Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Трајанка знаеше да го игра животот, да играше согласно правилата на животот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Капетанот почна да игра нешто како чочек: - Ги познавате ли Душанка и Јованка? Ете, јас со нив така играв. И почна да се смее.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Што да игра? Изборот е никаков, останува како обичен изнуден потез да го помакне за едно поле пионот пред кралот, но тоа е празно заполнување на времето и ништо не ослободува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јадење имаше: сите носеа јадење.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ми беше срам да плачам. Па и не требаше да плачам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Учителката организира да не се двоиме, заедно да седиме, заедно да јадеме, заедно да играме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

За да не цркнам како рис во кафез својата доза од интернет дрога морав да ја примам во најблиското и засмрдено од цигари интернет-кафе дружејќи се со копиљаците кои наместо да играат баскет и фудбал пред зграда, секојдневно ги вежбаат своите ратни вештини преку вечниот и неповторлив кантер страјк.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Јас не сакав, а и не можев да ѝ ја одземам радоста да игра во театарот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Несвесно го истегнува фустанот, запира за миг да игра со убавите нозе.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се надигна од облакодерите и се слеа со самото небо - во една длабока и страшна - неискажлива болка... мајсторот Него не го испратија со свирки, ниту се собраа луѓе пред црквата, на сред село, да играат оро.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Како што не можеш да ме натераш да играм, да трчам и лудувам. Поминало времето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но Грдан не знаеше ни да игра ни да свири - во играњето никогаш не го погодуваше вистинскиот чекор, па само го газеше својот партнер; а во свирењето не го бидуваше за тапанар, иако тапанот лежеше пред него и требаше само да го допреш со некое од двете стапчиња па да издаде громок звук, ама навреме.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Многу луѓе поради својството на оваа дрога да дава големи налети на енергија, ја користат како стимуланс за да играат со часови.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Митко и Сашо решија да играат мечка и зајаче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Но, на оној час, откако сите ние, момчињата, поминавме на ред на разбојот, Фискултурецот даде заповед да се смениме: сега ние требаше да играме кошарка, а девојчињата да поминат на разбојот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

АНА: Их, блазе си ми, има да пеам, да скокам, да играм!... (Потскокнува од радост.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Од него тој на 11 годишна возраст научил да игра шах.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На Монмартр ќе научи да игра и билијард.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Откако ја нахранив и преоблеков во чисто Ели ја пуштив да игра во дворот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ќе ме дочекаа другарките и ќе се распрсневме да играме по улицата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога низ Виена забрмчеа првите автомобили, на брат ми, кој одбиваше да научи да вози, му рече полу во шега, полу – сериозно: „Мој златен Зиги, купи ми автомобил, јас ќе научам да возам.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рече дека не сум сакала да одам во училиште затоа што не сум можела да ги научам основните работи; рече дека не умеам ни да разговарам па затоа не одам да играм со девојчињата; рече дека сликањето не е за девојчиња.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пред тоа чекореше како млада жена, одеше секој ден кај пријателките (од некои од нив беше постара половина век) да играат карти, еднаш неделно одеше во кино, и не пропушташе ниту една театарска премиера.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да беше било така лесно и арно свикувањето на конференција, и сега ќе имавме друг начин за третирање на нашите работи и наместо Европа да ги остави Русија и Австрија да го решаваат нашето прашање – сите европски големи сили ќе сакаа во него да играат еднаква улога.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но за да се исполнат нивните егоистички планови за убава служба, тие се готови да се покажат повеќе Бугари од самите Бугари, да играат улога на бугарски шовинисти, со неа да ги експлоатираат и бугарскиот кнез и интересите на Македонија, и на бугарскиот народ и на европското општествено мислење, со еден збор, да лажат и на десно и на лево, под вид дека исполнуваат некаков патриотски долг, а всушност да добијат служба, власт и популарност.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како да играме за публиката која ѕемне, која масовно ги напушта салоните откако ќе заклучи дека не се затоплени?“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сакате да играме? Сакате да пееме“ „Па ова е неверојатно!“ - извика високата георгина.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Рада беше првата што се смири. Иако знаеше, реши да игра по замисленото.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Роза Луксембург и Клара Цеткин: Со декрет наредија жените на Осми март ништо да не работат, туку да одат по кафани и да играат чочек на маса.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Таја си се променила со ними и со златите чехли, шчо ги нашла во пепелта, та со трчање отишла на брак и тамо се фатила на танец да играт хоро.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога си дошле од брак машчеа је и татко је, Мара је нашле пак крај огнишче во пепелта, та ја кажвеле и је велеле: - Мори, Маро, ќерко!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

тој распалил едно ситно: лиду, лиду, лиду, лиду, и ние играме, ама лабаво, ко кал за црепни да газиме, не ти носи душата да играш делнички и со пијани војници од таму си некаде, од мајчина им, не си за никаде, мочано време, и се нишаме небаре треската да не фатила, се правиме тресиопашки, скокаме наситно, а старшијата само ја ситни свирката и тогаш пукна пушка и старшијата ја олабави гајдата таа писна и занеме и во гробиштата влегоа други војници, кај ќе бараме и за овие кокошки, си велиме, и излезе еден поголем од старшијата, со едно кило петлици нареден, и вели: отечеството крвари, а вие играте, и колкумина имате српски војници, прашува, ами колку што забраа Србите, велиме, колку што им требале и броиме на прсти: Насте, Петко, Митре, избројавме дванаесет.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас сакам да играм надвор, вели и се отима, си ги кине аливцата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ваперите сакаат само ранети луѓе да мачат, вели, и сакаат многу на гајда да играат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе одиш и ѓаволи да играат, велам, да знам и ѓаволи да играат околу чешма, ќе одиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој пак многу сакаа да играат ора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Александар никогаш не отиде, малку од мрза, малку од тоа што му беше непријатно да игра улога на социјала која фаќа ситен ќар од пријателството со ќерката на гардиски полковник.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Сакам да играм, но мора да се поздравам со една девојка која ја познавам од порано.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се враќам назад, а Ди-џејот ги пушта композициите на Пјер Хенри (Pierre Henri), стар boho фанк со авангарден пискот на синтисајзерот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ги допираше со своите облини, се виткаше пред нив создавајќи им вртоглавица, зашеметеност; лудуваа тие по нејзините испружени раце, по нејзините растреперени и игриви делови на телото, по нејзината долга, развиорена коса како гривна на ждребица; лудуваа и кога ќе почнеше да се крши пред нив, да игра и да потскокнува ширејќи ги рацете како крилја, како да сака да полета.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Да играше како нив на други места со луѓе од истиот сој, сигурно уште повеќе ќе се збогатеше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се случуваше Татко и двајцата блиски пријатели Афз Б. и Мустафа С., во очекување на неизвесниот четврти партнер, да играат сами.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Прифати да игра, но тешко можеше да се внесе во духот и ритамот на старите играчи за кои покерот не значеше заработувачка пари, туку нешто друго што не можеше да се купи со никакви пари.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можам да се обидам по сто пати, но не ми успева, можам и да играм некоја друга улога, во некој друг театар, да бидам некоја друга јас... но пак ќе го барам сето она што е твое... ќе ја посакувам твојата сцена...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Татенцето не еднаш ќе речеше; - Кога мечка научува да игра, што останува за разумно суштество.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Лежеше со набрекнати жили и беше нем; усните безгласно му мрдаа и натекуваа како под нив да играа глувчиња.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Посакав да играм до самонакажување - сега немаше ништо да го попречи нејзиното излевање.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Но тогаш мајка му запали едно парче свеќа и седнаа на подот да играат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ту, анасана, цела раја се крена за една црква, а да беше за џамија корбачот ќе мораше да игра!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Околу ужина излегоа сватовите да играат во дворот, а веќе и невестата ја изведоа деверите од земникот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Жена му на Китан знаеше дека жена му на Танаил, како и другите жени во селото, се подбиваат, се исмејуваат, и затоа утредента по свадбата, кога станаа младенците од спиење, отиде во нивната одаја, ја натера невестата да се пресоблече, ѝ ја зеде кошулата, и кога виде дека на неа има крв, светна од радост, ја зеде кошулата и истрча во дворот покажувајќи им ја на сите луѓе дојдени на блага ракија; им рече на тапанџиите и на свирачите да свират, и таа држејќи ја кошулата високо крената, започна да игра оро.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дозволуваше Трајче да му се качува, да игра со него, да трча по ливадите и беа како најарни другари.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Селаните помешани со партизаните и партизанките, почнаа да играат.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Веројатно алудира на нејасниот крај на двајцата првоборци, помислив, но коментарот го задржав за себе си иако сфатив дека ме беше поканила да играме само за да ми го каже она што изгледа не смееше пред Раде.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Сакам да играм и јас“, рече Џозеф. „Не можеш“, отсече Минк.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Ајде да играме мрсен Петко, - им рече таа на децата и изненадено се сврте, го допре со рака Мартина и спрсна да бега.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога ги скротнаа воловите, не почнаа да играат комитски игри како секој ден, туку наседнаа на една ледина и заумено молчеа како тие да беа оние што требаше да видат што ќе се прави сега.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Потоа сите излегоа надвор, па почнаа да пеат и да играат, а кога одново требаше да седнат на своите малечки столчиња во собата, Зоки пак си седна врз својата масичка. Ова на Зоки многу му се допадна.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но никое од децата не го примаше во играта, зашто ни тој, ни Лидија, не знаеја да играат некоја игра токму онака како што се играше.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По забавата го вклучија џубоксот, така што сега сите можеа да играат: немаше оркестар (сакаа да заштедат пари).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

5. Пред многу години во Чикаго ме замолија да направам музика за двајца играчи кои ги забавуваа гостите на игранката на бизнис-жените одржана во салата YWCA.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Рачката со иглата се помести на многу висока позиција.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Потоа едно утро мајка ми ме прати да купам леб.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Немаше веќе што да се прави, па престанавме да одиме таму и почнавме да играме фудбал на ливадата со машките или пак да си играме ластик или народна на улица.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Подводниот Вок со едно око е крал на ококорените вештерки кои на полноќ сакаат да играат во соништата на децата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ебати пијанството ако не направиш нешто за да се срамиш утредента сабајле. Сакаш да играме чочек?