Едниот глас ќе викнеше: „Еј, Ведране, сврти се“, а другиот некако од поодалеку ќе одговореше „Не, не сум Ведран! Така ме викаат другарите! Иван сум јас!“
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
(Нели, чудно јачат зборовите кога шетаат по одаите на сонот).
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
И зошто да кријам, бев среќна дека барем неговиот сон ми верува штом ја отчепил стерната за да дотече вистината.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)