Со запрепастување утврди дека саатот покажува дванаесет и триесет - и дека застанал!
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Од тоа секој ќе се стресе, еј, тука или во Франција.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Доначудување немаа ни откако правта слегна и се растргна, враќајќи им го пред очи селото какво што си го знаеја, но им остана да нагодуваат каде застанала колата, додека најпосле не се досетија дека застанала пред одамна испустената и во скреби зарасната куќа на одамна изумреното и поштомено семејство Веговци, на висот над реката, речиси над село.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Се сеќавам дека застанав да ја погледнам реката што одѕвонуваше и биеше. (Ова јас го мислев).
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Сетила дека застанал пред неа, ама не му го разбрала гласот - зашто никогаш не го слушнала, ама и зашто тој ѝ рекол збор што таа одамна го беше изумила - Добарден.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)