да (сврз.) - ве (зам.)

Да ве достасам, да ве пречекам одспортива посилна од вас!...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Еј, разбегајте се отука! Вие мршојади проклети, оти сега удрив во дното, па можам да ве прескокнам и надскокнам!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Штом е така, си реков, не ви доаѓам па да ве видам кој кур ќе ми закопате без мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Можам да ве пријавам кај уќуматот24).
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце, за да го прекине молчењето праша: - Каде сте тргнале, алагар, ако можам да ве прашам и ако немате ништо против?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Се обидуваме да не им правиме проблеми на луѓето”.  „Однесувајте се како и досега, Ели”, му одговори градоначалникот на рабинот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Да не си забележал дека некој од островјаните почнал да ве избегнува?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но, најпосле, ние се обидуваме да ги примениме модерните сфаќања на личност која, за мене, е вистинска хероина на викторијанското време.” •Дали сте задоволни од Ребека? •Хичкок: „Тоа не е Хичкоков филм.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дури и навестувањето на насмевката кога таа вели: „Со што можам да ве послужам, господине?“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Не знаеш Како мами Везден двата Да сме сами Јас и Таа За-луд-ност“ Во ателјето на Владимир Г. есента, 1994 стално си сам „Стално си запален И стално си Сам“ „Се палам себе, Горам сам За да ве Ос- вет- лам.“ бегство Ѕвони, Само во сонот Во тоа црно Сеопфатно Ѕвоно.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Попусто колнеше: „Огин да ве изгори! Трујач да ви биде!“ - и го тргаше од рацето на војниците.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Токо дека сте ми мили, затоа не ми се иде да ве гледам вака окапани, вака гладни, вака страдни, голи боси.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Немој, мале, срцето да ми го параш. Јас не можа вака да ве гледам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Не беше ништо страшно. Не ме боли...“ реков, „зошто за една гребнатинка да ве вознемирувам на работа“. Не реков ништо за крвавата маица.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Зошто не си телефонирал?“ ме галеше мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го викна тато и морав сѐ да им речам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не е баш препорачливо да зјапнеш во тукушто избањатите божици, особено ако лижеш сладолед баш кога врви нивната гиздавост.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Си платил цел, а ќе излижеш одвај половина сладолед а на тукушто избањатите божици секако нема да ве видат, инаку барем ќе ви се изнасмееја на сладоледните капаници.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Е, тогаш дедо ви ќе се загрижи дека сте ги надлетале и облаците и ќе рече дека е крајно време да ве одведе кај бајачката во соседството - за неа сите знаат дека ептен ја бива за баење од уроци, ама и од секакви летања со умот, нарочно над облаците.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Мора да се признае дека и овој начин може да биде ефективен доколку немате никој во вашата близина па навреме да ве спаси:)
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Доколку имате намера да се ставите на шини и да ве прегази воз, може во меѓувреме да се премислите со оглед на реткиот сообраќај како што реков претходно.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но морам да ве предупредам, бидете крајно внимателен.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Што сакате?“, писна едно педерче. „Сакаме да ве разбереме“...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дедо нарача да ве прашам и да ве поздравам. - Се арно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се губи концентрацијата, кожата може да стане сува и постојано да ве чеша.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бодлер (Baudelaire) на едно место во својата позната Поема за хашишот вели: “...односите меѓу поимите стануваат лабави, а основната нишка што ги поврзува вашите замисли е толку истенчена што имате впечаток дека единствено вашите соучесници можат да ве сфатат.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
СОФРЕ: Ајде, не треба да ве молиме. Сами сме друг пат и пак си пееме, не пак сега што еве дојден шурава од Америка...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
По испиените први голтки кафе, станува директорот на театарот од Тирана и ни се обраќа со зборовите: - Драги гости, браќа, имам чест да ве поздравам и да ви изразам добредојде во нашата земја, токму во времето на прославата на стогодишнината на великанот Сталин!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Не можам да ве престигнам професоре Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од тогаш па натаму разговорот течеше глатко, а на моменти стануваше и интимен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќавам на одредени реченици: „Аргентинската историја е фикција, односно, нејзината званична верзија е таква“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Борхес“, одговорив, „дојдов да ве видам и да ви го пожелам секое добро“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кликтежи ви требаат, поету мој, ако не за друго, бар да ве слават и прославуваат, на вас да посочуваат како создавачи на убоста од која се храни животот, а не на грубоста која убива и ништи?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не дозволувајте да ве поколебаат, издржете во вербата своја и во страдањата, па и тогаш кога ве навредуваат, кога ве прогонуваат, кога ви го одрекуваат она што е ваше!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но сега, повикувајќи ве да истраете во битките свои и да не потклекнете пред душманите што сакаат да ве нема од земјата ваша, сакам да ви го кажам ова: блажени се оние што го љубат името свое, та со делата свои го воздигнуваат, оти така го слават и Бога што тоа име според волјата своја им го дал.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ги гледаше Висар на широкиот пат крај езерото испоседнати Ѓупците со разни бакарни садови што ги поправаа, калаисуваа и продаваа, ги гледаше како одат по куќите и бараат нешто за јадење, тропаат по вратите, а луѓето им викаа: „Сиктер, никогаш вас човек не може да ве нахрани; и кога Ѓуптинот го поставиле за цар, тој прашал: А што ќе правам за леб...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во тој миг се слушна милозвучно пеење: „Еј, мирисни цветенца, пожолтени листенца, еве, брзам, идам, - идам да ве видам!
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ние сме му сите познати и затоа нашата ролја во акцијава ќе се сведе да Ве помогнеме и да Ве заштитиме, се разбира ако стане нужда.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Сега е доцна. Минувачите околу тој агол се сосема ретки, може некој од неговите луѓе да Ве забележи.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Првин долга, натегната пауза.) Моите луѓе сакаат да Ве заколат во потонот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кога ќе се појавите на прагот на куќата на некој англиски благородник мошне веројатно е дека слугата ќе ви каже, Почитуваната Госпоѓа се извинува, таа не е дома и ќе морате да чекате да добиете една убава картичка Г-дин и Г-ѓа John Miller дома во Сабота, 5-ти Ноември од 16 часот - не сте повикани лично - кажано ви е дека г-дин и г-ѓа Милер ќе бидат дома и дека ќе очекуваат (можеби со задоволство) да ве видат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Вечер сакам да ве водам на тамбурашка вечер во Петроварадинската Тврдина. Сите три само климнаа со главите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаете госпоѓо! Должност ми е да ве предупредам... - Сакам да го абортирам! - откорна Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Каде сте сега, синковци мајчини? Излезете сега... Де писнете да ве видам. Ха...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Им рече само уште неколку пати: Да ве носи врагот...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакавме само да ве подразниме, да го вознемириме вашиот сладок спокој, да фрлиме само камен во вашето блато, та луѓето што носат осетливи носови да го сетат лошиот мирис... само тоа. Што можеме ние друго?“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
ВАЖНО, ваквиот прозорец на градски паркинг може да ве посрамоти зашто мора брзо да излезете, да го притиснете ливчето со „баркодот“ за да го отчита читачот и уште побрзо да се вратите во колата, да „убаците“ во прва и да ја фатите рампата додека е крената.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Со вашиот пример на почит ќе им покажете на вашите деца, а мои внучиња, точно 13 на број, што е вера во Бога, зашто тој ве подари на мене и тој ми помогна да ве изгледам“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не ќе помине недела, и ќе пушти некого во Прибилци да остави книже кај чешмата. „И ноќеска бев кај вас и можев сите да ве исколам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Запалете оган, заповедал грубо. - Поскоро. Што е, чекате ли прворотка да ве подои?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак светото Евангелие на тој Онисифор било секогаш крваво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вие ќе си спиете внатре, а баба Анча овде, под црницава да ве чува. Блазе ви!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Господ со едно машко да ве радува!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Запомнете го тој збор ако не сакате на секој чекор да ве клоцаат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И очите на девојката со многу цветови на фустанот. „Па“, се присили да се насмее. „Да ве оставам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Туку, да ве запознаам, Костадин го знајте, а ова е Петар Димоски, нашио нов даскал во училиштето „ Вук Караџиќ “, свежо вратен од студиите во учителската школа во Скопје. Ова е Томаица, ова е Христина.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ја погледна во очи и ѝ рече: „Петар Димоски. Чест ми е да Ве запознаам.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А, би сакал да Ве прашам, можи ли да ми кажете кога завршувате утре попладне?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Би сакал да ве поканам на една прошетка, а ако сакате можи да седниме некаде на ручек, со оглед на тоа дека имате пауза за ручек.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Си дозволив да Ве слушам, бидејќи ме привлече Вашата мисла. Се согласувам со Вас во потполност.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Домот на лордовите, ако баш сакате. Тоа што јас го прашувам е, дали тие луѓе биле во состојба да ве третираат како подолен од себе, просто затоа што биле богати, а вие сте биле сиромав?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не! Не само за да ви извлечеме признание, ниту да ве казниме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ете, другари ! Сакам да ве видам да го правите тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Сега можат да нè видат,“ рече Џулија. „Сега можеме да ве видиме“, рече гласот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„А дали било вообичаено - јас само го наведувам она што сум го прочитал во учебниците по историја - дали било вообичаено тие луѓе и нивните слуги да ве туркаат од тротоарите во сливниците?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Можам ли да ве почестам една пијачка?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Болничарот ја бутка количката по горната патека, кон пулмологија, со голема брзина, а јас потрчнувам одзади и се обидувам да ве стигнам… Тажна слика.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
— Е, го виду де, го виду ветерот да ве не виде обата со него, шо толку си се запнала во тоа Крле?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Дојду, дојду да ве вида да не ми мрдните од белешката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во еден гроб да ве закопа ваа песјачка шо ве накучи!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вас човек ни за јадење не може да ве прибере!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Последната што ја чу Доста беше: — Пукнало да пукниш, копиле ниедно, душата ми а попарите, некоа сипаница златна да ве вати, да рече господ златен!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И колку тие да ја сардисаат четата, ти удираат на овчарот Ристета и овој, колку ги видел, почнал да вика: „У ош, ош, ош! Мрчо, Шарко, Лиса, кај ватите бесот да ве вати!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И продолжи: – А од каде од друго место можат да ве нападнат? – Е, од каде!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Па јас бев пушач 14 години, кој да ве разбере ако не јас?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Мечка страв - мене нестрав, бидна и таа работа: - Госпожа Џун, морам нешто да ве прашам - ви пречи ли вам тоа што ние гласно гледаме филмови?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Се присобра и продолжи: – Сал трошка недостасуваше па да ве загубам засекогаш, чеда мили. – Што се случи, Мајко? – прашавме сите во еден глас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Полковникот возбудено свика: - Сакаше да ме убие... - Да ве убие?!
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Фовистички обоен или плускотница, да освежи исчекувањето да се олесни рофја да удри за невреме да ве подготви. Да имате слух и за небески работи.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе остане да ве спотнува вас, живите а со мене, напуштена, ќе се подбива ли, ќе се подбива! ____
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе речете оти сум останал фалбаџија, фалив дека двајцата можам да ве кутнам.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Туку, - рече тој, - сакав да ве прашам од кое село преку планинава сте, ама бидејќи ни вие не ме прашавте подобро да се разделиме како да не сме се виделе. - Подобро, - рече Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Вие што знаете па да ве задржат тука.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
– „Вистина, татко, и вие браќа селани, им рекол Силјан, ама за приказна е мојава работа што бев дури во долна земја или штркова земја кај што човек досега не пошол и не ќе појде, и да ми верувате оти не е чаре да ве лажам јас, чунки не ќе ви земам нешто да си кладам в ќесе, за да не поверувате за здраво.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Да дадеше Господ една сипаница лоша да дојдеше и сите вас да ве собереше, та после векот едно да не пркне: овде да се роди, ама бело море и црно да препливаат таткови и мајка ви, тамо да видат челад; откако ќе видат челад тамо, еден Господ нека суди и еве јас си умирам".
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Еве, да ве послушам и да се обидам да ја напуштам тврдината во која престојувам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но сакам сепак нешто да ви предочам: ваквите неиздржани докрај предлози, поради некоја попатна грешка во нивното реализирање, а чија што единствена цел била да ве вброи помеѓу привилегираните, секогаш се чекор понапред во однос на оние случаи што не влегле воопшто во процедура.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зошто бегате од мене стално кога сакам да ве допрам?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Курви развратни! Марш да ве нема, ебем ви матер!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тие, старите луѓе, се мртви веќе двеста столетија, но го оставија овој град за да поздрави и да ве дочека.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А Локвата денес со бранови крилни, што стопани свои ве најпосле виде, та не може никој да ве скорне, силни, за вашата смелост скап спомен ќе биде!
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
По малку време му се врати храброста и направи неколку чекори напред, но пркосно, како да им вели: елате да ве видам што можете да ми сторите!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Замислете си некој со вас да не сака да се дружи и сите да ве избегнуваат како да сте чума.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Можело понекој од нивните залутани зборови и да ве полази.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Барем тие да ве натераа да размислите малку на каков пат сте тргнале!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ТРЕТА ПОЈАВА ТОМЧЕ И СТОЈАНКА
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ај да ве оставам малце насамо, да си ги искажете маките, ама само малце, и чесно!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
— Сега, ајде да ве честам, им велам на криминалците, голема услуга ми направивте.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакаме да ве спасиме, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако сакате повеќе да ве ценат, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не, да ве поиспратиме, вели мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вие сте ми драги о, спомени мои, во душава моја сакам да ве згрнам!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
„Сакана и почитувана писателке, Ката Мисиркова - Руменова, почитувана директорке и мили наставници, драги соученици и соученички, имам голема чест да ве поздравам и да ја отворам денешнава долгоочекувана средба.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Кога? Како? И никому да не речеш?“ „Сакав да ве изненадам“ - Влатко погледна накај Теми која стоеше малку отстрана.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
3. Во овој манастир, во почетокот на XIX век игумен бил Кирил Пејчиновиќ, македонски преродбеник, да ве потсетам, гробот му е во Лешочкиот манастир кај Тетово.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Никакво оправдување не ја разубедува поротата да ве осуди на смрт.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Господине, се јавуваме од Градска болница. Жал ни е што ќе мора да Ве известиме... Вашата цимерка... мртва е... несреќа... несреќен случај... наполитанка... се засркнала... се задавила... примете сочувство...
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Знаете, јас ве помешав со некого. Немав намера да ве повредам ниту да избегам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога дрвото покрај кое случајно минувате со задоволство ја претрпува болката од впишувањето на две имиња врз неговата кора со нож; кога истовремената појава на дожд од небото и солзи на вашето лице не може да се нарече случајност; кога светулка се дави во вирче, прета со наводенети крилца борејќи се за живот и притоа не заборава да ве награди со светлина; кога не знаете зошто одот одеднаш ви станува куц; кога не сте пијани, а од некои темни агли на едвај осветлената улица слушате тивко завивање и цивкање на куче; кога не знаете како сте станале дел од таква ноќ... сѐ што ви преостанува е да се гризете од бол и зачуденост.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ако добро научите да работите со пушката, со автоматот, со митралезот, за што ќе учиме во наредните неколку дена, тогаш така вас нема да ве носат, туку тие ќе бидат носени во кои ќе пукате.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И сега се потсети како лани, во доцна есен, пред да паднат големите снегови, застана скраја од патот, прашуваше двајца: - Ами, бре деци, да ве опитам?...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нема да ви браниме. Ама нема и да ве браниме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Тогаш да си ги соберете пандурите и да ве нема од нашето село...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако ви се случило некогаш да сте избегале од дома и првата ноќ да ве затече сред опустени бавчи, каде што шумот на ветерот ви се причинува како сподавен викот од многу гласови, ќе разберете зашто на Мечета – така се викаше тој – сега му тупка срцето како на врапче затворено в клетка.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Можете полека, нежно, како што снежи од небото снежно, можете тихо, леко, како што паѓа пердувчето меко, како што шепоти трева кога расте, и како што сонот доаѓа, се пласти, - можете да побарате и да замолите, скромно, тихо, со смирена душа та секој да ве разбере, та секој да ве слуша!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Таквите полека почнувате и да ги одбегнувате, не сакате да соработувате со нив, зашто знаете, како што тоа се вели, дека можат да ве остават „на цедило“ или да ве наведат „на тенок лед“.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
За да ве предупредам да бидете повнимателни. Да се чувате.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Имате среќа што не сум грчка полиција, па да ве казнам со три месеци затвор како што му сториле на оној неранимајко Љубе-Шеќер, - ни рече.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)