да (сврз.) - знае (гл.)

Го имаме Алтисеровото „Еј, вие таму!“, или „Ја задавив својата жена“, и „Го заборавив чадорот“ на Дерида...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тренд е теоријата да може и да знае да ги користи слоганите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најпрвин изнудувајќи од нас признание за покаеното и невешто промашување, како да знаел за нашата несовршена природа, наклонета кон грешки.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- ја прашував, сакајќи да ја наведам да се открива себеси – Во селово скоро да нема книги, освен училишната библиотека, а доколку би имало, не можеш да знаеш што пишува во нив?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Моите предци умееја да живеат долго, да го достигнат духовното ниво без писменост, која тоа време не беше стасала до селата, знаеја да комуницираат со Бог и со природата, без да знаат да читаат и пишуваат тие живееја согласно Светото Писмо.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Да знаеше за враќањето на Чанга и собирот на плоштадот, сигурно ќе оставеше секаква друга работа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
XIII Гордо, гордо, чекоревме со козите на Чанга, со нашата Сталинка, како по некоја победа, без да знаеме над кого.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Не можеш ни да знаеш кога не си во состојба да пробаш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сигурно затоа што тегобата што ја чувствувам е повеќеслојна и јас во сите тие слоеви така што не можам да знам што е што.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- За што ме сметаш и мене? За кодош! – вели Сатирот. - Не,не. Само така, сакам да знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Веќе не сакам да знам. Тоа нешто што сум го мислел, а не што се случило.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Треба да знае дека и за моите пари може да лежи в затвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Што би напишал за мене? Би сакал да знам што би напишал?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие, се разбира, не можеле да знаат дали меѓу Симон и луѓето во главниот град се зборувало за тоа овој да биде пратеник, но обземени од предизборното расположеие и од меѓусебните спротивставености, лесно, сосема спонтано, дошле на тоа гласините да ги поврзат со зборот пратеник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По неколку удари пак се исправи и, двоумејќи се, рече: „Ова копање“, вели, „џабе копање, да знаеш!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Те бараме да ти кажеме и ти да знаеш и да сториш нешто“, ми рече Михајло. “Сѐ ќе се исуши, и сѐ живо ќе цркне“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се разбира, не можев да знам дали е тоа истата ќеса и истите хартии од онаа средба пред подолго време или пак ми го враќа она издание голем формат со документи и патописи, покрај другото и оној извештај на Византиецот Теодор Метохит од тринаесеттиот век за пратеништвото на српскиот двор, што бев му го дал за читање.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Навистина сфатив дека подобро е да ги прифаќам луѓето онака, само површно, без предрасуди и без анализи, отколку да знам дека со сигурност нема да ми се допаднат откако темелно ќе ги проанализирам.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во моментот на носењето на одлуката не можеш да знаеш дали е таа правилна или не, дали си згрешил или не, затоа што во тој момент не ги знаеш последиците во иднината, ниту, пак, можеш да го вратиш времето во минатото за да ја промениш одлуката.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Затоа и не можат да знаат колку многу личат сите тројца.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но, да знаеш, ова е навистина добро, сега толку ќе се искомерцијализираат дрогите, што веднаш ќе излезат од фазон.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ох, тој е навистина прекрасен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во оние брошури што ги добив во Берзата, на едно место прочитав дека берзијанерите треба да знаат добро да викаат, да цркаат, да надвикуваат секој друг, и да ја знаат пантомимата со своите партнери.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Бенвениста ја плати јасновитката иако не знаеше зошто така ја нарекуваат кога нејзе судбината на Рафаил ѝ стана поматна, та излегувајќи на кошавата која Севишниот ја беше пратил за да ги расчисти маглите кренати над устието што тие денови го гушеа Белград, првпат се свести дека залудно губи време во надежи и очекувања и во фантазии што не ѝ допуштија да го види она што вистински го има, синот Јехуда.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јасновитката ја пречека како сѐ да знае и ѝ рече дека син ѝ е здрав и прав и дека се наоѓа далеку, преку голема вода.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гронинг: Се сеќавам дека уште пред да знам да читам, ползев по дневната соба и постојано ги вадев книгите со слики.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Пеј и пламни, велам Дур во ад се селам И гаснам Продолжено. не сакам да знам Јас не сакам Да знам Каков сум Туку, Каков ќе бидам Тогаш Кога Не ќе бидам.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Ако оздравам, ве молам, пишете ми да знам каде сте ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ах, само да знам, да знам кои се тие...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да знаев, можеби ќе видев ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Па и за смеење е. Затоа не ѝ се лутам. Иако тоа сепак ме навредува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Права е баба кога вели дека многу работи треба да се запокријат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Исклучиво не можеше да знае што чувствувам за неа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Секако, наставникот по музичко сосем случајно ме определи до Соња.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама треба да си махер па да знаеш да запокриваш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тука сака најголема послушност.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас му служа на селото кај Турците, ќе му служа и кај Организациата, ама едно да знајте: Кај Турците ве брана колку шо можа, со јадење, со пиење, со придавачки, рушвети, со маривети и лаги, само и само да не паднете во беља.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој, сака, море, нека умира роб, ама јас немам ниет роб да бида до век! — па го крена гласот повисоко, обрнувајќи му се на татко си и стрика си Кулета: — И да знајте сите: јас нема да му стоа ни на вој пес, Адема, да ме продава како стока, ни на тој ајван, новиот наш бег, да ме купуа како стока. Море, освестете се еднаш, бреј, оти сме луѓе, а не стока да не продаваат и купуваат виа пезевенци, бре!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не може тоа да биде! Јас турцка роспиа и посестрима не зимам па угу таа и јас да останиме на овој свет. Не прибирам јас жена крај мене шо била со години бегова роспиа, тоа да го знајте и мајка, и татко, и секој кој сака да знае.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Може го болело грло, од каде да знам.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Барем да ме предупредевте да го прочитам! Да знам што потпишувам!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Прости, мила, што заминав така. И самиот без да знам каде.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да бех знала... да бех знала, можех ли да знајам?...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
А ако цркнеме веднаш, нема ни да знаеме дека се одмараме. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 131
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Да знаеја чалгаџиите дека му свират на утрешниот свршеник на Викторија, бездруго ќе му ја испееја и песната на нејзиниот дедо, кој истурил, по битолските меани, крбли злато од мерак по убавата Еврејка... Но не знаеја.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А за тоа што се случува кај момчето, на што се должи тој истрел, само можеше да нагаѓа, како што и Бојан од својата колиба не можеше да знае што се случува кај дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Што се случуваше таму, Бојан не можеше да знае, само можеше да претпостави.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Тоа, колку да знаеш. Ако се најдеш во неволја и со овој трн можеш да преживееш...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И веднаш продолжи војнички отсечно: „За да знам како да ја организирам исхраната”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Би требало да знаеш ако си маж. - Маж како петелот наш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„За што ли зборуваат, да ми е да знам“ - се прашуваше Маре.  „За што, ако не за политика“ - си одговараше Кате.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Да знаеш само колкав пат имаме биено за тој ширден!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Задачата - вели Ботеро - се состои во определувањето, кога ја гледаме сликата да знаеме кој е изворот на нашето задоволство“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тенџерињата и тавите што блескаа, чиниите што беа сместени во шпајзот за порцелан, редиците чаши што беа на полиците, сите предмети во кујната, во трпезаријата и во гостинската соба, изгледаа како да знаат дека се сместени таму затоа што Кети сакала да бидат таму.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А што се случи? Без да сака и да знае Митко разговараше со телефонистката од поштата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Така да знаете, ни рече. Живо куче во селото не смее да остане.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Разговаравме, ако баш сакаш да знаеш, за тебе“. „Охо“, викав јас, „а како разговаравте за мене? Телесно?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Филозофот треба да знае дека на тоа столче, пресветол управнику, пред него седел само уште отец Стефан“, изустив, мислејќи дека со тоа ќе ја задоволам потребата на Стефан да биде пофален.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Што уште сакаш да знаеш?“, рече. „Сакам да знам дали си спиела со Фискултурецот и колку пати“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но никаде нема ниту буква; не можеме да знаеме за каков сад станувало збор. Ниту за каква течност.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција беше возбудена: трепереше, не им веруваше на сопствените очи, велеше дека е тоа чудо; потем тргна од салата кон училиштето да раскаже што видела а јас ја стигнав на излезот, и одеднаш, без да знам зошто и без да знам од каде ми е таа сила, ја плеснав по задникот, сосема безобразно, оти ме беше опфатило некое победничко, раскошно расположение и ѝ реков: „Нека се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Инаку, само за да знаеш, проскрибираната незгода се случуваше во мојата спална долу, во Бањи!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но ти не присуствуваше на таа расправа и кој знае кои делови од приказната втасале до тебе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Сонот е најголемиот исцелител, но не секогаш - рече Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Етеризиран без лекарска интервенција. Зар еднаш си заспал без да знаеш?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто ја избраа твојата порта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само тие двајца можеле да знаат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Да знаеше и да беше уште жив можеби и ќе се појавеше“, рече таа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ох, само да знаеш колкупати си имам речено: Зошто оние јуначишта ја одминуваа мојата куќа и не заноќуваа кај мене!?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Но веројатно не знае.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А — пак ти „Будалине“! А сите сме навикнале да те викаме Коте. Од каде да знаеме ние што мислиш!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Затоа, ова имплицира дека било кој разговор ќе помогне.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Терапевтот дури и нема потреба да знае нешто друго освен како да води разговор, слично на разговорот што тој или таа може да го води во ресторан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
4. На тие што ме најдоа заспан на работ на една џунгла, за да знаат како дојдов тука, им нацртав камила, а на нејзиниот грб едно црно и едно бело дете. Белото дете бев јас.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Можеби им личев на добродушно џуџе, или на водено дете излезено од некое море, или пак на ловецот што го убил волкот и ја спасил Црвенкапа.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И не можам, да знаеш, не можам да дозволам некој да се фрли под мојот воз!
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Физички ја усмрти мојот претходник, но вистинскиот убиец, да знаете, вистинскиот убиец сте ВИЕ, госпоѓо.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Геј-луѓето едноставно постојат. Некои луѓе се геј. Јас имам геј-идентитет. И тоа е тоа. (Имаш некој проблем со ова?) Е па, да знаете, имам проблем. Се разбира, немам проблем со фактот дека некои луѓе се геј.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Попладнево, Реа не можеше да издржи: - Да знаев дека повторно ќе ми зборуваш за него, немаше да дојдам!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Да, по пат и на други и на овие патишта тука во Прењес многу ни умреа и сакаме да знаеме каде се погребани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Што сакате да знаете за Рајнер?“ „Јас за него знам сѐ. Или скоро сѐ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дека бесмртноста во која веруваш не е бесмртност – туку бескрајно одолговлечување на твојата умирачка.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сакате да се измачувате себеси?“ „Само сакам да знам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Единствено вашето присуство во неговиот живот не ми е доволно познато.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сакам да знам нешто повеќе за вас. И сакам да знам што сакате од Рајнер.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Треба да знаеш дека и ти си смртен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Само некој кој сака да се измачува себеси може да сака да ги дознае оние нешта кои вие барате да ви ги кажам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаевме оти со тоа нешто кажува, ама не сакавме да знаеме што кажува и затоа не му верувавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Треба да знаеш оти со Св. Петар, клучоносецот стојам многу добро.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Да беше иницијативата во востанието грчка или српска и да знаеја тие народи оти востанието ќе биде така силно, не гледајќи на никакви неблагопријатни прилики, ќе објавеа војна, па макар таа војна да се свршеше со полн пораз нивни.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
31. Ние требаше да знаеме оти против нашето востание ќе бидат: и Каравлашко, и Србија и Грција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Исто така Бугарија со својата искусна дипломатија нѐ поддржа…! 5/ за хранењето на избеганите Македонци во Бугарија и како најголема награда за името Бугарин што го насадија кај нас, ни покажаа барем да знаеме кој е причината за сите наши несреќи, а тоа била…Русија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
– Да, ние треба да знаеме оти од учеството на сиот “концерт” може да се очекува големо неблагозвучје, помал притисок врз Портата, отколку што може да се очекува од работите на двете најмногу заинтересирани држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како болен од рак кој сè уште не чувствува болки, па сосема свесно го негира постоењето на болеста и се убедува дека лекарите згрешиле во дијагнозата, без да знае дека болката е само последната, конечната фаза на смртта која тој веќе ја живее.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не можеше да сфати како настаните што се случуваа (или пак оние што се случувале без тој да знае) претходните месеци, па и години, доведоа до војна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Некој сакал да се ослободи и од последните сомневања: - Зошто ти, оче Панделиј, се вртеше како во велјасаботна ноќ околу куќата на Фиданка Кукникова ако си постел тринаесет години и ако не ти се пријало бело мевце?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме опомена: „Говори потивко, не сум глув.“ Потоа: „Се кријам, чекам и ловам, ако сакаш да знаеш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот и неговите измеќари те фатиле со онаа пушка в раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не се тргам, гороломнику. Јаков ќе те пречекори издупчен, тоа ќе го стори Јаков, ако сакаш да знаеш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така жените го посвоиле попот да ги извртува псалмите Давидови во нивна чест и да ги возвишува зашто го прогнале и не им дале на враговите негови да му се одмаздуваат, да пее со толку мило лице што и не барале да знаат на каков јазик пее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ние сме како волињана, Онисифоровците и Арсо Арнаутче камшикот, ние јаремот. Луѓето на Доце Срменков ги држеле презашилените чекани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
(Потоа дружината, домаќинот и возбудените луѓе се договориле, едни со оган да ги потераат коњите на Турците в пропаст за да не се вратат во кулите, бездруго кратовски, нивните јавачи да ги закопаат длабоко, ни дивина ни пци да не можат да ги откопаат, а оружјето да се сокрие така што за него ќе можат да знаат само двајца - челникот Онисифор Проказник и молчаливиот Чучук-Андреј.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Расфрлени мртовци и ранети, крв, остарена младост на прагот на својот прв ден, мајко моја изгубена во моето детство, и мртва помоли се за својот син и за неговата прва љубов и за спас од споулавување пред спомените.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не биди ломбак, честит стрико Дмитре, со стежнат јазик рекол Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му фрлиле ноќеска јамболија врз глава и му викнале со ластегарки. Кога плачел и молел...“ „Молел. А Елин е.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ноќе, кога најмалку знаел што се случува со него, кога и срцето и мозокот речиси му биле под клуч на чинки, станувал од колибата зад манастирот и се шлаел со нечујност на сенка меѓу сенки без да знае каде оди и зошто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Молел нашински. Освен тоа и брадата му ја искубале. Го оставиле ќосав и избегале без да знае кои се.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од кај можел да знае како го фатиле Турците и кој му ја дал пушката?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како и повеќето луѓе што не се брзи на караница и што не прифаќаат неразумни предизвикувања пред да проценат не ли ќе бидат поразени, како и сите луѓе што не ставаат глава под секира само за да знаат дали е болката на месото подолга од смртта, чекале засолнети под своето молчење да мине опакиот виор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков дека луѓето од дружината веруваат оти тој ја запалил сламата на која спиел поднапиениот Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И полжавот е побрз од нас, доколку сакаш да знаеш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тргај ми се од очи ако сакаш и утре да делкаш килави ѓаволчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не се вратил по измитарената шубара што од испотеното теме му ја симнала подадена гранка на стара леска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Расипа ли нешто - ќе те изрешетам јас лично. Така да знаеш.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не, мила моја. Јас само чекам времињава да се смират, ќе појдам во Америка и не ќе сакам веќе да знам ниту за Луков, ниту за сета оваа врескотница што ја крчмиме на дребно како борба за Македонија.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ако сакаш да знаеш, во сево ова има толку многу конвенционалност, што сега веќе може да возбуди само некој оперски херој како што си ти.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: (Продолжува, сосем како Луков да не рекол ништо.) Едно, едно само да знам: до кога? До кога?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: (Сакајќи што побргу да си отиде.) Можам ли да знам кој ќе биде со мене во собава?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
САВЕТКА: Ме одмачи, море, ме одмачи! Што маки и што страои претрпев да знаеш!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Најслатка кукличка со разигран поглед, Ах, колку те сакам, да знаеш, само да знаеш.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Башка што тие двајца многу често не сакаа ни да слушаат, не сакаа ни да знаат за ништо вон од нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега ако речеше нешто можеше да стане и кулачки елемент, и ситносопственик, и малограѓанска стихија, а таа врата е многу широка за влегување, но за да се излезе од неа би требало прво да знаеш да се провлечеш низ иглени уши.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше тоа да биде и оној дел од него, што продолжуваше сето време да знае дека тие еднаш ќе дојдат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
1 Беше дојден тука само заради ова, што го правеше сега, затоа мораше да го дофати секој миг од времето и од водата, што му беа дадени, и да остане до крајот, тоа беше се, што продолжуваше уште да знае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше дека тогаш ќе мора пак да успее да го стори она, што се бараше од него, и тоа беше сѐ, што можеше да знае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Та покусата нога на оној и не се познавала толку многу, била само белег, по кој сите други ловци од селото во тоа одамнешно време можеле да ги распознаваат неговите стапалки во снегот додека излегувале во утрините од селото и да знаат дека тука, пред нив, порано од нив, поминал тој - па човече, ене ја онаа негова патрива нога.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Да знаеш, без лажна скромност, слатково ти е правено човек одеднаш да изеде цела тегла.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да знаеш, има само една година, а како фурија руши сѐ по станот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но ти не смееш да знаеш ништо сѐ до мигот...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Можеби и има! Од каде може јас да знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ова „откачи“ во главата ѝ одекнуваше како там, там, та та там. - Каде е, каде е?! Некој, сепак, мора да знае!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да знаете, вашето појавување пријатно ме изненади.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Да знаеш колкав е! - продолжи Саво. - Не го собира низ вратата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не ми се слушаат евангелиски мудрости! - одговори Арсо. - Ќе ја пробијам, да знаеш!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Само да знаеше, само малку да знаеше како ми е потребно да ме оставиш да тонам во ова мирно блато... таму на дното има бисери. Остави ме да слезам кај бисерите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Како да си спиел со мене, да знаеш, - не остануваше должен другиот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јас не знам и не сакам да знам што би станало ако сето ова, ако не се докрајчат овие измачувања, овој...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Гого, да не му тура нешто во манџата оваа Микица? Мене многу ми е сомнителна, да знаеш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Имајќи го на ум ноќешниот разговор со Лазора Перуноски, дека може Хаџи Ташку и дружината се кријат на чифлигот јали Муслиоски јали Мустафовски, рече Најарно е, Тахир бег, ние првин да извидиме дали ајдути ни се кријат кај некого овдека, во Потковицата, без тој да знае, јали во плевната, јали во копите, зашто и ајдутите не се баш толку мажи па да ајдутуваат по вакво време, и тие носат еден живот, а не повеќе, и нив може да ги замрзне студ јали волци да ги раскинат, а потоа, ако не ги фатиме овдека, ќе тргнеме во потера по нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стига само да знае како живеат и што мислат животните.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Уште што би можеле да знаеме за него до овој ден би било ова: име и презиме - Жан Мартин, брачна состојба - вдовец, старост - седумдесет и една.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мораш да си го видиш и лицето, може да е алипен човекот, треба сѐ да знаеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Толку знаат, му велам да знаат повеќе и за нив ќе биде подобро. Тие не знаат што да сакаат, велам. Тие никого не сакаат, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да знам кој се, велам, со секира би ги бричел. Ама не знам, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ треба да знаеш оти со него ќе робуваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали му треба нешто? Да знам што да раздавам за душа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да знае сега Велика кај сум, си мислам, сигурно ќе дојде. По нурум ќе дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Гледај ваму, ми вели татко, ова е даб благун и тој има најмногу срцевина за спици, за бочви и за качиња и да знаеш за отсега, ми вели, рапавиот даб е само за јаглен и за греење, а царевиот даб е за ништо, вели, оти нема срце и брзо скапува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еве, и писмо ти испрати, вели, за да знаеш дека е жив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас да знаев, не ќе те заробев тебе, велам и го прегрнувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А не ти пишало молба за да го родиш, му велат луѓето, кој се родил учен, бре Коте, му велат, а детето е уште мало за да знае и за да може да знае, му велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе одиш и ѓаволи да играат, велам, да знам и ѓаволи да играат околу чешма, ќе одиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега за кој човек сакате, вели за кој човек сакате да знаете уште колку време ќе живее. Конецов се ќе ни каже, вели, огнот се ќе ни каже. - И ние кажуваме имиња од луѓе што ги мразиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е не знам, Јоне, од кај да знам, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еден речи ова, друг она, ние слушаме заутарени, не сакаме да знаеме што нѐ чека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да знае земјава да зборува, вели Мисајле Ковачот, не ќе може да докаже, ама нема е. Се спомнуваат силни војски и плашливи војски, се бара правина на кривина, а маката останува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ах, да знам кој ме заѕида: ќе го вратам пак кај мајка му, меѓу нозе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами кој знае, му велам јас, кој треба да знае? - Господ, вели војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И треба да знаеш, вели, ако не го заробиш ти него, ќе те зароби тој тебе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ах, да знам која е ѕвездата негова, да видам како гори, како трепери, кај се држи на небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам и да ме штипне за да знам дали уште сонувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да знаеа дека нивната работа е завршена и се чека само на еден формален акт којшто ќе го потврди нивниот триумф.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Таа ѝ раскажала дека продолжила да ѝ носи цигари на Марија секогаш кога можела, па дури и решавала и некакви итни непредвидени работи, сè додека еден ден не ја нашла болницата во урнатини, разурната како лош споменик на тие неблагодарни времиња.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред сѐ, моите најрани сеќавања беа сеќавањата за коњите, а моите први копнежи беа копнежите за јавање.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сатурн се откажа, но и понатаму на портата од болницата оставаше кутии цигари, без да знае дали Марија воопшто ги добива, сѐ додека не ѝ се покори на суровата реалност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Па, прилично – многу великодушна награда – не сакам да кажам колку точно; но едно сакам да знаете – не би ми пречело да издвојам чек на педесет илјади франци за оној што би можел да ми го достави писмото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уште не беше утро. но беше лето и во муграта имаше достатно светлина за да знам дека не сонувам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ако било што што можеме да знаеме е согледано како премин од нешто друго, секое искуствено сознание мора да има две страни; така, или секоја именка мора да има двојно значење, или пак, за секое значење мора да постојат две именки”. **
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Денес никој веќе и не може да знае дали барала смиреност во фантастичната симфонија на Берлиозовиот дух, тој тиок признак на романтизмот или, надразнувајќи ги сите свои сетила, наоѓала толкувања за мистицизмот на Дирер, или, исто толку веројатно, треперела над таинственоста на стиховите на Гете.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ме чу. А сакаш да знаеш не квичам ли јас, не ли ме фатила твојата клетва да станам пес.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сѐ додека не умрам, нема да знам како изгледа тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Еднаш, ако сакаш да знаеш, Две капки дожд ме соборија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Понекогаш, изморен од јулската горештина, ја губев од пред очи и беспомошно стоев, без да знам на која страна да појдам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ме јуначеше дека сепак можеби ќе им помогнам на заробените момчаци да се ослободат од Мортенија, за која не знаев што е, човечко суштество или злокобна мисла.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Како така? Зошто така?“ сѐ да знае светот сакал.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сигурно јас уште не можев да знам што значи тој збор, воопшто бев многу прост и неук.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Не смеј ме, Леме, - рече Кејтеновиот син, - не прави се поумен отколку што си, не прави се дека сѐ можеше да знаеш.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но најпрво откога ќе измешавме сѐ, откога целиот небески свод ќе го удревме наопаку, Метеорот помирливо ќе речеше: - Добро де, будалчиња едни, што сте запнале толку, што е тоа најважно, Сонцето или Земјата, Земјата или Сонцето, сеедно, важно да знаете дека се движат, важно нешто се движи, доволно е толку!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сите ќе мораат да знаат дека сум ТУКА, на таа тераса, невклопена со стилот на она на кое е прикачена, а сепак висечка, тешка и ладна под допирот на металот кој го стискав грчевито, затоа што ми беше страв од височина од која секогаш може да се падне, но не може погоре да се искачува.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
- Никој нема да знае, а и да знае ќе се прави недоветен.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Да знаеја ревносните офицери, со речиси циментиран идеологизиран ум, сигурно ќе ме прогласеа не само за голем еретик, малцински изрод, туку и за суптилен непријателски детонатор!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Секогаш пред заминување, како по некој ритуал, ги прегрнував децата, сопругата, без да знаат каде заминувам.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во една прилика, на мојата сопруга Гзиме, со тон на доверлива добрина рече, да ја чува секогаш жива нејзината насмевка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По обичај, со возачот Бешир, кој беше ненадминат на воланот, кога одев кај Арафат, поаѓавме од Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да знаеше за нашата, интимна трагедија, најголемата загуба која може да ја има човек во животот, да го изгуби своето чедо.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Другиот ден кога требаше да ја примам четата, дојде еден другар од главниот штаб, барал талентирана жена, да знае да пее, да е убава, чесна и организирана.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ПОКАНА ЗА АКТЕРСТВО
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но меѓу општите цели за кои се бориме, и непосредните задачи на моментот, вие никогаш нема да знаете ништо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Призна дека ја убил жена си, иако знаеше, а мора да знаеја и неговите испрашувачи, дека жена му е сѐ уште жива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ние треба сѐ да знаеме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа ќе беше несфатливо опасно, дури и да знаеше како да го стори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе добивате наредби и ќе ги извршувате, без да знаете зошто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да се знае и да не се знае, да бидеш свесен за целата вистина и да кажуваш внимателно исконструирани лаги, да имаш истовремено две мислења кои меѓусебно се исклучуваат, да знаеш дека се контрадикторни и да веруваш и во двете; да употребуваш логика против логиката; да ја отфрлаш моралноста и истовремено да полагаш право на неа, да веруваш дека демократијата е невозможна и дека Партијата е чувар на демократијата; да заборавиш сѐ што е потребно да се заборави, потоа сето тоа повторно да го вратиш назад во сеќавањето кога е потребно, а потоа брзо повторно да го заборавиш: и над сѐ, да го примениш истиот процес над самиот процес.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ниеден од нас двајцата нема дури ни да знае дали оној другиот е жив или мртов.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За нас е неподносливо да знаеме дека некаде во светот постои некоја погрешна мисла, колку да е скриена и неважна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го стави дневникот во фиоката. Беше сосем бескорисно да помислува да го скрие, но може барем да знае дали неговото постоење е откриено или не.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да знаеш нема да биде моја вина ако старата зграда „Победа“ ја нема најголемата китка од знамиња во целата улица. Ми вети два долара.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако сакаш да знаеш како ќе изгледа иднината, замисли си една чизма која пригмечува човечко лице - засекогаш.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Настрана од воените затвореници, жителот на Океанија никогаш не видел жител ни на Евразија, ни на Истазија и забрането му е да знае странски јазици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако навистина сакаш да знаеш си замислував дека имаш некаква врска со Полицијата на мислите“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Почесто помислуваше на О'Брајан, со искра на надеж. О'Брајан мора да знае дека тој е уапсен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ уште не знаеше, а веројатно никогаш и нема да знае, дали беше утро или вечер кога го уапсија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И како да знае дали доминацијата на Партијата нема да се одржи засекогаш ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Треба да знаеш кога да го напуштиш орото, за да останеш играч, за да бидеш и натаму ороводец.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За тоа време Лилица лежеше помешечки (некој, дали тоа беше Андон или Азра? – таа не можеше да знае, силно, со сета тежина беше потпрен на нејзиниот лев бут) и со едвај отворени трепавици можеше на елипсастото огледало со масивна дрвена подлога на наткасната од креветот да види дел од лицето на Андон: неговите очи, замижани, силно стегнати во грч, неговата издолжена, кучешка муцка и широко отворената уста која како да сакаше да каже нешто многу, и нешто важно, но наспроти тоа таа беше само нем отвор низ кој се истушуваше нешто низ гркланот, а доаѓаше одоздола, од душата, од нешто што таа не можеше да го види на огледалото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во правилното разбирање на овој случај и применетата анализа за нашава методска единица, важно е да знаете, а тоа е толку јасно, дека саканиот што разговара со жената и што потоа легнува со неа не е Григори.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас неа и на последниот бозаџија би ја дал, ама тебе ми е чест, комши, да знаеш.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Најпосле бегот воздивна тешко: „Да ти кажам сега зошто те викав и дека овој долг муабет не беше за бадијала, иако мене не ми беше лесен, да знаеш.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Некој викна од толпата: „Плаќам богато, да знаете!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но кога Тодора за првпат го виде, и одвисоко, со опулот го пронижа прашувајќи „што бара овој ќелеш овде?“, Петре, без да знае што прави, ѝ го врати храбро погледот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Коматот стаса со печењето дури по два часа, а кафето им помогна колку да се отрезнат и да знаат што јадат, пред да почнат да ја навредуваат недолжната домаќинка.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само, да знаеш, кај Турците може и ќе бидеш нешто еден ден, ама кај рисјаните од денес натаму веќе не ќе бидеш ништо, кардаш мој!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Калија во работата му помагаше без да знае.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бевме деца и знаевме сѐ, добри со доброто, зли и кога требаше да знаеме за болка.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
12. КОЈ ДА ЖИВЕЕ НЕ УМЕЕЛ И ДА УМРЕ НЕ ЌЕ ЗНАЕ - а како и да знае осамен сред толку многу луѓе?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
На колку луѓе им е дадено да јадат и да пијат и да знаат дека е тоа уживање!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Што мислиш?, прашав едно време јас. Би сакала да знам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Да, така. Методија не можеше да дојде во куќата и да поседи подолго, а јас требаше веќе да знам до каде се работите на гробот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дали е ден? Дали е ноќ? - Деноноќие... Кој да знае?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ја фати пак за раце и ја исправи, та почнаа да се гледаат еден со друг и да се милуваат со очите, додека везирот, што ја гледаше глетката не заповеда: – Доста, Арслан-ага. Толку сакав да знам.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Разговорот воден на каурски јазик и средбата на Анѓа со Ангелета ги окуражија другите сужни и сите му заблагодарија на господа што ќе им помогне на овој начин; дури и оче наш го прочитаа во себе тие што го знаеја.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Застана на прагот забајден без да знае што станува со него, се поприбра малку и ги овргали очите низ порта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ќе ги собереме по селата тие ѓаури, ќе ги протепаме сите по ред, да знаат дека живеат под власта на исламот, ќе собереме што имаат по некоја пара, и стока, ќе одбереме секој по две-три убави ѓаурки, а сигурно ќе најдеме доста и здрави деца да му пратиме на падишахот за јаничари, – се присети кадијата на бившото грабење на Атпазар, и продолжи: – Согласни ли сте?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А знаеш што му одговори мајка? – Откај да знам – небаре зачуден ѝ одговори Стојан. – Вака му одговори таа: Што има за Анѓа да мислиме?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тоа не треба ти да ме учиш! Само да знаеш, мојава фурна не е болница!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: Кучиња чорбаџиски!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Mope, ќе те закола, да знам да умра, само а де, нека доведат девери ми некоа, таман ќе се отстрама со тебе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Море, ќе седна кај Арслан шо седеше, макар да знам и ќе се поѓупча, не само шо се посрби!“ — се заколнуваше Јован и се гледаше да му подметне нешто на Бина за да го турне од мудурскиот стол.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крсте ги прибра паричките и не сакаше да знае ни за нивје, ни за некаква сермија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крсте ѝ стана пријатен од првото погледнување, но зошто и како, не сакаше и не можеше да знае.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И он да знае оти го сакаш како тој шо те сака! — и рече еднашка кога и донесе уште поголема китка, — сега, навистина, од Крстета набрана за неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Меѓу овие прозорци, над самото огниште во ѕидот, има „мазгалка" (едно малечко камарче) во кое стоеле во старо време огнилото, тратта, кременот и неколку страка борина, та кога ќе си дојде домаќинката подоцна да знае каде ѝ е „виделото".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Внатре по правило никој не знае енглески, а и да знае, не ти врши работа пошто немаш појма што е што.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Ти знаеш добро, јас, од мојата книга Ла Ринашенте, за летната мода во Италија во 1939 година, не можев да знам многу работи? – праша ненадејно Мајка. – Ти, мила моја, посилно од сите нас, почувствува какво зло ни донесе фашизмот, спасувајќи ги нашите деца, нашето семејство, во Поградец.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овде само Севишниот можел да знае сѐ што се случувало, кога поединци и цели семејства ја минувале границата во времињата на војна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многу настани од животот на семејството и од судбината, Мајка ги кажуваше низ некоја народна поговорка или низ некоја што самата ќе си ја стокмеше, без да знаеме дали е нејзина или е позајмена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Треба да знаеш, добро да знаеш кога да ја свртиш страницата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Војниците најпрвин со влечење или со туркање ќе го истргаа бикот од шталата кој се опираше со нозете, како да знаеше дека оди на колење, и откако со мака ќе го довлечкаа до дрвото, ќе го врзеа со водилото за стеблакот за да не им бега, а потоа со јаже ќе му ги изврзеа нозете за да не прета, ќе повлечеа на јажето и ќе го кутнеа на земја.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Брзаше да знае пред осудата - дали она што го виде е млад глог со испреплеткани гранки или камен покриен со бронзена 'ржа. Тоа беше важно.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Студено, како самиот да не беше прашан, праша: „Зошто сакате сѐ да знаете?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Не знам“, шепна. „Сакав само да знам.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Да знаеше однапред, ќе си го ставеше медалот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ти кој ќе бидеш Господар на мојата апокалипса. Ти мора да знаеш...
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
- Не смее да знае дури ни мајка ти!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Утре, дај Боже здравје, одење в град и назад нема да се вратам од овие тешки лакрдии што ми ги рече стариот, да знам оти за вистина клетвата негова ќе ме фати; пиле да се сторам, бело море и црно да прелетам, ама уште еднаш при татка не дојдувам.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Арно ама дуовникот други пат не бил во тој вилает, за да знае да шета сам и му рекол на анџијата за да му бара некој калауз, за да го шета по селата и по градовите.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Сакам да знам како ти е ногата, Дејвид, и зошто не дојде кога ти реков.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дилерот со уметнички дела, Hidenori Ota, вели дека неговите млади клиенти „немаше да знаат дека овде се сместени делата на Warhol и Hockney, ако немаше контроверзија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Треба да знаеш дека во мојата пракса имам евидентирано приличен број необични случувања кои по внимателните и сестрани анализи ја губеа магијата на таа необичност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина сакам да знам колку звучат грдо во нејзините размисли оние одѕвонувања на глупостите кои иако скржаво понекогаш ја нашепнуваат и вистината?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
– И треба да знаеш дека некоректното однесување може да го иритира доставувачот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За да умреш треба да знаеш како.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш ќе произлезеше дека навидум прифатливите објаснувања се спротивни на секоја логика.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Некоректното однесување кон кодошот? Мисли сериозно?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само треба да знаеш како да се вслушаш и да умееш да ги откриеш местата по кои шетаат).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ете, ако сакаш да знаеш, светол Оче и дедо, сенките за кои беа поплаките од преку ридот почнаа да идат и кај нас.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако сакаш да знаеш, до последен збор ги дешифрирав знаците од играта на твоите прсти по моето рамо. Мислам на знаците од пред малку.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Разбуди се, му велиш, не се буди заспиј, му велиш, не заспива полубудно, полуживо - распнато по краците на логичките схеми на контрастите зависно од глаголот ти треба начин, временска димензија просто да знаеш дали си и каде си!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тој нема да ми каже, не сака да знам. 68
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не ги гледа луѓето и не сака да знае дали тие го гледаат него.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И да знаеш, Пандо, не ме болеше толку добиениот удар со инвалидска патерица и што ти не, колку што ме болеше свеста дека тие удари доаѓаа од соборци, од луѓе со кои крвавев не само во еден ров, со кои сум јадел од една порција со една лажица, ја делев капката вода, догорчето, животот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А и сакам да знаеш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Така да знаеш... За арамијата, за Лумана. Ми го фати прагот кучето...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тогаш се замеша Трајанка: - Чичко, ако сакаш да знаеш, тој што е газда не си ги пасе воловите самиот!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Патем пак го молеше за тоа да му прости на Мирчета, но Луман му објасни дека верува оти тој Мирче е сиромав, само сака да го научи народот да знае со кого има работа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
За таквите таа не сакаше ни да знае.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Како да знаел дека животот ќе го самува по планиње, па уште како дете научил да свири на кавал поубаво од секој.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ех, да знаеше барем малку да држи ножици и да потсечува ваму-таму, тогаш косата на Зоки Поки сигурно секогаш ќе беше убаво поткастрена. Но, можеби и за среќа!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога е Зоки Поки во бањата, за тоа треба да знае сета зграда во која тој живее: И знае, ами како!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Шесто: се мереше со јаже за да знае колку ќе порасне по една недела.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Да знаеш – јас се жртвував за тебе! Запомни!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И, да знаете, тоа беше тогаш кога Зоки Поки научи да си го пишува името.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Ајде, Рајно“, и велам јас, „изброј до три и сврти се кон мене. Погледни ме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да знаеш дека тихата вода помага да личиме на неа, да се однесуваме како и таа - благо.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кога ќе стркалаш карпа од ридот зар можеш да знаеш кого сѐ ќе повреди, во што сѐ ќе удри и каде најпосле ќе се распарчи и ќе се здроби!“, ми вели тој а со очите како и вистински да ја гледа таа огромна грамада што се валка од ридот и оди право кон него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако не беше така немаше да те почитувам ни тебе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како карпата да беше тој самиот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш кога да си ја пуштиш а кога да си ја прибереш насмевката. Кога да си ја затнеш а кога да си ја одзатнеш муцката. Да знаеш само колку ти завидувам поради тоа“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Што се однесува до твојата Партија дозволи да ти речам дека таа ги заборава дури и оние кои ја крепеа. Инаку, кога веќе сакаш да знаеш, јас ја почитувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ТОМЧЕ: Нејќам да знам за тоа!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Знам, комшике, ама, Теодос нејќе да знае за Стојанка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Еве го иде.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: Леле, леле, сине!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Толку го погодило тоа кога чул дека жртвата бил Кенеди, што веднаш отишол дома; а сега сакаше да знае како јас можам да бидам толку мирен, иако сум му ја раскажувал приказната за Индија каде видов многу луѓе како лудо се забавуваат бидејќи починал некој што навистина многу го сакале, и дека тогаш сфатив дека всушност сѐ зависи од тоа како ти самиот ќе ја прифатиш ситуацијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Малку подоцна ми се јави Хенри Гелдзалер и ми кажа дека ја чул веста во некој ресторан додека ручал. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 165
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Главно се наоѓаше во состојба на распаѓање - посебно ѕидовите беа во лоша состојба.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И како трето, од каде да знам дека навистина ме сакаш?
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Оооооооф!“ – извикна таа умирајќи, без да знае дека неколкукратно си го изговорила името.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Да знаете чисто зашто духовник зема души грешнии от руки дјаволски и ги доведуе у царство Божие.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
- Добро, ама немој многу да си играш на лулашки за да не паднеш, - ме предупреди, како да знаеше каде ќе одам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Средината на решетките од мостот беа најрапави, таму каде што газеле децата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Се разбира, се разбира, - одговараше насмевот меѓу румените јаболчиња – Го гледам светот, а и тој нека ме види, да знае дека јас сум единствената на која и припаѓаш.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Ех, да знаете само колку ме развеселуваат твоите убави зборови! – Подвлече домаќинот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- А можам ли да знам кој си и од каде си?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- О, да знаете само колку сум почестена, воздигната до небото!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Аерозагаденост. За оваа црна точка сред град никој ништо не рече, а кој да знае уште колку црни точки има.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Ѝ носат, и не носат - сѐ така се расправаа, најнакрај Мими сепак попушти и мама Злата ѝ ги обу чорапчињата и сандалките, напоменувајќи: - Да знаеш, ова е вака само денес - затоа што ти е прв ден!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Прво, да знаеш дека телефонот не се добива, туку треба да се плати в пошта.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А Нина е, треба да знаеш уште од првиот ден, Нина е суперводеница!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А второ, да знаеш, за секој разговор се плаќа и тоа според импулси“, ја подучи Влатко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Да сум на чисто, да знам сите сум ги имал, да не му ја мислам веќе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИРА: Старогрчки. Класична филологија. (Пишува. Пауза) БОРИС: На латински нешто интересно да знаеш да кажеш? (Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Бев во полицијата, велат не ги избројале уапсените, а камо ли да знаат кој е Андреевиќ.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: А ти? Како се викаш ти? Прашуваат и за твоето име. Сакаат да знаат каде да ме одведат.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Не кажувај на светот што мака имаш. Не сака светот да знае. Си има светот свои маки.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Што сакаш уште да знаеш? Кој број гаќи носи. Не знам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Или шишај ме, или остави ме да ја носам како што сакам. Да знам на што сум. (Пауза)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Ти друго нешто да знаеше да кажеш кај ќе ти беше крајот. Матеј?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Да знаеше да зборува саѓата, ќе знаевме и ние. – Тој потсобра раменици, од чудење скрши веѓа и, воздивнувајќи, рече: - Лошо, многу лошо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И дење и ноќе и под снег и под дожд и по виулица и магла треба да знаеш да ја растуриш и да ја наместиш пушката...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И да знаете кога вие, денес јунаците од Копанче, Свети Илија, Горуша и Круша, утре кога ќе појдете да градите, да знаете дека потта ќе ви ја мерат само такви селски партсекретари како Лазо негов.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Да, ден на... - На овчарите! - викна истиот, кој сакаше да знае што е тоа пролетаријат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- И да знаете - ја потфати Јани прекинатата нишка. Бојата на неговиот глас предизвикува почит и внимание.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еј, море, да знајте! Ново опчество ќе прајме и се разбира нови обичаи ќе имме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како ли ќе одвикнеме од тоа и како ли ќе му се вратиме на ралото, на чеканот, мистријата... на тишината, на топлината под топло веленце и на меракот, а мерак е и тоа - да знаеш да гледаш и ѕвезди да броиш и во сено да се прпелкаш и меѓу снопје да се валкаш, на момина коса да погледнеш и длабоко да здивнеш - воздивнеш и да се радуваш - изнарадуваш затоа што си жив...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да знаеше сигурно немаше да биде вол, туку... - Туку готвач - дофрли некој. - Ама немој... ја море.. - Па, можеби и помошник, нели?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И да знаете многу се среќни и радосни. Тие денови не работат и само пеат и само се веселат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А тоа, значи, стрелањето или убивањето е занает. Занает е да знаеш да ја употребиш пушката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Е, море, ако сакаш да знаеш тој од кога се запаметил, постојано бил момок - измеќар, аргат, болвар и вошкар ...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Партиската дисциплина не им дозволуваше да прашуваат и да знаат зошто така прави Захаријадис?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш вас, кои ќе градите куќи, за лошо поставен камен, малку накриво или, пак, недај Боже, ќошот малку да е крив или ако под покривот ќе видат како се шмуга сонце, е тогаш, да знаете - ќе ве прогласат за народни непријатели и ќе кршите камен...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со солзи и со болка ти си обуен и облечен, ти, ти кучешки измету, така да знаеш... - Добро де, ќе знам.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И освети ме, Боже да знам за денот кога ќе ми се вратат чедата големи од бојот и чедата мали од туѓо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- И сакам да знаете, а тоа значи добро да запамтите, дека со еден истрел, тоа е најдобро... со еден истрел да погодиш, зашто во спротивно ќе те погодат тебе од ова за кое рековме дека се вика пушка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Е, море, зелен - нестасан, кога народот ќе запее, тогаш песната останува за навек како... како оваа карпа, како, како... Светото писмо. Така да знаеш!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Отпарај, мајче, отпарај, конец од веленцето и со него да го бележиме патот за в дома... трагите прашина ќе ги покрие; патот водје ќе го излокаат... парај конец од веленцето за да знаеме по кој пат да се вратиме дома...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му одговорив дека сакам да знам каков е. Сите срамежливо се насмејаа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да знаеше кутриот Х.Х. какви мисли ми се вртеа во мојата глава, како реакција на неговите искажувања, сигурно ќе добиеше непобитни аргументи за моето тотално застранување од трајните вредности на мојата родна земја, а ако успееше да извлече од мене барем минимални докази, бездруго ќе добиеше и сигурни поени за неговото унапредување во кариерата доближувајќи се што повеќе до митски далечната Централа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А за мене – не треба да знаеш.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
А пак треба да знаеш дека и носење вода овде не е ни поневредна и нечесна работа.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Кој е тој? Таа се двоумеше, причека за момент, како да знаеше дека отишла предалеку. „Мојот лекар“, рече.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Љубовта бара труд. Мораш да се свиткаш, да направиш ситни отстапки, жртви - љубовта е ништо без жртви.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некогаш дури и несвесно, за да прикриеме некое свое малечко лошо дело, за да скриеме што не сакаме други да знаат, да се направиме важни и слично.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не ќе може веднаш да се пушти вода, да знаеш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Додека вечеравме, раскажував. - Мамо, - ѝ реков, - што имам една случка да ти раскажам, вреди да ја ставиш во романот повеќе од сите што досега си ги смислила, само да знаеш!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Зошто не објаснуваш поопширно? Ништо не разбрав, од каде сега пак јас да знам што е тоа: полово созревање?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Какво момче беше, да знаеш! Силно, чесно, работливо. Само него го имав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ех, да знае наставничката како се учи за планината кога си таму на самото место, - воздивнав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Леле, дедо, се стиснав до него, - ајде да си заминеме, да знаеш само колку се плашам. А, и шушка нешто во гранките, слушни!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мамо, да знаеш, да бев малку поголем, можеби и ќе се оженев со неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Да знаеш. - Збор да нема. Заедно со Килета.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Другата е неумеењето, будалаштилакот. Да знаеш, ама да не ти текнува.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Зашто ако макар еден го види или сонце го огрее, Господ во него, кога ќе го помолиме, нема да ни дојде. Така да знаеш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ти нацртав како ми е, ќе рече, кога ми беше најтешко. За да знае. Така ќе му рече „Али Алиу“ *
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Да знаеш дека не ти гини скусување колку за една педа. - Не повеќе, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дали ја обесија или таа навистина сама се обесила – не се знае. Ама Пандо треба да знаел нешто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Семсекакви работи се имаме наслушано, ама без да знаеме што е вистина а што е прикаска.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот упорно ја посматраше додека таа седеше со рацете во скутот и погледот веднат, но како да знаеше дека тој ја гледа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пред да го прифати разговорот тој сакаше да знае што работи авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Утре треба да одам на гинеколог за сигурно да знам...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знам што се случи тогаш, ама ми се пикна во срцето без да знам и без да сакам.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Онде, кај оградата Мурџо како да знае дека Пелагија не може да го наваби сонот и одвреме-навреме испушта некој чуден цвилеж, нешто што кажува дека и тој сочувствува со неа, заедно како да го преживуваат времето од нивното доаѓање во Скопје.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пред преселувањето Перса ја замоли девојчето кај неа да го остава По цел ден сум дома, а и големка е веќе, кај јас таму и таа, ќе ми го разубави животот, да знаеш, златна!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија долго остана без зборови Понекогаш очите гледаат поинаку... злато, така да знаеш!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да знаев, вели, немаше ноќта да заспијам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Барем да знам кај згрешив? — Нагрешно ви е поставена главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тој сака да знам дека ме сака, а да не ми го каже тоа направо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега не смееш да знаеш колку што знаеш, ми велат, туку само онолку колку што сакаат тие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А зар мора да знам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Од кај да знам, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да знаев да не одам, што се вели, патот пуст, и полето пусто и уплашено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакав само да знаеш, вели, но да не шириш за ова, жити тебе да не кажуваш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Толку сакав да знам кај да оставам цвеќе, кај да запалам свеќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
О, да знаев што ќе видам!...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сум можела и да знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дедо велеше: ,Кога ќе дојде празникот 40 маченици, да знаете дека и јас сум таму".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сака да знае дека некој го мисли, како неизнудена обврска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дишам колку да знам дека уште сум жива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
18. Оливера Поточка се врати од Чехословачка и прво видување ќе ми рече: — Леле, да знаеш што ти донесов!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие и да знаат дека имаш вина, не сакаат од неа да те ослободат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби така мислела зошто сите мои бивши се слаби, ама да знаеш, ако беше тоа причината, јас ќе ти кажев.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Никој немаше да знае, но неверството ќе лебдеше во воздухот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А само да знаеш колку ти се смеевме кога бараше да ти го платиме таксито.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Инаку да знаеш дека и самоубиството е грев исто како убиството.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дал' и она, би сакал да знам, рамнодушно мене ќе ме мине? О не, нема!..
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
- Мамо, мамичке, колку многу те сакам, само да знаеш, - ми излетува одненадеж голема нежност и се втурнувам во неа, да ја гушкам и да ја бакнувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, во Дизниленд, кога ќе одам, а? Кога ќе пораснам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе патуваш, ќе патуваш, дури и ќе ти се стемни од тоа, да знаеш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мислевме, брат ми, како кога се враќаме ние двајца од летување, ќе се израдува на фрижидерот, а особено на кока-колите и сладоледот, ама, ете ти изненадување: - Да знаете вие колкав фрижидер имаа тие во Лондон каде што живеев!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Додека јадевме во кујната, Мила рече: - Е, да знаеш, сон ми е да можам да вечерам кај тебе без да морам да барам дозвола од моите. Блазе си ти што тебе не ти забрануваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мораш да ми објасниш, инаку ќе им кажам да знаеш – навалував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе ја убијам, да знаеш, еден ден ќе ја убијам! – викна излетувајќи од собата и повторно се залета во мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
До таванот! Полн-преполн. Гонцо, како во филмовите!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, што можам кога едноставно некои нешта се недостижни тогаш кога најмногу ги посакуваме и ни личат на сон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Многу лесно – попушти – ќе ги соберам другарите и ќе им појдеме на оние копилиња во паркот, лом ќе ги направиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ме испраќаше на скалите, ми довикна: - Немој да заборавиш да го адресираш писмото за Игбал, па утре ќе го испратиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А бе, Мила – се насмеав – ама ти е некој сон! Да знаеш ти какви јас неостварливи соништа имам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Разбирам – рече помирливо мајка ми – да знаеш само колку добро те разбирам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ете така, да знаеш, јас за тебе сум Американец, разбра?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)