да (сврз.) - пцуе (гл.)

Сите Анадолци подивеа и почнаа да се дерат, да псујат, да зборуваат неврзани и неразбирливи зборови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шпион! Тоа име стана негов крст на кој тој се издигаше над сите на селската Голгота, и би негово право да пцуе или да молчи, или пак, со рамнодушност, за себе, да ги ора доброволно нивите на оние домаќинства чии машки глави беа в град или далеку.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од исток веќе накачи аскерот до врвот „Боцкин Камен".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Е, тогаш аздисав. Да псуеш, забрането, да протестираш, немаш кај кого.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Му иде да се развика, да проколнува и да пцуе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Чекорејќи можеше уште да пцуе. Во самиот мрак беше во Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Остана зад нас да пцуе и да заплашува со решетки и со бесилка и со смрт и со пекол.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)