ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Кипарскиот силабариј е дешифриран кон крајот на XIX век; повеќето натписи се на грчки, иако се чини дека писмото било составено за некој друг јазик.

Зарем не гледате, не чувствувате дека писмото е инспирирано од борбениот дух на народот и од раководната улога на партијата на чело со големиот син на грцкиот и на славомакедонскиот народ, другарот Захаријадис?! Така.

Големиот мајстор од другата страна на Градот му заблагодари на честа, но мисли дека писмото стигнало на вистинска адреса.

Читајќи натаму, тој возбудено откри дека писмото му е наменето на оној кого Здружението одамна го прогласи за отпадник и го исклучи од своите редови.

Некои дури велеа дека писмото го сочинили со своја рака самиот Соломон, и дека таа книга ја нашол некој од предците на нашите цареви, и ја донесол тука, од почит кон царот Соломон.

Лекарот знаеше дека писмото е од Карл, по детскиот ракопис на ковертот.

Неколку пати го разгледа ковертот и се увери дека писмото е од друга држава.

Рајхсфирерот ја добива мојата молба за спас на нашите сограѓани и мислам дека ќе ги уважи аргументите што тука најдов за сходно да ги набележам“.  Прв се созеде Лит.  „Еминенцијо, мислам дека писмото до Фирерот не го одложува извршувањето на нашата работа.

Градоначалникот од внатрешниот џеб на своето палто извади уште еден лист и му го предаде на воениот заповедник.  „*Ете ги вашите Евреи*”, прокоментира во тој момент Хрисостом.   „Што е ова”, рече Лит откако погледна во хартијата „Тука стојат само вашите две имиња.  „*Доколку одлучите да ги депортирате Евреите од Закинтос, ќе морате да ме депортирате и мене со нив.

Балканецот тешко може да се здобие со свеста дека писмото понекогаш е и супститут на личноста.

ЛЕНА: Како би можела тоа да не го знам?

САЗДО: Тој е убеден оти вие не знаете дека писмото е кај него.

И макар што сфаќавме дека писмата и сликите што ги наоѓавме во џебовите од окрвавените воени блузи сега се само многу тежок и ужасно болен спомен, ни се чинеше дека тие беа живата нишка што со своите ги врзуваше додека беа живи.

Сега тој е во нејзина превласт; впрочем, не знаејќи дека писмото не е кај него, тој ќе продолжи со своите уцени како сѐ уште да го поседува.

Ова откритие беше доволно. Ми стана јасно дека писмото било превртено наопаку, како ракавица, па повторно адресирано и запечатено.

Неговите чести отсуства ноќе, кои беа поздравени од страна на префектот како сигурна помош за успешноста, јас ги сметав само за трикови кои на полицијата и` нудат можност за детален претрес, во исто време наметнувајќи го убедувањето до кое Г., всушност, на крајот и дојде – убедувањето дека писмото не е во куќата.

„Јасно е“, реков, „како што велите, дека писмото сè уште е во рацете на министерот; и целата моќ произлегува од тоа, а не од неговата употреба.

Пред мугрите на педесеттите години, нашето писмо испратено до италијанската стоковна куќа Ла Ринашенте, претставуваше неверојатен чин на храброст, но и на лудост, на голема илузија дека писмото ќе стигне на крајната адреса и дека, на крајот, каталогот ќе заврши во рацете на Мајка.