Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

„Но гледајќи наназад, шеесеттите беа многу претенциозни.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Беше како да велевме ‘Ние сме врвот на копјето на ова ново прекрасно движење и сите други се срање, зашто ние сме тие што знаат, а другите не’.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Забележав, исто така, дека еден заб десно напред на долната вилица му паднал, а другиот до него беше половинка, црн и шуплосан.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од пасиштата што ги земав, некои ги користев јас, а други давав под аренда, со печалба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Платениците Турци од Ресна му беа наместиле заседа на Раскрст, онде каде што се делат двата пата, едниот за нагоре в село, а другиот надолу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Еден крак требаше да оди на запад преку реката, а друг на исток.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од ергелето од двесте и педесет коњи, еден дел патуваа како мои карвани по Румелија и до Цариград, а друг број ги давав под закуп.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Меѓу обата дела постојат суштествени разлики: едниот е помал град, а другиот со повеќе велеградски белези.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во купето влезе едно црномуресто момче, кое одвај да имаше дваесетина години, некаде од селата кај Неготино, мислам од Пепелиште или Прждево, па потоа уште двајца повозрасни, едниот со лузна и висок, а другиот понозок и мешест.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но гледај: зад ќошето од кошарата некој од ненадеж му се фрли зад грбот, го стисна за вратот, а друг му ја грабна пушката и го тресна по муцката. Полјакот згасна. Потаму - што стана, господ би знаел!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сиромаси беа само тројца дунчани и Андон, а другите сите бендене — имашливи луѓе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Бре што беше, бре како беше, бре што направи јок да се направиш" — го караа Толета другарите, а другите гавази со Ѓузепа на чело веќе го спетлаа со една ортома, на која слугинката на Челебијата си ги сушеше алиштата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пред вратата ги пречека гавазот Муарем и длабоко му се поклони на господарот, правејќи темане додека неговата десна рака ја достигна земјата, и со едно „сељам а лејќум — а лејќум сељам" се поздравија двајцата Османлии, едниот наведен до крајна понизност, а другиот исправен, горд и поносен на својата висока положба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По пристигнувањето на Аварите, во втората половина на VI век, дел се приклучиле кон нив и се населиле во областа на среден Дунав и Тиса, а други останале околу р. Волга, Дон и северниот брег на Црно Море.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Еден од Дуковските косачи седеше во тревата и си ја клепаше косата, а другиот, сигурно помладиот брат Кирил, со стомна в рака идеше угоре, по патеката што водеше до стубелот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Првиот волк веќе сосем наближи кон плевната, а другите, како по договор, како да исполнуваат некој прецизно замислен план, се распрснаа лево и десно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Најчесто едниот зборуваше на едниот јазик, а другиот на другиот, без да бидат свесни дека разговараат на два различни јазика.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Стојан Христов ја начна, ја подрече а други по него ја дорекоа темата на македонската дијаспора и македонската дезинтеграција.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Еден примерок од решението таа им го достави на ластовиците а другиот на врабецот Џивџик.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Едниот збор малума го нареков, а другиот такете.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од двете оружја се слушна пукање, и сетне два куршума со пискот зол излетаа, барајќи месо: едниот го сретна, и Кузман сети силен бол во рамото, кај одлево клучницата со зглобот лопатниот го крепи дел; а другиот во правта закачи, свирејќи злобно но без да сретне жива цел.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Едни гинеа од бомбите, а други се давеа во разулавените води.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Едните за другите велеа дека се дезертери, а другите дека се предавници.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По првата преврска, тешко ранетите пак на камион, а другите пеш или на носилки стигнуваа до границата....

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Има мигови кога и најслатките нешта горчат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно дете се одвои од своите родители, ми пријде, касна половина од чоколадното бонбонче што го држеше в рака, а другата половина ми ја подаде мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едните се за вооружено ослободување на Македонија и изгонување на пропагандите, а другите за мирно разрешување на македонското прашање преку преговори со Турција и со големите сили”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Едни селани со нивните учители и попови ја признаваат Патријаршијата и се под покровителството на српски или грчки конзули, а други го признаваат бугарскиот егзарх и ги слушаат бугарските трговски агенти.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но таквата постепеност има место ако два соседни народи се во нееднакви политички услови, тоа значи, едниот, т. е. покултурниот народ господарува, а другиот, понекултурниот народ е заробен или, најмалку, нема полна политичка слобода.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кучето се врзува со синџир само од две причини: едната е да не каса, а другата е да не избега.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тој нешто за себе раскажуваше, а другите често го прекинуваа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Едниот - млад и потентен, полн со живот и неистрошен, со добро работно место и решено станбено прашање, а другиот - постар, сериозен, очуван, образован, страотно зафатен, непушач и антиалхохоличар и со две опашки (возрасно поколение).

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На вториот кат од куќата само една соба е направена, а другите зјаат без прозорци.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Еден човек да ми даде, а друг да ми земе велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Една опута си врзал, а другата ти се кине. И нова набиеница ти отвора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А едно жешко време беше згазило: еден припек те удира озгора, а друг те начекува оздола.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Има и кавги, Ќе се истркала некој полжав пред туѓа мотика, и едниот ќе рече: мој е полжавот, а другиот: да беше твој, ќе беше пред тебе, ќе рече и ќе се фатат в гуша. Па ајде, брани откинувај.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што се вели: едно уште ти плаче во нивата, дури кршиш ветки за да го зачекуваат до сонцето, од горештината, а друго веќе ти тежи под појасот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Еда, најдов само две, еда згодни буки, ба му ја, вели Давиде Недолетниот, ама едното е, еда, многу на сонце, вели, а другото е многу в осој, еда, под сенка, да му’бам мајката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Грофот се одвои од групата и појде по ќерката, а другите се стрчаа по избеганото момче.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

За Македонците, згутавени во беда и неизвесност, по плитарски и каменоѕидни куќи скоро без прозорци или по зандани, едни, а други собрани во секакви војски, иднината е нејасна, повеќе матна и разбуричкана отколку привлечна.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Секоја индивидуа има два пола. Едниот е телесен, односно ментален, а другиот генитален.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Две зближени судбини, едната источно насочена, а другата западно, на Балканот се обединуваа во една.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Одевме покрај Црна Река и на едно место ја прегазивме, единствено внимававме само пушките да не ги натопиме, а другото не беше важно.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Едниот од нив потскокнуваше, а другиот, еден стар излитен дедо од канализациите, стоеше исправено, држејќи се со розеникавите шепи за жиците и душкајќи го крволочно воздухот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше две имиња за тоа. Едното беше „правење бебе“, а другото беше „нашата должност кон Партијата“: да, навистина ја употребуваше таа реченица.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

22. СТАПОТ ИМА ДВА КРАЈА - едниот крај е сѐ туку на лош човек в рака, а другиот е врз грбот на добриот.

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Па тие двајцата, и физички биле доста различни - едниот повеќе рус, висок, со долги нозе и подвиен во градите, на моменти замислен и затворен, а другиот со посреден раст, набиен, со потемна коса и енергичен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сега, кога веќе го знам неговиот вистински мотив, ми останува да се прашам: Зар само тие „аспекти“ постоеле? А другите?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А другиот главатар имал син - Лабид - момче со стамена става.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И како прва буква аз, дадена од Бога на словенското племе за да се отворат устите на децата при учењето на разумот преку буквите, тоа се произнесува со широко отворање на устата, а другите букви се произнесуваат со послабо отворање на устата.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Потоа човекољубецот Бог, којшто го стори и не го остави човечкиот род без разум, туку сите луѓе ги доведува до разум и спасение, се смили на човековиот род, па им го испрати Св. Константина Филозоф, наречен Кирил, праведен и вистинољубив маж, кој им приготви 38 букви, едно по образ на грчката азбука, а други според словенскиот јазик.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Стојан и Јован секогаш беа готови. Готови беа и нивните другари, пет од земските сејмени и двајца братучеди на Анѓа – еден од вујко, а друг од тетка.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

ЗАФИР: (Го зема Костадина во заштита). Уште малку, чорбаџи Аранѓеле...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Работат молчешкум. Зафир мери тесто, а друг, оформено во лебови, го реди на штиците. Наскоро доаѓа чорбаџи Аранѓел).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Гале и Раде исто така го напуштиле своето живеалиште и прешле преку Црна, та едниот ги удрил темелите на сегашното село Галишча, а другиот — на Радобил кои, ете, биле крстени на нивните имиња.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во саботата едниот девер кани од кај зетот, братот или братучед кани од кај невестата, а другиот девер оди во планината по бршлен, од кое се прави зелениот невестински венец.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Твоја пословица казват право: „Зâби кршит чуждиат хлеб“ - А друга казват оште на право: „Очи хваштат чуждиат хлеб“.

„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)

Не мина многу откако ги примија првите плати, обајцата донесоа по една вреќа полна со брашно, едното пченично, а другото пченкарно, сеќавајќи се на Татковата вреќа брашно, која одамна престана да ја носи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Првиот го означуваше времето на зенитот на нејзините западни илузии, на нејзината кратка италијанска пролет, а другиот каталог, времето на источните илузии кога, со своето семејство, ја мина границата, со надежта дека, еден ден, ќе се врати во родниот Лесковик, во Солун на своето детство, во Поградец, градот на своите први рожби.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Газеле, синко, повеќе генерации наши предци врз прагот, а други сакале да го откорнат, да заминат, да полетаат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Бидејќи големиот пазар не ѝ беше далеку, таа, како при катадневен ритуал, одеше да купува со два големи зембили, зеленчук, овошје, ориз, грав, брашно и многу други производи, од кои најмалку употребуваше самата таа, а другото повторно им го раздаваше на своите сиромашни соседи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Некои од нив беа мајстори во филигранскиот занает, а другите во чаршиските занаети на другиот, источниот брег на реката, а речиси сите беа обземени од фугата на заминувањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во ритамот на некои народни ора се крие ритамот на минувањата на границата, со бавни, тешки чекори, а другпат, низ полифониската песна, гласовите трагаат по излез и по хармонија во лавиринтот на границите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А беше време на окупација. Една власт корен не пушташе, а друга стигнуваше.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А другиот дел на истото семејство, на кое бездруго и јас бев далечен потомок, низ многу, многу генерации остана небаре да вечнее крај морскиот брег со довикот кон своите, на другиот брег, со надеж дека судбината еден ден повторно ќе ги зближи.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Го врза едниот крај за шипката од прозорецот, а другиот го зеде во рацете.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тие две пилиња и ти сам си ги видел и си ги чул, синко, в поле кај си стојат по шипјето и глогјето и си пеат; едното си пее: сиве, сиве, а другото – чуле, чуле.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Сполај ти, Господи, сполај ти, бре стрико, што беше била клетвата лоша, им рекол Силјан, татко ми кажуваше за две пилиња што се кај нас в поле, едното го викаат Сиве, а другото Чуле.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Од друга страна, продолжував да размислувам, објавувајќи ја својата неприкосновена волја. тој наш Создател, зарем требаше врз едни народи да ја истури сета своја љубезност а другите да ги одмине, или пак, во оние, најлошине случаи, дури и да ги зачади со темјанот на проклетството, му реков на Никола Леко.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во кусите периоди во кои едни војски доаѓаа а другите си одеа од неговиот град, се обиде да ги среди нерасчистените сметки, особено оние што се однесуваа на обврските кон Организацијата, по чија што задача токму пред војните се врати од планината во родниот Штип.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Што значи смрт? Зошто одредени единки менструираат, а други не?

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

КРТОТ: Патор, патор ноџиња, пасла баба козици, на два рида високи, на два дола широки…

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

А другите деца настанаа собрани околу нив во круг којшто се изместуваше но борачите натаму наваму, како што се носеа тие.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Фрлаа луѓето на нив сѐ што ќе најдеа: врела вода, жива вар, пепел, сода; им ги чадеа патиштата со слама, со папрат, со лепешки, со козина, со ќуќур; едни пцовисуваа, а други пристигнуваа; ги имаше од сите погании: црни, жолти, кафеави, со големи глави, со големи нозе, со крилја, без крилја, со крст на грбот или без крст.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не морав веќе да се кријам, па се приближив и видов дека даската е светлокафеава, мазна и светкава, како премачкана со лак.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Едниот со шрафцигер ги затегнуваше синџирите на горниот дел од лулашката, а другиот ја зацврстуваше новата даска.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Половината елени испопаѓаа, а другите половина ледот ги врати назад, додека санките отидоа цик–цак линија.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Едната нога во едната, а другата во другата бразда. И свиткан напред.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Двете колони тенкови, едната од Лерин преку Псодери, а другата од Костур преку Габреш, се сретнаа на крстосницата подолу од селото Желево и се упатија кон Превалот каде владината пешадија веќе два часа води борба.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Упорно, без трептеж гледа во магливата далнина и неосетливо се губи, ја совладува сон, клепките натежнуваат и некаде длабоко во главата искрат мисли на свеста: една дека мора да е будна, а друга - барем малку да дремне, само толку, колку за да ѝ олесни, да го истера сонот кошмарен и малку да закрепне, малку да спушти клепки дури да изброи до пет, само малку да дремне...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во моментите кога дедо и баба не беа во собата ние тивко се прикрадуавме, едниот од нас чуваше стража на вратата, а другите двајца опериравме.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Тој пак ќе носи вода, а другите ќе бијат бој.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Едниот имал две покривки, па со едната се покрил, а другата му ја дал на својот сопатник, кој немал со што да се заштити од дождот.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

По три дена, кога излезе бројот на весникот во кој беше објавен нејзиниот текст за филмот што го гледавме, најпрво ја отворив триесет и втората страница каде што ги печатат текстовите за театарски претстави, телевизиски и радио емисии и за филм, што некои ги нарекуваат критики, а други - рецензии.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Како што внедоапица дојдоа така пројурија низ окопите едни како да се жирафи гледајќи преку окопите, а други подведнати како изгладнети мачки глушец што бараат, се пикнаа во земјанката кај командирот, рекоа што рекоа таму и како што брзо се појавија така брзо се изгубија по истиот окоп назад.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кој како честиташе од мажите така се прибираше во дневната околу масата, а жените останаа во спалната некои да стојат а други да седат на креветот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Колчето го пресекоа на три дела, а секој дел уште на три помалечки делчиња и тие девет коматчиња ноќта се ставија под Љупчо за да мочал на нив, а другиот ден ги однесоа кај Тина за да ги потнела, ама Љупчо не престана да плаче, башка што си дадоа сто динари.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Неприлично е, велам, едни да умираат, а други да јадат.