Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Со оглед на уметноста и летературата, тоа значи дека остануваат Аристотеловите реторички фигури како средство за остроумни кончети, но дополнети со Платоновото учење за “лудилото” изречено Margina #26-28 [1995] | okno.mk 209 под платанот крај Илис.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Закон за изменување и дополнување на Законот за придонеси од задолжително социјално осигурување, Сл. весник на РМ, 166/10, 53/11, 185/11, 44/12, 15/13, 91/13, 170/13, 97/14, 113/14, 180/14 и 188/14. 124 Закон за изменување и дополнување на Законот за придонеси од задолжително социјално осигурување, Сл. весник на РМ, 166/2010. 123 119 година, но сепак мора да се забележи дека останаа пониски од стапките кои се плаќаа во јануари 2009 година.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Но, на таа игра тој веќе не би ни помислил откако виде дека останала една најмала бројка лажици.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но и кога земените од војска не се вратија, стигна абер дека останале да лежат таму на бојните полиња за слава на империјата и неговото височество султанот, Руса пак продолжи да го чека Јована.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мислам дека остана прилично збунет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Стојам кај Сујтлакот, пред Првомајските празници. Сакам да проверам како врват работите и дали валјакот ќе успее да го израмни и набие макадамот што води над градот, до местото за прошетки и излети.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се сетив на случајот прстен. Тетка Маца беше уверена дека остана без маж само затоа зашто свршеничкиот прстен ѝ падна в бунар.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ЃУРЧИН

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неа најмногу ја збуни тврдењето на човекот, кој двапати слегнал во бунарот, дека прстенот и е грабнат од раката на судбината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш сфатила дека останала не само без деца, туку сега и без саканиот човек.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Така, јасно му стави до знаење дека оваа битка не ја бива, дека останал без сојузници и дека не успеал навреме да го угасне огнот што сега беше надвор од контрола.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Заборавија и Бугарите дека остана на наша страна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Судбината сакаше таа да заврши на последната точка на неговиот егзил!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тука бев една година со познатиот француски поет и ректор на Сорбона Робер Мале, кому претседателот на тогашната Француска Република, по историските настани од 1968 година, по неуспешната интервенција на полицијата да ја смири ситуацијата, му ја доверува судбината на Универзитетот, по мирен пат да го разреши не само големиот генерациски конфликт, туку и една од големите европски кризи на интелектуалноста и власта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Робер Мале останува верен на својата мисија оти по мирен пат ќе го разреши судирот, верувајќи, како и во поезијата која ја создаваше дека останува конечен жител на татковината на животот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Велат дека остана без наследник, не можејќи да замисли дека друг достојно ќе го носи факелот на светлината на слободата во Палестина...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас добро знам дека не е ништо лесно во овие времиња, но добро знам дека останува наша задача да се оствари оваа благородна цел и да зајакне француско македонската соработка и пријателство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Срните почнуваат да плачат дека останале шути, а елените дека од скршениот рог раната им зјае...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Сè повеќе сфаќаше дека останува сама против тројца.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Влетувањето на Чана во просторијата ја раздува мислата од нејзината глава, продолжението на она дека нашето е во нас, односно она што сме поминале дотука дека останува само и единствено во нас и секогаш кога ќе го разбудиме, кога ќе го боцнеме со врвот од копралата тоа џвргнува на сите страни, те замелушува, ти ги одзема сетилата, те заслепува и тогаш не знаеш ни што правиш ни каде си, ни кој си.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

При последната посета таа ме уверуваше дека, откако е во Канада, ме има посетено точно четирипати.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мислам дека остана недоразрешено и она прашање: колкупати, откако се наоѓам овде кај доктор Пачев ме има посетувано Дуда.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Одеднаш заплака, кога си спомна дека остана без својата куќичка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Туку некој друг е виновен...