а (сврз.) - каков (зам.)

„Ете, тие се злото на царштината и тие ќе ја урнат, а не овие домаќини луѓе што се креваат да си ги заштитат своите имоти и животи", — си заклучи тој и си отиде во Битола да му рапортира на својот бимбашија, а преку него и на самиот Бахтијара дека во неговото село зимоска убаво поминал без да имало причини за зулуми правење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А какви беа царските луѓе против кои се бунеше рајата?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А каков впечаток му правеа на дипломатскиот свет новинарските уверувања на комитетот и на Бугарите за македонското движење?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но што значи зборот тикуш? запраша Камилски гледајќи првин кон Мајка, а потоа и кон Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Навистина чудно, незамисливо, каков вкус, провидни златести кори, обични вметоци, а каква мистерија на вкусот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- А каква си ми ти власт и авторитет кога ќерка ти и на училиште и на улица е најголем кабадахија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ноќеска повторно го сонував оној сон, но наместо она физичко чувство на ужас што го доживеав првиот пат, а какво што никогаш несум доживеала на јаве, овој пат имав некакво интензивно, мачно, скоро сладострасно чувство на ученик кој е фатен дека не ја научил лекцијата за која јасно му било речено дека мора да ја совлада ако држи до својата иднина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тинејџерката: А какви се тие клошари што ќе дојдат на тоа парти?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики (Ја граба за рака): О не, не. Ти верувам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јаков умее да напише јунак и умее да напише аждер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А какви се аждерите на иконописецот од Побожјане? - Вакви, вујче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А каква била користа на девојките и на нивните муштерии од тоа честење на татко ти, за тоа никогаш не раскажуваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)