дека (сврз.) - тој (зам.)

Пред да заспие Лобо успеа да промрмори дека тој џган личел на црниот Фреди Кригер, но овој наместо ножеви на прстите имал курови!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој навистина се наду и со некаква услужна страст се тапкаше себеси по големиот мев; го правеше тоа бавно, тешко, очигледно му беше напорно да ја подигнува раката; солзи често му течеа врз лицето; но тој веќе ништо не разбираше. Маргина 37 67
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Откако Матвеј Николаевич умре, си дојде на себе во својот гроб, под влажната и тешка земја.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Целата модерна историја на концептот на субјект се потпира врз Декарт и неговиот дуализам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Матвеј Николаевич стоеше бос, наведнат над заспаната ќерка; неговото лице беше вкочането сосема блиску до градите на Наташа; на Вадим му се причини дека тој мошне смрдливо и чкрипаво мласка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Важно е да се каже дека поголемиот дел од претставените дела се наоѓаат во колекцијата на Чарлс Сачи, рекламниот магнат кој и самиот ја збогати комерцијалната поп-иконографија во своите реклами.15 Уметноста од рекламата ги позајми моќта за комуникација и манипулација, но и увидот во организацијата на економскиот систем.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Декарт во делото издадено 1637 - „Расправа за методот“, објаснува како неговата убеденост во реалното постоење на рес когитанс (супстанција која мисли) произлегува од неговата потрага за солидна основа на познанието, во која што потрага тој ги става под „лупа“ со методот на сомневање сите негови дотогашни сфаќања и знаења. Маргина 37 41
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Конечно, американскиот естаблишмент сметаше дека тој таму и припаѓа, а тој уживаше да ја игра улогата на опасен здивеан визионер.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И прво што старецот забележа беше тоа дека тој може со помош на некој чуден, необично- тежок, но можен напор, да излезе од ковчегот и од таа земја.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Имено, тие ги побиваат аргументите на противничката група со следното: 1.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пред зори, слушајќи шушкање, Вадим се разбуди.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, уметноста за која стана збор во потполност го користи фактот дека тој економски систем е организиран како симболички систем.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најпосле Матвеј Николаевич со сета тежина тресна отстрана; и одеднаш Вадим слушна дека тој запеа; запеа некако без свест, поточно, залелека, почна да стенка нешто свое, што личеше на цичење на свиња што ја колат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ваквата постапка ќе го доведе до заклучокот дека единствено нешто во што не моæе да се сомнева е дека тој самиот е тој што се сомнева, па така мислењето (бидејќи сомневањето е мислење) станува основа на неговата теорија на познанието, изразена во прочуениот став - Цогито ерго сум.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вистина е дека тој постојано е во сè поголема криза, но сè уште не е напуштен или супституиран.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Д-р Џуџу: Знам, знам, се шегувам. Но случајов е многу чуден.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најстариот досега пронајден споменик не мора да значи дека тој навистина е најстар, уште повеќе што до нас не е допрен ниеден изворен ракопис на Константин или Методиј, а се знае дека нивната дејност како преведувачи на богослужбени книги е мошне обемна. 2.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Има некаква поента во тоа да се фотографира Тимоти Лири во лудачка кошула.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Важно е да се наведе дека тој беше и член на Металскиот синдикат при ССМ, кадешто сите членови плаќаа месечна членарина во висина од 100 до 120 ден.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, во овој период, тој добива неочекувано Известување бр. 02-6842/1 потпишано од тогашниот нов Министер за одбрана, во кое се вели дека тој не треба повеќе да доаѓа на своето работно место и како основ на 54 таквото известување беше наведена одредба од тогашниот ЗРО (1993).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Исто така, од овој случај можеме да заклучиме дека понекогаш борбата за своите права може да трае и предолго, барем во вак- виот денешен неефикасен судски систем – но дека со упорност, самоувереност и добар мотив може да се достигне и она што, на прв поглед, изгледа бесцелно и обесхрабрувачки.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ваквото непречено течење на работата траеше сѐ до крајот на месец ноември 2002 година, кога всушност се јавува и проблемот со којшто С. С. веднаш решава да се соочи.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во случајот со нашиот соговорник тоа беше желбата и потреба за правда, да ја докаже својата чесност – дека тој не беше оној кој ја оштетува компанијата....
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, иако во договорот со работодавачот стоеше дека тој може да добие отказ „во секое време“ – тој, со право, вели дека во трудово-правните односи постои т.н. ограничување на автономијата на договорните страни, со што договорот не смее да биде порестриктивен од законот, што впрочем се покажа и во неговиот случај.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тоа е, всушност, оној вработен кој и ја пренесе наредбата од сопственикот на фирмата, со кого прет- ходно се консултираше телефонски, а кој во критичниот момент за себе ја одбра најлесната, најбезопасната и банална работа да го измие „пиштолот“ за нанесување малтер, а на своите неискусни подредени им ја остави потешката и опасна задача на отпушување на цревото, кое беше под притисок од шест бари.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Парничните трошоци во висина од 4.200 МКД, исто така, паднаа на терет на „Дервен“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во акционерското друштво „Алумина“ – Скопје, кадешто имаше околу 600 вработени2 – според систематизацијата на работните места – Анчевски работеше како ВКВ столар, во столарскиот погон на друштвото.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А во своето сведочење овој сведок изјави дека работниците работеле „на своја рака“, неприсилувани и без наредби од никого и дека тој не им бил претпоставен на Јакшиќ и неговиот колега!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, овој второстепен орган кај работодавачот воопшто не се произнесе, по што тие поднесоа пријава до синдикатот на претпријатието – за да, по 15 дена, добијат усно известување од истиот дека тој „нема ингеренции да одлучува по тоа прашање“ и својата правда да ја бараат пред суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По добивањето на отказното решение нашиот соговорник, заедно со уште двајца други работници (еден од Скопје, а друг од Куманово), поднесоа приговор до работничкиот совет,3 во кој наведоа дека отсуствува елементот на вина, бидејќи тие натовариле точно онолку колку што пишувало во кантарската белешка и во испратницата, како и тоа дека не се сослушани да дадат изјава во своја одбрана, а не им е оставен ниту гарантираниот отказен рок кој им следува согласно Колективниот договор за Агро-синдикат и Здружение на водостопанството.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Против пресудата работодавачот, кој ја изгуби парницата, знаејќи дека не е во право не се осмели да покрене никаков правен лек и истата беше спроведена доброволно – а раководството на „Дервен“, поучено од овој случај и под страв дека тој би ги поттикнал и останатите инвалиди на трудот да тужат – самоиницијативно ги исплати и трошоците за исхрана на останатите кои беа во иста фактичка положба, а немаа покренато тужба за истите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Според К. П. самиот закон дава можности за заштита на правата на работниците.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сиротите животни со тажен поглед се утешуваа од зборот на нивниот газда, знаеја дека тој збор е полн со разбирање за нивната мака – тие и тој имаа иста цел: да стасаат до врвот, излегувајќи од темната магла, од коријата со згусната дабова шума.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ретки злобници потајно тврдеа дека тој бил уфрлен шпион во Козар маало, постојано соработувал со властите, а сега сите ги оставил на цедило!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш татко ми му рече дека тој, а не Чанга, пропуштил цел еден живот, вистински живот, поради читањето книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Па зар не разбрале дека тој проклет ден „Д“ не се однесува на нив.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што се однесува до баџанакот единствено ми е непријатно што двајцата знаеме дека тој беше во онаа група грди луѓе што ме тепаа или сакаа да ме тепаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знаем дека тој збор ми беше страно важен, ама ете никако да се сетам кој збор беше а знам...
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Гледајте! Гледајте што прават! – ми вели како божем ни лук јал ни лук мирисал, а јас знам дека тој ми ги скавжи луѓето само не знам како.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас будалиот се јадосав дури кога забележав дека тој ги пуши моите цигари.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Бев чул, дека тој гроб би можел да биде гробот на Никола Поцо, мојот предок, но немав сигурни сведоштва.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога малку се созеде, се обиде да ме увери дека не е тој што сака да навреди, дека тој само ми пренесува што зборуваат другите, дека тој ме почитувал како пријател.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На едно место кажува дека со машината за пишување излегувал, топорејќи се, и на балконот во Маказар, расоблечен, како што вели, несвесен што кажува и самиот, и раскрилен над целиот простор, за да го видат сите дека тој пишува, и тоа не било што, туку книги!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во случајов, точно е дека тој беше во С., дека разговараше со луѓето, иако суштинското не беше точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас потоа не реков ништо, бидејќи сфатив дека тој не ми ја следи ни мислата, ни расположението.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дојдов овде за да го стегнам животот во една повест, а гледам дека тој е нешто што се живее или не се живее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И онака, вели, не му е јасно зошто Симон му ги оставил на чување, што ќе му се, кога таа веќе му ги вратила, откога сфатила дека на него не може да се надева, дека тој абер нема да се разведе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така вели: „... Се зборуваше дека тој (Никола Поцо) ја извалкал честа на сите наши домаќини.“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А излезе дека тој пак пошол за да се искачи на некој замислен врв од Маказар над своите поранешни соселани и од високо да гледа на светот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И не само мислење, нудеше сослушување, совети, рамо за плачење, пречекуваше, испраќаше клиенти, тешејќи ги дека сѐ ќе биде во ред, дека нема да биде залудно нивното барање што го доставиле, дека ќе се случи чудо и дека токму ним ќе им биде помогнато, дека не смеат да изгубат надеж во институциите на системот, дека тој искрено верува ... иако сѐ што му се плеткаше во главата, во моментите кога ги кажуваше овие сказни од земјата на заблудата, беше едно здушено „ееххх, кутри луѓе, штом животот не ви помогнал до сега ... но којзнае...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се сметало дека тој ќе ја брани честа на фамилијата и нормално, по сите обичаи на Западна Македонија, најголемите почести, по грешка отишле кај вујко ми, најголема слабост на баба ми.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Неподносливото тропкање на пинг-понг топчето (сега веќе убедена дека тој звук доаѓа токму од тој предмет и од ниеден друг), продолжуваше, а јас станував сѐ почувствителна на неговата дразба.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Едноставно не можеше да се помири со идејата дека тој е човекот што е предложен за Нобелова награда.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Патот беше многу долг и напорен.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Трендафил раскажуваше дека тој ја чувал мајка му од кучиња додека таа одела по куќи да пита парче леб за да ги нарани синовите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Рајт докажуваше дека услов за убедливоста на кој и да е аргумент против приватниот јазик е дека тој треба да ја допушти контингентната приватност, бидејќи во спротивно, како што истакнува тој, ќе се тврди далеку повеќе, и ние не ќе бидеме способни да најдеме смисла во она што го прави некој Робинзон кој, на пример, самиот се учи да игра со Рубикова коцка исфрлена на неговата плажа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Специјализирал во областа на аеронаутиката.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беше страшно симпатичен и навистина пријатен за разговор.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
(Дрела беше прекар што некој ми го закачи и ете тој остана многу подолго отколку што сакав.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Имено, аргументот за приватниот јазик вели дека јазикот не може да биде логички приватен, т.е. да може да му биде познат единствено на оној кој го употребува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ондин и Дороти така ме викаа без престан - тврдеа дека тој прекар настана со спојување на Дракула и Синдерела).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Оваа поента Рајт ја формулира во вид на прашање: „Како е можно да се знае што тука бара од мене правилото кое го сфаќам?“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Една вечер ми кажа дека тој е всушност од Сиетл, и сето време додека зборуваше како таму е убаво и како воздухот и реките се чисти се чувствуваше страшна носталгија за домот. чудно е, но се сеќавам дека таа вечер, додека зборувавме во Ондин, Друидсите ја свиреа „Wild thing” од Трогси - песната која Џими така фантастично ја отсвири идната година на Филмур Ист, во својот prince pirate look - зелена плишана кошула и мускетирски шешир со црвенкаст пердув.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ќе почнам со тоа дека тој всушност се вика Raymond Pilon и роден е тука некаде во околијата на Монтреал, во квебечко-француско семејство, во знакот на Лав. Lazer упатува на ласерски зрак што пробива и најотпорни материјали и ги руши сите пречки, иако го користат и за лекување.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
(Луѓето бурно реагираа на тој филм. Една многу симпатична постара дама ми пријде на една журка во ОН и, откако малку позборувавме, ми рече дека многу би сакала да го види Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сè што се бара за она што тој го употребува да биде јазик, е тој да може да биде споделен од страна на другите. (Тука не ги земаме предвид сосем тривијалните примери на „приватни јазици” кој, како кодот на Пепи, се само шифрирани јавни јазици.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тврдењето дека јазикот не може да биде логички приватен не е тврдење дека тој е логички јавен, бидејќи тоа ја остава отворена можноста за контингентна приватност, т.е. можноста за некој Робинзон Крусо напуштен на некој остров од своето раѓање, кој сепак преживува и во текот на растењето развива јазик.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од перспективата на интенционалистичкиот начин на објаснување на следењето на правилата, ова прашање мора да изгледа апсурдно: имено, што друго може да значи тоа дека некој го сфатил правилото, освен дека тој знае што тоа правило бара?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се чини дека Витгенштајн ги користи согледбите за „лабавоста” која може да се јави кај правилата кои управуваат со изразите со намера да се одбрани од оној вид објективизам кој самиот го застапуваше во Tractatus-от.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се смета дека тој го проектирал авионскиот мотор на млазен погон.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сега можеме да одбележиме дека тој можеби има право во поглед на постоењето на таква „лабавост” и покрај фактот дека за една таква одбрана не е потребно повикување на фактите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И реков дека тој филм не се прикажува повеќе, но би можеле да организираме нешто друго.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Љубезно нè поздрави и ни рече, дека тој е директор на овој камп на ЕОТ.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Разбрав дека тој бил сликар - аматер.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Друг таков не постои во Германија или, доколку се јави нешто слично, тогаш се вели дека тој е плагијат на келнскиот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И затоа секој што застанал и зјапи во витрините на кабарињата, на бистроата, во бутките со порно литература, во кафеаните каде што се нуди само голотија, во кината каде што се екранизират порно филмови и на чии влезови, за пропаганден ефект, задолжително стои забелешка дека „гледањето на филмот е строго забрането за луѓе под 18 години“, е некој дошлак во Париз, некој турист и гостин од некоја странска замја, кој можеби дошол тука, на „Пигал“, за да каже, кога ќе се врати во својот крај, дека бил на „Пигал“, зашто се смета дека тој е еден од симболите на француската метропола.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
За чудо, пак, кучето, кое стоеше покрај слепиот армоникаш, веднаш му даваше знак со виење ако некој се доближуваше до него, без испружена рака кон кутијата, зашто веројатно сметаше дека тој се доблжува кај неговиот стопан за да му ја земе кутијата со пари.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Мислеше, можеби, дека тој ѝ се додворува.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Мотивот за тоа преуредување бил очекувањето дека тој тип мислење ќе биде “адекватен” за осознавање и совладување на околината, можеби и за совладување и осознавање на човекот и општеството.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Таа во секој случај би сметала дека тој е виновен.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Човекот мисли дека тој има контрола и дека тој управува со предметите и Машините, но колку тој ги условува нив, толку тие го условуваат него.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но посебно жално во целава приказна е дека Крлежа е промовиран во Туѓманов советник во моментот кога веќе речиси на сите им е јасно дека Претседателот воопшто нема потреба за интелектуални совети бидејќи тој самиот себе си е доволен интелектуалец, уште повеќе, дека тој и не е ништо друго туку типичен хрватски интелектуалец, значи сега кога е јасно дека нашиот Претседател сето ова време воопшто и не се занимавал со политика, туку само го довршувал својот историчарски opus magnum со делото за настанокот на хрватска држава во дваесетиот век, потопувајќи го овојпат перото во крвта и солзите на сопствениот бескрајно обожуван народ.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но како непланирана последица од овој пронајдок е и фактот дека тој ни нуди критичко од-странување од овие функции.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Одговори дека тој тоа не го гледа.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Нетранспарентноста веројатно е еден од поважните македонски проблеми, иако веројатно дека тој отров (стравот од сопствено мислење) се наоѓа многу подлабоко во менталитетот на нашата средина.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но веќе тогаш почувствував дека тој бес и пцостите не се однесуваат само на Милан Бабиќ, дека погодуваат многу пошироко подрачје од она на Книнската краина или дури и од она на политиката како таква.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Денес, како типичен “буржуј”, во безгрижна атмосфера на зеленило, во своето големо студио, пријатен и насмеан, Ла Гак вели дека тој по вокација можеби повеќе е “завидлив писател” отколку “сликар”.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Парадоксот да биде поголем, Кравар и самиот е свесен дека тој граѓанин пред кој на колена би требале да паднат екстремистите од сите видови е само негова химера, конкретно, дека тој граѓанин, со зборовите на Кравар, “...во нашето општество 32 okno.mk сè уште е прилично незабележлив”.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Од друга страна пак, тој и владиката беа два поглавара на островот и во тешките времиња на италијанската окупација беа упатени еден на друг многу повеќе одошто тоа би биле во времињата на слобода и на мир.  Со тие чувствувања, впрочем и се собра овој одбор под иницијатива на локалното свештеништво и на градоначалникот Карер, на оловниот ден што навестуваше скорешен дожд, трпеливо да го чека владиката на закинтското пристаништето.  И додека групата на молот уште немаше видено дека тој наближува, од прозорецот на својата канцеларија појавувањето на бродот на хоризонтот го виде Паул Беренц, началникот на СС единицата на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Знаев дека тој ќе ни го обели образот”, вели Аптовицер со својот карактеристичен стегнат глас, расположено удирајќи со прстот по весникот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Полека ги отвора очите. Иако е доцна, не спие.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”.  За Константин З. сè стана безумно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Веднаш по враќањето на кралот од дестгодишниот егзил, Цви силно го поддржа и така ја обезбеди неговата милост, неговото внимание, неговото пријателство, конечно и неговото влијание во својата лична, а се рабира и во полза на нашата духовна заедница.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие не го знаеа Цви. Не знаеа дека тој е над секоја определба, сега кога за првпат се извлече од притисокот на авторитетите, избивајќи на врвот, не сакаше да поднесува ничие туторство, ничие влијание и се обидуваше да ја обезбеди својата слобода преку јакнењето на сопствениот политички авторитет.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
По реализацијата на тие итни задачи можеше да го сврти вниманието кон спецификите на ова мало островце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Шаховските известувачи, во куси реченици, констатираа дека тој не може да ја постигне својата форма, почнува доста добро, но брзо се заморува, расипува и добиени позиции и нема сили да го издржи финишот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И сега го порази едно чудно чувство дека тој е одамна тука, дека тој бил отсекогаш тука, покрај Франца и Рангела, и дека судбината му е неразделно вплетена и еднаква со судбината на овие луѓе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Орде рече дека тој ќе му ја отстапи својата кушетка, а за да не им биде тесно на двајцата, тој ќе оди да спие кај некои другари, има каде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Меѓутоа Орде не дојде вечерта и беше јасно дека тој заправо избегнува да се сретне со Милета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Излезе дека тој бил познат со покојниот му татко на Пискулиева и дури, може да се рече, пријател.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сепак стариот не сметаше дека е спогодбата заклучена дури не им изнесе на своите квартиранти некои строги прописи од домашниот ред и свои предупредувања од кои најважното беше дека тој нејќе ни да чуе за нив, и подобро веднаш да си одат, само ако имаат некоја сколободија со власта, било таму од кај што дошле, било овде, кај што се сега.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дедо Иван беше целиот внесен во обработката на својата бавча, може да се рече дека тој со неа живееше и единствено таа му донесуваше тихи но незнајно слатки победи и задоволства.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Победна покорност што го тера да го спушти мрачниот поглед, дека тој се плаши за своите очи, печален свирач, еден браток, еден синок, на самовилско оро.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Што знаеја другите беше јасно само по себе - дека тој се стреми кон извесна рехабилитација, што е сосем природно и разбирливо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Грот: Така некако. !
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Децата обично го сакаат тоа, а јас мислам дека ги сакаат затоа што не се кондензирани. A.C.L.U. организацијата се бореше против тоа децата да носат маички со „Симпсонови”. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Навистина, ако некој ги игнорира овие „длабоко“ втиснати социјални закони, склони сме да речеме дека тој е „неприроден“. 60 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мислам дека стрипот на Кац беше навистина добар.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој елемент е секако познатиот „MacGuffin”: на него налетуваме во сите Хичкокови филмови чиешто случување се структурира околу некоја украдена или загрозена „тајна” - Хичкок секогаш одново нагласува дека тој елемент (да ги споменеме и украдените планови за авионскиот мотор во 39 скали, шифрираната мелодија во Дамата исчезнува...) е сам по себе причинување, „nothing at all”, и често ја кажува оваа приказна за двајца луѓе во возот во којшто го прочитал називот „MacGuffin”: „Еден од нив прашува: „Што има во оној пакетот на полицата за багаж?“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа значи да се опише клукањето на гуската во светлина на фактот дека тој чин претставува расчовечување, спуштање под ниво и осквернување на вистинската природа на човечките битија и животните.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сметам дека тој е најсмешен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Некој пресметал дека тој стих повторно може да се напише и искомбинира 1.022 пати, токму колку изнесувал бројот на тогаш познатите небески тела.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Но, во Шкотските висорамнини нема лавови.”
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но, точно, претпоставувам дека тој успеа на свој начин да го направи токму она што го сака. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мислам дека тој е вистинско богатство.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но знаевме дека тој постои. Цела ноќ беше чуван.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Секако, ме болеше, ама мене ми беше убаво дека тој токму мене ме брка, а не некое друго девојче.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Фурни леб треба да изедеш, за да созрееш!“ ми рече строго.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој секогаш ме влечеше за плетенки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тато секогаш мисли дека тој мора да е во право.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ништо не реков. А имав многу да му речам. Ама не вреди.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Оттука низ неодгатлива насмевка му мавта ли, мавта на оној Бернини, цврсто верувајќи дека тој не е толку изматуфен за да не ја разбере смислата на поздравот што му го испраќа Микеланѓело.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кој не го забележал црниот шешир на Маргарет Етвуд не знае дека тој, всушност, му држи сенка на некој нов ракпис.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Понекогаш се случува Микеланѓело да излезе од себе и тогаш без исклучок веднаш се искачува на куполата на црквата Свети Петар во Рим.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Бело се насмевнува и бело отпоздравува лебетот во едно од езерцата во Кјото.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Нѐ наведува ли на мислата дека тој и таков бакнеж е престапен, недозволен бакнеж на кој, од друга страна на значењето, пак, толку долго се чекало?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Цел живот залудно се обидував да сфатам во што битно е осмислен животот, каде е и што е тој, и дури откако докрајчи патот ја осознав таа вистина дека тој е тука, точно во овие коски, кои гризејќи се сами себеси - го изгризаа и него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Море ми, те донесе ли господ пак, браче Толе, да се видиме? — го пречека таа —и него и му се израдува, сега уверена дека тој не го дава нејзиниот Андон да пострада.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си го зедоа Ферада Турците, го однесоа во Битола и му ја исприкажаа приказната дека тој арамија, Толета, не го фаќа куршум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе му кажа на Челебијата за случката со Ѓузепа и подвлече дека тој така се пазари за еден месец и така ќе работи, па од другиот месец ако им чини на обајцата, ќе остане, ако не, ќе си бара и тој чорбаџија, ќе си бараат и тие работник на неговото место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Доста е, бре, шо ќе оставиме едно име по нас да раскажуваат младите дека тој и тој се синови, внуци на Андона, Кулета, Мирчета, шо се дигнаа со Толета против изедниците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Види го, како угич во брави! — проговори Толе уште пред да разбере дека тој е Гоце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Главче почна да се правда дека тој од дома не може да излезе, а камо ли кумитлак да брка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ние твои луѓе сме, царцки луѓе, да не чиниш кабул да пострадаме“. Co тоа му даде да разбере на бегот дека ќе му даде десет лири да не го задева него и неговите домашни.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но затоа се пренесе шепот дека тој, кираџијата, кој се викаше Дончо, го испратиле агите без никаков суд на оној свет, бидејќи колџиите му нашле во оризот некакви „железни јајца" за кои тој „не знаел откаде дошле и кој му ги турил во вреќите"...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На Митрета му се бендиса одличниот план и длабоко се издиши, небарем товар симна од грбот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А кај одеше Толе ноќе, и со недели, тоа тој и Мачникот знаеја. Co овој свој план Толе веќе му се слизна од рацете на Адема, и како што се колнеше пред татка си и стрика си, дека тој не мисли довек да биде роб, ете го, веќе го фрли јаремот на ропството и летнаа како сокол во слободен простор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И таа е наредена — одговори спокојно Илија и му објасни на Митрета, дека тој им рече на трупарите и на мајсторот да и кажат на потерата дека дојде Толе Паша, зеде леб и фати нагоре орманот, а од нивна страна веднаш тргна Илија да стори абер в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сиве преку неделата накупи: маст дваесет оки, сирење педесет оки, та Мара слушна в село дека тој и маска пазарел, ама не ујдисал.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Прати еден од овчарите, Палилулевци, до Проќа, и нарача да му соопштат на Риза, неговиот другар во бараката, да се стави со него: има да му каже нешто. Не заборави да му нагласи на овчарот, дека тој е оној мариовец што го отепа гавазот Аќифа пред десетина и повеќе години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ти сега на судот ќе кажеш дека тој те нападна прв со јатаганот и ти за да се одбраниш мораше, во стравот од смртта и во лутината, да го удриш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Муарем со трчанка си појде на кулата и му кажа на Адема, дека тој кумитата од Кулевци си дошол и денеска не ги пушта жените на работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бојко некако се поприближи до вистината и почна да тврди дека тој другарот на Мачникот, Толе, што седеше зимоска кај Митра Брлева го нема од некое време, та не е чудо тој да им се поткажа на агите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се собраа сите потерни одделенија во Полчишта, се врши иследување и се установи, дека тој што побегна е Толе од Крушевица, мајстор на качиња, букари, самари, ама тие — полчиштани не знаеле дека тој е арамија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој беше, што беше, се разбра, дека тој пезевенк, Толе Паша, што ги плени бравите на Велиага од Црничани пак се вратил, Валијата и Фазлибеј, пашата, уште за малку што не ги удри дамла.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А беше учен и ќемерот да не го носи празен, за да дава бакшиши по разни посестримки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Осеќава дека тој ќе биде вечерва на ударот од тупаницата на Адема, но не знае зошто.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но да не ја разберат криво селаните, дека тој е поголем од него, го остави Толета да продолжи, та дури на крајот и тој ги потврди Толевите зборови, дека ќе треба да се вооружуваат. Co тоа се сврши таа конференција и Толе ги пушти селаните да си одат по дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во Толета се разви душевна борба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По описот на ликот Толе разбра дека тој ќе биде оној што го гледаше утринава пред кулата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сиве се брани, објаснува дека ги позајмил од овој, од оној, ама Мара не му веруваше, бидејќи тие Сиве што и ги споменуваше понапред ни пет оки брашно не му даваа на заем, а камо ли пет десет лири, колку тој што поарчи и сакаше да даде за маската.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— се притапкаа сиромаси селаните, но Толе не се делеше од својот ум дека тој е паша на овој пашалук.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите дваесетмина триесет, колку ги имаше во одајата, (колушот) се собраа околу момчето, кое некако отскокнуваше од нив и со умот и со лицето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А така, a? Toj Толе рече дека тој паша во Мариово, а? Добро, добро.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Требало време и одреден степен на креативност да се создаде такво лице, но неговиот став ме убеди дека тој ужива да живее зад него.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Неколку луѓе ми рекоа дека тој расказ од каталогот ги допрел повеќе од твоите слики.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
За командантот на ГШ на НОВ и ПО на Македонија Михаило Апостолски, ќе истакне дека тој е “неупадлив, пред сé достоинствен, многу енергичен, многу љубезен, благ и се грижи за потребите на мисијата“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Не бил убеден дека тој конфликт можел да се реши на мирен начин па затоа ќе даде свој коментар во кој ќе нагласи дека “ако тие сакаат меѓусебно да си ги сечат грлата по војната тоа е нивна работа.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во времето кога се воделе преговорите претседателот на НКОЈ Јосип Броз Тито изјавил дека тој никако не би се согласил на сујуз со Бугарија во кој Бугарија би била рамноправна со Југославија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Но и покрај ваквото уверување Маклин му дал до знаење на Тито дека тој не “бил разуверен“, и дека ќе “суди според настаните, а настаните се многу вознемирувачки“.295 Од своја страна, претседателот на НКОЈ Јосип Броз Тито, притиснат од очебијните факти за она што се случувало во Македонија, а и самиот во нецелосен тек со она што се случувало таму ќе му изјави на Маклин дека сите активности кои се случувале во Македонија “се случувале без негово знаење или одобрување“ и му ветил на Маклин дека тој самот ќе се заложи да им стави крај на таквите активности.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Го слушна Татковиот глас. Помисли дека тој не е сам и дека зборува со некој од членовите на комисијата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа знаеше дека тој се наоѓа пред најзначајната одлука во животот, по онаа ноќ кога реши, сите заедно, да ја минеме границата на Езерото и, засекогаш, да станеме емигранти на животот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Подоцна тоа неверување се претвори во тип на маничен заборав, па секогаш кога ќе се соочев со фактот дека тој не е меѓу нас бев изненаден, како таа информација да има само формална вредност, а никако суштинска... како таа општа констатација да е некаков трач кој набрзо ќе биде демантиран... лично од професорот Гуте кој ќе се појави однекаде и ќе ни раскаже како е таму, од онаа страна на цртата...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Недискутабилно е дека тој е еден од најпровокативните сликари на доцната ренесанса.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Еволуцијата на науките и технологијата иницира нови медиски системи кои можат да го асимилираат во себе уметничкиот експеримент и исказ, но тоа не значи дека тој уметнички исказ нема да има идеен контекст.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега, посматрано со извесна временска дистанца, можам да кажам дека тој период беше ренесанса на скопското културно подземје.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Посматрајќи ги консеквенците на неговото антиуметничко делување сфаќате дека тој ги мрази сите подеднакво, како евреите, комунистите, црнците, масоните и словените, така и својата чиста ариевска раса.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Турците, што беа во заседа, скриени во суводолицата покрај ливадите, отворија на него оган; сега кога видоа дека тој бега и ја наближува шумата, скокнаа од местата и со пукање и викање се спуштија да го гонат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа не знаеше дека тој вечерва воопшто не ја гледал како Јанте, дека за сето време седел долу во бифето на театарот и станал дури кога загрмеле ракоплескањата на крајот од претставата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не скрив дека призракот на сомнението во измамата, во неверството на жена ми, - дека тој призрак ме гони насекаде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ако во близината беше и некој волк, се надеваше дека тој ќе избега од светлината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јасно му беше дека тој пламен не може да значи ништо убаво ни весело.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Токму поради тоа што не ја сакал интерпретацијата на своето уметничко дело, која истовремено би била затворена и бесконечно отворена за имагинацијата на гледачот, Дишан не сакаше да дава посебно јасни нагласки за можните поаѓалишта за исчитување; прикриеното појаснување во насловот и иконографијата претставуваат потврда дека тој го избрал најотворениот и со противречја најбогатиот образец: токму алхемискиот образец.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се користи со мошне малку средства, но тоа навистина е размислување за сликата; сигурен сум дека тој би можел да направи нешто сосема особено сликајќи само стари весници и свеќа. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 63
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Поаѓајќи од една натприродна визија за светлината, исусовецот езотерик, ги проучува нејзините појави и примени, сѐ до laterna magica, за која се смета дека тој ја открил.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но, на истиот начин, како во старите времиња, еден ловец може да нацрта успешен лов на бизони на yидот, со надеж дека тој ќе се реализира.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Така се стекнува впечаток дека тој се обидува да загосподари со моментот на оргазмот и неговото контролирање, па со помош на иновативната техника да го претвори тој дел од екстазата во вечност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Поправо, таа знае дека тој е само една зона на удомување и надзор за цела една генерација, таа, значи, тука нема што да селекционира - својата елита ќе ја пронајде на друго место или на друг начин.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Доследен на развојот на 20-от век, Дишан увидел дека уметникот не може повеќе да тврди дека тој претставува статична „слика“, туку дека наместо тоа, мора да се заинтересира за двосмисленоста и движе­њето, така што гледачот е општествено принуден критички да набљудува, да категоризира и да интерпретира.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
ГРИНАВЕЈ: Верувам дека тој филм е нешто најинтересно и најиновативно што сум направил.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не само што мислеше дека тој не е соодветен за таквата задача туку и дека не е восхитен да навлегува длабоко во таа тема.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Столетието што го делеше од дедо му имењак, ја загуби својата перспектива и неговото сопствено време и неговото „јас“ се склопија со времето и своето „јас“ на неговиот предок, така тој сега стана опседнат од верувањето дека тој лично, а не прадедо му, го изградил мостот на Луда Река, и дека во потпорите на тој мост, што е прикажан во многу приказни, тој ја жртвувал својата невеста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не можеш да тврдиш дека тој го сторил тоа ужасно нешто. Можеби грешиш.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа мислеше дека тој не слушна ни збор од она што кажа таа, но во следниот миг живата светлина му се врати во очите и ужасната маска му се крена од лицето и тој рече, ”Какво име сакаш ти, такво ќе му дадеме.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Можеби умрела од нешто друго, Милан. Тоа се совпаднало кога Даниел го градел својот мост, и затоа тогаш почнале да се шират гласови дека тој ја заѕидал сенката на својата невеста во темелите на мостот. Знаеш како одат тие работи со луѓето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За Охрид јас би рекол дека тој не само што им одговори на моите соништа, туку и ги надмина...
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неговата рака благо го допре филџанот со теглата со шеќер, и со мерицата за шеќер, која преку малото олуче го испушташе шеќерот, во кафето го истури и фактот дека тој беше сопруг што беше изневерен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега ја замислуваше Рози мртва и не беше потрсен од тоа што таа беше мртва или од фактот дека тој бил причина за нејзината смрт.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел никогаш не ги покажува своите чувства отворено, но јас знам дека тој тебе те сака.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не беше свесна дека тој е тука сè додека тој не застана до нивната маса.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од каде воопшто тој знаеше дека тој беше женет?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби ти ќе го натераш да сфати дека тој самиот од мал конец си направил јаже за бесење, и дека снопот светлина што го гледа тој е само една раска во неговото око.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се издигна над теренот на неговата мисла како натпис, кој ја прокламира недвосмисленоста дека тој ја заѕидал сенката на својата невеста во темелите на кулата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако Рози умре дознавајќи дека тој ѝ ја предизвикал смрта во момент на слепило, но притоа знаејќи дека тоа го направил од љубов и каење, тоа може да го намали ѕверството на гревот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А што се однесува до Даниел, се чинеше дека тој сакаше секоја минута да ја мине со Рози.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но Кети рече дека тој не сака да слуша, а Кети го познаваше својот син, го познаваше неговиот татко и од какви луѓе потекнува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Автомобилот сè повеќе ѝ се приближуваше и од неговата бучава сфати дека тој се движи побавно и дека ќе застане. „Сакаш ли да се качиш?”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога се обиде самиот да си рече дека тој е ѕидарот на овој отворен театар, и дека сите разновидни операции беа под негов директен надзор, тоа му беше чудно и невозможно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тие беа ритуал на култ во кој тој веруваше дека тој и Рози беа ексклузивни поклоници.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Јазик, слобода, дух, непобитно е, дека феноменот на јазикот не може да се заобиколи, дека тој претставува апсолутна материја на поезијата, дека е стожер околу кој кружат и музичкото и ликовното и мисловното и духовното и самото време, најпосле.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Со одлука У.бр. 263/2009 на Уставниот Суд на РМ, беше касирана ваквата одредба, а Уставниот суд во своето образложение нотира дека со ваквата формулација „се создава можност работодавачот во димензионирањето на работните активности да ги повреди уставно загарантитраните човекови слободи и права во кои се и правата од работен однос и интегритетот на работникот“. 33 в) кон експлицитната формулација која прохибираше дека работодавачот не смее да наложи работа подолго од полното работно време на повозрасен работник (работници повозрасни од 57 години – жени и 59 години – мажи), беше дополнета со услов дека тој тоа не смее да го наложи „без негова согласност“ (чл. 23 од ЗИДЗРО/фев.13).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Само да не го чујат мечките! Тие не знаат дека тој е сам во собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Денес учителката пак го пофали пред цело одделение и рече дека тој ѝ е најдобриот ученик.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Затоа самоутешно, како тоа да беше моја грижа, поверував дека тој е единствениот човек на кого што овде, во оваа осама во којашто судбината ме има оставено, можам да се надевам дека ќе се снајде.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа не се вели дека тој зема, туку ти му даваш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сандра, свесна дека тој целосно стравува да ѝ пријде поради нејзината болест, насмеано му рече: „Копчето!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Знаеја дека тој има нешто на ум и дека треба кога-тогаш да им го каже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Колку да се знае дека внатре нема никој, дека тој не е дома.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Неочекувано мајката се сврти и, кога виде дека тој уште е тука, овој забележливо му се поклони.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога Влаинката Аспасија, Паца, како што се викала нагалено, одоколу го распрашала Спира што има и како има, и откако ѝ се видело дека тој е седало за птица каква што е таа, му признала дека тие двајцата до влакно имаат иста судбина што ги осакатила и дека нив тој златен свети Наум ги донел да се најдат пред неговиот гроб.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Дури подоцна брезничани ќе откријат дека тој е дојден тука да го инвестира во ди-велопментот на сиромаштијата во Брезница сиот свој ум толку години собиран и печален по Америка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Најпосле заклучија дека тој сигурно веќе отишол во Америка за да се врати со хеликоптер и да ги изненади.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога виде дека тој уште не сака да ја погледне, му рече: "Тој се покажа кукавица".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во ноќите во кои сум копнеел по телото на Луција, не сум предвидел таков потег; имаше во тој потег нешто сосема студено, рутинско, клиширано; оној кој гледал како пајакот ја плете својата мрежа, знае дека тој тоа го прави со геометриски студена прецизност, според сосема јасната самосвест за сопствените анатомски можности.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа молела да не бара такво нешто од неа. Тогаш тој рекол дека ќе бара нешто друго; пробал да ја прегрне, но тогаш некој лудак фрлил камен врз џипот, нешто се скршило и тие избегале. Ѝ реков дека тој лудак бев јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тој продолжи: „Освен тоа, ти виде, нели? Виде дека тој знаеше како треба да се намести клучот во клучалницата за да се заклучи одајата?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се говореше, но тоа беа само гласини за кои во ниедна книга потврда верна не можеше да се најде, дека тој запис е во некаква врска со поетот и царот мудар Јудејски, Соломон, за кого и Писмото Свето говори со слава и почест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го прогонивме Јан од тој свет, но остана мачното чувство дека ни недостига, оти со него бевме блиски; бракот меѓу Земанек и мене дојде како еден вид алиби дека тој свет е сепак реален: дека во тој свет на партиските состаноци, на маскирањата и лагите, на подметнувањата и притисоците, сепак имало и нешто човечко: љубов, здрава, нормална, телесна, духовна, дека од таа љубов ете, се раѓаат и деца.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И наеднаш, иако не можев да го видам, го слушнав неговиот глас: - Понекогаш потрагата по она што нам ни се причинува вистина, фрла грда сенка и врз најдобрите намери - слушнав како му реплицира на иследникот човекот затскриен зад светлината што беше вперена во моите очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во пресметките што ги направив уште пред неколку денови утврдив дека тој прозорец се наоѓа на источната страна на затворот и оттаму може да се види само улицата што слегува кон мостот. Или грешам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А за неговите изгледи не знам речиси ништо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За сите други податоци препорачувам да му се обратиш на Боге од Бањи бидејќи и самата знаеш дека тој е нарачателот а можеби ќе биде одговорен и за погребот“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Огнено, ти реков, да можеше да те сместиме во сандакот ќе те носевме до куќата на раце - и објаснува Боге толку уверливо што сите веруваме дека тој навистина не се шегува туку настојува да ја вразуми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Објаснувањава веројатно беа упатени кон иследникот бидејќи овој се насмеа и рече: "Разбирам разбирам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А со кое право можев да го кажам тоа а Иван да поверува, кога и мене напати, без да очекувам и без да се надевам, луто ќе ме каснеше сомнението!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Сега веќе верувам дека тој привид ќе се осветли, ќе се престори лик! – неочекувано гласно го изнесе својот заклучок - Да не произлезе најсетне дека сега се сети оти мајка ти, или некој друг, ти има кажано а ти, којзнае зошто, си го затурил сеќавањето - се обидов да се пошегувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, во мислите му реплицирав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А мене ме изненади токму таа констатација: дека одговорни личности не ги споделувале неговите гледишта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реков а дури потоа забележав дека тој не ме слуша.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку, она што треба да се има предвид, во тие денови на моето заздравување во спомнатата плевна, Цвета Басотова ми беше единствената врска со другарите од планината и со пријателите од градот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луѓето идеа и си одеа. И никој никого не забележуваше. Како да станува збор за сенки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак, речиси бев уверен дека тој ги сфатил причините за мојата несигурност и збунетост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се повеќе сум уверен дека мајка ми, трудејќи се да го избрише овој податок од моето сеќавање, само ги потврдуваше моите сомненија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Понатаму, од нејасното излагање на Кожинката произлегуваше дека тој бил изненаден од ставовите на некои неупатени другари кои ги застапувале тие поинакви сознанија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си беше заминал. Тоа беше причината на глас да се засмеам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тој случај на што ќе личеше моето објаснување дека тој човек е постојано со мене и покрај мене во сите овие години, а тоа значи дека тој бил и со Иван, со неговиот син?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колата сега веќе еднолично тропоти.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми ја измолкна една зима од под сламарицата и ми ја навлече врз другите алишта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По ова време веројатно е пуста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Она, што го бев слушнал во врска со борците кои престојувале кај нас по борбите кај Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Второто навраќање на Боге од Бањи, само за да проверел колку ми напреднала работата, го искористив за да му го соопштам моето мислење дека изгледа токму бабите се најдобро информирани за однесувањето, дејствијата и последиците на смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова го зборуваше со некој друг тон, можеби укажувачки или изнасилено доверлив; згора на тоа не беше свртен кон мене туку кон изворот на светлината што беше вперена во моите очи, и дури тогаш сфатив дека иследникот и јас не бевме сами во просторијата на катот; дека тој не спори со некои од моите изјави туку се обидува мојот случај да му го образложи на непознатиот гостин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Мајка ми? - се зачуди Иван. Очигледно моето прашање го збуни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зарем не сфати дека знам сосема малку за незгодата што го снајде Иван?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сетив дека тој миг беше проследен од секавицата на задоволството што помина по нејзиното лице; а ваквото чувствување на моментот беше означено и со успорувањето на нејзиниот чекор кој и без тоа беше прилично бавен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нема да ги спомнувам другите поединости кон кои упатуваше поткренувањето на раката што го водеше мојот поглед кон тумбата, бидејќи уште веднаш сфатив дека нејзиниот избор не беше случаен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и си замислив дека му го поставувам неизбежното прашање: „Дали навистина вие досега ниту еднаш не се посомневавте во своите наоди и тврдења?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност зборовите што втасаа од некаде ми открија дека тој сепак се наоѓа во собата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ДАСКАЛОВ
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Но и покрај грешно избраниот пат и произволно донесените заклучоци, потрагата на младиот човек по вистината треба да се сфати како разбирлив чин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека тој човек го имам сретнато. Но тоа беше време на војна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можам дури да потврдам дека тој гердан на вратот на Цвета Басотова во летните ноќи многу пати го имав видено населен со безброј ѕвезди!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или нешто криеш? - го дополни своето веќе изречено прашање Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Мајка ми се чини веруваше дека тој податок нема многу да ми користи. - Кој податок – прашав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Угоре, тоа е истата улица што води кон ридот со лозја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Една од потврдите дека тој престој вистински се случил беше и партизанската блуза. Веројатно паметите дека ја носев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Денес учителката пак го пофали пред цело одделение и рече дека тој ѝ е најдобриот ученик.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А знаеме дека тој милостивникот е со бела брада.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Осврнувајќи се на ова, јас не верувам дека тој предлага суштински поглед на себе, таков што индивидуите би се “пронашле” себеси.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој смета дека централниот механизам на овој модерен облик на моќ е продуктивен, наместо ставот дека тој е контролирачки или рестриктивен, - животите на луѓето всушност се формираат преку овој облик на моќ.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Преку овие прашања, индивидуите кои се загрижени заради “губење на нивниот однос” (преходна доминантна тема), можат да утврдат дека промените во алтернативното ниво на акција сугерира дека тие се на пат кон “повторно воспоставување на нивниот однос” (алтернативна тема или контратема).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Всушност движењето кон изворност, и вообичаеност, во светот, би требало да биде кулминација на движењето кон туѓите и необични светови. (Bourdieu, 1988, str. xi-xii) Според Бурдие (Bourdieu), егзотизирањето на одомаќеното преку објективизирање на вообичаениот и прифатен без никакво сомневање свет го олеснува “повторното самоприфаќање”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Концепцијата на Фуко (1980), беше дека модерната моќ е конститутивна или „позитивна“ по својот карактер и ефектите, а не репресивна или „негативна“, не е моќ која се потпира на забрани и ограничувања.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Индивидуата која заклучува дека “само-занемарувањето” имало големо влијание на нејзината/нејзиниот живот (претходна доминантна тема) може да дојде до заклучок дека промените на алтернативното ниво на акција одразува дека тој/таа се ангажирала во “проектот на само-поддршка” (алтернативна тема или контратема).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А сенката на слонот лазеше кон нас и можеше секој час да не поклопи.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Палјачово не ја разжали сенката, - рече Карамба-Барамба чувствувајќи дека тој палјачо ни него многу не го разжалува.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
По розикавите сенки на лицето и по влажната коса знаев дека тој се капел в река.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Седдно, јасно е дека тој го чувствува присуството на Саздо кој веќе седнува на една од фотељите на средината од собата.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
И како тоа овој нов „сосема поинаков ден“, што многу мириса на хетеросексуално секојдневие, воопшто се разликува од претходниот ден?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Екстатичното обожавање на дивите од светот на операта или од светот на популарната музика можеби не е баш најбуч-работа, но тоа не значи дека е женствено – во смисла на тоа дека жените како група голтаат изведби на Марија Калас или на Џуди Гарланд во иста мера во која ги голта Руфус Вејнрајт или дека се јатат на опери како што се јатат околу тезгите со шминка или дека собираат спотови од Шер или од Мадона од страв да не ги сметаат за неженствени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Поимот „идентификација“, изгледа, е уште еден пример за необработен, непрецизен чувател на местото на некој попрецизен опис или на некоја попрецизна анализа или категорија што засега ја немаме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Голем дел од изворната машка геј-култура не почива врз идентификацијата со негеј-ликови и со негеј-општествени и културни облици, туку врз самиот машки геј-идентитет и врз трудот тој да се истражува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако не го претставува тоа што „никогаш не паднал“ како некакваси доблест (најпосле, човекот вели „ме имало на многу журови / со поведение крајно срамно“), неговото релативно стамено однесување претставува спротивност на повластените испади на ѕвездата, чија слава ѝ дозволува да ги ползува повластиците и почитта што тој не може да ги ужива.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако името ветува дека тој прирачник е за геј-сексот, книгата, всушност, била замислена како сенаменско упатство за машкиот геј-живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
До крајот на песната, меѓутоа, О’Хара ја разграничил неволјата на ѕвездата од својата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Си станал заточеник на сопствената автентичност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, набргу, излезе дека тој Џеф и не бил сам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, Квин, го опиша влијанието што озаконувањето на геј-бракот ќе го има врз неа и врз партнерката со следниве зборови: „Утре, семејството ќе ми се собере на дипломската забава нa внука ми, а тоа ќе биде сосема поинаков ден затоа што ќе можеме да си разговараме кога ќе ни биде и како ќе ни изгледа свадбата и каков фустан ќе носи Џордан, правнука ни, кога ќе ни биде цветарица.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Која било од овие промени ќе можеше да се квалификува како значајна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повикувајќи ја да се прибере и да застане пак на нозе, најпосле покажува извесно нетрпение; далеку од тоа дека може да смета на некакви изливи на сочувство за сопствените испади, морал да се снаоѓа без нив, а тоа е зошто неговиот завршен повик истовремено искажува и нежност и цврстина пред глетката на женска гламурозност и абјектност. ‌Тоа што О’Хара свесно ги комбинира тревожната грижа и збунетата оддалеченост го бележи неговото спознание дека тој не се квалификува за субјект на таков раскошен и мелодраматичен дискурс на ѕвезда, макар сведочело тоа и за неговиот восхит и за неговата завист кон оние што се квалификуваат.370 Неговото иронично изрекување на насловот, на крајот на краиштата, го обелоденува својот дискурс како неоснован, освен во тропата на самата мелодрама на славните.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Прават списоци со машки геј-јунаци и луѓе за пример.437 И отвораат четири очи за да најдат траги од сопствената историја.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Промените што ги наброја немаа врска со зголемените материјални придобивки, со еднаквоста пред законот, со унапредувањето на човековите права, со придобивките од правичната распределба, со поразот на хомофобијата, со растурањето на хетеросексуалниот монопол над сопружништвото и над личниот живот и со отстранувањето на правните пречки за основањето и одржувањето интимни врски.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-мажите и понатаму трагаат по свои прикази и по одрази на своето постоење во културните творби, а заинтересирани се да дознаваат за други геј-мажи од минатото и од сегашноста, да откриваат како геј-мажите си ги раководеле животот, љубовта, борбата за слобода и за достоинство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Учествувајќи во нејзината неоснована возбуда, О’Хара го проектира сопственото отсуство на сериозност, особено кога се суди според критериумите на хетеросексуалната мажественост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, не сѐ што не се квалификува како вистински мажествено, според крутите општествени критериуми чија цел е да ја чуваат чистотата на таа ретка и скапоцена суштина, мора да биде женствено.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Имавме одредени сознанија за предметот и дека тој постои“, изјави за Дејли. „Не знаеме ништо повеќе од тоа.“28
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Односно, станува оној што си. ‌А штом ќе стане оној што си, си заглавил во неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, многу е веројатно дека најголем дел од настраните обожаватели на Џоан Крафорд не сакаат сериозно да бидат таа и сигурно не би се решиле да бидат, дури и кога би можеле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нема излегување – барем не многу лесно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А мислев дека тој миг никогаш нема да дојде“.460 ‌Дали мигот што го опишува Квин е навистина оној што сите го чекавме толку скрбно?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога страсната заинтересираност на некој маж за конзервација на историски предмети или за реставрација на дела од некој период се доживува како знак дека тој го има „психолошкиот карактер на жените“ (да се послужам со формулацијата на Едвард Карпентер), тогаш општествениот јазик на родот набрзина се преведува како природна стварност на полот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сосема се согласувам со Фелоус дека честопати во стереотипите има вистина – „Колку и да изгледаат ветво“, вели Фелоус, „геј-стереотипите се корисни за испитување на природите на геј-мажите “ (246) – но кога таквите стереотипи ги претвора во архетипови (х, 247) и во вистини за нашата природа, Фелоус премногу полага верба во клишеата, во општествените фантазии за мажественоста и за женственоста кои ни изгледаат очигледни и точни само затоа што се сообразни со распространетите, општоприфатени поимања на полот и на родот, поимања што излегуваат крајно некохерентни штом ќе ги разгледаме одблизу.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На крајот на краиштата, како да се оттргнеш од сопственото автентично јас? ‌Откако си го разобличил општествениот облик од неговото вкалапено, симболично, конвенционално, општоприфатено значење и откако си му внел длабоко и чисто лично, интимно значење, практично си го направил автентичен. (Ова е друг начин да се каже дека тој станува она што си ти.) А тоа значи и дека си се лишил од готовата постапка за бегство од него – за негово разглобување, раззначување, расветување и напуштање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За тие цели, геј-мажите создале жив, многуопфатен експлицитен корпус од пишани, филмски и музички дела, знаменита акумулација на научни и критички трудови, како и институционални простори за натамошно проучување, размислување и откривање. ‌Понатаму, постои обемна популарна литература чија цел е да шири меѓу геј-мажите корисни сознанија за геј-мажите, од совети за дотерување, преку геј-историја, до што да се очекува од една геј-љубовна врска.436 Оригиналното издание на Радоста на геј-сексот (The Joy of Gay Sex), објавено во 1977 г., содржи не само илустрирани написи во кои се опишуваат разни сексуални пози туку и објаснувања што се тоа дискотеки, зошто геј-мажите одат таму и како треба човек да се однесува во нив, како и написи за особената важност на пријателствата во животот на геј-мажите или за тоа како човек да се справува со љубомората, а, сепак, да има среќна врска што не е сексуално исклучива.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најпосле, сфатив дека тој ден, оној петок, оној 17 март, 2000 година, Службата за студентски прашања на Универзитетот на Мичиген во Ен Арбор, каде што, всушност, предавам англиски, ја активирала информативната страница со распоредот, на која ги објавила предметите што ќе се нудат во зимскиот семестар од учебната 2000/2001 година.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Идентификација“ е начин да се каже дека машката геј-култура е, некако, комплексно зафатена со ликот на Џоан Крафорд – дека тој лик воодушевил некои геј-мажи, дека неговите фигуративни можности ги погодиле и дека тие емотивно се поврзале со него или дека се понесени од односите на блискост или на совпаѓање или на коинцидентност што успеале да ги остварат со него.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Одеднаш, дојде до заклучок дека тој, старецот, сѐ уште му беше од интерес.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во тој миг не можеше да сфати дека тој е само еден ситен атом зависен од целокупната енергија.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Немој да очекуваш дека тој танц ќе се смири за да ја здогледаш ти без мака човечноста во нечии очи! – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Знаеше дека тој е светец, гаталец, пророк или некое обично суштество, со него можеше да се заработат многу пари: со гатање на судбината на луѓето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не можеше да верува дека тој е тој. Се чуствуваше свој.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Пред малку ми кажа дека тој е мојот сомнеж, мојот најголем непријател, сега пак ме учиш да му правам добрини – рече Еразмо, збунет од упорноста на старецот, накашлувајќи се порешително со глас исполнет со своеглава сомничавост.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Го испушти од раце старецот, мислејќи, дека тој ќе застане на нозе, но поради студот и стравот од јастребот, беше малку несмасен со рацете, па старецот, и така слаб, се стркала и пропадна во една од длабоките пештерски дупки.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сириецот се исклештува, терајќи го најмалиот, голобрад придружник (сѐ уште исплашен од приказните за крвожедната Гило што во пустелија со пајакова плунка им ја цица крват на децата сè додека не им ја остави виснатата кожа) ситно да се закашла, придвижувајќи го натежнатиот простор како леснонога искра што се впива во молчалив преграб: - Не убедувај се дека тој ќе те заштити.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Толпата е страшно возбудена, бара одмазда, и за сето време додека чекаме да го приведат и јас исто толку возбудено зашто знам дека тој направил нешто ужасно.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Силно верувам дека тој, беше во потрага по дајмонот, посредникот, оној што допирајќи го со боженската рака, ќе ја разбуди во телото бесмртната душа.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Оној од повисоката команда пак преку југословенска територија се врати во Винени и раскажа дека тој и тој генерал е крив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- А, да – рекоа – Министерството за надворешни работи го препрати кај нас предлогот, меѓутоа ние во Oдборот оценивме дека тој нам малку ни е познат, па оттука оценивме дека тој малку направил за нашите борци, та затоа и не го поканивме.. Што да речам за ова? ***
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И ни праќаа писма во кои ни пишуваа дека ги растурија низ цела Бугарија и дека тој кој нема да потпише изјава дека не е Бугарин, тешко дека ќе добие стан и работа што прилега на неговата професија и образование.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зборува насмеан и ние насмеани само мрдаме со глава, а ништо не разбираме, но сфативме дека тој е сопственикот на кафеанчето и не личи на постар од триесетина години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ѝ даваа селаните и покривачи и перници, виљушки и лажици, чинии и чаши, чорапи, фанели, кошули... и немаше ден камбаната да не удри на мртво и се пренесуваше дека тој и тој загина и плачење се слушаше секој ден во селото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ми се чини дека тој ден Господ не заборави....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сфатив дека тој не сака ние да ја видиме таа книга и можеби затоа станав уште пољубопитна да видам што е.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ми се чинеше дека кога татко ми ќе влезе во салата и ќе се сретне со учителката Вера, сите присутни ќе знаат дека тој, татко ми не е пречекан од учителката Вера како и сите други, туку некако поинаку...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Колку ѝ било тешко тоа чувство дека тој се оженил и живеел со друга жена, толку се радувала и плачела во исто време кога следната година разбрала дека му се родил син.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дали поради тоа што него го сакала ѝ се чинело дека тој син некако замислено по малку е и нејзин син, дека и таа има некакво право на него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Христина, - ме изненади гласот на татко ми, во истиот тој момент кога ми се чинеше дека тој најмалку е преокупиран со мене.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога веќе мислев дека тој разговор е завршен, пак го слушнав гласот на тетка Рајна: - Еве другава зима веќе е на прагот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сакав да му речам да оди по неа, да ја пресретне, но, сфаќав дека тој се плаши да нѐ остави нас повторно сами, да не дојде нешто полошо, уште пострашно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме болеше насетувањето дека брат ми и јас се разделуваме, беше тоа прво сознавање дека тој и јас ќе тргнеме по одделни патишта и таа помисла болеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се запрашував: дали првиот поттик да му предложам на брат ми да се запознае со Сара беше ужасот од онаа помисла дека тој ќе го побара телесното задоволство во некоја од оние улички, доколку не му се случи вистинска љубов?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Станав, и влегов во станот за да донесам ќебе да ја покријам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дојдов до местото каде улицата свива, и чекав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Заспа. Беше топол септемвриски ден, но јас знаев дека нејзе ѝ студи, знаев дека тој студ ја тера да сонува зима и мраз, сонува како е оставена некаде сама, и на неа паѓа снег.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Блискоста на Сара и брат ми започна при нивната прва средба, уште во мигот кога тој ѝ се приближи во нејзината соба, благо подавајќи ја раката, а таа стана, обидувајќи се да ја одржи рамнотежата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаев дека тој чека. Не се оддалечив многу од неговиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никој не знае кој каменорезец ја изрежал во каменот, само се знае дека тој што ја изрежал знаел за големата љубов нивна, како и за глобоката и тешка осамија нивна. ***
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Подоцна ќе видиме дека таа книга се вика Псалми, има чувство дека „дел од маглестата темница“ на Рибоокиот се преселил во него и дека тој го бара токму него.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во таа приказна, конечно, поверувавме и ние, иако само пеењето на птиците во гнездата на највисоките дрвја нè потсетува дека тој некогаш и бил тука.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога, на пример, за некој човек како за амалинот Сане, ќе се каже дека почнал да оди по воздухот, тоа значи дека тој, истовремено, ги загубил старите и добил нови својства.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Затоа тој со право ќе напише дека тој во книгава „ќе ја празнува поезијата со проза“. Ars poetica Ренџов е сериозен автор.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Важно е дека тој дојде од другата страна на земјата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Околностите се такви што нараторот не ни остава никакво сомнение околу тоа дека тој го претставува со глава и брада писателот М.Р.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ни еден српски воспитаник, особено ако тој има живеано во Србија, не само што не им верува на Србите дека тој е Србин, туку и ги мрази за нивниот шовинизам и ги лаже за да си ја достигне само целта, да добие образование.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И така, Србија со своето замешување во македонското прашање направи огромен успех и треба да си признаеме дека тој не е толку во нејзина колку во наша полза.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој интерес малку е задоцнет, но од тоа сѐ уште не следува дека тој си нема сега место меѓу нас и дека може да ни напакости.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој си спомнува како во едното училиште го уверувале дека тој е Грк, во другото – дека е Бугарин, а тука – дека е Србин.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Насетуваше страв во кој тој би бил пајакот а сите оние невидливи зборови за кои стрепеше дека некогаш некој ќе ги изговори или уште полошо, некој знае за нив иако не ги гледа, а тие знаат за тоа и стрпливо чекаат со чувство, дека им е сосема сеедно - порано или подоцна, дека тој сѐ позачестено се откриваше во пајажина за која никогаш и под ниеден услов не би можел да признае дека е негова, тој, од него.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Да го земеме примерот на Лиотаровата филозофија, бидејќи вие укажавте на тоа дека тој зборува за прикажувањето на неприкажливото.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Мислам дека тој тип на искуство ја доведува во прашање разликата меѓу ноуменалното и феноменалното, сетилното и интелигибилното, присутноста и отсутноста.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Туку застанат одстрана, гледа како му се згрчува лицето, а тој со тоа нема ништо, нешто поодредено што во некоја смисла би го ослободило од сомневањето дека тој е токму овде под таа кожа а не некаде во околината на грчот рамнодушно посматрајќи ги илјадниците нови и непознати лица кои извираат од совршено набраната кожа,искривени облици на се што досега видел.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Таа се сети дека тој ден за последен пат ја слушна како плаче.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со колената притиснати околу неговата половина, го туркаше подлабоко во себе и ѝ се чинеше дека тој расте и ја исполнува сè повеќе со секое движење.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Последниве саат-два (му се чинеше дека толку време поминало од моментот кога се разбуди во овој чекор) го потсетија дека тој овде е дел на едно безумие што секогаш значи војна, без разлика како го нарекуваат или како би го нарекле некои други .
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа остана стаписана по овој бакнеж, сè уште не верувајќи дека тој навистина се случи, а момчето веќе ја бакна уште еднаш.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вистината пред сѐ, оти тој беше длабоко убеден дека кога ќе се разбере вистината, кога ќе се сфати дека тој не ја предизвика и не ја започна оваа војна, кога светот ќе успее да види низ лагите со кои го беа обвиле луѓето каков што беше неговиот пријател, таа вистина ќе го ослободи и него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Немајте сомнеж во срцата свои дека Тој ќе се врати!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сфати дека поуките остануваат празни и далечни за оние што ги слушаат ако не можат да видат дека тој ги извлекол од својата душа и токму својот живот го насочил преку нив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сакаше да ја сврти главата и да се истргне од раката, оти за секунда помисли дека тој, сега на само десет сантиметри од нејзиното лице, ќе ја бакне право в уста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Татко му постојано му повторуваше дека тој не е кој било, туку син на синовите на Венјамин, син на десната рака Божја, син на југот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Новинарите, секогаш податливи на неговиот шарм, веќе на големо пишуваа дека тој, за разлика од другите, остава впечаток дека не се двоуми околу тоа дека постигнувањето заеднички политички договор е предуслов за враќање на мирот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пријателката ѝ кажа дека тој само еднаш споменал дека дури подоцна почнал да сфаќа што сакала да му каже.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И уште му рече дека тој, Петар, со својата лицемерна дружба само со „избраните“ Евреи ја омаловажува Божјата благонаклоност кон сите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш го облеа среќа, оти мислеше дека нејзините зборови значат големи дела и дека тој ќе биде оној што ќе успее и да ја изведе земјата од многуте бури на сигурна почва, во среќа и благосостојба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Лошата игра останува како потврда за двајцата пријатели на Греј дека ниту една жена не е гениј и дека тој ќе има уште многу романтични доживувања во животот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Од мајка ми дознав дека тој најскапо ја платил љубовта на нана кон Господ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога ќе му се загледаш в лице ќе видиш дека тој располага со насмевка што може да се окарактеризира како посебна.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во интервјуто вели дека тој и неговата генерација на театарџии со став, бегале од театрите со кои управува државата затоа што тие биле инкубатори на посредни творци, всушност „културњаци“ кои се во заложништво на државата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Само што ќе му се даде на некој актер да зборува за дневен или ревијален весник, ја користи можноста да потенцира дека тој, а не некој друг, е основниот раскажувач на сценскиот расказ, то ест, тој е основниот носител на театарскиот уметнички белег.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можеби за миг погледнал во избраникот на игуменијата Минадора и можеби видел дека тој е третиот што ќе му помогне на качарот Никифор да ја смени скршената оска: така е, тој мајчин син бега од неволата на болниот Неделко, се прави удрен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите знаеле дека тој му е близок роднина на косместиот Онисифор Мечкојад, некои дури и слушнале како ѝ се заканува на игуменијата Минадора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Многу знаеш, Спиро. А со Мечкојадовава кола ... А?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме праша верувам ли и јас дека тој го запалил Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најстариот меѓу нив, Симон Наконтик, со чувство дека е најповикан да ја мери правдата, веќе стоел со крената глава помеѓу пркосниците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Може да се случи меѓу првите да загинам... Го определувам за свој заменик Онисифора Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник му пришол полека на другиот Онисифор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не, јас веќе никому не ќе пуштам крв, рекол со напнат глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Онисифор Проказник рече дека тој ќе ја тера кон Лесново. Неговиот имењак ќе се врати.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јазикот ми беше влакнест, старечки: лежеше во ковчегот на вилиците како бессилен мртовец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се криела ли итречка игра на челникот во тој предлог да го придобие на своја страна бунтовниот имењак од прости сметки зашто верувал дека тој може да посегне со своите тешки шепи кон невидливата књазовска круна на кукулинската татковина?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои рекоа дека тој дошол да си касне за душа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако не гледал во него, без причина наеднаш чувствувајќи мирис на бадем или на летно испарување на засечен афион, знаел дека тој држи нож во рака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само еден, некој Јаков Иконописец што ќе останел да го надгледува довршувањето на водениците, движен од исконско пијанство во себе, можеби со заткарпатска медовина во крвта, без причини се обидувал да запее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои ненасито го разгоруваа својот страв со сладок очај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Рекол дека тој ќе го чува мртовецот и дека наутро ќе решат што да сторат со таа смрзната смиреност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа не му реков на Симон Наконтик дека тој не е виновен за закланото воле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
МЛАДИЧОТ: И немам. Јас дури не сум сигурен ни дека тој се наоѓа во престолнинава.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас многу добро го знам Иван Никифорович и можам да речам дека тој немаше ниту намера да се жени.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Може на опасен, а може и на сосема безопасен начин.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иван Никифорович никогаш не беше оженет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Драги Клиневич, јас сосем сум согласен со вас и залудно вие... се впуштавте во такви подробности“, рече Тарасевич и продолжи, „Во животот има толку страдања, толку маки и толку малку одмазда... јас посакав накрај да се смирам и колку што гледам, се надевам одовде сé да извлечам...“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Долгогодишната и безгрешна моја служба во Министерството за финансии, во Одделот за мери, би ми дала меѓу другото, можност навремено да ги разјаснам и различните финансиски прашања соодветно со мислите на владата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зора - Весник на нова радост Л за среќните и на нова тага за Лажна убавина - Истото, што и лажна несреќните. пара, секогаш остануваш во загуба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„А јас знаете, сѐ кај Боткин се спремав... и наеднаш...“, велеше младичот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Може да се вика дека кралот е гол имајќи предвид дека тој е гол.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Едно од основните учења на Леонардо, чии што еротски живот бил крајно сложен, гласи: човекот поседува „desiderio“, страст, целиот човек е апарат на страста, наполно сексуално животно кое веќе не може да се ограничува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Макар што озборуваа дека тој се оженил, но тоа е чиста лага.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во една од бројните примедби за проблемот на сексуалниот живот се зборува за „verga“ (membrum virile); меѓу другото Леонардо пишува дека тој уд, додуша, е врзан за човечката волја, но често има и сопствена и може да води сопствен живот без оглед на тоа дали човек е буден или спие. 236 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Можам да се кладам дека тој веќе ја намириса Катиш Берестова!“, го прекина Клиневич.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Разјаснувањата од овој вид честопати се речиси неопходни заради незавидната финансиска положба на нашата скапоцена татковина. okno.mk 133 Оставајќи го овој недостоен труд на разгледување на највисокото раководство, си гајам дрска надеж дека тој нема да ми се припише како вина, служејќи како несомнен израз на срдечната желба на верниот човек: да придонесе според силите на толку високо почитуваната од него добронамерност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Лек - Форма во медицината, по И смртта на болниот се вели дека тој методички се лекувал.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Е, Боткин каса“, забележа генералот. „Ах не, сосем не каса; јас слушнав дека тој е толку внимателен и однапред сѐ ќе претскаже”, проговори младиот глас.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше наједноставно, но успеа. Змејко дури и самиот се зачуди колку беше умно тоа, што се направи дека тој е надвор од сето она, што беше во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној никогаш не се научи да работи, сите знаеја дека тое и е токму она.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само за едно единствено пречекорување, за да биде застанат зад дебелото стебло на чамот, само за уште еден замав, за да се допре до него и малку да здивне, навистина, но сега беше важно само тоа дека тој не успеа да стаса.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се мачеше да го сметне од себе сето време додека продолжуваше да се мие со снегот пред вратата; се мачеше да го истрие од своето лице неговиот млак допир додека притискаше со белата грутка по слепоочниците и по густо обраснатата брада, а кога не успеа, во него остана знаењето дека вчерашниот ден мораше да ги остави по себе сите свои трагови и дека тој ќе мора нив уште долго да ги носи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога се доближиле до него, тие виделе дека тој плаче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека тој го прави тоа и сега со своето доаѓање тука, среде овој снег, во крајот на сите краишта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најпосле дека тој, бригадирот Језекил, нема тука никаква вина, бидејќи тој, Змејко, самиот сакаше да го откаже тоа место.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, уште веднаш потоа мечката пак се сврте кон него, застана сега веќе без никакво двоумење, решена да достои на својот грабеж, како и таа да знаеше дека тој во пушката има само уште два фишека, просто подметнувајќи му го своето тело за тој да ги исфрли уште нив и потоа да ја пушти на мир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да чекори, размислувајќи само на тоа дека тој беше дојден тука за да се врати, откако ќе ја сврши работата, и еве сега тој си се враќаше, дома.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Младичот беше задоволен и често повторуваше дека ова ќе мора да им успее, му објаснуваше дека ги притиснале в ќорсокак луѓето од монополот, го извеле тоа многу добро, а за она му рече дека тој ќе мора да си однесе и нешто дома, таа пролет; тој веќе беше почнал да се подготвува за одење в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И првата мисла дека тој се шегува. И моментот, кога мораше да поверува. Та Претседателот имаше здрава куќа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше да има разлика само од неколку прста растојание од она место, каде што имаше погодено тој во телото на огромниот див ѕвер, до местото каде што било потребно да се погоди; можеше да се види дека тој бил сосема блиску до тоа место, уште со првиот истрел, иако не изнајде ништо особено за другите два истрела.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бил само еден луд миг во него и го повел по себе, сега беше наполно свесен дека тој ниеднаш нема да биде во состојба да стори нешто такво со овој свој малечок, нечекан гостин, дојден во неговата собичка и безденноста на темните ноќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Братот му рече дека тој, Змејко, и покрај сѐ друго, треба да се запише во задругата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше добро и што отиде кај Претседателот, што виде дека тој со таа вар, што ја чекавте вие цела утрина, и што ја штедевте, бидејќи ви беше пред крај, ги дотеруваше ѕидовите, и дека неколку мајстори од твојата бригада работе тука, без да ти го знаеш тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да им каже дека тој тука нема што да им проштава дека тоа треба да си го сторат самите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури сега мршарот се одзва со она свое тивко, цвичливо скимтење, беспомошно и исто онака, божем сакаше да му рече дека тој не е во состојба да му донесе ниеден од нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа беше добро, како што беше добра и твојата прошетка низ сите соби на неговата куќа, кога откри дека тој во секоја соба веќе има по еден персиски ќилим, од оние, што ги ткаеа девојките во текстилната бригада. Тоа ти требаше да го знаеш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше нешто неизменливо во секого од нив, Змејко не можеше да ги прифати, а сега чинеше сè само да ги ослободи од оние нивни мисли дека тој ги има, да не се чувствуваат купепи, и изгледаше дека успеал.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека никој никогаш не ќе може да ги избрише сосема тие стапалки од снегот, дека тој ќе остане до крајот со нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Толку беше големо тоа негово откривање за себе, дека тој ете пак може и да сака нешто на еден ваков див и само негов начин, да го сака токму вака незаоглавено, дека не го имаше заборавено тоа ниеднаш досега и дека никој не успеал да му го одземе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека на неговиот гостин му е потребно малку повеќе простор за неговите игри и дека тој сега ќе може и самиот да си го изнајде тоа и не отиде со него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше само дека тој никогаш, воопшто никогаш, воопшто не и не и не би можел да се граба сега по таа зашеќерена пченица и да ја јаде неа, не дури ни сега, кога се работеше; за еден туѓ татко. Не. Никако. Никако. Избега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А дека тој ден се наближува знаеме сите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, мудрата Ана меѓу многуте избра едно „муле“ од Вршац и му накалеми дека тој е татко на нејзиното дете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се присети на заклетвата што самата си ја даде дека тој никогаш не ќе смее да ѝ се доближи, а не да влезе во нејзините мисли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Со ова уште еднаш на Светлана ѝ даде до знаење дека тој сѐ уште во домот цврсто ги држи дизгините во свои раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сметаше дека тој ќе биде оној главниот кој ќе ги одредува правилата на игра.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се обвинуваше себеси дека тој не бил и не може да биде никогаш способен да ја исполни таа тешка повелба.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Бог не постои“, ми рече, а знаеше дека тој истиот Бог во кој тој не верува му ја испрати, го маѓепса и му ги зеде и срцето и душата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, додека ѝ шепотеше на мајка си дека тој можеби ќе ја напушти затоа што не може да го задржи плодот во својата утроба и покрај сите напори, и покрај тоа што ги почитува советите од сите лекари, двете плачеа заедно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Понекогаш, мислам дека ако ја испружам раката, ќе го дофатам и ќе го заденам како брош на реверот од моето палто, близу до моето срце и дека тој, Крстот, ќе ми помогне да го смирам ова треперење што го чувствувам со целото тело и што ми ја одзема силата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ние седиме и ја гледаме - не ни се верува дека тој труд, тоа читање, измачувањето низ кое поминуваше ќе има ваков епилог.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но како никој, ни копуците, како што беше Борис Енда, не се согласуваше да влезе во колектив, Пената, на една конференција организирана за влегување во колектив и против бога, фати облог со мажите дека тој, ако се согласат тие да влезат во колектив, и за да им докаже дека веруваат во глупости, сам, ноќе на полноќ, ќе отиде на Самовилец и оттаму, за доказ дека бил, ќе го донесе копаничето со кое луѓето црпеа вода од кладенецот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се чуди од кај знае Јосиф дека тој бега ваму, најгоре на Зедница, оти се плаши да не дојдат по него заптии од Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И возрасните, без оглед на напорите во изминатиот ден, и без оглед на утрешните напори, долго не заспиваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И во тоа гледаа божие претсказание: или дека човекот бил некој добросовесник кој ќе го пушти Бошета да си се врати па Бог го заштитил на тој начин што сè живо во Потковицата престорил на оглувено и онемено, (зашто ако го насетиле тие, потковичаните, како што биле насрчени против Хаџи Ташку и дружината, можело да се случи да го заменат со некого од нив и да го убијат) или дека тој, Бог, ги бележил и ги казнува Јанческите за нешто одамна сторено и преку нив и сите други христијани во Потковицата ги поучува да се припазат од правењето лоши работи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но имајќи го во вид фактот дека тој починал цела половина век пред да ја завојуваат Турците Потковицата, а и она, со тефтерот Акиноски, дека неа ја поседувале Акиноските уште одамна пред да биде завојувана од страна на Турците, може да се претпостави дека Загориче било основано во првите векови по населувањето на Славјаните во границите на Византија, може во 10. или 11. век, односно многу порано од она што го тврди науката дека пелагонските населби и села настанале во 17. и 18. век, групирајќи се околу турските чифлизи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа гласот наизменично редеше песни и ги галатеше сите Турци, а најмногу него, дури може да се рече дека само него, Арслан бег; го набедуваше дека тој, Арслан бег, со дружината ги исклал Акиноските и го повикуваше на мегдан - ако е јунак, како што се прикажувало за него, и ако му јади газот стодрам барут.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Арслан бег, кој не беше ни малку загрижен поради што беше набеден дека тој ги исклал Акиноските, туку повеќе го јадосуваа понижувањата и галатењата на Владимира, изјави дека веќе уште нередниот ден ќе му ја испрати главата Владимирова на султанот во Константинопол и дека чупата Перуноска ќе ја грабне за себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Гледаа во ѕвездите и гласно погаѓаа која чија е, а кога ќе му се стореше на некое за некоја од ѕвездите дека е негова, ја прескокнуваше, зашто постоеше верување дека тој што ќе си а погоди ѕвездата, ќе умре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од сето ова и поради сето она неуките и набожни души исковаа чудна приказна - дека тој што го одвел Бошета не бил обичен човек, бил светец, сам свети Јован Крстител, сам тој направил така, ги замелушил Јанческите за да не го препознаат кој е.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На тоа упатува, покрај тефтерот Акиноски, и последниот пишан документ во кој населбата во Потковица за последен пат се споменува со старото име - Загориче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овдека, во Потковицата, не постои предание дека тој, првородственикот Акиноски, е закопан тука некаде, такво нешто немало запишано во тефтерот Акиноски, а и науката не располага со податоци каде му се најдува гробот на Григорие Акиндин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Помислува и на овците, време е кога се јагнат, и си помислува и за нив да го праша Васила, но при ненадејна помисла на убиството на стрика Анѓела Јанчески и при помисла дека тој и другите имотски луѓе штотуку се вратија од неговиот закоп, сето тоа му се чини толку дребно и толку себично од негова страна што само изустува Добра ноќ и по патеката направена во снегот зачекорува кон господарската зграда.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, тукашните сега се определија за орлите, поточно за оној што сам се реши против штрковите и тврдеа дека тој ја олицетворувал Македонија, која, после, по прогонот на Турците, остана сама да се бори против сите свои довчерашни сојузници, а тие, гнасници, ја убија, односно штрковите го убија јуначкиот орел.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дедиер се вади дека тој, првенствено е историчар.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Партизаните не знаеа дека тој имаше коњ.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
При бледата светлост забележив дека тој е од зелените, од оние што не ме сакаат; ми рече: - Сè ми е познато.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сега се сетив дека тој човек пиеше повеќе од другите гости.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Слушај, знаеш ли дека тој долго те чека? Свестен ли си дека требаше да си кај него?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Уља ми вели да појдеме кај Мисајлета Ковачот. Кај Прпушовци. Знам дека тој нешто се разбираше, на мнозина им имаше извадено заби шупливи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае зошто, ама луѓето веруваа дека тој не умира од куршум, дека нешто ги одбива куршумите што одеа кон него и дека се плашат и да го драснат, крв да му пуштат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Патот за спасение е тежок вели, оти тој пат е еден, и најважно од сѐ е дека тој пат постои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тенеќе! Мисли дека јас сум до толку глупава и не знам дека тој посакува да стане зет на влијателен полковник и по неколку години да влезе во парламентот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Наоѓаше другарче од средно, комшија од маалата или братучед на баџанакот кој е високо поставен во партијата која има победено на изборите. – Алек, ич не се изненадив кога ми рече дека тој ќе биде директор на секретаријатот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Плус, му даваат алиби пред големите сили дека тој само ја спроведува волјата на народот и дека во земјата е дозволено и мислење поинакво од неговото.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Беше речиси седум часот. Тој сигурно ќе излезе од куќата за десетина минути и таа се плаши дека тој сѐ ќе откаже поради нејзиното доцнење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа и не смееме веднаш да ги отфрлиме како лага гласовите дека тој го пренел тутунот во Јапонија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш ми светна дека тој повеќе време јава наутро и ова утро дошол по мене само затоа што знае колку сакам да јавам. – Кој рече нешто за крадење на некаков коњ? – праша тој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој мирно го поведе коњот кон шталата на едно запустено лозје, кое едно време беше гордост на еден фармер по име Фитваџијан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку сѐ директори и секакви началници не се промениле, него можеле да го видат секогаш на едно исто место, при една иста задача, постојано како чиновник за препис, така што потоа се убедиле дека тој, очигледно, и се родил на светов веќе сосема готов, во виц-мундир и со ќела на главата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој можеше да се преправи во тој брат од простата причина што вистинскиот брат по некој случај останал во Амакава во моментот кога „црниот брод“ со духовничката дружина испловил на морската шир.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Накратко, сфатив дека тој, нормално, ќе биде натеран на едноставност, ако не и свесно наведен на тоа по сопствен избор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така што најпосле Акакиј Акакиевич еднаш во животот посака да покаже цврстина и одлучно рече дека неопходно му е лично да го види началникот, дека тие не смеат да не го пуштат, дека тој доаѓа од установа по државна работа и дека ако тој се пожали на нив, тогаш ќе видат тие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Исто така, добро ја анализираше Деветтата Бетовенова симфонија, составуваше правни документи, наизуст го знаеше бројот на законот за кој се зборуваше...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некој од нив, воден од сочувство, одлучи да му помогне на Акакиј Акакиевич барем со добар совет, велејќи му дека тој не би пошол кај реонскиот началник, зашто може да се случи реонскиот, сакајќи да заслужи пофалба од претпоставените, и да го пронајде на некој начин шинелот, тогаш шинелот сепак ќе остане во полицијата, ако тој не им достави законски докази дека шинелот му припаѓа нему; туку дека е најдобро тој да му се обрати на едно значајно лице, дека значајното лице, откако ќе испрати писмо и ќе се поврзе со оној со којшто треба, може да направи работата да тргне поуспешно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Јас, всушност, сакав само да телефонирам“ рече Марија. „ - Договорено, мила“ - ѝ рече главната, водејќи ја до креветот со толку нагласена нежност, што не можеше да биде вистинска, - „ако се однесуваш добро, ќе можеш да разговараш по телефон со кого сакаш. Но, не сега. Утре.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Остана неговата тајна како успеваше да остави впечаток дека тој ден нема да направи ништо. А сепак правеше. И тоа редовно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа е среќна затоа што знае дека тој никогаш нема да го доврши нејзиниот портрет. 106
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој е среќен затоа што знае дека веќе ништо не го спречува да го доврши нејзиниот портрет.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но, таа низ солзи го признала чувството дека тој всушност „не ја познава“ и дека не е сигурна ниту во својата љубов кон него.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
За Ренан - ако е точно дека човекот самиот себеси никогаш не си е во целост присутен и дека тој расчекор ги втемелува науките за човекот - во мислењето сепак сепак не треба да се види резултантата или простото продолжување на несвесното во кое тоа е нурнато: “Да не го напуштаме оној основен принцип кој ни вели дека човекот е разумно и морално битие повеќе отколку суштество затворено во овој или оној јазик, припадник на оваа или онаа раса, член на оваа или онаа култура”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не е тоа дека тој се задржува, бидејќи бев во можност по неговата сребрена трага да се уверам како својот од го продолжува и оди во добар правец, иако тоа за него значи качување и симнување низ безброј ѕидови или преминување преку цела фабрика за макарони.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дедо му на Ибраим Ибраим, меѓу своите познат како Кара-Демир, се висхитил од долгоногиот распон, зошто му се сторило дека тој иноверник е готов да загине за султанијата па го стасал и трчал со него барабар, воинствено ревејќи сѐ додека на чекор од нив не бапнала граната.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми се стори дека тој брз здив на некого што не е веќе меѓу нас дојде за да ги отстрани сите сомневања и прашања дали е тоа она: валчестолика и млада со положени раце в скут, на градите, помеѓу два брега на женскост, сребрен крст и цвеќе, најверојатно китка лилави бел алисум; рамениците се паднати, од едното се цеди сончева светлост за да истакне во заднината некакво зимзелено дрво но толку малецко за да може да биде она џуџе на Едвард Жорес.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Многумина се сомневале дека тој не е од овој свет или, најблаго, од верата обележана со крст.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Еден од селаните се издолжува немо, другите неподвижни на своите места, по движењето на неговата десна рака знаат дека тој извлекува сор од појасот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По селото се раскажува дека тој испратил жалба во Комитетот или негде.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Без надеж дека тој ќе и се врати останува таа осамена и грда и се убива со отров, во истиот миг, гонет од љубопитност, тој да го отвори ковчегот и од она што ќе го види да се споулави, веднаш оп скок на својот коњ да се најде леденоок во прегратки на смртта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По селото се раскажува дека тој испратил жалба во Комитетот или негде , Против тебе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Замислата дека тој ритуал ќе се одвива со телесни односи.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Низ дупките на платното над неговата глава се пробиваа зраци и затоа изгледаше дека тој е облечен во кожа на леопард.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Верувам дека тој се насладуваше со Жариевата отворена опсценост, постојаното говорење, во Ибиевите реплики, за задници и содомија.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Допуштам дека поимот за „имплементирање” што се обидувам да го експлицирам овде не е сѐ уште егзактен: но сигурен сум дека тој е повеќе, како она што компјутерxиите го подразбираат со извршување на една програма.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас почнав да се распрашувам и накрај, дознав дека тој повеќе е во кондураџиството.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Овој збор се претвори во жиг: внатре во СФ гетото некои аплаудираа, некои пцуеја, некои вложуваа во него, а некои дури сметаа дека тој збор не означува ништо, а имаше и такви кои во исто време аплаудираа, пцуеја, вложуваа во него и му го негираа значењето - типично постмодерен став, некој би рекол.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Еден заеднички одговор на ова е да се каже дека колку и да се комплексни системите програмирани во машината, тие сѐ уште може да се само симулација на нешто реално. Searle повлекува јасна дистинкција помеѓу „јака” AI - идејата дека програмираниот компјутер навистина има когниција - и „слаба” AI, а тоа е тезата дека тој може да симулира когниција, дури и доследно да ја симулира.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Хејс: Поентата на ова е дека ако Серл, во неговата соба или со неговата огромна меморија, само поминува низ овие правила свесно, велејќи си дека ова е досадна работа и чудејќи се заради што е сето тоа, останувајќи притоа човек, тогаш јас би тврдел дека тој всушност не ја имплементира програмата, а ако програмата не се извршува, недостатокот од разбирање, доколку постои, не е од никакво значење за нашата компјутационалистичка позиција.”
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Марина вели дека тој се родил со перото во раце, но повеќе никакви подробности за неговата научна дејност не соопштува.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Овој резултат имаше огромна важност во филозофијата на матема-тиката, но некои филозофи, на пример Лукас, се обидоа да го применат и во филозофијата на умот, тврдејќи дека тој резултат покажува дека машините не можат да мислат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Да претпоставиме дека програмот кој се извршува на компјутерот поминал некоја верзија од Turing-овиот тест (можеби кинеска конверзација) и според тоа, можеме да тврдиме, дека тој мора да добие некој когнитивен статус во име на емпириската чесност.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Секако, нема гаранција дека тој процес е секогаш непогрешлив, и дека интеракциите со објектот ќе бидат онакви какви биле очекувани.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ако некој волк слезеше во селото и направеше штета, викаа по Толе дека тој го довлечкал.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа како да знаеше дека тој нема каде да оди, каде да најде работа, та не го испушташе од своите очи и од своето крикање.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Соседите ја виделе главата и исплашени и изненадени дека тој ја отепал жена си и ја закопал, го пријавија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Зошто не довлезе внатре? Можеби помисли дека тој ми е мажот Пол со кого се разведов?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А ако пак Богдана го жртвува обвинувајќи го него дека тој го отрул, како соперник, за да се оспободи од него и тој да ја преземе исцело улогата на маж и газда, тогаш таа ослободена од сомневањето, се ослободува и од слепиот маж и од Богдана; продолжува живот со друг маж и го наследува Пансионот како законска жена на Вајс.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Секогаш кога ќе шетаа, ја држеше Марија под рака, стискајќи ја цврсто кон себе, како да се плаши некој да не му ја грабне, давајќи им до знание на сите што ја гледаа дека тој не е некој нејзин пријател или роднина, ами маж.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој, навистина, му пишуваше на Али Фети, токму во времето кога тој беше министер за внатрешни работи, непосредно пред да биде испратен во заточеништво од англиските окупатори на островот Малта, но Татко не веруваше дека тој некогаш го примил неговото писмо пишувано со младешка жар и искреност.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски како да сакаше со овој проект да го привлече вниманието на властите кои ја продолжуваа традицијата на искоренувањето на османското и турското од балканските војни, во текот на целиот XX век, но, секако, дека тој си имаше свои различни аргументи кои сакаше да ги сподели со Татко, когошто го сметаше за голем авторитет по ова прашање.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сефардските Евреи во Скопје ќе ја донесат и својата религија, а во нејзина чест тука ќе ги подигнат храмовите Бет Јаков и Бет Ахарон.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На шпанскиот монарх Фердинанд ќе му забележи дека тој, осиромашувајќи ја Шпанија, ќе му овозможи да ја збогати Османската Империја со умовите на прогонетите Евреи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но не можеше да се рече дека тој сосема беше луд.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Примерен, благороден татко, се колнам, би можело да се рече дека тој не беше толку штура природа, така скроена од своето раѓање.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како може Кејтеновиот син да не е жив, мислев, како може тој во земјата да биде пориен, да лежи, да не се движи, никако не можев да разберам дека неговите живи стапалки некогаш ќе бидат избришани, уште помалку можев да разберам дека тој не ќе се смее.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мислевме дека тој ден на некого му е пишано, некого сосе партали ќе го изеде.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, оддалеку можеше да се распознае дека тој ден сигурно е некој значаен празник.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се плашев за секој иден ден, треска ме тресеше од таквото однесување на големото преродено момчиште; јас со сигурност можев да претпоставам дека тој ѓаволски се преправа спремајќи се за иднината.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Да, само за еден дел од неговиот живот, за оној што јас го познавав, и тоа не го велам без причина, - претпоставувам дека тој отсекогаш не бил толку сам, толку проклето сам, каков што го запознавме во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Му покажуваа ретки вештини за да го вратат во живот и кога се уверија дека тој ги гледа како да се најнезанимливото чудо на светот, се распашаа и првпат во животот станаа насилници.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога, еднаш, во паркот, му рече дека Иван е лекар, тој зеде шепа земја и ја наполни големата уста. „Зошто го стори тоа?“ се иплаши таа држејќи ги неговите раце. „Пијан си, немој...“ Ја погледна и се наведна. „Не, тоа, го сторив за да не прснам од смеа.“ А кога и рече за некој свој пријател лекар што некоја Марија го оставила, кога и рече дека тој бил највеличествената болка на светот, му ги пушти рацете.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Секако, Иван знаеше (Јана не можеше да процени што и колку) дека тој Отец Симеон и е близок и дека таа сокрива нешто од себе и од него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мислат ли тие, ги праша, дека тој ќе ја претвори својата соба в штала, а браќата Крловец со остар песок под кожата на табаните не смееја да погледнат во него повторувајќи еднобојно дека нивната соба е мала и за мачка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не знаеше: седеа собрани во својата заседа, шумеа се наслушуваа, го тегнеа господа за брада, слутеа црна иднина ако останат пасивни зашто не веруваа дека тој е само месечар, обичен болен месечар без зла совест.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сигурноста на гаменот во се и за се и се чинеше преопасна, и сега беше уверена дека тој носи во себе црн отпор на зло за секого што ќе се допре до него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Браќата помамно се кривеа и мрдаа со ушите уверени дека тој не е ракија и грч туку страв, како што беше и тој уверен - на дождалците им беше името омраза.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Приказната беше за витамините и стравот неговите деца да не се разболат и потоа сите да помислат дека тој не се грижи соодветно за нив и, о ужас, да се посомневаат во неговата професија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Изгледаат загрижени за коренот на колективното како за пациент со вртоглавица - безделнично го следат секое негово движење, со сигурност дека тој нема да побесни и да ги избрка набљудувачите.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
И покрај сите обврски дома и на работа, тој не престануваше да размислува што да направи, кој да биде следниот чекор кон повторно доближување кон Томаица, давање знак дека тој не се откажува така лесно, дека ќе направи сѐ нивната љубов да продолжи да живее.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се надеваше дека тој би можел да помогне во соработката.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не треба ни да се каже дека тој извор, така привикан, никогаш не е естетски туку роднински, не е одреден со естетското мерило на слободните институции на националната (како светска) литература туку со органскиот „указ” на апсолутната моќ на крвта и тлото.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сепак, кога на 7 јуни 1905 година четворица студенти на архитектура се здружиле во уметничката заедница „Brücke” (Мост), тоа претставувало храбар чекор во неизвесна иднина и тогаш никој не ни претчувствувал дека тој датум еднаш ќе биде сметан за датум на продорот на германската уметност во Модерната и наедно почеток на движењето подоцна наречено експресионизам.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Што се однесува до дизајнот, од таму произлегува дека тој го засилува дизајнот на контекстот или дизајнот на рамката, наместо неизоставно да биде дизајн на објектот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И покрај амбивалентниот тон во кој е пишуван овој текст може да се насети главниот парадокс: дека ликовниот живот во Македонија е разновиден и богат со нови појави, но дека тој сé уште не е структуриран на ниво на ликовна сцена во вистинското значење на зборот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кој ќе го напушти историскиот процес, штитејќи ја својата „загрозена” судбина, ни покажува дека тој самиот историскиот процес не го разбира како своја судбина, и дека таа негова „судбина” е фикција а „историјата” една марионетска пракса, затворен круг на таа фикција.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кога Marion Muller ја напиша својата статија во веќе споменатиот број на „U&lc” :”Се чини дека Frere- Jones e надеж за иднината”, не можела да претпостави дека тој тинејџер толку бргу ќе ги надмине неизвесностите на почетниот стадиум на дигиталната сфера и дека ќе го најде своето место во срцето на современото фонт-дизајнерство. Frere-Jones уште од самиот почеток знаеше дека фонт- дизајнерството не е уметност која изумира, како што анти- компјутерските луѓе предвидуваа дека ќе се случи, туку дека ќе остане извор на креативно задоволство, интелектуална стимулација којашто има и значаен јавен интерес.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Веруваме дека тој тлее во мнозина глави. Тоа сепак не е доволно.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тој одговори: - Арафат со мировните преговори и договори во Осло, со избраните израелски миротворци, од тој период беше свесен дека тој го правеше само првиот чекор во своето враќање во Палестина. Другите чекори беа препуштени на судбината...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за Дарвиш не можеше да нема одговор за било кое прашање кое се однесуваше на неговите односи со Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сигурно е дека тој ќе живее.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мислеше дека тој не знае да си избере, па го ожени со девојка од друго село, што брат ми ја имаше видено само еднаш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имавме еден вол многу умен, беше многу голем во главата и тогаш си протолкував дека тој сигурно дошол, па нозете му се направиле раце и ја кренал стомната со вода и ја испил.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога некој човек ќе ми се допаднеше на прв поглед, редовно по неколку дена ќе откриев толку работи што не ми се допаѓаат кај него и се плашев дека тој ќе помисли дека го сакам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Знаеш ли дека тој што си го застанала синоќа бил доктор, одел да ги обиколи болните, а ти си го исплашила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми кажуваше дека има Господ и дека тој нè гледа, а и мајка ми дека ме гледа, но дека ние не можеме да ги видиме. Оттогаш почнав да си фантазирам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше среда, татко ми беше на пазар во Кавадарци и знаев дека тој си доаѓа кога ќе заврши денот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Видое, пред да излезе во партизани, беше момок кај нас дома и веруваше дека тој ќе ја земе наградата, му велеше на татко ми: Ќе одам во партизани, ќе ја убијам Виолета и ќе ја земам наградата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Одеднаш ме праша: Зошто Милке немаш обичај да кажуваш што ти се случува на стражарското место?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На сликата се гледа дека тој е облечен во долго црно палто, кое се нарекувало фрак и дека носи една необична, светликава шапка обликувана како ќунк за шпорет, која се нарекувала цилиндар.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој ѝ раскажа за необичната блискост што постоеше, или изгледаше дека постои, меѓу него и О'Брајан и за поривот што му се јавуваше понекогаш едноставно да му пријде на О'Брајан, да му соопшти дека тој е непријател на Партијата и да побара помош од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Дали ви е јасно дека тој, дури и ако преживее, може да биде како некоја друга личност ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и сега беше сосем можно дека тој е само многу зафатен човек, кој нерасположено се прашува зошто го прекинуваат во работата. Никој не зборуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според тоа, беше неопходно одново да се напише еден дел од говорот на Големиот Брат, на начин што ќе покаже дека тој го предвидел токму она што се случи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но помислата дека е луд не го вознемируваше премногу: страшното беше дека тој можеби не е ни во право.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека гледаше во моќните раменици на О'Брајан и во неговото лице со груби црти, толку грдо а сепак толку цивилизирано, му беше неможно да поверува дека тој може да биде победен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вистина е дека тој не се сеќаваше на ништо што би било многу различно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон сфати дека тој би прифатил и три, или дури и два долара.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Парсонс продолжи славодобитно: „Моето дете било сигурно дека тој е некаков непријателски агент... можеби спуштен со падобран, на пример.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Почесто помислуваше на О'Брајан, со искра на надеж. О'Брајан мора да знае дека тој е уапсен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вистина беше дека тој е непријател на Партијата, а во очите на Партијата немаше разлика меѓу мислата и делото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пропаѓам полека, но сигурно. Дај ми ги рацете Нино.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Круме се сомневаше и во Ниротакис Алимакопулос, особено откако допреа до него, по линија на строго доверливо, информациите дека тој би можел да биде учесник во организираната трговија со луѓе и криумчарење мигранти преку тајни канали на јужната граница.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Кажи, се сомневаш ли?“ „Се сомневам,“ ми рече. „Во мене?“ ја прашав. „Во секого. Во сè. И во себе.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Софија направи мала пауза, очекувајќи ја реакцијата на Киријаз, и кога се увери дека тој упорно настојуваше ситуацијата да ја држи во молк, продолжи со глас на исповедничка: “Секое легнување со Јани в кревет ја имаше жештината на жарот во огништето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа знаеше дека тој мирис ме опијанува (често велеше, ми шепотеше: „нема ливада, нема градина, нема планина што ќе те замае како, како, како…“ и со таква увереност со прстите од двете раце се шеташе низ мојата коса, ми ја расчепкуваше и ми ја мазнеше, а потоа ги спушташе дланките под раскопчаната кошула, фаќајќи ме за раменици и притискајќи ме во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас молчев.. „Чувствувам дека тој сомнеж ме подзема како жива песок.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Знам дека тој збор, сомнеж, ти стои на врвот од јазикот. Молчиш,” и реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ноќта, кога се колнеа во љубовта што го потврди непишаното правило дека таа може да се роди и на прв поглед, Авни ја преточуваше нејзината долга коса низ прстите велејќи ѝ дека тоа го потсетува на заграбите трева во ливадите на Орлик, кога како дете ги пасел говедата. Ѝ велеше дека нејзината коса го потсетува на мирисот на тревата, на питомото и дивото што извирало од нејзините жилки, претворајќи се во жештина што треба да се истури и дека тој ја чувствува таа потреба затоа што топлите, танки прстиња на Сања, веќе се шетаа по брановите на неговата црна коса, по тилот, и продолжуваа по вратот, по рамената и надолу по грбот, слегувајќи како повев на јужен ветар на страните од бутовите во кои Авни ја нафрли сета своја машкост вовлечена меѓу широко раширените нозе на девојчето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Предлогот за таа игра на Андон му го соопшти Лилица, нагласувајќи му дека тој доаѓа од Азра и дека таа гори за тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Додека разговаравме Стево Трајчов не ме гледаше в очи и тоа ме натера на помисла дека тој знае нешто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А Калија, само насетувајќи дека тој ја фали, ќе го прашаше: „Ти се бендисува ли Миклош ефенди?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ѓулсиме погодуваше дека тој сепак е обземен од нешто.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се освести ибн Пајко од замрсените мисли дури кога виде дека Калија станала од леглото, забележувајќи дека тој седи замислен во темното.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас спијам со него, касајот го делам и тој деца ми прави, ама штом вчера и чумата се јави во комшии, од ум не ми излегува дека тој е нашата невола, зашто се греши пред светецот, и треба да ја добие заслужената казна. Котел не му гине, нели оче?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мислиш ли дека тој управува со земјава?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дали се вистинити, или само подоцна измислени приказните дека тој во неа е погребан?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Времето за него работеше, ако не се погледа од другата страна: дека тој си работеше за времето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама ако ти кажам дека тој е избеган од манастирот Свети Ѓорѓија-Горг, сѐ ќе ти биде јасно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сестрата на шоферот му го подала бебето, мислејќи дека тој е таткото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Инаку, знаев дека тој немаше некое длабоко нетрпение кон Методија.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Луѓето од обезбедувањето оцениле дека тој пат не е безбеден, па церемонијата се одржа кај браната, а тоа се совпадна и со фактот дека Борко беше главниот за нејзината изградба, така што излезе нормално собирот да се одржи таму.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас забележував дека тој не гледаше во екранот со концентрација.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш кога Симон ми зборуваше за стрелањето што го извршил Борко и дека тој го потопил Долнец, не заради некаква полза за земјоделието и за напредок на земјата, туку за да се спаси ако може себе си од тешкиот товар на злосторот, да го скрие и да оневозможи тој злостор да излезе на видело, во тие моменти на повреденост и изгубеност кога се вртев наоколу и по својата глава барав со кого би можела да зборувам, до телефонот го забележав името и бројот на Владе историчарот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сфатив дека тој го пуштил мачето за да се подотвори вратата и дека ме видел пред огледалото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Работата ја забавуваше тоа што истовремено готвев, заради Симона, зашто знаев дека тој со години земал да јаде само она што ќе му дојде под рака.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Осеќавав, макар да бев тргнала најблиску да одам, макар да сум заодела да слезам само до водата на езерото долу, да, осеќавав, велам, дека тој е некаде тука близу.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас сфаќав дека тој сакал да ја гледа до себе во летните вечери облечена во тенко и онака миризлива и мека.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во изминатиот период кога ќе се јавеше Гаврил од САД, ти многу зборуваше дури некогаш и ќе те прекинев, ќе ти кажев да престанеш да зборуваш за сè и сешто, дека тој има многу работа и за учење.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
За да се обезбеди непристрасноста на инспекторот при спроведувањето на инспекцијата, со ЗИТ (1997) е пропишано дека инспекторот не смее да врши надзор кај работодавецот каде што тој или член на неговото потесно семејство е сопственик или сосопственик, член на управниот одбор, директор или каде што тој или член на неговото потесно семејство имаат материјален или друг интерес, додека, со цел да се обезбеди извршувањето на обврските од негова страна пропишано е дека тој е одговорен ако пропушти да изврши обврски или да преземе мерки, кои по законот бил должен да ги изврши, односно преземе, во постапката на надзорот (чл. 9).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Иако се обидуваше да го премолчи одговорот на ова прашање пред самата себе, знаеше дека тој е единствен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Истовремено, со самото тоа што ја засака неа, па еве таа стана и мајка на неговото дете, значи дека тој не е опседнат со сето што се наоѓало во тие мрачни умови.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сигурно тој чекор и го направи, сфаќајќи дека тој сè повеќе е таму, кај нив, отколку кај неа, во потполната смисла на зборот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа не знаеше за фабриката, но се обиде да му објасни каде се наоѓа населбата што ја бара. Сфати дека тој не разбра.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Изгледаше дека тој нема намера да замине.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По неколку недели, Марија стана свесна дека тој, нејзиниот сопруг, нејзиниот Хелвиг, врската со неа, во овие години заеднички живот, ја беше сфатил како врска која трае сега, но дали и утре, или можеби - целиот живот, - тоа ќе види. Сѐ до нејзината бременост.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Татко ти ти пратил пари - му рече на Карл, свесна дека тој ништо не разбира.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија не претпостави дека тој ќе бара од нив да остане уште извесно време.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Истовремено ја порази што во тужбата пишуваше дека тој смета оти синот треба да остане покрај својата мајка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но ете, барем му реков дека тој е виновен за трагедијата на сестра ми...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не можеше да се помири дека тој, човекот што го сакаше и за кого мислеше дека ја сака, ја отфрли, така одеднаш, и неа и детето...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг ја погледна. По изразот во тој негов поглед, Марија виде дека тој сфати што се содржи во таа нејзина реченица. Таа нејзина воздишка...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По извесно време Илко ја напушти откако таа започна да му зборува дека тој е виновен за смртта на птиците и дека ќе го отруе за тоа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се присетуваше и на други работи кога таа го тепаше и затвораше без јадење; се потсетуваше и сè повеќе чувствуваше одбивност и омраза кон неа. XXVI Богуле секој ден сè повеќе се оттуѓуваше од мајка си; гледаше што помалку време да е дома, што помалку да се сретнува со неа; и што и да го прашуваше таа, тој молчеше ништо не и одговараше; се обидуваше таа и со убаво и со благи зборови да го скроти, да го смири, да му каже дека само него го има на светот, дека тој ѝ е најмил од сè, дека тој е главата на куќата, дека тој е домаќинот, дека тој треба да ја преземе сега грижата околу имотот; го чекаше за јадење, и за ручек и за вечера, но тој не јадеше со неа; му оставаше напишано на ливче каде се наоѓа на работа, на која нива или ливада, да појде и тој да ѝ помогне во работата, но тој не одеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И Оруш варџијата продолжи да добива писма од брат му Тане во кои сè така му пишуваше како и порано: дека чадот иако запрел, вулканот е подмолна ѕверка, дека тој само привидно е смирен, и ќе избувне кога луѓето најмалку ќе го очекуваат и ќе му се надеваат - но Оруш писмата не ги отвораше, туку како што ги примаше - така ги гореше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му падна чудно што сите имаат икони на овој светец, но дозна дека тој им е слава на селото, заштитник.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Почувствува дека тој збор и неа и него ќе го заболи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тука го препозна Трајка дека тој го удри по глава кога му влегоа во конакот да ја спасуваат Анѓа и уште толку го зацврсти решението него да го осуди на смрт и со тоа да се одмазди за сето она што му го направија Мариовците за овие дваесет и седум години борба. – Што велиш сега, Анѓо?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сакаше да каже сите Мариовци, до куче, да се испечат, но се сети дека тој е сега бег на Мариово, та ќе му требаат луѓе за работа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тврдат педесет години која била султанија на еден од твоите ни дедовци и прадедовци и дека во тие фермани и берати пишувало дека тој крај од големата наша царштина бил подарен од некоја ѓаурка Мара пред сто-сто и педесет години која била султанија на еден од твоите прадедовци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пленувањето на децата во Прилеп, како и зулумите во Чаништа и Лисиче ги огорчи сите слободољубиви Мариовци и во еден од летните дни на идната 1549 година се собраа во малото селце Сатока: земскиот кмет, кефалиите од сите села, поповите и други повидни луѓе и еднодушно го прифатија предлогот на поп Јакова: да се бранат од силниците, потпирајќи се на ферманот и бераатите од старите султани дадени на султанијата Мара, во кои пишуваше дека тој хаспосед Мариово нејзе и е отстапено и дека таа ги ослободила овие села од секакви давачки, та сега ова што го прави прилепскиот кадија е газење на тие стари закони и нивни права.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тие ја намирисаа неговата намера за српското мухамеданско царство, та му припишаа и намера дека тој сака да стане цар на тоа царство, па организираа заговор против него и на 11-X-1579 година тој беше убиен на ѕверски начин.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
ЉУБА: Ете, јас знаев: сега ќе се појават гласини дека тој избегал од затвор.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А. ПАВЛОВНА: Ти реков дека тој отиде да ги мие рацете.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
МЕШАЕВ: А јас мислев дека тој е веќе тука, кај вас.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од тие ненормални разговори, јас и самата почнувам да верувам дека тој наеднаш ќе се појави.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ми кажа, дека тој и Куприков седат во кафеанчето блиску до нас и прашаа, сѐ ли е во ред.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ВЕРА: Аљоша, ти се плашиш дека тој ќе се провре ваму заедно со другите?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ве уверувам, дека тој веќе за нив не мисли.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се кладам, дека тој ќе се појави во smoking, како што беше кај Вишневските.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кралот Фридрих најмногу од сѐ бил заинтересиран стариот Бах да ги испроба новите пијана Зилберман, зашто со право му се чинело дека тој инструмент ќе внесе револуција во музиката.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
КУПРИКОВ: Од тоа јас заклучив, дека тој има намера да направи нешто што не е добро, и затоа се обраќам повторно кон вас, Љуба Ивановна, и кон тебе, драги Аљоша, пред свидетели, со голема молба да преземете мерки на максимална претпазливост.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ТРОШЧЕЈКИН: Е па, не се сомневам дека тој е негде близу и чека момент...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Почнувам да мислам, дека тој просто сакаше овде свински да ми се потсмее: на тоа се сведува неговото разбирање од свињогојство. 212 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој уметник [Wilhelm Frideman Bach], барем што се однесува до познавањето на хармонијата и на способностите за изведба, ги надминува сите музичари што сум ги чул во животот и оние кои можам само да ги замислам, макар што луѓето кои го познавале татко му тврдат дека тој бил уште поголем музичар. Така смета и кралот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Со еден збор, се гледа дека тој допатувал без предупредување, вчера околу седум часот вечерта, но сѐ било подредено, бидејќи економката целото тоа време таму си живеела.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И сега дури јас сфаќам, зошто! okno.mk | Margina #17-18 [1995] 165 РЕВШИН: Јас уште забележав дека тој многу мириса на парфем.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Со еден збор, велеа, дека тој веќе изутрината излегол да купи цигари, а сега, најверојатно, ќе отиде да појадува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Но јас мислев дека тој излегува ноќе, кога ние заминуваме и дека купува храна кај Брауни“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ПАВЛОВНА: А јас мислев дека тој е во тек.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ВЕРА: Се плашиш дека тој чека прилика?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЉУБА: Ама јасно е, дека тој е растроен. Мала пауза.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Убедена сум дека тој нема да ве убие.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Инаку, околу Енцесбергер се расправавме; господинот Бузони рече дека тој тип на јазик личи на лелекањата што допираат од нашите културни импотенти навикнати на државни привилегии и дека Маргина не е место за таков тип текстови; господинот Вулкански (во нашата Бетмен-редакција што се наоѓа под дното на реката Вардар, во присуство на неговото верно куче Пингвин и уште пар сведоци по огледалата) одговори цитирајќи го Ханс Магнус: „Пара не прави уметник”, не го разбираш Енцо, тој е бескомпромисен пред сѐ кон себе и тој никогаш нема да падне на нивото на македонскиот културен работник, да пита плата”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Иако го почитувам Меклуан, ми беше дури и пријател, сепак верувам дека тој потполно згреши во своето идилично третирање на телевизијата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А сега замислете си дека тој свет можете да го менувате како сакате.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Голем бакшиш ќе добиел. Не заборави да му рече и тоа дека тој, попот, е согласен да ја земат онаа чупа што ја сака Крсте.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А за тоа дека тој е вдовец, ќе се погрижи коџабашијата Трајко, бидејќи ни на Петка нема да му биде лоша работата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Мајка си помисли дека тој, сепак, има право.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И со тоа беше во сојуз со Бога за кој, како во рефрен, велеше дека тој ја испратил да си ги спасува чеда­та. И тоа ја правеше уште похрабра, правеше сѐ друго во светот да го смета за помалку значајно од една детска солза, какви било револуции, дури и татковини...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И бог ќе биде со нас, макар што во училиштето, со сите средства, нѐ убедуваа дека тој не постои.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Видоа дека тој проклетник им нафрлил слама околу куќата, ја потпалил за да ги изгоре.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето се плашеа најмногу од првиот пукот, од првиот куршум: знаеја дека тој е најкобниот; од него сè зависи што понатаму ќе се случува...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Охридска каза; дека истото село, според пописот на Охридската каза, било одредено од турската власт како дервеџинско село што го чувало патот што водел од Охрид, преку манастирот Свети Наум, за Горица (денешна Корча), за Арнавуд Белгради (денешен Берат) и за Авлија (денешна Валона); дека манастирот му плаќал данок на господарот на Охридската каза Џеладин-бег; дека во одобрението на Цариградската Порта за градење на нов храм, стои оти манастирот е во Охридска каза, дека иконата на свети Архангел Михајло што е подарена од Влашкиот кнез Александар Наруци во 18 век стои: „На манастирот Свети Наум, Охридска каза; дека и други управувачи на Влашко: А.Апсиланти, М.В.Сукул, и К.Мирузи, кои сметале дека нивната земја порано била под духовно раководство на Охридската архиепископија, му подарувале подароци на манастирот како светилиште на таа архиепископија; дека во минатиот век, во манастирот по разни поводи (на прошетка, на панаѓур или на одмор) навраќале австрискиот, грчкиот и рускиот конзул, кои во писмата до своите влади го опишувале значението на овој манастир давајќи податоци дека тој се наоѓа во Охридска каза, Битолски вилает и дека манастирот имал големо богатство со кое го издржувал училиштето во него, а ги помагал и другите училишта во Охрид.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ќе ѝ држеше епитимија на Смилјанка, како и на другите грешници, отец Иларион гледаше да биде одмерен во сѐ: не постапуваше ни многу љубезно, ни многу благо, за да не сфати грешниот дека гревот не е толку страшна работа, дека тој е нешто невино, игра што може да се повторува; но не постапуваше ни многу строго за да не му ја разрани и онака разранетата душа која согледувајќи го гревот, започна да пати - мачно да зацелува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но силно се изненадил кога видел дека тој е истиот оној младич што пред неколку години му послужил како модел за ангелот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ништо Анка не можеше да го успокои: лелекаше на глас чувствувајќи силна болка и вина во душата - дека тој давајќи му ја ракијата за да го успокои - го отепа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Можеби врелата крв му шепотеше дека тој преку него се одмаздува некому.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знаеш ли дека тој имаше веѓи, ќе се насмее.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Основното учење на Хегеловата филозофија е тврдењето дека светот и општеството се во постојан развој и дека тој нивни развој е незадржлив.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Хегел го критикува либерализмот, зашто смета дека тој е извор на вечни општествени смутови и нереди.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Вистина е дека тој многу не стори за нас, ама и не нè заборави за секогаш...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа призна дека тој изгледа смирен и разумен и извонредно добро расположен, но не може да стане од каучот и сега го поминуваше времето во дневната соба.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Возењето е тол­ку кратко што таа има време на светлината од уличните ламби да го про­чита само воведниот пасус, во кој пишува дека полицијата на државата Де­ла­ вер во предградието на Вилмингтон го уапсила четириесетдевет­го­дишниот сопственик на продавница за водовод и греење под сомневање дека тој е озлогласениот серијален „Изолирбанд силувач” од реонот Њукасл и летова­лиштето Деламарва.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Решително ги отфрла инсинуациите дека тој лично придонел кон светскиот проблем со наркоманијата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
” Маргина 34 93 Ова беше прв пат Ренди да ја спомне ногата, иако Дејв гледаше од начинот како Ренди се однесуваше последните неколку дена - воздржан, дури сталожен - дека тој беше свесен за состојбата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И првата асоцијација што Запад ја има на Куликовиот перформанс е дека тој ја претставува реалноста на современа Русија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но Кулик не може да го избегне фактот дека тој е човечки субјект. 18 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Затоа Куликовото тврдење дека тој е куче што гризе овде исто така го отвора и прашањето на одговорноста.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дишењето му е толку тивко што само затворените очи ѝ зборуваат дека тој всушност спие; оној ден кога навистина ќе го најде мртов, претпоставува, очите ќе му бидат отворени.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Паметам дека тој ден, пред да се разделиме, му реков: - Пријателе, сè ми се чини дека луѓето, додека шетаат по земјата, сепак не се ангели!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам, никој и не помисли дека тој тропа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
С. а беше повеќе од јасно дека тој се залага за разумноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам дали требаше да претставува шега она мое шепотење во увото на Катерина од кое можев да издвојам само едно јасно прашање, она, кога ѝ ветував дека ќе ѝ донесам леблебија, само ако ги отвори очите за да ја здогледа светкавицата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веќе сум уверен дека тој токму во моментите на таквата моја замолчаност му се посветува на она негово упорно копање низ внатрешнината на моите помисли и тоа само со сврдлињата на сивите како челик очи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нему среќата од тој денешен ден ништо не му значеше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можел да го изведе и заклучокот дека само поради слабоста на Бунде кон женската убавина, несреќников бил вовлечен во крвавата пресметка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали во сите овие размисли согледував сличности помеѓу неговите постапки и однесувањето на Загорка Пеперутката што ќе ги откријам подоцна?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Краткото дружење со Самоников ме поучи дека тој ги употребува зборовите место надежта во она негово упорно приближување кон времето што претстои.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И бев речиси сигурен дека тој момент ќе биде означен со силен блесок и јас со љубопитство очекував молскавицата да го објави тој момент.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Оние кои сами го вршат изборот, секогаш имаат право - го слушнав шепотењето на Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, овој мој суд беше воопштен, дури се сеќавам оти тогаш помислив дека таквиот суд не се однесува ниту на тројцата демобилизирани партизански команданти, ниту на ситното човече кого на галено го викаа крлешче, а најмалку пак на нас двајцата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да сум ја фрлел в оган! ги повторував во себе зборовите на Пачев, а потоа заклучив дека тој сепак ништо не дообјасни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Каква идеја го доведе во мојата соба?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А за најголема пречка се смета токму онаа: дека тој пат сè уште не е трасиран.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури, сметам, дека тој го поттикнува ваквото нејзино однесување!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нели токму јас бев единствениот кој се обидуваше последниве денови да ја увери Загорка Пеперутката дека се лаже себеси кога мисли дека е во состојба да создаде живот што ќе поминува покрај другите без да ги допре.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека во нашата единствена заедничка ноќ сфатив дека тој ги носи во себе разочарувањата што само иднината може да ни ги предочи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помислувам дека тој судија можел да ја истакне и оправданата претпоставка оти Мирко Бунде и не бил ништо друго туку заведен маж и тоа од две прекрасни жени!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Добро, беше спомнувано и распопувањето на Милошевски што се случило во Врановци иако се забележуваше дека тој се труди да го избегне трагично-комичниот навев што се влечкаше со приказнава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога доаѓав кај вас ја сретнав во ходникот. Веројатно била на визита.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На граѓаните им беа потребни нови зборови и некои општи доживувања: бидејќи се тврдеше дека сѐ е заедничко; многумина дури и веруваа дека тоа е вистина; а беше вистински и фактот дека тој успешно им служи на ваквите намери.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не ја знам причината а сепак сум сигурен дека тој се одредил за најдоброто од она што му било понудено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Велам мојот живот иако знам дека тој мој живот не е осамен остров туку е дел и од многу туѓи животи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сакам уште да му довикнам на Привидот од преку мостот дека тој, за разлика од еврејката Нилика, го има поарчено својот живот во потрага по моменти и места што ја нудат како награда употребата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми се причини дека тој со погледот внимателно го следеше и тоа паѓање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сигурен бев дека Вртанов знае оти знам и јас дека тој ме слушна.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Помислив, изгледа дека тој не се чувствува добро!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Неговите чекори во сеќидневието се такви што секој помислува дека тој намерно остава стравот да го води за рака!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Произлегува дека тој, ако ја нема видено белезицата на раката на Бота, тогаш ја има сонувано!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зборовите и советите што ми ги упати Никола Леко откако ме сослуша беа премногу горчливи и останав со впечаток дека тој не се ни обидува да ја сфати мојата жална состојба.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Откако завладеал мир во тој дел од болницата прославениот командантот им рекол на лудите дека тој за себеси од поодамна знае оти е презреано јаболко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Многу недели подоцна, кога почна сослушувањето, обвинетиот М. Ѓурев пред двајцата иследници неколку пати истакна дека тој интервенирал кај другарот секретар Јаким Ниновски во понеделникот, на 17 јуни, што значи дента пред да го затворат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Она, дека тој за возврат ја зеде во својата фирма Јованка, не може да ја покрие ни каматата од она што му го должи на нејзиниот дедо, чичко Видан.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе признаам, многу се изненадив кога уште при првата средба со почитуваниот Никола Леко открив дека тој нема разбирање за моите постапки а таква судбина имаа и аргументите кои требаше да го оправдаат моето однесување откако прифатив своеволно едно од ропствата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Поради ваквото однесување на Радуле Анастасија заклучи дека тој сите свои постапки, дури и најсрамните, па и тогаш кога ѝ ги соопштува само на Стојна, ги зачинува со дрското објаснување дека нему не му пречат љубопитните сведоци на неговите намери.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Додека гостилничарот Трифо Саздов ги соопштувал овие податоци, во записникот е наведено дека тој ги одвел инспекторите до прозорецот и со кренат прст покажал кон патеката по која слегувал градскиот човек пред да влезе во гостилницата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Веднаш помислив дека тој не е тоа што сака да се прикаже; а и сè она другото што го рече, не беше стокмено според познатото правило: најнапред дотерај го зборот а потоа пушти го да шета.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го следеше со некоја обична насмевка за која и не размислуваше сѐ додека Томислав не дојде да ѝ рече дека тој и Божинов ја замолуваат да си ја тргне од лицето иронијата бидејќи на една културна домаќинка не ѝ личи таквото однесување. Ете и тоа се случи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Потоа започнуваа да работат, а тоа значеше дека тој доскокнува во предниот двор на секоја куќа и ги зема кантите со смет и ги донесува до камионот и ги исфрла од нив отпадоците и уште еднаш ги удира по металниот раб со што испаѓаат корките од портокали и корките од дињи и почнуваа да го исполнуваат празниот камион.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Токму фактот дека Бредбери во голема мерка се ослонува на традициите на т.н. готски роман укажува дека тој не се вредува во големиот број жанровски автори на тогашните забавно-книжевни журнали иако е формално афирмиран во нив и преку нив.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во уште една куќарка, малку подалеку, повторно заѕвони телефон како некој да знаеше дека тој ќе мине покрај неа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се сетив каков беше во градината, испотен, и на сите оние патувања и сите нешта што ги правеше и на наслушнувањето, и знаев дека тој тоа го чини за да се убеди себеси дека морето, градовите, земјата и неговото семејство се единствените вистински и добри нешта.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се посомнева дека тој ќе заживее повторно, уште долго време.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Илчо со прекор, скришум погледна кон татко си, но не издаде дека тој го посоветувал.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во неговиот глас имаше и жал за удреното другарче, и потреба сите да ги увери, тука веднаш сите да му поверуваат, дека тој никогаш не би можел никого да удри.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Киро извади кутија цигари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И се чини дека тој лежи пред неа, тука, до нејзините колена.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Не.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И во мрачните, и во ѕвездените ноќи, и во растрепереното пламенче на свеќата и на фенерот обесен на гредата, не гледа и не очекува смирување.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се прашував: зошто? И си велев: ако, нека си пее, но зошто, мајка му, токму тогаш кога јас му велев дека сум тој и тој, дека тој си има дома, а мојата дома ми ја одзеле и ме натерале да сакам туѓа дома?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Има желба да му рече неколку зборови за прекор затоа што толку време не го видел, ама кога си помисли дека судбината на Кире тече под извиците на командите и дека тој е облечен во воена униформа, си ја голтна намерата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа мачна развлеченост кога работата „никаде не мрда” и кога чекаме да „мине покрај”, за „генералот” по настанот со Кајпори да го изрази Ашенденовото чувство за вина и за гнасење над себеси, зашто учествувал во толку валканата работа - за Кајпори ни е жал многу време порано, однапред знаеме дека тој не е бараниот германски шпион, дека за него „работите се одвивале наопаку”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сепак, мал број од нив можат да му ја порекнат блескавоста, оригиналноста и сензибилноста. 58 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бидејќи владее со сите елементи на филмот и во сите стадиуми на реализација наметнува идеи кои се лично негови, Алфред Хичкок поседува вистински стил и сите ќе признаат дека тој е еден од тројцата или четворицата режисери кои можат да се идентификуваат само ако неколку минути се погледне било кој нивен филм.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Атеист или не (јас никогаш не сметав дека тој е атеист повеќе одошто Алберт Швајцер или Пол Тилих), татко ми беше еден од најпрофинетите духови што ги имав сретнато.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Затоа ми се обраќа со молба за помош, за да не ја суредат неговата сакана ќерка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Најпрвин треба да ви објаснам дека тој има посебна слабост за секакви технички дрангулии, и во тоа време беше луд по грамофони.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во тие три месеци ние ги пресвртевме позициите од син на татко па на син.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Хирургот нареди неговата лева нога, онаа што требаше да се ампутира, да се спакува во мраз една ноќ пред операцијата, а исто така, тогаш да му се даде и шише виски.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кажано со технички психоаналитички јазик, сега мислам дека тогаш превидов дека тој го проектираше дедо ми на мене.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ж: Оттука значи можете да заклучите дека тој трговец малку претерал со фалењето на грамофонот на г-дин Ракот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој ставаше акцент на еволуирањето на визуелниот јазик, конципирајќи дека тој е примарен медиум, независен од подоцнежните културни и личносно-индивидуални влијанија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А: Дали го гледате натписот изгравиран одвнатре?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Само што си го беше купил својот прв грамофон и таков наивен каков што си го дал господ, сè му поверувал на продавачот - посебно, дека грамофонот можел да го репродуцира секој звук, Хај-Фај, демек. 114 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не му фалеше уште многу веќе...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можеби не бил баш совршен грамофон во смисла дека би можел да ги репродуцира сите можни звуци.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми пречи кога ќе ми се обрати некој почитуван психијатар, кој претходно ме нападнал во јавноста со зборовите: „Тој така зборува пред децата, а ние сме на истата страна во борбата против страдањето“, и испаѓа дека тој има ќерка од осумнаесет години која „одлепува“, и за која тој не сака да им падне во рацете на полициските психијатри и да добива електрошокови. Margina #21 [1995] | okno.mk 61
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но како можете да бидете сигурен дека тој го направил?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Големата популарност и, според некои критичари, романтичната идеализација на лудилото го отуѓија од мнозина колеги, коишто сметаа дека тој се загубил со популарноста.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се сметаше дека тој не ќе може да го издржи општиот анестетик, така што беше одлучено да се направи обид со една процедура што беше забележана во Австралија: анестезија со пакување во мраз.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Неговиот краен проект беше да состави таписерија што ќе ги покрие сосема ѕидовите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Освен за татко му, јас никогаш го немав чуено да прозбори нешто против некого.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мислам дека тоа треба да се обиде.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ширум светот, многу експерти сметаат дека тој процес треба да се преврти, студентите прво да видат како луѓето живеат па дури тогаш да тргнат кон другите гранки на медицинската наука.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Всушност тој се надеваше дека преку детската уметност ќе успее да се растерети од „световно” приземнетата софистицираност на своите творби, со цел да обелодени еден универзален визуелен јазик.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дека ќе побегнам можеби веднаш... намерно за да се вратам да го столчам... и дека тој пат тогаш навистина ќе го докрајчам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Махинално погледнав кон левата рака – по кожата на подлактицата се сјаеја влакната навлажени од пот, но „Nevada“-та не беше на своето место. Зошто?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сега знам дека тој чудовиштен страв да не бидеме заборавени се ширеше и оттаму што во бившата гаража на „Бетон“ не бевме само во просторен туку и во временски затвор.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На снимката таа, во стварност незабележлива временска разлика, станува видлива: убаво се гледа дека тој е за половина чекор, за едно стапнување пред другите и дека трката е негова.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мислам дека тој, всушност, ми е љубоморен, иако јас спрема неа, како спрема фасцинантна жена и ценета колешка, негувам, ти се колнам миличок, само длабоки пријателски чувства.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И се прашуваше, најискрено, дали поранешната редовна работна смиреност, барем во периодот 8-11 или 16-20, не е еден вид изолираност од инспиративниот хаос наречен ЖИВОТ?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дури тогаш писателот забележува дека стигнал при крајот на седмата страница, дека околу него се множат нови пливачи и дека тој станува некако сè повознемирен...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Неговиот профил, делумно засолнат од дланките, териер и млада жена со боси стапала: и ми се чини дека тој таму, врамен во сликата, е сосем, сосем задоволен. Како комфорен воајер.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И ти беше убеден дека тој е оној што ќе му помогне на Цацко.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
– Знаеш ли, кога те видов тука, одеднаш таква средба, се збунив!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Што се однесува до градежникот (се обидувам да бидам прецизна), мислам дека, всушност, не може да се каже дека тој лично беше она што се нарекува образован човек: тој баш и не поседуваше „знаење“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сакаме да му се придружиме на Момчило и со него да ги возиме нашите трицикли на небото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А дека викаат по него и дека тој не им одговара – тоа е, се разбира, само затоа што тој не ги слуша!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се отвораат вратите од становите. Излегуваат жителите на големата зграда и кога го гледаат петелот, помислуваат дека тој треба да се фати.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
На Зоки му се чини дека тој сфатил оти и овде има пријатели.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но дека тој луѓето ги ценел според она како се однесувале кон него лично.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А замисли си што се случило. Не успеал никаде да го пронајде Штабот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Мене ќе ме обесите“, му викна тој на претседателот на судот Груица, „ама оној, главниот, ќе остане и по мене за да ви ги мати работите. Нема да куртулите од него“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не заборавајте дека тој има и брат капетан меѓу Црвените.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вели: „Најнапред му поливав под оревот да си ги измие рацете, потоа почнав да му поливам да си го измие и вратот, и најсетне, кога генералот се свлече до половина, пустата јас, и не ми требаше многу а да не забележам дека тој и не бил само генерал туку и мажиште“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А дека тој ќотек бил навистина добар можев лично да се уверам бидејќи Рајна мене ме избра за да ми ги покаже сите места на своите болки.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислеше, кутриот, дека секој погрешен гест, секој ненадеен потег може да го поттурне кон амбисот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А сите Козаци знаат, а и јас убаво паметам, дека тој никогаш не бил ничија жртва, а најмалку жртва на животот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе си поиграат поединците со ваквата дарба извесно време, а потоа наеднаш изненадени и самите ќе откријат дека дарбата ги напуштила, а некој, на кого дотогаш воопшто не му обраќале внимание наеднаш ќе се јави и бесрамно ќе објави оти токму тој е единствениот кој е надарен со поглед во иднината, и сите поранешни јунаци, избезумени, ќе слушнат дека тој, новиот, всушност ним им заповеда и дека бара од нив часкум да се свртат назад.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам дека тој веруваше оти ако зацапа во матната река на вистината дека ќе мора да се симне од својот коњ, дека ќе престане да го јава по оние далечини и пространства од кои ретко се враќаше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Напротив. Мислам оти секогаш нему животот му се насмевнуваше, најштедро го послужуваше, па и тогаш кога тој ист живот ќе ги подготвеше сите околности за да го казни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој ги ценел луѓето според нивните дела, а дека Иван Степанович бил многу фин кон него, дека многу му помогнал и дека тој не смее тоа да го заборави.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ја обикновениј дурак“ повтори тој можеби во единствена намера да го совлада срамот со кој беше исполнет до врв, „како полно шише вотка“, така самиот се изрази, и јас веќе знаев дека тој смета оти го пронашол лекот за својата болка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби и му порачал на мој Ролан да биде внимателен, нежен, и по можност да го стори тоа во името на газдата Иван Степанович.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Богами не сум далеку од помислата дека тој лично го има застрелано тој ваш генерал, и тоа од зад грб, во тилот, додека јавал зад него, или додека кутриот Генерал спиел а Иван Степанович седел на некое кутнато стебло приведувајќи го кон познатион жален крај своето одамна донесено решение: да му ги прибере парите на Генералот и да се стори најпосле барем со генералски шинел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Подоцна ни раскажа дека тој момент, кога ја отворала портата, се чувствувала како од аџилак да се враќа, како толкав пат да тепала и уште поголеми чудесии да видела.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Прашуваш зошто кај мене дошла а не отишла в болница? Не знам!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар не побара Црн Киро, од претседателот на судот, на она судење на домашните предавници, да го доведат големиот ѓавол за да потврди и самиот дека тој му бил наредбодавецот да постапува онака како што постапувал со борците за слобода?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се знае дека тој никогаш ништо не потврдуваше, но никогаш ништо и не одречуваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нели постојано велеше: „Секој погрешен чекор води во амбис!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Гледаш, паметам дури дека тој ден варев боршч!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А што се однесува до нерасчистени сметки, тој и пред Војната тврдеше дека никому ништо не му должиме".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби и му се умилкувал, дека тој лично, Иван Степанович, се потрудил нему, на својот верен пријател да му ја приреди таа чест, тој да ја воведе девојката во нејзината нова професија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од тој ден започнаа проблемите за Профима и за ќерка ми кога разбра дека тој имал дете во Албанија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Знам дека тој не ни е вистински брат: не е роден овде, туку е донесен...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Која вистина?“ „Таа дека тој е донесен овде...“ „Не е точно!” згрми Профим и удри на масата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го зеде за раце, го извади надвор да го шета, но татко му Маруш ги пречека, ги запре, го врати Висара во собата и им рече дека тој што го отепале не бил Зенула туку некој друг качак.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога јас го користам тој термин, подразбирам дека тие филмови се нискобуџетни и не-холивудски, обично работени на 16 мм. (за среќа, пред крајот на шеесеттите, овој термин е заменет со “независни фил­мови”, што е најблизу до она што тие филмови и беа).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според тоа, сите текстови мораат да бидат интерпретирани - или читани, да употребиме поинаков жаргон.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како шофер, тој е безвреден, едвај способен да вози.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се чини како оној најслушаниот Бојс кој исчезна низ прозорецот да се вратил низ рамките и присуствува на оваа изложба, Бојс-дијалектичар и оратор-бранител, Бојс на перформансите и екологист- кандидат на европските избори, оној кој ја подр­жу­ваше идејата “секој човек е уметник”, оној чија концепција за проширена умет­ност немаше ништо заедничко со “таканаречените пластични дарови”; се чини како тој, Бојс, теозоф и гуру, да се обраќа до ѕидовите, но само со неколку зборови педагошко резиме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во тој случај, ако Бојс бил, како што вели печатот, „контроверзен уметник“, тешко е да се замисли дека тој сѐ уште може да биде контроверзен со една изложба која вешто го стопува она што е различно, а суптилно го брише она што дава место за дискусија. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 83
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Чувството што може да се добие од литературата е дека, да ги искористиме зборовите на Кристофер Норис (Christopher Norris), постмодернистичките текстови се “како ништо останато во модерната философија, и навистина претставуваат предизвик за целата традиција и себеразбирањето на таа дисциплина”.2 Јас се залагам за тоа дека карактеристиките што им се заеднички на Дерида и на традицијата се помногубројни и позначајни одошто обично се признава.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јонас вели дека тој израз прв го употребил Мени Фарбер, во својата статија за непризнатиот холивудски low-буџет на режисерите во магазинот Коментар, и дека Дишан на некое филаделфиско отворање изјавил дека “going anderground” е единствен начин уметникот да создаде нешто вредно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со ова се надевам да претставам поизбалансирана слика на Деридината постмодернистичка мисла, и да покажам дека тој е многу потрадиционален, и позападен, отколку што за него обично се мисли.3 okno.mk | Margina #11-12 [1994] 69 2 Една од карактеристиките споделувани од страна на Дерида и постарите философии е интуитивното, иако понекогаш имплицитно, користење на категориите на појава (appearance) и реалност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Верувам дека никогаш порано, пред појавата на Валери Соланис не дошол на идеја да ја изедначи славата што сам ја конструираше со таа на Мерилин или Лиз, слава која предизвикува стравопочитување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа, на прв поглед, постои конфузија при воочување на специфичностите на различните видови на Џармановата експресија: се чини дека тој слика филмови, монтира книги, пишува слики или проектира видео-спотови. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 197 Недоумиците од овој вид многу бргу се губат ако на Џарман-творецот му се пристапи како на манирист од епохата на постмодернизмот (и на останатите пост- изми).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Одговорот е дека тој знае како да лета со авионот, а вие не.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Најпосле, И во секој случај, интерпретацијата на еден текст е само уште еден текст, така што И тој бара да биде интерпретиран, а самиот нема привилегирана интерпретација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Аргументите што ги изложив неодамна против идеите на Бојс (1) и од коишто денес многу малку би одзела, сами од себе се распаѓаат во мигот кога тие идеи се потиснати во втор план (како да се работи за грешки од младоста?) и кога во прв план испливува грижата за јасноста на делото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оттука е и негова софистицираност-невиност, бидејќи верувам дека Ворхол некаде длабоко во себе веруваше во вистинска слава - како есенција на вистинска каризма.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Гледањето низ појавата на нештата може да бара не само посебен напор, туку исто така и тренинг и експертиза.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со оглед на силните плуралистички, ако не и анархистички, елементи на Деридините учења, може да се чини одвишно да се тврди дека тој исто така е еден универзалист.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во неколку наврати после атентатот, напомена дека тој мислел дека било јасно дека се шегувал.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овие две книги се диптих за отсутното.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дека било јасно дека тој е уметник, дека тој не креира култура туку едноставно ја репрезентира, преуредена, изманипулирана и акцентирана по негова волја. (...) Мислел дека сме сфатиле, дека секој можел да увиди дека славата што тој ја произведуваше (за него и неговите суперѕвезди) не била вистинска слава, туку само репрезентација на слава, реторичка симулација на слава.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но најопасно од сѐ беше тоа што тој не веруваше во неви­ ност и мислеше дека сите ние сме онолку софистицирани колку што тој мисле­ше дека е и самиот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите се боцкаа точно во вената, освен (а кој друг) Дачис која се боцкаше под кожата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со додатна забелешка: духот на постмодерната би можел да се забележи и на самиот почеток на Џармановото творештво, единствено што тогаш терминот “постмодерна” сѐ уште не беше во употреба, т.е. во мода. ...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, ако е тоа така, тогаш не ми е јасно зошто јас сум андер­граунд, кога мојата единствена желба беше луѓето да ме забележат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Во Тимбукту видов еден мал Арапин кој умееше со газот да свири на фрула, а педерите- бузеранти и пешкирите ми рекоа дека тој е вистинска личност во кревет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Били и неговите веќе го окупираа местото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така, плурализмот е прифатлив за Дерида само во деконструктивистичката рамка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој веруваше во целата ебана работа, верувам, наспроти средствата што ги користеше за манипулација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сето ова го дознав подоцна, зошто во тоа време бев многу наивен; сакам да кажам, ако не видиш некого дека се боцка, не можеш ни да поверуваш дека тој тоа навистина би го направил.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Згора на тоа, поради неговата итерабилност, еден текст може да се чита на многу начини; т.е. да се интерпретира така што да значи различни нешта во различни контексти (со што, секако, не сака да каже дека тој може да се интерпретира за да значи што И да е).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој е очигледен во мисионерскиот полет на христијанството, или во Виландовата изрека дека “само вистинскиот космополит може да биде добар граѓанин”,6 или во уверувањето дека науката и рационалноста се добри за сите култури и дека на крајот ќе надвладеат насекаде.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислел дека ќе бидеме одушевени од самата идеја дека тој сѐ уште работел на реклами, што отсекогаш и го правел, со таа разлика што сега работел на “чиста” реклама, рек­ лама како висока уметност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Само што тие звуци ќе бидат неподносливи тишини, тие зборови ќе бедат крвави дождови, а тие погледи сиви сенки, рушевини, висечки градини во кои верував дека ќе го живеам сонот, а сега гнијам, умирам, немоќна пред стравот да признаам дека тој сон беше страст, импулс, желба, глад за моќ, но не и судбина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Па тато е посилен! * Запис пронајден во папочна врвца Добро знаев дека тој е посилен, но не знаев да одговорам зошто ја повикав мајка ми наместо него.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Во оваа посткомунистичка верзија на екстазата на комуникација, јавниот простор сѐ повеќе исчезнува пред налетот на семоќното рекламирање.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Кога комерцијалните интереси ќе стекнат преголемо влијание над јавниот простор, конечниот резултат е уништување на чувството на споделена сопственост на тој простор (дека тој им припаѓа на сите граѓани) и ерозија на граѓанскиот идентитет.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Примерите вклучуваат пролиферација на надворешното рекламирање кое го уништува изгледот на природните и историските урбани пејсажи, комерцијални настани кои го ограничуваат пристапот до парковите и плоштадите, дизајнот на малопродажните киосци и излози во и околу јавните простори кои не го почитуваат локалниот контекст (со тоа праќајќи сигнал дека тој веќе не ја претставува локалната заедница).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Но, интимната сфера не е „ослободена од економски функции“ (Маркс); приватното подрачје на патријархалното семејство е обележано со неплатен труд, сопственост на имот и доминација.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Друго клучно прашање е улогата на медиумите во јавната сфера, што Хабермас ја посматра само во негативна смисла, како еден од факторите кои придонесуваат кон 105 Како одговор на таквите критики, Хабермас во 1992 година напиша дека сфаќа оти „од самиот почеток доминантната буржоаска јавност е во судир со плебејската“ и дека тој го „потценил“ значењето на опозициските и небуржоаски јавни сфери.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
- Имате нешто... тука, - покажа Французинката со прст накај нејзината уста и концентрирано го погледна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Втората варијанта ја елиминира, бидејќи не сакаше Французинката случајно да дознае дека тој во моментот учи француски, па да си помисли дека таа е причината за тој негов потфат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Би сакал да ѝ ги види очите под густите веѓи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Што си ѝ направила? - ми свика таа, како да не гледаше дека сум целата изгризана и изгребана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога отвори, Ѓорѓија беше толку збунет што само се насмевна и како папагал го изрецитира текстот што го беше вежбал претходно: ѝ рече дека тој е соседот отспротива, дека испекол колачи и дека сакал да ѝ ги даде да ги проба, ете, како на нова сосетка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Порано и ме бакнуваше - но вака, кога ми се спиеше, можеби мислеше дека ми прави услуга со тоа што е ефикасен за побрзо да можам повторно да заспијам, иако по неговото дишење препознавав дека тој секогаш заспиваше пред мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така подоцна Александар му се подналути на Аристотел откога дозна дека тој, ги издал тие списи пред јавноста.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Со векови таа го чекаше да се покаже зоографот а кога сфати дека тој е безнадежно отпатувал таа само ја допре неговата четка обесена на ѕидот и некаде пладнето крај неа оживеа русокосо момче со пеги на лицето.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Живеете кретенски, хипнотизиран, малограѓански полусон и чекате откровение, чудо, се подготвувате за големиот час кога вашиот живот конечно ќе започне, а сѐ повеќе се сомневате дека тој час воопшто ќе пристине.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Излагањето на Идн го поддржал и американскиот министер за надворешни работи, Стетиниус, кој сметал дека е пожелно да им се сугерира на Бугарија и Југославија да причекаат во нивните преговори до одржувањето на Мировната конференција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Говорот на британскиот премиер Винстон Черчил предизвикал изненадување и кај американскиот политички врв, кој се прашувал како е можно, преку ноќ, "да поцрвенее еден толку ’закоравен ториевец’" каков што бил Винстон Черчил.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Реакцијата на Молотов била дека тој не може да зборува во име на Југославија и Бугарија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но тука се поставувало прашањето која е алтернативата за тоа?
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Од своја страна почетокот на Граѓанската војна во Грција, американскиот печат и американската јавност ќе го проследи со бран на осуди поради британската интервенција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Јас лично поминав низ македонската територија која се наоѓа во рамките на бугарската држава.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
А „еволуцијата на министерот (се однесува на британскиот премиер Винстон Черчил, б.м.) за успесите на маршал Тито во оваа војна се изненадувачки, а многу посматрачи во оваа земја веруваат дека тој ги претставува во многу порозова слика од онаа што навистина егзистира, иако нашите информации за вистинската ситуација... се неодредени“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Известувачот нагласува дека тоа, според Влахов, било кршење на „принципите на националното самоопределување и принципите на Атлантската повелба“ и дека тој, „во името на македонскиот народ“, кого го претставувал, најенергично протестира против изјавата на грчкиот Претседател на владата како „целосно неоснована“, а исто така протестира и „против угнетувањето и насилството на македонските антифашисти во Егејска Македонија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Британскиот амбасадор во Бугарија, Рендел, сметал дека е можно, одвреме-навреме, со "подмитување, на некои насилни елементи од Македонците, кои се против Михајлов" да се обезбеди нивно активно учество на британска страна.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Пред војната се јавува како заштитник и иницијатор на закони кои се однесуваат на заштита на американската работничка класа.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во однос на бугарскиот стратегиски интерес во Македонија, британските експерти истакнале дека тој бил "двоен…прво, поседувањето на Вардарскиот басен би ѝ овозможило да ја одвои Грција од Југославија и да добие заедничка граница со Албанија; ситуација која во случај Југославија да се дезинтегрира би ја направило Бугарија доминантна на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Идн истакнал дека тој не верува оти на "државите под режим на примирје би можело да им се дозволи да склучуваат мировни договори без дозвола на сојузниците", посебно што Бугарија не била "слободна да прави што таа сака".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Претставникот, кој сега е во Женева, е образован човек, по професија адвокат, кој зборува добро англиски".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Она што особено го потенцирал од излагањето на Темпо е дека тој истакнал дека "желба на цела Македонија е да се обедини во една федерална држава во рамките на федеративна Југославија", поткрепувајќи го тоа и со искажувањето дека самиот лично поминал: "низ македонската територија, која се наоѓа во рамките на грчката држава.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Не можејќи да дојдат до солуција која би ги задоволила сите, американскиот министер Стетиниус сугерирал тоа прашање да биде разгледано во дискусијата на министрите за надворешни работи во Москва по одржувањето на Конференцијата.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Меѓутоа, му ветил на Меклин дека тој ќе го вложи својот авторитет да им се стави крај на таквите активности.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
За време на средбата било договорено дека треба да се воспостави контакт со Македонците од Скопје, Софија и од Солун и дека тој контакт би требало да го воспостави Д/ХГ7.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Уште еднаш се добил впечаток дека тој ја нема контролата врз настаните.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Истовремено конгресменот остро зборувал и против Луис Адамиќ, сметајќи дека тој е крив што американската јавност погрешно е известена за Михаиловиќ. 116 Кон крајот на септември 1943 година владата на Божидар Пуриќ од Лондон се пресели во Каиро, а го напушти на 9 март 1944 година. 118 Ла Гвардија во американската јавност беше познат како политичар со напредни идеи, на кој социјалистичките и комунистичките идеи не му беа непознати.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На крајот од својот извештај американскиот разузнавач со право ќе заклучи дека „овие говори, изјави и протести се добар показател за интензитетот со кој народот на Југославија и Грција се однесува спрема македонското прашање, дури и сега пред да биде завршена војната“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Така, на 3 јануари 1941 година, агентите на ДХ42 го известуваат СО2 дека „Иван Михајлов, кој сега се наоѓа во Унгарија, стапи во контакт со мене, со сугестија дека тој ќе одреди неофицијален претставник во Лондон за да ја известува Британската влада за македонското движење.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во однос на санитарниот кордон, Салвемини сметал дека тој е насочен против Русија и дека треба да се напушти.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во одговорот даден на Маклин, претседателот на НКОЈ, Јосип Броз Тито, како што ја известува јавноста Сулзбергер, истакнал дека тој не може да премине преку фактот за лошата ситуација во Грција и дека ги "обвинува и ЕАМ и Владата на Папандреу за предизвикување криза, која се изроди во граѓанска војна", а едновремено се истакнува дека Тито дал уверување "оти грчките единици формирани ... во Јужна Југославија нема да бидат вклучени во граѓанската војна".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
А тоа го потврдува неговата реакција, кога истакнал дека "изгледа генералот Апостолски како да е без некој авторитет и нему му е наредено да ги постави работите на вистинско место".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Уште повеќе што и неговиот претставник во Македонија, Светозар Вукмановиќ-Темпо, според изјавите на Меклин, на митинзите во Македонија, а посебно во говорот во Белград на Првото заседание на народното ослободување на Србија, недвосмислено истакнал дека Македонија, според сето она што го видел, треба да се обедини, бидејќи тоа го барал народот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Второ, поседување на умерен дел од Македонија, во кој би било вклучено и пристаниште од Егејското Море, би ја ослободило Бугарија од зависноста од пловните патишта на Црното Море - Дарданелите и Дунав за снабдување.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Фимка виде дека тој нема раце, ами нешто завиткано во окрвавени валкани завои.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас се распрашав. Велат дека тој, Јанулис, со одредот се врти по тамошните села - Јановени, Мирославица, Тухули и влашките села Аетомилица и Грамошта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Захарјади ли? Се разбира дека тој ни е учител, ама и водач и ... кога ќе се обединат сите пролетери, тогаш ќе нема народи, ќе нема држави и граници.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не, не успеа да го убеди политичкото раководство дека тој е во право.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Внука мy, му се посакало да е прва, а мене ми се чинеше дека тој воопшто не разбираше колку јaс патам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И оттогаш, да до денес затоа го слават и го жалат убедени дека тој во име на доброто со својата смрт ја победил смртта....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Девојки! Запамтете... Ако вие не го убиете него, против кого сте ја впериле пушката, тогаш бидете сигурни дека тој вас ќе ве убие.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А ти па, од каде знаеш дека не е на грцки? Не оти ти знаеш грцки, па да речеш дека тој не знае...?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога Крсто не ѝ се вратил од војната во Мала Азија, и тогаш ѝ читале дека тој, Ставрос, славно паднал во Али Веран за величието, за славата и честа на Големата Мајка Грција.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но не, не е можно дека тој тоа го помислил!
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Знаев дека звукот на оргулите, колку и да ти се одалечуваше од Париз, колку се повеќе се наближуваше кон твојата земја, знаев дека тој ќе допре до твоето срце.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Измешани чувства. Невидена радост и неверување дека тој ќе биде во мојот град, но и помалку горчина во душата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Всушност беше токму тоа, но, во мистична смисла, бидејќи сега знам кој е старецот и знам дека тој е таткото на пророкот...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
”Дознавме дека тој ексклузивитет на просторот е само функција која мозокот ја обавува додека овладува со перцепциите.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Најзадоволен бев кога ќе успеев да направам некоја потполно ледена, “несвесна” слика. (...) Де беше доволно добар пријател со Џаспер и Боб, затоа мислев дека тој ќе може да ми каже нешто што ме мачеше доста долго: Зошто тие не ме сакаат?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Секогаш кога ќе помислам дека замрел сфаќам дека тој е сѐ уште тука.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се свртев. Гил понекогаш беше таму, но сега увидов дека тој е дете, дека има големо тркалезно лице со насмевка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сакав да го прашам дон Хуан за тоа и со мака се обидував таа своја мисла да ја искажам на англиски, а тогаш се сетив дека тој не зборува англиски.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Имено, кај Хајдегер, особено во неговите преводи, секогаш постои чувство дека тој трага по некој вид пред-онтолошка присутност, која, доколку ја разбиеме нашата затворена концептуална рамка, можеме на сфатлив начин да ја разбереме како (по)полнозначна отколку како културално договорена во поглед на значењето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Мојата мајка тврдеше дека тој ѝ се доверувал дека во текот на целиот живот настојувал да го воспостави најдобриот распоред за читање на неговите книги, за тој, речиси на волшебен начин, да му ги открие сам од себе одговорите на загадочните прашања на егзистенцијата
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Една од суштинските одредби на Законикот е дека тој што убива за да одмазди друга душа, од Бога му е простено!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беше сигурен дека тој тоа нема да го доживее, но во ракописот имаше аргументи дека неговите потомци ќе се ослободат конечно од изолацијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но, беше јасно дека тој повеќе говореше според инструкците од далечната Централа отколку по своја глава.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По гласот Мече позна дека тој е или негов врсник или малку постар од него.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Во светлина на обновената уметничка фигурација, се чини дека тој, како добар домаќин на своите современици, го подготви патот за враќање во живот на обидите за синтетизирање и помирување на фигуративната ликовност и експресивната употреба на медиумот - навистина, голем број од Риверсовите платна од 1950-тите и 1960-тите, во контекст на современите слики делуваат фантастично свежо и витално.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бреда беше на телефон. „Бреда, јас сум“, пелтечев. „Збудалев барајќи те.“ Тишина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Уметноста што е навредувачка, конфронтирачка и брутална, се појави во ерата на бунтот против студенилото на формалистите, и во таквата атмосфера Риверс се вклопува совршено, ако не и пророчки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За да добиеме целосна слика за тоа како Риверс се вклопува во развојот на современата уметност, неопходно е да го истражиме не само неговиот живот туку и мислењата формирани и објавувани од коментаторите и анализаторите - и тоа како оние што го поддржуваат, така и оние што го омаловажуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Бреда, што не е во ред? Зарем не ги доби моите пораки?“ okno.mk | Margina #32-33 [1996] 160
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Испадна дека тој говор не беше потребен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговите експериментални техники и присвојувањето на ортодоксните медии сега се општи места, и никој не се буни премногу ако уметничкото дело е сирово или измешано, сѐ додека уметнковата мотивација е силна и неговата сериозност не се доведува во прашање. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 234
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разбира, тогаш тоа го сфаќав буквално и мислев дека тој добар Панта ме лаже, зашто не верував дека некој може и дека треба да порасне до небото.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- За какви секири зборуваш? - не издржав да го прашам, споменувајќи си дека тој така се изрази и вчера кај Чешмиче.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми објаснуваше дека тој нејзин маж нема да се врати, па таа останала сама со децата и не сака ни да го види веќе, а камоли да живее повторно со него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знаев дека тоа е невозможно, па сепак, кога третиот ден по смртта на дедо ми Баџак тато нѐ однесе во дедовата куќа во Влае, одев од соба в соба и внимателно разгледував да не најдам некоја трага од присуството на дедо ми што би значело дека тој сепак е жив: некоја недопушена цигара во пепелникот, тукушто соблечена кошула, чорапи свиткани и ставени во „беж“ еспадрилите што најчесто ги носеше, очила врз отворениот весник на канабето во дневната соба, недоиспиено, сѐ уште топло кафе...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тета од болести ужасно се плаши, а татко ми има обичај да ѝ рече дека тој нејзин страв е „чиста патологија“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сфатив дека тој збор - пубертет, е некој многу значаен за мене и дека од него ми зависат многу нешта, па побрзав да го отворам Големиот речник на странски зборови и да се посоветувам со Братољуб.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
По начинот на кој го водеше разговорот, веднаш погодив дека тој што ѝ ѕвонел е татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас си велам дека тој сакаше Питропот да го гледа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Затоа сакаа да ја чујат кљакашката на Шишмана што ќе значеше дека тој престанал да мисли на тоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сакаше да размени поглед со братучедот, но кога погледна пак, виде дека тој уште спие со двете раце надвор од ровот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сѐ повеќе и повеќе му се чинеше дека тој куферчето во сонот го додал откако се разбудил...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас верувам дека тој затоа не стана некој големец.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Мене ни на крај памет не ми дојде дека тој бегал од училиште зашто мене книга и училште никогаш не ме интересирале, да не ми ги спомнеш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас и со Целета малу имав работа, но знаев дека тој наоѓаше луѓе со роднини во Америка, ќе ги наговореше како да побараат стрептомицин од роднината, да му речат дека мајка му или син му се на умирање, така некако.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас му поверував иако сега мислам дека тој мене тогаш ме излажа колку да му се тргнам од патот со моето барање.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Затоа брзо почна да се оградува велејќи дека тој не го по ништо лошо не го знаел и ништо не може да тврди, туку, еве, на авторот му прикажува прикаски:
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Една ноќ, по една недела или повеќе, не би знаела точно да каже, иако после беше скоро сигурно дека тој сон го сонувала токму таа ноќ, кога на Едо му се случи несреќата во Сан Диего.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ништо Едо не заклучи, но знаеше дека тој тоа нема да го дозволи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нотите со кои од разни страни околу него се оѕвиваа птиците, го потсетија дека тој се наоѓа на сигурно, далеку над црниот облак.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој ѝ го откри своето вистинско име доверувајќи ѝ се дека тој на таа тема пишува роман, дека најверојатно Паца, под друго име, во неговиот роман ќе има значајна улога.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во текот на целото тоа попладне присетувањето на неа силно го вознемируваше, но секој следен пат истовремено помислуваше дека тој не е момчак со среќа да има таква девојка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се разбира, непрекинато под око ја погледнуваше Петра и секогаш се уверуваше дека тој е не помалку под нејзиното будно око.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Туку што стана, тој пак се врати, го отвори блокот и на внатрешната страница од картонскиот капак запиша: Сѐ во врска со приказната треба да биде така „документирано“ што авторот мора на читателот да му наметне верување дека тој ја зборува вистината и само вистината; но истовремено да биде несомнено и тоа дека сѐ што е раскажано е исто толку и повеќе од толку целосно измислено така што секоја сличност и помисла на стварноста да биде случајна; тоа го наметнува творечаката лага на којашто ќе биде подложен читателот привилегиран со вистината што следува!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така, на Најдо Пашалески, детето на Ица не само што не му пречеше туку го сакаше како свое зашто знаеше дека тој деца не може да има, а освен тоа нему жена му требаше да има кој да му ја гледа куќата, да му зготви, да го испере и да го закрпи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа знаеше дека тој ја следи, веруваше авторот, но претпочиташе да ја задржи слободата да му даде замав на говорот на своето тело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас нејзе и реков дека писмена изјава не давам иако после дадов, по совет на правникот наш, другар Петре Бигата, кој ми рече дека тој ќе ми каже како треба да ја составиме.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се разбира дека тој покажа интерес за случувањата во Сан Диего, но тоа само го увери дека доживувањата на младите љубовници со ништо посебно не излегува надвор од дури и предвидливиот шаблон така што му беше доволен фактот Едо и Су продолжија заеднички да живеат како што почна во собичката на механичарската работилница на Али во Сан Диего, но сега во станот на Су во улицата „Кинг“, во центарот на Торонто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нека никој не се осмелува да ми каже дека дури и за миг на потрошувачот му паѓа на памет фактот дека тој со отпадот што го плаќа и расфрла ја загадува околината и си го загрозува здравјето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа всушност значи дека тој може при прва средба да види што може од некого да извлече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Впрочем, авторот нема чувство дека тој документ му недостига.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На Еда и отворено му призна дека тој тоа го прави за да си го олесни војниклакот и да им врати на претпоставение за нивните малтретирања на војниците.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот упорно ја посматраше додека таа седеше со рацете во скутот и погледот веднат, но како да знаеше дека тој ја гледа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Испаѓа дека тој човек не можел истовремено и да оди и да мисли.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа работа како беше и што беше никогаш нема да се разбере зашто после се чу еден глас дека тој нешто за Русите работел, за Сталина, за душманот на Тита.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За содржината на писмото се дозна многу подоцна, кога дедо му веќе не беше жив, односно, при првата посета на брат му на татко му, односно на стрико му, кога овој признал дека тој отишол во Карсој, ја нашол таа и таа зеленика и го поткренал тој и тој камен, ама нашол само адно писусче за бурмут, а во такво писусче собирало само десет жоутици.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Неа секогаш ја опфаќа една силна возбуда, или може да се рече страв од таа голема вода што тука под нив прво е една силна врева од што не се слушаат ни гласовите на луѓето, а потоа чиниш го завлекува воздухот најзината голема снага и Пела, се разбира, секогаш го има истото чувство дека тој завлечен воздух ќе се претвори во силен ветер што ќе ја откачи од рацете на мајка ѝ и баба Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Иако Никифор е долу, знам дека тој ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Видоа дека тој миг можам и со смртта да сум среќна и ме послушаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не дека тој нешто поубав, ама дека така завеана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека тој човек ни спортот не го сака со толкава страст како што ги сака жените.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Па, не... јас само ѝ се јавив да ја прашам за совет (ме излажа дека тој ѝ се јавил, а не таа нему), и таа ми ја кажа вистината дека ти не ме сакаш затоа што сум дебел.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Со најавата дека тој ја побарал за жена и, логично, таа му одговорила потврдно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мојата женска интуиција укажуваше на тоа дека тој сè уште не е зрел и стабилен за да бидам со него иако премногу го засакав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа велеше дека тој е човек кој не може да се справи со сопствените комплекси и затоа ги лечи повредувајќи ги луѓето кои го сакаат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, кога таа ми велеше дека тој сè уште многу ме сака, јас на тоа не можев да верувам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Си реков дека тој сепак е добар човек, ако ги тргнам настрана глупостите што ги правеше поради некаква си опсесија да биде доминантен или манипулативен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мојата интуиција ми раскажа дека тој е обратнопропорционален на ветувањата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Почна да ми плете приказни дека пак бил кај истиот чичко, дека тој му кажал за моето семејство.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Целиот свет ми се сруши кога ме извести дека тој ден има закажано фотосесија со некоја девојка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Има знаци што потврдуваат дека тој го оштетил газијаспроводникот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, се докажало дека тој бил Павел Поцев (по името на татко му) од Кратово.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Додека јас во продолжение на неколку недели го убедував Гарванов дека ниту Милан Арсов ниту Георги Богданов во времето на истрагата и пред Воениот суд не рекоа ништо што би го компромитирало, Иван Гарванов упорно продолжуваше со своето тврдење дека тој е жртва, дека настрадал поради предавство и сл.“ 195.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Низ градот, иако блокиран, прелетала веста дека тој ден на многу места биле извршени убиства. Што, всушност, се случило?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го прашаа: ’Зошто фрли бомба во ’Алхамбра’ (мислеле дека тој фрлил бомба тука).
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Имено, Наум му признал на гавазот дека тој и братот на Марко, Христо, помогнале во исфрлувањето на земјата од каналот низ разни делови од градот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога рускиот и австро-унгарскиот конзул во Скопје го посетиле затворот, констатирале дека тој бил пренатрупан со затвореници.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гемиџиите што имале начини да го следат неговото судење разбрале дека тој негирал сè, со единствена цел да биде ослободен или да добие што пониска казна.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го посетил и Радославов (радославистите во моментот биле на власт) и се уверил дека тој бил наполно на страната на сарафовиот комитет.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, Судот, изнел докази од кои се гледало дека тој бил еден од активните атентатори, имено во моментот кога бил уапсен (30 април) кај него, наводно, бил најден полн куфер со динамит.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
За откривањето на каналот во Цариград имало две претпоставки: прво, дека тој бил откриен случајно - веројатно биле забележани Нанчо и А.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гарванов потврдил дека тој е Шатев, но овој, негирајќи да признае дека го познава, одговорил дека Гарванов греши, веројатно лаже.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, се знае, дека тој и физички и умствено бил мошне болен.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гарванов, според нив, требало да се откаже од мислата за ослободување и свечено да изјави пред Судот и пред присутните дека тој е член на ЦК на МРО, со што би извршил голема агитација меѓу туѓиот свет во полза на македонската кауза.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Шатев, кој во Солун ја одржувал кореспонденцијата на Кружокот со Велес, Цариград и Бугарија, тврди дека тој еднаш или двапати добил од Цариград по 20 наполеони за потребите на гемиџиите и дека било решено самиот да оди во Цариград како помош на тамошниот кружок, но и за да го забрза праќањето на пари во Солун.60
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во случај динамитот да биде откриен во возот, Милан имал можност и шанса да се спаси со негирање дека тој имал било каква врска со таквата пратка.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И од ова би требало да се заклучи дека тој не бил обвинет за врска со гемиџиите. 200 Оргиналните протоколи отъ Смилевския конгресъ - Ил. Илинденъ, IX, 7 (87), София, августъ, 1937, 8.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сигурно е дека тој бил обвинет за проневера на комитетски пари.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Покрај другото, Судот испратил негова фотографија до кајмакамот во Кратово, на која властите и многу поединци потврдиле дека тој бил нивни сограѓанин.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Богданов изјавил дека бил врбуван од Орце, од Коста и од други, да му пристапи на Кружокот дека тој одбивал, но на крајот се согласил.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Размислувајќи малку посериозно за причините што можеле да го предизвикаат пожарот на паробродот, секретрот дошол до заклучок дека тој не би можел да биде предизвикан од прскањето на парните котли.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Младинците сметале дека тој амблем - гемија на суво - најмногу одговара на нивната определба и разбирање: лица кои што мислат дека патот што го следеле сите обични луѓе стремејќи се кон егзистенција, бил несигурен, зашто на крајот, при постојните општествено-економски услови во Македонија, тој пат водел кон неуспех.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Твоите имаат адреса од него? - праша. - Имаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ај не прави се на „три и пол”, видов јас дека тој цело време ѕвери во тебе, а и ти во него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Црвенилото доаѓаше од чувството дека тој ми ја откри лагата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Забележав дека тој збор го употребувам наместо бездушниот – умирање, или безличниот – починување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше попривлечен од оној уредениот дел, неизмазнет и „неиспеглан“, туку сиот разбушавен, обраснат во плевел, возбудлив!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се гледаше дека тој дел од паркот никој не го уредува и не го негува, туку дека ѝ е препуштен на природата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се обидував да се сетам на сето тоа што ми го раскажуваше Игбал. Ги распрашував моите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не може да не си го забележала тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не - реков - и го премолчив најважното: - дека тој доаѓа, но на друг начин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)