Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Со одговорот на тужбата, тужениот е должен да ги приложи и исправите на кои се повикува, ако тоа е можно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По приемот на одговорот на тужба, ако судот утврди дека меѓу странките не е спорна фактичката состојба и дека не постојат други пречки за донесување на одлука, судот може да донесе одлука и без одржување на рочиште.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, нема да се донесе ваква пресуда иако се исполнети таксативно наведените услови – ако судот најде дека се работи за барања со кои странките не можат да располагаат (чл. 319, ст.1-2 од ЗПП). 6. Секоја странка претходно сама ги поднесува трошоците што ги предизвикала со своето дејствие.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Велам дека се добродојдени зашто претставуваат антитеза на идејата на сѐ што е жестоко, навредливо и ранливо за човекот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не дека се тоа некои големи водје, во тие реките, туку зрачат со некоја страотност што заплашува со уништување.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ги стокмив скалилата и ги уредив со камени плочи, толку ефектно и мајсторски што, откога камењата ќе фатат патина, со некого ќе можам да се пошегувам дека се од римско време, поминал божем Хадријан тука и ги изградил со својата инженерија.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Среќавањето на релевантни дела во таканаречената медиска уметност ни покажува дека се тоа дела кои ги демонстрираат начелата на квантната механика (претставувањето на објектот е зависно од посматрачот, незабележените објекти не се обработени како вистински работи и случки, туку како склопови од флуктуирачки можности), ја земаат предвид новата структурираност на сензибилноста и нејзината комплексност (воведување на тактилниот осет), ја демонстрираат нелинеарноста (егзистенцијални, случајни навлегувања во системите) и го нагласуваат естетското начело како мерило на новата научност. што мислиме со следново?

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Халата за чекање е огромна, во неа секогаш се наоѓаат десетици илјади патници, но не се сеќава дека се присутни толку луѓе, ниту пак постои некаква врева на какво што сме научиле во станичните перони.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Жена му пишува за сосем обични работи, дека се здрави, дека е времето врнежливо. Ништо не зборува за пари.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ќе имав можност да викам, да плачам, дури и да се навредам, да им префрлам дека се бездушни, дека тепаат дете, дека тоа не е педагошки...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

При тоа, за чудо, се покажа дека таквите работни модели не можат да бидат ниту слики ниту текстови, туку дека се алгоритми.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Само до каде што мислат дека се убави. Преку таа мера се покриваат.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ги оставиле луѓето во вакафот, до џамијата, мислејќи дека се свети книги.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога зборуваме за уметничко дело, зборуваме за нешто многу опипливо.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога вајарот го претвора каменот во тело, или кога сликарот го изразува телото како сплесната слика, тие секогаш се држат до сопственото физичко доживување, до своето интимно поимање дека се тело, од каде што неминовно следи чувството дека се личност, како што Фројд го формулирал тоа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој е осуден да го повторува овој компулзивен премин поради тоа што открил дека му е тешко да остане топол, и одвнатре и однадвор.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По лаењето на кучињата можеше да заклучи дека се некаде далеку.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Реакцијата на насловната беше бурна, и од страна на Евреите и од страна на Црнците, сите сметаа дека се длабоко навредени. (п. п) okno.mk | Margina #8-9 [1994] 101

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

АНЃЕЛЕ: Јас ќе му речам на татка им дека се многу умни и да прати пешкежи за Спаса и за Танета; за Спаса кукла голема со коси та кога ја навали да спие, а кога ја исправи да гледа; а на Танета, да му прати еден костим граѓански алишта, една топка за да си игра и една музика да си свири.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оваа анализа на моќта на многумина ќе им биде тешка за прифаќање, поради сугестијата дека многу од аспектите на нашите индивидуални начини на однесување за кои тврдиме дека се израз на нашата слободна волја, или за кои тврдиме дека се против наметнатите начини на однесување, не се она што на прв поглед се чини.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дискусија

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Од врелите солзи што ми го разматуваа погледот не можев да му ги видам очите, сепак наслутив дека се сиви, вкочанети.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Реков дека пишувам песни, одлично вежбам на разбој и дека свирам саксофон (младите во тие години мислат дека се сестрани) и дека од тие три нешта ќе изберам едно за моја професија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Знаете, Лудвик“, рече, „Ги прочитав вашите песни и мислам дека се одлични. И дека се многу топли“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како што излегува, тоа се објектите на кои текстописците од ТОНИ особено им се восхитуваат, кои им се подраги од невпечатливине, нискобуџетнине филмови од новите квир-филмаџии кон кои гледаат презирно (Ариел Шраг, дописник во форумот на ТОНИ и некогашен текстописец за Ди ел ворд, изнесува посебен презир кон експерименталниот квир-фестивал МИКС во Њујорк).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, далеку од факти, ваквите генерализации за геј- мажите биле обични заблуди – на пример, дека геј- мажите се модни зналци или познавачи на дизајнот, дека се мераклии да се облекуваат како жени. ‌Џон, вели, цел живот се борел против тие стереотипи и не сакал да гледа како сега нив ги поткрепуваат и високообразовни установи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога лобираат да се сфати колку „навистина настрани“ знаат да бидат некои културни икони што не се бележат како „отворено геј“, текстописците на ТОНИ покажуваат – не сакајќи, и покрај нивната увереност дека се креатори на трендовите – баш колку им е архаичен моделот на геј- културата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ова се токму онаквите масмедиумски културни објекти што сѐ уште можат да служат како средства за настрано чувствување (Лејди Гага, ало?).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Има, меѓутоа, една современа геј-култура која текстописците на ТОНИ не ја застапуваат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И тоа во две насоки: „правење дупки“ во смисла на поткопување и продлабочување на јазот со овдешните тотално анахрони културни монополисти, и 2) правењето дупки е вештина на преживувањето (воздух!), свест дека културите опстојуваат само мешајќи се, и дека се или коресподентни (пропустливи, „издупчени“!) и живи, или дека се аутистични, самозадоволни и - мртви.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Не разбирајќи ја иронијата во која се нашле, наместо да се почувствуваат како вишок на самите себе, најтрагично од сѐ е тоа што тие луѓе за себе мислат дека се победници, па продолжуваат да се хранат со фалби.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Едните за другите велеа дека се дезертери, а другите дека се предавници.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Властите, коишто и без тоа се сомневале во него и во неговите другари дека се членови на Организацијата, без двоумење можеле да го искористат тој факт и да го прогласат за член на Гемиџискиот кружок.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Србите сакаа да ги направат Македонците да им служат на српските интереси, т.е. самите да се мислат и на своите сонародници да им велат дека се Срби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Уште поголем напор треба да вложиш за да им докажеш на американските студенти дека се идиоти.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ете, убаво би било кога претставите ќе си ги посветуваат на себе, всушност, ќе ги создаваат за згрижување на своите духовни и естетски потреби, а притоа, публиката да мисли дека се наменети за неа и само за неа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Дискусиите што ги водеа секогаш започнуваа од размена на фактографски податоци и импресии за книгите што ги прочитале и филмовите што ги гледале, за потоа да прераснат во филозофски расправи за суштинските нешта – животот, смртта, постоењето или непостоењето на Бог, релативноста на љубовта, вродената добрина или злоба на човечката природа, предодреденоста на нештата и што уште не, оти тогаш за себе веруваа дека се новите големи мислители.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Во право сте госпоѓо Рада. Резултатите не се добри. Повеќе би кажал дека се многу лоши.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Помисли дека се сметки за комунални такси кои секогаш во ден се точно доставени за наплата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаеше дека се такви и од сета игривост што ја имаа, во нивниот синџир беше собрана игривоста на целото тоа разденување, таа ги исполнуваше нивните само привидно стамени и одмерени движења, знаеше дека уште следниот миг дури да трпнеш можат да исчезнат, како изветреани, знаеше дека може да ги исплаши само едно мало сомнително раздвижување на воздухот, што не дошло од нив, бидејќи беа свесни дека се сами на тие своти вишини, дека тие се само нивни.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеш да ги пцуеш, помисли, да им речеш дека се страшливци, дека се арамии, а тие ќе продолжат само да ти се поднасмевнуваат будалесто вака спитомени и, во најлош случај, само ќе те надополнат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Бројани ми се годините, му вели Стојан Пејкоски и дека се бројани знам дека не се многу, му вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На лицата им лазат муви, а тие мислат дека се снежинки, вели, привиденија, и стенкаат, викаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Неколцина слушнале рапав шум и со грч во душите погледнале во видовитиот: чудовиштето можело да биде такво какво што тој им го опишал, покриено со крлушки и змучки од кои се цедат студени капки, расне, бабри во широчина, од крај свет виси над нив и им станува проклетство што не ќе се заборави ни под надгробна плоча.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа, минувајќи како сиромашни муслимански аџии, им објаснувале со турски зборови на Турците дека се со кулаклии а најстариот со наџак за да се одбранат од арамии и, штотуку дошле во својата куќа, се наметнале пак со кожуви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Запрегите, ги предупредил Онисифор Проказник. - Само улавите мислат дека се видовити.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Освен тоа, ако можело да се памети, секој од нив носел под арапската антерија скриено крвче од седеф.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ниту во еден дел од Океанија жителите немаат чувство дека се колонијално население управувано од некаков далечен центар.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Не знам. Со денови, недели, месеци... мислам дека се месеци.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Не, Винстоне. Нема полза од тоа. Лажеш. Ти сѐ уште мислиш дека се четири. Колку прсти, молам?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„За девојките секогаш се мисли дека се толку чисти.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Фабриките, рудниците, земјиштето, куќите, транспортот - сѐ им беше одземено и бидејќи тие работи не беа повеќе приватна сопственост, произлегуваше дека се општествена сопственост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во поглед на обврските на невработените лица кои произлегуваат од нивниот статус на невработени лица, со донесувањето на ЗВОСН утврдена е дополнителната обврска, за тие да можат да се водат како невработени лица, на секои два месеци да доставуваат доказ дека се пријавувале на огласи кај работодавец или во Заводот (чл. 14, ЗВ и чл. 53, ЗВОСН).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Им одржал говор, им рекол дека се добри луѓе, верни на туѓинците, ама едни на други понекогаш си се ѕверови.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пиејќи, забораваа луѓето дека се на погреб.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Господине капетане, тие велат дека се Срби.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Во исплашеноста, не можеа да видат дека се тоа двајца обични невооружени и распашани војници.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Меѓу бугарските војници беше дури и пожелно вака да се разубавува животот на француските војници бидејќи тоа докажуваше дека се мекаши и дека печениот бугарски војник ќе победи.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ми помогна да сфатам дека се наоѓаме веќе во Пицеријата и дека најсетне можам да ја видам Ана како насмевната ни понудува во големите бели чинии барем дел од себеси.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Го споредивме со футролата, беше повеќе од очигледно дека се со истоветна изработка.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А кога беа сигурни дека се скриени од погледите на деда Гера и неговите комити, тие како по договор, застанаа и налутено се свртија еден кон друг.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се разбира, и нашите двајца генерали поверувале дека би можеле да се најдат помеѓу тие среќници, но за жал немале никакви документи со кои би го докажале својот чин во руската војска, а Борис Степанович сосема разбирливо, одбил да им издаде уверение дека се генерали. Вистинита но и тажна приказна!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вечерта си легнав по Дино и ги затворив сите врати и прозорци за да не ми влезе животното во соба.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Свртен во профил, очите во кои некогаш се вљубив и за кои порано мислев дека се зелени, одеднаш ми се видоа жолти како очите на мачката.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ги гледам и си мислам дека се близначки.