња на транзиција мнозинството луѓе се налик на Врапче, се „муваат“ и трчаат со испрекинат здив.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сеуште крвавиот мускул одвреме навреме прави обиди да и се измушне од раката; јазикот изгледа не знае дека е дупнат на врвот и дека во цепнатинката е пикнат показалецот на жената.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

ВЕРА: А тогаш ти сѐ спокојно предвиде и нѐ уверуваше нас, дека во тебе нема злоба, дека некогаш со него ќе пиеш брудершафт.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Виде Филип Филиповски дека и отец Лаврентиј го видел тоа зло време, летајќи окован за својот кревет, како Филип што е заробеник на својот; виде Филип дека отец Лаврентиј виде сѐ и дека затоа сега трча кон манастирот крај Бело Езеро, да каже што видел, трча отец Лаврентиј и сѐ почесто паѓа по скржавите падини на испустена Македонија, и најнакрај, со првиот попладневен гром стигнува нестварен како виножито до брегот на Езерото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да. Но не заборавајте дека во она време постоеше и футуризмот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Напуштена е и ја гризе забот на времето и нема никаков белег дека во нејзината внатрешност некогаш се враќаше животот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Слушајте. Вие велите дека во статијата „Шпијунлуци и инквизиције бугарске“ сте ни набројувале факти а ние сме ве пцуеле и во исто тоа време сме ја напаѓале Србија, Русија и сè друго што љубел народот, (Кој народ? Нашиот ли?!).

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се зборуваше дека во тоа време „Под врбата“ сѐ почесто доаѓа Гоше вработен на осматрачницата поставена во женскиот оддел на Прифатниот центар за странци.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Мајка ми вели дека албумите се интересни само додека не се комплетно полни и дека во тоа е задоволството, во исчекување да се наполнат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Националните граници се политички 18 Michiel Baud and Willem van Schendel, “Toward a Comparative History of Borderlands,” Journal of World History 8.2 (1997): 220. 19 Проучувањата на социјалното однесување на животните покажуваат дека во однос на групна контрола на одреден простор т.н. општествени животни покажуваат сличности со однесувањето на луѓето.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Дебелите обесени образи во долниот дел беа толку надуени што беше тешко да се поверува дека во нив нема мали магацини за храна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Навистина, објасни ми, какви ти беа намерите при преземањето на овој, најблаго речено, чуден чекор“, прашува по којзнае кој пат иследникот .

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку знаев дека во повеќе случаи татковците страдаат токму поради ќерките.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но и покрај тие обиди за индоктринација, М. Вестерн, пристигнувајќи во Македонија, ќе забележи дека во „Скопје, Прилеп, Битола и во Охрид и во селата на запад се пројавува автентичен, дури и нагласен македонски национален патриотизам“ и дека македонското население не се смета „за Грци, Срби или Бугари, туку за Македонци“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Дополнително се утврди дека во случај кога порастот на трошоците на живот за претходната година е со 113 Закон за социјалната заштита, Сл. весник на РМ, 79/09.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Кога тргнавме од Рибарци преку Мрзен и Орловец, видов дека во секое село има добро организирани определени луѓе – водачи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Лицето не му го гледав, ама знаев дека очите му се исто толку темни колку оваа ноќ во Гоа и дека во секоја зеница му се огледува по една сјајна ѕвезда.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не знаејќи дека во суштина е гладен за духовна храна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сметам дека во Џаспер Џонс го пронајде својот вистински духовен син; всушност Џаспер Џонс на овој или оној начин, во своите слики внесуваше некаква слика која потсетува на Дишан.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Те сакам онака едноставно, наивно, додека мислиш дека сѐ уште чекаш, да не забележиш дека те обожавам, во страв дека во таа љубовна река твојата љубов ќе пресуши, како што те сакав досега. Оддалеку.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Знаеше дека во тој миг не само што ќе ги однесеше до Бечеј, туку ако е потребно ќе ги возеше и на северниот пол.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Идејата за спасението и бесмртноста го порекнува трагичното, уверуваа философите и теолозите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Татко кој често и неочекувано се препушташе на фугите на егзилот, верувајќи дека во постојаниот бег се крие спасот на семејството, неретко одеше на железничката станица во Скопје да го проучува возниот ред на возовите кои го напуштаа Балканот, знаејќи дека нема никогаш да отпатува со ниту еден од нив.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

- Ќе му ја засечам жилата на челото. Онаа, меѓу очите. Во таа жила 'ртат црни соништа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во науката, на пример, најчесто категорично се говори за турцизми, дури и кога се знае дека во нив најголемиот број се од арапско и персиско потекло, но бидејќи тие јазици обично ги нарекуваме ориентални, логично е да се работи за ориентализми, а не за турцизми!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тие заборавија и дека воопшто припаѓале на некој круг и дека во склопот на тој круг патувале и доживувале.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Мабузе од Фриц Ланг). Јасно е дека во овој преглед пропуштивме голем број теориски дела за Хичкок, но библиографијата е неверојатно обемна, а Хичкок, како вистински Жан Нарбони, придвижува еден интерпретативен делириум.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А веќе утре ќе узнаат дека летањето е и нешто повеќе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Истовремено, повеќето такви мажи си ги задржуваат општествениот статус и чувството на субјективна овластеност што им припаѓаат на сосема полноправните мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Белки нема да одречуваш дека досега не сме го делеле доброто и злото, и тоа во сите варијанти - реков без да спомнувам дека во минато повеќе пати таа била виновна за потфати за кои не би можело да се тврди дека биле којзнае колку оправдани и прифатливи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Освен до дипломатско - конзуларното претставништво на Република Македонија во странство, во државата чиј државјанин е или во државата каде што тој престојува врз основа на дозвола за престој, се отвори можност барањето за издавање на работна дозвола странскиот државјанин да може да го поднесе и во АВРМ, која е должна по службена должност да обезбеди мислење од Министерството за внатрешни работи, освен во случаите кога странецот поседува: (1) дозвола за привремен престој врз основа на семејно обединување; (2) дозвола за привремен престој на член на потесното семејство на државјанин на РМ; (3) дозвола за привремен престој поради хуманитарни причини – жртва на трговија со луѓе и (4) лична карта за признаен бегалец, лична карта за лице под хуманитарна заштита и идентификациона исправа согласно со Законот за азил и привремена заштита (чл. 1 од ЗИДЗВРС/јул.12);64 б) се допрецизира и постапката за издавање на работна дозвола врз основа на барање на работодавач и на корисник на услуги, со 64 Закон за азил и привремена заштита, Сл.весник на РМ – 49/03, 66/07, 142/08, 146/09 и 166/12. 71 додавање на два нови става со кои се пропиша дека во одредени случаи (кога барањето за добивање на работна дозвола не се доставува до дипломатско – конзуларно претставништво на РМ во странство) барањето за добивање на работна дозвола може да се поднесе и подигне од АВРМ, која е должна да обезбеди мислење по службена должност од Министерството за внатрешни работи (чл. 2 од ЗИДЗВРС/јул.12). 3.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

„Не,“ му противречев, иако видов дека во себе и самиот си противречи, „сѐ повикува на живот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но кога човек ќе сака да седне врз тој килим, ќе види дека во него има многу жив свет: мравки, штурчиња, разни ситни бубачки, трнчиња, ситни камчиња.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Бев сигурен, таа уверност се јави ненадејно, дека во Пенчо се кријат две суштества еднакво чудни и туѓи на моите разбирања.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Научив дека во животот секогаш, без исклучок, мораме да имаме болка.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Јас бев единствениот што се среќаваше со него и секогаш од неговиот кабинет излегував со уверување дека е џек во професијата, дека е прецизен во одлуките и во водењето на акциите, дека во работата е како швајцарски часовник, но дека не е метал, дека пред сè е човек, дека запчаниците на тој механизам наречен часовник, постојано се поврзани со неговото срце и со неговата душа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Моето вистинско откритие е фактот дека во оваа цивилизација луѓето едноставно не го знаат вистинското значење на зборот "нема".

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

На второ место, човек не може а да не забележи дека во литературата за овие прашања постои изненадувачко прифаќање без двоумење на философската психологија за која Витгенштајн смета дека е особено релевантна за размислувањата околу следењето на правилата и нивната поврзаност со аргументот за приватниот јазик. 66 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Не се памети дека во чест на Петропулакис, јунакот и херојот од Крит и неговите паликарја биле одржувани свечености.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Чудно е дека во мене има некаква љубов за иста крв, мислеше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И ми се пристори дека во нив сосем ја снема радоста...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога мислам на тоа утро, ми се чини дека во црнкиве мои сѐ уште нечујно се движи намален коњ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слушнав дека во Руан, кој се наоѓа на стотина километри од Париз, француските училишни власти се согласиле на македонските деца, во едно училиште, два часа неделно да им се држат часови по националните предмети.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

За Марко Бошнаков се тврдело дека во Солун дошол кога и Јордан Попјорданов, дека бил член на “субверзивниот комитет“ и дека основна негова задача била да им помага на членовите на Кружокот да ги извршат “злосторничките дела“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога ме прегледале, веројатно лекар, констатирале дека во увото имам крлеж.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И уште нешто: иако не сум упатен каков е нивниот договор и колку се усогласени желбите на обајцата во врска со нивната неозаконета врска, отсекогаш се сомневав дека во нивните односи зјаат огромни небесни бунари натрупани со огнени облаци.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Знаеше дека во преградата веднаш до него, ситната жена со пепелава коса, работи на просто пронаоѓање и бришење од печатот на имињата на луѓето што беа испарени и за кои, според тоа, се сметаше дека никогаш не постоеле.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И натаму, во делото „Златни пасишта“, арапскиот писател Ал Масуди (ум. 956) тврди дека во некој словенски храм тој пронашол пророштво, врежано во камен.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На овој крстопат во развојот на анализата на квир-културата, секое средство на машка геј-идентификација – секоја реплика, секоја сцена, секој филм и мјузикл, секоја дива – треба да се изучува со сета негова особеност, за да може да се разоткрие значењето на единствената формална структура што го сочинува. ‌Во тукашниов случај, доволно е да се забележи дека во Милдред Пирс навистина се работи за изведба, конкретно за изведба на мајчина згрозеност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не знам зошто толку го сакаше среброто.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Гледа дека во него е згаснат секој пламен, па не се ни обидува да го пали оној тектонскиот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Добро помни кога татко ѝ ѝ ја стави на глава мајчината капа, само за да ги развесели децата. – Времето си врвеше, но таа сè уште седеше крај прозорецот со главата навалена на завесата и го вдишуваше мирисот од прашлив крепон.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Очекува дека во оволкава метропола ќе си ги пронајде неговите места каде што успешно би се сокрил од притисоците што ги носи печалбарскиот живот. Ама, не е баш така.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

ОХРИДСКИТЕ МАЈКИ

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Особено во последните денови на јунската офанзива околу 300 Бугари преминале на страната на партизаните.159 И во однос на Германиците нагласува дека во текот на септември и октомври нивниот морал опаѓал и дека нивната десциплина се намалувала.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Треба да се забележи дека во образложението на Судот има доста неточни работи, што гемиџиите не би можеле доброволно да ги кажат, тие, по сѐ изгледа, биле изнудени од властите, зашто им конвенирале.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не сакам да ме разберете погрешно, јас воопшто не верувам дека во вашиот случај станува збор за таков вид пропуст“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тргнував од впечатокот дека во вашиот живот, во секидневието, а и со оглед на твоите години, за осаменоста и не постоел кој знае каков простор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам дека во еден момент и отворено загатна оти токму конечното заминување на мајка му ја нагласувала потребата да биде уште поупорен во потрагата по таткото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За жал, не сфаќавме дека во таа неполезна игра всушност ние сме губитниците.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаеше дека во оваа шума југовината беше стасала само колку да ја смекне површината на горниот слој од тој снег, а после дошла северната ведрина и таа знаела многу добро што да стори со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Има сјајни писатели што, на некој начин, произлегуваат од атмосферата на протестантизмот, католицизмот, еврејството, православието, исламот, чијашто припадност на тој амбиент е толку сложена и богата што не можете да не видите дека во сето тоа богатство се откриени многубројни врати за излегување кон еден почист, химелајски, воздух.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се слуша дека во летните квечерини од реката изнуркуваат летачки змии и отфрлајќи жарчиња во форма на крлушка од крап, се упатуваат кон шумите.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Исто така, на 25 март 1941 година, во весникот „Сан Франциско хроникал“, била пренесена информацијата за демонстрациите во Битола, каде што демонстрантите барале да ѝ се приклучат на грчката армија во војната против италијанските фашистички агресори и дека во „Скопје и Цетиње, два силни комунистички центри, илјадници само ги повторија, со поголема жестина, демонстрациите од вчера“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Долго време се сметало дека во Европа барутот во XIII век бил пренесен од арапската цивилизација, заедно со некои други пронајдоци.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Бев свесен дека во разликите во идентитетот, се криеше големата тајна во постоењето на сите уметности, во раскажувачката уметност посебно.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Фрежис, 23 јануари 2001 г.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Разбираше дека во Германија притисокот врз Евреите од шлагер на острастените национал-социјалисти, брзо се преобразуваше во строг марш врз судбините на неаријците врз кои се преземаа актите на сѐ поизразено државно насилие, но не разбираше што Софија има со тоа, особено зашто во германскиот модел меѓу неаријците се подразбираа Бугарите меѓу другите Словени.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кој ли тебе ми те гледа дека во црна земја гниеш, слатка сестро.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Силна шлаканица ме освести од фантазијата; како сега се сеќавам дека во првите мигови не можев да сфатам што се случува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Иако признава дека во гласот на контратенорот е вградено андрогино својство, г.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ова тој го поткрепил со констатацијата дека во случај да биде „обелоденето дека Британците се во контакт со него на кој и да е начин, преку кој и да е канал, на најважните политички односи што јас ги изградив во Бугарија во изминатите четири месеци би им била нанесена непоправлива штета“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

А во своето завршено објаснение, насловено Кон расказите, авторот ќе напише дека во неговата книга: „сите опишани настани се вистински настани, случки сврзани со мојот живот од порано или подоцна“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Зошто? - прашувам. - Затоа што луѓето зборуваат дека во закланите свињи месарите пронаоѓаат златни ланчиња, прстени, златни забни круни... - конспиративно вели мама, а потоа мирно додава: - Впрочем, јас и онака не јадам месо.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

2. Во поглед, пак, на работната книшка, со донесувањето на ЗРО (1993) се избришаа две мошне добри одредби: прво – веќе не се предвидуваше изречната забрана дека во работната книшка не е дозволено да се внесуваат негативни податоци за работникот (чл. 49, ЗРО/90); и, второ – беше избришана одредбата која предвидуваше дека, при предавањето на работната книшка на работодавецот, овој е должен на работникот да му издаде писмена потврда за приемот (чл. 50, ЗРО/90) – што подоцна, во праксата, се покажа како плодна почва за разни манипулации и уцени врз работниците.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Се чини, меѓутоа, дека во Соединетите Држави околу вас се концентрира одреден круг читатели коишто успеаја да ја формализираат таквата пракса на читање и пишување. 4 Во Соединетите Држави се случуваат многу интересни нешта.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мислам дека во некоја доба ме пробуди глас што пред тоа го немав слушнато, но веројатно беше мојот бидејќи открив дека плачам во рацете на другарката Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Еве, јас пред овие две дами ти ветувам дека во најскоро време ќе ти овозможам јавно музичко претставување, - рече Саво.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Фимка забележа дека во неговото бледо, подуено лице болскаат мали, тркалезни, безбојни, натрапливи, превртливи, проникливи и студени очи, слични на очи на гладно прасе.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Преживувам како обичен човек(обичноста е место од каде комотно може да се набљудува и ужива), но знам дека во мене се крие Осмиот патник.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Тој беше дете од моите детски соништа. А можеби и јас бев во неговите...“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ми расправаа дека во болницата работат над илјада души.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Знаев однапред, бев теоретски добро подготвен за ова патување, дека во Албанија, во времето на сталинизмот, сите престои во земјата на странски делегации биле однапред добро селектирани и подготвувани, низ семожни подробности, со цел на патниците да им се понуди најубавата можна варијанта за земјата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Премногу учтиви, сите ние во некоја мерка сме следбеници на Пруст или Бергсон; мислиме дека во нас постои нешто, што не може да го пронајде излезот во просторот, некоја „должина“ која во својата природа е повеќе музичка, отколку што е ликовна, која во суштина не може да се замисли.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И уште нешто се случи, што не можам да го заборавам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Колку сакав вечерва да не биде тој толку мачен разговор, но сфаќав дека во крајна линија е сеедно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Слично како и во случајот со неисплатените седум плати, тие ја уверува дека тоа набрзо ќе се случи, односно дека во најбрз можен рок таа ќе ги добие и заостанатите плати и неисплатените испратнини.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Притоа, гледаше гордо во мене; нашиот џез е во фолклорот, велеше, и јас чувствував дека во нешто има право, а особено за тоа дека нашиот џез треба да се однесува на нашите најрани музички корени; во нешто се согласував, во нешто не, но она што апсолутно ме оддалечуваше од Луција беше сигурноста во тоа што го говори; сигурност што човек може да ја има само ако е член на некој Хор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По два–три дена дознав дека градинарот од нашиот дом разбрал дека во болницата има некое „грче“ од домот Балатон Алмади и веднаш дојде да ме посети.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

(Мислам оти на ова место треба да истакнам дека во принцип подобро владеам со она што сакам да го искажам одошто со она што евентуално ќе го соопштам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ќе дојдеше одненадеж, како диво ветре, ќе дувнеше да ми соопшти оти во Домот за старци во Катланово директорот краде, дека во Негорска Бања ги трујат гостите со бајата, расипана храна, дека на министерот едикојси му ја запалил фотелјата заради нечесност, дека ја продава бараката во која живее, дека покојната сопруга Кона поначесто му доаѓа на сон и дека го вика, го кани кај неа и дека уште не е подготвен да оди, да си оди, зашто уште не му е времето и слично.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој беше свесен дека во отоманските ракописи, во сиџилите, почива најмногу балканско време.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Пред некој ден, дошол кај мајка ми и се обидел да и објасни дека во животот треба да се трудиш да станеш актер па, како што вели Дидро, да се стекнеш со способност за вештачко чувствување што би те довело до „возвишено мајмунисување“, то ест да се здобиеш со способност за спознавање и имитирање на секакви карактери.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

VIII Беше јасно уште од почетокот на патувањето дека во родната земја влегував во вистинска полициска стапица.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ќе им објасни дека во вакви жештини секакви животинки се ведат во водата па може да се изразболи добитокот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во поткрепа на тоа тој сметал дека би требало уште веднаш да се започне со практична акција, а како пример го навел ослободителното движење во Југославија, во кое биле вклучени комунисти и некомунисти.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Откако ќе сретнеа некого кого од поодамна не го виделе луѓето ќе се провикнеа: „Од каде ти сега овде, па згора на тоа уште и жив?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Материјалните и просторни услови за работа беа сосем коректни – иако, гледано од техничко-технолошки аспект, би можело да најдеме и одредени недоследности на опремата со која тогаш располагаше ЈРДП Радио „Велес“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Навлегоа како и кај Лесната, ведејќи ги главите, ама овде место чад од борината и оганот им замириса малку на газија, што требаше да значи дека во оваа куќа прескочила некоја капка од „светската култура".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Наспроти тоа, ни во сон не помислив дека во нив лежи оправданието на книгата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Низ сиот свој дотогашен живот - гимназијата, илегалата, партизанството, комесарството - тој и не занел дека во него се крие тоа зрнце, тоа Äркулче, тоа ѓаволче, способно да се расцвета во боцки од смеа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тука можеме да се согласиме со Pascal Bruckner, којшто аргументирано (со набројување на големи историски грозотии, направени под маска на висока култивираност) го застапува мислењето дека врската меѓу културата и моралот никако не е сама по себе разбирлива, дека е илузорно развојот Margina #32-33 [1996] | okno.mk 101 на слободата да се условува со образованието и дека на пример читањето романи сѐ уште не нѐ прави потолерантни. 1 Finkielkraut спаѓа меѓу оние критичари на популарната култура (и како што му прилега на еден филозоф, критичар на духот на времето, воопшто), што нѐ восхитуваат со блескав, изострен стил и богата ерудиција (треба да се признае дека во тој поглед противниците на популарната култура честопати ги надминуваат поборниците), но и покрај тоа не можат сосема да нѐ убедат со своите судови. Finkielkraut се обраќа токму на оние што за мизерната состојба на современата културна, политичка и општествена сцена не наоѓаат убави зборови и при тоа никогаш не забораваат да го наведат единствениот виновник: популарната култура во сите појавни облици (би можеле да речеме дека тука се среќаваме со своевидна форма на нетолеранција!).

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ја споменав Херигеловата книга Зен во уметноста на гаѓање со лак; мелодрамски врв на оваа книга претставува моментот кога еден стрелец го погодува самото средиште на метата во потполн мрак.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Веројатно дека во други термини тоа го правеа и останатите јужно-словенски браќа.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ако се покажат точни овие претпоставки истрагата и обвинението може да се прошири и на тие моменти.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сведоци сме на подемот на еден нов и силен култ на геј-обичност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

При ова долго влечкање низ ходниците мислам дека двапати или трипати го слушнав и гласот на Катерина а во еден момент, во ова речиси сум сигурен, на еден од премините претрча и Јана. Ми го пресече патот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Единствено, кога ги прелетувам со очи записите ми навира дека во мене се згрутчило нешто од гнев што татко не се враќа кај мајка и Лена туку оди во бурделот ( таква мисла ми лебди) на Нанчо.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се разбира, додека го правиш тоа, ти се чини дека во тоа вклучуваш повеќе маргинални нешта.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мислам дека по овие негови објаснувања си ги запишав во сеќавањето зборовите корнењето нокти, потоа и молчењето како избор затоа без да го коментирам она што го рекол, во еден момент во изминатите денови бев забележал: Корнењето нокти веројатно е многу болно.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Дај Томо, доволно се мајтапеше. Знаеш дека во името на љубовта и нашата иднина запнувам на оваа искреност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мајка уште ми кажуваше дека во ноќта кога сме ја минувале со стариот семеен чун невидливата граница на самото Езеро, таа толку силно и длабоко се молела во себе што Бог сигурно одговорил на нашите молитви и ние спасоносно сме стигнале на другиот брег.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога вратата од лифтот се отвори, видов дека во него стои Мишко, малиот брат на Величе.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ако основниот суд, како извршен, делумно го усвоеше барањето за исплата на надомест на плата, требеше да го упати работникот, остатокот да го остварува во постапка пред надлежниот парничен суд. 4) номотехничко прецизирање на важењето на пропишаните одредби: имeно, ЗИ (2005) веќе не го употребува терминот „правно 150 лице“, туку терминот „работодавец“ (чл. 226) – што, со право, се чини посоодветен, имајќи го предвид фактот дека во улога на работодавец, според нашето позитивно право, може да се јави и физичко лице – на пример, трговец-поединец и др.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Откако се изнаплака, почувстува дека во неа влегува некакво олеснување, небаре долго очекувано смирување...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но оваа нивна политика се променила пред „околу два месеца“, кога тие започнале отворено да ја „поддржуват ЕАМ и да ја критикуваат“ британската политика.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Исто така, тие го известуваат Џеб дека во случај Стефанов да ја реализира посетата на Лондон, Британската влада се става во позиција да ги наруши своите односи со Грчката и Југословенската влада.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Се надевав дека во Париз ќе сретнам сè но да видам во неговиот цента, кај прочуените стоковни магазини „Прентан“, „Призуник“, „Бримел“, „Лафает“, магаре натоварено со кинкалерија, кое се подигруваше со едно кученце не се надевав, па тоа ме фрапира, ме изненади.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Доаѓањето на Нацистичката партија на власт ставила крај на надежите и заблудите дека во 1919 со Версајскиот мировен договор триумфирала демократијата во Европа.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Ема, која често ми се јавува и чиј глас многу ме куражи, ми кажува дека во весникот Време пишувало оти по смртта на Борко, планираната прослава по повод петгодишнината од изградбата на браната Долнец, немало да се одржи.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во еден период дојде до мислата дека во крајна линија самиот човек е лавиринт и излезот мора да биде во него самиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Доволно е само да ти речам дека во таквите моменти се чувствувам како оние бикови од арената, пред завршниот удар на тореадорот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но тој сите тие удари ги примаше со некоја селска рамнодушност, со селска упорност: беше жив пример дека селаните имаат посилен организам од сите други, дека имаат подобри нерви, дека во крајна рака, имаат и подобра интелигенција, дека кога им говориш нешто, низ едното уво им влегува, а низ другото им излегува, и дека нивната филозофија трпение- спасение, редовно дава плодови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во поглед на британскиот став за народноослободителните движења на балканските народи, експертите на Министерството за надворешни работи на Велика Британија во својата рекапитулација на британската политика кон нив ќе нагласат дека во периодот кога се појавиле овие движења, пред сè НОД во Југославија и движењето на отпорот во Грција предводено од ЕАМ, тие како Министерство постојано укажувале и барале да се обрнува посебно внимание на "нашите краткорочни и долгорочни интереси".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Во оваа насока е и ставот дека во договорите за вработување не може да се утврдуваат одредби со кои се забранува или спречува склучување на договори за вработување меѓу работодавач корисник и отстапениот агенциски работник по неговото отстапување, а доколку договорите содржат вакви одредби истите се неважечки и ништовни. (чл. 3-д од Законот за измена и дополнување на ЗАПВ).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

(Не ми е до тоа, ама се сеќавам дека во овие краишта одбивање пијачка е ко пцуење мајка, па повлекувам.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Во својот “Автобиографски есеј”, 1970-та, тој напиша: “Ја познавам женева многу подобро од Буенос Аирес, што лесно може да се објасни со фактот дека во женева нема две раскрсници што се слични, па човек брзо ги воочува разликите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Зар можеше да е тоа истата онаа девојка која уште пред некој ден ме дочекуваше во ходникот за да ме обавести дека во вечерната програма на телевизијата ќе се прикажат прекрасни филмови, но дека најдобрите играат сепак во киното Центар.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Иако, според кажувањата на тетките, пред него на краклињата буквите тревожно им се растрчувале низ устата, на стробјаците им слабееле колениците, а престрашените чираци-сираци со заклани грла чекореле наназад, не можев да замислам дека во овој алчен рисјанин опстоел суптилниот фактор „меѓу“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Не сум сигурен, ама ми се чини дека во Свети Николе секоја година македонското братство на извидници се собираше на некој вид скаут-аџилак.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Мајка еднаш му призна на Татко дека во сништата постојано го повикува нејзиниот полубрат кого го сакаше повеќе од цел брат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тогаш, нормално е, просечниот гледач да очекува дека во еден просечен американски филм од жарнот акција, драма, хорор или научна фантастика, во некој кадар, ќе го здогледа откриеното или полускриеното знаме на USA.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Татко стравуваше дека во XX век, по победата и конечниот пад на Османската Империја на Балканот, по присилните преселби на турското и исламското население во Турција, ќе дојде до постојана пресметка со с што беше задржано како културен, обичаен, цивилизациски принос од петвековното заедничко живеење и кај другите народи кои се здобија со држава, слобода, институции.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Читав дека во тоа време постоеле, и покрај многубројните даноци, давачки во облик на бакшиш? праша Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Богомилското дуалистичко учење за разлика од официјалната црква учело дека во природата постоеле и се бореле две начела доброто и злото, при што на крајот секогаш победува доброто.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Ама кога нивните гласови сосема ги снема, ѝ се пристори дека во мракот е сосема изгубена.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Немој да ми кажеш дека во животот никогаш не си гледал порно филм.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Самата интерпретација ќе зависи од нивото на нашата популарна информираност која и за Хјум ја диктира комуникативноста на сликата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Млад, убаво развиен и со црни како јаглен очи, младиот воин го заробил срцето на убавата, но наивна принцеза.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во подобро осветлената дневна соба тој забележа со изненадување дека во брчките на нејзиното лице навистина има прав.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И без твоето двоумење знам дека има и премногу фира помеѓу известијата што втасуваат до мене“, му реков на Борче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веруваше дека во урнатините ќе никне новата билка на животот. Така било овде отсекогаш.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Застанаа. Слегоа од џипот. - Се чини дека во селото нема жива душа... - рече новинарот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дури може да се рече дека во најновата историја на Македонија Србија изигра поголема улога од Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Знам дека во тој ѕид има заѕидано речиси пеесетина ако не и повеќе белутраци.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Влатко зазбивтан ни раскажуваше дека во Белград имало ескалатори и нагоре и надолу, па не треба да трчаш наудолу, туку се спушташ со ескалатор.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Лекарот, довршувајќи рече дека во палатата е затворена убавата ќерка на кралот, дека ја маѓосала некоја лоша вештерка и дека спие.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Неспорна вистина е дека во светот отсекогаш книжевната дарба може да биде својствена и негувана и од носители на највисоки дипломатски функции.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Уште во Солун слушнавме дека во Ставрос има многу риба и дека тука се служи, на оригинален начин, печена риба на скара.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сватив дека во суштината на човекот е да се казнува кога греши, а истовремено да ги казнува и другите кога грешат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Имајте предвид дека во август сé уште не сме ја примиле половината од пратките за јули.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

На испитаникот му се сугерира дека во часописот се наоѓаат рубрики и статии коишто тој ќе треба да ги оцени.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дотолку повеќе што некој му кажа дека во Брезница има некаква селска куќа што функционира како мотел со неколку соби и дека стопанката, некоја Петра, е чудо за себе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Нивната порака за целната публика е “бидете трпеливи кон странците”, но на аналитичарите им кажуваат, пред сѐ, дека толеранција недостасува, а истрајното повторување на тие кампањи дека недостатокот е хроничен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сепак, треба да се има предвид и тоа дека во Република Македонија бројот на претпријатија со над 100 вработени е доста мал.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Забораваш дека во оние семејства во кои сето време на мајките е посветено на децата и на домот, во тие семејства и мажите немаат слободно време, затоа што од утро до мрак работат за да можат да го издржуваат семејството.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сигурен сум дека во ранецот го има насобрано сѐ она што е потребно за да може еден погреб да се изведе според воспоставениот ред.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

20. Кога ќе загледаш поасолно Од пишаното навистина не се бегало Ни од пишаното ни од суденото А пишано било наместо плач да имам прв сон И судено било сон по сон Да го отсонувам и последниот сон Оставајќи патем неизбришливи траги Во светската историја на сонувањето И крепејќи ја севезден Планетарната борба За неприкосновено право на сонување Уште повеќе борбата За гарантирана слобода на сонувањето Што сега е внесена во Општата повелба На Обединетите нации за слободно и неограничено сонување Од толку силни борби И впрегнување во нив на владини и невладини сонувачи Најнакрај се уморив од толку сонување И си реков доста беше ако е за аир И онака не остана што да се сонува А и нека посонуваат малку помладите генерации Па да видат пршленките Колку дикат сака за едно просечно сонување А не пак за едно асолно сонување Да видат дека во сонувањето нема тате носи мама меси Соновите не паѓаат од ведро небо И сака добро загревање на главата Дури почне да се исцедува еден сосема обичен сон А знаете дека има и недоброј необични сонови Тадури и повеќе необични одошто обични сонови

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

„Кажи ми Ниротакис, кажи ми, те молам, кажи ми, ме ебаваш мене или…” и нешто тогаш ме стегна во градите, и почнав да плачам, и плачев како беспомошно дете крај својата болна и изнемоштена Мајка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Елена му кажа на лекарот дека во време на викендот ќе дојде да ја посети Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во идниот момент беше дури и поодреден: тој сметал дека трагата што ќе го доведе до татко му веројатно водела кон борците што гостувале во нивниот дом по онаа позната борба зад Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но познат е фактот дека во библиотеката на Иса Бег џамијата во Скопје се наоѓале коментарите на Фузули на делата на славниот мудрец и татко на медицината Хипократ, дури еден век пред да започнат да се преведуваат неговите дела на латински јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

При своето повторно одење на Black Mountain колеџот, Кејџ со Роберт Раушенберг, Марс Канингем, Дејвид Тјудор, Пол Вилијамс, М. С. Ричардс и со уште неколкумина пријатели го организираше својот прв хепенинг.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зигмунд Фројд: Скица на психоанализата. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаев дека во Франкфурт постои музеј, токму во куќата каде што живеел тој.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мнозина теоретичари се сложиле дека во овие дихотомии постепено е воведуван поимот уживање којшто постепено ги расточувал, кој беше слепа дамка на поранешните сериозни анализи и кој ги воведе прашањата на желба, нагон, фантазија, афективно вложување на набљудувачот итн., и го менуваше тежиштето на критичката анализа од продукцијата кон консумацијата (како поим што го заменува дотогашниот повеќе неутрален: рецепција).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Само немој да забораваш, продолжуваше понатаму, дека во себе носиш барем едно од оние мои три зрна, а местото, каде што го носиш него, не ќе да е многу згодно за тебе, штом продолжуваш да крвавиш вака, по целава оваа долга трага.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, исто така, беше свесен дека во дворот никогаш не видел толку многу кучешки измет.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Помислив дека во овој момент најдобро ќе биде да се вратам на Истокот .

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сепак, не забораваме дека во оваа опчинувачка, загадочна формула на опстанокот, луѓето-змии не ја поседуваат само моќта да се преобразат од еден во друг прекрасен облик на животот, туку и чудесната дарба да се вратат од конечната бездна откаде што повратокот нема за оние чиј единствен лик е човечкиот, дури и за чудотворците како веќе спомнатиот Асклепиј, кого гневниот Зевсов гром го спржи токму затоа што се осмелил да воскреснува.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Геј-ослободувањето, всушност, не било толку успешно во напорот да ги преработи субјективните животи на геј-мажите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се сеќаваше дека во сите педесетина куќи имаше повеќе луѓе одошто кози.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Војникот ме врати кај офицерот и, откако му рече нешто, оној што зборуваше нашински ми пренесе: - Господинот офицер вели дека ние ќе ги закопаме, а ти да ја земеш маската што пасе онаму и да одиш на чешма да ги наполниш бурињата со вода, товари ги на маската и терај горе, на ридот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Резултатите од Конгресот не биле објавени во локалниот печат.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Никогаш не верував во такви потези... 4Ви изгледаа наивно? 4Не бев против, но лошо “вибрирам” во едногласноста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Имајте на ум дека во дијалогот, по правило, секоја пауза мора да биде покажана на овој или оној начин, или низ раскажување (на пр. „таа застана“) или низ гестови или низ некој рез што означува пауза.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

7. Како мала дигресија, не е на одмет да споменеме дека во посебниот дел на нашиот КЗ (1996), во главата насловена како „Кривични дела против работните односи“ се вели: Тој што свесно не се придржува кон закон, друг пропис или колективен договор, за засновање или престанок на работниот однос, за платата и надоместоците на платата, работно време, одморот или отсуството, заштитата на жената, младината и инвалидите или за забрана на прекувремената или ноќната работа и со тоа повреди, одземе или ограничи право што на работникот му припаѓа, ќе се казни со парична казна или со затвор до една година. 205

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во таа последна битка веруваше дека во судбината на Татко го открил вистинскиот балкански сојузник...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Посебно се потенцирало дека во никој случај “не треба на партизаните да им се даде кој било дел од безжичната опрема“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Сетете се за светскиот победител, за светската слава на Македонија великиот Александар Македонски; сетете се за храбриот цар Самуил, македонскиот великан, за прекрасниот Марко Крале општословенска слава, – дека во нив течела македонска крв; тие од небесните височини бдеат и го благословуваат нашето започнато дело.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мајсторот, заинтересиран и психолошки да го следи партнерот, го забележа веднаш ова и во првиот момент, токму кога ја одби понудата, му се стори дека во таа нестрпливост на противникот се јавува извесен изглед за неговата победа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Бев забележал дека во армијата нагласоците се хомогенизираат околу еден централен амерички нагласок.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тој веруваше дека во комбинациите од букви го пронашол новиот светски поредок, и тоа многу години пред дадаизмот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ние децата не сме знаеле и никој не знаел дека во куќата имавме скривница.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ни расправаше сопатникот дека во холандското село Стопен Верес, некаде на југ од земјата, под разни верски влијанија, уште не може да се одомаќи телевизијата, зашто луѓето ја сметаат за „ѓаволска кутија“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Еден стар професор еднаш ми рече дека во Китај има неколку стотици милиони тајни.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ова, се разбира, не ги искажува моите лични ставови кон прашањево.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеби претходно реков точки, но всушност се работи за тоа дека во текстот токму нема точки, нарочно ако точките стојат за деливост; бидејќи точката е непосредно поделена.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тврдеа дека во христијанството трагичното е поништено: оние кои страдаат или се виновни и казнети со страдања, или пак, ако страдаат без вина, тогаш ќе бидат наградени во задгробниот живот и нивно ќе биде царството небеско.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со ова не тврдам дека во ваков град е прикладно луѓето да прават такви нешта по јавните места, туку само сакам да укажам дека на многумина луѓе би им било полесно ако дозволиме малку повеќе искуствена анархија.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Искрено му се восхитувам на девојчето коешто победило, и се надевам дека во иднина „другарките” ќе ги избира повнимателно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Како што Марио Амаја вели, „причината што yвездите така брзо согоруваат е тоа што се турнати до екстремите на своето однесување”, што подеднакво важи и за Ворхоловиот свет внатре и надвор од него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој многу добро сфати дека неговата уметност во суштина е психосоцијална и дека во исто толкава мера е производ на искуството од неговото несреќно детство и фантазиите колку што е и од потребите на моментот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се наведна кон Отец Симеон а овој погледна и откри дека во сенка неговото лице не е толку стуткано и зелено.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Она повторување, повторување, повторување: Факт е, повторува иследникот, или предметите од собата, откако ќе ми се внесат во лицето, факт е дека во среда попладне, точно во 17 часот, си виден како и се приближуваш на Јана, ќерката на Ѓурчин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се чини таа се има подготвено за соочување со секаков вид изненади, оттаму и оној нејзин поглед на победник што не знае да изразува сожалување. Или му е забрането да го прави тоа?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Верниците,откако разбраа дека во сандаците не се криеја свети книги, си заминаа, а остаанаа само неколкумина пољубопитни.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Чув дека во Париз се регистрирани 2.500.000 автомобили, но дневната фреквенција се покачува уште со половина милион коли, од оние што присигнуваат во овој град.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Гола кожа, соголено предавство, искри, сеќавање: можеби првото предавство, со првата Марија така почнало, со гол допир и искри; почнуваше да сознава дека во него ќе течат, ќе палат ќе остават белези две Марии. Две во еден живот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Јас сум речиси сигурен – реков – дека во таквите околности луѓето дишат со осетот на новороденчињата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Така, јас како мало детенце, си мечтаам дека во дванаесет часот на полноќ, Дедо Мраз ќе ми ја исполни желбата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Зарем не ви се случило интензивно да мислите на некого што одмна не сте го виделе, или кој е со километри одалечен од вас, а потоа да дознаете дека во меѓувреме загинал.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Битно е да се нагласи дека во оваа измена и дополнување се предвидува и правото на синдикално организирање на агенциските работници.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Пријатни сеќавања за една голема, жестока, нежна љубов.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Чувствувам дека во таквите разговори тие се во предност: мислите, составени од малку зборови, им се чисти и ја погодуваат суштината.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во еден миг почувствува дека заслабнува и дека во неа нешто почна да се крши.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На Крстовден им загина Донка, а на Свето Воздвижение - Вене на Јаневци.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Знаев дека во одредот е и ќерка ми, та затоа се занишав, зачекорив и ми се стемни.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во моето сеќавање сè уште се движеа необичните слики од сонот а помеѓу нив можев да ја распознаам и решеноста дека во мене воопшто не се јавува желба да обвинам поединци, или да сочувствувам, а ако е потребно дури и да страдам поради моето однесување во тој проклет сон иако во него се најдов не по своја вина.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А мистик секако дека сум.  Велите дека во Вашиот живот немало големи радости.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во неговите очи веќе нема знак на топла светлина за да покаже дека во него има срце, дека е направен од месо и нерви.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Иако се наоѓаше три или четири метри далеку од него, можеше да види дека кафезот е поделен по должината во два оддела, и дека во секој од нив има по едно суштество. Тоа беа стаорци.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Изгледа дека во целиот клас само јас и уште едно девојче ја имавме изгубено мајката во оваа несреќа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Осврнувајќи се на националноослободителните борби на македонскиот народ, тој посебно се задржува на перспективите на Македонија по ослободувањето, бидејќи тогаш „македонскиот патриотизам го достигнал својот врв“, што предизвикало „големи тешкотии за миротворците“, бидејќи „од два и пол милиони Македонци, само еден милион живеат во границите на југословенска Македонија“, а остатокот „сѐ уште се наоѓа под грчка и бугарска управа“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Б.С. тврдеше дека во разговорите со него Самоников се однесувал чудно после онаа наша посета кај Јана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сите бегалци дојдени од Гаково, од Војводина, веќе знаеја дека во денот кога падна последниот голем снег што ќе држи дури до крајот на зимата во Скопје се појавил Димостен ама не оној што сите го познаваа и чие кадро го носеа од дворот на Одборот кога таму на дрвената кула со едно наведнување си ја откачи едната нога и високо ја крена, овој што поминал од тука (рекол оди надолу по Вардар), не бил ни половина од оној што го знаеја.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Притоа забораваш дека во моментот кога ќе се оствари таа твоја цел, натпреварите ќе станат сосема неинтересни.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во одредена фаза од оваа воинствена историја разни племиња се „соединуваа” по национални основи, и едно време тоа „цивилизациски” функционираше, но да не заборавиме дека во таа функција спаѓаат и две светски војни.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Како сенки да се движат, како да се слуша шушкање од земјата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Му реков дека Даскалов и другите другари ми имаа раскажувано оти некои од ранетите и болните токму од мајка му ја добиле потребната нега.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И Татко и Камилски беа заеднички убедени дека во XX се урна отоманскиот османскиот Балканвавилон.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Зачекорил, застанал. Во мрморењето на луѓето можела да се чуе споулавеноста на стравот дека во ваква ноќ, трескава од свој студ, водата се дави во замрзнатите мочуришта и дека земјата, за да не се распука од глад, им ги џвака заспаните жилички на тревите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби можеме тоа да го замериме. Но, мораме да си бидеме на чисто дека популарната култура не убива и не спасува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кој би рекол дека во таква тишина се кријат илјадници звуци на бучава, создадена од ситните минувачи и нивните помошни моторни средства за возење.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Андриќ сфатил дека ѓаволот го повикува на кавга, па му рекол дека во литературата, исто како и кај парите, има едри и ситни.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Меѓутоа, се покажало дека во пушката нема куршуми, па го пуштиле мислејќи дека е лудак или пијаница.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во тие години го покренав Greph (карактеристичен збор на Дерида; значи и калем и обележување - заб. на прев.)... 4Што се случи 68-та?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Да те признаат и да те третираат како машко неминовно значи и дека си општествено и субјективно конституиран како машко.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се насмејав додека си го возобновував во сеќавањето она ноќно позајмување на двете столици по кое уследи оковување во ланци на кафеанскиот инвентар.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во разговорите со некои од протегеровистичките членови британските агенти заклучиле дека во нивните изјави немало ништо „ниту за македонските проблеми ниту сугестии за политичките qui pro qui и ние веруваме дека протогеровистите ќе работат против Германците“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

„Господ би знаел. Кога вчера се симнавме во другиот град Смит рече дека во изминатите десетина илјади години на Марс немало живот.“ „Замисли.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сувите гранки што паѓаат од него, ги собираат да не ги газат; и лисјата не ги газат зашто чината дека во нив е душата на мртвите.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

LIV Татко и Камилски, колку и да чувствуваа некакво задоволство од тоа што нивниот проект се наоѓаше при крај, имајќи доволно избрани заемки за да ја состават конечно листата на (без)опасните турцизми, не ги напушташе заедничкото чувство што не си го признаваа еден на друг дека можеби станале заложници на уште една лажна идеја, чии жртви обично стануваа големите балкански автодидакти.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Иако мислите дека во оние шуми околу Едисто не сте собрале некоја боцка, најверојатно сте.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој е еден обид да излезам на крај со стравопочитувањето и теророт инспирирани во мене од светот во кој живееме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеби беше нечиста раката на грнчарот, си мислеше, а можеби неговите ножици.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Разбрав дека во светот постојат и групни центри кои служат за лечење на лицата зависници со кои преку разни методи успешно ја сузбиваат апстиненцијалната криза.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тоа ќе значи дека во главата им отвораш патеки на сите глодари, што не сакам ни да ги спомнувам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Од друга страна, во тој ред на мисли го расколебуваше ситуацијата дека во државата имаше повеќе републики и ништо оттука не беше јасно!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Оделе без ред, тромаво, како луѓе доброволно здружени од свои сметки што ни биле војници ни ја сфаќале војничката ука на движење во еден или два реда.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да беше на трага на моиве размисли Грофот не пропушти да ми рече дека во нашите затвори насилствата се избегнуваат. – Верувам дека е така – реков додека го наслушнував во мислите гласот на Катерина, а креатурите по ѕидовите покрај кои предмалку поминував, и самите зачудени од гласот или од некоја друга чудесија што мене не ми паѓаше в очи ми мавтаа со рацете, ме предупредуваа или ме насрчуваа, не бев сигурен, и наеднаш до мене втаса и гласот на Грофот но исполнет со зборови што не ги разбирав. – Мислам дека не сум сигурен што рековте – замолив да ми објасни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И не заборавајте, ценет пријателе, дека во просторите на Отоманската империја, пет века луѓето живееле без граници.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Нели си мислевте дека во сонот на коалата нема прашалници?

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Не можев да поверувам дека во раката држам нешто толку свето, невозможно убаво.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Овде е нејасно како, со кој систем на писмо е напишано името на мажот и името на царот, иако останатиот дел на сведоштвото одразува еден типично словенски обред на погребување со кремација.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се создаваше нова митологија на Балканот, можеби и поубиствена од претходната која ги ставаше новите држави- нации во тотална амнезија кон османското минато, кон османската компонента во нивните идентитети.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да беше себичен и да не мислеше на ништо друго, секој би можел едноставно да каже Благодарам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мислам дека во прашање беше амфетаминот - всушност сѐ поаѓаше оттаму.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Веќе не може да се каже дека во Франција има само Французи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ние, да, јас бев сигурен дека тоа ние, тоа сознание за взаемноста сплотена во три букви, во миговите додека го чекавме отворањето на судскиот процес, за мене и за Ема не мораше ништо да значи, и не значеше, оти тоа беше изум на иследителите, но исто така бев сигурен дека во тоа наше ние, за кое никогаш не бевме докрај свесни, а го живеевме, сега, додека секој миг на исчекувањето во судницата безмилосно не раскинуваше, ние бевме изделени од самите себе и не се препознававме во некој важен дел од нас, оти бевме најдалеку од можноста за рационално растајнување за себе и пред самите себе за учеството во него.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не е чудо еден ден да му стане таа животна другарка на еден од двајцава млади труженици на палетата, доколку тој ќе си ја затврди мислата дека во неа нашол суштество што ќе го разбира и што ќе знае вистински да го цени неговиот талент.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Имаме информации дека во битката за Гревена храбро се бореше и за покажаната храброст е унапреден во водник.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Меѓутоа, чувствував дека во грлото секогаш крие една длабока горчина поради тој човек.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Раскажувам за секој род, куќа и сокаче и затоа дека во времето на граѓанската 43 беа мобилизирани од кои 29 загинаа, 54 деца однесени по државите, 7 фамилии пребегнаа во Костур и Рупишта и сите други лошото ги витоса и ги растури по светот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа конкретно би значело дека во случаите на оние невработени лица кои поднеле барање за доби- вање паричен надоместок до денот на влегување во сила на измената и дополнувањето од април 2006 година, наместо согласно поповолни- те одредби од 2005 година, би се одлучувало согласно одредбите од 2006 година.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Добро, и овојпат скрив од него дека во неделата се качив на крошните на највисокото дрво од неговата макета.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Околу пладне, штом ќе е готова летната манџа, и штом ќе се курдиса сонцето како што треба, младите охридски мајки (што не значи дека во Охрид нема од стара мајка деца) ги дотеруваат бебулињата, ги сместуваат удобно во количките кои задолжително имаат чадорче или нешто друго за да им држи сенка, па полека тргнуваат кон езерото.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Според него, овие локални места се тие во кои се усовршуваат практиките на моќ; затоа таа моќ може да има свои глобални ефекти.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа се случува и со јазикот за време на Француската револуција, кога туѓите зборови треба да ја мобилизираат класата која ја предизвикува историската побуна.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во шифри пишувал дека државата не може да опстане во зулуми, со што на крајот, би настрадала и војската на исламот (јаничарите), потсетуваше дека во неговата албанска земја има вигани, кои вредат за десет јунаци.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Веројатно имате право – реков. –Но вистина е дека јас постојано бев со помислата оти нешто ми недостига.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Заборавив да спомнам: Стариот писател Зрновски, барем според она што го рече, дошол да ги оправда нив двете но и понатаму ме уверуваше дека во моментот кога ќе ги прифатиме како вистинити приказните што ги создава расипаната фантазија или очите на поттикнувачите на злото кои за жал напати умеат да ја преземат улогата на нашите очи, животот се престорува грдо калиште.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Игра со очи. Историја на еден живот“ е насловот на книгата во која нобеловецот Канети пишува дека човек треба да биде свесен дека во животот има недостижни нешта.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Исто така, на 27 март 1941 година и „Њујорк тајмс“ се осврнал на демонстрациите во Скопје, при што демонстрантите се собрале на „главниот плоштад и пред седиштето на Банската управа“ извикувале пароли со кои се барало Владата да поднесе оставка.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

5) Напишете почеток на некој роман служејќи се со сезнајниот авторски глас, така што сезнајниот авторски глас ќе го направите јасно видлив, влегувајќи во мислите на една или повеќе личности, откако сте го препознале нивниот глас.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- И наеднаш со нескриена вознемиреност брат ми додаде дека во домот на нивниот добротвор, без да се трудиш, и според некое непишано правило, постојано се случува она што најмалку го очекуваш.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

До нас - скршена лулка. Вашата мајка ми раскажа дека во неа ве лулела додека бевте бебиња, вие нејзините три рожби...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Уште од порано занев дека во француската метропола има уредни гробишта за кучиња, обвиени со зеленило, украсено со цветни алеи и споменици, како и другите гробишта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во мислите, тој пластеше аргументи дека во овој град сигурно ќе најде и клучни документи за својата Историја на Балканот низ падовите на империите, особено за Отоманската која овде имаше оставено многубројни сведоштва и загатки што остануваа неоткриени.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се сметаше дека вистината е едно “откритие”, “aletheia”, едно откритие на поредок; дека светот, површно гледано, е хаотичен, но дека во основата се наоѓа некаков поредок што можеме да го откриеме.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Хегел никојпат не тврдел дека човечкиот субјективен „светски разум“ го создава движењето на категориите на „објективизираниот апсолутен дух“ во природата или општеството (неговата дијалектичка филозофија го признаваше приматот на надворешниот, „објективизираниот светски разум“ над самоспознатиот, „субјективниот разум“ кај човека), туку верувал дека во неговата филозофија „апсолутниот дух“ се „самоспознал“.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Ми читаат дека во Југославија има масовно движење против курсот на Тито.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Велат дека во страдањето душата поцврсто се држи за телото, но јас веќе сум станала неотпорна.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој избра одреден број доброволци кои во психијатриските одделенија на одредени болници ќе речат дека имаат халуцинации, но дека во секоја друга смисла се однесуваат сосема нормално.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

На заминување, Псалтир Палигоров дискретно му рече на Татко, без да го слушнат другите, дека во Архивот добиле сигнал од Федерацијата, дека тој сигурно ќе го добие Орденот на трудот, вистина од последниот, трет ред, но, сепак, тоа ќе биде одликување што го доделува маршалот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Си пиел ли некогаш, другар брат? се сети пред тие клепки на млаката вода во бокалот и сфати дека во тој миг пука во него бездна на рамнодушност. Во неа, како лавина, неотпорно се тркалаше отпорот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Позорникарот рекол: „Не“, и истиот миг свртел назад.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го пиеја првото кафе седнати еден спроти друг во холот на неговиот хотел и без зборови си признаваа дека во очите еден на друг си личат на претепани кучиња.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш го прочита за него важното име на градот Битола во весниците, зашто прочита дека во одмазда за злосторот, локалното население запалило голем број дуќани во градот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И се сетив на ноќите на очај од мојата младост, од она време кога мајка со крвничко уживање тураше сол на отворената рана на мојата душа, се сетив дека во тие ноќи копнеев по оваа ноќ, по нејзината последна ноќ – тогаш, десетина иљади ноќи пред оваа ноќ, посакував одмазда, и единствената одмазда можеше да биде во мигот на нејзината најголема немоќ, во нејзината немоќ пред смртта, да ја потсетам на мојата немоќ, на нејзиното ѕверство во моето страдање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Малите мотели, салуни и бензински пумпи како ретки островца се издигаат над тој правлив океан, во којшто видливоста досегнува подалеку од човечкото око, а природата те опоменува дека во животот можеш да бидеш само емигрант, никако турист.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Авторот тоа не го направи пред сè од литературни причини, но исто така (и повеќе) бидејќи се плашеше дека во прерскажувањето ќе направи лоши грешки.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во последната книга што ја објави - Завереници, збирка песни од 1985- та - тој женева ја нарече една од неговите мајчински земји, а во насловната песна зборува за швајцарија како за “тврдина од разум и цврста вера”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Треварите, колку првиот црн толку вториот висок, се стиснале еден до друг, обајцата во мракот како еден, со една мисла во двоглавоста. - Жолтица, рекле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ова го рече мама како да наслутува дека во моите соништа е Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А кога ја прашав кој и ја дал, одговори дека во животот постојат многу отфрлени нешта за кои наеднаш повторно ќе утврдиме дека можат да ни користат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

“ Посебно им се нагласувало дека во спроведувањето на точките било пожелно секоја акција да биде спроведена од страна на “командантот на локалните партизански сили“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Интересно беше и тоа што над портата на Едо селанецот, во уличката, имаше уште две порти, но на двете висеа заклучени катанари што значеше дека во нив никој не живее.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се врати дури по неколку саати, збунет и вџашен, и прво ја допи ракијата пред да ѝ раскаже на мајка му дека во банката е целосен хаос, луѓето викаат, жените паѓаат во несвест, а службениците не знаат што да прават и само нервозно се растрчуваат и упорно повторуваат дека нема пари.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но дали барем се согласува дека во светот постои проблемот на наркоманијата?

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тоа е малку подолготраен процес, што значеше дека во меѓувреме требаше да си најдам паметна занимација.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Покрај овој како општо еврејски Пурим, се одбележаувале и посебни денови на спасување на Евреите; така постоел и посебен белградски пурим кога се спасени белградските Евреи при едно тирско бомбардирање на градот Purim alegre!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Малечката разбушавена гејша со свеќа во проѕирната рака мрмори, претпоставувам: „кој би помислил, ај, дека во тој старец, ај има толку крв, ај“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Со ум и чесност, со праведност и знаење сме се одржале и сме ја добиле довербата и на султанската власт, но и во овие времиња народот нѐ прифаќа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мислам дека во донесувањето на одлуката да постапам цивилизирано и да го одминам спомнатиов без да му обраќам внимание, ми помогна и тој самиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ренди, кој го беше заобиколил игралиштето за да го гледа натпреварот од левата страна, се срамеше затоа што татко му се лизна, дека татко му се лизгаше во шорцеви и се повреди, дека во овој контекст - натпревар за старци и слабичи и луди фундаменталисти - лизгањето беше необично, апсурдно добро; и, на врв на сето ова, дека мајка му се впуштила во ваков еден мизерен циркуски акт.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Не ли е поверојатно дека во иднината ќе се обидуваме да ги победиме Јапонците со нивното сопствено оружје?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Таа вечер седна на своето биро и долго пишуваше едно писмо. Утрото тие зимски денови од новата 1944 година заедно со градоначалникот Карер, Хрисостом се појави пред двајцата највисоки германски претставници. „Господа, инсистиравте да Ви се предаде список на Евреите”, изјави свечено владиката на беспрекорен германски. За таа прилика тој околу вратот обеси крст и две панагии, две овални икони на златни ланци на кои беше претставен ликот на Христос Спасителот и на Богородица со малиот богочовек во рацете.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тито, од своја страна, како што известувал Меклин, настојувал да остави впечаток на политичар што нема намера да ги промовира територијалните претензии на Југославија во тој регион пред одржувањето на мировната конференција.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ако за „Монпарнас“ се знае дека има најмодерна и најголема железничка станица во Париз, тогаш за „Ла Дефанс“ се знае дека во него е најголемата станица на париското метро.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ПОВТОРНО ЗА ЕВГЕНИЈА ГРАНДЕ (фрагмент) Да завршиме: мене исто така ми се допаѓаат оние поглавја на Rayuele*** за кои критичарите се согласија дека заслужуваат внимание: концертот на Берта Трепа, смртта на Рокамадур.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа вечер за прв пат ја облече сукњата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Да кажам и тоа дека во тој момент јас бев под дејство на алкохол.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ќе го признаам и тоа дека во овие недела учествуваат и германски претставници; но тоа е само доказ колку длабоко овие опасности се вкорениле во германското народно тло и колку, од друга страна, е значајно против нив да се тргне во фронт.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Му се чинеше дека во џебот од униформата има неколку трошки леб.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од сите страни на паркот стари згради со иста висина што зборуваше дека во добата кога тие биле изградени архитектите си ја завршиле својата работа без ниедна грешка.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Страшно беше сознанието што свеста, менејќи ги боите и облиците на одразите, му отчукува дека во овој миг полудел.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Претпоставував дека во ноќта водата колку-толку се оладила, дека моите стражари – мачители, водоводџии и службеници со цокули, и тие малку подзаспале.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јошида ми рече дека има нешто што авторот пропуштил да го истакне, т.е. дека во Јапонија во овој момент живее еден многу ценет стрелец кој досега сѐ уште не успеал да го погоди средиштето на метата во среде бел ден.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со оглед на тоа дека во Бугарија има циркуски уметници со висок уметнички дострел, сосема беше разбирливо што во Софија е организирана и циркуска балканијада, со учество на претставници од неколку балкански земји.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Некои хроничари велат дека во 17 век во Фландрија и Холандија сликарството било попопуларна дејност отколку што се денес фудбалот и филмот заедно.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Та таа знае сигурно дека во Мариово никој не продава никакво алиште освен оние што ги даваат на црквите и манастирите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Токму во тој воз што не носеше тоа утро кон градот - му објаснував на Даскалов - за првпат од Огнена Гулева слушнав дека татко ми бил некој големец помеѓу партизаните што ноќевале кај нас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Важно е сите да знаеме дека в сабота ќе одиме во Прилеп и да бидеме спремни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Токму во таа смисла, Лакан истакнува дека во преминот од еден дискурс (на општествени врски) во друг, секогаш, за еден кус момент се издига „дискурсот на аналитичарот“: целта на тој дискурс е точно да го „произведе“ означителот-господар, а тоа значи, да га направи видлив неговиот „произведен“, вештачки, контингентен карактер.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Помисли дека во него живее некоја друга; дека во неа живее некој друг; дека има моќ да создава небесни тела и го греат две сонца: машко и женско.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Знам дека во тој период сè уште не го сакав, имав само некаква симпатија, а најмногу од сѐ сожалување.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Во тој видлив обид да ги надминат стрејт-луѓето во лотаријата на нормалноста и да ја избегнат заканувачката дамка на стигмата, геј-луѓето во последно време почнаа да се гордеат со својата здодевност, обичност, просечност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И пред да се нурне во реката, уште еднаш си рече: - Штом Рибата умре на суво, јасно е дека во водата подобро и подолго се живее.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Понатаму ќе видиме дека некои од конзулите на големите сили во Солун се чуделе што турските власти не успеале ништо да дознаат или да се посомневаат дека во градот се подготвуваат крупни настани.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

БОЖО: Мислиш дека во секој поглед си подобар од мене?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Со оглед на фактот дека во претходната тродимензионална ера владеело светото тројство во кое спаѓаат отецот, синот и светиот дух, сега се додава четвртиот елемент, а тоа е мајката.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не велевте ли, другар Чапаев, дека во вашиот Суд, сите се партијци: од куририте до судиите! - рече, на крајот, Алал Комби и започна да си ги прибира своите хартии.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ние никогаш не можевме наполно да разбереме што всушност зборуваат татко ми и Чанга, но знаевме дека во разговорот секогаш се присутни козите, нашата иднина со нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И дека во таа Малага еден Торбеш од Карабуниште под Голешница држел слаткарница „Ориент”.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Затоа и не ѝ робував на помислата дека во судниот момент ќе се појави пречката што ќе ми го оневозможи кревањето над земјата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Куќата е зачувана во модификуван облик како амбасада на Бугарија.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

После тоа, двајцата паѓаа од смеа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Од оваа раздалеченост можам да речам дека во нејзиниот случај стануваше збор за некој вид воздушеста збунетост!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако од Германија се сака забележување на она што се случува во Франција, тогаш текстовите мораат да се читаат диференцирано и притоа треба да се уважи дека во Франција се инакви, како историската и политичката, така и филозофската состојба.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Пријателу драг, се гледа дека во овие работи не се разбирате најдобро: можеби е тоа прашање на вкус, но јас сметам дека Холанѓаните баш нешто не се покажаа по тоа прашање!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

По она што се случило истиот ден вечерта станало јасно за сите дека во Солун била организирана “голема завера“ и дека лицето што го напуштило хотелот “Партенон“ и не се пријавило во полицијата бил патникот кој ја предизвикал експлозијата во “Гвадалкивир“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И дали тоа значи дека во оној момент кога страдањата ќе ги снема ќе зацари некое заедничко расположение огреано од истата светлина на радоста?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, ако немилиот настан сепак се случил, ако некому, гледајќи нѐ, му се причинило дека во Македонија постои некаква за спомен вредна културна продукција и нејзина соодветна критика-рефлексија, тогаш најискрено ни е жал.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Очекувам дека во тој простор уметниците треба повеќе да работат во иднина. ñМожеме ли овој нов стил да го наречеме “интерактивна музика”?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се чини дека во своите почетоци иконокластичкиот бунт против конвенционалната и возвишена уметност ја стави во сенка, иако само за миг, секоја (Редимејди) подлабока мотивација.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мислиш дека во небото над Израел се наоѓаат истиве овие ѕвезди, или некои други?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Општеството се развива, тоа станува поорганизирано, многу работи се уредени, но веруваме дека во секоја личност има огромни предели со кои можеме да се соочиме единствено преку културата.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Татко забележа, откако пријателот ги симна очилата, дека во белките на очите му прогрмуваа старите црвени жилки кои беа јасен знак за неизвршената операција.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И уште нешто. Мајка веруваше дека во самотата е повеќе со покојниот Татко отколку со нас, со вревата на нашите животи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сосема е очигледно дека во нивните "цртања" на повоената карта немало место за Македонија како самостојна, независна и обединета македонска држава, пред сè имајќи предвид дека набележаните цели во меморандумот на Идн, со мали измени, биле имплементирани на Јалтската конференција.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Застанати во ходниците, потонати во молк, се обидував да ја проценам искреноста без помпезни гримаси и сарказам, скандалозен перформанс би изгледал како лудило а сентименталните работи како баналност.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

3. Издавање потерница може да се нареди кога постои наредба за приведување на лице кое се наоѓа во бегство, и тоа: 1) на осомничениот кој се бара поради основано сомневање дека сторил кривично дело кое се гони по службена должност и за кое според законот може да се изрече казна затвор од три години или потешка казна; или 2) на обвинетиот против кого е поведена кривична постапка за кривично дело кое се гони по службена должност и за кое според законот може да се изрече казна затвор од три години или потешка казна; или 3) на осуденото лице кое со правосилна пресуда е осудено на казна затвор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Слушнав дека во цела Франција има над 70.000 југословенски работници, но точниот број не се знае.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И си велам дека во Татковите книги главата под наслов Соништа крај морскиот брег би можело исто така да биде одраз на вашите сорствени потраги во овие места.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

„Конечно го најдов својот дом,“ ми рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше на извесен начин притаено задоволна, смирена, што најпосле ќе може некому од своите чеда да му ја препушти грижата за библиотеката во домот, каде што веруваше дека во книгите беше задржана татковата душа со која често можеше гласно и да зборува читајќи ги страниците врз кои беше посипана пепелта од цигарите при некогашните таткови занесни читања кога беше најжив, сеприсутен.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Одеднаш открив дека во неговите огромни раширени очи нема гнев, ниту желба за одмазда, туку тивок очај, една голема прекорна тага. – Како си? – пропелтечив. Ништо не ми одговори.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Денес, меѓутоа, верувам дека во таа општа радост која не ме привлекуваше премногу, се случи нешто друго. 4Што? 4Не би знаел тоа да го именувам, некој тип на сеизмичко тресење кое дошло од голема оддалеченост и се пренело мошне далеку.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

33 Измената на чл. 213-б која претходно регулираше дека сите 9 члена на Комисијата се избираат по предлог на Владата, а синдикатите и асоцијациите на работодавачите имаат право да определат свој претставник кој само ќе присуствува на работата, е директна консеквенца на Одлука У.бр. 263/2009 на Уставниот суд, кој нотира дека во ваков случај „одлуките за изборот донесени во Комисијата по својата суштина не би биле одраз на објективизиран пристап во одлучувањето на социјалните партнери во трипартитниот однос во економско-социјалната сфера во општеството“.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Тој знаеше дека во неговото мало семејство религиозната припадност ќе ги одделеше и ќе го загрозуваше неговиот внатрешен опстанок.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како ли им е на душата, си мислам на оние дваесет ополномоштени бирници, од кои секој со по дваесет души на коњи, кои се распрснуваат да го збираат харачот, знаејќи дека во август веќе треба да се вратат кај господарот и да му избројат до пара осумстотини и педесет илјади дукати.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Заборавив да напоменам, или поточно да се сетам, дека кон масата ме упати и прстот на иследникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Некои албански реалности ми се вртат во главата, ви испратив една картичка која ја зедов за да ја испратам од поштата во Фрежис зашто трите поштенски центри во Монпелје беа во штрајк веќе три недели.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Тешката вистина дека во циркусот те држат од милосливост, од жал.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Со малку еуфоричност можеме буквално да констатираме дека во популарната култура со некои ограничувања (што ги диктира нејзината форма и е секако добро да се знаат) се изразува сета богата комплексност на светот: можностите, чувствата, надежите, желбите, вкусовите, значењата, историите, теориите, политиките, итн.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа се случило толку брзо и толку неочекувано, што тројцата железничари не стигнале дури ни да им викнат дека во погрешен воз се качуваат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но, Јана знаеше дека во оваа состојба било какви лекарства можат да донесат само штета.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа навистина погоди куп луѓе што сакаа да ги одржат старите стереотипи. често се прашував: „Дали тие луѓе кои си играат криенка воопшто се грижат за оние сиротички луѓе кои едноставно не можат да се вклопат во зададените улоги?“

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Плус, му даваат алиби пред големите сили дека тој само ја спроведува волјата на народот и дека во земјата е дозволено и мислење поинакво од неговото.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Читателот не знае дека во телото на ламбата се наоѓаат две мали камери.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во однос на воените сили на Дража Михаиловиќ, тој истакнал дека нивниот број изнесувал "35-45.000 луѓе кои, по сојузничкото истоварување, би можеле да мобилизираат најмалку 400.000 способни за борба".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Британците се сомневале во "чесните" намери на Советите, имајќи предвид дека во Бугарија борбата против нацизмот била предводена од Бугарската работничка партија и оттаму постоела голема можост тие сили да дојдат на власт во Бугарија по ослободувањето, што од своја страна би ја загрозило Грција бидејќи можеле да постават барања за излез на Егејското Море, а со тоа растела можноста од загрозување на Турција и други барања за отстапки во поглед на Протоците.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тој ја потсетува дека во „мултиверзумското“ читање на квантната механика на секој момент во кој неутронот би можел да се распадне му одговара универзумот во кој тоа се случува или се случило и a fortiori постои верзија на нас, посматрачите, која го разгледува распаѓањето на тој поединечен неутрон во тој поединечен момент во тој поединечен универзум. 76 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Додека Климент Камилски чекореше крај кутиите на букинистите, упатувајќи се кон местата каде што во младоста најчесто запирал и купувал книги, помислуваше и си се уверуваше со сопственото искуство дека во животот има две работи кои можат силно да влијаат на промената на човекот: големата љубов и читањето на големите книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За чашата негова се говори дека чашата била полна ѕвезди, и дека на папок личела, и дека во неа Соломон ја гледал судбината своја и ја црпел мудроста своја, како од книга, и дека таа му велела како да постапува во војна а како во мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Наеднаш ќе произлезеше дека навидум прифатливите објаснувања се спротивни на секоја логика.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ласте Думбаровски беше убеден дека во трнот е сиот екстракт на човекот како битие, на човештвото воопшто.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Александар знаеше дека во луксузната монографија нема да има ништо во врска со големото уважавање на Стојан и Стојановци во светот и пошироко.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

По тој повод Христов изјавил дека во својот живот тој само два пати доживеал врвно духовно и морално задоволство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вратите на куќите почнаа да се отвораат, слушаше растрчани чекори, нервозни и уплашени гласови се довикуваа, и сфати дека во секој миг ќе дојдат и другите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

4Па сепак, долго останавте на Ecole normale? 4Тој парадокс не го превидовте; сигурно доста зборува за мене.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А Татко веруваше дека во неговите книги се криеше вистинската драма, до чиј расплет се доаѓаше и според редот по кој се читаа книгите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во моментот кога секој испитаник ќе седне и ќе почне да го разгледува часописот се вклучува ламба на масата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Кападокијците ја викаат дрвото што говори“, продолжуваше Филозофот, „затоа што веруваат дека кедрот е дрво на вистината и сознанието, и дека во него Словото Божјо престојва.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И многупати ми се чинеше дека во изгорот на стремежот се сродивме, ама кога им кажував кој сум и што сум, тогаш се мрштеа и понекој од нив, небаре како за инает, ѓомти не ме гледа, зад мојот грб потпевнуваше: „Елада му то мегалио су василема ден ехи…“17

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Меѓутоа, кога го читаме Чехов, забележуваме дека во сите ситуации во кои неговите драмски или прозни ликови комуницираат суштествено и вистински, изменувајќи ги автентичните чувства (а не само зборовите со кои тие чувства наводно се искажуваат или се опишуваат), не зборуваат за некои големи и важни нешта.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Правно, тој е неделотворен, а фактички, како што си бев руски писател, така и ќе останам до смртта, па и после неа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не можеме да речеме дека се лесни тие први љубовни страдања, тие први треперења на срцето, но да речеме и тоа дека се нормални и дека во нив сѐ уште се испреплетуваат и другарски чувства и другарски односи и дека тие сѐ уште се само вовед во вистинската љубов што доаѓа во позрелите години.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

По неколку месеци стигна тажна вест дека во селото Баница, сардисан со својата чета од турски аскер, загинал Гоце Делчев.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ако погледам уште малку ќе ги видам и првите фиданки На таканаречената ботаничка глобализација Која најстрого пропишува краставиците да бидат прави И да не бидат подебели од осум сантиметри Ако сакаат да бидат пропуштени до трпезите на Европската унија Истата мака си ја имаат и доматите, празот и компирите На кои уште незасеани им се дава до знаење Дека во Европската унија сакаат само прави и мазни И кој им е виновен на кривите краставици

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Се загледав внимателно во лицето од татко ми и не знам зошто ми се стори дека во него има некои измени, дека крие од мене нешто.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Така фрли, и уште веднаш знаеше дека во своите раце држи една таква ужасна направа, пред која ќе отстапи сѐ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во аналите на стариот париски хотел Monsieur le Prince било забележано дека во истата соба број 17 престојувал гостин кој заминал, со купови книги, додуша во помал број отколку 15 години подоцна, но овој гостин, бидејќи се работело за книги, бил толериран до крајот на престојот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се знае и за тоа дека во 1105 година е организиран првиот панаѓур, додека пак во 1172 годна била завршена градба на еден од најстарите мостови во Европа - мостот Јудита.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Расправаат дека во летни месеци, кога престпојот на туристи е голем, од атомобили стенка сиот град.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знае дека тоа се машки работи, дека нејзината нежна конституција одвај тоа ќе го поднесе, само во тоа може да има и надеж дека во некоја прилика ќе го истресе црното семе од себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Исто така, тоа е она што ги прави општествено незгодни за жените – односно, за нормативно женствените жени (лезбејките не ги чувствуваат истите стеги) – иако таквата незгодност можеби се намалува во САД, особено откако во 1972 година Конгресот го донесе поглавје IX од Законот за изменување и дополнување на Законот за образованието и откако, оттаму, се зголеми застапеноста на ученичките и на студентките во средношколскиот и во факултетскиот спорт.288 Кога се работи за мажи, бидејќи за натпреварувачките тимски спортови се смета дека претставуваат дејство, играчите во спортскиот натпревар не изгледаат како да ѝ приредуваат претстава на некаква публика, која природно се собира околу нив, привлечена од природно занимливата глетка со мажи заденати в бој.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се знаеше дека во нејзиниот череп, како бисер во школка, имаше камен со амајлиска моќ.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Причината за таквото нивно стравување произлегувала од „внимателно испланираната политика“ на Тито, кој го „намалил српското влијание во Југославија, т.е. ги истиснал Србите во границите на стара Србија и со одлуките од 29 ноември ја поделил Југославија во автономни единици, а една од нив била Македонија, формирана надвор од Србија.“

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Не сакајќи да избегам од мојата опсесивна тема Театарот, ќе кажам дека во нашите театри завидливоста и појавата на плагијат, зборувам воопштено, скоро е незабележителна, то ест не дава никаков прилог кон сценското творештво.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сакаш да ми кажеш дека во секој човек има човечност? – изреагира Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Важна одредба е и таа дека во случај корисникот на социјална парична помош неоправдано да одбие работното ангажирање, тогаш правото на социјална помош му престанува и тоа не може да се оствари во наредните 12 месеца (нов член 29-ѕ, ЗИДЗСЗ/07).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Слична 4 Gustav Metzger: Manifesto Auto-Destructive Art, 1961. 5 Carol Cohn: Sex and Death in the Rational World od Defense Intellectuals, Signs: Journal of Women in Culture and Societu, 12:4, 1987. 60 okno.mk е, иако длабоко воздржана, и Лифтоновата потврда на нејзиниот напад врз „професионалниот дискурс“ кога вели: „Извесна доза вкочанетост веројатно е неопходна во мноштвото професионални ситуации - среде операција хирургот не смее да си дозволи во потполност да ги искуси консеквенците од евентуална грешка - но таа сигурно е прекумерна во нашите општества во овој век“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мислам дека во срцево ми стои некоја осојница, некоја мразарница.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не успеало да инсталира геј-политичари и спортисти наместо женски диви, а не му ставило крај ниту на машкото геј-вреднување на вкусот и на стилот – иако геј-модите еволуирале од 1950-тите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Признавајќи ѝ ја важната улога за вештините, на алхемичарите не им било тешко на солта да ѝ го признаат статусот на каменот на мудроста.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ако е точно, како што се дознава од разни извори, дека во борбите кај Баница е убиен Делчев, тогаш на македонското револуционерно здружение, чијшто главен организатор, како што се тврди, бил тој, му е нанесена речиси ненадоместлива загуба“136.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И се слушна дека во болницата во Елбасан и ги поресекле...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Значењето што го има произлегува од неговата функција во рамките на еден цел естетски систем, кој самиот е нерепрезентациски, во смисла на тоа дека во него не се работи за ништо друго освен за самиот него. ‌Накратко, еден стилистички елемент не е без значење, односно од него не отсуствува значење – тој е за нешто, упатува на нешто.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Покрај пасажите за потрагата по душата, фиксирана во татковите книги, во мајкиното огледало и врската клучеви на некогаш напуштените куќи, кои можеа да ги отвораат само сонуваните брави, мислам дека само во долговечната заеднички истрадана тишина можеше да се насети постоењето на душата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Впечатокот му беше уште посилен кога Камилски рече дека во книжарницата последен пат влегол во 1936 година и му бил пријател на основачот Хрант Самуелиан.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нѐ попадна во очај како вчера. Сега, веќе згазнат на едно скалило, веруваше дека во мракот ќе го најде и следното.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И доколку (по некое чудо во кое јас вооршто не верувам) ова писмо му направило и најмал впечаток, ми се чини дека во тој случај би требало вам да ви се обрати бидејќи ве знае, а не мене која за него сум совршено непозната.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Да, ПаризИстанбул, како пејзаж забележан низ замаглените прозорци од возот кој патува дење и ноќе, додека патникот, макар што не добива точна информација за пределите низ кои минува, чувствува дека во него се отвора еден внатрешен простор кој е с поширок и поширок.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Трема (1950), означуваше враќање кон рафинираниот англиски филм на таинственост и злостор; возбудлив филм што Хичкок не го сака бидејќи смета дека во него улогите се погрешно поделени, што веројатно е точно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Хаџи Ташку од порано известен од Хаџи Панови, делениците Акиноски, дека в сабота ќе дојдат потковичаните за да се измират со него, намисли да ги состави и да ги збори Иса и Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога продре длабоко во мене чувствував дека ја допира секоја жилка на моето битие и дека во тие мигови, понесена од некој ѓаволски синдром на внатрешно расцепување, на некое болно раскинување и растурање (“Ќе те растурам, ќе те растурам, ќе те растурам,” викаше Ниротакис Алимакопулос, цепејќи ме одвнатре) лудо се подавав и, гледајќи си ја фрлената униформа на подот, го прашував, или сакав да го прашам:

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Капиданот или кој беше не знам, ми пријде и ме праша: - „Од ова село си ти?“

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не го поддржувам тој културен став ниту општественото значење на родот кое тој го искажува; само известувам за него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ама, нема да биде наведено дека во ходникот треба да направиш плакар од ѕид до ѕид, само за чевли, патики, штикли и чорапи внатре во секој чевел, заборавени, се разбира, и смрдливи, се разбира уште повеќе; и табла со шајки за сите комплети клучеви закачени заедно со „амбрелите“, и секогаш фали твојот клуч, нели?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Пред да го рече она за сликата и за огнот, како и она шо не го дорече можеби во врска со горењето на сликата, доктор Пачев ми забележа дека во моите заклучоци околу недоразбирањата со Грофот и девојките сум изнел многу непроверени податоци.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За Татко, покрај фактот дека во воената гимназијата во Битола се школувал неговиот вујко Фетхи-беј Окијар и си ја беше сврзал таму судбината со Ататурк, значајно беше и сознанието дека овде, во ноември 1908 г., дефинитивно е усвоено латинското писмо на неговиот албански јазик.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А таа без да погледнува кон мене продолжи со средувањето на ноктите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секогаш мислиме дека во сегашноста најдобро гледаме.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кети ми кажа дека во вашето семејство, со генерации наназад, колку што знаат, првороденчето секогаш било машко.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со оглед на аристократскиот дух, каков што е Marcel Duch- amp, состојбата во која се нашол сликарот во граѓанскато општество на преминот од 19. во 20. век (сеедно дали се работи за званичен сликар кој секоја година во Салонот го изложува своето дело - да ги прелистаме малку Apollinaire-овите Уметнички хроники за да се присетиме на некои денес делумно заборавени имиња, како што се Dubufe, Carolus-Duran, Dagnan-Bouveret - или за сликар од Монтмартр, чирак како Raffaellia, со кого Duch- amp, конечно, делеше сѐ во текот на последните години од своето престојување во Париз) не беше нималку подобра од фактот дека во времето на Leonardo сликарството се сметало за механичка уметност, а сликарот имал третман одвај нешто подобар од домашниот слуга или собар.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Но јас сепак сметам дека во случајов со нив повеќе раководел стравот одошто разумното расудување.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Затоа и се плашев од она што може да дојде. Се плашев, помислив, дека во блиска иднина, објаснувањата ќе треба да ги стокмам на поинаков начин.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не знаеше тој ништо за оружјето, но имаше слушано негде дека во војната Италијанците носеле сосем мали, кратки пушки, па заклучи дека пушката што ја пронајде е италијанска.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Чувствував дека во просторот околу нас се раѓа рајот, тој ден кога сончевите зраци се растураа како крвави зрнца.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„The Casual Passer-By I Met at 3.01 pm, Philadelphia, April 9, 2007.“ Slought Foundation Online Content. [11 October 2007; Accessed 15 May 2008]. < http:// slought.org/content/11365/ >.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Познато е само тоа дека во пролетта на 1516 година дошол во Вишеград јаничарскиот ага од Цариград со педесетина јаничари и ги распратил по блиските села да го соберат познатиот данок во крв, т.е. да одберат здрави христијански деца, да ги земат и да ги одведат во Стамбол за јаничари.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ако од некаде се појави јато галеби мигум ги тргаат настрана чадорчињата од количките за бистрооките да го разберат разлетаниот крик на гладта.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Често имам помислувано дека во нејзината куќа, во планината можеле да наминат волци; можеле и разбојници да се втурнат; но во времето на војната можел да намине само понекој херој за да си ја згрее смрзнатата снага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Меѓутоа, од постојната документација може да се констатира дека во периодот по Првото заседание на АСНОМ па сé до крајот на декември 1944 година евидентни биле настојувањата на претставнциите на македонската национална линија на секој можен начин да го реализираат и правото на самоопределување.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

И додека следев некои познати гласови од службената просторија на Грофот наеднаш сфатив дека во соседната соба всушност се беше разбашкарил Мирко Бунде, и тоа на софата, а Катерина и Јана му седеа во скутот!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се говореше дека во куферите на Марко Проказник се кријат многу богати тајни од кои се занемува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Верувам дека во првата година од животот, меѓу другите, се јавуваат следните дистинкции: 1. внатре и надвор 2. задоволство и болка, пријатно - непријатно 3. реално и не-реално 4. добро и лошо 5. јас и не-јас 6. овде и таму 7. тогаш и сега За сегашните цели ирелевантна е возраста на која се создадени овие дистинкции: или дури и нивната природа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дури тогаш осетивме дека во собата сѐ потреперува поради тоа: низ сѐ што ќе допревме ги чувствувавме тие скриени, скокотливи, по малку нервозни трепети.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Бевте во право кога велевте дека во текстот беше изразена толку силно хармонијата на еден маж и на една жена низ нивната тишина за што тешко можело да се најде друг пример, слика на една чудесна убавина, која трансцендирајќи секаква друга конкретна реалност, ја чини вистински амблемска.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Човечкиот род отсекогаш го насетувал, и засекогаш само ќе го насетува без да може да си докаже дали е тоа вистина или се самозалажува, она чувство дека во самото човечко суштество тлее некаква нематеријална светлина, нешто што можеби останува да гори и по згаснувањето на телото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Циљка со променет глас, во кој се чувствуваше и жал и прекор, ја фати нишката на своето раскажување и на сите им се стори дека во земјанката подувна некаков друг ветар и дека други звукови ја исполнија целата просторија.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој исто така е многу критичен и ревносен да ги идентификува поголемиот број наши интуитивни и саморазбирливи предрасуди и потоа да ги стави под прашање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Животот ми е здодевен, сакам да се заљубам, а и во хороскоп пишуваше дека во сабота ќе ја запознаам најголемата љубов во животот, најверојатно облечена во црно.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Веројатно во првите моменти сметаат дека во таков облик се јавува летањето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, како да дојде до тие податоци. Ѝ „светна“, дека есента имаше избори, а логиката велеше дека во избирачките списоци се наоѓаат имињата на сите нејзини жители.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се чини дека во трк се наближуваат стрелачките ланци, дека ситно yвечка оружјето... секој момент се чини дека од калдрмата ќе изникне сива, расплината фигура и ќе повика: - Стој!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И на Ѓурѓовден, на Спасовден и на Свети Тројца на Круша загина Петре наш, на Полената - Ристе на девер ми и на Кулата и Рамна - Панде и Митре на Лазовци.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го гледа заветниот ковчег сместен во светиот шатор, тој симбол на номадскиот живот на избраниот народ и не може да се насити од таа глетка од која му поминуваат трпки низ телото зашто знае дека во Арката престојува самиот единствен и возвишен Бог.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Имено, со Законот за заштита и спречување од дискриминација, во глава V – Постапка за спречување и заштита од дискриминација пред (специјализираната) Комисија за заштита од дискриминација во чл. 25 ст. 2 се предвидува дека: „Со претставката лицето поднесува докази и факти од кои може да се утврди актот или дејствието на дискриминација“, со што јасно дава до знаење дека во ваков случај работникот кој ќе се реши за вонсудска заштита од дискриминација самиот ќе мора да ја докажува основаноста на нееднаквиот третман кон него од страна на работодавачот, бидејќи освен фактите, тој ќе биде должен да достави и 16 2.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Или пак сметаа дека во таквиот свршеток има поголема леснотија од онаа што ни ја нуди живеењето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Посебно ќе нагласи дека во периодот меѓу двете светски војни “една желба доминираше со политичките цели на македонските групи, а тоа беше да остварат слобода од доминацијата и експлоатацијата од српската национална влада“. 70

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Попрво тоа означува недостаток на стабилност, а во секој случај одредена ригидност на психичкото функционирање, кое не се осмелува да се препушти на доживување на телесно задоволство поради страв дека во него ќе се изгуби, и ќе ја загрози психичката рамнотежа и кохезијата на Егото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Стојна Стојановска Дајте, Ве молам Рада уште текстови, грев е да ги чувате, споделете ги со нас и така ќе си се вратиме во времето кое ни беше најубаво, кога бевме млади иако сметам дека во душата сме "forever young".

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Го изненади помислата дека во моменти на криза, човек никогаш не се бори против надворешниот непријател, туку секогаш против сопственото тело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Исходот од тој родово конститутивен процес се јавува во многу аспекти на формирањето на мажествениот субјект кои се земаат здраво за готово и кои поради тоа се инстинктивни: тие аспекти се движат од чувство дека имаш право на сопствените чувства и мислења до чувство дека имаш јавен свој простор или барем дека во него ти е удобно, до уживање на правото на говор и на можноста да ѝ се наметнеш на група или да ѝ ги наметнеш своите ставови, до запоседнување на сопствена еротска автономија и сопствен сексуален субјективитет. ‌Геј-мажите, тогаш, се и како стрејт-мажите и различни од нив, исто како што се и како стрејт-жените и различни од нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Птиците не ѝ пеат на смртта туку на својата слобода и достоинството, и на честа на своите предци им пеат кои ги научиле на оваа горда песна и на сознанието дека во животот само смртта се мери со честа.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се разбира дека сето тоа ни оддалеку не е доволно нашето бавеwе со овој типографски аспект на графи~киот дел на дизајнот барем да се приближи до сериозноста со која кон овие прашаwа се пристапува во поцивилизираните земји, но, ете, се трудиме и се надеваме дека во времето кога на многу нешта кај нас (заклу~но со дизајнот на државата!) им треба ре-дизајнираwе и „гланцање”, овој прилог ќе биде од полза.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Некој би помислил дека во ликот на Лемо се крие човек - поклоник на лоши пороци.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Исмет ја избриша потта од чело и по подолго молчење, го врза разговорот: - Тукуречи една година потоа, во утринските часови на 9 август 49 година ме разбуди дежурниот и со исплашен глас ми рапортира дека во наша насока летаат грчки воени авиони.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Веруваше дека во зборовите на народите со мешана судбина се кријат енигмите на балканската историја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се сеќава дека во едно од поглавјата за Толоси неговиот пријател писател пишуваше нешто за овие феномени, но тоа беше така одамна што едвај и да се сеќава на тоа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Лежејќи така беспомошно на креветот еден ден изусти: "Да знаете дека во подрумот имам сочувано два шампања, што ги имам купено во Франција за свадбите на децава".

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

На таквите искази се надоврзува епископот од Мерзебург, Титмар (X век), кој посочува дека во паганските храмови во градот Ретра, врз словенските идоли со особени знаци биле нацртани нивните имиња.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но немој да мислиш, ти, стар добродушен мрморко, дека во овие бели прегратки ќе ја заборавам малата Џен, малата црна девојка со жолта свилена панделка во косата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но дали ова значи дека во Русија, Бугарија или Украина денес е на дело постмодерното општество? Не мислам дека тоа е случај.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но во тој случај Маргарита, ако било што можев да предвидам, тоа е дека во еден момент расеано ќе се сврти кон прозорецот и дека тогаш, во тој случај, Маргарита ќе го види мојот одблесок, вкрстување на погледите на ликовите од тоа стакло врз кое темнината на тунелот става одлики на придушено огледало, го става својот виолетов плиш што се движи давајќи им на лицата живот во некои други рамништа, одземајќи им ја онаа ужасна маска на креда што им ја навлекува комуналното осветлување на возилата а особено, е да, тоа не можеше да го порекнеш, Маргарита, кое ве приморува вистински да го погледнете она друго лице на стаклото бидејќи во магновението на двојниот поглед нема цензура, мојот одблесок на стаклото не е исто нешто со оној човек кој седи наспроти Ана и во кого Ана не смее отворено да гледа во вагонот на метрото, 59 а освен тоа онаа што токму го гледа мојот одблесок веќе не е Ана туку Маргарита во моментот кога Ана брзо го тргна погледот од човекот кој седи наспроти неа бидејќи не е згодно да го гледа, но кога се сврте кон прозорското стакло, таа го здогледа мојот одблесок како демне на тој момент, за благо да се насмевнам, без дрскост а и без надеж кога погледот на Маргарита како птица ќе падне во неговиот поглед.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но од каде кај него таквата желба?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ИСЧЕЗНУВАЊЕ НА ПИСАТЕЛОТ Несомнено е дека во хиперлитературата се менува статусот на писателот и читателот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Господ Саздов изгледа не знаеше дека Зумбул го викале коњот со кој Чауле се нашол пред вратата на црквата. (Ова ми го откри доктор Пачев кога слушна дека во приказната го спомнувам коњот на Чауле).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ќе споменеме уште дека во тој условно наречен небесен простор поетот има среќа да живее истовремено во повеќе времиња.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Имено, познато е дека во 1915. Duchamp со псевдонимот R. Mutt сигнираше една клозетска школка - типичен продукт на индустријата на санитарни уреди, произведена во фирмата Mutt.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А кон тврдењето на Огнена што Даскалов се обидуваше да си го разјасни, ми се причини дека ја придодаде и претпоставката дека во најлош случај, во колку Ѓурчин лично и ги погазил принципите за кои толку многу се застапуваше, тој сепак не бил иницијаторот или единствениот виновник.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но не заборави да истакне дека тоа чувство на задоволство сепак се потврдило овде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За сега се знае дека во директните подготовки и во самите атентати учествувале дванаесетина лица.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ни не помислувајте дека Загорка се згрози кога слушна дека ги спомнувам глодарите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Разговарале и се смееле, никој од нив не претпоставувал дека во пустелијата ќе сретнат жив човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пелагија ги испрати дури до долната улица која од пругата наваму продолжуваше од Ѓуро Ѓоновиќ, таму ги изгушка патем наспомнувајќи дека во недела Деспина ќе се армаса за Атанас на Вета и дека многу се радува заради мајката Роса која толку многу има страдано, а Чана, како навредена, Знм, ми кој уд нас нема страдано? и се разделија.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Но јасно е дека тоа не можело да ѝ биде познато на пошироката јавност, па и на раководителите на НОВ и ПО на Македонија, кои и понатаму ќе продолжат со своите зацртани цели за обединување на Македонија во рамките на југословенската федерација.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Дека има семејство и дека во тоа семејство никој никогаш не донел срам.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Понатаму се истакнува дека во случај САД да сакаат да му помогнат на Тито, а со тоа и на народот, "навистина на народот, тие пари мора да му ги предадете нему, бидејќи тие молат за оружје и за муниција.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Според нив беше дојдено време да се види низ османското наследство, кое се покажуваше дека е тоа и балканско и дека во голема мера било жртвувано, особено во завршната фаза од агонијата на Османската Империја, се претвори, според тогаш западните освојувачки пропаганди во борба на цивилизацијата против варваризмот, на напредното против племенскиот примитивизам, на прогресот против ендемската заостанатост.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Деновиве објавија дека во Босна бил зад Сеад Липоваќа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Претпоставувам дека во вашето поимање на уметноста постои нешто пошироко од голото сликарство.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Можеби ќе звучи арогантно, но мислам дека во текот на триесет и кусур години поминати во стариот крај ислушав сè што вредеше да се чуе - а и американскиве шишиња се за некој цол подебелки и поцврсти од нашите.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Веднаш се рашири информацијата дека во автомобилот бил грчкиот конзул, од Солун директно дојден на многу итен и важен состанок за балканот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но тогаш го премолчав ова откритие.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сакав да ги надоврзам овие настани на вашите убави и точни мисли за Времето на козите, што верувам дека во исто време ќе ви бидат поучни и забавни.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Татко знаеше дека во медресите, крај џамиите, се кријат остатоци од книги, од записи, од мапи, кои не стигнале до цариградските архиви.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко, за миг, свесен дека уште еднаш се разминал со смртта во својот и во семејниот долговечен балкански егзил, смирено ја запраша Мајка што прави со сликата на Сталин, додека луѓето од полицијата излегуваа низ портата со сознанието дека во нашата куќа ја има само сликата на непобедливиот Тито.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Како потврда на ова тој истакнува дека во текот на подготовките за размена на затворениците во октомври, само 33 германски затвореници од вкупно 400 изразиле подготвеност да се вратат назад кај Германците.160 За време на офанзивата можел непосредно да се запознае и со економската ситуација кога кн крајот на јуни поминувал низ Источна Македонија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во почетокот планерите на СОЕ сметале дека во окупираните земји било потребно да: - огранизираат големи национални востанија кои временски ќе треба да се активираат во времето кога ќе пристигнат сојузничките сили и - во моментот кога ќе се активираат да бидат ставени под команда на Британците.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Татко добро знаеше дека во централните архиви во Цариград се чуваат позначајните документи на Отоманската Империја.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Разбрав дека во првите попладневни часови секогаш можат да се сретнат вакви жени кои одат на специјални гимнастички вежби, под контрола на светски познатиот гинеколог-хирург проф. д-р Леви, кој докажал дека по овој пат создава услови за безболно раѓање...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ми се претстави дека е од Битола и дека во Париз работи десетина години.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој победите ги доживува многу помирно, скоро не покажува радост, но знам дека во тој еден поглед со кој ме мери, има исто толку триумф, колку и во моите извици.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Подоцна ѝ се ЗАД ЅИДОВИТЕ чинеше дека во тивкиот глас на книгите го препознава неговиот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Да се опијанувам од нејзиниот мирис кога ќе ја видев подразгдена и ќе и ги замислев дојките во моите дланки, повремено да и ја здогледам снажната бела нога разголена до високо над колено и како си го дотерува лицето седната пред тоалетното огледало, надевајќи се дека во огледалото ме здогледува колку вљубено ја гледам додека таа мислеше на својот Германец, а на што јас, поради својата занесеност, заборавав.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„… дури и во состојбите кои се оддалечени од стварноста на надворешниот свет како што се халуцинантните конфузни состојби, се сознава од пациентите, кога тие ќе се опорават, дека во тоа време во некое катче од нивниот дух, како што тие тоа го изразуваат, била скриена нормална личност која, како некој рамнодушен набљудувач, набљудувала како тече болеста.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Велат дека во текот на ноќта педесет наши момчиња ги нападнале италијанските батерии.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Знаев дека во тој момент дружев со себичноста!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Учиме, мака мачиме, но некако не ни влегува во главата дека во однапред означениот простор уметникот може се.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сето тоа беше толку мачно, и толку тажно и беше лицето, усните ѝ потреперуваа и ми се чинеше дека во секој момент ќе се расплаче.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Пишуваше дека во неа навраќал во свое време Балзак и дека, кога доаѓал овде, го пиел тој и тој пијалок а сега кафеаната постојано ја посетувал Жан Пол Сартр.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Одамна беше заклучил дека во сонот луѓето заминуваат по некои свои посебни патишта а без да се сигурни каде, па зошто тогаш и тој да не посака да го слушне тоа од Јана?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сега знам дека во сиот овој работа замешан сите каури од овој село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мислеше дека во овој град ќе дојде и до својата конечна пресметка со историјата, верувајќи дека ќе ги открие помирувачките кодови на исчезнатите империи, останати во луѓето, најмногу преку инерциите на идеологиите и на религиите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Икар паѓа во својот лет кон сонцето (Ра овде дава убав премин со тоа што е бог-сонце) и станува Тот, кој го надоместува таткото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знам само дека во Америка кичот, ѓубрето, trash-от, е највкусен.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Реков дека во текот на денот сигурно ќе дојдам.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Кому му е гајле дека во него нема скапана банка.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Слушнав дека во центарот на Портланд се отвора ново место наречено „Психоделична продавница”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Па ти, бре Кузе, знаеш дека во оваа куќа се собирала целата селска младина, дека тука Васил мој им кажуваше...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Некој од селаните излезе напред и почна да им вели и да ги моли дека тука посигурен ни е спасот и дека во Долно Дупени, Љубојно и Брајчино си имаме роднини и кај нив ќе си останеме додека помине лошото и потоа ќе си се вратиме дома. – Не! – рекоа нашите партизани и ги вперија цевките кон нас.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Она што сакам да кажам е дека во Фектори немаше лицемерство и мислам дека нѐ напаѓаа токму поради тоа што одбивавме да ја прифатиме играта и да се претвораме дека сме она што всушност не сме.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имено, тој, Акиноскиот, што молел на Молитвена вода, сонувал дека во дворот нивни, на Акиновци, изникнало едно дрво, круша, сето начичкано со грлести круши; некои луѓе, кои тој не можел да ги распознае во сонот, така било запишано во тефтерот, влегле од Северна порта и ги исчукале крушите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

ФЕЗЛИЕВ: А ти да не мислеше дека во мене се возродила револуционерната страст и чувството за другарство?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Старецот молкна. Гледаше замислен пред себеси и на Бојана му се чинеше дека во себе тој уште разговара, дека нурка во своите сеќавања длабоки повеќе од седумдесет години.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Треба да се забележи дека во иста и слична положба се нашла цела Македонија кон крајот на XIX и почетокот на XX век.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Нема подобро објаснување од она што го имал тогаш, нема нова вистина која во меѓувреме ја сфатил, нема поука, нема насока, нема големо просветлување во душата што може да го сподели со оние на кои цел ден им пишуваше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И само тие знаеле дека во жолчката на секое стото воле од овој свет може да се најде грутка по големина и по боја слична на жолтка од сварено гулабово јајце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Толе се присети дека во апцаната кога лежеше за Аќифа имаше разговор со некое ореовчанче за вакви работи, но тој не му даде тогаш никакво особено значение.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А бидејќи Кант на прашањето „Што е рамка?“ одговара дека тоа е parergon, сложен однос меѓу внатрешното и надворешното, но таков кој не е легура ниту мешавина пола-пола, туку надворешното коешто е повикано внатре внатрешното за да го конституира како внатрешно; а како примери за parergon ги дава, едни покрај други, рамката, наборите на наметките и столбот; можеме да кажеме дека во овој концепт навистина постојат ‘значителни тешкотии’.” (Дерида) Parergon на грчки значи “hors d’oeuvre” (вон делото), „попатен додаток“, „суплемент“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Реков: - Сигурно и самите заклучивте дека во оваа игра што ја практикував повеќепати (а може да речам и често) секогаш соучесник ми беше татко ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

“Kinderbadewane” (Детската када, 1960) ги потврдува Бојсовите живи сеќавања на детството и okno.mk | Margina #11-12 [1994] 95 уметноста како еден вид на детска лековита игра.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А се вели дека во куќата е потребно нешто друго, поздраво од националниот дух, за да се има –мир!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не беше тоа ни свеста, дека во допир со знаењата на Марин Крусиш тој се покажа вистински незналец, па треба да се срами.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но, и после истекот на овој новоутврден рок за исплата, таа пак е изиграна и повторно не ги добива неисплатените плати и отпремнината. 274 Сепак, Костадиновска сè уште верува дека спорот може вонсудски да биде решен, па после одржан нов состанок со директорите, добива ново ветување дека во новодоговорениот рок, конечно, средствата ќе ѝ бидат исплатени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Повеќето други општествени групи – било малцинските групи како што се Афроамериканците, било мнозинските групи, како што се Американците без предзнак – се иницираат во своите култури и дома и на училиште, како и преку телевизијата и преку филмовите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во тоа време, на студена војна, кога среде Европа беше спуштена железната завеса, кога таа се наложуваше како неминлива граница помеѓу народите, Цветан Горски, знаеше дека во земјата имаше умови кои се противеа на новата поделба на сталинизмот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во шега, во една пригода, ѝ беше рекол на Мајка дека во книгата си ја има вечноста.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не сум сигурен од кого чув дека во селото се случило и едно убиство на нашинка, а виновникот, иако можело да се знае, не е пронајден.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога ќе бидеш крај мене почитувај ги моите чувства, грижи се никогаш да не ме распласчеш, докажи ми дека ме сакаш не за сто години, туку за цела вечност, покажи ми нежност, чувај ме за да бидам блиску покрај тебе засекогаш, зошто само љубовта е наша реалност.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Овде воопшто не е јасно дефинирана потребата од постоењето на ваков тип на вработување ако се има во предвид дека во истиот овој став во ал. 2 се предвидува дека раководното лице на институцијата во јавниот сектор може да пополни работно место преку склучување на договор за вработување на определено работно време заради привремено зголемен обем на работа.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Јас би сакал уште да ти речам, но без умисла да влијаам на твојот избор, дека во нашето семејство Фетиевци, со векови сме преврзани на кадиската традиција.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Винстон виде дека во рацете носи подавалник со едно шише и чаши.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Меѓутоа оваа разлика меѓу сетилата-теоретичари и да ги наречеме „валканите” сетила на непосредното уживање, значајно нè насочува кон темелната стратегија на традиционалната естетска теорија и нејзините класификации.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Затоа и се случуваше да помислам дека во таквите моменти мојата Катерина постапуваше по примерот на нејзината пра-пра-прабаба кога со еден удар на пиралката ја усмртувала љубовта што ја одминува за да ѝ се препушти на онаа другата што веќе се најавувала.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во таков случај репресалиите на Германците ќе го ставеа во ризик целиот остров.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Е нема веќе саглам врска, да се пофалиш!“ - вели мојата сосетка мислејќи при тоа дека во тој куп не спаѓа нејзината, која е од оние што траат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Чувствуваше дека во близина има некое живо суштество.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

На својот пријател сликар, кој привремено го дели покривот со него, му вели дека во неа се чувствува подуховно - како монах или самурај; во арсеналот на споредбите е и принцот Чарли, облечен во килт.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се разбира, се разбира, корнењето нокти не беше само нивна специјалност, се согласи Грофот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Завидлив беше Писмородецот, и затоа, во моите сказанија си го претставував отец Пелазгиј како молец, или барем се утешував со помислата дека во некој претходен живот (во тоа чудо, претходен живот, само јас единствен од сите отци верував) засигурно и верно бил молец, оти зависта ваистина е молец: таа, како и несреќната животинка ја јаде рубата во која се родила: зависта го јаде срцето, ја нагризува душата, го сакати телото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во Вашингтон, вопшто е констатирано со чудење и нелагодност во разговорите со официјални лица и во печатот дека во говорот се наведени факти за состојбата на герилата во Југославија кои не одговараат на тукашните известувања.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Демократијата овозможи сите да имаат слободен пристап до културата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но таа веруваше дека во книгите, можеби токму во тие книги, се крие нешто посвето, посудбинско за семејството, отколку во единствениот таков апарат за јуфки во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мислам всушност на оној момент кога тоа мало суштество, стрвно, иако со болка, го проголтува првиот бран воздух.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Оцените на ГШ беа дека во Источна Македонија постојат поголеми услови за успех.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ова, се разбира, веднаш го отфрла.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Оваа еднаквост ја наоѓаме и во грчката алхемија, каде што lithos enkephalos (камен-ум, или камен- мудрост) е изедначен со lithos u lithos (камен што не е камен, т.е. ум).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Додо тажно ме погледна. Не сакаше да ми каже дека во Шумшул - град нема пошта и разнесувачи на писма.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И сфатив дека во ова време на грозомора, нејзината душа е како мелем на отворена рана... И тие нејзини очи!!!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Вториот е дека во постмодернитетот слободата се здобива со историски исклучителна улога.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Некаква видлива агресивност почнала да им го полни настојчивото тврдење дека се толку здодевни, толку конвенционални и крајно нераспознатливи од сите други. ‌Неодамна во рубриката Мислења во Њујорк тајмс во напис за можноста Американците да изберат отворено геј-претседател, Морин Дауд го цитира Фред Сајнц од Кампања за човекови права, геј-организација за политичко лобирање со седиште во Вашингтон, кој „му се жалел на сопругот дека геј-претседател би бил антиклимакс. ‘Луѓето очекуваат бизарен тип и чудно однесување’ ми рече. ‘Ние секогаш сме ти оној смешниот комшија што се носи шарено и авангардно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се повикуваат, во одбрана на оваа космополитска теза и врвни авторитети, како Гијом Аполинер, кој бил цврст во ставот дека не може да прифати ваква војна против францускиот јазик која започна во Германија, зашто истото би можеле да го направат Французите во Франција, да се ослободат од германските зборови, потоа Англичаните, па Шпанците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Професор Пол пивна и се заколна дека во неговиот крај, кога бил мал, пред доаѓањето на геометрите и полицијата, имало џуџиња, монаси кои со посебен, строг начин на живеење успеале својата старост посветена на науката да ја продолжат до библиски димензии, при што, сосема природно, се смалувале...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Далеку од тоа дека каните некого друг да ви се придружи во романтично блаженство, далеку од тоа дека на додворувачите им објавувате дека сте ја научиле поуката од филмот, дека душата сте ѝ ја отвориле на можноста за геј-љубов и дека во животот сте подотвориле простор за некого со кого ќе го делите, упатувањето на „Планината Броукбек“, всушност, укажува дека немате ниту потреба ниту место во животот за никого друг, бидејќи внатрешниот свет ви е сосема обземен од геј-романсата што веќе си ја живеете таму во крајна и доволна мера.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од македонска страна, пак, тој можеше јасно да им порача на сите тие дипломати што со денови се среќаваа со него дека во моментот не гледа некоја партија што сериозно се ангажира во афирмацијата на мировниот процес, ниту меѓу албанските партии, ниту меѓу македонските, освен, се разбира, неговата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Битен е и податокот дека во рамки на радио станицата имаше основано синдикат на ниво на работодавач, во кој работниците уплатуваa месечна членарина – а кој бeше член на гранскиот ГИФИХ (кој, пак, делува во рамки на CCM).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во информациите од разни новински агенции се истакнувало дека македонските патриоти во Македонија предизвикале "паника меѓу населението на неколку области" и дека "стотина патриоти ги нападнале полицијата и бугарските гарнизони покрај југословенската граница".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Влатко обезбеди статија: ЦЕЛ ГРАД КАКО ДЕПОНИЈА!!! со поднаслов: Градските власти уште пред стартот на акцијата свесни дека во предвидениот рок нема да може да се исчисти градот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Доколку физичкото лице – трговец поединец е осудено за кривично дело што го прави неподобно за стечаен управник, лиценца за вршење на стечаен управник може да добие по престанувањето на правните последици од осудата; и 5) да даде изјава дека во работењето ќе ги применува правилата во согласност со кодексот за етиката на стечајните управници и 255 професионалните стандарди.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не знам дали проектирал или учествувал во проектирање на некоја друга зграда, но интересен е фактот дека во секој телефонски именик, во секој виенски адресар од 1933 до 1938 година стои д-р Лудвиг Витгенштајн - архитект, а не философ. Меѓутоа, тој докторираше како философ.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сочинета од маглив превез или нешто слично, превез кој наеднаш се растопува и исчезнува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се гледа дека во вашиот живот сте фрлиле многу повеќе капи отколку што јас имам купено.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Често ќе ни речеше: ”Знам, душичката ви сака женско; и јас кога бев помлад, кога бев на вашите години, не можев без женско: во секој град каде што скитав имав по некоја: и во Атина, и во Анкара, и во Рим, и во Мадрид; ќе ми се прилепеше некоја или јас ќе се врзев за неа, но никогаш повеќе од една година не ја држев: ми стануваше здодевно само со една жена да живеам; штом ќе оставев една, наоѓав друга; се лепеа како по мед; ми ги мереа со педи раменава и градиве и велеа: јаки мажи сте вие, Грците; и можеби - затоа тешко го доживуваа оној момент кога ќе им речев дека ги оставам, дека во друг град одам, во друг крај на светов, и во тој момент или паѓаа во несвест или како диви мачки ми се нафрлуваа со ноктите да ми ги ископаат очите; или ќе ми се обесеа со рацете на вратот и ќе речеа: и ние одиме со тебе...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во чл. 2 од Законот за измена и дополнување на ЗАПВ се предвидува дека во чл. 11 ст. 3 ал. 9 зборовите: „пресметка за платата и придонесите од платата“ се заменуваат со зборовите: „извештај за остварени ефективни работни часови“.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

И дека во истата чаша Соломон мудриот, поетот, и вино си турал и дека пиел, и дека во подоцнежните години од животот со многу жени се насладувал крај чашата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Шаренкоф нагласил дека во минатото македонското прашање било користено од "династиите и големите" сили.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ќе го речам и тоа дека во нашето, како и во секое друго општество, има многу парадокси.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

- Признавам, - ѝ реков, - дека во тие моменти ми се чини оти те мразам и дека посакувам никогаш повеќе да не те видам, ама кога ќе ми мине лутината ми е жал што сум те мразел.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Факт е, на пример, дека во подоцнежните текстови на Тасо (Discorsi del okno.mk | Margina #26-28 [1995] 240 Poema eroico, на пр.), кончетото веќе означува “внатрешен говор” (Il concetto, il qualle e qua- si un parlare interno).

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ми се јави и рече дека во тестот има највисока... ммм... како се вика?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Светот од твојата неконтролирана фантазија сигурно би бил свет на неразумноста, ми врати во натамошното надмудрување Катерина но таков свет за среќа не постои.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А згора на тоа сум уверен дека во потрагата по мојата вистина немам што да загубам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но најнепријатно беше сепак сознанието дека не само шпиончето туку и мене ме измачува слично сомнение, а тоа значи дека во горчливите прекори на оној пакосен глас има и премногу мои зборови!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаеш ли ти дека во целиот наш јазик постојат само дванаесет рими на „ог“ ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Без заштита од татко, вујко или кој и да е близок, тој сам, направо, уште во првите денови на својот гурбетчилак остро се судрил со животот и брзо ја сфатил неговата поука, дека во тие и такви времиња мајсторот мора да потуши секаков творечки копнеж на својата душа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Точно е“, рече тој, “тврдењето на Јохан Барт, во еден негов патопис од 1858, дека во времето кога тој минувал низ Маказар, Никола Поцо се наоѓал во Цариград.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Издавање потерница наредува органот што ја води постапката... Наредбата на органот што ја 254 води постапката или раководното лице на установата за издавање на потерница се доставува до МВР заради извршување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второ: сакам да истакнам дека во песните на поетот Антиќ е даден одговор на многу нејасни прашања што децата си ги поставуваат кога ќе почувствуваат дека се менуваат, дека нешто врие во нив, дека нешто ново, непознато, таинствено се случува со нив.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ни јавуваат дека во април се одржал Дванаесеттиот пленум на грчката партија на кој сме рехабилитирани.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На ова место тука примерно е чувството на вина, без право на живот, и оттаму чувството дека во најдобар случај, има право на мртов живот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Борхес избра да умре во Женева.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А зборот Ну, на што ти личи, ако знаеш дека во словата сочинети на сите јазици на овој свет прво се кажува кој, а потем што?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тие сметале дека во случај „Македонија навистина да е независна, бугарскиот отпор кон оваа солуција можеби не би бил голем, особено по изгубената војна“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Значи, жената излезе на прозорецот само за да го види него и сигурно затоа што беше забележала дека и тој е на својот затемнет прозорец.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никој не можел да се посомнева дека во визбата се подготвува акција којашто ќе ја потресе Македонија и ќе ја вознемири Европа.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога се вративме молчејќи, скитајќи од една до друга пустош во душата, чувме прекрасна вест: спикерката на телевизија соопшти дека во Македонија узреале првите цреши.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

- Така е, - ѝ одговорив, и мислам дека во тој момент почнав да сфаќам што сака да ми каже.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А со оглед на тоа дека во овој роман станува збор за едно езеро и за браните што го загрозуваат животот, може да се помисли на една друга книга, Збогум на Матиора, од Сибирецот Валентин Распутин во кој една руска селска заедница, во советската епоха, мора да го напушти своето родно огниште, зашто во името на индустријализацијата и на одлуката донесена многу далеку одовде, нивниот крај ќе биде потопен.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Британците биле сосема свесни дека во однос на Народноослободителната и антифашистичката војна, уште од самиот почеток на војната, го помагала движењето на генералот Дража Михаиловиќ, кој и ја започнал војната против нацифашизмот во април 1941 година.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Да не заборавиме меѓутоа дека во хеленистичкиот новоплатонизам сето тоа е скриено во некој митски пратемел.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А сега знам дека во себе си рекла само вашето внимание.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ме одведе на периферијата, и јас, штом слеговме од автобусот, видов дека во градот гостува циркус.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Подоцна понекои од присутните тврдеа дека во тој краток момент се стемнило, зацарила темнина, а дури потоа се слушнал ревот, силниот глас на тетка Боса.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А подоцна, мислам последниве години, дури и ако увидела дека во пресметките згрешила можеби и било неудобно, или немала храброст одлуката што порано ја донела да ја измени а грешката да ја признае.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Скептиците на тоа ќе приговорат со посочување на променетата природа на современиот капитализам, кој е доста поприлагодлив и во името на профитот е подготвен во строго определен опсег да промовира и содржини и идеологии што на прв поглед му се спротиставуваат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

6. Не е доволно да се биде последен за еднаш да се биде прв.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Најдобри се искажувањата на рејверите, што ги претставуваат почетоците на оралната историја на Е културата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Едната камера ја снима статијата што се чита, а другата го снима погледот на испитаникот, т.е. каде му е насочено вниманието.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Откако ја прими веста, стариот Карче не побрза да разгласи по Ресен дека в недела ќе го свршува синот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не сакаше да се помири со тоа дека во животот постојат и закони и сили кои можеби не се праведни, но тие се тука, и треба да се примаат како факти; како што се прима фактот дека денес, наместо сончево, времето е – облачно, господин судија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Понекогаш тие можат да забележат дека во воздухот скокаат, и пак кон водата се враќаат, позлатени риби, а едната од нив, најголемата, има глава и тело исти како оние на принцезата, само што, наместо нозе, има перки од риба.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неизвесноста се зголемувала и од присуството на Советите во Романија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Му се чинеше дека во неговата дланка се грее чаша со ракија.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Според Фелоус, Карпентер „ги разбирал геј-мажите како ‘меѓумажи’ – ‘мажи со голема мера на психолошкиот карактер на жените’“ (14).336 Фелоус го цитира и ученикот и соперник на Фројд, Карл Јунг, а конкретно огледот на Јунг од 1954 година „Психолошките аспекти на комплексот на мајка“, во смисла на тоа дека геј-маж „може да има добар вкус и естетски усет кои ги негува присуството на женска нишка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Покрај краткиот есеј со наслов „Некои забелешки за логичката форма”, кој се појавува во Дополнителните расправи на аристотеловското друштво во 1929 година, тоа било единственото филозофско дело кое Витгенштајн го објавил во текот на неговиот живот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За време на престојот на Првата македонско-косовска бригада Светозар Вукмановиќ-Темпо го информирал капетанот Еванс дека во “неколку грчки македонски села, групи млади...барале од него да им се придружат на независните македонски партизани“. 344

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Но Елен Лејбовиц, соочена со медиумските црно-бели слики кои ги изнесуваа последиците од задоцнетиот европски дипломатски балет во регионот и раскажаните епизоди од мојата балканска сага, бараше начини, како мојата раскажувачка вистина да се наметне како веродостојна алтернатива.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Секако дека во мојот живот сонував за многу работи.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Мислам дека во таквата светлина понекогаш Сина Скала се чини како тукушто создадена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во таа смисла, колку и тоа парадоксално да звучи, може да се каже дека во тие вицови токму Херцеговците се жртви на хрватскиот антисемитизам, жртви токму на оној политички проект при чиешто остварување тие ја стекнаа својата бесмртна првоборечка слава, проектот на етнички чистата хрватска државност.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си сугерирав мотиви за издржливост при помислата дека мојата жртва беше толку епизодна и безначајна, при помислата дека во оваа земја се жртвувала среќата на милиони градители, се жртвувале многу нивни животи, се остварило едно од најмасовните жртвувања на Балканот, според волјата на идеолошкиот Бог.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Крупни, црни, со жолт отсјај, очите ги запре на Софронија, се чинеше дека ги проучува мените на неговото лице, дека во нив бара потврда за тоа како било разбрано и до каде допрело неговото зборување.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Паметам оти долго заспивав со опипливото чувство дека во рацете носам нешто надежно што може да ги размрси проблемите поврзани со нејзиното летање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Почнав да позајмувам книги и од некои ученици што учеа во градовите и ќе се чудите ако ви речам дека во тоа време, кога бев учениче од второ или трето одделение во нашето селско училиште, јас веќе знаев за Робинзон Крусо, знаев за Али Баба и четириесет разбојници, за Синдбад морепловецот, за Црнецот чичо Том и ред други наслови и јунаци од книги.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Во врска со стажот на осигурување, прво, во 1995 година е прецизирано дека во стаж на осигурување ќе се смета само времето поминато во задолжително осигурување за кое е платен придонес за пензиско и инвалидско осигурување (чл. 11, ЗИДЗПИО/95).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Бидувајќи умерен оптимист, јас не се сомневам дека во догледно време, сите Ваши укази, што ја лишуваат нашата кутра татковина од нејзините културни достоинства, ќе бидат отфрлени.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Елен Лејбовиц Frjus le 27 mai 2001, Monsieur, Comment vous dire ma confusion devant ce que je considre comme beaucoup de lgrеt et dimрrvоуаnсе de ma part? Lаdmirаtiоn ѕinсrе que minѕрirеnt vos livres et, mmе si elle ѕассоmраgnе dunе grande ignorance, la sympathie tout aussi ѕinсrе que minѕрirе votre pays (je devrais dire vos pays) mоnt еntrаnе dans une aventure, je mеn rends compte maintenant, о je ne serai jamais la hanteur du rlе que vous semblez vouloir me donner. Je ne suis dј pas assez disponible pour vous parler de vous comme je le souhaiterais; donc, en vous сrivаnt, je nаi jamais eu lintеntiоn de vous parler de moi, et encore moins de mes рrоblmеѕ de ѕаnt, quil serait plus exact de qualifier de grаndеѕ bizarreries de ѕаnt. Pour mon entourage ју fais allusion avec humour, parce quеn effet il y a l, mаlgr tout, quelque chose dаѕѕеz comique, et puis ce nеѕt pas la peine dеn rajouter en se lamentant. Mais vous je ne sais comment en parler. Je rѕumеrаi en disant que ces bizarreries de ѕаnt mоbligеnt mener une existence ехtrmеmеnt rеtirе, quasi monacale, et limiter mes relations avec le monde ехtriеur au strict indispensable. Je ne vous en dirai pas plus, sauf que si vous veniez en France, il me serait certainement impossible de vous rencontrer.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И обајцата беа обземени од возбудата дека во нивните библиотеки се кријат книги за кои тие никогаш не знаеле дека можеле да постојат на Балканот, а им биле насушно неопходни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Овој аусвајс гарантираше дека во блискиот Претор на лето ќе добиеш конак во едно соц-реалистичко летувалиште и голем дел од летниот распуст ќе се излежуваш на плажа.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Татко знаеше дека во сиџилите почива најмногу жива, незавршена историја која може да продолжи во сеќавањето на потомците.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И чудно ни беше што сето тоа наеднаш го снема и дека во нас завладеа некаков мир во кој се почувствувавме деца и почнавме да си играме како деца...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На Катерина ѝ реков дека во слаткарницата дознав за смртта на еден мој познајник. (Забележувате: не го употребив зборот пријател).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

15 На првиот состанок по зимскиот распуст Томе ги информира дека во Македонија започна да се реализира Европскиот проект за здрава ученичка средина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Сосема јасно се сеќавам дека во петтата или шестата година сакав да му го „испратам срцето“ на девојчето во кое бев вљубен.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но биле убедени дека "непомирливо спротивставување секако ќе покаже Србија, која полага право и смета дека југословенска Македонија е дел од Србија".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Одредбата од ЗСС (2008), дека во текот на штрајкот треба да се извршуваат работите кои се во врска со закажаните расправи и рочишта, односно со јавните седници за донесување и доставување на сите одлуки во законскиот рок (чл. 33, ЗСС/08), ја нема во новиот ЗСС (2014), но сè уште е на сила во Законот за судовите (чл. 98, ЗС/06).141 Наместо оваа одредба од стариот ЗСС, во новиот ЗСС е пропишано дека во текот на штрајкот вработените во судската служба се должни да обезбедат минимум непречено извршување на функциите на судот и неопходно ниво на остварување на правата и интересите на граѓаните и на правните лица (чл. 59, ЗСС/14).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Овде, на „Монпарнас“, е многу тивко, дури се зачудувате дека надвор се наоѓаат триесетина колосеци, дека во станицата чекаат за патување илјадници и илјадници патници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Машкото натпреварување обично е поучна глетка и треба да се очекува дека ќе предизвика уважителен поглед кај гледачите, додека глетката на женски натпревар, на жени заденати в бoj... е тоа, барем во очите на гледачите мажи, некако несреќно се преиначува во приказ на нешто недолично, абјектно и неугледно, на нешто што е непријатно блиску до женско борење в кал.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Човек имаше чувство дека таа живее без храна или вода, па дури и без воздух, дека во себе ги содржи сите органски, хранливи и атмосферски елементи потребни за нејзиниот опстанок, за нејзиното милениумско постоење.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мораш да признаеш дека во него има нешто големо. 20 февруари Роденденот ти се наближува.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Бил во прашање некој Големец кој божем случајно ги заборавил обврските кон сопствената жена препуштајќи им се на нежностите на Аксја!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И покрај фрустрацијата и самосожалувањето, кои му ја замаглија визијата, тој забележа дека таа сè уште е бледа, но дека во неа има свежина и блесок кои сигурно доаѓаа од тоа што беше среќна во својата љубов.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бугарите гледаат дека во народот постои движење против нив, инаку не може да се разбере толку големиот терор од бугарскиот окупатор над македонскиот народ, во спротивно не би доведувале општински кметови од Бугарија...

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

(Да не испуштиме од предвид еден важен факт, кога зборуваме за дела со вакви содржини, имено, дека во поголем број европски литератури, особено во таканаречените источноевропски земји, по Втората светска војна, литературата за егзилот познава високи дострели – Г.Тод.)

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Освен тоа, Гарсиласо својот текст не го напиша на мајчиниот јазик (кечуа), кој токму дословно му е мајчин, туку на јазикот на татка си, односно на шпански.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Геј-мажите не престанале да наоѓаат геј-значење во женските икони, од Златните девојки до Очајни домаќинки и до Лејди Гага.376 Како оние мои геј-студенти и пријатели што ги споменавме, многумина (и хомосексуалци и хетеросексуалци) што израснале по Стоунвол сѐ уште јавуваат дека во детството изградиле настрани односи со предмети од главнотековната култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еден господ знае кај беа отидени грнчарите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Ова го реков бидејќи ми се причини дека во тој момент овој збор се најде на невообичаено место. Или грешам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас дури сега, благодарение на вујка ми Германа, сфатив дека во ова прашање може да се навлегува единствено со една поцелосна спокојност и без губење на смислата за забава.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Интересно е дека во своите спомени те повикуваме од годините кога беше најнезаштитен.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но она за што се работи, она на што упатува, не е ништо друго освен самиот тој, ништо освен неговата вредност во рамките на внатрешно доследен, формален систем на значење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Она што се чинеше можно, па дури и веројатно, се сведуваше на заклучокот дека жената слегнува во месарницата бидејќи добитокот е премногу гласен и здивен; дека станарите се вознемрени; можеби на некој од погорните катови се одржува и состанок на куќниот совет па од таму доаѓаат барањата стоката да се смири.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Оттука не ни е веќе тешко да заклучиме дека во овие филмови вистинскиот трагичен јунак е остарениот, галантен, но „виновен”, „негативен” татковски лик - мора до крај да бидеме заслепени со холивудската идеологија (што Хичкок тука успешно ја минира), ако не забележиме дека и Дописникот и Озлогласената се изградени на контрастот меѓу „негативниот јунак”, кој е во суштина единствената човечки привлечна личност, и „позитивниот јунак”, кој е сосема банален лик - а во тој контраст секако не ни е тешко да ги препознаеме спротивностите меѓу поединецот на „автономната” етика и „хетерономниот”, „кон другите насочен” поединец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ми расправаа, дека во оваа градина постоел еден од најголемите живи примероци на горило-човеколики мајмун.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А можеби и се плашам дека во занесеноста ќе повредам некој од виталните органи поради што сите други делови ќе ја изгубат сигурноста при функицинирањето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа и уследи онаа отровна забелешка: -Белки не мислиш дека можам да ти верувам оти пред продавницата си се нашол случајно и тоа токму во моментот кога девојката излегувала, и дека во тој момент ти се родила идејата да и пријдеш и да и го соопштиш големото откритие дека таа ти е сестра, или нешто сосема близу до тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дојди, ако сакаш да поделиме заедно барем делче од краешникот на денот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа се помрдна и тогаш откри дека во текот на ноќта ужасната болка и лутината му се рашириле низ сите клетки и коски на телото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Културен факт е дека во западното општество еден генерациски судир меѓу жени не може да не изгледа, барем во очите на општествено овластениот (односно машкиот) гледач, некако неодредено неугледно – подложен на претераност, хистеричност и гротескност – и, секако, не сосема сериозен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во насока на континуираната тенденција на законодавецот во секој поглед да го ограничи уставното право на штрајк на работниците е промената кој предвидува дека во случај на штрајк во дејностите од општ интерес, за времетраењето на постапката за мирно решавање на спорот, штрајкот се става во мирување (чл. 21 и 22 од ЗИДЗМРРС/14); в) кај органот надлежен за помирување дојде до промена кај Одборот за помирување кој по ново го сочинуваат само страните во спорот, додека пак помирувачот учествува во постапката, но сега без право на одлучување (чл. 23 од ЗИДЗМРРС/14); г) во постапката за помирување дојде до укинување на правото на помирувачот, заедно со членовите на Одборот, да донесе препорака за начинот на решавање на спорот по заклучувањето на расправата, кое сега е ексклузивно право на двете спротиставени страни во колективниот спор, додека пак улогата на помирувачот се сведе само на помагање на страните да дојдат до заеднички прифатлива спогодба без да наметнува решенија за спорот (чл. 24 од ЗИДЗМРРС/14).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Важен е, насетува дека во животот полн со откажувања го направи првиот вистински чекор.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Паѓа, паѓа отец Лаврентиј, тврда е земјата, топла пред летен дожд, и здивот е топол што ѝ го вдахнува тој.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Почувствував дека во истиот момент стана повесела.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Луѓето се стрвни кога се во прашање скапоцености. А златото зазема прво место во стрвоста!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој одговор е избрзан затоа што на таа стварност � недостига густината на нацртаното и затоа што можеме да сметаме на техниката дека во иднината ќе биде способна точкастите елементи да ги нацрта со таква густина како што се нацртани предметите во нам дадениот свет.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Одговорните, како што е одговорниот на компанијата “Cramps”, Џани Саси, мислат дека во ситуација како во Милано и \енова добро е тоа што публиката е непомирлива, туку активна; но фактот дека постапуваат така да не може да се чуе она за што дојдоа да го чујат, а потоа да кажат дека работата која не ја чуле е успех...

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Како што времето минува така сè повеќе мислам дека во тоа имаше некоја одмазда или барем некое ненавидување.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Меѓутоа, Едмондс бил во право кога истакнал дека во случај “несогласувањата меѓу оние кои се за независна Македонија и Грците продолжат по војната, народот од Преспа со сегашните размислувања ќе биде за независна Македонија“, бидејќи “сигурен сум дека ЕАМ-ЕЛАС навистина сакаат да ги осигураат пред воените грчки денови“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Нагледно им покажуваат дека во Охрид ѕвездите не се само на небо, ами и во песната за Деспина.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

А куќата навистина долго време беше осамена бидејки војникот на бел коњ, на кого многу нешта не му чинеа, пред време фати пат којзнае на која страна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога се врати дома, веќе веруваше дека во Авонос ѝ останало нешто повеќе од едно перче коса и дека дома си дошла сосема празна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Иако мислам дека во мојов сегашен случај не е во прашање љубовта, туку само задоволството од користењето на заедничкиот кревет.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„В) Да ѝ се пристапи на Советската влада со идејата за постигнување заеднички договор за немешање во политиката на Балканот“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Случајните равенства ја преиграа улогата, и восхитено сфатив дека во рацете имам опиплив симптом на Нормалноста.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

-Разбудените можат да го контролираат својот духовен свет, знаат дека во себе го носат и детето и мудриот старец... - говореше Еразмо... - треба да се трудат да го пронајдат мудрецот во себе...

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој сметал дека во целата оваа ситуација е вмешана Москва и дека сé се решава со Москва.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Таа светлина е составена од голем број зраци, од кои секој е некој од човековите најсуштински белези.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Велат, дека во Мајнц, најголем бил карневалот во Франкфурт, поточно во предградието Хедерхајм, што го викаат дури и „Мал Париз“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

За него се чини дека во Западната култура нема ништо толку основно или самоочевидно за да не се преиспита.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А.А., веројатно откако утврди дека во нас доволно не се впиле ударните пораки на Атеистичкиот музеј како што очекуваше, сметаше дека беше дојден вистинскиот момент и тој да стапи на сцена со своите аргументи од втор степен на влијание.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Логички сметаше дека во општината се наоѓа некој список со нејзините жители.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа беше ден кога разбрав дека во скоро време не ќе сум веќе дете.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Многу се изненадив кога открив дека во одговорот на Раде отсуствува потсмевот, најсаканиот негов пристап.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И ме вратија од мртви - буквално, ми рекоа дека во еден момент веќе сум бил готов.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— Ами знаеш ли дека Сефедин и мудурот во Витолишта најмногу пиштат од тоа село?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Останува уште претпоставката дека во моментот се рашетува по некој замислен и недостапен за мене свет, со единствена цел да го одложи моментот на нашето соочување?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се сеќавам дека во тој момент реков ми се лоши.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми се наложи картагинската парадигма дека во животот нема ниту победа, ниту пораз, туку само истрајба! ***

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дека во тие три месеци не смее да се гледа, ниту да разговара со мене; и дека во тие три месеци треба да состави комплетно досие за сите досегашни контакти со мене и да им достави сѐ што до сега во писмена форма сум ѝ предал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како стрејт-мажите се по тоа што се мажи и што на повеќето од нив, барем отпрвин, им се укажува достоинството и чувството на субјективна ополномоќеност што, главно, им се придаваат на мажите во систем на машка доминација.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Сите бевте убави и мили... деца... ми е жал дека во тоа време исклучиво не можев да излезам од работа“, рече тато Петре. ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

На пример, мама никогаш не остава немиени садови да се грамадат цела недела, па потоа да констатира дека во кујната настапил хаос и тогаш да покрене кампања за санирање на хаотична положба!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Вистина е дека веќе одамна г.Милоевиќ составува некакви српски братства кои според неговите зборови должни се да го сеат србизмот не само во Македонија и Тракија туку и по бреговите на Средоземно Море, т.е. во Шпанија и во Африка. (г.Милоевиќ мисли дека Шпанците и Алжирците се Срби); вистина е дека неколку Милоевиќеви следбеници шират ретроградни идеи во Македонија и во Босна и Херцеговина; виситна е дека книгите на г.Милоевиќ и на архимандритот Пелагиќ бесплатно се делат, најпосле вистина е и тоа дека во белградското богословско училиште има и такви професори кои зборуваат дека бугарскиот народ е припрост и добродушен, но прашање е што произлегува од сето тоа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш јато птици од неговиот род се собираат покрај затвореното пиле и дури колве тоа од отровот - јатото запејува како хор од древната македонска епоха.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

"Повеќемина ми рекоа дека во последниве дваесетина години Таша воопшто не се изменила", и објаснив на Огнена Гулева за да не се јадосува прекумерно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се обидува да напише писма до Фјодоровиот пријател писател и Фјодоровиот пријател доктор за да ги праша дали знаат нешто за оваа болест на лебдеење за која тешко се осмелува да го испише зборот “болест” но сепак го испишува - повеќе од страв отколку од потреба.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Авторот нам повеќе пати ни кажува дека во неговите раскази „сите опишани настани се вистински настани“ и ние, без оглед на сите мистификации што ги дозволува текстот, како што веќе нагласив, мораме да му веруваме, дотолку повеќе што овој автор не страда од постмодернистичка треска.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Притоа во позадината на овој неозвучен слој од неговите размисли како да се движеше и рамномерното брмчење на златниот инсект; мислам дека во тој момент ја сфатив таа неодминливост: дека ниту една неочекувана појава на инсектот не може да се замисли без придружба на необичната наметлива мелодија.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Посебно ќе истакне дека во контактите што ги имал со „народот во Белград… и со партизани и со независни, со ентузијазам ги поддржуваат погледите изразени од страна на генерал Темпо и протестот на г. Влахов“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Океј, податокот дека во Америка има од пиле млеко и не е баш некое откритие.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

дека (сврз.) - во (предл.)