дека (сврз.) - збор (имн.)

Чувствуваат дека зборовите што ги зборувам со нив не се единствените мои зборови и мислите што ги мислам со нив не се единствените мои мисли, дека имам и други понеразбирливи зборови и други позаплеткани мисли.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас, Антонио На внук ми Анте Јас, Антонио, поет и отец, христијанин и Македонец од Александрија, ги изучував градбата и поредокот но бестелесното и сите болести ги одгатнував според болестите на словата и на зборовите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И кога дојдов до сознание дека зборот стои повисоко од честа и откако погледнаа во моите свитоци рекоа дека тоа не се божји зборови и божја мисла, та на Собирот во Константинопол, 553, ме осудија и фрлија анатема и врз мене и врз моите свитоци.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Мисирлијата му го претстави на војвода Јован и го ослободи Толета дека збор нема неговата чета, а Јован им објасни на другарите дека го видел овој четник во Катилана на пајдосот, та дури го убеди и Шаќира во тоа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А како те викаа другар? — Запраша Трајко, восхитувајќи се на убавината и доброто здравје на својот нов другар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море, мирни калуѓери и на Велипеток прасе јадат; било та се рекло — одговори Јован и го ослободи Толета дека збор нема да испушти по однос на неговата посестрима Митра Брлева, што ја остави пред две три години во Софија, а која се врати и настојува да тргне со него како негов четник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Белите бечви со црни гајтани, долгата козинава сакма и под неа кусата манлихера; убавите нови јанински опинци наполно одговараа на добро спремен четник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку да се знае дека нема река без враќање, а и дека зборот на изворот си тежи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
” Тоа беше нешто што Пиерот го изговори толку спонтано што му се чинеше дека зборовите добија материјални својства.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ми се пожали дека зборовите на надежта веќе ги поарчила А демоните што ги праќала под зажарениот вршник, кога ќе се нахранеле од огнот се враќале многу позлочести.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Двајцата селани живнаа, а новодојдениот љубопитно се сврти, несигурен дека зборовите што ги чу се однесуваат на него.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" рече и молкна, што беше знак дека зборовите ѝ се задушиле во плач, но сепак успеа да му рече: "Кога ќе дојдете?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но и по неговото заминување, а и потоа, доцна ноќта, кога си легнував, не можев да се ослободам од звучењето на пораката што ја беа оставиле зад себеси тие многу обични зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но малку подоцна, можеби само за да го дорасветли она што го рекол, Иван додаде: - Не, оваа појава и не ме зачудува толку многу.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зарем тоа не значи дека зборовите и расудувањата на нашите мртви се преселуваат во нас?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни не помислив дека зборовите на Иван, како на пример оние за сместувањето на мајка му во празнината, се пресметани да остават посебен впечаток.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поедноставно кажано, излегува дека зборовите употребени да го опишат “проблемот” автоматски имплицираат други зборови кои директно посочуваат на тоа како да се започне со конструирање на решението.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И, се разбира надминувањето на поривот е исто така волно бидејќи се покажа дека е можно да му се одолее.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше луѓе кои ги искривуваа лицата, го извитоперуваа гласот, и се претставуваа како ѓаволи, нудеа откуп на душите, најавуваа апокалипси, се закануваа дека на прагот е настапувањето на царството на темнината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вечерва за прв пат станав свесна дека Ромео е одвратен, стар и нашминкан дека месечината во овоштарникот е лажна дека сценографијата е простачка дека зборовите што морав да ги кажам не се вистински, не се мои зборови, не се тоа што сакам јас да го кажам.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ако не погодите, јас ќе ве земам вас, вашето тело и вашата душа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Изгледаше дека зборовите на добродушниот брат ги зеде како шега. – А за вратка, ако погодам, многу ќе ви бидам благодарен за овие расцутени растенија. – Добро. добро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да замислиме, доколку воопшто е можно да се замисли таква наизглед бесмислица, дека зборот „јако“ во нашиот јазик значи и „јако“ и „слабо“ (dass das Wort “stark” in der deutschen Sprache sowohl “stark” als “schwach” bedeute); дека именката „светлост“ се користи за означување како на „светлост“ така и на „темнина“; дека некој пивото го нарекува “пиво”, додека некој друг го користи истиот збор кога зборува за вода; го замислиме ли тоа, сме ја доловиле необичната пракса со која старите Египјани обично се служеле во својот јазик.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега, јас одам понатаму и тврдам дека зборовите какви што се вистина, вистинитост, уметност и слични, по себе се бесмислени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Некој само му ја остава понадата и си заминува без збор, зашто чувствува дека зборовите се излишни.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Камилски брзо се оттргна од мислата за тврдината и поранешните дискусии со Татко за неа и се врати кон преостанатите зборови како: диван, диванхане, претсобје, ходник, но и голема приемна просторија со убав изглед, обично на горниот кат од куќата (од персиски divanhane), пармак, пармаци, дрвена ограда, на чардакот или на басамаците, направена од тенки летви (од турски parmak, paramaklik); басамак, басамаци (од турски basamak); мердивен, подвижна скала (од персиски merdiven); сандак, порано овој збор бил употребуван за означување вид сандак во кој се чувале алишта и особено невестинското руво, обично се изработувале и украсувале во разни шари, а денес со овој збор се означуваат сандаци направени за разна намена, особено како војнички сандак (турски sandik) и перваз (персиски pervaz), означуваат дрвена конструкција на прозорците и вратите; dolap (од персиски dolap); серген (од турски sergen); мусандра (од турски musandira).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски утешно си велеше дека зборовите, во случајот турцизмите, повеќе мислат за нас отколку што ние мислиме за нив!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој како заедничка утеха му ја цитираше во оригинал мислата на францускиот писател Антоан де Сент Егзипери: Је prends possession du monde par les mots. (Со зборовите ми припаѓа светот.)
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Неретко Татко и Камилски, кога ќе се најдеа во лавиринтот на некоја османска заемка, обајцата како по нечија команда погледнуваа кон тврдината верувајќи дека зборот конечно завршил во неа...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во текот на работата обајцата увидуваа дека зборовите од опасни станува безопасни, од неполезни полезни, од незабележливи забележливи, од исчезнати оживеани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И обајцата, загрижени и замислени, бараа чаре: ќе запрат за еден период со секојдневната работа додека најдат излез или ќе продолжат со работа?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Преку корици и страници на стари класици. Пред да сфатиме дека зборовите можат да се исушат побрзо од мастилото со кое се пишувани.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Сите веруваа дека зборовите се однесуваат на сестра ми Борка, бидејќи кога била мала, мајка ми ја оставила на сестра ми Маре да ја чува, таа што умрела од очите, што не гледала.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога го стори тоа, иако многу добро знаеше колку е опасно да покажува премногу интересирање, тој не можеше да се воздржи да не го прочита уште еднаш, колку да се увери дека зборовите навистина беа таму.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Понеделник Јули Знаете ли дека зборовите се премали и ништожни да ја искажат вистината.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Двајцата селани живнаа, а новодојдениот љубопитно се сврте и несигурен дека зборовите што ги чу се однесуват на него.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сметаат дека зборовите се повистинити кога се исполнети со валканици и непристојности.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Според зборовите што втасуваа и до нас (а вам ви е познато дека зборовите патуваат) тие талкања низ времињата биле чудесни прошетки на кои целта им била вистината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе се обидам да убедувам, без оглед дали ќе влијаам во мој прилоg во конечната пресуда, дека зборовите ми се појавуваат во свеста како вистински кодови на животот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, еве повторно сум со неа пред чистилиштето, во самиот влез во рустината на зборовите, во потрага по тесниот трансцендентен излез, на небото, кај што ми суди ,небескиот трибунал на моите предци, на излезот помеѓу мајчиниот јазик и јазикот на другите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мирабо (Mirabeu), говор во собранието 22. август 1789 СРЕДНА СОСТОЈБА Доколку некој ми покаже средна состојба меѓу целосната независност и целосната потчинетост на мислата, во која би можел да се надевам дека ќе се одржам, можеби таму би се поставил. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 88
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најнеограничената слобода на вероисповед е за мене толку свето право, што ми се чини дека зборот толеранција што тоа право го изразува, е на некој начин тирански, бидејќи постоењето на авторитетот што има моќ да толерира, ја загрозува слободата на мислење веќе само со тоа што толерира и исто така би можел да не толерира.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но, кој би ја открил таа средна состојба?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас поверував дека зборовите на Баџате ќе останат закопани меѓу нас како толку изланувања што меѓу пријатели се забораваат и уште недоречени.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)