да (сврз.) - вреска (гл.)

А тој, наизменично, удираше со цел замав, влечејќи ја кон себе прачката и крвнички загледан во моето лице, чекаше да залиптам, да заплачам, да лелекам, да врескам, да молам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Почнавме да врескаме, да свиркаме, да полудуваме; при секое качување на некое од девојчињата на разбојот да му го правевме на Земанек истото (викавме: „О-ооооооо-ооп“); девојчињата се вцрвуваа, нѐ молеа да престанеме така да се однесуваме, некоја од нив и нѐ опцу, рече дека сме кретени.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оддалеку веќе се слушаше доаѓањето на возот, кој трубеше речиси постојано и јуреше, како и секој експрес; јас стоев на пругата и почнав да врескам: „Слегувај, Лудвик! Слегувај, за име Божје!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се истурила кантата со измет, се истркалала меѓу нас и ние ќе се фатиме да се кубеме, да врескаме. Лудница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакаш да врескаш, а глас не пушташ за да не покажеш слабост.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Осеќам напади на очај и потреба да врескам, да плачам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше сам и беше слаб, му идеше да вреска од тоа, застанат, како исфрлен на снегот; за него не сакаше да поведе сметка ни оној стар мршар, што почна полека да се довлечкува кон крвавата паласка под неговата стреа, како воопшто да не постоеше никој како него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И зеде да се смее. Смеата му ги цепеше градите и го тераше да вреска. Долго не можеше да престане.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бригадирон Језекил, мислеше. Кога ќе помислиш на тоа ти иде да врескаш од толку црните шеги на животот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се закануваше и молеше, се довикнуваше и се одзиваше, се повикуваше и премолчуваше, а сеедно остануваше да пишти, да вреска, сета таа единствена глутница, која заедно бараше некој одговор и заедно остануваше без него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Дај ми ги, дај ми ги! - почна да вреска таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„На погребот ми го рече тоа, пред Катерина. Не почека ни да го запретаат несреќно вљубениот, а почна да лае”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„И тој верува во таа глупост, и тој!“ почна да вреска кревајќи го показалецот кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но многупати знае и да побесни од лутина и да вреска по мене: „Откорнатик! Антихрист!“ - замавнувајќи со стап и со коприва по нозете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да одам дома и да молчам, или да врескам на сет глас!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се обиде да вреска и можеше да вреска силно и високо и остро во собата, како мозокот да му истечува, десното око и десното уво како да му ги отсекуваат, беше слеп и глув, сиот оган и ужас, сиот паника и сиот смрт.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)