дека (сврз.) - јас (зам.)

Не сакав да ѝ објаснувам дека на овој свет сѐ има врска со сѐ; се задоволив само (не треба да се заборави тука и фактот дека јас сепак, ѝ се додворував, и дека цената на тоа додворување беше и извесно интелектуално претерување, како и извесна желба да ѝ оставам впечаток на што понеклиширан и поучен човек) со тоа што ѝ кажав дека јас верувам во реинкарнација, и дека за мене границите меѓу културите и расите паѓаат во вода токму поради простиот факт на реинкарнацијата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас ѝ раскажував за селото на Игбал и за сето тоа што го видов и што го доживеав кога бев со него на килимот, ама таа мислеше дека моето раскажување е дел од нашето измислено патување и на крај памет не ѝ паѓаше дека јас навистина сум била таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Сестро, - викна доктор Ференц одведи го колегата во магазинот и кажи им дека јас наредив да му дадат панталони, блуза и шинел. Ако нема шинел, тогаш ќебе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога виде дека јас плачам таа силно се расписка, веројатно поради тоа јас што плачев, не сфаќајќи зошто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Те молам, поседи уште малку – рече Мила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А кога забележа малку подоцна дека јас очекувам да продолжи со објаснувањата, речиси насмевната додаде: "Не биди како жеништана што одвај чекаат да им паднат во увото и зборовите што одамна наумиле да ги слушнат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не можеа да согледаат дека јас копнеам по нови родители и нов живот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Веднаш штом те видов знаев дека јас и ти...но сега и не е важно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Па сепак, ние се грижиме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Последниве денови, често си правам биланс на мојот однос кон животот: иако и татко ти и ти постојано зборувате како сè е онака како што јас сакам да биде, дека јас ви се наметнува, всушност јас отсекогаш сум ви се потчинувала.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Експерт 1.многу вешт; некој кој има голема извежбаност и знаење од некоја специјална област. 2. на или од некој експерт; како, експерт(ско) гледиште.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Само, сè уште не знаат дека јас сум нивниот создавател.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Зошто? - Ха, мислат тие дека јас ... божем ќе ме поткупат ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Гледај чудо, излегува дека јас сум тука за да ја вратам во Маказар омразата на вековите, кавгите и клетвите, убиствата, безмалку крвната одмазда на времињата минати.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа нему му беше доказ дека зад себе не оставил никаква трага, иако добро знаеше дека јас сепак видов што се случи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Првпат се сретнав со нив, но чувствував обврска зашто во текот на целото време во партизани, татко му на Мане ми испраќаше пари.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Попусто кутри татко ги молел барем само чевлињата за детето да му ги дадат, дека јас цела година ги чекам тие чевлиња.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И реков дека јас немам потчинети за да би требало за нив да одговарам, но што се однесува до мојата личност – ѝ објаснив на Росана - јас се трудев а и понатаму ќе се трудам да ги избегнам непотребните недоразбирања со животот...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„О!“, рече цинично копилето; „Па дали тоа значи дека јас ја имам таа чест да го имам оригиналот?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Немав никаква идеја во тоа време дека јас правев интерпретации на татковиот трансфер од дедо ми на бог и на шефот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Секако, тие мислеа дека јас спијам. Татко ми молчеше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Имаш едвај 22 години.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако побараше Даскалов да му објаснам што толку ме привлекува кај воденицине можев да бидам и многу поопширен а веројатно и појасен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговите домашни го одвраќале да не оди во партизани, но кога разбрал дека јас сум заминала и тој веднаш тргнал.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ТЕТИН ПОЛ: Правејќи исправка во однос на времето на моето набљудување и брзината на поминувањето на објектот, тврдам, дека јас бев апсолутно трезен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Пјеро: Ти, Џони, мислиш дека јас сум луд?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Јас видов; тој виде дека јас видов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Што мисли таа, дека јас сум некоја глупачка и дека баш ништо не разбирам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Само да знаете, дека јас нема да присуствувам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А притоа знаеш дека ниту јас сум професорот ниту пак ти се наоѓаш на испит по знаење.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За чудо уште верувам во тоа дека јас и Бојана ќе го турнеме Стојан од својот престол... или да си бидам искрен пред себе си – сеедно ми е како сето ова ќе заврши... господе само немој да им наштетат на мајка ми и на татко ми... ако работите тргнат наопаку белким ќе бидат задоволни со мене и мојата смрт... * * * - Бојана мора малку да го потсредиме нашиот гардист.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Се чудев, што ѝ имам згрешено на оваа девојка та толку непријателски да ме осудува дека јас сум виновна затоа што не сум таму, во време во кое подготвував еден од најважните испити.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ни телалите од долните села повеќе не одат средсело за да им го соопштат на луѓето она што самото по себеси се подразбира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стрипот со неа за прв пат се доближи до книжевноста и мислам дека е на пат нешто навистина 126 Margina #22 [1995] | okno.mk ново.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Неосновано е да се тврди дека јас сум единствениот кој го постигнал тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Неговата преокупираност со сексот, насилството, хуморот, критиката (комично или грешно е да се каже дека јас бев првиот кој фрли јајце - итн...): но Роботовиот измет е бел и во обликот потсетува на витамини, дезодоранси и еленски брбушки; пенисот е сенка на прстот; а вагината потсетува на вагината на китот. 4.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„А количката без тркала, сета расчукана?“ запраша Влатко. Пак опцув.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Гледаш дека јас ќе заплачам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А, сега ми се чини, дека јас сум згрешила, дека ти не си чувствувал ништо, а само си се вртел во кругот на мислата, дали Баумгартен ќе ти ги даде тие грошеви за да избегаш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Никогаш не и го подреков ова мое откритие (а можеби и заблуда), но верував, а напати бев и сигурен, дека јас сум прозорецот што го овозможува патувањето на нејзините желби, намери, сомненија, надежи, кон светот што се шири под нас, кон полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нумо подзастана, полека сврте глава и рече: - Не мисли дека јас му се плашам на Високиот или треперам од страв да не одам пред воен суд или во лудница.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па, се разбира, од онаа возбуда поради нашата акција. Леле, кога мама би знаела!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дали знаеш колку е глупав, и празен, и тажен животот без тебе?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас, да ви кажам право, бев како маѓепсан, ни збор да ми излезе од устава, само молчев, како загулен, никако да му објаснам на брат ми, дека 66 okno.mk сум дојден по своја работа, дека имам право да имам своја работа и слично а тој, како и обично, ни паре не даде за мене, баш нему му беше гајле дека јас нешто имам да завршам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ти знаеш дека јас не лажам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му велам дека не смее повеќе да плаче, и дека јас ќе му помогнам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Требаше да забележам. Не, забележав, а тој забележа ли дека јас забележав?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А во моментов ги засмејува токму тоа што знааат дека јас знам дека политиката е немоќна без науката, тоа што јас нив ги гледам со ненавикнување, со оглед на мојата супериорна позиција.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Најмногу те сакам кога за нешто во ист здив се согласуваме. (Иако мислам дека јас секогаш повеќе настојувам од тебе).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Не верувам дека јас самиот дојдов на идејата оти треба да застанам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бургиба ја забележа зачуденоста на Арафат и продолжи: Но јас овде денес дојден да ви кажам, во името на мојата организација, Ослободителната палестинска организација, која ги претставува Палестинците и ги брани нивните интереси дека јас сепак ја прифаќам поделбата за да се избегнат новите страдања на мојот народ и на нашите соседи...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога Хабермас нпр. зборува за мојот еврејски мистицизам, тој се повикува на една американска книга на Сузан Ханделман, која во моите очи без сомневање е занимлива, но мошне проблематична во врска со тврдењето дека јас сум загубениот син на еврејството.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
- Татко ти тоа го вели на шега, а употребувајќи ги тие изрази сака да каже дека јас сум некаков борец за правата на жените за ослободување и менување на нивниот, со векови непроменет, живот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А ти ми велиш дека јас сум заслужил да возам џип... за да ми прди зад грб некоја заднинска вошка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И тоа токму онака како што не очекував; поточно, како што честопати си замислував дека јас ја бакнувам девојката што ја посакувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога сака мајка ми даме пофали, ќе рече дека јас најмногу сум ја заштедувал куќата во обување: не сум трошел пати за опинци и чевли.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Она што ги негираше сите правила а мене посебно ме возбудуваше беше фактот дека јас бев единствениот кој можеше да ги види.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ме укори докторот дека си играм мајтап со нив ама не му се лутам, не раѓал тој никогаш и не знае дека јас не знам како се викам, а не па да памтам како и која положба да ја заземам, иако не ми е првпат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас пред малку ви преподадов дека првин Лествичник, а потем Сказник ме нарекоа, но не ви реков дека јас самиот си се нареков со име за мене најпригодно: Мозаичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А, да... можеби тие мислат дека јас погинав онаа вечер.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ф. Б.: Не.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Му реков дека јас немам ништо против, дека може да ја викне неа и кој сака друг.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми се расипуваат, така, во главата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Совршена бура. Језиво е што се убедувам дека јас фрлам оган на водата.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Изабел ми објасни дека јас треба да се грижам само за најмалиот син Патрик, а за другите момчиња само кога ќе доаѓаат дома преку викендите и за празниците.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се потпишувам дека јас ќе го гледам, ќе го растам, а мислам на тетка Славјанка, Катина Егова и Паскалина Ајта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во модерните градови се преферира да се земе здраво за готово дека јас сум внатре во мојата кожа и вон твојата, а ти си внатре во твојата кожа и вон мојата!
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Изутрината истата Маци си лежеше во скутот на свекрва ми и си предеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бате Јоле, пткако чу дека јас и Николче кекаде ќе одиме, тој во крпче си го врза зборот дека и тој со нас ќе дојде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Немаат тие нешто конкретно против мене, ама ете мислат дека јас како тикварка која пропаднала на два глупави факултети, не го заслужувам тоа.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Вие знаете дека јас бев со бригадата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, не морав ништо да кажам; постоеше некој премолчен договор дека јас не сакам ништо да знам за тоа, а и Били знаеше сѐ да одржи кул.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Значи други ми ја напишаа фирмата, не ја измислив јас!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За момент замолчев, но потоа видов дека сѐ е на своето место.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И веројатно сум бил насмејан во моментите додека во сонот заклучував дека јас треба да бидам тој кој ќе ѝ помогне на Загорка Пеперутката да полета.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иако изгледаше дека воопшто не се сомнева во вистиноста на мојата приказна: - Згоден тој твој Игбал? - ме праша сериозно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не помислувај дека јас, како и Бузо, со молчење ве одминав заради тоа што се плашам од него или пак го сметам за неразделен другар.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Од што сакам да сум заштитен?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
За да не се добие впечаток дека јас врз нив вршам некаков притисок, на разговорот нема да бидам присутен цело време.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Примаат едноноги и еднооки, се само да можеш да пукаш...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа и не знаеше дека јас сама научив убаво да сукам и кога ќе ја јадевме питата таа мислеше дека е од стрина ми и често велеше: Гледаш како стрина ти се научила да сука пита.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Вистина е дека јас отидов на местото да видам дали навистина таму има коски како што тврдел Симон.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Вистината е, дека јас, всушност, тие денови мислев пред сѐ на Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ти знајш дека јас не сум политички активист и немам такви амбиции, но, ме интересира шо станва во моментов, оти врие Европава, па сакам малку да се информирам.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Па знаеш дека јас сум те извлекол од бункерот што гореше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зарем ти мислиш дека јас ова така ќе го оставам?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дури не сум ни сигурен ваквата појава колку може да се смета за нормална.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сакав само да ти речам дека јас, по таа средба, повеќе нема да направам ниеден чекор потаму и да те прогонам.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го мачев цел ден, не дека јас сакав, туку Господ така сакаше и на крај му простив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сега, додека размислувам за тетка Боса наеднаш си спомнувам дека јас сето време додека таа зборуваше молчев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Просто, како да знаеше дека јас знам дека само тој во секој момент и секаде може да биде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ова треба да значи дека јас сум уверен оти никој не е во состојба да го измени движењето на неминовноста, или, да бидам уште поодреден, да ја префрли таа неминовност во слеп сокак!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јован седна на клупата запали и рече: - Истресен си, Коста, и ми се чини нетокму си. - Ете, сега и луд ме направи...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И сега кога сум далеку жалам за тоа што не го искажав.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе помислат дека јас ја задржувам и дека поради мене не ги послушува и бидејќи знаев дека вежбањето за Мила е сериозна работа, станав да си одам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако моите слики се огледало на мене самиот - а до извесна мера тоа и се - тогаш тие ми го покажуваат само тоа дека јас секогаш одново си го сечам гркланот со бријач.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ќе ти зазвучи чудно, но убедена сум дека и утре јас и ти ќе бидеме заедно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Секако, сакам да ја зачувам идејата дека јас сум некој вид експерт - во првата смисла на терминот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со несудениот, полека си оделе и кога дошле до крстосница каде што таа требала да сврти десно за дома, а тој лево, му рекла: Со кој ум сте тргнале по мене, зар не ви е познато дека јас не одам никаде без мојот другар во џебот и го извадила пиштолот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сега вие гледате, дека јас од двата тротоара се движам само во една насока, со што се достигнува невозможност да ме забележат и природност.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не ми кажа кој и рекол дека јас го правам ковчегот за Таша, ама знаеше кој го нарачал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стомачето, пак, не знаеше уште како да се преврти пред неа за да ја направи љубоморна, па зеде да ме љуби и бакнува шепотејќи ми на увото дека јас сум неговата кралица.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И криво им беше дека јас - незнамитисот - добро им го знам јазикот и нивните книги.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ИВАН: Ништо. Тероризмот не може без овие работи. (Ја повлекува напред и со шепот.) Зар ти мислиш дека јас немам очи и дека не гледам што станува и каде сме?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Што претпоставуваш ти, дека јас не се подготвував да отпатувам?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога се почувствува дека ѝ нема спас, само жално ќе ме погледнеше, мене ми се чинеше дека таа знаеше дека јас најмногу ја сакав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дики: Изгледа дека јас сум тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лежев на твоите гради, го слушав чукањето на твоето срце и чувствував дека јас сум таму длабоко под кортексот во коморите и келиите на љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тогаш разбрав дека јас сум ти бил декоратер.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислиш дека јас не можам да го изедам?! Еве, и јас јадам!“ И јадеше!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И колку може да се земе за здраво кога на некој од нас ќе му се посака да им го слушне понекогаш и гласот на своите размислувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми се гади од оние кои не го разбираат моето гадење мислејќи дека јас го разбирам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Гронинг: Мислам дека јас навистина имав среќа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Така пишуваше на плакатот што ја објавуваше изведбата на претставата: Ристе Блажевски, декоратер!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А бре, Кузе, знаеш ли ти, - се налути Нумо - дека јас немам 'рбет, ами стожер што не се свиткува?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Останува сигурно само тоа дека јас сум сепак со уверување оти егзекуцијата е извршена.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И одговори на Анѓа. – Па сите девојчиња знаат дека јас тебе те сакам, само како те сакам. – Како сестра – побрза Анѓа да ја доврши неговата мисла.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И тоа што се кријам од неа и не сакам да ја видам не значи дека јас неа ја мразам 100 посто.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Како да им објаснам дека јас, и да не ги гледам по нив ќе пукам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бато, повторував, дали ти знаеш дека јас тебе многу те сакам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Дедо, не се прави невешт, па нели гледаш дека јас сум твојот внук Ведан?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вие знајте дека јас во статус не вервам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Скоро нема да ни треба. Бебешка е.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
-Оди погледни.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бев доволно свесна дека јас сум таа што мора да се справам со неа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Се разбира, се разбира, - одговараше насмевот меѓу румените јаболчиња – Го гледам светот, а и тој нека ме види, да знае дека јас сум единствената на која и припаѓаш.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Не е важно дека јас не сум дошол на ред да корнам амблем од некоја кола.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сакаше уште на почетокот да ме прекине, но не беше сигурен дека јас повторно толку многу ќе зборувам, па ме остави.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во последно време тој често се подсмеваше на нашата слепа послушност кон задолжителните патокази на стварноста. – На сите ни е неопходна нотичка позитивна лудост – ми рече, а потоа ја испразни својата трета чаша црно – Ми се чини дека јас сум веќе сосема близу.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Лежевме заедно, ние двајцата - не, не двајцата, ние тројцата - а, Кети, знаеш ли дека јас за него имав исти чувства како за моето бебе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ти не ли си Дики, осамено момче кое бара широкограда девојка со топол поглед и благ глас?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Татко ми постојано влечка нови и нови, иако му е јасно дека јас воопшто не го сакам афрото.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Очигледно беше дека јас ги изненадив.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Навистина, ништо чудно, ништо лошо. Кој не би го сторил тоа - за Соња.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На зборлестата Огнена ѝ одговорив дека јас лично не располагам со повластици во врска со погребите; немам ни доволно информации за одлуките што ги носат одговорните другари.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тешко, без да сфатам дека јас го поседувам тоа што го имам внатре, внатре во мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во душата исти, заблудени синови и ќерки, како половина од главата на детето кое ми се смешкаше во детството, сметајќи дека јас сум единствениот што ја има таа претстава во главата: Невидливата е претворена во црвено масло, како нашите во минатото тазе лузни по абдомените, од кои се извадени протозоите.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Доктор Пачев лежи на грб на мојот кревет. Десната рака му е под темето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Па, изгледа дека јас подобро дознавам отколку ти, драги? Кажи ми, што мислеше за мене пред оној ден кога ти ја дадов пораката?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како да ти објаснам дека јас сè уште “сум таму”?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Ќе видиш дека јас нешто ќе смислам“, рече Перо откако си свртеа грбови за заспивање.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако имаат ксмет децата... ја чув како шепоти тетка Рајна, без да мисли дека јас ќе слушнам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Утредента отидов во Кавадарци да му се јавам на Мане ако може да дојде да се видиме, а тој ми одговори со телеграма дека јас треба одам кај него во Охрид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Брат ми вели дека јас сум само едно среќно идиотче, но јас тврдам дека нешто не е во ред со моите очи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Болката која преминува во сладост ќе ме потсети дека јас сум во реалноста, но дека и јас имам право на свој сон.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неговата верба во тебе го прави да се чувствува несреќен и тажен, а само помислата дека јас постојам го прави и среќен и важен!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Тато постојано ни ја кажува кога ќе се скараат со мама и кога ќе ме чуе дека јас на Бреза ѝ велам: „Да знаеш, ако овие двајца продолжат да се караат можат да се разведат?“
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Туку, знај, ако еден ден ме снема под оваа стреа, тогаш да знаеш дека јас сум некаде на Вичо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Шмајзерот го оставив во спалната и до него ливче на кое напишав дека јас тој и тој, другар командире, си одам кај браќата кои крвават и на сабајле, во мугрите фатив пат за Албанија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Веројатно имате право – реков. –Но вистина е дека јас постојано бев со помислата оти нешто ми недостига.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чувствував дека јас исправно размислувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но тој не анае дека јас веќе сум...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Она: дека пишувањето е начин на живеење, но дека јас , за жал, не можам да му се приклонам на едно вакво барање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А јас ја гледам таа слика и во мене се буди една гордост, му се фалам на некој западен човек, му кажувам дека јас сум потомок на овој јунак.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И покрај мојата жестока спротивтавеност за нејзиното вмешување во мојот случај наеднаш откривам дека ѝ должам голема благодарност поради загриженоста и заземањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога почувствува во рацете дека јас нејзиното барање го исполнувам, таа тогаш, додека јас се спуштав на колена лизгајќи ѝ ги дланките преку колковите и по слабините надолу, го отпаша коланот од бањарката, се разголе откривајќи се пред мене без гаќи, со своето тело како целото излеано од млеко, ми допушти да ја изгледам па ми ја стави дланката од својата десна рака на темето и додека ги подвиткуваше нозете во колената и ги подрасчекоруваше, ми ја стегна главата, просто ми се навре на лицето...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Па ти... па вие... знаете, дека јас...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Негде при крајот на месечевата ноќ Пеперутката втрча во мојата соба и водена од насмевката на возбудата долго раскажуваше за некое чудесно лелеење во воздухот што самата таа го чувствувала; ми ја објаснуваше состојбата на привидното летање во кое и сега се наоѓала а од кое произлегувала и оваа нејзина воодушевеност: - Виде - прашуваше таа а лицето ѝ гореше - виде колку високо се качив? Дури меѓу ѕвездите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ќе се свртам да видам кој вика и тогаш ќе се фатам дека јас сум викала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ти знаеш дека јас практично не ја познавам мајка ми Алек. - Да, знам.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Зафатен сум од мислата дека јас ќе биде творецот на пријатниот ден што ќе уследи штом ќе пламне огнот, а веќе во идниот момент ќе бидам со Катерина и тоа благодарејќи на оној непријатен разговор за неа со Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Може сте чуле дека јас забега дури во Бугарија, лели?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Болно е како себеси се убедувам дека јас го заоѓам сонцето.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
„Не ти префрлам за неговата смрт” ми вели, „иако навистина го приумре јадот дека му ги зедовте и нивите и стоката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти се подбиваш со мене, зашто знаеш дека јас сум сираче, дека нема кој да ме заштити!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Точно е тоа дека јас ги купував чоколатцата: имав среќна рака и ретко извлекував дупликати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тенеќе! Мисли дека јас сум до толку глупава и не знам дека тој посакува да стане зет на влијателен полковник и по неколку години да влезе во парламентот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Кога би требало да ве дефинираат со еден збор, што би рекле?  Е па, дека јас работам, а другите ништо не работат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Важно е дека јас насетив оти Уртето ќе го викаат со намера, ако не им признае тоа што ќе го прашуваат, да го стават во самица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никогаш не сум сакала многу месо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ти мислиш – се исчудуваше упорниот иследник. – дека јас треба да бидам лековерниот професор а ти итриот студентот кој е спремен да ми пружи на располагање само делчиња од своите знаења.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Чувствував потреба да бидам близок.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не велам дека јас го открив прва, зошто Прабхупада го кажал уште пред околу четириесетина години.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А ќе треба притоа и да посведочи дека јас сум ја измислил оваа приказна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ме чуја никаквеците, го чуја мојот хуманитарен глас во прилог на слободата на изразувањето, но се правеа дека не ме чуја, дека јас наводно својот глас сум го кренал откако тие си ги навлекоа црните надгробни плочи. Тоа не е вистина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Му кажав дека јас и синовите сакаме да преземеме иницијатива, амбулантата каде што ти работеше да го носи твоето име (бидејќи, истата немаше име).
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Тоа беше нешто земано здраво за готово.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Знаев дека јас ќе ѝ бидам и натаму секогаш најнеопходна, најголема заштита, најголема потпора, и сестра и мајка во исто време.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во едно подоцнежно интервју, тој опширно зборува за судбината што му е доделена: “Мислев дека сум роден за писател, но сега гледам дека не било така.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сакав да ја смирам, да ја предупредам дека јас сум сигурно во првата третина ученици која ќе го помине класот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мислам дека сите додатни објаснувања на Соња Пазарџиева имаа за цел да ме уверат дека сум прокоцкал убава шанса, но дека животот без тие непредвидливи околности ги губел изненадувачките својства, а спомнатата Соња, ја сфаќала во прилична мерка мојата природа, знаела дека јас не сум спремен да го изберам сивилото како основна боја за моето секојдневие.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Го нема. Без помош на мислата неговите заматени очи гледале во Мечкојадовиот шеснаесеттодишен роднина Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А којзнае, можеби токму таа ги поттикнуваше ваквите мои размисли?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Другарката Блажена мене ми рече дека јас тоа не смеам да го направам, ама јас тоа го сторив.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Знаеш многу добро дека јас и Денко Самоников се знаевме колку за едно службено доброутро, или за она необврзно како си?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Малку е тоа за да можеш некому да му ја наметнеш својата волја!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште еднаш го замолив да не се сомнева дека сето ова со водоводот е оправдано и благородно, дека јас морам тоа да го сторам со негова поддршка, дека морам да се вратам со ферман в раце, така реков, со ферман.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мислите дека јас сум единствениот што не умрел?!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Таа мисли дека јас се плашам од жената. Не знае дека и јас исто така добро знам дека веќе немам жена.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Свесна бев колку луѓето сакаат да ме провоцираат, не сфаќајќи дека јас самата тоа кај нив го предизвикувам, веројатно не сакајќи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Зар мислиш дека јас заборавив како се држи митралезот?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа се ознаки на тоа дека јас однадвор сакам да влезам во тајната на духот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Мислиш дека јас зборувам за власт и моќ, а дека не сум во состојба да го спречам распаѓањето ни на моето сопствено тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ме збунивте. Помислив за момент дека јас сум тој што прашува а дека вие се служите со моите зборови“, најде за потребно да објасни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- А најстрашно е - зборувам со измачен глас - јас мислам дека јас сум виновна, дека го донесов вирусот...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Тие веруваат во мене, тие знаат дека јас можам да издржам и повеќе од еден снег. Можам! Можам! Можам!“ - викаше во себе Бојан и ги стегаше тупаниците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А потоа сфатив дека јас сум светот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Одеднаш сфатив дека јас всушност немам поим што се случува, или што треба да се случи.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ете, од ваа вечер знај дека јас ќе барам чаре да избегаме некаде далеку каде никој нема да ни пречи во нашиот живот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И тука, во судницата, тогаш, во тој миг почувствував дека јас и Ема сме ние, и знаев дека и Ема почувствува дека таа и јас како и секогаш и тогаш, во судницата, бевме тоа – ние, кое никогаш дотогаш, додека бевме заедно, не го изговоривме така.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Грд но безвреден потег на повредена жена на која и се завртело в глава дека јас сум ја потпишал заповедта да му се национализира богатството на оној нејзин кулак!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Што? Зар нема да се видиме? - Кој знае... Војна е...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ја имам таа болест - сум читала за тоа - од која очите ненормално се сушат. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 192
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сите очекуваа дека јас ќе се обидам да го извлечам Били надвор.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А кога ќе ја побараат, ќе речам дека јас сум ја суредил, тато на новото бебе да му купи нова количка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Чудно е дека јас му го исплазив јазикот, му свирнав, а тој мене - бонбонче!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Разбери, дека јас не можам да се решам за да им кажам оти се венчавме и за тоа треба бездруго да дојдеш и да ме земеш.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Мислам дека јас и ти треба некогаш да излеземе - ѝ рече уште еднаш како самиот на себе да сакаше да си потврди дека навистина ја посакува таа средба.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се чини дека јас малку сум се успал, нели?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЉУБА: Па еве што ќе направам: ќе му викнам дека јас него го сакам, дека сѐ беше грешка, дека сум готова да побегнам со него на крајот од светов...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тајната е дека јас, како и сите други луѓе, сум пратена на земјава со мисија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Арафат вознесено го следеше Бургиба и во тоа не виде ништо посебно, тоа беше и неговото мислење кое го делеа сите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не ми даде никаков аргумент и сега пред јавноста испаѓа дека е тој во право, а дека јас сум тој што ја нашравил збрката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во следните години јас добивав бранови од возбудување на помислата за „наследување” на дедо ми.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Влези ако можеш! - Росана ми рече дека јас сум имал срцка шеф. Токму со тие зборови се изрази.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Потоа додадов: „Јас, другарке Огнено Гулева, во случајов само реализирам една приватна порачка за која уште не втасало известието кого да го задолжам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Пак молчење. Сакав да станам, да речам дека сѐ јас ќе работам, дека не треба и тетка Рајна да доаѓа ако не може, дека јас нема на училиште да одам ако затреба, само не, само тоа не... се тресев во постелата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сите беа неверојатно слаби, освен, секако, Дачис која беше неверојатно дебела.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ти знајш, - рече ставајќи ја дланката на градите, на таа страна кон срцето, - дека јас прво селото си го гледам. Власта, пак, мене ме гледа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоа значи дека јас сум со половина душа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Нека е така,“ рече брат ми. „А дури и да е така, целото твое обвинување дека јас си го гонам стравот од смртта со вербата во бесмртност на моите дела, не докажува дека бесмртност на душата навистина постои.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа значи дека јас со Хајдегер воопшто не го делам одреденото снижување на вредностите, одреденото подредување на научното или техничкото.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Некои велат дека вие пеејќи за вашата Мајка, пеете за Палестина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас не плачам. Сите жени на оваа маса носат очила. И пушат. Мензата е како оџак.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не е дека јас не мом да го нам ѓоно, ама сега инает ме фати!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас искрено им верував на политичарите во Атина, меѓутоа, сега за нив имам само презир и се прашувам дали имаат тие и најмалку чувство на достоинство и морам да признаам, иако со тешко срце, дека јас, припадник на таканаречениот слободен и цивилизиран западен свет, ете, денес, се срамам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ти многу убаво знаеш дека јас се плашам од секој друг пиштол, само не од твојов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Грчевито пишував, цртав карикатури, редактирав и корегирав и на деветтиот број стигнав дотаму, што генерал-гувернерот на градот, Пешков ме казни со пет стотини рубли, мечтаејќи дека јас веднаш ќе ги исплатам од мојот џеб.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Махмуд Дарвиш мигум се оттргна од внесеноста во пејзажот и со повишен глас, можеби во знак на протест рече: - Да, луѓето се убедени дека јас пеам за Палестина, но јас пеам само за мојата Мајка...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Реков дека јас често бев под дејство на моите нерви и на алкохолот и размислував како да расчистам со директорот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Е, слушајте ме сега, да ви кажа шо виду и шо разбра во таа слободна земја.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Секој на свој начин се бори...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знаеш дека јас не сакам да се мажам уште долго.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Нема да му забележвам, си мислев, ќе проголтам сѐ што ќе каже, иако немав ништо што ме врзуваше, потоа ќе си заминам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Како што стравот во мене расте така полека сфаќам дека ова е привид, дека јас се наоѓам врз вулкан кој туку што не почнал да блуе црвена, крвава лава и сакам да побегнам, што побрзо да побегнам оти веќе слушам подземјето татни.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Работата, меѓутоа, е мошне сложена со оглед на тоа дека јас не сум единствениот Monty Cantsin на светот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Камбо тогаш ми рече: Миле, ќе кажам дека јас ја прекинав колоната, јас сум Циган и не е штета што ќе загинам, а ти си убаво девојче и ако загинеш цел баталјон ќе плаче, а кога ќе чујат во селото и тие ќе се расплачат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Не е прашањето дали нешто од човекот - да го наречеме тоа душа – по смртта продолжува да трае.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Излегува дека јас повеќе пати сум им пишал.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ме обвинува дека јас сум причината за болеста... Сугестивен е...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ако ништо друго, ми сигнализираа дека јас сум главната карика и медиумот за комуникација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
ПИСАТЕЛОТ: Ми се чини дека јас со никого овде не се познавам...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тогаш ме забележаа дека јас влегов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Притоа не заборави да напомене дека јас сум единствениот среќник на кого, таа ноќ, му прават услуга.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Почнав да го уредувам списанието “Бајонет”, што во Харков имаше огромен успех и сосема ја напуштив работата...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
МАНЕ: Немој после да кажеш дека јас сум крив!
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Треба да се сфати, ѝ пишав во едно писмо на Агна, дека јас не се трудам за себе, туку за сите на кои им треба и вода и поука.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се обидов да му кажам дека убивањето на птиците е злосторство, нискост, некултура, а тој ми рече дека јас треба да си ја гледам работата и дека од десетте убиени птици светот нема да пропадне!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
„Моите дела се сметаат за не многу сериозни, бидејќи се направени без задна мисла за шпекулација и дека јас ги работам забавувајќи се, како да спорту­вам.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Јас го правев тоа со страст што ме опијануваше, шмукајќи ја првин едната, а потоа другата брадавица, апејќи ги цицките чие менување на облините го чувствував на површината на усните и јазикот, кој застануваше на места за потоа одеднаш да направи свиок со врвот, да притисне, да потсети дека јас сум тука и дека таа игра не е надвор од мене, дека таа е дел од моето рацио, дека знам што правам и дека знам зошто го правам тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Александар забележа дека Павле му намига... хммм веројатно мисли дека јас и Бојана сме пар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
МЕШАЕВ ВТОРИ: (На Љуба) Знаете, чудно нешто: ете - обидот на тој господин, и уште една прекрасна средба, која тукушто ја имав, ме потсетија, дека јас во свое време од немање што да работам се занимавав и со хиромантија, онака, аматерски, но понекогаш многу успешно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тогаш се погледнуваме, Мари- Клод ја подигна главата за да ме погледне во очи; грчевито држејќи се за шипката од седиштето чувствувам дека јас и сум всушност она што таа го гледа, нешто толку бледо како и она што јас го гледам, бескрвното лице на Мари-Клод која ја стиска црвената чанта, која ќе го направи првото движење за станување додека возот веќе влегува во станицата Доменил.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Оди кажи му дека јас го викам и да дојде веднаш.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Зборувајќи за неостварените книжевни стремежи на својот татко, Борхес во својот “Автобиографски есеј” напиша: “Од времето кога бев момче, кога слепило го снајде мојот татко, премолчено се подразбираше дека јас треба да ја остварам книжевната судбина којашто околностите му ја одрекоа на мојот татко.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За да проверам дали сум во право со сомнежите, веднаш се јавив на мајка му. Ѝ кажав дека син ѝ нема клуч и дека јас сум замината, па затоа тој во секој момент треба да пристигне во куќата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Си почекав, дека има катови, меѓукатови, мезанини... ама дојде, заедно со оние двајцата, силно задишени и црвени, а таа дури подлутена дека јас ни едно кафе не сум испила во комшии, туку ги реметам по катови ете овие „вработениве“ по лифтовите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Да не ви текне повеќе да чкртате по тетратките дека јас сум ја сакал Бала.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Дека таа лично од мене не побара да си го поврати она што и е одземено!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тие три збора во еден момент Круме Волнаровски ги продолжи во „така сакаше Шефот“ (или така можеби мене ми се причини), но веројатноста дека јас тоа навистина го слушнав беше голема затоа што често, во отсуство на цврст факт во кажувањето (си го толкувам тоа како професионална деформација) ние го спомнувавме Шефот непосредно слушнат во наложувањето на обврските, иако никој од нас не можеше да биде блиску до него, а уште помалку близок со него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа се пријавив кај комесарот и му кажав дека јас ја прекинав колоната, тој најде една олеснителна околност: Ти си добар борец, Милке, за тебе тоа не важи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од мене се очекуваше да бидам писател”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ништо не реков. Дури и она за кое помислив за момент дека сум го рекол, не е точно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- За кого говориш, Лозане? - За него. Го закла волето, сега мисли дека јас ти кажав за тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Готова бев да се карам и да почнам да викам дека јас не ја згазнав мачката, туку дека таа прво ме гризна, па што сака нека е со мене и со Дино и со киријата и со станот, но во тој миг влета Дино со шпиритус и со завои и ме фати за рака да седнеме на каучот да ми помогне да ја исчистам раната.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Те молам само не кажувај дека јас сум ти вториот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Ајде“, и реков „штом толку знаеш кажи кој е?“ „Оној, смешниот Боге од Бањи“, вели.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност може да се рече дека јас и мојот млад пријател во овој момент поминуваме низ светлини што одамна згаснале.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Разбирам! - подигна рака за поздрав и, откако постоја уште малку, рече: - Разбирам, ама да знаете, другар командир, дека јас таму нема да бидам добар шофер...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Никој ништо не земаше пред мене, ниту видов некого да се боцка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие веруваат дека јас тука имам замешано прсти. Како јас да сум го затворил.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ГРИНАВЕЈ: Кога филмот се појави, често беше нагласувано дека јас сум само обичен манирист.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А тој, гнидата, го набедил човекот и ете сега, како што слушам, седи во затворот во Нивици и изнесува и истура во езерото кофи лајна...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Бев свесен дека за толку голема и неизвесна работа како што е копањето бунар, треба да се има трпение и мудрост и дека јас ќе морам да се усогласам со тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Забележувам дека светлината која во лето, кога е силна, ги изедначува преслапите на планината таму пред мене, сега, пролетта, кога е поблага, ги истакнува горните делови, врвовите и тумбите, и гледам дека ги има многу, дека не е еден гребен и еден преслап, туку повеќе гребени и повеќе преслапи, дека јас сум далеку, зафатен со расплеткување на пајажината што ја сплел големиот пајак на времето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се разбира дека јас лично за оваа моја слабост немам објаснување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)