Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Знаеше добро дека умее да пишува и дека таа дарба со која Бог го благослови никогаш нема да ја снема.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
„Јас сум му ја дал? Како можам јас да му ја дадам, од каде?“ „Ако си му ја дал, ќе знаеш од кого си ја ќердосал.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тогаш видов дека од едната рака му виси сплетен камшик и дека умее со него да везе шари по селанските лица.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Колковите навистина ѝ се движеа како клатно на ѕиден часовник, дури ми се пристори дека нешто ми кажуваат тие движења и тој звучен ефект од нишањево не беше ништо друго туку објаснување за нејзината голема дарба: (тоа Катерина ми го рече откако стори неколку чекори), а малку подоцна додаде дека умеела да го изведе она кое Јана; за да посака да го изведе ќе морала најпрвин да го смисли а потоа долго да вежба и тоа само за да постигне нешто што сепак ќе личи на обична имитација.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Веројатно мислеше дека умеам највнимателно да слушам.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А потоа, изгледа му веруваше на моето умеење, а и на лековите што ги подготвував.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Дури ни не верувам дека умееме да сториме такво нешто.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)