Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тужениот работодавач, иако ја прими тужбата, воопшто не прати одговор на истата во рокот кој му беше оставен и со ништо не го оспори побарувањето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За време на судската постапка беа одржани вкупно две рочишта: по првото т.н. подготвително рочиште, на коешто немаше претставник на тужениот работодавач кој беше уредно поканет, Х.Џ. по којзнае кој пат оди во деловните простории на „Охис“ и уште еднаш бара да му ги исплатат платите, а тој за возврат да ја повлече тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Размислував, чеда мои, долго размислував, пребарував по книгите и спомените од разговорите со Чанга, а ние везден и долго зборувавме за Калето, јас му читав од моите книги, а тој историјата ја проверуваше на секоја врвица, на секој камен на Калето...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Учителот знаеше: тужба, па на суд, козата под нож, а тој во затвор. Немаше избор...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Точно така му напишав. А тој не собра сили да признае.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Каде е“, вели, „нивниот пратеник национален. Еве нови избори идат, а тој не се појавува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ниту нему му треба вода како вода, велат, ниту црква како црква, ни светица како светица, туку нему му треба, велат некни во дуќанон на Чанета, ние да клекнеме, да му бациме рака, да му оддадеме почест, а тој да стане пратеник.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се поведуваш по Јована, а тој не е некој стратег.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мислеше дека си обезбедува една дистанца што, ете, не е тој што шири подли гласови и клевети, туку другите, а тој еве, како пријател, сака да ми помогне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Аха, сторив јас“, а тој, бидејќи виде оти го проѕрев дека сака да ми ја потцени варта, налутен си замина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За да ги наплати парите, Никола го пратил во Цариград синот Санде, а тој во тоа време се обидел и успеал повторно да ја заземе улогата на мухтар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што морала таа? Морала да ги чува толкуте деца, да се грижи за сите мали и поголеми нешта, да го поправа расипаното, да го оздрави болното, а тој, Никола, се бавел божем со големи работи, го гледал светот “од точката од која и бог нѐ гледа нас“, што би рекол Симон, и од таа точка, се разбира, мислел дека му е дозволено да издржува и друга жена, љубовница Ерменка, па уште и паштерката да ја соблазнува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А јас реков: а мојата баба има бар, мило ми е.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Јас реков: десет улоги? а тој рече: Да!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И плакатите ќе ги отпечатам - мајка ми има печатарска преса!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А тој резонира и вака:- ако не се врати во Скопје, градот губи еден помодерен специјализиран сервис и, веројатно, и вработување на неколкумина луѓе...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Кошер ли е виното, Моше?“ - го прашуваше мајка ѝ, поставувајќи го садот со слаткото пред него, а тој насмевнато потврдуваше со глава и ги вадеше новите костуми што деновите пред празникот ги шиеше за момчињата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога се освестил, го прашувале за сѐ и за сенешто, а тој занесено и преплашено раскажувал како да бил потонат во некој сон: - Ме фатија некои одзади, ме стиснаа со шамија за устава, очиве и повеќе не знам ништо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Му дала јаболко, а тој ја свртел главата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Како да не плачам, мајкино? Тогаш - душа крпа, а сега душа како стакло. Ми се крши...“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А тој дошол дома со некоеси детиште, со некој си Џеронимо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„А Џеронимо?“ запраша Ташко. Љупчо замавна со левата рака, небаре сака да избрка тешка мисла.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Оди, Толе, собирај шо повеќе луѓе да свршиме работа, а тој ни капка крв не виде и а намачка како кукавица.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да го оттргне бегот сина си од ова влијание беше го испратил некоја и друга година во Стамбул на училиште, а тој се запиша потоа во военото училиште и со една група кадети отиде и проведе две години во Германија, та кога се врати, стана муљазим, а пред една година и јузбашија!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

* По препирките на Студена, војводите и четниците продремаа по некој половина час, но веднаш ги изненади стражарот од „Боцкин Камен" со вест дека слушнал аскерска бурија откон Маково.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Токо, ајде најдете го од ѓаволот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Според тој план Бахтијаровиот одред ќе ја опсади чуката од југ и запад, а тој на бимбашијата, од илјада војници, ќе ја опсади од север и исток и така, заградена од сите четири страни, ќе се нападне на знак од Бахтијара.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќе а истутнеме зимата со овој човек,— се тешеа сите полчивци кога слушаа што се прави по другите мариовски села.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги остави своите непрокопсани кукли да фантазираат, а тој се упати кон штабот на својата партија на улица Бошњачка.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ете, јас му предлагам нови, побрзи и поубави начини за работа, а тој, стар вопер, сѐ по неговото си тера и само едно мисли, да ја забави куќата, да го излаже сопственикот...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А тој уште од оној миг кога за првпат го слушна името на девојчето, почна во своите мисли да го изградува и нејзиниот лик: „Би морала да личи на татка си, височка е значи, има дупчиња на образите, крупни црни очи, црна коса што слободно ѝ паѓа врз белото чело...“

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мускулите веќе почнаа да го болат, челото му се ороси со пот, а тој со стиснати заби продолжуваше да се напнува, да се инаети, да се надминува себеси.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа фати такси кон едниот крај на градот, а тој тргна пеш кон спротивниот - дури не си ни закажаа следна средба.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На крај го фати за врат еден ‘рмпалија, за да му остане нему што беше од републичко ниво во рацете само кожурецот, а тој да се прпелка како бубалка потаму по затвори, судови и логори.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Оние што беа влезени на главната врата, од новинарството потоа одеа во политиката, низ дипломатијата, по факултетите - а тој остануваше во осиното гнездо на приземниот хумор, од кој се хранеше простиот свет. Бројните соработници беа надворешни хонорарци, во прв ред хумористите собрани околу нивниот повремен весник, а потоа и различни дописници од земјата што се јавуваа со свои шеги и идеи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Му пишувам писма, а тој не ми одговара. Но ќе ми одговори.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во таа уметност, на стари ноти, во познати тоналитети, наместо за прекуморско писмо од љубената, се пее за мобилен телефон; наместо за параходот што заминува, се пее за семафорот што го разделил љубовниот пар, оти таа минала на зелено, а тој морал да сопре на црвено; се пишуваат дебилни романи во кои една иста жена, Македонка, трипати ја силуваат, за петнаесет минути, еден по друг, српски, грчки и бугарски капетан, па со тоа се изразува трагизмот на македонската жена и на македонската нација поделена меѓу три аждери што сакаат да ја лапнат (притоа, овој раскошен дебил од писател не ни помислил дека на жената можеби ѝ е убаво со тројца, особено што сите тројца едвај издржале петнаесет минути, што за здрав маж е одвај десетина од сексуалната игра (овде намерно го натценував траењето на сексуалната игра, за да ја пленам Луција; очигледно, уште ми значеше, и покрај сѐ што ми стори).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот се смешкаше загадочно, како и секогаш кога сите мислеа дека сѐ е загубено, а тој исход чудесен наоѓаше, од ништо нешто сочинуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Чукнав посилно, а тој не одговори. Тогаш удрив жестоко со тупаницата, и тој рече: „Напред!“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Седнав крај Земанек, а тој ме гледаше како да сум призрак.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беа сиромашни: Земанек се трудеше и да работи (покрај училиштето), па често одеше да помага во една кафеана; му даваа по некој денар, а тој беше вреден и со ноќи остануваше на работа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И се молев така за душата на Писмородецот, а тој ме биеше додека не го уби Бога во мене, и потем рече: „Рацете ќе ти ги исечам ако уште еднаш те видам да сочинуваш од многу нешта едно, цело“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе се однесувам навистина како да сум дома“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тој ми вели: „Знаев, мајче, дека сум добредојден.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И навистина, со голема радост го слушав бидејќи сите зборови што ќе ги изречеше беа од Иван, син ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тој сѐ уште ги гледа, ги пронижува со погледот, како да им навлегува во главите и им ги разголува мислите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Набргу ни расправи. Во ралупот влегло врапче, а тој со капата го затворил ралупот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Лук вечеравме, а тој пусти лук ќе те занесе и не можеш да се разбудиш.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Зјапаа во пијан пајтонџија а тој се мачеше да му докаже на некој невидлив слушател дека автомобилот е најголемо зло за човекот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кавгаџиите гледаа со закрвавени очи во агентот а тој го збираше челото во густи ситни брчки и држејќи ја раката во задниот џеб на панталоните стегнати во тврди тесни чизми ја клатеше ќелавата глава, тогаш покриена со сламен шешир.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тоа беше патот по кој требаше да се оди, а тој тежеше со сета своја човечка – земска тежина.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тргна, по долниот пат. На влезот на планината, студот го шибаше со снежни шлаканици, а тој пак опирајќи му се со подзамижување, навлегуваше сѐ подлабоко.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На професорот, покрај долгата, воодушевена рецензија, му обезбедив гланц ново авто, а тој мене лесен докторат.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Така беше... а тој ден беше претпоследниот ден на ноевмри и утредента падна снег и фати голем студ...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со очите изразив вчудовидување, а тој продолжи: - Еден месец подоцна, на 4 август солунскиот весник “Елиникос Ворас“, со големи букви вака ги извести своите читатели: “Жителите на убавото костурско село Крија Нера17 кои досега покрај грчкиот зборуваа на еден туѓ дијалект, трогнати од одличната иницијатива на патриоски расположеното население на селото Каридја – Птолемаида, спонтано решија во присуство на месните власти да се заколнат дека целосно ќе го заборават тој јазик и во иднина така тие, како и нивните синови, исклучително ќе зборуваат на грчки јазик.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така сакаше таа Марјанти. Во нејзиното уво секогаш мораше да удира само еден звук на чекорот во трчање, а тој звук мораше да звучи војнички. Крап – крап – крап! Крап-крап - крап!!!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Мојот пра-пра-пра дедо, махараџата Раџнапур, по неколку години од крвавото собитие се оженил, велеше, се удомил во некое овче-полско село, им изродил род, а тој род изродил свој род и така до ден денешен.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По таа историја може да се проучи како сегашните варијации се добиени од постари и последниве од еден општ македонски јазик, а тој од една јужнословенска група итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

72. А тој слаб интерес е резултат на разочарувањето на Русите од „братушките”. Значи, и за тоа треба да им речеме на Бугарите: Сполај ви!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

По неколкуминутна кондензација во еден од помалите облаци, почна да тече. 20 години се слеваа низ лицето на Џони а тој стоеше мокар со отворена уста кон небото.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

- Да те пуштам да легнеш со свекор ми? - Пушти ме и ќе видиш со кого ќе легнам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никаков господ не создал толку птици колку што се над петмината оживеани и никаков господ не го качил толку високо вчера обесениот Јаков Иконописец - ги шири рацете, лета, на светов му се нужни нови светци, а тој е светец од оној ден кога во песокот на рекичката Давидица ја закопал мртвата глава на сиротинскиот доброчинител Селџик-бег што ја симнал од кол пред Али-беговата воденица во која еден Ариф Исмаил од Анадол може да сомеле и жито и камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А тој, свекор ми, ќе ни држи свеќа, нели?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чекале тој глас да порасне во него, да го напне, да му ги расфрла ситните парчиња на распаѓањето, онде, по рудината со заборавен пат од непознати времиња, а тој уште чекорел кон нив небаре и самиот се плашел навистина да не се распадне на педа од отворениот гроб, од незасилениот пламен во јамата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Погледни, твојот братучед ми заспа в раце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не само лицето - и гласот му бил чуден, со подмолно длабок звук во нејасно развлечените зборови. Не го разбрале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

таму се и убиените Јане Крстин и Пеце Дановски, обајцата синооки и високи меѓу дрвја, загинале, биле закопани, станале да докажат дека никогаш не биле покосени од пушка: таму е и Круме Арсов со црвено брадиче и во светечка одежда, пиел крушова ракија и горел, се родил од пепел да нѐ најде и да ни каже со каква љубов човекот може да го освои светов, тој или Неделко Шијак, или обајцата со кренати раце кон млечниот поток на ѕвездите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А тој се дебелел, бил мечок на две нозе и бил алчен, ненасит.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стрелале и го прашувале дали сѐ уште сака да има деца, а тој, антав воин, со тешки зборови им одговорил дека ништо веќе не сака, дека е од нивна пушка крвав над коленици, жив за борба но без машкост за татковски соништа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мечката го хранела брадосаниот никаквец и натрапник престрашен и за ѓаволот, му носела големи гранки со оскоруши, грмушки со дренки и искорнати гнили стебла со мед во утробата. Тогаш можеби била и скотна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така почнала невидена војна помеѓу куп стрелци и еден гневен осаменик.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Малиот Мечкојад, прцулче во секакви партали, прашал кога ќе умре Јаков Иконописец и некој се насмеал (- Господи, рекол, ни децата не се веќе деца), а тој настан, навидум без значење, ги обележил триесетте и неколку години на Мечкојадовото лице со триесет и неколку брчки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ЛУКОВ: (Се јавува дури сега. Револверот му е веќе во футролата, а тој влегува со вид како тогаш да се разбудил.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Меѓу два огна се наоѓам, ти си запнала за едно, а тој за друго.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А тој, божем, само си ги мафта бројниците.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Таков си е од секогаш. А тој е, другего поблизок немаме, и сакале-не, ќе го слушаме.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

РИСТАЌИ: Има една поговорка; „Него в село не го оставаат да влезе, а тој се смушнал кај попот дома и ја бара поповата ќерка“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Прстот кој од забава понекогаш му го ставаше во устата а тој со сласт длабоко го вшмукуваше, еднаш велејќи дека има вкус на толчено морско оревче, друг пат на киви, сега му предизвика мачнина.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Наскоро во гужвата исчезнува и мирисот на нејзините мускулести потколеници. Караванот врви, а тој не лае.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Таа, разбудена од неговите вознемирени движења, се обиде да ја сврти работата на игра - го заскокотка по стомакот, а тој скокна од болка.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Но Евангелието, нежното и вдахновено, единственото точно христијанско учење за сочувството, за љубовта, за тоа дека на светот нема среќа - тоа требаше да им се остави на децата по училиштата и на возрасните по факултетите на култура. А тој ги затвори црквите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Не се вртам јас, мајчичке и нема од мене никаков таков особен мирис, бидејќи сум сѐ уште во целосното наше тело, како што е, се сочував себеси, а ете вие госпоѓо, веќе така се начнавте - затоа и мирисот е навистина неиздржлив, дури и за ова место. Само од учтивост и молчам“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Само со татарските методи на Ленин можеше да се урне Русија, да се сруши нејзиниот тапоглав бирократски апарат, - но! okno.mk 201

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Ах, одвратник еден! Од него самиот така смрди, а тој на мене...„, се слушна гласот на Авдотја Игнатјевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А тој успеваше да се додржи на својот провев благодарејќи само на својата дигната пушка, за која продолжуваше да се додржува како за некоја сѐ уште цврста гранка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оној, што мирисаше онака погано на мрша, а тој ја сеќаваше таа миризба речиси како допир по своето лице.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бил отсекогаш еден човек, којшто си бил достатен на самиот себе, и кој ниеднаш не бил свикнат да бара од другите нешто повеќе, освен да бидат некаде тука, крај него, секој за себе зафатени во своите грижи, многу често други и незабележувани од него, а тој ниеднаш немал потреба да ги побара, или пак да помисли на себе си вака, како сега: Сам...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беше само една од оние горешти далги и малку подоцна таа помина, а тој мислеше: Кога би имал нешто да им речам, кога би ми дошло нешто такво.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, оној нерез сега заминуваше нагоре, а тој пукаше уште еднаш и знаеше дека и сега го погоди.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа изгледаше исто онака вретенесто и далечно, како што изгледаат рибите во матната вода, а тој никогаш не стаса да го дофати ни со мислите тоа меркање, што изгинуваше наеднаш, за да се појави пак на она место, каде што најмалку го очекувал, и во оној миг од разресената лента на сознанието, каде што најмалку можеше да го осмисли.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мажите, што го носеа мртовецот, се менуваа постојано, а тој, Змејко, со торбичката со читанката и со таблицата преку рамо ги притискаше со раката кондилите и моливите да не тропкаат внатре и мислеше на тагата, мислеше на жалоста, ја носеше врзана во еден цврст јазел во грлото, го раскинуваше и него и му го сопенаше здивот, но мислеше како ли расчешнува таа кога оној, што го носат мажите, е твојот татко, да е скраја и далеку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тонеа благо во белината, се расплинуваа во неодредени меки полусенки, малечки и залелкани во врнежот, а тој ги испраќаше сѐ додека нивните црнки не смекнаа толку многу, како да се растворија и наеднаш веќе беа неповратно исчезнати.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, уште веднаш, штом бичкијата се закопа во трупецот, а тој се поттргна малку настрана за да здивне, онака скапнат, со две врени клопчиња умора под своите мишки, погледот му запре на прозорецот и уште веднаш знаеше дека сега, само уште кусо време, ќе мора да дојде и крајот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше еден сосема тих глас, а по него еден длабок одглас на нешто како далечен истрел, кој потоа како да се повтори од поблиску, а низ сето тоа, едвај дофатливо за слухот, се носеа последните одзвуци од нешто, што не беше ни писок ни волчешко завивање, а тој во таа своја потонатост можеше уште да помисли дека вака може да се разреси во своите последни одзиви само човечкиот вик.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За сето време зад него зееше онаа провалија, под неговите петици тлото се одронуваше, а тој сепак достоја.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тој беше ставен меѓу острите воденички камења на мајката и жената.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Ама, чичко Славе, па луѓето имаат проблем, а ти немаш поим ни од треви, ни од медицина, а башка грев е “- се ужаснувам јас, а тој ми вели: „Зошто грев?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Контрола на билети“, ми вели еден што повеќе прилега да биде истерувач во диско, а јас глупава и по малку глува, блеам во него како недоветна, да не речам мутава, а тој ми ја граба картата од рака, во која сум го стиснала несвесно... и ми ја враќа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На масата до нашата седнуваат двајца млади: таа во жолт костим и шешир во иста боја и сламена торба подврзана со шарена марама, а тој во спортски гакици, ама не во тон со неа!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ма, немој да ме зезаш!“, се смеам јас, а тој ми намигнува како предвоен швалер со два прста мустаќ како Клерк Гебл и ми раскажува: „Ти немаш поим за животот, дете.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Имаше и такви кај кои, откако ќе им ја излижев сјајната и блага шарена обвивка, ќе стасав до делот исполнет со сол, а тој толку многу ги печеше заборавените рани и потсетуваше на лажност и на измама.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Треба оган да запалиме, не е греано и влага има фатено...“, па му пуштаа термо печка, а тој се лепеше на неа, изненаден дека брзо загреваат тоа дрвата во камионот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас со свој ракопис ја пополнив и на ситно им испишав како ми е напорно и како по цел ден се печам на сонце по оранжериите, и како јадам редовно, и како навечер сум покриена, за да не ми берат гајле, а тој да им ја испрати на моите во периодот кога ќе престојувам во Претор, како најелитно одморалиште во тоа време, барем за мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Јас, будала, се средив, се намирисав и се враќам во постела, а тој, како да ми е брат, спие!”, се јави сопругата негова, а цариничката слатко се изнасмеа и, пак погледнувајќи нагоре, викна: „Стави во тавчето зејтин, не штеди!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А мангупот ѝ беше зел и мерка, па и алиштенца од мајка ми ѝ подаруваше за да ја поткупи, а таа одбиваше да доаѓа зашто почнал и да ја штипка и да ја срамоти, а тој само ја „мувал“ - така ми рече кога го искарав.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А тој, како на готовс, срипа и извади пластични чаши и налеа од сокот држејќи го под мишка бебето, кое, патем, се викаше Барбара. И ѝ личеше името!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Таа се клатеше со колковите по скалите угоре, а тој, натоварен како магаре, тешко дишеше позади неа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Останал само еден офицер, некој мајор, а тој ја прашал Трајана: Кај ја носите бомбата, госпожа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За ова нешто сам тој на шака расправеше, после, ко помина фуртуната и ко се растури месната канцеларија, а тој ништо потоа не беше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во Прилеп, господине, рекла Трајана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Си му наместил в село струја си му дал земја, а тој... Ете што ти е наш селанец.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Таа беше темнолилава и слична на сите сенки а тој копнееше по влажно зеленило каква што е мевестата облека на шумските стебла - зеленило смекнато од сочното млеко на земјата. И влажни камења на крај поток.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Го гледав а тој мислејќи дека се восхитувам со него ми намига и ми покажа под танките усни купиште зелени заби.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Стоеше како кога влезе малку нерешително, потоа му пријде а тој што нарача.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Сум свикнал, одговорив само за него, а тој: - Не мислев на овој овде, рече. - Туку на оној од чудната ноќ.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас ќе го обложувам со киселини, со кромиди под носот, а тој ќе ми вели: - Отвори го пенџерено, затвори го пенџерено!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас му викам да застане, а тој не се свртува, не ме слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А тој само си ја спомнува раната. Големата рана што не се гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А тој ќе се тепа, тепа, па ќе го земе кандилото, ќе го запали, и ќе го клоца низ гумното.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ангеле, Ангеле, му викале децата, стани, не преправај се, му викале, а тој ни да мрдне ни да претне...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас, пак, му викам, а тој само трча, наближува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а тој - дандара-мандара: ако се премислите, работата ќе ве чека, вашата работа вас ќе ве чека, нашата работа секаде нас нѐ чека, си мислиме,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас си збирам сливи, претурам од кошница в табла, а тој седи и го накрева шишето, го отпразнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие ќе ги креваат опашките, а тој ќе ги крева рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ко чешма блика крв од под раката на Лазора Ночески. А тој ја мрда дршката од ножот, налево и надесно ја мрда и ножот само влегува подлабоко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А тој, во Битола, беше останат од немајкаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му викам, а тој не ми се одзива, не го слуша кукањето мое.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Војводата го испитува, а тој молчи и бара помош со очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оти тие имаат пушки што убиле векот луѓе, а тој нема ништо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го молам да се опули, да ми проговори, а тој молчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ги товариме маските, а тој само ќе вели: Веќе нема, се догреба.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Па не си венчан со гајдата, му велиме ние, а тој само липа, шмрка, се лигави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Мене, вели, главата ми гори од работа, а тој брка чавки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас, вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали се англиски или грчки,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лазор Ночески ми вели да му ги држам нозете кај копитата, а тој му ја свртува главата, му ја завраќа наназад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Немам јас брат, му велам, а тој што го имам е далеку. - Може да не е далеку, вели војникот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мала и неважна фигура во политичкиот живот на една мала земја, човек кого судбината едноставно го поврза со предизвикот на големите настани, а тој не се двоумеше како треба да се одговори.“ Професор – доктор на науки Лазар Јовановски.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога зборуваше, зборовите му беа толку интересни, толку многу проткаени со вистинска страст, остроумни, промислени, страшно духовити, поразителни за противниците, вдахновени за пријателите, премногу добро умееше да зборува за сѐ што воопшто би можеле да помислите дека ќе...! А тој сепак ќе го стореше тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа зло длабеше во него и го раскинуваше, а тој не можеше ни да помисли некому да му се исповеда и да му се довери; па и кога тоа зло си ја заврши својата работа и изби на површина, никој нема да го познае; луѓето просто ќе речат: смртта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кој беше тој, Јоханес Гризебах, со осквернета рака да ја симне маската и да открие дека зад неа нема никого?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Момчето се засрами: Парацелзус е шарлатан или обичен визионер, а тој, натрапник, му влезе низ врата и го натера сега да признае дека неговите познати магиски вештини се јалови.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Одбивајќи човекот да го одвојат од фактите што го детерминираат, трагајќи по вистината на неговото битие и по клучот за неговото однесување во силите кои - како јазикот, расата, историската традиција - управуваат со него а тој самиот за тоа и да не е свесен, тие утврдуваат дека Алзашаните зборуваат германски и дека културата им е германска.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Алхемичарите ова го нарекувале rubedo, процес во кој доаѓа до консумирање на бракот помеѓу црвениот човек и белата жена, Сол и Луна.”

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Според тоа, со криптограмот L. H. O. O. Q. Duchamp опишал три нивои на настанот: се одвива coniunctio oppositorum (Сонцето/Ергенот се симнува доле да се соедини со Месечината/Невестата); coniunctio води кон засилена свест (за што сведочи засилувањето на топлината, „огнот долу“); бидејќи засилувањето на топлината, тогаш кога е успешно, исто така е одлика на третиот степен на вештина, ова инцестуозно соединување среќно успеало да ги спои Ергенот и Невестата во андрогиниот Посветеник, а тој факт пак, од своја страна, го објаснува доцртувањето на мустаќите и брадичката што ја комплетираат насмевката на Мона Лиза, која веќе не е толку загадочна.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

За казна, ќе продолжи во синџири да копа и да бара дијаманти.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Седеле крај оган во кулата и, ситни, измислувале прикаски за големиот земјоделец Рокамболо, а тој, по секоја нивна прикаска, повторувал танцувајќи: „Во мојата цитадела со грстови храна делам!“

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Иако еден за друг ништо не знаеја (таа живееше во куќарката залепена до зградата која требаше да се сруши по завршувањето на зградата во која имаше добиено стан да се всели, а тој во работничката барака во кругот на зградата).

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Мајка му го донесе на Татко второто утринско кафе, а за Камилски чај ала турка, а тој ѝ се заблагодари по трет пат бакнувајќи ѝ рака.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко, на изненадување на Камилски, пред да го толкува поимот гурбет, се задржа на османизмот srgn, присутен во балканските јазици, со незначителни модификации, но со главно значење на прогонство, односно протерување од земјата: Во времето на османското владеење на Балканскиот Полуостров, но и на сите територии на Империјата, се вршени често принудни, но и доброволни преселби на народи од еден крај во друг.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Романците, Грците и Турците го сметаат за свој, а тој до крајот на животот ќе остане верен на своето албанство.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И така Татко во новата серија турцизми (гурбет, сургун, гајрет, гајле и беља), предност му даде на зборот гурбет, со потекло од турскиот збор kurbet (а тој од арапскиот збор gurbgurbet), присутен речиси во сите балкански јазици со ист корен, а со мали модификации, со широка гама значења: живот и талкање по туѓина, заминување во на печалба, осамен живот во туѓина, егзил...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски не го разбра Татко докрај, а тој се чувствуваше недоизразен, нецелосен.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

После затрудне сестра му од некој коњички поднаредник а тој во богословијата ја остреше својата кама и се колнеше дека ќе го убие тој човек.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сретна многу познати, уште од она време на крвавите воени години и се изненади - луѓето се менеа, имаа други лица и други облеки, а тој, влечејќи се по врелата калдрма, уште му се молеше на својот бог по крчмите и се кострешеше како гладен вепар.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Десет илјади, му рекоа, а тој само што не прсна, какви десет илјади за оваа сува слама во измитарена кожа, кога тоа чудо нема ни заби, немаш заби ни ти, му рекоа браќата, понесени од љубовта на Отец Симеон за белата душа и рекоа уште нешто, заради што пенушката помодре и им ги покажа забите, па тие веднаш се снајдоа и го одвлекоа коњчето, сеедно, не е само тој купувач на овој вангелосан свет.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Под кожата песочно закрцка крвта и накостреши вепар. „Ракија и подвизи“, за`ржа. „Можеби тоа.“ „Се разбира“, не го сфати Мирон. „Ти си брат“, а тој почувствува нечиј поглед на тилот и се сврте.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Влезе, поразговара и запиша во својот список едно име: Стојан Ванков, роден тогаш и тогаш, тоа и тоа, неженет и - доселен по војната од зад граница. „Благодарам“, рече кришум гледајќи кон касата, а тој, Ванков, имаше доверба во него и му говореше со асматично шушкање до душникот за сѐ - какви се цените на пазарот, кога бил најголемиот пожар во некој голем град, каква политика води Черчил.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Седат заедно во мала, зачадена крчма, а тој, убиениот хирург, им наздравува на сите ножови на светот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

На сметка на овие недостатоци, сепак балконот нудеше и повеќе од една бенефиција: Како прво: бев сосема уверена дека, ако се одлучам од горе да прочитам некоја песна, ниеден професор по филозофија нема да ме уверува дека сум Сергеј Есенин а тој Исидора, во обид да ме запроси за неполна минута, во малечко гратче, на единствен натпревар за млади поети, со државни спонзорства кои по рекламата необично исчезнуваа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Јас најодговорно тврдам дека моите намери се најчесни и најчисти и можам само да Ви ветам дека доколку ја одобрите мојата молба, јас ќе се грижам за Томаица и моето семејство на најдобар можен начин.“ рече Петар, додека срцето силно му чукаше во градите, а тој со сигурен глас сепак успеа да настапи доста убедливо, гледајќи го цело време газда Таки директно и смело во очите.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа слатко се смееше на неговите анегдоти и досетки, а тој уживаше да ја засмејува бидејќи ѝ се насладуваше на бисерната насмевка.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тие силно му се заблагодаруваа климајќи со главите и насмевнувајќи му се, а тој само немо им се насмевна и замавна со раката покажувајќи дека тоа не е ништо.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Кога дојдоа до мене на два метри, командантот на ОЗНА го погодија балистите право во устата, тој го имаше пиштолот в раце и тој му падна.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Еден ден се боревме и почувствував дека се заборавил во жарот на борењето, ја зеде машата, а јас избегав зад еден плет, тој удри во плетот, дотрча мајка ми и му свика: Што стори бре, Тасе! а тој – Остави Ристено, ќе си го утепав детето, цел ден немам тутун и таков сум.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тука за преврзување ми помогна Бугаринот. Јас му ги подавав завоите, а тој го преврзуваше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се раскомотив малку и се покрив. Барав нежно да ми пријде, а тој ја затвори вратата, ја заклучи и го зеде клучот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

На крај татко ми ме однесе на доктор, а тој ја извади со пинцета.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Перодршката беше архаичен инструмент, ретко употребуван дури и за потписи, а тој ја набави кришум и со големи тешкотии, само затоа што чувствуваше дека убавата бела хартија заслужува да биде испишана со вистинско перце, наместо да биде исчкртана со хемиско пенкало.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Новото следување нема да почне да се дели до утре, а тој имаше само уште четири цигари.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дневникот ќе биде сведен на пепел, а тој самиот на пареа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

11. ГО ДУПИШ СО ОСТЕН, А ТОЈ ВЕЛИ ТРН МИ ВАДИШ - каде ли се сѐ зачекорува со таква здрава нога?

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Го дадоа на кратко на вечерните вести, ми вели, како со моќни гестови нешто образлага, а тој тука, до мене, гледа во екранот молчејќи, како да е најнормално и јас да дознаам за неговите проблеми и планови кога дознаваат другите.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

По онаа бура, по оној гнев на Симона, повреден од тоа што Лена не му се дава, ранлив кога беше во прашање брат му Борко заради чувството дека предноста и грижата и на родителите и на другите била секогаш свртена кон него, а тој божем запоставен, а сигурно и заради внатрешната потреба да го симне од себе товарот на едно сведоштво на злостор, по таа бура, значи, по тој гром што ја удира Лена, таа го врти мојот телефонски број што бев ѝ го оставил кога летото, пред можната прослава на јубилејот на браната, ја бев посетил кратко во Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Таа се однела како да е тоа нормално, а тој ѝ рекол: Само затилоков сакав да го исправам!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Нели ти за зборење ја бараш? А тој вели: Е, па, не може таа ништо да не знае по наше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На врвот на разлистената крошна Врабецот брсти безброј искуства Јас си брстам една вкусна овошка Врабецот не мисли на снагата трошна Ниту на можните латентни зла Мислам помудар од мене ќе е – блазе нему А тој пак може си вели – оваа ќе е без ум! 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Мајката на главниот јунак умира, а тој запознава девојка и со неа оди на плажа во Алжир.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Стои на едно место, се врти околу себе, копа со очите по шејовите и вика Ковчегот, да не ми го заборавите ковчегот! и веќе еден од момчињата, најстариот изгледа, лесно го дотуркува до вратата а тој, старецот, го подметнува грбот и ковчегот е веќе врз него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ковчегот е врз пресноископаната земја, поворката околу ковчегот, сите своите очи ги потпираат врз тврдиот поглед на старецот, а тој како да не сака во никого да погледне, неговиот поглед е устремен право нагоре во небото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А тој, нејќе ни да чуе. Срам ми е, Рајно! Толкао момче дома да седи!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Илко го закла и ѝ го остави да го кубат и варат со Митра, а тој го зеде пагурчето со ракија и еднодве јаболка и отиде в село да го покани нункото и еден девер.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Угарта црнее, воловите бегаат по бразда, небарем штрколот ги брка, а тој едвај се гледа по нив.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се собрал народ да се збогува со мудурот, а тој им ветува дека пак ќе се врати, но да гледаат да не се караат и кодошат еден со друг.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Само таа да му е здрава и убава, да му ја држи куќата отворена, а тој за сѐ ќе најде чаре.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Работата се сврши, невеста доведе, венчањето падна, а тој уште на вересија работи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И кога се сети дека сега веќе по негово Мариово фуртуните наближуваат, а тој треба пак да го дочека со ланското сакме и шајаче, косата му се наежи и ладна пот му го облеа челото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста се предаде на душата на Илка, а тој си ја зеде грижата да ја однесе дома и направи од неа домаќинка „каква в село не се наоѓа".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А тој пак, иако „голем човек-ќатип“ на целата витолишка општина, во „френцки“ алишта облечен, не се срамеше и не се креваше наголемо, како некои селани што се беа пограѓаниле, та сметаа за простоталак да свират на гајда.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но што би рекол братучедот Дешо: секоја мрчка си има прчка, па така и секој анимозитет си има свој исклучок - а тој исклучок во мојов случај е мјузиклот.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Неговиот речник е далеку од нежен, неговата мисла е остра како жилет, неговата логика е ненадјебива, а тој е безобразен без пардон.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

- Слушај, малиот е многу фино момче, јас го вежбам трипати неделно, жена му очекува дете, а тој работи за фирмата на татко му.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

А тој од гробот тепкаше дума врз дума чемерна: - „Минете, браќа, врвете, не сум ви лика - прилика!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

На ливада росна го чекаш ти мај ништо не превземај пивото дај целиот живот кичмата виткај ти пак во Сарај, а тој во Дубаи

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Таа млада, а тој богат таа згодна, а тој грд има пара колку сака само алат нема тврд Тој без пара, таа стара тој е згоден, таа сама има само секс без љубов лоша драма крајот шкрт Тој без пара таа бетер тој е згоден, таа гром нема пара има љубов следи брачен бродолом

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Го изучив со него францускиот, а тој од мене албанскиот. Настанаа невидени промени.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Го искарав... А тој ми рече дека униформата ваша го надразнила, го предизвикала...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А тој се јавува бавно во ситни зрна на дивачка што ја китат нејзината пресушена снага.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Тогаш Царот му порачал на својот зет дека грижата за неговите деца отсега ја презема царската куќа а тој треба да се врати таму од каде што дошол.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Крилјата му трепереа и лепетаа низ воздухот, а тој заточеникот, беснееше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Утредента не размислував многу за тоа, но кога влегов во уредот го гледам Стен Вилис како се загледал низ прозорецот, онака среде ден, па му велам, да се обложиме дека знам на што мислиш, а тој ми вели дека сонувал нешто ноќеска, и пред да ми го раскаже сонот, јас веќе го знаев.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Внатре е пеколна жештина. Жена му со детето веќе спие, а тој се гледа пред големото огледало во бањата.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

А тој, гнидата, го набедил човекот и ете сега, како што слушам, седи во затворот во Нивици и изнесува и истура во езерото кофи лајна...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И тргна возот. - Илјада и двесте доброволци - го слушнав гласот на Високиот - по два дена ќе имаме во Берковица30.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го акнав по глуждот оној што одеше пред мене, а тој ми се сврте и, држејќи се за удреното место, плачливо праша: - Копиле, зар не знаеш да маршираш, а?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зар мене најде да ме избереш? Што сум ти згрешил, а?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Како се снаоѓате со уличките? – сопствениот глас, сега откако девојките излегоа, а тој остана во возилото сам со возачот, му зазвучи претерано љубезно, наместено.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ги извади парите од крпата каде што ги имаше завиткано и му ги даде на Лумана, а тој бркна во шамијата, извади неколку лири и му ги подаде на деда Бошка: - На, за маката.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Таа на прозорецот – тој врз завесата, таа на плафонот – тој врз креденецот, таа на креветот, а тој... под креветот, потоа таа кај вратата, а тој над масата и ги исклештил забите!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А тој рече: - Зоран. - Не, - рече таа, - ти си Зоки.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И бомби паднаа утредента, на многу места во градот; и болницата ја разурнаа кај Градскиот саат, иако, целиот покрив беше прекриен со голем црвен крст; и добар дел од оние што беа полегнати по креветите и очекуваа помош ги развеа ветрот со големата лопата на смртта; бомбите само касарните ги поштедија, чудо невидено; а тој, мојот маж а твојот татко, гледај го ти него, го лашти зелениот форд; селото гори баба се чешла; го светнува, го дотерува, како божем на свадба ќе го носи, и во понеделникот, на седми април, точно според барањето на известието, се качи во автомобилот и замина кон касарните.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Го спомнуваше Скопје, Белград, Рим. Еднаш и Париз го спомна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„А тоа не е крушка, туку чашка“, му велам јас, „и не ти турам повеќе ни капка, доста пиеше“, а тој воопшто, како да не ме слуша!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ти тогаш му ги тегнеше мустаките, се разбира не на татко ти туку на мачорот, а тој ќе мјаукнеше и ќе избегаше дури на багремот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А тој беше навистина опседнат од големи желби.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Каков човек беше тој Турчин! Гранатите наоколу фрчат а тој шекерчиња зел и ни ги носи нам, на децата, за да нѐ облажи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мислам оти сите го почитуваа. Само снаата на Дукови, којзнае од кои причини, измисли за него многу срамна работа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ете, помина со рамнодушност низ мојата лутина“, си реков.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А тој беше толку голем. Како оние мазни камења што ги фрлал Крале Марко од Исарот преку Брегалница.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ТЕОДОС: (Доаѓа.) Го нема! Хм, хм! А Спиридон ми рече дека овде ме чека.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сега јас да се скријам, а тој... нека продолжи... (Влегува во врбјакот.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: Да речеш, ние го облекуваме, а тој само: на рака, на нога, на шија!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СТОЈАНКА: Сум чула од татко ти. Вчера му зборувал на еден татков пријател, а тој му кажал на татко ми.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ЦОНКА: Така, Поцко, така синко! Адет е овде, не е играчка!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А тој надуењак чорбаџиски, ако нејќе да биде цигански кум, нека излезе од верата рисјанска надвор, нека згази на адетот!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Рече да го разбудиме чорбаџијата, а тој ќе го причека на патот.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СТОЈАНКА: Зборувај како знаеш, Томче, само довечер збор да дадеш: или... или...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СПИРО: Никому толку не му се прави чапрасдиван. Се надул како мисирок.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: Ама не чини што треба ние да го разбудиме.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ако доцнев јас, а тој ако беше овде, ќе ме чекаше? Жими кур ќе ме чекаше.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Пред него трговците живо гестикулираа, попот, зацрвенет, истураше навреди и клетви, а тој, од својот скриен агол, мирно ги набљудуваше како смешни, несмасни кукли.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Таа не се појави, а тој не се здебели никогаш повеќе.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Жената си отиде, веројатно да се обеси некаде, а тој не ѝ го знаеше ниту името.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Затоа морала да троши многу пари кога одела таму.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Таа се врти и му вели „па, вие говорите француски!“ а тој ѝ одвраќа „уи, мадмуазел“ и ја подава раката кон нејзината долга, костенлива коса.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Поздравувајќи се со отецот, директорката и одделенските раководители му се заблагодарија и се извинија за вревата - Деца си се деца! - а тој воздржано се насмевнуваше со крената десна рака - небаре благословуваа: „Да сте ми здрави и живи! Пак да ми дојдете!“ ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Русинов мисли јас сум болен, а тој треба да си ги лечи бубрезите.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

- А тој ми вели: - Ти да малчиш, заш ако на партицкио секретар така му зборваш, тогај веднаш се пули дека си реаксја и контра и дека со вурзуазијата си играш о ено оро.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го исполнува целиот, а тој вика, се заканува, се подигнува, удира со тупаници, клоца...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Еве, нашиов водоносец: ние сите се трудиме, а тој ни се качи на глава со своите ѓаволии.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тие се борат – а тој сака да бега!

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Овчар бил. Еден ден, кога му дошол редот, другарите ги скорнале овците, а тој останал на бачило да го премести трлото, да ги измие каците, да ги испере цедилата и да стори сѐ што требало за да можат вечерата, кога ќе ги измолзат овците, да го спастрат млекото.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тој Митко беше човек како оној сиромавиот од прикаската кому некој му фрлил во дворот мисирка наполнета со злато, а тој му ја однел на богатиот зашто таква гозба не била за сиромав како него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Поздрави, овие го отпоздравија, а тој седна на онаа страна на клупата на деда Најда.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Јас преткам со рацете, а тој се смее.