ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Зар може толку да трае среќата на Балканот?

Таа мистериозна игра, која јас така почнав да ја нарекувам, продолжуваше да трае сѐ до крајот на работниот ден и многу често ми пречеше во работата, особено кога се трудев да се задлабочам во нешто.

Долготрајни ефекти се: флешбекови и психоза, кои можат да траат и со недели.

Ова може да трае и цел ден. Чести се и смртните случаи.

А сепак, она најсилното, она највпечатливото, она што докрај го растрепери детското срце, остана да трае, да ги премостува сите порои на времето што нанесуваат заборав.

Прашањето е: дали ова постоење овде, ако нема некоја повисока смисла, не е потполно бесмислено?“

„Не е прашањето дали нешто од човекот - да го наречеме тоа душа – по смртта продолжува да трае.

„Сето тоа овде нема да трае долго.“

Некоја магија и во мрак му го осветлила лицето.

Но опсената не можела долго да трае. Пак сенките се лееле во сенка.

Женското тело е украс, украс на природата мајка... да се негува а не да пати, женското тело остава рожба, за светот да трае... Дигни глава! Мајко, жено, сестро!

Тоа не можеше да трае вечно.

Ја чувствуваше многу добро и во себе онаа исконска прибраност пред тој висок снег, што го покриваше сиот свет; беше притивнат како едно од сите оние дрвја околу неговата куќичка, продолжуваше да трае, живеејќи само со некоја срцевина, провлечена како црвена врвца по најскриената средина на своето тело и на своите денови.

Тоа, сепак, не можеше да трае долго.

Тоа можеше да биде и следниот миг, не можеше уште долго да трае тоа негово наближување.

Тоа шумата продолжуваше да трае, една бела шума од снег.

Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.

Она, што се случуваше со тоа небо беше една работа, која што беше вон од секој дофат и која можеше да трае денови потераници.

Можеше да се обиде да најде уште некоја потпора за своето тело во подебелите ветки околу себе, да се загнезди меѓу нив колку што му беше возможно тоа во неговата положба на закачен, а за да сето време секое негово движење се престоруваше во растреперена напнатост, така што еднаш беше принуден докрај да се смири и само да трае.

Посакуваше тоа да трае, да боли. Да ја пече на тивок оган, цедејќи ја капка по капка.

Настана тишина која, се чинеше како да траеше вечност. Никој немаше сила да ја прекине.

Сите зборуваме за лекови против болести што напаѓааат од секаде, И што можат да траат со месеци, со години.

Ама морам да молчам, да траам, вели.

Мора да траеше секунда, можеби повеќе, бидејќи почувствував дека Маргарита ја воочи таа насмевка со која Ана не се согласува, макар само така што ја наведнува главата, што неодредено го испитува затворачот на својата црвена кожна чанта, а всушност речиси како и да е оправдано да се смееш и понатаму иако Маргарета такаречи веќе и не гледа бидејќи на некој начин гестот на Ана ја потврдува мојата насмевка, и понатаму ја прима до себе па веќе не е ни потребно таа или Маргарита да ме гледаат бидејќи и се онака темелно предадени на ништожната работа околу проверката на затворачот на црвената чанта.

Да можам ... само да можам, да сторам да трае мојот сон кога твојот се руши... зошто не секогаш во една средба трае сиот живот а животот е мал за да го собере сето во тебе за мене... за да собере толку и смеа и солзи, и копнеж и љубов...

„Имавме среќа“, рече тој, „но среќата не може да трае уште долго.

„Нема да трае долго“, рече О'Брајан. „Гледај ме право во очите. Со која земја е Океанија во војна?“

„ Нема да трае вечно“, рече тој.

„Невозможно е да се заснова цивилизација врз страв и омраза и безмилосност. Таков свет не може да трае.“

Сепак, тоа неочекувано и мигновено пресретнување на нашите погледи, ја отвори приказната за „НиЕ“, но не како предмет, како досие, и не за ние на кое никогаш не инсистиравме како на заменка на она што заеднички го работевме, туку за ние што произлегуваше од таа работа и кое, очигледно, остануваше и натаму да трае во нас двајцата и покрај тоа што, според моето првично и не докрај оформено сознание по пресретнувањето на нашите погледи, нѐ обземаше чувство на длабока вина.

Во тоа паѓање Авни е мала попатна станица која може и да не се забележи во приквечерината на твоето паметење.

Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.

Иако периодот на секое вработување на определено време не е изречно определено, може да се заклучи дека не би требало да трае долг период – односно, само по исклучок, би можело да надмине една година.

г) кај основите за платено отсуство на работникот останаа само т.н. „семејни причини“, а се избриша основот за платено отсуство од работа поради полагање стручен и/ли друг испит за потребите на работодавачот, коешто можеше да трае и над седум дена во една календарска година (чл. 55, ЗРО/03 – Пречистен текст).

Вака, потсушено може да трае дури и за в година, ако не го „сомелат" пролетва.

Ниедна мислам нема да продолжи да трае тежината на пустошот ќе влече и ѕвезда по ѕвезда ќе паѓа ќе трае таа толку колку што ќе потрае нашата утрена на постела распослан векот парче по парче дури се собере и последниот бран од праискони што лута ќе нѐ покрие.

Горете цветови - болот треба да трае кога некој знае да се роди!

Деветото господ ѝ го задржа, и го крсти Трајан за да трае, а Блосоениот по „Блосоените врби“ под кои го изми на изгрејсонце.

Тука нашинците севезден мерат колку може да трае ноќта во туѓина: ем мерат, ем се бараат самите себе во темнината и во тишината.

Освежувачки, смирувачки ноти во нови утра кои ни вдахнуваат енергија, кои не воздигнуваат и ни даваат сила слободно да се нурнеме во прекрасната, идилична, раскошна светлина и светоста на новиот ден.

Јас го пронајдов центарот на моето постоење, оската околу која се врти мојот свет, гравитација е љубовта доволно стабилна за да трае и да продолжам да живеам.

Престојот во Атеистичкиот музеј како да траеше цел еден живот.

Сето тоа се случуваше во неделата, а веќе во понеделникот - по ручекот, откако телефонот панично ѕвонеше, а мајка ми (по кусиот разговор со тетка Јорданка) ни ја фрли слушалката сета избезумена, и замина со татко и чичко Благоја - соседот, татко ѝ на Величе, во Влае, оставајќи нѐ на чување кај тетка Ленче - мојот живот продолжи да трае без дедо ми.