Продир самоуверено гризе до сржта на коските, а раната до смрт боли! Нема ниет да зарасне...
„Од дното на душата“
од Александра Велинова
(2012)
И сѐ така: црно клопче муви грозни, што бараат рана и гној, и крв да се напијат, а рана не наоѓаат на непорочната душа на Филозофот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Времето врви, а раната никако да заздрави. Ми се нафрлија некои зрнца, некои меури. Почна и гној да збира, да скапува месото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)