дека (сврз.) - никој (зам.)

А до каде одеше самоувереноста на тамошното раководство, 181 дека никој ништо не им може, говори и податокот дека по утужувањето – кое се случи во април 2010, а пред судењето во Основниот суд Скопје II, полномошникот на „Охис“, дипломиран правник која беше таму вработена (Р. Николовска) му се обрати на најмениот адвокат од Величковски (Д. Аргакиев) со зборовите: „Па што ако тужи кога нема ништо да добие“!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На почетокот негова, како и на на останатите негови колеги кои беа во иста положба, беше идејата да се покрене тужба преку правната служба на матичната синдикална организација на „Филком“, но оваа идеја подоцна се изјалови.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Почекаа долго време,но кога видоа дека никој нема да им пријде се преплашија.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Знаеше дека никој не е готов за решителниот чекор, зашто сите беа зависни и маѓепсани од козите, како што можеше да се теши...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И, откога виде дека никој нема наоколу, го крена капакот од сандакот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На појасот му блеснаа двата нови револвери.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Имаше потреба, не толку можеби да ми каже сѐ што е лошо во врска со семејството Поцо, колку дека ги знае минатите настани и луѓето што учествувале во тие настани; дека го знае почетокот на настаните и дека го знае нивниот крај; дека никој не знае подобро и повеќе од него. Тоа, впрочем, беше и точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се вели дека никој не станал пророк во своето село. Не разбирам зошто да не е тоа можно! Јас, навистина, еве не разбирам. И велам: можно е!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми правеше впечаток во Париз дека никој во никого не се загледува, особено тоа не се прави спрема женскиот свет.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Семето добро знае: ако тргне кон своите - своите веќе одживеале, ги нема, за да тргне кон себеси - и самото треба да исчезне...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Знае дека никој толку гревови не може да направи за повеќе од еднаш да умира.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се поздрави скоро со сите, пријателски, како со свои луѓе и не забележи дека еден средовечен човек во нови алишта необично го погледна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе прилегна со Катето и децата во познатото ќералче, ги измилува повеќе децата отколку Ката, ја распраша да ли не и има престрамено некој друг, но и од самата појава на Ката се убеди дека никој муабет не и прави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ама велат, дека никој не можел да посегне да земе од ниј, оти шом ќе посегниш, излегувал арап со калачка и не давал да земиш — му објаснуваше Јован на Толета за казанот лири што се наоѓал во, земникот на Сталета Чешелков.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Добро, — одговори Алекса, — иди по мене назорум, ќе те одведам — и тргнаа: Бајракот напред, Јован по него на десетина петнаесет чекори, убедени дека никој не ги виде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
ЉУБИ, ЉУБИ КОГА СИ ВО ЉУБЉАНА љуби, љуби кога си во љубљана трипати љуби еднаш број кога си на тромостовје љуби на куб, љуби трипати на куб љуби, љуби шестпати по шест љуби колку што можеш да испиеш кригли пресно лашко во гостилницата шестица на улицата која до вчера се викаше титова замижи машки и љуби, љуби кога се качуваш со лифтот на врвот на неботичникот во центарот на градот којшто мижи кога љуби и кога ќе отвори очи цел живот ќе игра мижитатара љуби, љуби кога си во љубљана запни како кога се дава вештачко дишење уста на уста и ич не бери гајле што те сметаат за заостанат во развојот љуби, љуби кога си во љубљана и кога бараш ново скришно место за љубов иако има многу корпи за отпадоци ти сепак фрлај ги зрнцата од љубење по улиците за да знаеш по кој пат да се вратиш љуби, љуби кога си во љубљана овде никому не му е особено важно каква боја мирис и вкус има љубењето а не е во план и изградба на музеј на модерното љубење во кој ќе гори заборавено а ѓоа вечно оганче што ќе го подгрева здивот на засипнатите славеи а штом ќе нема музеј ќе нема ни модерни гатачки пред портите на музејот кои низ дланка ќе ви буричкаат низ иднината на љубењето како надминато минато љуби, љуби кога си во љубљана и ако цапнеш во некоја дупка на млечниот пат по кој се пентраш до емона речи си пу-пу машала ќе си најдеш ново љубење а на врвот на ридот секако ќе ги најдеш прешерн и неговата јулија како сркаат врел планински чај и на љубопитните им шиткаат бројаници од бакнежи и од мигови колку мигови трижпати повеќе бакнежи сите да ти велат ти да не веруваш ама така се рекло и нека биде така како што се рекло дека лично прешерн излеан во бронза крај тромостовјето севезден им врти грб на старите и штрби баби тадури и и’ го плазел јазикот на тишината како оној разбушавениот ајнштајн кој си го изгорел јазикот баш во хирошима и нагасаки којзнае дали тоа го рекол баш ајнштајн ама љубел не љубел времето си врви љуби, љуби кога си во љубљана љуби без наситка остај си малку време да се сликаш пред магистратот со лидија димковска и алеш мустар кои рака под рака влегуваат во мирисот на секое цвете и растат, растат миризливо љуби, љуби кога си во љубљана и да папсаш утре пак ќе ти се љуби љуби, љуби кога си во љубљана и имај на ум дека никој не знае што носи утрешниот ден и дали баш ќе биде нов ден ново љубење љуби, љуби кога си во љубљана и не заборавај дека си на запад, во европа каде што денешната работа никогаш не се остава за утре.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Животот и книгите ме учеа на вистината дека никој нема доволно моќ да го создаде правото, ниту да го наложи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, кога беа речиси кон крајот одрегистарот, навистина многу помал од замислениот, со помалку отомански идеи од претпоставените, Климент Камилски, кој трагаше по издавач, конечно увиде дека никој не е заинтересиран нивното дело да избие на виделина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Рафал: (влегува) Нема вода. (се чини дека никој не го слушнал) Велам дека нема вода. Сега ја укинаа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Баге ги зргчи рамената колку да покаже дека никој не стои зад него, а мустаклијата му нареди: - Назад!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Баба Севда во себе се исплаши зашто мислеше дека никој ни ја видел ниту, пак, ја гледа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се разбира дека никој не се осмелуваше нешто да го праша зашто видоа дека нивниот Американец не си го троши погледот од што немаше што да работи, туку очигледно тој нешто бараше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ние, луѓето, покажуваме сѐ само кога знаеме дека никој не нѐ гледа; од таму доаѓа филозофијата на студената страст, на помиреноста со светот без очи и слепата судбина, стратегија која редовно вродува со невиден, чудесен плод кај публиката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но не ви кажав до сега дека никој, па дури ни книгите со истории древни од библиотеката на Јулијан Граматик не знае и не помни кој и кога ја уредил таа одаја така како што беше уредена; и вие ќе ја видите таа одаја, и устројството нејзино ино, кога ќе дојде времето за тоа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Во неа јасно стои дека никој досега, ниту од името на власта ниту пак од името на некој поединец, ниту случајно, ниту намерно не и ја одземал скапоценоста околу која толку жестоко се зазедовте.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас ве разбирам наполно: годините си го прават своето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нашата Партија љубовта повеќе не ја смета за грев“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А згора на тоа и не знаеш дека никој повеќе не може да ми напакости.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе забележите дека го привилегирав терминот “тераписки” во овој контекст, користејќи го само за да го модифицирам “разговор” и со тоа да го ограничам опсегот на проблемот. (Ваквото привилегирање на еден термин е препорачлив трик на философите и теоретичарите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Испадна дека она што тие навистина го мислеле е дека никој не може да го убеди другиот да ги промени сопствените идеи или однесување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Секогаш постои надежта дека никој нема да го забележи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
МИШКО: Таткото Дима некогаш рекол дека никој не е толку во право како жената која ја љубиме па макар била и нашата родена мајка.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Кампот служи за да се издишува претензијата, да се растура хиерархијата и да се запомни дека сите настрани се стигматизирани и дека никој не заслужува достоинство што е за сметка на туѓ срам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете, тоа објаснува зошто на кампот му е работа да го спушта секого, особено секого чиј стремеж кон гламурозност може да ги угнетува неговите другари што немале толку среќа, како што е самиот камп.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така чекориме и знаеме дека никој ништо не заборави...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сфативме дека никој ништо не знае за црквата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Поседов малку и пак си отидов дома, сфаќајќи дека никој не може да ми ја намали болката, ни Марина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ми дадоа малку пари, ме испратија кај една далечна роднина овде, во Виена, и повеќе никогаш не ги видов ни нив, ни моите сестри, ниту пак твојот татко…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакаа да ја спасат честа на моите сестри, а знаеја дека никој не ќе сакаше да се ожени со нив ако се расчуеше дека сум забременила.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Авторот е задоволен, затоа што знае дека никој не се спасил сам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Изгледаше дека никој не го забележа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Исусе Христе, Ливајн, би требало досега да знаеш дека никој никогаш ништо не ми кажува.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Момчиња од италијанските улици на Њујорк почнуваа по некое време да прозвучуваат како јужњаци, морнари од Џорџија, кога ќе се вратеа од отсуство; се жалеа дека никој не ги разбирал затоа што зборувале како Јенки.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Нема да чекаме и да гледаме како копилињата прават што сакааат!“ се налути нивниот претпоставен.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И уште знам дека никој не е вечно отфрлен – и секој може да биде спасен“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не сум подготвен“, рече оној до ѕидот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како да беа уверени, како од некаде да знаеја дека никој не им може ништо, дека тие од оваа страна веќе со денови ја добиваа истата наредба – не пукај, не оди, чекај следна наредба...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Можеби за да кажам дека никој не знае кога конечно ќе престанат игрите од детството.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Забраната беше строга и даваше на знаење дека никој од присутните ергени во кино салата не може да ќари девојка по традиционалниот проверен метод - со помош на книжен фишек наполнет со храна за папагали.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Најверојатно дека никој од беговите некогашни пријатели, оттуѓени од неговата сурова алчност, не проплакал над неговиот гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот загинал пред прагот на својата куќа од нож на некој одмаздник што пред тоа му ги изотрул пците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
А потоа се разгледал наоколу и кога се уверил дека никој не го гледа, си рекол сам со себе си: — Трај, Трајче, не се фали многу, оти и на млади години ваков торлак си беше“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Значи, откако ќе се уверев дека никој од автобусот не може да ме изненади, ќе направев еден, два, па некогаш и три круга околу “мојата” зграда, за да утврдам дека воздухот е сосема чист.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Знаеше дека никој никогаш не ќе може да ги избрише сосема тие стапалки од снегот, дека тој ќе остане до крајот со нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И дека никој никогаш не ќе можел ни да соочува нешто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Третата ноќ преспа крај нивниот огон. Виде дека никој не мисли да го гони, но ни таа вечер, ни утредента, никој не проговори ни збор со него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потем беа само неколку викови, некој од мајсторите довикна озгора така, за да чујат сите малтерџии, дека оној кому му е жал може да појде да го одбрани, ако сака, а после беа уште неколку плачливи викови и сето тоа заврши така што оној истрча од вратата на бараката и ја спрашти по градилиштето, а Башмајсторот дојде само до вратата и окара „Натемате натема“, а мајсторот довикна озгора дека ќе се врати тој, дека никој тука не дава месен-обесен, но тоа излезе лошо пророштво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Толку беше големо тоа негово откривање за себе, дека тој ете пак може и да сака нешто на еден ваков див и само негов начин, да го сака токму вака незаоглавено, дека не го имаше заборавено тоа ниеднаш досега и дека никој не успеал да му го одземе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакаше да верува дека работата е нешто сосема друго, дека само таа е она, што останува, дека никој не ќе биде во состојба да ја извалка неа...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше само дека никој не ќе може да го измени тоа; а за својот живот мислеше дека е проклетство, но негово, проклетство, за кое беше создаден и тој и неговото тело, од кое никогаш не се ни обишол да избега, а сигурно и не ќе можел да го стори тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мусли бег без волја ја призна вината на детето но додаде дека никој не смее да крева рака на неговите, особено не на внуците негови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога и оттаму, од Прилеп, стигнаа гласови, ги донесоа Максим Акиноски, Костадин Дамчески, Лазор Перуноски и Никола Анѓелов Јончески, дека никој ниту го видел Бошета ниту чул нешто за него и за некаков ајдутин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во секој случај, си мислеше, ако се согласи да му верува, го има потребниот податок, то ест дека никој не е скриен во шумата, како што се соменва, то ест дека нема кој да го нападне оттаму в грб кога тој ќе нападне на Имотот?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Како да му кажам дека никој не прашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали не знаеш дека никој оттаму не се вратил, си редам, ама тивко да не ме чуе, редам, и со жешки солзи го утопувам лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На моменти, кога беше сигурен дека никој од присутните нема да го искодоши ја озборувше гардата како збир на примитивци и силеџии, но кога требаше Влатче, како што го викаа нагалено знаеше дискретно и шарматно да се пофали со своето гардиско искуство.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Дејан велеше дека никој не сака да ги чита списанијата на секретаријатот, од едноставна причина што се премногу досадни.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Од непопустливиот став на Алзашаните тој заклучил дека никој не може да биде затворен во принудните меѓи на својата припадност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дедо му Осип Крстин делка од смрековина, како и секогаш од еден дел, триножец и бескрајно повторува дека никој не ќе влезе во одајчето додека е тој жив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Како да објаснам дека никој освен мојата фантазија не може да ми го замени тоа што недостасува.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во неа главен јунак е дедо Боже кој рекол дека никој не смее да се противи на неговата волја. што се однесува на целиот свет.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Си мислев дека никој во класот не ме сака.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Тоа ти само го сонуваш... Каков Пол, гледаш дека никој не влегол, гледаш дека сè е затворено... Сфати, тоа е само сон...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Камилски, кој трагаше по издавач, конечно увиде дека никој не беше заинтересиран да го прифати објавувањето на нивното дело.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но потоа повторно се согласуваа со заедничката согледба дека никој не би можел да слезе толку длабоко во себе доколку му е роб на минатото или иднината!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски постојано се ближеше до заклучокот за поимот инает, за неговото место на замислената листа, на турцизмите, но никако да стигне до целта, до конечниот предлог.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, како докажан познавач на психологијата на детето, беше готов да продолжи да ја разработува темата на балканскиот инает, но Татко, гледајќи во саатот, му предложи тој тоа да го напише и објави во научен труд, иако обајцата беа убедени дека никој не би прифатил, од идеолошки инает да печати негов научен труд.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кажи дека никој не спиел со тебе, и - кажи колку пожарникари го гаснеа твојот оган и - кажи, кажи, кажи...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Моите години почнаа да ме мачат, не знаејќи дека тоа е пубертет, си мислев дека сите ме мразат и дека никој не ме сака, настрана си плачев, никој да не ме види.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во мене се роди една љубомора, иако јас не знаев што е тоа, си ја измачував душата и ми се чинеше дека никој не ме сака и дека сите ме мразат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бев многу чувствителна и природно беше што ми се чинеше дека сите ме мразат, дека никој не знае со мене да зборува, постојано бев расплакана.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сфаќаш ли ти, Винстоне, дека никој што сме го довеле на ова место не сме го испуштиле од раце неизлекуван ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние не сме како нив. Ние знаеме дека никој никогаш не ја дограбува власта со намера да се откаже од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште поверојатно беше дека никој и не знае колку биле произведени и дека уште помалку се грижеше за тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Патролите, меѓутоа, не се појавија, а додека пешачеше од станицата претпазливо обѕрнувајќи се, се увери дека никој не го следи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеше дека нема опасност, дека никој нема да се заинтересира за нив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За момент застана, се сврте назад и, кога виде дека никој не доаѓа по неа, го продолжи чекорењето во истиот ритам, зборувајќи тивко, но со жестина и отсечно: “Јас ќе горам, можеби, да, јас ќе горам, тоа е сигурно, но и вие ќе имате иста судбина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се добиваше впечаток дека сите истовремено зборуваат и дека никој никого не слуша. Една жена плачеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Имаше право кога велеше дека никој не е вечен.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Марија исто така беше среќна дека никој не ја праша било што за болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Додека не бидам сигурен дека никој ноќеска кај нас нема да се провлече, нема да легнам да спијам - шипинки!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Знам дека никој нема да ми верува, но сигурен сум дека со мене би се сложиле сите оние емигранти што пред стотина години се истоварувале на Елис Ајленд: кога стоиш таму првпат, не те импресионираат ни големината на Статуата на слободата, ни висината на њујоршките небодери, ни површината на океанот... туку само се ѕвериш нагоре и не можеш да сфатиш од кај па сега толку небо се збра.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Завладеа гробна тишина. Ти се чинеше дека никој и не дише.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Знаете и самите дека никој умен не се откажува толку лесно од својата љубов. А вие сигурно ја сакате Јана”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Замислете си ја сега збунетоста на еден поединец кој сериозно смета дека никој не е повикан да суди и да пресудува за неговите радости како и за треперењата на неговата вознемиреност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа беа денови кога верував дека темите што мене ме измачуваат се мисли и желби на секој кого ќе го погледнев иако ми се чинеше дека никој не ги сфаќа сериозно моите досетки што се раѓаа во празните моменти на исчекувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Можеби имате право, а можеби и грешите” рече многу разбрано Стариот писател.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност сфатив, иако со мало задоцнување, дека никој од мене не очекува додатни објаснувања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Патем спомнува дека никој нема исковано златен прстен од 'рѓа иако 'рѓата е надарена со потребната боја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се зборува дека никој не се вратил...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш станува јасно дека никој повеќе (ако тоа некогаш навистина било можно) не може да го нарекува британски режисер.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Така, тие самите не можат да си помогнат, како што не можат да бараат помош од другите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сепак, мислење е дека никој кој е при себе не би доспеал во таква ситуација, и дека оние што го загубиле разумот не можат ни да сфатат дека го загубиле.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Потоа помисли на сите со кои некогаш имал разговор, но знаеше дека никој од нив не ќе го ислуша со толку срце колку што му требаше нему.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Требало да монтира машина што ќе ја движи пресата и другите делови на фабриката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа пролет замина во Ќеримидницата на Спиро Михаилов.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А имај го предвид фактот дека никој не беше поштеден во неговите говоранции.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му верував кога ќе речеше дека мрази да војува; дека никој не е во состојба да го испрати на некое боиште па дури и да му го ветат притоа патот кон Рајот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеше и да се налока, па да почне да лелека дека никој не го сака, дека сака бакнеж како и секоја друга уста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
После тоа, секое утро кога ќе се разбудеше, на устата имаше пивтиеста маса како опашка на полноглавец.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мора да си замислувам, си помислив, но како што почнав да се убедувам во тоа, слушнав уште еден придушен чекор и звук на чешање по глава.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми беше малку шубе да седнам на беспрекорно чистиот кауч, но кога тетка ми ми заповеда да седнам, покорно ја послушав, иако забележав дека никој друг од семејството не го прави тоа без да си земе едно од чергичињата чија намена претходно ми беше непозната, да си го постелат на каучот или фотелјата, па дури потоа да се сместат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Знам дека и Тебе, како на автор, Ти се случува истото.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Еднаш, дури, бев во искушение да ја украдам од една библиотека, што сепак не го сторив: не ме бива за суспектните акции, особено доколку тие би биле насочени кон загрозување на општите добра!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можам да се обложам дека никој нема да се повика на капиталните семиолошки студии на Еко (Отворено дело, Шесте прошетки низ наративната шума...) или на неговата откачена фељтонистика (Diario minimo, на пример...), туку сите најпрвин ќе с закачат за Името на розата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Старичката погледна наоколу и кога виде дека никој не ја гледа, прошепоти: - Дојди, дојди, наведни се, баба да ти кажи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Погледна на присутните и откако забележа дека никој не го поддржува, праша: - Имаш ли нешто позначајно да ми кажеш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бев уверен дека зборуваат за тоа, но во ниеден момент не ми падна на ум дека никој од нив не знае италијански.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Насекаде беше мирно и нив им се чинеше дека никој не ги чул.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Во својот сонет „Грижа на совест“ (1976), запиша: „Го сторив гревот потешко простлив / од сите гревови. Среќен не бев...“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Малку подоцна Сани стои сред парче сонце покрај една поставка која се состои од застаклен синкав базен во кој би требало да има пингвин или фока, но сега е празен. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 167
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мириса запуштено, одбивно и скиселено од нешто како остаток на задушен ветер и крајни мисли на малецки цицачи додека си ги одгризнуваат стапалата и крварат до смрт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дури и на врвот на својот книжевен успех, 1964-та, тој напиша: „Веќе нема да бидам среќен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам, и мислам дека никој никогаш нема да знае, едноставно затоа што смртта е најтаинственото од сите човечки незнаења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако некој ја праша, а таа знае дека никој нема да ја праша, спремна е да каже, Се вика Врба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес умре подеднакво мирејќи се со судбината како што живееше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Погледна наоколу за да се увери дека никој друг не може да ја чуе, и со тивок и возбуден глас рече: - Дознав дека поголемите девојчиња, секој месец по неколку дена, непрекинато мочале крв.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дедо се сврти лево-десно и откако се увери дека никој не го гледа, чукна повторно, но овој пат двапати посилно и двапати послабо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми се чинеше дека сум најтажното и најосаменото дете на светот, дека никој не ме сака и нема кој да ме заштитува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога се увери дека никој ни ќе види и ни ќе чуе, Србин рече: - Чу ли за в недела?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Како да не им веруваше на сопствените уше зошто беше сигурен дека никој не го видел кога влегуваше и излегуваше од неговиот дом.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Знаеше таа дека никој не сака многудетно семејство, зар таа ќе ги остави тука, во ова темничиште?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа и Чана набргу испраќањето го претворија во она и што требаше да биде, дека никој друг освен баба им и дедо им не може да им биде поблизок од родителите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Знам дека никој не ме испраќа, ама пак ми дојде да кренам рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега знам дека никој немал можност да го повтори скокањето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така некако се извадив надевајќи се дека никој нема да дознае ништо.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ние сметаме дека никој од македонската средина во ова време не бил заинтересиран и немал сметка да шири такви гласови.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Славејчето посака некаде да се скрие, но знаеше дека никој не го прима, па летна низ дождот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Како да го раскажам кога знам дека никој не би ми поверувал?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)