Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Како можел да гледа од високо, како на шаховска табла, да го види распоредот на силите на нештата?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Татко ми не оставаше ниту да гледаме од прозорците кон кејот што водеше кон паркот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Божем случајно се среќава со еден абдал и како божем нешто да му рече, да не му рече, не можев добро ни да видам ни да чујам, а во меѓувреме се надјов да гледам што се случува еден друг ден изутрината кога луѓето одат в црква.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Со страв очекуваното вжештување на жолтата боја во чиј сјај просто не можев да гледам стана сеќавање со самото тоа што тоа заслепување го очекував.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сега мене во овој мој посмртен живот можеби ми претстои да гледам токму еден таков филм сниман и премонтиран од сликичките на целиот мој животен живот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Следните денови сакав повеќе да мижам, отколку да гледам како се копа бунарот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега можам да се качувам во светот горе и да слегувам во светот долу и да гледам кое време на кое му должи и кое го менува - минатото идното или обратно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не го сакаа тоа од некоја наклоност или добронамерност спрема мене, не ни дека би се откажале од своите сплетки, туку сакаа да им бидам блиску за да гледаат како одблиску ги слушам, да можат директно да ме зграпчат, да ме тегнат и да ме тресат за палто.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога една од одаите одново ја малтерисувавме, Симон немаше трпение да гледа како мајсторите произволно ги влечат рабовите, особено рабовите околу вдлабнатите прозорци.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Дац ит“, вели тој. „Тоа е минато. Треба да гледаме за денес“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А излезе дека тој пак пошол за да се искачи на некој замислен врв од Маказар над своите поранешни соселани и од високо да гледа на светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вујна ми толку многу ги тепаше што мене ми беше жал да гледам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Од терасата на хотелот „Дуна“ се восхитував од убавините на тврдината на аласите и на Кралскиот дворец, во кој е сместена националната Уметничка галерија на Унгарија, уживав во ладните пијачки и, навикнат на секој чекор во Будимпешта да гледам убав, млад свет, не ме зарадува глетката на терасата која, буквално, беше окупирана од старици, облечени во шарени алишта, та дури смешни, и помислив - остарела Будимпешта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Долго гледа така Соколе и му се чини дека никогаш не би му се здодеало да гледа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Само што сега ги имам вистинските филтри. Можам да гледам низ грдотијата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На нив можеме да гледаме како на темелни маниристички форми, но и како израз на силните напнатости меѓу природата и духот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тој ми пријде и ми рече дека сум најубава...“ мама се загледа некаде неопределено.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Прстите рамномерно ѝ се движеа, плетеше така без да гледа во плеталото.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ете, ода, работа,“ сака куќа да гледам — одговори Тодор и запраша: — Ами ти каде вака со другарите? Шо волку доцна?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јован се здрви на место кога ги виде оѕверените лица на двајцата џинови, но пак го зеде на шега, па проговори: — Ајде, ајде, повелете да се напиеме, та оставете а шаката! — и се заврте кон гостите, кои, тукушто се прибраа од песната и свирката и почнаа да гледаат што се прави на чардакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се замисли длабоко, па како да се присети нешто, плусна со рацете.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бен'м Италијан конзули, — се провикна господинот европеец на турски јазик и застана да гледа како огнот ја голта малата сиромашка куќичка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, те, и тој си и гласи работите како нему шо му чини, а не како нам. Не гледаш оти и он тргнал со батакчиите и ене го, не, токо врла надвор пласти снег без да гледа оти сиромасите мрзнеат — ја тешеше Толе Митра и ја галеше по русата коса.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Добро донесе Ала да свршиме еден голема работа, — и во кратко му ја опиша целата работа со комитите што се во куќава, а не чекајќи го конзулот да проговори, нададе да вика: — Еве и ефенди конзулот ваш, бре пезевенци!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се исправи, ги извади очилата, ги забриша со шамивчето и почна да ги префрла нервозно од рака в рака, па почна сам да си зборува: — Бак, бак, бак, пис милет, бреј! Не сетит да гледат работата да живејит, туку матит вода во аван.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но војводите за неполн саат, додека Толе се расправаше со Расимчауш беа го поминале селото Жиово и пак на старото место, на Жиовските ливади, се собрале и се ладеа на студената чешма.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дедот Коле пропука на казармата и гледајќи дека главната сила, што ја предводеа војводите откон гробиштата, се откажа од борбата, и тој како Толета се повлече и ги фати блиските чукари „Шупливец" да гледа што станува в село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вжарен, па испотен камен – тоа е историјата: севезден да ги оплакуваш мртвите и пљачкосаното царство, да гледаш како царството станува вазалство, севезден на штрек да пречекуваш нови освојувачи кои по цели ноќи на месечина низ шепотот испуштаат уплав за оние кои не знаат дека на Инките убаво им стои да се вазали на сонцето, а уште поубаво им стои да се измеќари во Храмот на сонцето.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Иринка ги отвори очите. Чудно гледаше. Како првпат да гледа: збунето, изненадено, уплашено, радосно... Сѐ наеднаш!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Јас не сакам да гледам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се плашеа да гледаат удолу, им се вртеше во главите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Воздржувајќи ги солзите, Горда посака да се зафати со нешто и да ѝ помогне на жената околу кујната, но жената сметаше дека тоа е понижувачки за неа (за неа или за Горда?), па Горда остана да седи крснозе, да пуши цигара по цигара и да гледа изгубено во детето, што играјќи си на подот заспа меѓу играчките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И тоа што, како чистокрвен бел ангорски мачор, слухот не му беше совршен, така што понекогаш, кога ќе го викнеа, во зависност од ветрот, наместо да гледа во оној што вика, ја вртеше главата настрана, конечно неговиот изострен осет за мирис му помагаше за местоположбата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И продолжи да гледа во местото каде што беше змијата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Млекарки со полни ведра кога се враќаат од молзење и разбој и на него мајка ти врз бесконечната ливада на веленцето што го ткае спроти Велигден да гледаш постапно како никнуваат на милиони цвеќиња, тревки, плодови и незаборавна, точно во тие години, во пределот на првиот допир, да почне една војна, постапно да го изумуваш својот татко, тој да исчезнува низ времето, да потече и крв од твојата нога за да сфатиш дека твоето детство стои допрено како божјак до војна и молчи...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

И Митко го слушна завивањето на сирените и отрча на прозорот да гледа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ние со него, како деца, којзнае колку пати се имавме качувано на таа авлија за да гледаме кон сред село да не здогледаме нешто интересно.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Не сакам да гледам за други како судат, дури полувистини по потреба зачинети, по порачка пратени, туѓи дела како од себе цедат.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Писмородецот рече дека такво нешто во текстот нема, дека не е запишано, а јас видов дека тој не ја гледа таа нишка од пајажината, и дека ја гледа само онаа најдебелата, и дека не дозволува некој друг да гледа нешто што тој не виѓава.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот гледаше замислено во мене, како низ мене да гледа, и рече: „Книгите се бездни; кога читаш, секој чита на онаа длабочина или височина до која се кренал неговиот дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас само пиев; не пеев и не играв; не учествував во таа простачка оргија на Фискултурецот, оти го мразев (и ден-денес се прашувам дали тој навистина толку лошо пееше, или пак јас, затоа што ја сакав Луција почнав пониаку да гледам на него).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Само отец Лествичник сѐ уште гледаше во сочинението, како во најцрна судбина своја да гледа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Откако дадов таков предлог, првпат во животот ја видов Луција заинтересирано да гледа во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кој не верува, нека проба да гледа во сонцето: та нели најголема светлина тоа ни испраќа, и во мигот таков – слепило целосно настанува?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„А за да може некој да не верува во Бога, и да каже дека нема Бог, зарем не треба и самиот да гледа сѐ и да биде и самиот снеможен, односно и самиот да биде Бог?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Чувствував, според нејзиниот глас, дека не лаже; но тоа отвораше сериозни прашања во врска со моето душевно здравје: ако е така, тогаш јас сум почнал да гледам работи што се невидливи. И да слушам работи што се неизговорени.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И замисли си: од толку луѓе што пред нас живееле на Земјата, ние ја имаме таа среќа први да гледаме слики од Месечината, први да видиме камен од тоа далечно небеско тело.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Сакаш да расцутиш пред мене, па сите да гледаат во тебе, сите да зборуваат за тебе. Завидливо си и злобно...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

АНЃЕЛЕ: Јас ќе му речам на татка им дека се многу умни и да прати пешкежи за Спаса и за Танета; за Спаса кукла голема со коси та кога ја навали да спие, а кога ја исправи да гледа; а на Танета, да му прати еден костим граѓански алишта, една топка за да си игра и една музика да си свири.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кај ќе одиш, ме праша ненадејно. - Да гледам слики пред кино Капитол.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Знае многу добро да гледа на дланка. – Па ти отсекогаш си била рацоналистички настроена. – Но, таа ја претскажа смртта на сестра си!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Таму нѐ носеа не за да гледаме футбалски натпревари, туку во трчање и играње на зелениот килим од ниско искосена трева да го поминеме половината ден.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дури и кога мајка му застануваше пред него и му објаснуваше нешто, Рајнер се загледуваше во некое отсуство, како да гледа во правецот во кој нешто исчезнало и повеќе никогаш нема да се врати.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неговиот поглед бегаше од сѐ и се заковуваше во празното; понекогаш некое дете ќе му подадеше топка, но Рајнер не ги испружаше рацете, некое друго дете ќе му кажеше нешто, но Рајнер не одговараше, некое трето дете ќе го повлечеше за ракавот, но Рајнер не се поместуваше, не се поместуваше ниту неговиот поглед.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога би ги видел тие нешта како низ матно стакло, можеби и би можел да се сети дека некогаш го живеел тој живот, но за него неговото минато е во потполн мрак, или пак во овој миг тој е во мракот, и светлината во која трепери неговото минато само го заслепува, место да му овозможи подобро да гледа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Меѓу ова постоење сега, и она пред тоа, како да се случила смрт која избришала сѐ што било претходно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Слегнав за да се исповедам и да си го олеснам страдањето од неправдите на кои сме осудени да бидеме сведоци, да гледаме, да пластиме, без можност ниту офка да изустиме. Да си олесниме.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Србите го поддржуваа да не останат поназад од Бугарите; но да беа српските интереси така врзани со востанието, тогаш Србите стопати ќе ѝ објавеа досега војна на Турција без да чекаат од некаде помош, без да гледаат дали ќе биде излезот за нив благопријатен или не. – Бугарите хранат обездомени Македонци, но истото го прават и Србите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако пак Патријаршијата го продолжи прогонувањето на македонскиот јазик меѓу Македонците и наместо него го пропагира грчкиот јазик, со тоа ќе ги натера Македонците да гледаат на неа како на орудие на грчката национална пропаганда.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тие се приврзаници на крајни мерки, без да гледаат на политичката положба.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но наместо тоа Македонците фатија да гледаат на себе како на Македонци, со свои одделни цели, и сакаа не да служат како орудија за српски цели, туку да ја употребат српската политика како средство за постигнување чисто македонски цели.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, Грците нѐ крстиле „Бугари”, без да нѐ прашаат нас, и ние, немајќи време да гледаме и да му најдеме мана на името, си го усвоивме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А ако не може да се добие автономија, треба ли ние рамнодушно да гледаме на работењето на пропагандите и да се бориме со едно ново течење што е насочено само против нив само затоа што тоа течење ќе ја ослабело најсилната пропаганда?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега ние не можеме повеќе да гледаме на себе и на својот народ како на еден недорастен народ без политички опит.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Комитетот, со други зборови, бара европските влади да гледаат на работите во Македонија со македонски очи, т.е. со очите на комитетот: а да беше така работата, немаше зошто европските влади да имаат свои агенти во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Каравлашко не може рамнодушно да гледа на засилувањето на Бугарија со давањето автономна управа на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никој друг од балканските народи немаше така спокојно да гледа на запустувањето на еден крај, каде што има негови сонародници.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За сожалување, муслиманите и до последно време не можеа да се ослободат од својата стара предрасуда да гледаат на христијаните како на подолна раса од нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Затоа и не сме склони да гледаме овде некаква фронтална критика на социјалистичкото учење воопшто, туку на конкретните постапки на неговите поддржници – бугарските студенти во С.Петербург.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Нема да чекаме и да гледаме како копилињата прават што сакааат!“ се налути нивниот претпоставен.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Впрочем, ги имаше постојано, откако почна да гледа вести, и тој некако се навикна на нивната апсурдност, па повеќе не ни обрнуваше внимание кога ќе слушнеше за нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сакав да бидам фудбалер, но не и да бидам фан на некоја фудбалска екипа или да гледам фудбалски натпревари.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сакав да гледам и да слушнам за велосипедизмот на спортските програми на телевизијата, на радиото, но од медиумите добивав само скудни податоци.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Таткото на мојата сопруга, кога го преуредував станот, ме советуваше на кујната да гледам како на неважна работа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јаков Иконописец останал сам, врел и во оклоп на модрици, наеднаш безимен и бутнат на некое дно на кое само месото ја памети својата болка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се крстел јавајќи на несигурна гранка и ги гледал како што можел светец од височина да гледа куп ѓаволи со крмначки опаши.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слична на сина снегулка, на прозорецот падна пеперуга и се сетив: болеста моја беше да се дочека пролетта на туѓ сламарник, лек - да се гледа низ клепки во детски подотворено руменило на усни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се движев, дури мислев дека и не дишам. Сега девојката отиде до прозорецот да гледа во некој свет на селото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со ракав ја избришал потта од чело и ја потпрел кубурата на каменот да гледа со десното око по црната линија на цевката кон голината по која уште одел Онисифор Проказник. - Ни кажала што сакала да ни каже.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се тргал, сакал да му се врати на својот свет што го измислувал, сакал да гледа како по усвитени карпи се лизгаат грешни души, со крици на врани паѓаат во густо и вжештено море и ѕурат со усвитени клобуци кон своето блажевито минато.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се собрале околу дрвото на кое бил качен и го молеле да се симне.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лево од него се поставал зад зелен валчест камен Лозан Перуника. Зад грб му била сенка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Но учителката ни рече добро да гледаме сѐ и утре ќе цртаме во нашите блокчиња сѐ што сме виделе.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Многу, вели, навредливо ми е вакви факти да гледам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Можеби, јас ќерката си ја чекам - сакам со неа во кино да одам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Широко ја отвори вратничката, што беше натрупана високо со снегот однадвор и не мораше да се оддалечува многу за да подзастане и да гледа како мочката пробива црвеникава инкаста дупка во снегот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега можеше уште да гледа како тлеење се пробива во илјадници такви проблеснувања по сиот спротивен пар и како го опфаќа во својата тивка разгореност сето ткаење на дрвото.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, не многу после тоа од својот прозорец Змејко можеше да гледа како неа ја истуркуваат, разматувајќи ја, едни црвеникави, осојничави ветрови, што избодинуваа како незадржлива пепелничава коњица од северното небо, внесувајќи некој токму таков пепелаво-модрикав немир, во оние бездони пробиви, што ги оставаа по себе во исковитланата и наеднаш сосема поинаква, плаховита смиреност на облаците.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

После можеше само уште да гледа по она црно клопче, што стануваше сѐ помало во одалечувањето, тоа просто како да се лизгаше по својата дира, сѐ додека не виде како еднаш исчезна меѓу стеблата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ дури не сети оти веќе може и да гледа, оти гледа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Другите два листа беа фотографии на водачите, стоеја тука од првото лето кога ја пуштија пиланата, имаше нешто чудно блиско во погледите на тие двајца луѓе, во чија што топла и сериозна загриженост Змејко многу често сакаше долго да гледа, мислејќи си ги своите мисли, не бес насетување и на змијарникот на своите сомневања, но и секогаш изнаоѓајќи нешто толку едноставно и срдечно, што би можел да им го рече на тие двајца луѓе, за кои знаеше доста.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеше да стои тука и да гледа како уште еднаш му го однесуваат неговиот плен пред неговата посегната рака.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оние двајца сега ги нема и ние можеме да гледаме до наситка како си врнат снежинкиве И тој гледаше во снежинките, а тоа сега наеднаш не претставуваше никакво задоволство.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Додека стоеше крај дирата, загледан во прекрасниот ден за лов, во чијашто мека виделина дрвјата беа огромни, воздушести и бели, и во кој владееше една прекрасна тишина под млечнобелото зрачење на небото, Змејко, и не мислејќи на тоа, си ги исцрни со неколку јагленчиња од кибритот своите подочници, а после, кога очите можеа слободно да гледаат по таа светната белина наоколу, тој мирно ја допушти својата цигара, - една од ретките цигари, што ги палеше само при некој свој празник, - а потем го настега магацинот од својата долга француска пушка со фишеци, ги престегна опинците и замина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше една речиси непозната синевина, во која би можел да гледа по цели денови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжуваше само да гледа во густите роеви снежинки, во чие што виорење не постоеше никаква разлика од вчера, завчера, чиниш денеска воопшто не беше некој друг ден, погледот пак му заскитуваше во таа маглива, бела шума од снег, еден болен човек со она чувство за умирањето во своите мускули, нараснато во него повисоко од неговите рамена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега сите само продолжуваа да гледаат во снежинките, што се гонеа во прозорецот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Набргу веќе не можеше да стори ништо друго, освен да се повлече на крајот од своите ветки и уште само да гледа како дебелиот пар од другата страна се престорува во една црвено-зеленикава грутка зазрачена жар, што го печеше со својата топлина и го гушеше со густите лути клопчиња чад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ми забрануваа да размислувам подалеку од денес, да гледам телевизија, да читам весник.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Смеев да гледам комедии на видео, а во она време успеавме да најдеме вкупно една и таа ја гледавме, секој ден. „Измамници“ се викаше.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Можеше непречено да гледа во дворот, преку ѕидовите во полето, на горите и на залезот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Него си го присвои Тахир бег Јаузоски. Вие, Јанчевци, рече, не знаете да гледате.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Човекот не престанува да гледа кон нас, во неговите разумни очи се претчувствува човечка глад и кучешка стрпливост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И што да гледам повеќе, си мислам, веќе ми е срам и ми е страв да го гледам повеќе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и да сакаш да гледаш во таков ден ништо јасно не се гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Господ, ако гледа, велам. Ако не заборавил да гледа секаде, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мене очиве ми капат од срам. Не знам кај да гледам. А и нему очите не му се за гледање. Му излегле ко пукала, надвор ќе му испаднат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А со кого да се видам, ќе му велам, кој сака да гледа гламна опалена и прегорена, ќе му велам, ама не можеш да му докажеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За да гледа колку си сиромав. За да те гледа од повисоко, да те држи на подалеку.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Народот е ослепен и оглувен од страв и треба да му се каже кон кај треба да гледа и што треба да слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се наведнувам над изворчето да се напијам вода и наеднаш се уплашувам од тоа што го гледам во водата. Се гледам себеси, а не се познавам. Како туѓо лице да гледам во водата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако ја кренам главата; - Кај гледаш, вели. - Кај да гледам, му велам, кажи кај да гледам, да не прогледам. - В земја, вели Јон, оти ќе се сопнеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Клепаше со очите и не веруваше. Уште повеќе не веруваше дека градот ќе го најде празен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да гледаат и напред и назад, рече, да се вардат од уроци.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Иии-сусе, Адријан, неговите очи како сини планети, седи како стрела исправен и вика „Пет“. Пет? Пее? Лет?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ние сме во средиштето на случките и патките 79 дојдоа да гледаат.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога Duchamp врз својата глава (алхемиски сад) оформува ѕвезда како симбол на coniunctio oppositorum, тој сликовито го изразува она што Герхард Дорн веќе го сфатил - имено, дека вештината “не може да се разбере со голо око, туку исклучиво со умот.”

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сега влегуваме во станицата Сен-Силпис, некој покрај мене се исправа и заминува, Ана исто така останува сама пред мене, престана да гледа во чантата и на два-три пати нејзините очи расеано ме пометоа пред да се загубат во рекламата за бањското капалиште која се повторува во сите четири агли на вагонот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Бела имаше 29 години, а Јанос Лазар 31 година кога ја затворија вратата и почнаа да гледаат телевизија.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Алхемискиот симболизам на ѕвездата на восхитувачки начин го содржи многустраниот и драматичен сценариј на свадбеното соединување на Невестата и Ергенот кое се случува во и врз Duchamp-овата глава - за да, за него, живее во духот, додека нам ни останува да гледаме и да разбереме дали е вистина дека “набљудувачите ја создаваат сликата”. L. H. O. O. Q.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ме научи да гледам со твоите очи, во твоето време... така постојано живеам во твоето... зошто моето одамна го нема...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

За да гледаш љубовни бои со нив во сите светлини и во мракот.. За да гледам и јас!!!!

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Би можела без престан да гледам во твоите очи... сѐ додека не почувствувам срцебиење во моиве гради....

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Тие веќе воопшто не можеа да мислат, да гледаат, беа изгубени до немајкаде, заслепени.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Така, не им остануваше друго, но беспомошно да гледаат во празнината на единственото за нив, есенцијално прашање: Како може да постои практична обука без алатка?

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

За овие две ѕвезди на мјузиклот „Белиот јоргован“ имаше читано во „Илустрација“ дека веќе имаат неколку заеднички филмови, но ова беше прв пат да гледа филм со нив, кој само што започна.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

За време на анализирачкиот процес на формите, Frere-Jones почнал да гледа работи „со кои јас сосема не се согласував“, и по неколку недели работа над буквите, сите биле различни.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кога ќе имаше некоја потреба сите во селото знаеја дека таа меси убав леб и многу жени доаѓаа да гледаат како го меси.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Некакво перниче му ја стегаше главата одзади и го принудуваше да гледа право пред себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ти реков и тогаш, таа сега е во молитва и не смее никого да гледа.“ „Мене мора. Јас сум ѝ маж.“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Едни донесуваа, други ги однесуваа испечените тави, тепсии со баници и со буреци, разни татлии, сомуни лебови наредени на долга штица и завиткани во топли цедила, грав-тепсиичиња, чомлеци во земјени грнчиња на кои капаците им беа залепени со тесто. Само да гледаш и да не се нагледаш.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Застана Петре малку да гледа, додека да го изгрицка со сласт највкусното мрсно мездре во симидот: можеше да проба и нешто друго, бива?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се трештам јас, а после си велам, море гледај си работа Методија, имаш работа да сработиш, а не коски да гледаш.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Знаеш, реков, не знаејќи како да го кажам тоа што сакав да го кажам, знаеш, реков, оној што сака да пишува гледа што гледа околу себе, го има предвид и она што некои други го рекле за истата работа, ама сепак мора да се осами и само во своите мисли да гледа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Па добро, велам јас, еве понекогаш гледаме заедно. Не можам само телевизија да гледам!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И некој документарец во боја можеме да гледаме.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Лена ми кажуваше: Кога го купи телевизорот во боја, Симон сакаше да гледаме навечер заедно.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас пак повеќе сакав навечер да читам или да работам над оној мој есеј или да правам анотации во врска со некоја нова тема или просто да ја слушам како шлапка водата на езерото и да гледам во гребените околу, чувајќи ја својата тага.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

18. Времето се грижи за зборот зборот што го обновува Тој што му длабеше во корењето го гради доградува и виши во куќата на светот Вербата штира не е Ни неверен е зборот Убавината да му се верува на надежта е врсник И онаа земја иловица густа раката што му ја памети се врти врти и понатаму во лика нова нудејќи ја светлината нова на говорот ризата небесна нитките што ја ткаат на несвенатиот збор И уште и натаму сега од пределите на глината над запомнатата стреа продолжува тој кон муграта да гледа со стрептеж незгаснат за повтежот на говорот да го досегне реченото

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Но мајка му на Богуле нема нерви и срце да гледа што прави нејзиниот син, не може да го остави на ризик - да се отепа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Очите му се отворени како да гледа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

– Да гледаш живи луѓе да се печат, зар може да биде неинтересно? – му одговори аџи Рампо, сега Рифат-бег и тој вадејќи ги своите бројници што ги донесе од Ерусалим кога отиде да стане аџија.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Се собрал народ да се збогува со мудурот, а тој им ветува дека пак ќе се врати, но да гледаат да не се караат и кодошат еден со друг.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И нему ќе му реча јас да гледа никој да не а гиба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И сега, кога беше сигурен оти е навистина слободен, му се отворија очите и почна да гледа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И колку даскалот му забрануваше да се врти натаму, толку повеќе му се сакаше да гледа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Велаат оти забит, да гледаш на сон, тоа некај светиа ти се сонуа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Тоа беше шо беше!“ — си рече Митра — „ами да гледам сега да се омира со Доста, та да поседиме ошче некоа подина заедно дури да ми потпркнат дечињата, па кога ќе втасаат веќе за работа, да си се оддела и да си а гледам работичката.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Очи црни ископајте да гледајат не давајте, раци машки прекршете срце лудо наранете.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Чудно е тоа мазохистичко чуство доброволно да гледаш нешто што те труе некогаш се чуствував ко рис во кафез ко наркич што чека за метадон ред Ебати животот контаминиран човекот станува се поизолиран заробен од теве ко теле дрогиран без сива маса и лоботомиран За неколку минути се наполнив отров со мозокот удрен ко аван со толчник ми дојде сѐ преку орган полов и почнав да исфрлам редица пцовки

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Голема желба во животот имам на струшки вечери поет да бидам на езеро ладно пиво да пијам на струшки ручкови у фаца да им ждригам Не, јас неможам во Скопје да седам неможам шмизли и шминкери да гледам запалив кола во Струга ја летнав да одморам душа од џунглата штетна Облеков шорц на плажа отидов Гавазова Сузе на кајче ја видов решив да пријдам го скршив мразот и видов паун тетовиран на газот

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Нем е, а говори, се вџашија, Допрашаа: „Кажи ни кој си ти, Кој со таква благодат те надари, Слеп да гледаш, нема да говориш?“ „Избран е!“ Небото им одговори.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Лиќо (синот на Видан) почна да ја доградува куќата што ја наследи од татка си, а со тоа му го затвори светлото од куќата на Јаким (синот на Блашко); почнаа да се караат, да се расправаат; селаните не успеаја да ги смират, и започнаа од судот да идат комисии, да гледаат, да мерат, да цртаат, да прават записници и судот донесе одлука Лиќо да го сруши изградениот кат со кој му ја затвора светлината на Јаким.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но кога дошол за игумен во манастирот отец Никодим Синаитски, страден за сонце што во изобилство го имало во Синаја, ги разрушил сите тие тесни и мрачни келии, ги преправил, ги преуредил: им отворил големи прозорци да гледаат кон езерото и Полето, ги споил и направил за себе убава одаја за спиење, бања за капење, простор за вршење нужда, одделение за држење пијалоци и трпеза во која ќе го служат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- По преданијата, на ова место најмногу сакал да седи свети Наум и да гледа во езерското синило кое го смирувало по напорната работа што ја имал при препишувањето на светите книги... - рече игуменот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Некои се тргаа, а некои се криеја зад камењата и ѕиркаа, а децата се качуваа по дрвјата и по високите карпи да гледаат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сакав да живеам, пиштеше огномет во него. Да живеам на ливади, да гледам облаци, да говорам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Застанал крај море да гледа кај што се скрши гемијата, да не нешто излезе од море дуовникот.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Фала му на Еросот, затоа и сепак, за одредените мали задоволства, како што беше лежерното водење љубов порано денес, на крајот од попладнето или на почетокот на вечерта, како годе човек да гледа на тоа.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Веќе имам забележано, и тоа од поодамна, дека ваквото мое однесување ми помага на грижите да гледам како на отпадок што можеме со другото ѓубре да го натрупаме во најлонска кеса и да го фрлиме во контејнерот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Вие продолжувате да гледате во отворениот простор барајќи облик облик нудејќи.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

2. Долниот свет Не оти сме слепци туку од што сме се одвикнале да гледаме блиску пред себе невешто се движиме со стап вперен напред и пипкаме: да не би да наидеме на змија, мудро немушта да не би да најдеме габа, солза радосница оти со години гледајќи далеку ни отапеа сетилата за светот тукашен па само некоја разорена и во мислите насетена ко привидение, стварност се тетерави без престан и бдее од страв да не исчезне ако се успие!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Што гледате?! Има да слушате, не да гледате!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

„Но ти не можеш да гледаш.“ „Доволно е“, рече.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Потоа почна да дава команди: мирно, слободно, налево, надесно, и одеше да гледа од секоја страна дали стројот е рамен.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Од овија записи можеш да видиш од кој род си порекло од кој сум и јас. Со гордост треба да гледаме на наш происход.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ја зафрли капата назад за да може да гледа и стоеше надуен, небаре не е комите туку војвода.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Улицата малку го збунува. Застанува, почнува да гледа наоколу, испитува сѐ и сешто и се дуе.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Потоа пак почна да трча речиси избезумено од расто што му ги раскинуваше градите: ја дофати високата библиотека, со прстот ја допре рамката од сликата, само малку се поткрена и можеше слободно да гледа низ прозорецот, а кваките на сите врати ги отвори лесно... лесно, како да е тато!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но Зоки почна нестрпливо да ја врти карамелата во рацете, да се вртка, да гледа во мајка си, па сепак не можеше да си спомне која бројка доаѓа по пет.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој знаеше дека децата така често ги прашуваат, за да ги научат повеќе да гледаат околу себе.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Додека е млад човек треба да гледа напред и само напред.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Каков светец, таков четец, ајде! Ајде, Стојанке, да гледаме и ние ваму, да направиме нешто! (Излегува.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПЕТТА ПОЈАВА ТОМЧЕ

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Да седам на табуретка во маало со саати, да гледам како заоѓа сонцето.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Ранетите чекаат да се заврти сестрата, а потоа да се испразнат во кофата; поздравите со нож дупат дупки на вагонот да гледаат кај се оди и низ нив чишкаат; милосрдната сестра чека да се стемни во вагонот за да се олесни и таа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го слушав јас тапото чукање на своето срце и гребењето на дивите ѕверови по мојава сирота душа, во тие далечни нежни години.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Некогаш сите бевме деца. Деца кои беа заборавени во полноќната тишина, во темнината научивме да гледаме, а и да слушаме во глувите тишини.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Да научиме да гледаме, слушаме, мирисаме, да ги вкусиме најмиризливите зачини на животот, да бидеме шармантни, харизматични, лесни како воздухот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Да изградиме куќи од песок но дом од најцврсти темели, столбови на разбирањето, почитта, љубовта, вредностите на вистината. Тоа би било нашето највредно наследство.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Да гледате голи камења, темели на веќе непостоечки градби? Тоа се глупости! Глупости!

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- Ако де, пробај, - ми рече повторно Дино и ми намигна низ насмевка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дино отиде да гледа телевизија и ме викна и мене да седам со него, но многу ми се лошеше од месото што почна да ми се превртува во желудникот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа седнаа да јадат, но Ѓорѓија не можеше да престане да гледа во устата на Французинката.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во автобусот си седнав врз торбичето, за да сум повисок и подобро да гледам низ прозорецот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И твојата земја убава со друго име пред тебе да ја крсти, прекрстуе, коските свети народни паднати за слободата, од гробот да ги скорива, по сокак да ги разфрла, и со нив да се подбива, а ти да гледаш со очи да гледаш и да црвееш и нити збор да не можеш да кажеш, да му одвратиш.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Одбивам да шетам со цревата во раце, да гледам како нестручно ме оперирате, сечете и шиете, како ми гнојат раните и да се прашувам колку ли ќе ме боли кога ќе дојдам на себе.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

(Клаус се врти и значајно погледнува во Ацо и Стево. Продолжува да гледа во картотеката.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БАЈАЧКАТА: Што вели докторот? ВЕРА: Вели лежи девет месеци. БАЈАЧКАТА: А ти? ВЕРА: Треба некој да гледа куќа девет месеци.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Да го донесам и Боге да гледа? Да учи.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Нивниот цврст став дека „нема благонаклоно да гледаат на склучувањето таков пакт во овој момент“ бил проследен и до Владите на СССР и на Велика Британија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Пристигнувањето на оваа информација во Министерстото за надворешни работи на Велика Британија предизвикало отворено задоволство.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

А забрането им беше дури и на овчарчињата и воловарчињата од околните села да гледаат низ мрежата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ама пред да го одведат народните одмаздници, пред очи на гладните дечиња му ја заклале козичката, го пратија во Отешево - за казна - камен да крши, со игла да го мери, а јас, будалиот, како што сте вие сега, кои мислите како што мислите, со шмајзерот вперен во неговиот тил, го терав посилно да удира со барјето - 12 кила тешко, и му бранев да гледа долу кон езерскиот брег, каде се мезеше народната власт.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Гледаш? - Ама што да гледам? - Долу, бре, гледај, долу.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Да сфати дека долго ќе мора да гледа на овие ридови кои треба да им станат кошмар и на јаве и на сон.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А јас кога ги гледав низ жичаната ограда, ми се чинеше како да гледав кавалеристи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Како ли ќе одвикнеме од тоа и како ли ќе му се вратиме на ралото, на чеканот, мистријата... на тишината, на топлината под топло веленце и на меракот, а мерак е и тоа - да знаеш да гледаш и ѕвезди да броиш и во сено да се прпелкаш и меѓу снопје да се валкаш, на момина коса да погледнеш и длабоко да здивнеш - воздивнеш и да се радуваш - изнарадуваш затоа што си жив...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од гранката на старата слива се обидував да гледам кон спротивната страна на селото, каде што беше куќата на неговиот дедо и да го здогледам него како игра во неговото маало со другите деца.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

DD ПТ: Мислите на големата слика каде претставите се поставени обратно и во својата вистинска позиција? DD ЕВ: Токму на нив. DD ПТ: Чудно е, бидејќи, обично сме навикнати да гледаме по еден Исус истовремено.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ајде да тргнеме по улиците на нашиот град! Ајде да гледаме!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

И сите од ред почнаа да ѝ честитаат, а Пела се протурка до мајка си и се закачи за нејзината рака, ама не побара да биде крената, ама мајка ѝ како да сфати што сака па ја израмни со себе за да може да гледа одгоре.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И не знаеш кај да гледаш, што се вели, ти е страв да ти се сретнат очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Веќе неколку дена сум принудена да гледам во неговиот параден изглед, во студените ѕидови, во Хитлер и цар Борис, во клучалката од вратата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Те држат како прогонета ѕверка, ништо да не можеш да направиш, а постојано да гледаш што се прави со тебе. „Според човекот и несреќата, велеше дедо, за секој друг човек, друга несреќа.“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ногата уште ја држам обесена на тегови, ама можам да гледам што се прави.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Секој ден да идат луѓе со повојница и да ми го наслушуваат дишењето, што се вели, да гледаат дали сум жива.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дали стравот нѐ тера да гледаме што не се гледа и да зборуваме што ќе ни дојде на устата...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само на крв да гледаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Воздухот само трепери и постојано се искачува нагоре. Како летна омарнина да гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не може да гледа жената.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сфатив колку, всушност, се злобни овие млади луѓе, колку се пакосни по природа и незрело себично уживаат да гледаат како луѓето страдаат од нивните идиотски игри.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Меѓутоа, партиско-државните интереси и ставот кон македонската криза што произлегувла од тие интереси не им дозволувале да гледаат поинаку на Солунските атентати, освен како на анархистичка акција.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Таа е дете. Затоа знае да гледа поинаку. Ѝ завидувам.