Велат дека болеста му се манифестирала по посилен стрес, но и како резултат на хронични стресни состојби.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Се плашам дека болеста почна сериозно да го нагризува.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Но, забавените движења јасно покажуваа дека болеста веќе заорала длабока бразда, пуштила семе и само беше прашање на време кога корењата ќе се рашират по нејзиното кревко тело.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Јас наивната, оптимист, која толку верував дека болеста е зад тебе, дека, иако половина човек, сепак, ќе си живееш.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Но, тоа што тогаш најмногу ме загрижуваше, и за тоа што секогаш ќе жалам и нема да имам мир, беше дека болеста многу те измачуваше.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
А бидејќи, длабоко во себе, беше убедена дека болеста беше причината за неговата тага, таа беше решена да не зборува за болеста, колку и да ѝ беше неподнослива болката.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Пријателите и роднините навиваа да се врати, и Марија стана мета на клеветничките обвинувања.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Борхес и Марија го напуштија Буенос Аирес во ноември 1985-та, откако со биопсија беше утврдено дека болеста е неизлечива.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Кога го посетив, три недели порано, Марија ми рече дека Борхес е одлучен во намерата да не се враќа во Аргентина.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Кратко време минаа во Италија, а потоа се стационираа во Женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)