да (сврз.) - клоца (гл.)

- Добро е, - рече, - добро се сврши, уф! - просто офна тој, па стана и почна да се валка низ тревата, да кубе папрат, да клоца со нозете, да се смее.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За миг аскерите прснаа да бегаат надолу низ папратта, оставајќи го онбашијата, Трајка, Ташка и еден војник да клоцаат и да се валкаат во тињата под чешмичето, да стенкаат со забите, сега тие, како преѓеска Јован.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овцата почна да клоца, да се отима, чувствувајќи дека ѝ се подметнува туѓо јагне, и избега на другиот крај од јаслите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
— Тој е, кој ќе биде друг. Толе со дружината — објасни останатиот селанец, Стојан Мегленецот, и испратија двајца од аскерите да сторат абер во Витолиште на мулазимот и мудурот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Отец Висарион се заниша, кркорејќи и откако падна на земја, почна да клоца со нозете, како обеспрашена пеперуга, - Сега врати ми го ножот, ми рече војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се потпикнат некаде и ќе почнат да клоцаат со нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Штом таткото заврши со пеењето, У се разбуди и почна да клоца, а болничарките- помошнички на гинеколозите силно ракоплескаа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)